Psyche
alle pijlers
Mijn ouder wordt dement
dinsdag 11 november 2025 om 15:39
Mijn ouder heeft parkinson, wat zich zowel lichamelijk als mentaal uit. Daarnaast is ze blind. Gelukkig woont ze sinds kort in een verpleeghuis. Ongeveer de helft van parkinson-patiënten wordt ook parkinson-dement.
Het ziet er naar uit dat dit laatste bij mijn ouder gebeurt. Zowel parkinson-dementie als 'gewone alzheimer'.
Dingen die eerst alleen trager gingen, begint ze nu ook steeds minder te begrijpen.
Ook in het verpleeghuis gaat de mantelzorg onverminderd door. Want er moet veel meegedacht en meegeregeld worden, ook omdat ze blind is. Nu ze ook mentaal achteruit gaat, valt het me vandaag even zwaar.
Dit topic dus om even van me af te praten en ook om ervaringen uit te wisselen.
Ik heb een brus/sibling waar ik mee kan sparren gelukkig. Maar dat wil ik nu even niet.
Heb denk ik iets teveel hooi op mijn vork gepakt de afgelopen week en de tranen zitten even hoog.
https://www.alzheimer-nederland.nl/deme ... /parkinson"de persoon [gaat] trager denken en spreken. Hij of zij krijgt problemen met het ‘ophalen’ van informatie. Ook kan iemand minder goed abstract denken. Het lukt nog wel om informatie te herkennen en begrijpen. Bij sommige mensen lijkt de parkinson dementie meer op de ziekte van Alzheimer. De combinatie van parkinson en alzheimer komt ook vaak voor.
Het ziet er naar uit dat dit laatste bij mijn ouder gebeurt. Zowel parkinson-dementie als 'gewone alzheimer'.
Dingen die eerst alleen trager gingen, begint ze nu ook steeds minder te begrijpen.
Ook in het verpleeghuis gaat de mantelzorg onverminderd door. Want er moet veel meegedacht en meegeregeld worden, ook omdat ze blind is. Nu ze ook mentaal achteruit gaat, valt het me vandaag even zwaar.
Dit topic dus om even van me af te praten en ook om ervaringen uit te wisselen.
Ik heb een brus/sibling waar ik mee kan sparren gelukkig. Maar dat wil ik nu even niet.
Heb denk ik iets teveel hooi op mijn vork gepakt de afgelopen week en de tranen zitten even hoog.
dinsdag 11 november 2025 om 15:43
De aanpassingen die vroeger werkte voor haar blindheid, beginnen om te vallen. Daardoor wordt bellen, agenda bijhouden, mailen steeds moeilijker. En die vaardigheden komen ook niet terug. Ze is onrustig, wantrouwig en somber.
Meestal lukt het me om weer afstand te nemen van haar lijden. Zodat ik zelf mentaal overeind blijf.
Vandaag lukt dat even niet.
Meestal lukt het me om weer afstand te nemen van haar lijden. Zodat ik zelf mentaal overeind blijf.
Vandaag lukt dat even niet.
dinsdag 11 november 2025 om 15:57
Wat naar, Fuchsia. Helaas herkenbaar, alleen dan met Alzheimer. Eerst mijn vader, die is nu 4 jaar geleden overleden aan Alzheimer. Maar sinds een paar maanden weten we dat mijn moeder ook Alzheimer heeft, wel gelukkig nog in het beginstadium, maar toch. Alles begint weer opnieuw en daar zien wij allemaal erg tegenop.
Wat moeilijk ook dat je moeder blind is. Ik kan me voorstellen dat het je af en toe even heel hoog zit. Huilen mag he, ik vind het zelf soms erg opluchten
Wat moeilijk ook dat je moeder blind is. Ik kan me voorstellen dat het je af en toe even heel hoog zit. Huilen mag he, ik vind het zelf soms erg opluchten
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 11 november 2025 om 15:59
Heel veel sterkte! Sta jezelf toe om je zo te voelen. Het is zwaar om te zien en vergeet ook niet dat mantelzorg enorm veel van je kan vragen. De altijd durende zorg kan echt verlammend werken. Toen mijn beide ouders overleden waren na 10+ jaar mantelzorg kon ik eigenlijk 's nachts mijn telefoon uitzetten en een keer echt doorslapen. Dat merk je minder als je er middenin zit dus daarom pas op jezelf.
dinsdag 11 november 2025 om 16:01
Wat rot voor je, lijkt me zwaar! Ik hoor wel vaker dat mensen in verpleeghuizen sneller achteruit gaan. Misschien omdat er minder prikkels zijn om bepaalde praktische dagelijkse dingen zelf te blijven doen, of misschien omdat de achteruitgang die er al langer was, dan pas zichtbaar wordt.
