Introvert? Schrijf mee!

Anoniem_210306 vrijdag 11 december 2015 om 10:09

Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:

- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...

Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...

Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?

Anoniem_238009 dinsdag 11 juli 2017 om 12:00

Ik ben vooral introvert met mensen waar ik geen gesprekstof mee heb. Met mijn vrienden kan ik uren lullen en ben ik waarschijnlijk juist de gekke van het stel. Maar op verjaardagen gewoon even een small talk houden met iemand die ik amper ken... Na elke zin valt het gesprek van mijn kant stil. Het zuigt mijn energie echt op om zo'n gesprek te voeren...

Anoniem_261837 dinsdag 11 juli 2017 om 12:01

Ik noem het zelf geen sociale fobie, maar wel een soort handicap. Het maakt mijn leven ingewikkeld en ook eenzaam. Hoe introverter ik word, hoe minder ik het van mezelf accepteer.
Sorrie, ik heb vandaag een hele slechte dag. Zou mezelf op alle fronten willen veranderen maar dat kan niet.

Charlotte717 dinsdag 11 juli 2017 om 12:04

Ik ben ook introvert.

Als kind vond ik het heerlijk om op mijn eentje met poppen te spelen, ik had (en heb) een enorme fantasie waar ik uren mee door kon. Ik herinner me zelfs dat ik soms alleen Monopoly speelde en ik was dan alle vier de pionnen tegelijk

Voor mij gaat er niets boven een relax weekend na een drukke werkweek: gewoon beetje luieren, beetje forummen, rustig koken, op het gemakje opeten, desnoods 's avonds één-op-één afspreken. Afspreken tijdens de week vind ik een hels gebeuren en vermijd ik liever. Omdat ik mijn lieve vriendinnen wil zien, doe ik dit soms, maar ik kom dan later aan en ik ga dan vroeger weg.

Ik merk wel vaak dat ik anders ben. Veel van mijn vriendinnen zijn extravert en zouden het liefst elke dag afspreken. Dit begrijp ik oprecht niet, we hebben elkaar gisteren toch nog een hele middag gezien? Dan moet ik echt bijkomen. Ze accepteren gelukkig wel dat ik zo ben.

Wat ik soms vervelend vind, of eerder 'erg', is dat andere vriendinnen of kennissen duidelijk introvert zijn, maar dit niet van zichzelf accepteren (of nog niet weten). Een goede vriendin van me heeft veel vrienden die erg extravert zijn en ze voelt die druk om ook zo te zijn. Ze kan geen nee zeggen en plant haar hele week vol, zonder ooit rust te nemen. Resultaat: ze is bij elke activiteit doodop en daardoor geen leuk gezelschap. Ik heb al vaker gezegd dat ze meer rust moet nemen omdat ik haar introversie herken, maar tot nu toe lijkt ze dit niet te accepteren.

Mijn moeder is ook introvert en we hebben veel aan elkaar. Niet alleen om leuke anekdotes te vertellen, maar eerder het feit dat ze mij begrijpt en onvoorwaardelijk accepteert, is me heel dierbaar. Als kind merkte ik soms wel dat ze drie kinderen niet goed aankon. Als ik aandacht vroeg, moest ze soms net alleen zijn om op te laden en dat kon niet als alleenstaande moeder. Soms vraag ik me af hoe ik dit later ga doen...

Anyway, een heel verhaal, maar ik ben zo ontzettend blij met dit topic. Het heeft me vaak doen glimlachen door de herkenbaarheid, maar ook heeft het me laten zien dat ik introvert ben.

En ik ben blij dat ik zo ben

Veritas vos liberabit

Dolfine dinsdag 11 juli 2017 om 14:18

SinDudas schreef: ↑
11-07-2017 12:01
Ik noem het zelf geen sociale fobie, maar wel een soort handicap. Het maakt mijn leven ingewikkeld en ook eenzaam. Hoe introverter ik word, hoe minder ik het van mezelf accepteer.
Sorrie, ik heb vandaag een hele slechte dag. Zou mezelf op alle fronten willen veranderen maar dat kan niet.

In deze extraverte maatschappij, is introvert ook een soort van handicap. De hele wereld is gericht op extravert zijn (inclusief social media). Ik ervaar het ook wel zo dat het het leven ingewikkelder en soms ook eenzamer maakt. Van dat stukje eenzaamheid heb ik wel minder last sinds ik een partner heb (maar het heeft heel wat jaren geduurd voor ik die gevonden had) en er twee katten in huis lopen.

