Psyche
alle pijlers
Ik voel mij kinderachtig
zaterdag 6 december 2025 om 20:28
Zo, dat is eruit. Confronterend om te typen, maar het voelt echt zo. Ik voel me kinderachtig.
Ik ben 33, heb een leuk huis samen met mijn - inmiddels - man, hebben een geweldige golden retriever in huis, heb een fijne baan en een paar goede vriendinnen. Wat wil je nog meer? Niks eigenlijk. Maar ik merk - mede door mijn leeftijd - dat logischerwijs de mensen om me heen met kinderen bezig zijn, zowel letterlijk als figuurlijk
. Ik zit er op dit moment (nog) niet zo bij en ik weet niet of dit gaat komen. Die rammelende eierstokken. Ik heb een geweldige man die al het geduld met me heeft en wat we ook gaan doen, het oké is. Maar ik merk dat ik in gezelschap steeds vaker de spiegel voor krijg: waarom ben ik (nog steeds) niet zo ver? Als ik het dan over onze hond heb, voel ik me meteen kinderachtig. Ik voel me kinderachtig als hetgeen waar ik me druk over maak, de gezondheid van m’n hond betreft en niet de driftbuien van m’n kind. Bij vrouwelijke leeftijdsgenoten gaat het aan tafel ook alleen maar over de kinderen. Ik ben echt heel spontaan en ik ben echt bereid mijn best te doen om interesse te tonen, maar ik haak steeds vaker/sneller af. En ik merk daarbij dat ik geen vragen terugkrijg. Dat bevestigt het des te meer voor mij: ik ben niet relevant.
Als iemand anders dit tegen mij zou zeggen, zou ik het echt complete onzin vinden, maar toch voel ik mij zo. Kinderachtig. Ik heb dit eigenlijk m’n hele leven al gehad. Het gevoel alsof ik achterloop. We waren net voor Sinterklaas bij mijn ouders met de familie (lees: neefjes en nichtjes erbij). Mijn zus heeft net een kleine en zei: “nu zijn er evenveel jongetjes als meisjes in de familie” en gek genoeg dacht ik bij mezelf: zie, daar draait het om. Om de kinderen… misschien voelde het vervelend omdat ik even deze bril op heb, maar dit is het leven en hiervoor zijn we gemaakt en voel je dat niet zo, wat heb je dan te melden?
Ik heb stomme humor, helemaal als ik net een glaasje te veel op heb, nog steeds, terwijl leeftijdsgenoten deze fase inmiddels wel achter zich hebben gelaten. Ik vind de gedachte dat ik m’n leven op moet offeren voor het eeuwig verbonden zijn aan een kind, best wel benauwend. En toch heeft iedereen om mij heen dit wel. En daarom voel ik mij anders/kinderachtig. Alsof ik een aantal fases in m’n leven achterloop. Ik wilde gewoon even van me aftypen.
Ik ben 33, heb een leuk huis samen met mijn - inmiddels - man, hebben een geweldige golden retriever in huis, heb een fijne baan en een paar goede vriendinnen. Wat wil je nog meer? Niks eigenlijk. Maar ik merk - mede door mijn leeftijd - dat logischerwijs de mensen om me heen met kinderen bezig zijn, zowel letterlijk als figuurlijk
. Ik zit er op dit moment (nog) niet zo bij en ik weet niet of dit gaat komen. Die rammelende eierstokken. Ik heb een geweldige man die al het geduld met me heeft en wat we ook gaan doen, het oké is. Maar ik merk dat ik in gezelschap steeds vaker de spiegel voor krijg: waarom ben ik (nog steeds) niet zo ver? Als ik het dan over onze hond heb, voel ik me meteen kinderachtig. Ik voel me kinderachtig als hetgeen waar ik me druk over maak, de gezondheid van m’n hond betreft en niet de driftbuien van m’n kind. Bij vrouwelijke leeftijdsgenoten gaat het aan tafel ook alleen maar over de kinderen. Ik ben echt heel spontaan en ik ben echt bereid mijn best te doen om interesse te tonen, maar ik haak steeds vaker/sneller af. En ik merk daarbij dat ik geen vragen terugkrijg. Dat bevestigt het des te meer voor mij: ik ben niet relevant.Als iemand anders dit tegen mij zou zeggen, zou ik het echt complete onzin vinden, maar toch voel ik mij zo. Kinderachtig. Ik heb dit eigenlijk m’n hele leven al gehad. Het gevoel alsof ik achterloop. We waren net voor Sinterklaas bij mijn ouders met de familie (lees: neefjes en nichtjes erbij). Mijn zus heeft net een kleine en zei: “nu zijn er evenveel jongetjes als meisjes in de familie” en gek genoeg dacht ik bij mezelf: zie, daar draait het om. Om de kinderen… misschien voelde het vervelend omdat ik even deze bril op heb, maar dit is het leven en hiervoor zijn we gemaakt en voel je dat niet zo, wat heb je dan te melden?
Ik heb stomme humor, helemaal als ik net een glaasje te veel op heb, nog steeds, terwijl leeftijdsgenoten deze fase inmiddels wel achter zich hebben gelaten. Ik vind de gedachte dat ik m’n leven op moet offeren voor het eeuwig verbonden zijn aan een kind, best wel benauwend. En toch heeft iedereen om mij heen dit wel. En daarom voel ik mij anders/kinderachtig. Alsof ik een aantal fases in m’n leven achterloop. Ik wilde gewoon even van me aftypen.
celine29 wijzigde dit bericht op 07-12-2025 08:11
9.76% gewijzigd
zondag 7 december 2025 om 10:59
In gezelschap lang praten over iets waar een deel van de aanwezigen niet over mee kan praten is onbeleefd.
Je kiest de gezamenlijk gespreksonderwerpen zo uit dat iedereen in het gesprek betrokken wordt.
Ik heb geleerd om dat ook gewoon hardop te zeggen.