Hoe dan ook, sterkte. Er is veel regelwerk en het is soms moeilijk in te schatten of je qua tempo nog steeds aansluit bij je moeder. Tenminste, bij mijn moeder vond ik achteraf bezien soms dat ik haar te hoog inschatte, en soms juist te laag. Je wil het zo graag goed doen maar het kost je veel energie.
Hoe dan ook, sterkte. Er is veel regelwerk en het is soms moeilijk in te schatten of je qua tempo nog steeds aansluit bij je moeder. Tenminste, bij mijn moeder vond ik achteraf bezien soms dat ik haar te hoog inschatte, en soms juist te laag. Je wil het zo graag goed doen maar het kost je veel energie.
Harba lorifa
dinsdag 11 november 2025 om 16:15
Dank Kaatje_ka.
Jij ook bedankt en sterkte Juultje, kan me voorstellen dat jullie met de kennis die je al hebt, er tegen op zien. Op een bepaalde manier prijs ik mezelf gelukkig, want die ervaring heb ik nog niet en dat is misschien maar goed ook.
Omdat ze nu in een verpleeghuis woont, slaap ik gelukkig wel weer goed. Geen 'stand by'-gevoel meer. Dat is heel erg fijn! De acute zorg is nu belegd. Maar het idee dat er nog zóveel niet goed gaat, dat knaagt.
En op goede dagen (de meeste) denk ik: het is niet anders, het is jammer, jammer dat ze zo moet lijden aan het einde van haar leven, maar het is wat het is. En ook: ze wordt verzorgd, ze krijgt eten, medicatie, zorg. Ze is niet alleen. Maar op slechte dagen denk ik: het zorgpersoneel kan dit sowieso niet allemaal aan, hoe help ik haar om contact met de buitenwereld te houden? Hoe krijg ik geregeld dat ze geen kasplantje wordt en dat ze het wel nog (een beetje) leuk heeft? De waarheid is waarschijnlijk dat dat toch wel gaat gebeuren, alleen de vraag is 'hoe snel'.
Ginevra; ja, dat is de grote vraag, was ze ook zo achteruit gegaan in de thuissituatie? Dat zullen we nooit weten. Misschien was, wat er nu gebeurt, met een half jaar uitgesteld. Misschien langer. Misschien ook wel helemaal niet. Het risico was bekend, maar het kon echt niet anders meer.
Ze verbloemt nu haar geheugenverlies en ik probeer niet tegen te spreken of kritisch te zijn. Probeer mee te bewegen. Soms vindt ze dat ik te snel ga in aanpassingen, maar ik zie dat dingen niet meer lukken. Dat ontkent ze dan vervolgens weer.
Het idee (dat ik al jaren en jaren heb) dat ik invloed heb op of zij zich gelukkig voelt, moet ik wederom loslaten. Het is me nooit gelukt om haar 'gelukkig te krijgen' en dat zal ook deze keer niet lukken.
Jij ook bedankt en sterkte Juultje, kan me voorstellen dat jullie met de kennis die je al hebt, er tegen op zien. Op een bepaalde manier prijs ik mezelf gelukkig, want die ervaring heb ik nog niet en dat is misschien maar goed ook.
Omdat ze nu in een verpleeghuis woont, slaap ik gelukkig wel weer goed. Geen 'stand by'-gevoel meer. Dat is heel erg fijn! De acute zorg is nu belegd. Maar het idee dat er nog zóveel niet goed gaat, dat knaagt.
