Psyche
alle pijlers
(On)bewust genieten?
maandag 19 oktober 2020 21:07
Hoi,
Vanochtend tijdens mijn routineuze fietsrit met mijn zoontje naar de speeltuin gingen mijn gedachten weer eens met me aan de wandel. Ik besefte me dat ik weinig geniet van het leven, weinig plezier haal uit hetgeen ik meemaak. Zeker nu in deze coronatijd zijn mijn dagen en weken veelal hetzelfde. Twee dagen met mijn zoontje die elke week ongeveer hetzelfde ingevuld worden, twee dagen naar kantoor, twee dagen thuiswerken. Een avond schoonmaken, een avond boodschappen doen, op zaterdag een stuk fietsen, misschien een keer naar de stad of een uurtje naar m'n verzorgpaard. Maar het is allemaal hetzelfde. Dag in, dag uit. Ik leef, maar ik leef niet echt, ofzo? Ik doe het allemaal, maar ik beleef er weinig plezier aan. Natuurlijk vind ik het leuk om met mijn zoontje naar de kinderboerderij te gaan, maar ik ben vaak in mijn hoofd alweer bezig met 'het volgende' (bijv. naar huis om lunch voor hem te maken en hem naar bed te brengen, omdat ik in zijn slaapje moet werken).
Hoe ervaren jullie dat? Hoe zorg je ervoor dat je je bewust bent van het moment en daar ook écht van geniet/kunt genieten?
Vanochtend tijdens mijn routineuze fietsrit met mijn zoontje naar de speeltuin gingen mijn gedachten weer eens met me aan de wandel. Ik besefte me dat ik weinig geniet van het leven, weinig plezier haal uit hetgeen ik meemaak. Zeker nu in deze coronatijd zijn mijn dagen en weken veelal hetzelfde. Twee dagen met mijn zoontje die elke week ongeveer hetzelfde ingevuld worden, twee dagen naar kantoor, twee dagen thuiswerken. Een avond schoonmaken, een avond boodschappen doen, op zaterdag een stuk fietsen, misschien een keer naar de stad of een uurtje naar m'n verzorgpaard. Maar het is allemaal hetzelfde. Dag in, dag uit. Ik leef, maar ik leef niet echt, ofzo? Ik doe het allemaal, maar ik beleef er weinig plezier aan. Natuurlijk vind ik het leuk om met mijn zoontje naar de kinderboerderij te gaan, maar ik ben vaak in mijn hoofd alweer bezig met 'het volgende' (bijv. naar huis om lunch voor hem te maken en hem naar bed te brengen, omdat ik in zijn slaapje moet werken).
Hoe ervaren jullie dat? Hoe zorg je ervoor dat je je bewust bent van het moment en daar ook écht van geniet/kunt genieten?
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 12:41
Ik doe best veel met de Meijer Briggs theorie en die erkent de J (judger) en P (perceiver). Ik ben een P, ik doe niet aan lijstjes, ik ben heel flexibel in wat wanneer en hoe, terwijl de J juist heel gestructureerd werkt, maar ik zie dat juist die inflexibiliteit ze veel meer druk en stress ervaren.mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 10:52
Zo ervaar ik het ook, denk ik. Al begint het bij mij fysiek. Ik voel me fysiek continu opgejaagd en gestresst, dat gevoel dat je hebt als je echt over 5 min. de deur uit moet om je bus te halen, maar eigenlijk je tanden nog moet poetsen, je tas moet inpakken en je kat eten geven, dus dat je echt flink moet haasten om dat te halen. Dat zorgt vervolgens voor een druk hoofd, met een miljoen gedachten, en dat zorgt weer voor bijbehorende emoties.
Ik omschrijf 'genieten' als blij zijn, rust en ontspanning ervaren (zowel in mijn lijf als in mijn hoofd), veel lachen, dat is wanneer ik me gelukkig voel. Dat kan ik op het moment zelf beseffen, dat ik bijv. tijdens mijn laatste vakantie tegen mijn moeder zei: "Heerlijk he? Zo 's avonds laat met een serie languit op de bank, in de tuin omdat het nog steeds 30 graden is, zak chips op schoot, peuter ligt prinsheerlijk te slapen". Dan ben ik me er dus wel degelijk van bewust dat ik geniet. En soms achteraf, dat iemand me bijv. vraagt hoe mijn weekend was en dat ik vertel dat ik iets heb gedaan en op dat moment besef dat ik daar erg van genoten heb.