De tijd dat het in mijn omgeving alleen over pampers ging ligt achter me, maar ik heb het sindsdien ook toegepast op collega's die te pas en te onpas hun kinderen in het gesprek brengen.
Natuurlijk, jouw kinderen zijn een deel van je leven, maar ik ken ze niet. En ik heb ook geen vergelijkingsmateriaal voor jouw verhalen, dus je sluit mij daarmee gewoon uit van het gesprek.
Dat kun je beter één keer helder zeggen dan je telkens scheel ergeren, of nog erger, denken dat het wel aan jou zal liggen.
Je kiest de gezamenlijk gespreksonderwerpen zo uit dat iedereen in het gesprek betrokken wordt.
Ik heb geleerd om dat ook gewoon hardop te zeggen.
De tijd dat het in mijn omgeving alleen over pampers ging ligt achter me, maar ik heb het sindsdien ook toegepast op collega's die te pas en te onpas hun kinderen in het gesprek brengen.
Natuurlijk, jouw kinderen zijn een deel van je leven, maar ik ken ze niet. En ik heb ook geen vergelijkingsmateriaal voor jouw verhalen, dus je sluit mij daarmee gewoon uit van het gesprek.
Dat kun je beter één keer helder zeggen dan je telkens scheel ergeren, of nog erger, denken dat het wel aan jou zal liggen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zondag 7 december 2025 om 11:01
Oh zeker kunnen er andere redenen zijn dan "het gezin" waar men rekening mee moet houden. Mijn argument was dan ook niet: Mensen zonder kinderen hebben alle tijd van de wereld om te doen wat ze zelf willen.
Maar wel: Als je voor een relatie/gezin kiest dan komt ongetwijfeld het moment dat jouw weekendagenda en ook de invulling na het eten 's avonds óók mede bepaald wordt door de activiteiten die je met of rondom je gezin hebt. Ik stuit daar althans best vaak op. Veel vaker dan dat een ander (met oudere kinderen of zonder kinderen) een andere reden heeft (die net zo legitiem zou zijn).
Maar wel: Als je voor een relatie/gezin kiest dan komt ongetwijfeld het moment dat jouw weekendagenda en ook de invulling na het eten 's avonds óók mede bepaald wordt door de activiteiten die je met of rondom je gezin hebt. Ik stuit daar althans best vaak op. Veel vaker dan dat een ander (met oudere kinderen of zonder kinderen) een andere reden heeft (die net zo legitiem zou zijn).
zondag 7 december 2025 om 11:09
Ik vind deze post vooral klinken alsof je met de komst van je kind(eren) voor het eerst stilstaat bij zaken als de relatie tussen ouder en kind, zorg voor anderen, jezelf wegcijferen, hondsmoe zijn.Spookje80 schreef: ↑07-12-2025 08:09Wat vervelend dat het zo voor je voelt TO, ergens begrijp ik je ook wel. Door het krijgen van kinderen ga je heel anders in her leven staan, je leert jezelf als het ware weg te cijferen en het belang van je kind voorop te stellen.
Daarnaast ga je beseffen hoe jouw ouders zich voelen ten opzichte van jou als kind en hoe sterk deze band/dit gevoel is. Wat ik zelf merk in onze omgeving is dat dit stukje “mist” bij stellen zonder kinderen. Zij zijn (nog) heel erg op zichzelf (en op elkaar) gericht. Alles draait om hen. Dit kan soms wat kinderlijk overkomen omdat kinderen dit ook hebben, maar aan de andere kant kun je ze dit ook niet kwalijk nemen want ze hoeven dit ook niet en kennen het daardoor ook niet. En het een is ook niet beter of slechter dan het ander.
Ik vind het trouwens ook heel irritant als mensen het alleen maar over hun kinderen hebben terwijl ik ze zelf ook heb, ik snap dat het belangrijk voor je is maar een ander zit daar niet op te wachten. Ik probeer dan van onderwerp te wisselen en me ook in een ander te verplaatsen. Dat doe ik sowieso als ik iets vertel. Toen we nog geen kids hadden maar wel een hond was deze ook heel belangrijk voor me maar ik praatte er niet veel over want wat heeft een ander nou met mijn hond? Kortom, je stemt af op je gesprekspartner en houdt rekening met diens leven, interesses enz.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou niet leuk is om tussen mensen te zitten die het alleen maar over kinderen hebben. Dat is net zo voor mensen die niks met honden, sporten enz. hebben en het zou alleen maar daar over gaan.
En wat betreft de vermoeidheid snap ik je schoonzus wel een beetje. Tuurlijk kun je net zo goed vermoeid zijn zonder kinderen maar zodra je kinderen hebt, besef je wel dat dit een heel ander level van vermoeidheid is
En daarmee ga je dan voorbij aan dat mensen zonder kinderen die ervaringen net zo goed kunnen hebben. Je hebt geen idee waar andere mensen mee te dealen hebben en hoe dat voor hen is. Je kunt jouw moeheid niet met zekerheid naast die van iemand anders leggen en oordelen dat de jouwe erger is; je kunt hooguit je eigen situatie met en zonder kinderen vergelijken. Je schrijft dat het toevallig de voorbeelden in je eigen kring zijn, maar realiseer je dan dat die niet algemeen geldend zijn.
En ook wat Rabarbara schrijft: te veel mensen worden niet bepaald empathischer en minder egoïstisch als er kinderen komen.
Ik geloof trouwens meteen dat kinderen krijgen een grote verandering is en je een nieuw perspectief kan geven dat je zonder kinderen nu eenmaal niet hebt. Maar er wordt wel meer aan opgehangen dan dat. Dat je onvolwassener, egoïstischer, oppervlakkiger bent als je geen ouder (moeder, vooral) bent. En dat slaat nergens op omdat dat veel meer gaat over individuele verschillen.