En op goede dagen (de meeste) denk ik: het is niet anders, het is jammer, jammer dat ze zo moet lijden aan het einde van haar leven, maar het is wat het is. En ook: ze wordt verzorgd, ze krijgt eten, medicatie, zorg. Ze is niet alleen. Maar op slechte dagen denk ik: het zorgpersoneel kan dit sowieso niet allemaal aan, hoe help ik haar om contact met de buitenwereld te houden? Hoe krijg ik geregeld dat ze geen kasplantje wordt en dat ze het wel nog (een beetje) leuk heeft? De waarheid is waarschijnlijk dat dat toch wel gaat gebeuren, alleen de vraag is 'hoe snel'.
Ginevra; ja, dat is de grote vraag, was ze ook zo achteruit gegaan in de thuissituatie? Dat zullen we nooit weten. Misschien was, wat er nu gebeurt, met een half jaar uitgesteld. Misschien langer. Misschien ook wel helemaal niet. Het risico was bekend, maar het kon echt niet anders meer.
Ze verbloemt nu haar geheugenverlies en ik probeer niet tegen te spreken of kritisch te zijn. Probeer mee te bewegen. Soms vindt ze dat ik te snel ga in aanpassingen, maar ik zie dat dingen niet meer lukken. Dat ontkent ze dan vervolgens weer.
Het idee (dat ik al jaren en jaren heb) dat ik invloed heb op of zij zich gelukkig voelt, moet ik wederom loslaten. Het is me nooit gelukt om haar 'gelukkig te krijgen' en dat zal ook deze keer niet lukken.
dinsdag 11 november 2025 om 16:28
Je moeder accepteert het zo te lezen niet, dat ze geheugenproblemen heeft? Dat maakt het wel nog lastiger. Het is niet jouw taak om haar gelukkig te krijgen, het klinkt alsof je dat al langer probeert, daar zit misschien oud zeer?
Je zegt dat ze goed verzorgd wordt, hopelijk geeft dat je wat rust. Woont ze al lang in een verzorgingshuis?
Mijn vader wilde niet toegeven dat hij ziek was, hij is uiteindelijk gedwongen opgenomen. Mijn moeder is er tot nu toe open over, weet waar we doorheen zijn gegaan met elkaar en staat er heel anders in. Met haar bezoeken we nu huizen waar ze kan gaan wonen als het thuis niet meer gaat.
Veel sterkte.
Je zegt dat ze goed verzorgd wordt, hopelijk geeft dat je wat rust. Woont ze al lang in een verzorgingshuis?
Mijn vader wilde niet toegeven dat hij ziek was, hij is uiteindelijk gedwongen opgenomen. Mijn moeder is er tot nu toe open over, weet waar we doorheen zijn gegaan met elkaar en staat er heel anders in. Met haar bezoeken we nu huizen waar ze kan gaan wonen als het thuis niet meer gaat.
Veel sterkte.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 11 november 2025 om 16:28
Even een dikke knuffel. Helaas is het mijn ervaring dat onrust, wantrouwen en somberheid bij dementie horen. Door de verhuizing naar het verpleeghuis lijkt iemand ook snel achteruit te gaan, maar dat komt vooral doordat iemand zich niet meer kan aanpassen aan de omgeving.
Mijn vader was altijd op zoek naar zijn sleutels en nokia-telefoon (overgang naar smartfoon ging niet meer). Het gaf teveel onrust om hem dat niet te geven. Sleutels zijn toen een nep-bos geworden (oude sleutels) met een label eraan dat het van hem was. De telefoon hebben we de simkaart uitgehaald, want hij ging bij nacht en ontij iedereen bellen. Toen de telefoon 'stuk' was ging hij ook vergeten om te bellen.
Mijn vader was altijd op zoek naar zijn sleutels en nokia-telefoon (overgang naar smartfoon ging niet meer). Het gaf teveel onrust om hem dat niet te geven. Sleutels zijn toen een nep-bos geworden (oude sleutels) met een label eraan dat het van hem was. De telefoon hebben we de simkaart uitgehaald, want hij ging bij nacht en ontij iedereen bellen. Toen de telefoon 'stuk' was ging hij ook vergeten om te bellen.
...
dinsdag 11 november 2025 om 16:31
Leuk is ook maar een subjectief begrip. Dat verandert ook echt bij Alzheimer. Mijn schoonmoeder wilde bijvoorbeeld helemaal niet naar buiten meer, terwijl wij dachten haar daar een plezier mee te doen. Vroeger vond ze dat immers leuk.
