Omgaan met de angst die bij het leven hoort

Ik heb door een berg ellende juist veel minder angst. Allemaal erge dingen zijn gebeurd en toch heb ik het doorstaan, dus wat kan me nu nog gebeuren? Misschien helpt het om te proberen er wat minder druk op te leggen dat je moet genieten nu. Misschien kost het je nog tijd om dingen even op een rijtje te zetten voor je wat tot rust komt?

snownow schreef: ↑

23-09-2020 16:50

Ik heb door een berg ellende juist veel minder angst. Allemaal erge dingen zijn gebeurd en toch heb ik het doorstaan, dus wat kan me nu nog gebeuren? Misschien helpt het om te proberen er wat minder druk op te leggen dat je moet genieten nu. Misschien kost het je nog tijd om dingen even op een rijtje te zetten voor je wat tot rust komt?

herkenbaar!

Ik heb geen flauw idee wat je allemaal meegemaakt hebt maar het klinkt alsof je nog wel wat hulp kunt gebruiken want je bent er duidelijk nog niet.

Als je veel erge dingen hebt meegemaakt is je angst begrijpelijk. Wees niet te streng voor jezelf dat het NU over moet zijn.
Het leven is onzeker en ongrijpbaar. En jij wilt dingen niet meer meemaken maar je hebt er geen controle op en dat maakt angstig.
Wil je fijner leven dan is het van belang die controle los te durven laten.
Besef dat je over bepaalde dingen geen controle hebt en maak de keuze dat je dat accepteert. Makkelijker gezegd dan gedaan I know.

Angst kan ook een signaal zijn dat je te druk bent, te veel wilt. Wanneer je ontspannen bent, voel je je veilig. Het kan dus best zijn dat de angst er nog is omdat je jezelf nog de tijd moet gunnen om dingen te verwerken. Pas daarna kun je voelen dat je kunt genieten van de kleine dingen, dat je kunt genieten van leven.

Als angst te lang aanhoudt, als in, langer dan wat 'normaal' zou zijn, dan kan het zijn dat je blijft hangen in de angst. Dat je lichaam even niet meer weet waar de uit-knop zit en dan je continu in standje gespannen-alert-gevaar staat. Kijk eens bij lichaamsgerichte therapie, haptonomie, psychosomatische fysiotherapie om je lichaam zich weer veilig te laten voelen.

Overigens, als je heel hard aan de slag gaat met positieve gedachtes terwijl je hele systeem eigenlijk nog moet kalmeren en bijkomen van alles wat het heeft meegemaakt, jaag je het alleen maar op met alle positieve gedachtes. Dus, stapje terug, is het logisch om nog in een verwerkingsproces te zitten of niet? Geef je zelf dan de tijd om het te verwerken.

Thistime, vandaag echt nagedacht over wat je schrijft. Eerste reactie: angst hoort niet bij het leven. Leven is licht, liefhebben, groeien. Angst is dit kwijt te raken.
Een moedermerel raakt in paniek als haar jonkies geroofd worden door een poes. Een vader leeft in angst als hij zijn kinderen geen onderkomen kan geven.

Zelf werk ik in oorlogs situaties en in vluchtelingenkampen, mij verbaast het iedere keer weer hoe mensen niet de angst laten overheersen, maar solidariteit, hoop.
Het boek van Samuel Pisar, "Bloed en hoop"(1983) is voor mij een baken. Misschien voor jou ook. Verdriet mag een plaats krijgen, dankbaar en plezier ook. Gelijkspel!

Ik heb dat ook hoe ouder ik word hoe meer onrustig en angstig ik mij begin te voelen.

Het begon met een relatie breuk alles voelde opeens heel onveilig en onzeker aan.

Nu met de dood van opa mijn eerste grote verlies. Heeft dat die angst versterkt ( was ervoor al) dat ik in bed lig en bang ben mensen te verliezen die belangrijk voor me zijn. Dus bij elke sirene een naar gevoel in mijn buik.

terwijl ik als jong meisje ( tiener en begin 20) echt nooit nadacht over zo”n dingen pas op latere leeftijd kwam dat gevoel. Inmiddels 28 heb ik dat wel heel sterk.

Bang voor de toekomst en wat er komen gaat.

Ik besef me maar altijd te goed dat ik geen eens zo’n hele gekke meegemaakt heb maar toch voelt het allemaal zo onzeker aan de laatste jaren. Ik heb geen idee wat je er tegen kan doen.

Allereerst, enorm naar voor je..

