Ineens is ze weg.

Mijn lieve mams...

Ik weet niet eens goed wat te schrijven. Ben stuk van verdriet, heb wat paniek, er gaat nog zoveel gebeuren de komende dagen. Hoe leef je verder zonder je moeder? Ik ben begin 40, maar in mij zit een klein meisje dat schreeuwt om haar moeder. Hoe doe je dit?

koekie1980 schreef: ↑

19-08-2018 17:25

Ik had juiste de eerste 2 weken na de uitvaart nauwelijks ergens "last van". Ik denk als het dit is... dan is het te doen. Vol adrenaline, nog compleet beduusd wat we allemaal meegemaakt hadden. Ik was een week vrij en zat thuis op de bank te wachten tot de beroemde klap kwam maar die kwam maar niet. Beetje bij beetje begon t normale leven met werk weer en ik denk in week 5-6 was het t ergste. Huilbuien, avonden en nachten janken, wakkerliggen, weer die film afspelen. En haar ontzettend missen. Echt niet weten hoe je verder moet, want het moet toch een keer beter gaan denk je dan. Maar je ziet gewoon echt geen lichtpuntjes maar alleen maar zwart.

Nu week 9. Ik huil elke dag nog, al is het soms 2 minuutjes bij een korte gedachte en soms een hele avond. Wat waarschijnlijk maar n uurtje is maar ik kan wel een hele avond mee bezig zijn. Nu heb ik steeds vaker momenten dat ik denk, goh ik heb er een half uurtje niet aan gedacht. Druk verzonken met werk of met iets anders. Zodat het niet meer de hele dag door m'n hoofd vliegt. Maar denk er idd nog steeds elke dag aan, binnen de paar minuten als ik wakker wordt.

Helpt ook niet mee dat we in onze omgeving nu nog 3 andere sterfgevallen/uitvaarten gehad hebben. Komt alles weer omhoog tijdens zo'n dienst. Al vind ik het wel fijn om met die vrienden te praten erover. Niet dat ik nu de expert ben maar we begrijpen elkaar beter dan met anderen.

Gek eigenlijk en gelijk een goed voorbeeld van hoe anders iedereen reageert bij overlijden. Voor ons was het zo plots, dat ik direct in de paniek en onrust ben geschoten. Mijn moeders dood was nog niet verwacht, ze was nog heel erg oké. Ze kreeg een herseninfarct en aan de behandeling hiervan is ze overleden. In de ochtend ben ik nog met haar op pad geweest, lopen dollen en een aantal uur later was ze dood. Ik was compleet uit het lood geslagen, mijn lieve mams dood. Zou nog af en toe kunnen gillen van neeeeeeeeee. Heb het vandaag ook weer tegen mijn man gezegd in een huilbui, ik wil gewoon helemaal niet zonder mijn moeder. Maar het moet.

Jij hebt wellicht eerst die rust kunnen houden, omdat je er toch naar toe gewerkt hebt? Weet ik natuurlijk niet zeker, maar jullie zijn een proces ingegaan met haar euthanasie, verwachtingen, een tijdstip, dan voorbij en alles regelen. En dan komt de tik later pas. Maar je krijgt em toch hè. Ik zag ook totaal niet hoe ik verder moest, ik heb me zo vreselijk wanhopig gevoeld en idd zonder licht aan het eind van de tunnel. Nu langzaamaan zie ik dat dat toch wel gebeurt en dat je blijft staan, maar ik vind het nog steeds vreselijk. We zijn nu 7 weken verder. Ik huil nog veel, heb wel van de week een paar dagen lucht gehad. Even niet heel de dag die molen in m'n hoofd met gedachten en rotgevoelens. Dat was aan de ene kant fijn, aan de andere kant dacht ik huh, nu al, ik mis haar nog steeds hoor! Maar schijnt normaal te zijn. Vandaag is het weer bagger.