Waar ik tegenaan loop is dat ik dat gevoel, dat blij, ontspannen en gelukkig zijn, echt maar heel sporadisch meemaak. Terwijl ik dat ook zou willen voelen als ik met mijn zoontje in de speeltuin ben, of met mijn ouders samen eet op hun oppasdag, i.p.v. me alweer drukmaken om 'het volgende' op de lijst voor die dag.
Het is alleen heel erg lastig om dat aan te passen als je zo in elkaar zit.
Ik zit wel eens met een vriend van me te bbq-en en dan zeggen we tegen elkaar: "wat hebben wij het eigenlijk goed hè", en dat is ook zo. We hebben beide totaal geen zorgen, maar toch voel ik daar niks bij. Ik zie dat, maar als genieten, want als ik iets doe wat ik niet leuk vind, dan krijg ik daar wel een negatief gevoel bij.
Ik denk dat dat "gelukkig zijn" iets is dat je je pas achteraf realiseert, omdat je wanneer het plaatsvindt, je volledig in het moment bent en juist niets ervaart. Dan ben ik dus een erg gelukkig mens denk ik.
dinsdag 20 oktober 2020 14:32
spell68 schreef: ↑20-10-2020 12:41Ik doe best veel met de Meijer Briggs theorie en die erkent de J (judger) en P (perceiver). Ik ben een P, ik doe niet aan lijstjes, ik ben heel flexibel in wat wanneer en hoe, terwijl de J juist heel gestructureerd werkt, maar ik zie dat juist die inflexibiliteit ze veel meer druk en stress ervaren.
Het is alleen heel erg lastig om dat aan te passen als je zo in elkaar zit.
Ik zit wel eens met een vriend van me te bbq-en en dan zeggen we tegen elkaar: "wat hebben wij het eigenlijk goed hè", en dat is ook zo. We hebben beide totaal geen zorgen, maar toch voel ik daar niks bij. Ik zie dat, maar als genieten, want als ik iets doe wat ik niet leuk vind, dan krijg ik daar wel een negatief gevoel bij.
Ik denk dat dat "gelukkig zijn" iets is dat je je pas achteraf realiseert, omdat je wanneer het plaatsvindt, je volledig in het moment bent en juist niets ervaart. Dan ben ik dus een erg gelukkig mens denk ik.
Ja, ik heb me daar onlangs ook in verdiept, de Myer-Briggs theorie. Het sluit voor mij niet volledig aan op wie ik ben en hoe ik in elkaar zit, maar een groot deel is zeker herkenbaar. Ik ben inderdaad type J. Heel gestructureerd, met lijstjes, planning, etc. Ik houd niet van verandering, zeker niet wanneer dit onverwacht is, en ga over het algemeen ook heel slecht met impulsieve personen. Dat kent zeker nadelen, want in theorie zou het rust moeten brengen (de controle en het overzicht), maar het levert mij inderdaad vooral - en op dit moment eigenlijk alleen maar - stress op.
Geen idee of en hoe ik dat zou moeten veranderen, want geen lijstjes, geen planning, dat betekent geen overzicht, geen controle. Brr, de gedachte alleen al levert een stroom aan negatieve gedachten en gevoelens. Nu is 'loslaten' sowieso iets waar ik al mijn hele leven moeite mee heb. En ik weet dus niet waar ik moet beginnen met dat 'aan te pakken'.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 14:46
Hier nog een J, die altijd dacht dat ze in een P moest veranderen om rust te vinden.mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 14:32Ja, ik heb me daar onlangs ook in verdiept, de Myer-Briggs theorie. Het sluit voor mij niet volledig aan op wie ik ben en hoe ik in elkaar zit, maar een groot deel is zeker herkenbaar. Ik ben inderdaad type J. Heel gestructureerd, met lijstjes, planning, etc. Ik houd niet van verandering, zeker niet wanneer dit onverwacht is, en ga over het algemeen ook heel slecht met impulsieve personen. Dat kent zeker nadelen, want in theorie zou het rust moeten brengen (de controle en het overzicht), maar het levert mij inderdaad vooral - en op dit moment eigenlijk alleen maar - stress op.
