Ik loop vast (32 jaar, werkloos en single)

Hey allemaal,

Ik loop nogal vast en hoop hier wat herkenning of advies te vinden. Ik ben bijna 32, single, zonder werk, en eigenlijk heb ik geen idee wat ik nu met m'n leven wil doen :') Sinds juli ben ik gestopt met m'n werk omdat het niet bij me paste en ik er overspannen door werd. Ik ben inmiddels weer wat bijgekomen, maar worstel nog steeds met het vinden van een nieuwe richting. Mijn vorige banen (en relaties) pasten uiteindelijk niet bij me, en nu twijfel ik of ik weer werk moet zoeken of een lange reis moet maken, of wat dan ook. Beide opties klinken mooi, maar ik voel me zo snel overweldigd als ik er alleen al aan denk... Laatste jaren is mijn mentale gezondheid ook niet 100% geweest..

Elke keer dat ik een stap wil zetten—zoals werk zoeken, een reis plannen, of nieuwe mensen ontmoeten—krabbel ik toch weer terug, of overtuig ik mezelf ervan dat een andere optie toch beter is. Zo blijf ik heen en weer gaan en doe ik uiteindelijk niks :') Het lijkt alsof er een diepere oorzaak zit...

In het verleden heb ik een burn-out gehad, en ik denk dat dat nog meespeelt. Ik heb lang aan m’n herstel gewerkt, maar toch blijft het denk ik meespelen. Ik vind het moeilijk om mezelf echt helemaal te vertrouwen of echt goed aan te voelen wat ik nodig heb, daardoor weet ik soms niet meer wat de juiste stappen voor me zijn en of ik mezelf juist even moet pushen of lief moet zijn voor mezelf...

Op het moment zit ik uiteindelijk toch erg veel alleen thuis. Dat vind ik aan de ene kant niet heel erg, omdat ik afgelopen jaren onwijs druk ben geweest met werk en relatie(problemen), en ik nu dus eindelijk goed aan mezelf toekom. Maar het voelt ook alsof ik nu niet echt verder kom. Ik zou graag weer toekomst plannen en dromen hebben...

Het helpt ook niet echt mee dat ik weinig mensen in m'n omgeving heb met gelijksoortige problemen. Mijn vrienden hebben fijne banen, relatie, huisje, boompje, beestje... En nieuwe mensen ontmoeten vind ik ook lastig, omdat ik niet zo lekker in m’n vel zit, me dan juist liever terugtrek, en mezelf ook liever eerst de kat uit de boom kijk..

Ik zat eraan te denken om een misschien een passende praatgroep te zoeken, om wat gelijkgestemden te ontmoeten en over m'n gevoelens te praten. Of (na jaren) toch weer eens een afspraak met de huisarts of POH te maken. Maar ik voel me daar ook bezwaard over, omdat er mensen zijn met ergere problemen.. en de wachtlijsten al zo lang zijn..

Zijn er mensen die iets soortgelijks meemaken of hebben meegemaakt? Ik zou het fijn vinden om jullie verhalen en/of tips te lezen

Bedankt voor het lezen & liefs,
X

Toevoeging: Ik leef op dit moment van mijn spaargeld. Ik heb geen uitkering o.i.d.
Ik ben ook niet van plan de eerste beste baan aan te nemen, omdat ik iets wil vinden dat bij mij past en mij energie geeft. Je hebt maar 1 leven en die wil ik ten volste proberen te leven.
Toevoeging 2: Dit was meer een reactie op mensen die zeiden dat ik gewoon moet werken en niet moet zeuren, en dat werk sowieso niet leuk is :') 'Ten volste leven' was daarom wat groots uitgedrukt haha

Lize010 schreef: ↑

10-11-2024 17:46

Echt , de sportschool heeft vele mensen geholpen uit een depressie/ dipje te komen,
Overigens heb ik er zelf liefde gevonden,
misschien dat ik het daarom ook zo aanprijs

Haha ohh echt, wauw wat mooi dat je daar liefde hebt gevonden!!
Ik sport zelf inderdaad nu zo'n 2 a 3 x per week, en dat doet me erg goed en heeft me ook veel geholpen toen het nog slechter ging! Zowel fysiek als mentaal veel lekkerder in m'n vel komen te zitten

Dahlia74 schreef: ↑

10-11-2024 17:26

De eerste stap daartoe zet je door naar de huisarts te gaan. Dat die het al druk genoeg heeft is geen argument om niet te gaan. TO heeft een doorverwijzing nodig. Ze heeft wat mij betreft echt professionele psychologische hulp nodig, vaak zit er veel meer achter waarom iemand zich zo voelt.