Accepteer dat "leuk" echt veranderd en wij snel geneigd zijn uit ons eigen te redeneren wat leuk is en vanuit wat de ouder vroeger leuk vond.
Mijn schoonmoeder zit al enige tijd in een fijn verzorgingstehuis. De zorg laten wij volledig aan hun, ik doe alleen af en toe wat regelwerk. Ik woon ook echt te ver weg om even bij haar langs te gaan.
Echt, volg haar tempo. Vraag ook geen nieuwe vaardigheden. Laat je moeder zelf de regie houden, ook al denk jij dat ze het beter anders kan doen. Deel deze mening niet met haar.
Je bent niet verantwoordelijk voor haar geluk, dat ben je nooit.
Voor wie is het erg dat ze een kasplantje wordt?
In het tehuis van schoonmoeder worden geregeld activiteiten georganiseerd en zitten de bewoners als het even kan in de gezamenlijke huiskamer.
Accepteer dat "leuk" echt veranderd en wij snel geneigd zijn uit ons eigen te redeneren wat leuk is en vanuit wat de ouder vroeger leuk vond.
Mijn schoonmoeder zit al enige tijd in een fijn verzorgingstehuis. De zorg laten wij volledig aan hun, ik doe alleen af en toe wat regelwerk. Ik woon ook echt te ver weg om even bij haar langs te gaan.
Echt, volg haar tempo. Vraag ook geen nieuwe vaardigheden. Laat je moeder zelf de regie houden, ook al denk jij dat ze het beter anders kan doen. Deel deze mening niet met haar.
Je bent niet verantwoordelijk voor haar geluk, dat ben je nooit.
Voor wie is het erg dat ze een kasplantje wordt?
In het tehuis van schoonmoeder worden geregeld activiteiten georganiseerd en zitten de bewoners als het even kan in de gezamenlijke huiskamer.
dinsdag 11 november 2025 om 16:35
Klopt Juultje, daar zit veel oud zeer. Ze is eigenlijk chronisch depressief en dan hebben wij ook altijd in meerdere of mindere mate gemantelzorgd vanwege haar handicap.
Ze ontkent het gedeeltelijk. Ik benoemde tot voor kort wel dat ze bepaalde vaardigheden minder goed meer kan vanwege de Parkinson. Dat realiseert ze zich soms wel, soms niet. Het ziektebesef komt en gaat. Maar problemen met geheugen heb ik nog niet zo expliciet benoemd, en zij ook niet.
Eigenlijk vandaag heb ik voor het eerst de conclusie getrokken dat er meer is dan alleen parkinson-dementie, maar ook alzheimer (of wat daar op lijkt). Verpleeghuis gaf eerder ook al aan dat ze haar mentaal achteruit zien gaan.
Binnenkort maar eens een gesprek met ze aan gaan, soort van 'hoe nu verder?'.
Wat ik ook lastig vind is dat ze op een somatische afdeling woont, dus geen dementie-afdeling. Terwijl dementie misschien straks de boventoon gaat krijgen. Hoe doen verpleeghuizen dat? Als iemand er eerst vanwege lichamelijke klachten komt wonen, maar daarna de dementie het grootste 'probleem' wordt?
Ze ontkent het gedeeltelijk. Ik benoemde tot voor kort wel dat ze bepaalde vaardigheden minder goed meer kan vanwege de Parkinson. Dat realiseert ze zich soms wel, soms niet. Het ziektebesef komt en gaat. Maar problemen met geheugen heb ik nog niet zo expliciet benoemd, en zij ook niet.
Eigenlijk vandaag heb ik voor het eerst de conclusie getrokken dat er meer is dan alleen parkinson-dementie, maar ook alzheimer (of wat daar op lijkt). Verpleeghuis gaf eerder ook al aan dat ze haar mentaal achteruit zien gaan.
Binnenkort maar eens een gesprek met ze aan gaan, soort van 'hoe nu verder?'.