En SinDudas: jij bent goed zoals je bent, al is dat voor je zelf niet altijd makkelijk te accepteren.

winters dinsdag 11 juli 2017 om 14:48

Wat een herkenning!
Ik ben ook heel erg introvert. Ik ben heel rustig, hou niet van feestjes, voel me niet op mijn gemak in een grote groep en heb ook maar weinig tot geen echte vrienden (dat heb ik helaas wel gemerkt rondom het overlijden van mijn broer).
Ik ben wel getrouwd en heb 2 kinderen. Ik vind het fijn om samen met mijn gezin te zijn en samen met hen wat te ondernemen

Alskar dinsdag 11 juli 2017 om 15:32

backontrack schreef: ↑
07-06-2017 23:09
Als introvert snap ik mijzelf soms écht niet meer.

Ik heb zulke verschillende 'gedaantes' om het zo maar te zeggen.

Normaal gesproken herken ik mij enorm in de openingspost : Lekker alleen thuis achter mijn laptop, kop thee op schoot, lekker rommelen en geen carnaval aan mijn hoofd. Héérlijk vind ik dat.

Afgelopen weekend was (naar mijn zin) veel te vol gepland met sociale activiteiten: Vrijdagmiddag een borrel, vrijdagavond nog een verjaardag, zaterdagavond een housewarming en zondag een festival. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan : WAAROM zeg ik overal -een paar weken van tevoren- toch ''ja''op, terwijl ik weet dat als het moment daar is, ik er dood ongelukkig van word?

En zo was ook nu het geval. Drie dagen vol sociale activiteiten achter elkaar, ik zag er als een huis tegen op. Vooral omdat er een paar dingen tussen zaten die ik spannend vond (oude bekenden weer zien, paar mensen waar ik altijd vrij ongemakkelijk communiceer die ook op die verjaardag waren). Wat keek ik uit naar het moment dat ik op maandagochtend wakker zou worden, ik naar alles zou zijn geweest (want oh, wat heb ik veel mogelijkheden verzonnen om te kunnen afzeggen), en ik dus trots op mijzelf kon zijn en eindelijk kon genieten van mijn vrije maandag...

Maar dan komt het moment daar : De verjaardag zie ik heel erg tegenop als ik mijn auto in stap, er naar toe rijd, en vooral als ik voor de deur sta en al dat gekakel binnen hoor. Maar als ik eenmaal binnen bén, en twee wijntjes op heb, dan vind ik het enorm gezellig, valt het hele ''geen zin hebben'' van mij af, en ben ik één van de laatste gasten die weg gaat.

Om vervolgens 's avonds blij naar huis te gaan, want opgelucht omdat het er op zit, blij omdat het leuk was. De volgende ochtend word ik wakker, en zie ik weer op tegen het festival waar ik nog heen moet. Tot ik ook eenmaal op dat festival sta. Zonnetje op mijn hoofd, drankje erbij, en voor ik het weet zit ik daar helemaal in mijn element te zijn en te dansen als een gek en ga ik pas aan het einde naar huis....

Maar volgende week ben ik ''gewoon'' weer een introvert, en zie ik weer tegen alles op. Vind mezelf zo enorm tegenstrijdig. Ben ik nou echt een introvert? Of juist niet? Ik zie vaak enorm op tegen bepaalde sociale festiviteiten, maar uiteindelijk zijn dit wel weer mijn mooiste herinneringen achteraf.

Wow, dit is zo herkenbaar!!! Hoewel, niet altijd. Afgelopen zaterdag had ik een verjaardag en na 2 uur was ik er helemaal klaar mee. M'n hoofd was vol en had het gevoel weg te willen rennen van iedereen. Ik heb dan ook echt geen energie meer om "leuk" te doen. Mijn vriend (mega extravert) is gebleven en ik heb hem later opgehaald. Hoewel hij mij respecteert zoals ik ben vind ik het soms lastig dat hij totaal niet weet hoe het is, hoe het voelt.. en soms ben ik zo jaloers op hem! Alles gaat bij hem makkelijk en iedereen is zo positief over hem omdat hij zo'n spontane jongen is.

winters dinsdag 11 juli 2017 om 18:31

En dat heb ik dan met mijn man. Hij is zo het tegenovergestelde van mij. Vindt verjaardagen en feesten geweldig.
Hij is ook veel spontaner. Maakt met iedereen een praatje. Ze zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken toch..
Mijn dochter (12) lijkt meer op mij en onze zoon (8) op mijn man.