This is an unacceptable timeline
zondag 7 december 2025 om 11:56
Ik vind dat altijd zo idioot dat mensen zo'n soort van hoe zal ik het noemen 'status' hangen aan het hebben van kinderen en steeds maar het hebben van kinderen moeten benoemen bij dingen om haar gelijk te halen ofzo. "Jij weet niet wat vermoeidheid is want je hebt geen kinderen." "Zeur niet zo, ik heb het pas zwaar omdat ik kinderen heb en jij niet!", "Hoezo slecht geslapen, je moest eens weten hoe vaak ik gebroken nachten heb i.v.m. de kinderen!" etc etc. Heel hun persoonlijkheid draait om het hebben van kinderen. Ik snap het hoor moeder zijn is voor velen het mooiste wat er is en natuurlijk houd je rekening met je kinderen maar je bent toch nog zoveel meer dan alleen maar moeder?Celine29 schreef: ↑07-12-2025 08:07Fijn dat er (deels) herkenning is. Dat doet me goed. Ik ben me ervan bewust dat ik hard oordeel, maar ik heb de knop nog niet gevonden om dit om te zetten. Wat ik ook echt een ding vind, is dat je zonder kinderen niet vermoeid kunt zijn. Een tijd geleden zei mijn schoonzus: “collega X zei dat ze moe was. Die zeurt altijd. Ze heeft geen kinderen en werkt niet eens fulltime” (ik ook niet). Weer een bevestiging…
zondag 7 december 2025 om 12:03
Klopt hoor, maar qua rolinvulling is het wel ouderschap met stip op 1 en pas daarna op afstand al het andere. Dat wil niet zeggen dat je niets anders meer doet of het over niets anders meer kunt hebben, maar die prio moet wel zo goed mogelijk geregeld zijn. Het is ook de rol met de meeste zingeving en de activiteit waar je het meest beoordeeld wordt op het resultaat. Een slecht opgevoede hond is minder erg dan kinderen met foute vrienden.Graze schreef: ↑07-12-2025 11:56Ik vind dat altijd zo idioot dat mensen zo'n soort van hoe zal ik het noemen 'status' hangen aan het hebben van kinderen en steeds maar het hebben van kinderen moeten benoemen bij dingen om haar gelijk te halen ofzo. "Jij weet niet wat vermoeidheid is want je hebt geen kinderen." "Zeur niet zo, ik heb het pas zwaar omdat ik kinderen heb en jij niet!", "Hoezo slecht geslapen, je moest eens weten hoe vaak ik gebroken nachten heb i.v.m. de kinderen!" etc etc. Heel hun persoonlijkheid draait om het hebben van kinderen. Ik snap het hoor moeder zijn is voor velen het mooiste wat er is en natuurlijk houd je rekening met je kinderen maar je bent toch nog zoveel meer dan alleen maar moeder?
Werk is maar werk, mantelzorg is vrijblijvend en kan uitbesteed worden, maar voor die kinderen blijf je eindverantwoordelijke.
zondag 7 december 2025 om 12:05
Dat is toch eerder een bevestiging van de kortzichtigheid van de persoon die het zegt?Celine29 schreef: ↑07-12-2025 08:07Fijn dat er (deels) herkenning is. Dat doet me goed. Ik ben me ervan bewust dat ik hard oordeel, maar ik heb de knop nog niet gevonden om dit om te zetten. Wat ik ook echt een ding vind, is dat je zonder kinderen niet vermoeid kunt zijn. Een tijd geleden zei mijn schoonzus: “collega X zei dat ze moe was. Die zeurt altijd. Ze heeft geen kinderen en werkt niet eens fulltime” (ik ook niet). Weer een bevestiging…
Hoezo betrek je dat op jezelf?
Ik denk dat jouw eigenwaarde heel laag is, dat je daaraan mag werken.
Mensen kunnen zoveel zeggen, dat zegt niks over jou. Jouw omgeving lijkt me wat kortzichtig en jij voelt je er niet helemaal in passen, want je voelt dat het niet fijn is wat ze doen (niet naar jou vragen), of zeggen (de kortzichtigheid). En denkt dat het aan jou ligt (onzekerheid).
Het ligt niet aan jou! Jij mag zijn wie je bent. Met of zonder kinderen. Moe of energiek. En je heb net zoveel recht om te vertellen over jouw leven en een luisterend oor te krijgen.
Ik ben veel vermoeider dan mijn vriendin met 4 kinderen (ik heb geen kinderen). Zou toch wat zijn zeg, als ze daar zo over oordeelt. Niet mijn mensen.
zondag 7 december 2025 om 12:41
Ik was ook de eerste met kinderen en dat was soms ook wel moeilijk. Heb regelmatig wel onbegrip gehad dus ik kan me voorstellen dat als je de enige bent zonder kinderen dat dat ook gebeurt.nausicaa schreef: ↑06-12-2025 21:34
Overigens weet ik van een vriendin die als eerste haar omgeving kinderen kreeg dat zij hetzelfde voelde. Zij kon ineens niet meer meepraten over festivals en nachten stappen, en had het gevoel dat niemand op haar sneue verhalen over luiers en tandjes zat te wachten. Die ervaarde net zo goed die afstand. Dat nam ook weer af toen er meer kinderen kwamen.
zondag 7 december 2025 om 13:03
Ik vond trouwens de eerste vier jaar met kinderen nog helemaal niet zo'n verandering in planning en tijdsdruk, wat ik wel of niet meer kon of deed of waar ik naartoe kon gaan met vriendinnen. Pas vanaf de basisschool gingen die agenda's er ineens heel anders uitzien. En met twee (bijna)tieners wordt het nu ook weer makkelijker. Ik leef dus (misschien met de illusie) een beetje met het idee dat naarmate de kinderen groter worden er qua agenda weer meer mogelijk wordt voor mezelf maar misschien vergis ik me en spelen over 5 jaar weer andere dingen.
zondag 7 december 2025 om 13:19
Heb je het gevoel vooral als je in een groep bent of ook 1 op 1? In een groep zoeken veel mensen toch het gezamenlijke onderwerp en dat is vaak kinderen, werk of vakantie.