Wat ik ook lastig vind is dat ze op een somatische afdeling woont, dus geen dementie-afdeling. Terwijl dementie misschien straks de boventoon gaat krijgen. Hoe doen verpleeghuizen dat? Als iemand er eerst vanwege lichamelijke klachten komt wonen, maar daarna de dementie het grootste 'probleem' wordt?
dinsdag 11 november 2025 om 16:38
ankalida schreef: ↑11-11-2025 16:28Even een dikke knuffel. Helaas is het mijn ervaring dat onrust, wantrouwen en somberheid bij dementie horen. Door de verhuizing naar het verpleeghuis lijkt iemand ook snel achteruit te gaan, maar dat komt vooral doordat iemand zich niet meer kan aanpassen aan de omgeving.
Ja, dat klopt. En extra probleem bij haar is de blindheid en ze kan zich nu niet meer opnieuw oriënteren. Hoe zit haar appartement, laat staan het gebouw in elkaar?
Mijn vader was altijd op zoek naar zijn sleutels en nokia-telefoon (overgang naar smartfoon ging niet meer). Het gaf teveel onrust om hem dat niet te geven. Sleutels zijn toen een nep-bos geworden (oude sleutels) met een label eraan dat het van hem was. De telefoon hebben we de simkaart uitgehaald, want hij ging bij nacht en ontij iedereen bellen. Toen de telefoon 'stuk' was ging hij ook vergeten om te bellen.
Het bedienen van de smartphone wordt nu ook steeds minder. Met voice commando kan ze mensen bellen, maar dat uitvoeren wordt steeds lastiger. Schrijnend als ze dan mij weer belt (dat lukt nog wel) dat ze X probeert te bellen, maar dat dit niet lukt...
dinsdag 11 november 2025 om 16:50
Phlox24 schreef: ↑11-11-2025 16:31Leuk is ook maar een subjectief begrip. Dat verandert ook echt bij Alzheimer. Mijn schoonmoeder wilde bijvoorbeeld helemaal niet naar buiten meer, terwijl wij dachten haar daar een plezier mee te doen. Vroeger vond ze dat immers leuk.
Accepteer dat "leuk" echt veranderd en wij snel geneigd zijn uit ons eigen te redeneren wat leuk is en vanuit wat de ouder vroeger leuk vond.
Dat besef ik. Maar ze geeft wel aan dat ze bepaalde dingen nog wil of leuk vindt. Dat maakt het lastiger.
Mijn schoonmoeder zit al enige tijd in een fijn verzorgingstehuis. De zorg laten wij volledig aan hun, ik doe alleen af en toe wat regelwerk. Ik woon ook echt te ver weg om even bij haar langs te gaan.
Daar ben ik jaloers op. Dat gaat hier niet. Sowieso moeten wij het bed verschonen. Maar ook kleding regelen e.d. Dat kan ze zelf niet meer, want ze ziet niets, weet niet waar de kleding hangt, en de zorg heeft geen tijd om het op haar manier te doen.
> Ja, daar zit dus ruimte, het minder op 'haar manier' doen. Maar dat betekent ook meteen minder kwaliteit van leven. Want kleding vindt ze heel belangrijk (nog).
Als haar computer het niet doet, telefoon het niet doet, de google home te hard staat (en buurvrouw in de nacht last heeft), moeten wij echt aan de bak om dat ding ergens anders neer te zetten. Testen of het nog gaat. Zo niet: dan heeft ze overdag ook geen radio meer. Of kan ze haar google agenda (die ik heb geregeld) niet meer voor laten lezen.
Afspraken naar het ziekenhuis of oogarts, met de WMO-taxi gaat niet meer, dus doen wij dat (ik).
Medische beslissingen komen bij mij. Verpleeghuisarts belt met mij over sommige dingen: 'Wat zullen we doen?'.
Er is nog zóveel regelwerk, ook al woont ze in een verpleeghuis.
Echt, volg haar tempo. Vraag ook geen nieuwe vaardigheden. Laat je moeder zelf de regie houden, ook al denk jij dat ze het beter anders kan doen. Deel deze mening niet met haar.
Integendeel. Ik schaal juist af. Maar dan belt ze dus elke dag omdat de computer niet X wil doen. Dat wil die computer wel, maar zij kan het zélf niet meer. Ik weet al lang dat ze geen nieuwe dingen meer kan leren. Maar zij denkt helaas van wel.