Anoniem_261837 woensdag 12 juli 2017 om 08:23

Dolfine schreef: ↑
11-07-2017 14:18
In deze extraverte maatschappij, is introvert ook een soort van handicap. De hele wereld is gericht op extravert zijn (inclusief social media). Ik ervaar het ook wel zo dat het het leven ingewikkelder en soms ook eenzamer maakt. Van dat stukje eenzaamheid heb ik wel minder last sinds ik een partner heb (maar het heeft heel wat jaren geduurd voor ik die gevonden had) en er twee katten in huis lopen.

En SinDudas: jij bent goed zoals je bent, al is dat voor je zelf niet altijd makkelijk te accepteren.

Dank je

Ik heb ook een partner. Die is zelf ook best introvert maar is wel beter in praatjes maken en gesprekken op gang houden. Samen kunnen we dan weer heel goed zwijgen zonder dat het ongemakkelijk is.
Maar ja, ik heb vaak het idee dat extraverte mensen gewoon meer lol hebben in het leven. Omdat ze meer ondernemen en delen met elkaar. Ik ervaar vaak een soort leegte. Het is wel zo dat ik de rust nodig heb en ook het liefst dingen in mijn eentje doe, maar dan nog is het niet altijd leuk, en is alleen ook maar alleen.
Moeilijk uit te leggen.
Ik heb sowieso allerlei issues met mezelf, dat maakt het er niet makkelijker op.

Alskar donderdag 13 juli 2017 om 01:27

winters schreef: ↑
11-07-2017 18:31
En dat heb ik dan met mijn man. Hij is zo het tegenovergestelde van mij. Vindt verjaardagen en feesten geweldig.
Hij is ook veel spontaner. Maakt met iedereen een praatje. Ze zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken toch..
Mijn dochter (12) lijkt meer op mij en onze zoon (8) op mijn man.

Hihi, wij vragen ons regelmatig af hoe onze toekomstige kindjes zullen zijn, een mix van ons lijkt bijna onmogelijk!

Anoniem_226199 donderdag 13 juli 2017 om 09:19

SinDudas schreef: ↑
07-06-2017 12:32
Mijn probleem: ik kan niks met testen. Als ik ze probeer in te vullen weet ik vaak niet eens wat nou wel of niet waar is voor mezelf. Soms zijn ook beide keuzes waar, want ik zit vol tegenstrijdigheden.
Dat ik introvert ben is voor mezelf wel duidelijk. Er zitten volgens mij nog andere dingen bij zoals overgevoeligheid en misschien bepaalde autistische trekken. Ik vind mijn eigen persoonlijkheid vaak heel lastig en niet altijd leuk.
Het wordt steeds moeilijker om mijn gedachten te uiten. Zelfs schriftelijk is dat moeilijk; als ik bijvoorbeeld iemand een kaartje stuur doe ik een eeuwigheid over om te bedenken wat ik erop wil zetten, want dat moet dan op een bepaalde manier kloppen zeg maar.

Hier op het forum posten is ook lastig. Ik lees meer dan ik schrijf, het is moeilijk om een goede (voor mezelf) post in elkaar te zetten.
Ik ervaar digitaal precies wat er in het echte leven gebeurt: ik kom nooit in een groep. Een op een is de manier voor mij, en zelfs dan ben ik na een tijdje wel uitgepraat.
Facebook en lange app-gesprekken zijn ook niet aan mij besteed.

Ik weet niet wat ik ben, ik voel me noch oppervlakkig, noch diepgaand. Of misschien wel diepgaand, maar dan kan ik dat niet overbrengen.

Sindudas, herkenbaar! Ik denk dat ik heel oppervlakkig overkom, kan maar met slechts weinigen goed praten. Ik denk wel na over dingen, maar heb het idee dat anderen daar toch geen interesse in hebben, dus houd het maar voor mij. En daarbij vind ik het moeilijk om een gesprek op gang te houden.

Anoniem_261837 vrijdag 14 juli 2017 om 11:48

Anderen hebben ook vaak geen interesse, of zien dingen niet zoals ik ze zie. Ik kan vaak een heel sterk gevoel ergens over hebben en wil dat dan delen, maar dan is het alsof ik de enige ben die het zo voelt. En dat is precies waar ik soms zo eenzaam van word.
Veel dingen die ik denk kan ik ook niet goed uitleggen. Dan is het in mijn hoofd al zo ingewikkeld dat ik er niet de goede beschrijving voor vind. Maar dat weet ik dan alleen, want anderen nemen gewoon aan dat ik zeg wat ik bedoel.

hondenmens vrijdag 14 juli 2017 om 14:30

SinDudas: Dat gevoel herken ik. Ook ben ik geïnteresseerd in een aantal dingen die niemand anders leuk vind. Dat kan een herinnering zijn, een bepaalde film, TV-serie. Zo ben ik stapelgek op oude seizoenen van GTST.