Ik weet nog toen de kinderen echt klein waren dat m’n leven best klein was. Vooral de kinderen, wat werken en verder thuisblijven. Verder had ik eigenlijk geen gespreksonderwerpen. Was ook tijdens COVID en in een ander land dus dat hielp niet mee. Ik probeerde er wel op te letten dat ik niet alleen over de kinderen praatten. Nu is het heel anders, dus als ze kinderen nog echt klein zijn kan je het misschien even aanzien.
Kinderachtig vind ik mensen zonder kinderen trouwens echt niet. Maar ik vind mensen sowieso niet snel kinderachtig. En als m’n kat weer ziek is dan vind ik dat echt moeilijker dan een driftbui van een kind (m’n kat kan soms heel ziek worden). Het zijn maar voorbeelden, alleen je leeft gewoon een volwassen leven zonder kinderen.
Ik kan me wel voorstellen dat als er niet naar jou gevraagd word dat het frustrerend is. Via een familielid hoorde ik dat de vriendin van m’n neef het altijd zo leuk vindt dat ik ook naar haar leven vraag (ze hebben ook geen kinderen). Ik was verbaasd dat dat blijkbaar iets is wat niet regelmatig gebeurt.
Ik weet nog toen de kinderen echt klein waren dat m’n leven best klein was. Vooral de kinderen, wat werken en verder thuisblijven. Verder had ik eigenlijk geen gespreksonderwerpen. Was ook tijdens COVID en in een ander land dus dat hielp niet mee. Ik probeerde er wel op te letten dat ik niet alleen over de kinderen praatten. Nu is het heel anders, dus als ze kinderen nog echt klein zijn kan je het misschien even aanzien.
Kinderachtig vind ik mensen zonder kinderen trouwens echt niet. Maar ik vind mensen sowieso niet snel kinderachtig. En als m’n kat weer ziek is dan vind ik dat echt moeilijker dan een driftbui van een kind (m’n kat kan soms heel ziek worden). Het zijn maar voorbeelden, alleen je leeft gewoon een volwassen leven zonder kinderen.
Ik kan me wel voorstellen dat als er niet naar jou gevraagd word dat het frustrerend is. Via een familielid hoorde ik dat de vriendin van m’n neef het altijd zo leuk vindt dat ik ook naar haar leven vraag (ze hebben ook geen kinderen). Ik was verbaasd dat dat blijkbaar iets is wat niet regelmatig gebeurt.
zondag 7 december 2025 om 13:37
Je mag zijn wie je bent, met kinderen, zonder kinderen, met kinderwens, zonder kinderwens. Ik denk juist dat je een hele volwassen beslissing maakt door naar je eigen gevoel te luisteren over kinderen en niet zwanger wordt 'omdat het nou eenmaal zo hoort' . Ik ben eind 20 en heb geen kinderwens. Als kind had ik die wel, maar het leven heeft anders voor mij beslist en ik heb daar vrede mee, het zou nu echt niet in mijn leven passen. Maar dat betekent niet dat ik minder waard ben, dat ik kinderachtig ben. Juist niet. Mijn favoriete tante heeft geen kinderen, mijn tante die wel kinderen heeft had veel minder aandacht voor haar nichtjes en neefjes. Mijn kinderloze tante heeft alle ruimte om alle neefjes en nichtjes aandacht te geven, advies te geven, en een voorbeeld te zijn dat je ook in je eentje hartstikke gelukkig bent.
zondag 7 december 2025 om 13:40
tyche schreef: ↑07-12-2025 11:09Ik vind deze post vooral klinken alsof je met de komst van je kind(eren) voor het eerst stilstaat bij zaken als de relatie tussen ouder en kind, zorg voor anderen, jezelf wegcijferen, hondsmoe zijn.
En daarmee ga je dan voorbij aan dat mensen zonder kinderen die ervaringen net zo goed kunnen hebben. Je hebt geen idee waar andere mensen mee te dealen hebben en hoe dat voor hen is. Je kunt jouw moeheid niet met zekerheid naast die van iemand anders leggen en oordelen dat de jouwe erger is; je kunt hooguit je eigen situatie met en zonder kinderen vergelijken. Je schrijft dat het toevallig de voorbeelden in je eigen kring zijn, maar realiseer je dan dat die niet algemeen geldend zijn.
En ook wat Rabarbara schrijft: te veel mensen worden niet bepaald empathischer en minder egoïstisch als er kinderen komen.
Ik geloof trouwens meteen dat kinderen krijgen een grote verandering is en je een nieuw perspectief kan geven dat je zonder kinderen nu eenmaal niet hebt. Maar er wordt wel meer aan opgehangen dan dat. Dat je onvolwassener, egoïstischer, oppervlakkiger bent als je geen ouder (moeder, vooral) bent. En dat slaat nergens op omdat dat veel meer gaat over individuele verschillen.
Precies dit.
zondag 7 december 2025 om 14:23
Mijn vingers jeukten om te reageren op Spookie, maar gelukkig hebben anderen dat al gedaan. Vreselijk, dat soort posts.
Mensen zijn er in allerlei soorten en maten. En iedereen is prima. TO, ook al zou je kinderachtig gedrag vertonen, wat dan nog? Hoezo moeten we hetzelfde zijn, dezelfde dingen doen, dezelfde keuzes maken? Ik houd van authentieke mensen die zichzelf durven zijn.
Ik heb het geluk dat ik ook kindervrije mensen in mijn omgeving heb. Daardoor heb ik me niet raar gevoeld, al ben ik natuurlijk wel in de minderheid door kindvrij te blijven.
Ik snap niet goed dat als iemand zonder kinderen vermoeid is, dat niet mag zeggen. En waarom er dan gelijk overheen moet: als je kinderen hebt weet je pas echt wat vermoeidheid is. Je kan toch gewoon zeggen: vervelend dat je zo moe bent? Dan is voldoende, mensen willen gehoord worden, dat is alles.