Hmm ja, misschien heb je gelijk en kan het kan geen kwaad om eens te gaan. Misschien loop ik ervoor weg. Maar het helpt ook niet echt mee dat mijn vorige ervaringen met psychologen niet de beste waren, er niet echt een klik was en ik er uiteindelijk niet heel veel aan heb gehad. Maar het is wel weer het proberen waard misschien. Dankjewel voor je reactie!

koala schreef: ↑

10-11-2024 17:56

"Vroeger" ging zo iemand met een rugzak om naar bijv. India om op zoek te gaan naar zichzelf en wat verder te doen met de rest van zijn\haar leven. Juist op die leeftijd van TO. De tijden zijn veranderd, misschien een retraite in eigen land? Ik vind het belangrijk dat je een loopbaan kiest waar je gelukkig van wordt, anders blijven psychische klachten opkomen.

Haha, ja dat heb ik op m'n 24e al gedaan :'D

Toen een aantal maanden door Zuid-Oost Azië gereisd. Terug in Nederland voelde ik me niet meer op m'n plek, wilde eigenlijk doorreizen, maar door omstandigheden moest ik in NL blijven en tegen m'n zin in een baan zoeken. Op prive vlak speelde er ook van alles. Toen ben ik eigenlijk vrij snel in een burn-out beland.. en daarna dus de jaren van herstel... en enkele banen en zelfonwikkelings-trajecten verder.. Nu ben ik eindelijk weer wat op de been gekomen. En wil dus absoluut niet opnieuw weer dezelfde fouten maken, van verkeerde baan/relatie in rollen etc. Daarom ben ik misschien wat (te) voorzichtig en terughoudend geworden. En zit ik nu maar thuis...

Whadiepooh schreef: ↑

10-11-2024 18:11

TO, ik werk deels als loopbaancoach. Mocht ik je wat tips/gratis testen/opdrachten die je zelf kan doen om meer een beeld te vormen wat een volgende stap kan zijn, laat het weten! Dan kijk ik of ik wat voor je bij elkaar kan zetten om je op sturen per pb om voor jezelf te verkennen.

Al zie ik doorgaans wanneer mensen niet goed in hun vel zitten dit soort dingen lastig zijn. Misschien wel willen vooruitkijken maar het vervolgens moeilijk kunnen en dan vastlopen.

Ik herken wel van wat langer geleden het even allemaal niet meer weten en je ziet iedereen het ‘volwassen leven’ leven.

Mocht je er wat aan hebben, stuur me gerust een pb!

Dankjewel voor je reactie. Ik denk inderdaad dat ik zo'n geval ben :') ik heb namelijk begin dit jaar bij de FNV al een heel loopbaantraject gevolgd om uit te zoeken wat er bij me past, een uitgebreide beroepskeuzetest gedaan, en in een groep begeleiding/coaching gekregen hierover, en deze zomer heb ik ook bij een prive coach een loopbaan/burnout traject gedaan van 3 intensieve sessies. Het heeft me wel enigszins geholpen, maar ik kom nog steeds niet verder.

yourlocalhero schreef: ↑

10-11-2024 18:29

Ergens zonde, andere zijde je leeft nu.
Ik weet niet hoever je budget rijkt nu, maar ga op zoek naar desnoods iets deeltijds, misschien het betekenisvolle zoeken in iets vrijwilligs ernaast?

Soms is het lastig om jezelf in je eigen kader en ogen betekenisvol te zien, maar dat kan in kleine stapjes en wellicht met de juiste hulp erbij.

Sterkte TO!

Dankjewel

En verder ook sowieso iedereen bedankt die een (fijne) reactie heeft achtergelaten, ik neem het allemaal mee