Voelen jullie je ook beklemd wanneer je een paar keer iets leuks gedaan hebt met een vriend/vriendin, dat diegene dat vanzelfsprekend gaat vinden?
Bij mij is onlangs een vriendschap stuk gelopen onder andere hierdoor. Ik zou samen met een vriendin (ook mijn collega) gaan zwemmen. Normaal gaan we naar ons favoriete zwembad. Omdat er die ene dag een jubileum ter ere van het 50 jarig bestaan in een ander zwembad was wilde ik liever daar heen. Dat is het zwembad in het dorp waar ik ben opgegroeid. Een grote jeugdherinnering. Ik stelde haar dat voor. Dat hoefde van haar niet zo, ze houdt niet van evenementen met moderne muziek en dat zou daar wel zijn. Omdat ik er perse naartoe wilde besloot ik alleen te gaan. Waarom iemand meenemen tegen haar zin? De dag daarop kreeg ik een verwijtende mail van haar. "Nou moet jij perse naar dat andere bad en ik mag niet mee. Schaam je je soms voor mij? Mijn belangen tellen blijkbaar niet. Nou zit ik thuis met 30 graden"
Niet mee mogen is niet eens in mijn hoofd opgekomen. Van haar hoefde het niet zo. Maar ik mag dan blijkbaar ook niet alleen gaan. Ze wilde wel samen naar "ons" bad. Dus dan had ik dat jubileum moeten missen. Dit benauwt me en gaat als een verplichting voelen om haar mee te vragen. Ze wilde ook ineens bepalen met wie ik mag omgaan. Omdat zij gepest is geweest door iemand mocht ik daar geen contact mee hebben. Ook al kwam zij helemaal niet aan de orde in onze chatgesprekken. Ik heb die persoon nog nooit ontmoet.

Anoniem_261837 vrijdag 14 juli 2017 om 16:39

Nou hondenmens, zo iemand is voor iedereen lastig om mee om te gaan. Daar hoef je niet eens introvert voor te zijn. Gevalletje nee zeggen en ja bedoelen. Ik heb ook eens iemand gekend die van mij verwachtte dat ik haar tussen de regels door las. Ik vind dat echt een onredelijke verwachting van mensen.
En het kan wel zijn dat jouw vriendin nare ervaringen met die andere persoon heeft gehad, dat wil nog niet zeggen dat ze voor jou mag bepalen dat jij dan niet met diegene om mag gaan.
Ze klinkt als een onzeker persoon. Jammer dat ze jou daarmee zo belast.

Anoniem_226199 vrijdag 14 juli 2017 om 19:53

Nou Hondemens, dit vind ik een erg rare reactie van je vriendin. Zo te lezen heeft ze zelf behoorlijk wat issues met zichzelf. Jij doet hierin niets verkeerds. Logisch dat jij hier graag naartoe wilt, je biedt het haar aan om mee te gaan. Ze klinkt wel aardig claimerig als ik het zo lees.

hondenmens vrijdag 14 juli 2017 om 22:07

Hoezitdit schreef: ↑
14-07-2017 19:53
Nou Hondemens, dit vind ik een erg rare reactie van je vriendin. Zo te lezen heeft ze zelf behoorlijk wat issues met zichzelf. Jij doet hierin niets verkeerds. Logisch dat jij hier graag naartoe wilt, je biedt het haar aan om mee te gaan. Ze klinkt wel aardig claimerig als ik het zo lees.