Je bent niet verantwoordelijk voor haar geluk, dat ben je nooit.
Voor wie is het erg dat ze een kasplantje wordt?
In het tehuis van schoonmoeder worden geregeld activiteiten georganiseerd en zitten de bewoners als het even kan in de gezamenlijke huiskamer.
Ik weet dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk.
Ik denk dat een kasplantje zijn niet zo erg is, een kasplantje wórden wel. Want zo lang je beseft dat je dingen mist, dat het je niet meer lukt om te bellen of te mailen, is het lijden. Als je vergeet dat er zoiets als 'bellen' was, dan valt het misschien nog mee...
dinsdag 11 november 2025 om 17:13
dinsdag 11 november 2025 om 17:17
Alle fases hier ook gehad. Maar ik moet een uur rijden, dus kan niet gelijk klaar staan. En het probleem is natuurlijk niet urgent. Mijn schoonmoeder was heel vaak iets kwijt. Toen ze nog kon bellen, belde ze daarover. Tja, ik leidde haar dan af. Op een gegeven moment kon ze niet meer bellen, maar wilde ze dat wel. Ook dan weer was afleiden de truc. Natuurlijk raakte ze de telefoon ook kwijt.
Afspraken ziekenhuis zijn wij mee gestopt toen haar dat te zwaar werd. Ze heeft glaucoom, maar controles bij oogarts hebben op een gegeven moment geen meerwaarde meer. Zo ook voor andere zaken, op een gegeven moment zijn de nadelen groter dan de voordelen.
Natuurlijk koop ik kleding voor haar, maar de wasdienst wast deze. De zorg doet de kleding in de waszak. Moet ook wel, er is niemand in de buurt die dat kan doen. Het is zo als het is.
Zelf bed verschonen? Tja, bed van mijn schoonmoeder moet soms wel 2 of meer keer per dag verschoont worden. Is echt geen optie dat mantelzorgers dat doen. Ik ben best verbaasd dat jullie dat zelf moeten doen, heb dat ook van vrienden niet gehoord dat ze dat moeten doen.
Schoonmaak komt 1x per week. Kamer is echt niet zo schoon als schoonmoeder gewend is. Tja, het zij zo.
Als ik dichterbij zou wonen zou ik wel wat meer doen dan nu. Maar ik ben ook goed in mijn eigen grenzen bewaken.
Ik weet dat er tekorten zijn in de zorg en daarom verloopt de zorg ook weleens anders dan besproken. Maar dat is dan maar zo.
Afspraken ziekenhuis zijn wij mee gestopt toen haar dat te zwaar werd. Ze heeft glaucoom, maar controles bij oogarts hebben op een gegeven moment geen meerwaarde meer. Zo ook voor andere zaken, op een gegeven moment zijn de nadelen groter dan de voordelen.
Natuurlijk koop ik kleding voor haar, maar de wasdienst wast deze. De zorg doet de kleding in de waszak. Moet ook wel, er is niemand in de buurt die dat kan doen. Het is zo als het is.
Zelf bed verschonen? Tja, bed van mijn schoonmoeder moet soms wel 2 of meer keer per dag verschoont worden. Is echt geen optie dat mantelzorgers dat doen. Ik ben best verbaasd dat jullie dat zelf moeten doen, heb dat ook van vrienden niet gehoord dat ze dat moeten doen.
Schoonmaak komt 1x per week. Kamer is echt niet zo schoon als schoonmoeder gewend is. Tja, het zij zo.
Als ik dichterbij zou wonen zou ik wel wat meer doen dan nu. Maar ik ben ook goed in mijn eigen grenzen bewaken.
Ik weet dat er tekorten zijn in de zorg en daarom verloopt de zorg ook weleens anders dan besproken. Maar dat is dan maar zo.
dinsdag 11 november 2025 om 17:31
Een ouder zo achteruit zien gaan is moeilijk dus het zou 'raar' zijn als je het daar niet geregeld moeilijk mee hebt.
Ik heb een schoonmoeder die dementeert en het, zo lang ze het kon, ontkende.
Inmiddels woont ze in een verpleeghuis en mantelzorg ik nog steeds, maar wel zoveel ik aankan en meer niet.