Geen idee of en hoe ik dat zou moeten veranderen, want geen lijstjes, geen planning, dat betekent geen overzicht, geen controle. Brr, de gedachte alleen al levert een stroom aan negatieve gedachten en gevoelens. Nu is 'loslaten' sowieso iets waar ik al mijn hele leven moeite mee heb. En ik weet dus niet waar ik moet beginnen met dat 'aan te pakken'.
Mensen zeggen steeds tegen mij "daar hoef je toch niets mee" maar ik maak me chronisch druk om de wereld, vanuit mijn eigen normen en waarden. Ik heb geprobeerd dat uit te zetten, maar daar werd ik niet goed van en ik mis dan een heel stuk persoonlijkheid.
Wat ik bij mezelf geconstateerd heb is dat ik ervaarde dat het leven niet een gevolg was van mijn eigen keuzes en regie, maar meer een samenstelling van toevalligheden die nu al mijn dagen vulde en waarin ik steeds moest komen opdraven.
Ik ben juist een sterke regievoerder die zelf wil bepalen. Maar door een combinatie van mezelf niet OK vinden als ik eisen stel, en alles wat ik 'moest' door keuzes die ik heb laten invullen door anderen had ik die kant van mezelf tenietgedaan en ging veel energie en creativiteit verloren. En daar had ik als gevolg continu stress van. Mezelf en anderen teleurstellen wordt dan de rode draad.
Dus voor mij geldt: meer regie ervaren leidt tot meer rust.
Geen idee hoe dit voor jou is natuurlijk. Maar misschien ligt daar ergens de weg naar meer inzicht voor hoe het bij jou werkt?
dinsdag 20 oktober 2020 15:29
Avage schreef: ↑20-10-2020 14:46Hier nog een J, die altijd dacht dat ze in een P moest veranderen om rust te vinden.
Mensen zeggen steeds tegen mij "daar hoef je toch niets mee" maar ik maak me chronisch druk om de wereld, vanuit mijn eigen normen en waarden. Ik heb geprobeerd dat uit te zetten, maar daar werd ik niet goed van en ik mis dan een heel stuk persoonlijkheid.
Wat ik bij mezelf geconstateerd heb is dat ik ervaarde dat het leven niet een gevolg was van mijn eigen keuzes en regie, maar meer een samenstelling van toevalligheden die nu al mijn dagen vulde en waarin ik steeds moest komen opdraven.
Ik ben juist een sterke regievoerder die zelf wil bepalen. Maar door een combinatie van mezelf niet OK vinden als ik eisen stel, en alles wat ik 'moest' door keuzes die ik heb laten invullen door anderen had ik die kant van mezelf tenietgedaan en ging veel energie en creativiteit verloren. En daar had ik als gevolg continu stress van. Mezelf en anderen teleurstellen wordt dan de rode draad.
Dus voor mij geldt: meer regie ervaren leidt tot meer rust.
Geen idee hoe dit voor jou is natuurlijk. Maar misschien ligt daar ergens de weg naar meer inzicht voor hoe het bij jou werkt?
Dankjewel voor je uitgebreide reactie en je openheid. Zeker herkenbaar wat je zegt. Ik heb een aantal heftige jaren achter de rug, vorig jaar gescheiden (met een kindje van toentertijd 9 maanden), daardoor een nog sterkere behoefte aan regie en controle. Inmiddels heb ik mijn leven (en mijn hoofd..) weer behoorlijk op de rit, maar ik lijk de teugels niet (iets meer) los te kunnen laten.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 15:41
Dat kun je niet veranderen. Je bent nu eenmaal wie je bent.mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 14:32Ja, ik heb me daar onlangs ook in verdiept, de Myer-Briggs theorie. Het sluit voor mij niet volledig aan op wie ik ben en hoe ik in elkaar zit, maar een groot deel is zeker herkenbaar. Ik ben inderdaad type J. Heel gestructureerd, met lijstjes, planning, etc. Ik houd niet van verandering, zeker niet wanneer dit onverwacht is, en ga over het algemeen ook heel slecht met impulsieve personen. Dat kent zeker nadelen, want in theorie zou het rust moeten brengen (de controle en het overzicht), maar het levert mij inderdaad vooral - en op dit moment eigenlijk alleen maar - stress op.