Mensen zijn er in allerlei soorten en maten. En iedereen is prima. TO, ook al zou je kinderachtig gedrag vertonen, wat dan nog? Hoezo moeten we hetzelfde zijn, dezelfde dingen doen, dezelfde keuzes maken? Ik houd van authentieke mensen die zichzelf durven zijn.
Ik heb het geluk dat ik ook kindervrije mensen in mijn omgeving heb. Daardoor heb ik me niet raar gevoeld, al ben ik natuurlijk wel in de minderheid door kindvrij te blijven.
Ik snap niet goed dat als iemand zonder kinderen vermoeid is, dat niet mag zeggen. En waarom er dan gelijk overheen moet: als je kinderen hebt weet je pas echt wat vermoeidheid is. Je kan toch gewoon zeggen: vervelend dat je zo moe bent? Dan is voldoende, mensen willen gehoord worden, dat is alles.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
zondag 7 december 2025 om 14:26
Spookje80 schreef: ↑07-12-2025 08:09Wat ik zelf merk in onze omgeving is dat dit stukje “mist” bij stellen zonder kinderen. Zij zijn (nog) heel erg op zichzelf (en op elkaar) gericht. Alles draait om hen.....
Ik pas geregeld op en merk juist dat er heel anders gekeken wordt, helemaal niet breed. Dat ik ook een baan heb en hobbies wordt vaak vergeten. Ik heb de tijd, altijd, want geen kinderen. Door het geklaag van ouders lijkt het juist dat zij de situatie hoe die is niet lijken te accepteren of hardop keer op keer voor zichzelf bevestigen dat dit het allemaal waard is/wordt. Ik vind dat als buitenstaander best gek.
En wat betreft de vermoeidheid snap ik je schoonzus wel een beetje. Tuurlijk kun je net zo goed vermoeid zijn zonder kinderen maar zodra je kinderen hebt, besef je wel dat dit een heel ander level van vermoeidheid is
Het is geen wedstrijd. Het steeds maar benoemen en op een weegschaal leggen is best irritant. Iemand heeft een keuze gemaakt voor kinderen en daar hangt verantwoording aan. Ik vind het zelf altijd flauw dat mensen die kiezen voor een ander leven (zonder kinderen) hier dan op benadeeld worden.
zondag 7 december 2025 om 15:43
Ik vind een van de grote voordelen van een kind hebben dat je weer zo lekker mee kunt doen met kinder-dingen 
. Natuurlijk kun je ook wel als volwassene in je eentje naar de sinterklaasintocht gaan, maar is (in elk geval voor mij) toch minder leuk dan samen met kind. Ik ben dus in sommige dingen juist kinderachtiger geworden, haha.
Tegelijk snap ik wel wat mensen bedoelen met ‘minder egoïstisch’. Die term is niet helemaal correct, want natuurlijk, er zijn altijd verschillen tussen mensen, en er zijn heel veel mensen zonder kinderen die juist enorm sociaal en empatisch zijn. Maar ik moet bekennen dat ik ook wel een paar mensen ken waarvan ik soms denk: het zou voor jou best goed zijn om eens een tijdje níet de belangrijkste in je eigen leven te zijn. Die zijn uiteraard niet zo omdàt ze geen kinderen hebben, die waren al zo. Maar dat het voor hen best goed zou zijn als in vrijwel al je beslissingen het belang van een ander ineens zwaarder weegt, dat heb ik wel eens bedacht ja. En dat is gewoon iets wat met een kind anders is dan in andere onderlinge relaties. Tegen een partner kun je zeggen dat hij zelf even eten moet maken, want jij bent echt niet lekker. Een kind moet gewoon eten hebben, of jij nou ziek bent of niet. Er zijn simpelweg heel veel (ook simpele dagelijkse) beslissingen waarbij jouw voorkeur ineens een stuk minder belangrijk geworden is.
Daarmee bedoel ik overigens niet per se dat het heel zwaar is of zo, met een beetje mazzel gaat dat je redelijk natuurlijk af, zeker als er geen extra bijzondere omstandigheden zijn. Ik spreek best veel ouders die het eigenlijk juist wel eens lekker vinden, dat wat zij willen wat minder belangrijk is. Maar het is wel iets wat gewoon echt fundamenteel verandert.
. Natuurlijk kun je ook wel als volwassene in je eentje naar de sinterklaasintocht gaan, maar is (in elk geval voor mij) toch minder leuk dan samen met kind. Ik ben dus in sommige dingen juist kinderachtiger geworden, haha.Tegelijk snap ik wel wat mensen bedoelen met ‘minder egoïstisch’. Die term is niet helemaal correct, want natuurlijk, er zijn altijd verschillen tussen mensen, en er zijn heel veel mensen zonder kinderen die juist enorm sociaal en empatisch zijn. Maar ik moet bekennen dat ik ook wel een paar mensen ken waarvan ik soms denk: het zou voor jou best goed zijn om eens een tijdje níet de belangrijkste in je eigen leven te zijn. Die zijn uiteraard niet zo omdàt ze geen kinderen hebben, die waren al zo. Maar dat het voor hen best goed zou zijn als in vrijwel al je beslissingen het belang van een ander ineens zwaarder weegt, dat heb ik wel eens bedacht ja. En dat is gewoon iets wat met een kind anders is dan in andere onderlinge relaties. Tegen een partner kun je zeggen dat hij zelf even eten moet maken, want jij bent echt niet lekker. Een kind moet gewoon eten hebben, of jij nou ziek bent of niet. Er zijn simpelweg heel veel (ook simpele dagelijkse) beslissingen waarbij jouw voorkeur ineens een stuk minder belangrijk geworden is.