Ook vreselijk confronterend, dat je zoveel sterfgevallen en dus diensten hebt momenteel. Ook al is het dan wel fijn, dat deze nabestaanden en jij/jullie elkaar heel goed begrijpen nu.

koekie1980 schreef: ↑

19-08-2018 17:34

Hebben jullie wel broers en zussen om e.e.a. mee te delen?
Ik niet... mijn vader kletst normaliter veel, maar niet als het om emoties gaat. En nu stort hij alles bij mij er uit. Dat hij zo eenzaam is en zijn gedachten. Fijn dat hij dat kan en het hem oplucht maar met heel veel dingen kan ik ook niet. Ben zelf naar een praktijkondersteuner geweest maar dat wil hij niet. Tja.. introvert zijn is anders maar lijkt me ook niet handig. Ik heb het idee dat het opkroppen niet werkt en evt op een ander moment, wie weet jaren later, er alsnog uit komt.

Hebben jullie overgebleven ouder wel professionele hulp?

Ja, ik heb een broer. En het delen gaat wel goed. Ik kan bij hem terecht indien nodig. Is alleen net als onze vader, introvert. We zijn elke zaterdag even samen en dan kunnen we wel praten met elkaar, maar verder sluiten ze zich veelal af. Ik ben de emotionele en wil graag praten over mam. Steeds opnieuw bevestiging zoekend of het zo beter is voor mam en of ze wist hoeveel ik van haar houd en of er 'iets' is hierna waardoor ze nu nog iets meekrijgt van ons, etc. Dat zoek ik bij anderen. Fijn dat jouw vader zich wel uit nu bij je, emotioneel. Ik snap dat je met veel dingen niets kan, maar waarschijnlijk is naar hem luisteren en hier en daar meepraten of adviseren genoeg voor hem. De eenzaamheid die hij voelt, snap ik. Maar dat oplossen kun je niet en dat frustreert. Introvert is onhandig zelfs, ik ben ook bang dat mijn vader daardoor óf langer gaat rouwen óf er later nog eens mee te dealen krijgt. Ik heb geprobeerd dit aan te geven, maar ik kan niet pushen. Ik wacht maar af dus. Hulp wil hij niet. Heb ook gevraagd of hij naar de huisarts wil of dat ik een belangrijk familielid moet inseinen, maar wil hij allemaal niet. Ik kan niet anders dan dat respecteren. Mijn broer en ik hebben allebei met de praktijkondersteuner gesproken en kunnen hier na onze vakantie mee verder. Indien nodig kunnen we tot die tijd bij de huisarts zelf terecht. Ik maak daar wel gebruik van nu.

Noerie schreef: ↑

17-08-2018 13:30

In het begin was ik bijna alleen maar bij mijn vader. Ook omdat ik tijdens mijn moeder haar ziekte daar ook bijna alleen maar zat, Kon ik na het overlijden niet ineens thuis op de bank gaan zitten.

En ik deed heel veel. Allees moest van mij net zo gaan zoals mijn moeder het deed. Zo maakte ze altijd een bepaald iets schoon met een bepaald middeltje. Vond ik altijd onzin. Maar ik ging het toch nieuw kopen toen het op was. Zij zette elke week verse bloeken bij de foto van mijn overleden broer. Heb ik ook nog bijna een jaar lang gedaan. En nog meer van dat soort dingen.

Gelukkig is dat nu veel minder. Haar spullen opruimen hebben wij nog steeds niet echt gedaan. ik heb wel haar toiletspulletjes opgeruimd. En wat spullen van haar aan de kapstok. Verder is alles er nog...Mijn vader wil dat ook nog zo. En dan lijkt me dat prima.

Ik ben ook veel bij mijn vader. In het begin bijna heel de dag, nu wel minder in uren, maar ga elke dag nog. Op zondag wil hij momenteel alleen zijn, dus vandaag was het worstelen. Ik heb al die weken, maar mondjesmaat mijn eigen huishouden gedaan, dus vandaag maar eens de mouwen opgestroopt en veel gedaan.

Het is dus niet zo gek, dat ik het huis van mijn vader en moeder zo bij wil houden. Daar zal best nog wel verandering in komen uiteindelijk, maar voor nu vind ik het prima. We gaan over een paar weken op de vakantie die mam nog geboekt heeft en mijn vader heeft nog nooit ingepakt, haha. Die mocht van mam zijn eigen spullen doen en de rest deed zij. Zo was ze, alles regelen en doen. En dan na de vakantie maar eens kijken hoe en wat verder. Ik moet mijn hele leven opnieuw inrichten. Wil tzt weer gaan werken. Maar ik 'mis' het zorgen voor mam. Met haar weg, winkelen of zelfs naar het ziekenhuis, alles in mij denkt en leeft nog met mam en soms tot mijn frustratie het besef dat ze er niet meer is.