zwembad84 schreef: ↑

10-11-2024 19:43

Eigenlijk ben je dus onzeker? Omdat je aangeeft dat je niet weet of je op jezelf kunt vertrouwen? Als je hart jou nu ingeeft een lange reis te maken, ga dan. Want nadat je je hart voelt, gaat je brein wel allerlei mitsen en maren verzinnen en je zegt zelf dat je niet weet of je op jezelf kunt vertrouwen.
Ik denk niet dat weer gaan praten altijd een oplossing kan zijn. Soms moet je niet praten, maar doen. Iedereen kan je elke keer alles vertellen, maar je zult je onzekerheid met jezelf aan moeten gaan. Op mij kom je wel over alsof je best goed zelf ziet wat er scheelt.
En verder vind ik het wel herkenbaar van toen ik zelf eind 20/begin 30 was. Het is de overgang naar 'echt' volwassen. Voor mij ook de realisatie dat dit het dan was; werken. Na jaren studeren en lang leve de lol, was daar ineens het echt leven. En toen waren die banen niet zo leuk en was de sleur er best wel, gingen vrienden ineens in een ander tempo leven, stond mn relatie onder druk (want wanneer dan kinderen). En ik zag het ook bij vriendinnen. Sommigen zeiden dan ga ik maar in een koffiebar werken, want ik vind het allemaal niks op mn werk en de ander is naar een andere stad verhuisd. Dertigers-dilemma heet volgens mij.
Ik zou, als je toch iets wil met zelfontwikkeling, vooral kiezen voor een retraite in stilte. Dan kom je vaak heel dichtbij je zelf. Ik heb meerdere weekenden in stilte doorgebracht en dat gaf mij altijd veel. Want heel vaak weet je prima wat je moet.

Wauw, ja.. dit vind ik een hele mooie reactie, dankjewel
Het is inderdaad dat ik het moeilijk vind om te voelen wat ik dieper van binnen wil of moet.. de stilte retraite is wel een mooie tip. Heb je zelf eventueel fijne ervaringen van plekken in Nederland die dat aanbieden?
Het dertigersdilemma is inderdaad een dingetje denk ik haha
Het is meer mijn hoofd die zegt dat ik moet gaan reizen, omdat ik destijds een grote reis nooit goed heb 'afgemaakt', blijft dat denk ik knagen, maar misschien is het op dit moment niet het beste om te doen. Ik vind nieuwe omgevingen al snel overwhelming, dus misschien toch dichterbij huis opzoek gaan naar de antwoorden die ergens in mezelf verscholen liggen...
Dankjewel voor je fijne reactie

Anna75 schreef: ↑

11-11-2024 14:41

Ik zag je vraag in het topic over de Amerikaanse verkiezingen. Weinig geruststellend: misinformatie via sociale media houd je niet tegen en versterkt zichzelf. Dus je zorgen zijn reëel. Maar je zou bijvoorbeeld lid kunnen worden van een krant om de onafhankelijke journalistiek te steunen en weg te blijven van nieuws op sociale media.

En wat je misschien ook leuk vindt, en daarom geef ik antwoord in dít topic: in plaats van een stilteretraite, heb je misschien meer aan retraite -in een klooster - waarin je je zorgen kunt delen met anderen:

https://www.ralfbodelier.nl/inspireren- ... jaar-2019/
Niet op de titel in de link letten, dit gaat om 2024-2025 dus incl. Trump.

Tot slot: mijn studenten liepen altijd vast op de gedachte dat de scriptie perfect moest zijn. Maar er zit meer tussen 1 en 10. Dus gaf ik ze bijvoorbeeld de opdracht om het volgende onderdeel te schrijven voor een zesje. Dat haalde de druk eraf en maakte het een stuk makkelijker om te beginnen. Misschien is dat voor jou ook een helpende gedachte bij je zoektocht naar een vervolgstap.

Hey ik heb even geen energie om een heel verhaal te typen maar wilde je even bedanken voor je lieve aandachtsvolle reactie
Ik ga het retreat bekijken!

Nou even een update, sinds 2 dagen sleep ik mezelf 's ochtends uit huis om naar een koffietentje te gaan. Dat was al erg lang geleden, maar doet me goed! Ik ben gewoon wat aan het werk op mijn laptop en het geeft me een goed gevoel dat ik op het begin van de dag al de deur uit ben/productief bezig ben. En het heeft nu al geresulteerd tot een inschrijving bij een uitzendbureau voor oproepwerk, waar ik volgende week een intake gesprek heb

Ik vind het wel spannend merk ik, maar ik ga er gewoon voor en dan zien we wel. Door alleen maar thuis zitten kom ik, zoals velen van jullie al zeggen, denk ik inderdaad niet veel verder meer op dit punt.. Ik ben wel blij dat ik afgelopen maanden de rust voor mezelf heb genomen, dat was wel nodig. Maar daar zit ergens ook een grens aan. Op dit punt ik had even een push en motivatie nodig om weer in beweging te komen

Dankjewel voor al jullie reacties! Nu hopen dat het wat oplevert en ik dit kan blijven vasthouden