Misschien kun je met de zorg overleggen of het een goed idee is dat je ouder naar een dementie-afdeling binnen het verpleeghuis verhuist wanneer daar een goed moment voor is?
De wereld van je ouder wordt steeds kleiner, ook daarin kun je meebewegen. Uitjes hoeven niet meer groots en meeslepend te zijn, of hoeven misschien wel helemaal niet meer. Je ouder is niet meer de ouder van toen, dat is ingewikkeld want soms is je ouder-van-toen er wel weer even.
Al met al: focus op alles wat je wél doet en geeft. Haal daar je voldoening uit.
Je ouder gelukkig maken is sowieso een veel te groot doel, daar kweek je alleen maar frustratie mee.
Sterkte!
Ik heb een schoonmoeder die dementeert en het, zo lang ze het kon, ontkende.
Inmiddels woont ze in een verpleeghuis en mantelzorg ik nog steeds, maar wel zoveel ik aankan en meer niet.
Misschien kun je met de zorg overleggen of het een goed idee is dat je ouder naar een dementie-afdeling binnen het verpleeghuis verhuist wanneer daar een goed moment voor is?
De wereld van je ouder wordt steeds kleiner, ook daarin kun je meebewegen. Uitjes hoeven niet meer groots en meeslepend te zijn, of hoeven misschien wel helemaal niet meer. Je ouder is niet meer de ouder van toen, dat is ingewikkeld want soms is je ouder-van-toen er wel weer even.
Al met al: focus op alles wat je wél doet en geeft. Haal daar je voldoening uit.
Je ouder gelukkig maken is sowieso een veel te groot doel, daar kweek je alleen maar frustratie mee.
Sterkte!
dinsdag 11 november 2025 om 17:55
Phlox; ik woon ook op een uur rijden, sibling/brus ook.
Was eerst 45 minuten, maar nu in verpleeghuis iets meer.
Was zouden we nog kunnen gaan uitbesteden inderdaad. Maar dit is zó belangrijk voor haar. Als ze helemaal dement was, dan zou het me niet boeien, dan kocht ik gewoon 5 dezelfde sets en wisselen en wassen maar.
Bed verschonen bij incontinentie doet het huis inderdaad. Maar het normale verschonen, één keer per week is voor de familie.
Ziekenhuisbezoek ook alleen het hoogst noodzakelijke. Bijvoorbeeld voor pijnbestrijding. En om ooginfecties te voorkomen (wil je ook niet).
Misschien moet ik harder worden. Maar én parkinson, én blind, niet kunnen onthouden hoe je appartement in elkaar zit. Toch proberen contact te houden met de buitenwereld middels bellen, mail (en zo dus ook nog bezoek krijgen). Ik vind het wat.
Nogmaals: als ze helemaal niets meer beseft of onthoudt, dan lijkt het me makkelijker. Maar in deze tussenfase. Poeh.
Misschien raakt het me vandaag even extra omdat ik voor het eerst hardop 'Alzheimer' dacht. Dit na een een telefoongesprek met haar waarbij ik in rondjes bleef cirkelen en haar iets niet meer uitgelegd kreeg.
Was eerst 45 minuten, maar nu in verpleeghuis iets meer.
Was zouden we nog kunnen gaan uitbesteden inderdaad. Maar dit is zó belangrijk voor haar. Als ze helemaal dement was, dan zou het me niet boeien, dan kocht ik gewoon 5 dezelfde sets en wisselen en wassen maar.
Bed verschonen bij incontinentie doet het huis inderdaad. Maar het normale verschonen, één keer per week is voor de familie.
Ziekenhuisbezoek ook alleen het hoogst noodzakelijke. Bijvoorbeeld voor pijnbestrijding. En om ooginfecties te voorkomen (wil je ook niet).
Misschien moet ik harder worden. Maar én parkinson, én blind, niet kunnen onthouden hoe je appartement in elkaar zit. Toch proberen contact te houden met de buitenwereld middels bellen, mail (en zo dus ook nog bezoek krijgen). Ik vind het wat.
Nogmaals: als ze helemaal niets meer beseft of onthoudt, dan lijkt het me makkelijker. Maar in deze tussenfase. Poeh.