Pap wil ook alles zoveel mogelijk houden zoals het was met ma. Hier dus ook nog niks bijzonders opgeruimd en dat is fijn. Het is nog zo vertrouwd allemaal. We zullen straks wel een klein beetje opruimen en een paar dingen wegdoen, maar hij wil de kledingkast van ma voorlopig nog houden en de spullen in huis vindt hij prima allemaal. Zie het allemaal wel.

Hai meiden,
Ik ben net terug van vakantie. Het gaat allemaal nog niet echt lekker. Mijn pap heeft blijkbaar de eerste weken na mam haar overlijden op adrenaline geleefd. Toen hij op vakantie tot rust kwam, kwam de klap. Heel veel verdriet, gemis, etc. Ik heb al eerder getypt dat hij extreem introvert is, maar zich heel soms uit naar me. Nu heb ik hem meermaals zien huilen en zien worstelen en hij heeft wat gevoelens geuit. Vreselijk moeilijk vond ik het. Hij werd totaal lamlendig en moe. Toch denk ik dat het voor de langere termijn heel goed voor hem geweest is. Nu aankijken hoe het thuis weer gaat. Hij wilde ook haar as op de vakantie uitstrooien, omdat mam daar erg graag was, maar is er op teruggekomen. Ze is weer mee naar huis gekomen. Dat kan altijd nog.

Ikzelf heb veel gehuild, ik wist niet dat een mens zoveel kon huilen. Op vakantie is het gemis nog een stukje groter. Dan ben je altijd met elkaar, dus ik miste haar werkelijk overal bij. Sommige dagen gingen ietsje beter, maar het was zwaar.

Dan heb je nog wie doet wat. Mijn vader was dus lamgeslagen, mijn broer doet nooit zoveel en mijn man en ik waren continue bezig alles te regelen. Ik ben hondsmoe. Gelukkig ben ik met mijn man wel daagjes weg geweest e.d. Verder hadden we prachtig weer, dus heb regelmatig even in de zon gezeten en het is weer gelukt een boek te lezen. Was ik thuis steeds te onrustig voor.

Al met al, wel vakantie, ook wel leuke dingen gedaan, met elkaar was alles goed, maar het was ook echt zwaar.

Hoe is het met jullie?

"Fijn" dat jij dat ook herkent bij je moeder. Vind je het ook zo moeilijk om te zien? Omdat mijn pa zo gesloten is als een oester en alles zelf wil doen, wil ik hem zo graag helpen. Maar dat is nou echt een van de weinige dingen die ik niet kan. Hij zal dit verdriet alleen moeten verwerken. Net als ik. Ze zijn inderdaad hun maatje kwijt. 50 jaar samen en ineens is het over.

Dat zorgen voor iedereen put me inderdaad uit. En ik zal daar verandering in moeten aanbrengen. En dat vind ik zo moeilijk. Heb het met de ggz-er van de huisartsenpraktijk besproken en ik moet voor mezelf gaan zorgen. Ik weet het wel hoor, maar vind het zo moeilijk. Hij zegt dat ik tekenen van overspannen/burn out vertoon en dus echt voor mezelf moet kiezen nu. Een balans zoeken met nog zeker een stukje zorg voor pa en weer een eigen leven opbouwen. Mijn leven heeft 4 jaar in het teken van zorgen voor mijn mam gestaan en nu dit voorbij is, moet ik mezelf weer dingen gunnen. Ik vind het lastig, maar ga het zeker proberen.

Fijn dat je af en toe wat berusting lijkt te voelen. Moeilijk hè het gemis? De onwerkelijkheid eraan, het geworstel met je gevoelens, etc. We schijnen er ooit beter mee om te kunnen gaan, maar ik kan me er nog helemaal niets bij voorstellen. Binnenkort is haar verjaardag bijvoorbeeld. Hoe doe je dat? Ik mis haar zo...

Och, ook al lichamelijke klachten. Ja, je weerstand is heel laag inderdaad, dat merk ik ook wel. Vervelend dat je die ontsteking en infectie hebt. Zorg inderdaad goed voor jezelf (jaja, voor een ander is het makkelijker hè).