Daarmee bedoel ik overigens niet per se dat het heel zwaar is of zo, met een beetje mazzel gaat dat je redelijk natuurlijk af, zeker als er geen extra bijzondere omstandigheden zijn. Ik spreek best veel ouders die het eigenlijk juist wel eens lekker vinden, dat wat zij willen wat minder belangrijk is. Maar het is wel iets wat gewoon echt fundamenteel verandert.
zondag 7 december 2025 om 17:35
Er is geen universele leeftijd waarop je klaar moet zijn voor kinderen.
Bij sommigen komt het nooit, bij anderen op hun 25e, bij weer anderen op hun 40e. Dat betekent niet dat je ‘achterloopt’, je bewandelt gewoon je eigen pad en dat is oké. Ik vind juist dat je een heel volwassen en verantwoorde keuze maakt door er goed overna te denken. Ik heb zelf kinderen en mensen zonder kinderen vind ik ook niet per definitie kinderachtig. Soms betrap ik mezelf weleens op de gedachte: ‘Oh, wat heb jij een makkelijk leven’, maar ik weet ook dat het niet eerlijk om het ene leven te vergelijken met de ander op basis van alleen het hebben van kinderen. In mijn omgeving heb ik zelf trouwens helemaal niet het idee dat het leven alleen maar draait om het hebben van kinderen. Ja, ik heb kinderen maar daarnaast ook nog veel andere interesses en rollen dan alleen moeder zijn. Het zou ook nooit in mij opkomen om te vragen aan een ander wanneer iemand zo ver is. Dat vind ik ongepast en ontzettend privé.
Bij sommigen komt het nooit, bij anderen op hun 25e, bij weer anderen op hun 40e. Dat betekent niet dat je ‘achterloopt’, je bewandelt gewoon je eigen pad en dat is oké. Ik vind juist dat je een heel volwassen en verantwoorde keuze maakt door er goed overna te denken. Ik heb zelf kinderen en mensen zonder kinderen vind ik ook niet per definitie kinderachtig. Soms betrap ik mezelf weleens op de gedachte: ‘Oh, wat heb jij een makkelijk leven’, maar ik weet ook dat het niet eerlijk om het ene leven te vergelijken met de ander op basis van alleen het hebben van kinderen. In mijn omgeving heb ik zelf trouwens helemaal niet het idee dat het leven alleen maar draait om het hebben van kinderen. Ja, ik heb kinderen maar daarnaast ook nog veel andere interesses en rollen dan alleen moeder zijn. Het zou ook nooit in mij opkomen om te vragen aan een ander wanneer iemand zo ver is. Dat vind ik ongepast en ontzettend privé.
zondag 7 december 2025 om 18:00
Ik denk niet zozeer "wat heb jij een makkelijk leven" maar vaak wel (naar mijzelf toe): "Wat draait het veel om de kinderen/schoonfamilieverplichtingen" sinds ik een gezin heb. Zwemlessen, voetbaltraining, -wedstrijden, manege, kinderfeestjes, feestdagen is nou eenmaal niet allemaal optioneel.
Dus ik wil niet zozeer een vergelijk trekken met mensen zonder kinderen en beweren dat die helemaal niks belangrijks kunnen hebben, dat kan van alles zijn natuurlijk, maar als ik met een vriendin een datum probeer te prikken en voorbij mijn weekenden scroll zie ik voor mijzelf echt wel een groot verschil met hoe mijn weekenden al invulling hebben gekregen in vergelijking met mijn single leven vroeger. En ik vind dat vooral suf naar mijzelf toe... Heb er veel voor terug gekregen en zou het voor geen goud willen missen maar ik zie en ervaar voor mijzelf een groot verschil in de vrijheid en tijd die ik zelf heb.
Dus ik wil niet zozeer een vergelijk trekken met mensen zonder kinderen en beweren dat die helemaal niks belangrijks kunnen hebben, dat kan van alles zijn natuurlijk, maar als ik met een vriendin een datum probeer te prikken en voorbij mijn weekenden scroll zie ik voor mijzelf echt wel een groot verschil met hoe mijn weekenden al invulling hebben gekregen in vergelijking met mijn single leven vroeger. En ik vind dat vooral suf naar mijzelf toe... Heb er veel voor terug gekregen en zou het voor geen goud willen missen maar ik zie en ervaar voor mijzelf een groot verschil in de vrijheid en tijd die ik zelf heb.
zondag 7 december 2025 om 19:08
Ik vind het leuk om naar de Intertoys te gaan en met name bij de spellen, lego, knuffels en Sanrio dingen te kijken en af en toe ook wat te kopen. Ik heb ook de Disney kransjes van AH voor mezelf gespaard en las deze week meermaals op Facebook dat ik dat niet had mogen doen van sommige moeders, die nog kransjes zoeken voor hun kroost, omdat die Disney kransjes actie voor kinderen zou zijn.. echt wtfnausicaa schreef: ↑07-12-2025 15:43Ik vind een van de grote voordelen van een kind hebben dat je weer zo lekker mee kunt doen met kinder-dingen
Ik bedenk me net nog iets, ik hoor meermaals door getrouwde vrouwen, of vrouwen die samenwonen of een relatie hebben. "Mannen? Je hebt er niks aan dus begin er maar niet aan en blijf lekker single." Het lijkt ze zo heerlijk om net als ik single te zijn want dan hoeven ze nergens rekening mee te houden. Ik vind dat zo'n kut opmerking want die vrouwen hebben makkelijk praten en als het allemaal zo slecht is waarom dan niet scheiden van je vent?!
Ik voel me er soms best klote over dat ik alleen ben, dat ik geen relatie heb, een maatje mis die er altijd voor mij is etc. Maarja dat zeg ik dan maar niet want dan krijg je nog meer van dat gezeik en waarom ik het niet zou moeten willen.
zondag 7 december 2025 om 19:12
Ja ik herken je gevoel van vroeger, toen ik nog een blije kinderloze dertiger was en mijn vriendinnen kinderen begonnen te krijgen. Ik bleef op mijn redelijke zorgeloze pad en zij verdwenen in het kindleven. Dat vond ik destijds erg irritant; omdat ik 'meer' tijd zou hebben, 'minder' moetjes in het leven, lag het zwaartepunt van moeite doen bij mij. Moeite doen, als in: naar hun toerijden, met hun huishouden meedraaien, naar hun kinderfeestjes, op hun kinderen oppassen, me naar hun rooster en agenda's schikken.