Geen idee of en hoe ik dat zou moeten veranderen, want geen lijstjes, geen planning, dat betekent geen overzicht, geen controle. Brr, de gedachte alleen al levert een stroom aan negatieve gedachten en gevoelens. Nu is 'loslaten' sowieso iets waar ik al mijn hele leven moeite mee heb. En ik weet dus niet waar ik moet beginnen met dat 'aan te pakken'.
Volgens mij komt die stress niet zozeer van het lijstjes gedoe, want het komt ook P'tjes voor, maar meer dat je je gaat verzetten tegen je eigen gedrag, wanneer je je er bewust van wordt.
Ik denk dat alleen acceptatie van jezelf, het kunnen weg relativeren en er om lachen die stress kan verminderen.
dinsdag 20 oktober 2020 19:01
Ik herken veel in je bericht. Zit zelf na de geboorte van de jongste midden in m’n zoektocht naar rust en genieten. Ik ben een controlefreak en kan moeilijk loslaten.
Wat mij nu helpt is podcast luisteren van oa Kellycaresse en janne schuin. Gaat veel over mindfullness en persoonlijke ontwikkeling.
Ik vind een hobby en rust vinden in deze gekke Corona tijden heel lastig. Maar ik merk wel dat ik de regie in eigen hand moet houden van m’n eigen leven en mindset.
Wat mij nu helpt is podcast luisteren van oa Kellycaresse en janne schuin. Gaat veel over mindfullness en persoonlijke ontwikkeling.
Ik vind een hobby en rust vinden in deze gekke Corona tijden heel lastig. Maar ik merk wel dat ik de regie in eigen hand moet houden van m’n eigen leven en mindset.
dinsdag 20 oktober 2020 19:26
mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 15:29Dankjewel voor je uitgebreide reactie en je openheid. Zeker herkenbaar wat je zegt. Ik heb een aantal heftige jaren achter de rug, vorig jaar gescheiden (met een kindje van toentertijd 9 maanden), daardoor een nog sterkere behoefte aan regie en controle. Inmiddels heb ik mijn leven (en mijn hoofd..) weer behoorlijk op de rit, maar ik lijk de teugels niet (iets meer) los te kunnen laten.
Klinkt alsof je een paar flinke klappen hebt gekregen en de naweeën hiervan ervaart in de vorm van stress. Alsof je lijf en hoofd 24/7 in de alarmfase zitten. In feite is er niks aan de hand maar voor je gevoel is er de hele tijd een crisis aan de gang. Zou het ptss kunnen zijn?
dinsdag 20 oktober 2020 20:04
Kroonprinses schreef: ↑20-10-2020 19:26Klinkt alsof je een paar flinke klappen hebt gekregen en de naweeën hiervan ervaart in de vorm van stress. Alsof je lijf en hoofd 24/7 in de alarmfase zitten. In feite is er niks aan de hand maar voor je gevoel is er de hele tijd een crisis aan de gang. Zou het ptss kunnen zijn?
Dat is precies hoe het voelt. Er is helemaal niets aan de hand zelfs. Vanuit andermans perspectief is mijn leven zelfs behoorlijk rustig, denk ik.
Ik schrik wel van je bericht. Dat kan toch niet? PTSS is toch het gevolg van bijv. gewelddadige ervaringen, iets wat het stempel traumatisch verdient? Ik ben niet de eerste en zeker niet de enige die een moeilijke scheiding heeft moeten doorstaan.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 20:08
spell68 schreef: ↑20-10-2020 15:41Dat kun je niet veranderen. Je bent nu eenmaal wie je bent.
Volgens mij komt die stress niet zozeer van het lijstjes gedoe, want het komt ook P'tjes voor, maar meer dat je je gaat verzetten tegen je eigen gedrag, wanneer je je er bewust van wordt.