Tot we op vakantie gingen, ben ik elke dag bij m'n pa geweest. Er stonden ook nog wat klusjes ingepland, nog door mam, die hebben we door laten gaan. Maar het viel tegen. Komt toch veel werk bij kijken en niemand kon/deed het. Dus heb ik het gedaan. Gelijk erna moesten we gaan pakken voor de vakantie. Ook pa eerst weer geholpen, want ja, die man mocht het nooit doen, dus wat moet er allemaal mee. Heel begrijpelijk, maar ik was gesloopt toen we weggingen. Mijn mam heeft mijn vader en broer altijd erg verwend. Ik kon alles wel, maar die mannen, ach, doe ik wel. Zo lief van haar en toen ze het zelf niet allemaal meer kon, vroeg ze het mij. En ik wilde het haar niet lastiger maken, dus deed het. Ik draaide 3 huishoudens en de zorg voor mam. En hoewel ik het echt graag gedaan heb allemaal, ik kan die 3 huishoudens niet blijven draaien. Ik moet en wil er eentje loslaten, mijn broer zal zelf verantwoordelijkheid moeten nemen en hoe moeilijk ik het ook vind, ik sta er wel achter. Ik heb het daar meer dan eens al met mijn mam over gehad; hij is gezond, heeft 2 handen en als hij hulp nodig heeft, kan hij me altijd inschakelen. Maar dan zei ze weer, ach, hij werkt hard (wij niet gelukkig) en ging ze weer. Maar ik wil het niet. En toch vind ik het retemoeilijk. Hij heeft ook zijn verdriet en moet dingen gaan aanpassen, maar ja, dat moeten we alledrie. Ik ben benieuwd. Bij mijn pa ga ik nu een aantal dagen niet meer langs. Het moet, ik weet het, maar het loslaten valt me zwaar. Ik heb er schuldgevoelens bij. En ik begrijp dondersgoed dat het onzin is, mijn vader vindt het nergens voor nodig, ik moet voor mezelf gaan zorgen en dan toch...

Die onwerkelijkheid en de worsteling zullen ook inderdaad wel voorbij gaan, dat geloof ik ook best. Ik vind het zo moeilijk dat ik dat soort dingen allemaal nog niet voel. Mijn gevoel zit nog zo vreselijk vol verdriet, gemis, wanhoop, onrust, etc. Ik mis mam zo vreselijk erg. Ze is zo'n belangrijk en fijn onderdeel van mij en het doet zo'n pijn. Ik heb sinds de vakantie ook een soort lichamelijk gemis; dat ik haar niet meer kan knuffelen en vasthouden. Heel apart gevoel. Alles is gewoon kut, ik vind het momenteel helemaal niet meer leuk allemaal. Ik heb nog steeds dierbaren en genoeg om voor door te gaan, maar soms denk ik, waarom? Mijn lieve, lieve, levenslustige kanjer van een moeder is er niet meer bij...

Ja, die verjaardag, maf hè. Ik weet het ook niet. Ik denk dat haar zus wel langs wil komen bij m'n vader voor een bakkie en dat ik maar taart ga halen ofzo. Proosten op haar leven, haar lieve karakter en dat we haar missen. Mijn vader is binnen een week na haar jarig. Ze vierden het altijd samen. Voor m'n vader hebben m'n broer en ik een grote fotolijst gekocht waar een foto of 8 in kunnen. We gaan een paar mooie foto's van mam en hen samen uitzoeken en dan aan hem geven. Hij wil niks vieren (is nooit een groot fan hiervan en deed dat altijd voor mam).

We zijn inmiddels bijna 5 maanden verder...

Hoewel ik best wel zie, dat er iets vooruitgang zit in de rollercoaster van emoties, valt het verlies van mijn lieve mams me erg zwaar. In alles leeft ze nog mee, maar nu met die frustrerende, gekmakende realiteit dat ze er niet meer is.

Ik mis haar zo. Kom ik hier ooit overheen?

Dankjewel. Ik probeer dat ook zeker te onthouden, dat het veel tijd kost. Soms overzie ik het gewoon niet. Dan voel ik me zo onthand, alleen en verloren.

Mooie zin eigenlijk, er overheen komen hoeft niet. Dat is zeker waar.