Dat snap ik allemaal best, maar dat was voor mij natuurlijk niet leuk en als ik daarover nadacht voelde ik me een zeurkind.
Achteraf gezien denk ik dat ik veel meedacht met hun, en zij veel minder met mij. Want ik werkte minstens 5 dagen in een andere stad, ik studeerde, ik had een huishouden in mn up draaiend te houden, en een kat
. En behalve dat, had ik ook behoefte aan dansen, in de kroeg hangen, lekker lang ongestoord kletsen over liefde en leven, beetje winkelen en naar musea. Aan díe behoeftes werd helemaal niet meer voldaan door de vriendinnen-met-kinderen. En ik voldeed amper aan die van hun (want ik wist - en weet- weinig van kinderen).
Dus. Vind ik dat ik kinderachtig was? Nee. We hadden heel andere levens, met heel andere behoeftes.
Mis ik ze? Ik mis de personen die ze waren voor de kinderen kwamen.
Misschien zijn ze nu heel leuk, maar dat waren ze destijds niet voor mij. En ik wrs ook niet voor hun.
Ik heb nooit kinderen gewild trouwens, waardoor ik niet voelde dat ik achterliep op dat gebied. Soms dacht ik wel, wanneer word ik nou eindelijk eens volwassen (met een gelijkmatig leven, een partner die leuker vind dan 1 jaar, minder kroeg), terwijl ik wel een eigen huis had, een behoorlijk ok-je baan. Dat gebeurde noodgedwongen pas tijdens Corona, toen was ik iets van 45.
Tja.
Levens gaan zoals ze gaan.
En sommige mensen blijven lekker lang freewheelen. Dat zegt niets over je waarde als mens. Die staat gewoon.
Dat snap ik allemaal best, maar dat was voor mij natuurlijk niet leuk en als ik daarover nadacht voelde ik me een zeurkind.
Achteraf gezien denk ik dat ik veel meedacht met hun, en zij veel minder met mij. Want ik werkte minstens 5 dagen in een andere stad, ik studeerde, ik had een huishouden in mn up draaiend te houden, en een kat
. En behalve dat, had ik ook behoefte aan dansen, in de kroeg hangen, lekker lang ongestoord kletsen over liefde en leven, beetje winkelen en naar musea. Aan díe behoeftes werd helemaal niet meer voldaan door de vriendinnen-met-kinderen. En ik voldeed amper aan die van hun (want ik wist - en weet- weinig van kinderen).Dus. Vind ik dat ik kinderachtig was? Nee. We hadden heel andere levens, met heel andere behoeftes.
Mis ik ze? Ik mis de personen die ze waren voor de kinderen kwamen.
Misschien zijn ze nu heel leuk, maar dat waren ze destijds niet voor mij. En ik wrs ook niet voor hun.
Ik heb nooit kinderen gewild trouwens, waardoor ik niet voelde dat ik achterliep op dat gebied. Soms dacht ik wel, wanneer word ik nou eindelijk eens volwassen (met een gelijkmatig leven, een partner die leuker vind dan 1 jaar, minder kroeg), terwijl ik wel een eigen huis had, een behoorlijk ok-je baan. Dat gebeurde noodgedwongen pas tijdens Corona, toen was ik iets van 45.
Tja.
Levens gaan zoals ze gaan.
En sommige mensen blijven lekker lang freewheelen. Dat zegt niets over je waarde als mens. Die staat gewoon.
zondag 7 december 2025 om 19:30
Ik, als ouder, heb die behoefte aan die dingen die je opnoemt ook gewoon hoor.Ootje schreef: ↑07-12-2025 19:12Achteraf gezien denk ik dat ik veel meedacht met hun, en zij veel minder met mij. Want ik werkte minstens 5 dagen in een andere stad, ik studeerde, ik had een huishouden in mn up draaiend te houden, en een kat
Dus. Vind ik dat ik kinderachtig was? Nee. We hadden heel andere levens, met heel andere behoeftes.
Maar geef er helaas nog te weinig aan toe naar mijn zin.Weet je de reden waarom jouw vriendinnen die behoefte niet hadden? Zeiden ze letterlijk geen behoefte meer daaraan te hebben of was het meer iets praktisch? Of vonden ze dat het niet hoort (misschien onbewust).
zondag 7 december 2025 om 21:57
Volwassen zijn staat voor mij niet gelijk aan een "burgerlijk" leven hebben. Genoeg ouders die ook naar de kroeg gaan en festival bezoeken.Ootje schreef: ↑07-12-2025 19:12....... Soms dacht ik wel, wanneer word ik nou eindelijk eens volwassen (met een gelijkmatig leven, een partner die leuker vind dan 1 jaar, minder kroeg), terwijl ik wel een eigen huis had, een behoorlijk ok-je baan. Dat gebeurde noodgedwongen pas tijdens Corona, toen was ik iets van 45.
Tja.
Levens gaan zoals ze gaan.
En sommige mensen blijven lekker lang freewheelen. Dat zegt niets over je waarde als mens. Die staat gewoon.