Ik weet niet wat je allemaal hebt meegemaakt, maar het klinkt allemaal behoorlijk heftig. Ik denk inderdaad dat je moet proberen te stoppen met het wegduwen van je emoties. Ze heel bewust voelen en er laten zijn. Het klinkt alsof je teveel moet van jezelf: alles loslaten en positiever denken. Maar als dat nu even niet zo voelt, dan voelt dat niet zo. Geef er dus gewoon even aandacht aan. Ik doe dat ook soms met onderstaande meditatie. Het klinkt zweverig, maar het helpt wel.

Als je deze te zweverig vindt, kan je de tweede link gebruiken. Deze is minder zweverig. In elk geval, probeer hiervoor de tijd te nemen. Het is moeilijk, maar heel waardevol als je merkt dat het na een tijdje begint te werken.

https://youtu.be/EgYI1itj-IA

https://youtu.be/ZKGMhZjqQuo

En hierna, als je je emoties even aandacht hebt gegeven, probeer dan weer even wat afleiding te zoeken in iets wat je leuk vindt. Mijn grootste "probleem" was namelijk met emoties, dat ik ze zó erg ging wegduwen dat ze zich aan me begonnen op te dringen. En van mij moesten ze maar weg. Op een gegeven moment keert dat proces zich tegen je.

Ik hoop dat je er wat aan hebt. Verder schrijf ik tegenwoordig af en toe op in een boekje wat ik fijn vond aan de dag of ik beoefen mindfulness en mediteer. Soms meerdere keren op een dag. Hoeft niet groot te zijn, soms luister ik naar muziek en neem alles zo intens mogelijk waar, geniet van een lekkere geur of douche of ga volledig op in een goede serie. Ik kijk Friends helemaal, alle seizoenen en het is zo lekker om te kijken naar wegkijk tv.

Vooral: doe wat voor jou werkt.

En het allerbelangrijkste: probeer erover te praten met een therapeut / psycholoog. Traumatische ervaringen los je niet in een dag op, daar heb je echt professionele hulp bij nodig. Je komt hier doorheen, echt waar, maar het hoeft niét zonder hulp. Durf je al volledig open te zijn over het verliesaspect? Of ben je daar nu nog niet? Er zijn voor zover ik weet speciale therapeuten die zich hebben gespecialiseerd in rouw, heb je daar al ervaring mee?

Heel veel sterkte

Angst hebben hoort er nu eenmaal bij. Anders sprongen we massaal van de daken.

Het weerhoudt ons ervan riskante dingen te doen als we er niet heel veel bij kunnen winnen.

retrostar schreef: ↑

23-09-2020 20:17

Angst hebben hoort er nu eenmaal bij. Anders sprongen we massaal van de daken.

Het weerhoudt ons ervan riskante dingen te doen als we er niet heel veel bij kunnen winnen.

Wellicht even verdiepen in de achtergrond van TO. Ik had aanvankelijk ook dezelfde instelling en een min of meer vergelijkbaar antwoord willen geven, maar struggle nu ook met het vinden van de juiste woorden.

Angst of niet je moet toch verder. Je kan niet elk risico uitsluiten.

Hoe veiliger de maatschappij je leven maakt, hoe banger je wordt. Totdat je haast niets meer doet. Dan ga je je kapot vervelen en ga je ineens enorme risico's nemen voor de broodnodige spannende prikkels.

Geloept na het lezen van de reactie van @FitsSprits. Wat mij helpt met rouwen is ervaringen delen met anderen die rouwen. En over rouw lezen en naar podcasts erover luisteren. Soms ben ik er een paar dagen niet mee bezig en soms weer een paar dagen heel erg veel. Maar ik heb het idee dat dat me het meest helpt. Niet met angsten, want die heb ik eigenlijk niet meer (terwijl ik eerder wel angststoornissen heb gehad), maar het helpt wel enorm met het verdriet en de boosheid.

thistime schreef: ↑

24-09-2020 17:44

Dank allen voor het reageren.
Bepaalde dingen kan ik wel wat mee denk ik ga ik proberen toch in ieder geval
Zit echt even heel erg in een dip met angst. Als het liefste wat je hebt van je wordt afgenomen komt alles op losse schroeven en ik ben even kwijt hoe ik weer wat steviger kom te staan

Klinkt vreselijk. "Opstaan en weer doorgaan" is nu niet van toepassing. Je bent duidelijk nog in de rouw, gun jezelf tijd en probeer niet te streng voor jezelf te zijn. Heel veel sterkte in elk geval!!!