Misschien raakt het me vandaag even extra omdat ik voor het eerst hardop 'Alzheimer' dacht. Dit na een een telefoongesprek met haar waarbij ik in rondjes bleef cirkelen en haar iets niet meer uitgelegd kreeg.
dinsdag 11 november 2025 om 17:57
dinsdag 11 november 2025 om 20:12
Wat een zeer vervelende situatie zitten jij, moeder en sibling.
Je kan niet meer doen dan je kan doen. Goed om met regelmaat in overleg te gaan met de afdeling.
Mijn oma had op jonge leeftijd Parkinson en raakte ook dementerend later. Het was moeilijk om aan te zien. Toen ze eenmaal in een verpleeghuis zat, met een fijne dokter die de medicatie aanpaste kwam ze opeens een beetje tot ‘leven’.
Herinneringen ophalen deed altijd goed bij dementie. Is er muziek van vroeger waar je moeder van kan genieten? Meezingen? verhalen/anekdotes over bepaalde vakanties of mooie momenten opnemen en deze laten afspelen wanneer dit kan. (Ipv foto’s)
Is ook gelijk Iets waar de verpleging ook op terug kan vallen als ze een mindere bui heeft. Even een muziekje opzetten.
Je kan niet meer doen dan je kan doen. Goed om met regelmaat in overleg te gaan met de afdeling.
Mijn oma had op jonge leeftijd Parkinson en raakte ook dementerend later. Het was moeilijk om aan te zien. Toen ze eenmaal in een verpleeghuis zat, met een fijne dokter die de medicatie aanpaste kwam ze opeens een beetje tot ‘leven’.
Herinneringen ophalen deed altijd goed bij dementie. Is er muziek van vroeger waar je moeder van kan genieten? Meezingen? verhalen/anekdotes over bepaalde vakanties of mooie momenten opnemen en deze laten afspelen wanneer dit kan. (Ipv foto’s)
Is ook gelijk Iets waar de verpleging ook op terug kan vallen als ze een mindere bui heeft. Even een muziekje opzetten.
dinsdag 11 november 2025 om 20:15
Bij mij kwam het besef toen mijn vader net was opgenomen en steeds naar huis wou naar zijn moederFuchsia67 schreef: ↑11-11-2025 17:55Phlox; ik woon ook op een uur rijden, sibling/brus ook.
Was eerst 45 minuten, maar nu in verpleeghuis iets meer.
Was zouden we nog kunnen gaan uitbesteden inderdaad. Maar dit is zó belangrijk voor haar. Als ze helemaal dement was, dan zou het me niet boeien, dan kocht ik gewoon 5 dezelfde sets en wisselen en wassen maar.
Bed verschonen bij incontinentie doet het huis inderdaad. Maar het normale verschonen, één keer per week is voor de familie.
Ziekenhuisbezoek ook alleen het hoogst noodzakelijke. Bijvoorbeeld voor pijnbestrijding. En om ooginfecties te voorkomen (wil je ook niet).
Misschien moet ik harder worden. Maar én parkinson, én blind, niet kunnen onthouden hoe je appartement in elkaar zit. Toch proberen contact te houden met de buitenwereld middels bellen, mail (en zo dus ook nog bezoek krijgen). Ik vind het wat.
Nogmaals: als ze helemaal niets meer beseft of onthoudt, dan lijkt het me makkelijker. Maar in deze tussenfase. Poeh.
Misschien raakt het me vandaag even extra omdat ik voor het eerst hardop 'Alzheimer' dacht. Dit na een een telefoongesprek met haar waarbij ik in rondjes bleef cirkelen en haar iets niet meer uitgelegd kreeg.
Ik heb zo verschrikkelijk gehuild toen.
Heel veel sterkte, de besef fase is inderdaad erg moeilijk. Mijn vader is inmiddels overleden maar mijn moeder is begin dit jaar naar een verpleeghuis gegaan na meerdere herseninfarcten. Er was al geconstateerd dat ze beginnend Alzheimer had maar nu heeft ze zoveel schade in één keer gekregen dat ze de ergste fase heeft overgeslagen wat voor mij echt een grote troost is.
Vrijheid, gelijkheid, zusterschap
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