Sommige mensen met kinderen vind ik zelf eerder onvolwassen overkomen, maar dat komt vaak door de verwachting die zij hebben/hadden van een gezin stichten en dit uitspreken. Je weet natuurlijk niet hoe het gaat lopen, maar een kind is nooit de 'lijm' voor een relatie.
maandag 8 december 2025 om 00:17
Gelukkig is het leven geen wedstrijd over wie er het meest moe is. En of die moeheid wel of geen ‘goede’ reden heeft is al helemaal niet aan een ander om te bepalen. Denk niet dat jij een leuke vriendin bent voor kinderloze vrouwen. Bah.
maandag 8 december 2025 om 00:26
KamilleT schreef: ↑07-12-2025 12:03Klopt hoor, maar qua rolinvulling is het wel ouderschap met stip op 1 en pas daarna op afstand al het andere. Dat wil niet zeggen dat je niets anders meer doet of het over niets anders meer kunt hebben, maar die prio moet wel zo goed mogelijk geregeld zijn. Het is ook de rol met de meeste zingeving en de activiteit waar je het meest beoordeeld wordt op het resultaat. Een slecht opgevoede hond is minder erg dan kinderen met foute vrienden.
Werk is maar werk, mantelzorg is vrijblijvend en kan uitbesteed worden, maar voor die kinderen blijf je eindverantwoordelijke.
De meeste zingeving? Voor jou misschien. Is ook maar subjectief en extreem veroordelend. Bah.
Een slecht opgevoede hond kan trouwens ook zo’n zingevend kind doodbijten. Dus waarom dat precies minder belangrijk is…. De wereld zou een stuk mooier zijn voor mij als iedereen z’n hond goed zou opvoeden.
En mensen die mantelzorger zijn en het zwaar hebben kunnen daar gewoon mee stoppen natuurlijk. Boeien. Who cares.
Echt. Wat een rare gedachtengangen heb jij.
maandag 8 december 2025 om 06:54
Volgens mij is het krijgen van kinderen door sommige siblings in een familie altijd een splijtzwam.
Het basisgezin begint op te lossen en de siblings met kinderen starten nieuwe satellieten. De ouders uit het oorspronkelijke basisgezin worden opa en oma die hun best moeten doen om een belangrijke rol te spelen in die nieuwe satellietgezinnen.
De kinderloze sibling die vroeger op gelijkwaardige basis deelnam aan het basisgezin, kan alleen relevant blijven door zich als leuke oom of tante in dienst te stellen van de satellieten.
Maar, om het even actueel te maken, de kerst en sinterklaasviering zal nooit bij hem of haar thuis zijn. En de siblings met kinderen zijn voortaan bepalend bij alle familieactiviteiten, want die hebben de troefkaarten in handen.
Als de kinderloze later ook kinderen krijgt trekt de ongelijkheid op enig moment vanzelf weer recht.
Zo niet, en er is sprake van onvrijwillige kinderloosheid, dan is het contact vaak pijnlijk om begrijpelijke redenen.
Bij vrijwillige kinderloosheid kan dat zijn om persoonlijke redenen (ik wil zelf geen kinderen, maar vind ze wel heel leuk). Dan is de kans groot dat de kinderloze zich goed kan schikken in een bijrol als favoriete oom/tante in de satellietgezinnen.
Maar als de kinderloosheid uit een wereldvisie voortkomt (je moet op deze wereld geen kinderen zetten), dan wordt het lastig. Die diametraal tegengestelde visies breng je niet bij elkaar met iets als "leven en laten leven".
Het basisgezin begint op te lossen en de siblings met kinderen starten nieuwe satellieten. De ouders uit het oorspronkelijke basisgezin worden opa en oma die hun best moeten doen om een belangrijke rol te spelen in die nieuwe satellietgezinnen.
De kinderloze sibling die vroeger op gelijkwaardige basis deelnam aan het basisgezin, kan alleen relevant blijven door zich als leuke oom of tante in dienst te stellen van de satellieten.
Maar, om het even actueel te maken, de kerst en sinterklaasviering zal nooit bij hem of haar thuis zijn. En de siblings met kinderen zijn voortaan bepalend bij alle familieactiviteiten, want die hebben de troefkaarten in handen.
Als de kinderloze later ook kinderen krijgt trekt de ongelijkheid op enig moment vanzelf weer recht.
Zo niet, en er is sprake van onvrijwillige kinderloosheid, dan is het contact vaak pijnlijk om begrijpelijke redenen.
Bij vrijwillige kinderloosheid kan dat zijn om persoonlijke redenen (ik wil zelf geen kinderen, maar vind ze wel heel leuk). Dan is de kans groot dat de kinderloze zich goed kan schikken in een bijrol als favoriete oom/tante in de satellietgezinnen.
Maar als de kinderloosheid uit een wereldvisie voortkomt (je moet op deze wereld geen kinderen zetten), dan wordt het lastig. Die diametraal tegengestelde visies breng je niet bij elkaar met iets als "leven en laten leven".
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 8 december 2025 om 07:07
Er zijn veel manieren om verantwoordelijkheid te hebben en zingeving. Mantelzorg inderdaad, als je een huisdier hebt. Ik heb helaas wel eens te maken met bijna bijtincidenten. Zelfs als fietser op meerdere m afstand.
In de zorg, op missie in het leger, in de politiek, als agent, brandweer, machinist, conducteur. Etc.
En dan heb je dus ook onregelmatige diensten die er nu eenmaal bij horen, want de mensen gaan ervan uit dat alle hulp wel 24/7 draait.
Genoeg mensen die er mentale klachten door krijgen.
En er zijn ook hele andere stressvolle banen, doordat werkdruk hoog is of het werk gevaarlijk is, of je weken van huis bent. Als je in de opvang of op school werkt. Uitvaartzorg lijkt me ook wel pittig.
Dus geen kids betekent nou niet direct lang leve de lol.
In de zorg, op missie in het leger, in de politiek, als agent, brandweer, machinist, conducteur. Etc.
En dan heb je dus ook onregelmatige diensten die er nu eenmaal bij horen, want de mensen gaan ervan uit dat alle hulp wel 24/7 draait.
Genoeg mensen die er mentale klachten door krijgen.
En er zijn ook hele andere stressvolle banen, doordat werkdruk hoog is of het werk gevaarlijk is, of je weken van huis bent. Als je in de opvang of op school werkt. Uitvaartzorg lijkt me ook wel pittig.
Dus geen kids betekent nou niet direct lang leve de lol.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