Ze is ook heel onzeker over zichzelf door een pestverleden en liefdeloze opvoeding naar eigen zeggen. Ik kan niet oordelen, want ik ken haar ouders niet. Zoiets hakt erin, dat geloof ik wel. Maar ze heeft al met veel mensen problemen gehad. Op haar 1e werkdag is ze bewust naast mij gezet door onze werkleiding. Omdat ze dachten dat ik haar beter zou begrijpen (we hebben beiden ASS). Dat leek de eerste 2 jaar ook zo. Het klikte vrij snel. Maar nu begint ze tegen mij ook moeilijk te doen.
Ze heeft me een paar weken gestalkt met boze mails. Steeds proberen te overtuigen dat de fouten bij mij liggen en ze een excuus wilde. Ook wilde ze met rust gelaten worden. Dat deed ik volledig, zocht geen toenadering. Maar dat was ook niet goed. Alsmaar lopen klagen tegen een collega en de voorvrouw dat ze zo gekwetst was door mij. Voor het uit de hand loopt heb ik van de week met mijn baas gepraat hierover en de mails laten lezen. Ze heeft een waarschuwing gekregen voor mailen. Hoewel de sfeer altijd goed was tijdens de uitstapjes die we gedaan hebben, wil ik dit niet meer met haar. Aangezien ze ineens zo omsloeg en ik dat best eng vind. Ook al ging de ruzie via de mail. Ik denk zomaar dat dit vaker gebeurd is

Anoniem_226199 zaterdag 15 juli 2017 om 08:33

Aangezien ze ineens zo omsloeg en ik dat best eng vind. Ook al ging de ruzie via de mail. Ik denk zomaar dat dit vaker gebeurd is

Dat geloof ik ook. Jammer dat ze zo doet en dat ze het niet bij zichzelf zoekt. Als ze steeds problemen met iedereen heeft, ligt dat heus niet altijd aan een ander. Lijkt mij een lastige situatie voor je. Juist doordat ze een vriendin is, of was, en je ook nog eens met haar werkt. Eigenlijk zou ze therapie moeten hebben, maar dat ziet ze zelf waarschijnlijk anders.

Wel goed van je dat je ermee naar je leidinggevende bent gegaan, want voor je het weet loopt het de spuitgaten uit.

hondenmens zaterdag 15 juli 2017 om 11:15

Hoezitdit schreef: ↑
15-07-2017 08:33
Aangezien ze ineens zo omsloeg en ik dat best eng vind. Ook al ging de ruzie via de mail. Ik denk zomaar dat dit vaker gebeurd is

Dat geloof ik ook. Jammer dat ze zo doet en dat ze het niet bij zichzelf zoekt. Als ze steeds problemen met iedereen heeft, ligt dat heus niet altijd aan een ander. Lijkt mij een lastige situatie voor je. Juist doordat ze een vriendin is, of was, en je ook nog eens met haar werkt. Eigenlijk zou ze therapie moeten hebben, maar dat ziet ze zelf waarschijnlijk anders.

Wel goed van je dat je ermee naar je leidinggevende bent gegaan, want voor je het weet loopt het de spuitgaten uit.

Datzelfde vind ze van mij. Ze vult ook veel dingen in. Toen we eens over vroeger praatten wat er allemaal mis is gegaan, heb ik ook dingen verteld. Nu gebruikt ze die tegen mij. Zo van: "Je hebt waarschijnlijk toen op je werk kritiek gekregen, bent daar kwaad om geworden en daardoor gingen ze zich aan je ergeren. Jij ziet je eigen fouten niet."
Tuurlijk heb ik ook mijn gebreken. Maar dit is de 1e keer op mijn huidige werk dat ik echt een conflict heb.

Anoniem_226199 zaterdag 15 juli 2017 om 21:25

Lekker dan, zo'n 'vriendin'. Het enige dat je kunt doen is haar gedrag zoveel mogelijk negeren, nergens op in gaan. En professioneel blijven.

Anoniem_6490a6de9bd3c donderdag 20 juli 2017 om 14:15

Wat een topic van herkenning!

Ik had afgelopen de verjaardag van mijn schoonmoeder en na afloop was ik gewoon opgelucht dat ik het komende halfjaar niet meer zulke ongemakkelijke verjaardagen op de planning heb staan. Het is ook al eerder geschreven, maar bij vrienden ben ik totaal niet introvert en is er nooit een tekort aan gespreksstof, maar ik ben zo ontzettend slecht in small talk met mensen met wie ik geen klik heb.

Heleris zondag 23 juli 2017 om 16:47

-

heleris wijzigde dit bericht op 23-01-2020 15:56

0.00% gewijzigd

hondenmens zondag 23 juli 2017 om 17:50

Heleris schreef: ↑
23-07-2017 16:47
Heel herkenbaar allemaal. Ik vind het nu vooral lastig op het werk. Sinds april heb ik een nieuwe baan en ze zijn best wel van het "sociaal doen", dus er zijn regelmatig borrels, pas een barbecue en we hadden een teamuitje (met overnachting). Die activiteiten vind ik best wel lastig. Ik vind het moeilijk om een gesprek te beginnen met mensen en ook om het gesprek gaande te houden. Het voelt altijd zo ongemakkelijk. Alsnog ga ik zulke activiteiten niet uit te weg, ik vind wel dat ik er heen moet als iedereen gaat. Al is het maar even.

