Ingebakken gevoel?

Hallo,



Vanavond ben ik alleen thuis en het gaat nu alweer mis..

Ik begrijp het niet want mijn leven is zo in het algemeen best prima. Ben ik verwend en kan ik nooit tevreden zijn, of is het misschien een kwestie van aanleg?



Ik ben begin twintig en bezig met afstuderen (daar wel enige moeite mee wat betreft motivatie). Heb een hele leuke vriend. Ook een paar leuke vrienden en ik doe redelijk vaak leuke dingen hoewel ik 6 dagen in de week werk nu (4 dagen stage en 2 dagen bijbaan). Ik doe ook aan sport en daarnaast heb ik ook nog hobby's en interesses, daarbij excuses voor de suffe uitdrukking maar wat ik bedoel is dat ik in wezen meer dan genoeg dingen heb om mijn vrije tijd in te kunnen steken. Bovendien ga ik over 4 maanden een half jaar naar Australië (een droom).



Maar als ik dan een avond thuis zit, voel ik me de alleenste op de wereld en zit ik vaak na een uur al te huilen. Aan de 'hobby's en interesses', die juist voldoening kunnen geven, kom ik dan meestal niet meer toe omdat ik zit te zwelgen, de tv aanzet en uiteindelijk maar ga slapen omdat een nieuwe dag wel weer frisse moed met zich meebrengt.



Maarja, het blijft terugkomen.



Ik snap het niet, ik heb dit al best een lange tijd en kom er gewoon niet vanaf. Ik probeer zoveel mogelijk af te spreken met mensen en mijn vriend maar ja soms ben ik echt moe of 'sociaal verzadigd' en snak ik naar een avondje alleen, totdat ik daadwerkelijk alleen ben en geen idéé heb wat ik met mezelf aan moet. Dan zie ik ineens alleen de dark side van alles, want die is er dan ook wel weer, zoals dat de meeste van mijn vrienden eigenlijk de vrienden van mijn vriend zijn, en ik soms iemand mis die me al mijn hele leven kent (mijn voormalig beste vriendin en ik zijn de laatste jaren enorm uit elkaar gegroeid en klikken niet echt meer). Dat ik van z'n lang zal z'n leven niet ga afstuderen, omdat ik nu eigenlijk heb ontdekt dat het hele vakgebied (marketing..) me niet ligt en dat ik liever iets héél anders wil gaan doen (maatschappelijk werk, kunst- en cultuurwetenschappen, taal en literatuur, maar nu dus blijf hangen in mijn eindscriptie en dat niet zelfstandig van de grond krijg.



Soms heb ik gewoon het idee dat ik niks waard ben, wat ik ook doe. Er zijn best een paar dingen die ik goed kan, maar dat vlak ik dan uit met het argument dat ik vooral ook héél veel dingen niet goed kan en bovendien zijn er altijd betere, leukere en succesvollere mensen dan ik dus hoe ga ik het ooit redden in het leven? Hoe kom ik ooit mee in de turbo snelle maatschappij?



En ja, hoe zinloos is alles eigenlijk? Relaties gaan uit, de wereld naar de klote, dierenmishandeling, etc. Hoe cliché ook, ik kan overal wel om huilen.



Nouja, dat soort dingen denk ik dan, als ik hier zo zit.

Ik weet echt niet hoe ik mezelf hier nou overheen kan zetten. Misschien moet ik dit soort zwelgavonden gewoon accepteren, en dan het aantal daaropvolgende dagen wat lichtvoetiger slijten. Want dat gevoel ken ik ook; dat ik me realiseer hoe mooi het leven is en dat hele kleine grappige dingetjes me zo kunnen opvrolijken. Op die momenten vind ik mezelf ook een aangenamer persoon, gewoon een relaxed mens met een tikkeltje zelfspot en humor.



Maar ik kan die positieve flow nooit lang vasthouden, het lijkt alsof het aan een zijden draadje hangt. Soms weet ik het niet meer.



Heeft iemand tips of herkenning?

quote:luna30v schreef op 06 september 2010 @ 18:59:

Ik kan het wel vertellen maar hij doet t veel beter:



http://www.youtube.com/watch?v=S2N_uvnvGbIHelpt wel