Knap dat je je er toch overheen kunt zetten. Mij zijn sommige dingen echt een stap te ver. Bij ons doen ze niet echt teamuitjes. Wel een sportdag, Kerstlunch, vakantieborrel, bbq- of gourmetavond. Het is niet verplicht en ik ga er nooit heen. Geen behoefte aan. Er zijn er altijd wel die niet gaan. Alleen bij de Kerstlunch ben ik echt in de minderheid. De meesten gaan, op een paar na. Je kunt daar ook niet zomaar een uurtje naartoe. Als je gaat moet je tot het eind blijven. Ik werk alleen de ochtenden en normaal heeft de "ochtendploeg" die ochtend vrij. Ze halen dan hun uren in met dat etentje. Dat is in plaats van werken. Als je niet komt moet je die ochtend gewoon werken of snipperen. Ik werk dan gewoon. Doe ik liever dan me ongemakkelijk voelen en niet kunnen eten van de zenuwen.

Heleris zondag 23 juli 2017 om 19:04

-

heleris wijzigde dit bericht op 23-01-2020 15:56

99.88% gewijzigd

hondenmens maandag 24 juli 2017 om 11:04

Hebben jullie moeite met groeten?
Als ik iemand tegenkom groet ik alleen als diegene mijn kant opkijkt of als ik denk dat diegene mij ziet. Laatst in mijn dorp zag ik een bekende (ken hem niet heel goed, kom er niet over de vloer) staan praten met iemand. Hij keek wel mijn richting uit toen ik nog verder weg was. Ik wilde wachten met groeten tot ik hem zou passeren, dan hoef ik niet hard te roepen. Toen ik hem passeerde aan de overkant van de straat was hij druk in gesprek en keek op dat moment niet naar mij. Ik heb ook niks gezegd toen. Soms kom ik hem nog wel eens tegen en zegt hij niks meer. Voorheen altijd wel. Ik hoor wel eens dat sommige mensen beledigd zijn na 1 keer niet groeten. Maar ik vond het toen niet het goede moment.
Het valt me ook op dat andere mensen helemaal kunnen wegkijken van je zonder hun hoofd te draaien. Ik kan dat niet en wil dat ook kunnen. Als ik iemand niet wil zien ga ik toch automatisch van uit mijn ooghoeken kijken.

hondenmens wijzigde dit bericht op 24-07-2017 16:02

21.39% gewijzigd

Dolfine maandag 24 juli 2017 om 13:36

Bij ons is een jaarlijks bedrijfsuitje verplicht, dan ga ik mee en ben ik blij als ik 's avonds weer thuis ben. Dag is dan heel erg intensief.
Verder vind ik dat ik werk en privé gescheiden mag houden en ga ik vaak niet mee naar borrels, etentjes enzovoort.
Teamuitjes met overnachtingen of in het weekend doe ik niet. Dat werkt niet voor mij, veel te intensief
Verder vind ik werken in een kantoortuin ook niet fijn. Bij mij op het werk is het net een kippenhok, erg vermoeiend + niet goed voor mijn werk (bijna geen routineklussen en veel denkwerk)

Anoniem_351363 dinsdag 25 juli 2017 om 07:28

Super herkenbaar allemaal. Vroeger kreeg ik vaak te horen dat ik te stil was en meer uit mezelf moest vertellen. Ik heb verschillende sociale vaardigheidstrainingen gevolgd die allemaal gericht waren op assertiever worden en niet zo zeer op het vergroten van gespreksvaardigheden. Momenteel denk ik wel eens: waarom heb ik nou niet eerder geleerd hoe ik een verhaal leuk kan vertellen of hoe ik extra interesse kan tonen in anderen puur door goede vragen te stellen. Dan had ik mij niet zo onzeker gevoeld. Ik heb gevoelsmatig nu veel meer handvatten om echte gesprekken met anderen aan te knopen. En ik ben veel beter in staat mezelf te accepteren zoals ik ben. Na een lange dag werk trek ik mij gewoon lekker terug. Ik volg trouwens de Facebook pagina 'Gewoon Introvert'. De Nederlandse variant van introvert dear

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Actieve topics

Introvert? Schrijf mee!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten. Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Actieve topics

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.