Ik denk dat alleen acceptatie van jezelf, het kunnen weg relativeren en er om lachen die stress kan verminderen.
Daar heb je een goed punt. Ik ben enorm veeleisend richting mezelf, ben een perfectionist en verwacht veel (alles), snel (direct) en goed (maximaal). Dat resulteert al gauw in zelfafwijzing, omdat de verwachtingen veel te hoog liggen. Ik ben me bewust van mijn tekortkomingen en werk daar hard aan, maar val mezelf tegelijkertijd af vanwege het bestaan van de tekortkomingen en het niet snel genoeg oplossen ervan. Ik wil overal in excelleren, dus -hoe krom ook- zelfs in het realiseren van zelfcompassie en -acceptatie. Dat staat natuurlijk haaks op elkaar.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 20:55
mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 20:04Dat is precies hoe het voelt. Er is helemaal niets aan de hand zelfs. Vanuit andermans perspectief is mijn leven zelfs behoorlijk rustig, denk ik.
Ik schrik wel van je bericht. Dat kan toch niet? PTSS is toch het gevolg van bijv. gewelddadige ervaringen, iets wat het stempel traumatisch verdient? Ik ben niet de eerste en zeker niet de enige die een moeilijke scheiding heeft moeten doorstaan.
Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken. Je schreef dat je aardig wat voor je kiezen hebt gekregen (niet in die woorden exact) en dat maakte dat ik de link legde met misschien een trauma. Dat kan van alles zijn, een scheiding, een verraad, heftig genoeg in ieder geval om je zenuwstelsel een flinke opdonder te geven.
Waarom zou je niet samen met een psycholoog of therapeut de gebeurtenissen/scheiding verwerken? En dat je zo weer leert genieten van het hier en nu en dat je lijf weer ontspanning ervaart?
dinsdag 20 oktober 2020 20:58
Dat is wel jammer, want je bent niet perfect en dat zal je ook nooit worden (althans dat hoop ik niet voor je, want dan is er niets meer in je leven om aan te werken). En dat is in mijn ogen het leukste in het leven; doelen stellen en daar naar toe werken. Die reis met vallen en opstaan dat is het leukste. Dat leert je bescheidenheid, het vermindert je eigen ego en je leert accepteren dat je de neiging hebt bepaalde fouten iedere keer te maken, dat zit gewoon in je. Het leerproces hoe je daar mee omgaat daar groei je van.mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 20:08Daar heb je een goed punt. Ik ben enorm veeleisend richting mezelf, ben een perfectionist en verwacht veel (alles), snel (direct) en goed (maximaal). Dat resulteert al gauw in zelfafwijzing, omdat de verwachtingen veel te hoog liggen. Ik ben me bewust van mijn tekortkomingen en werk daar hard aan, maar val mezelf tegelijkertijd af vanwege het bestaan van de tekortkomingen en het niet snel genoeg oplossen ervan. Ik wil overal in excelleren, dus -hoe krom ook- zelfs in het realiseren van zelfcompassie en -acceptatie. Dat staat natuurlijk haaks op elkaar.
En hoe meer je merkt dat het beter gaat, hoe meer je onbewust verandert hoe meer je jezelf leert accepteren en dat geeft een stuk zelfwaardering en -vertrouwen.
Veel mensen vinden het allemaal wel goed zo, zijn geneigd in een slachtofferrol te kruipen. Ik vind het gemis in je leven als je niet op zelfontdekking gaat, maar goed iedereen denkt anders.
dinsdag 20 oktober 2020 21:01
Kroonprinses schreef: ↑20-10-2020 20:55Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken. Je schreef dat je aardig wat voor je kiezen hebt gekregen (niet in die woorden exact) en dat maakte dat ik de link legde met misschien een trauma. Dat kan van alles zijn, een scheiding, een verraad, heftig genoeg in ieder geval om je zenuwstelsel een flinke opdonder te geven.
Waarom zou je niet samen met een psycholoog of therapeut de gebeurtenissen/scheiding verwerken? En dat je zo weer leert genieten van het hier en nu en dat je lijf weer ontspanning ervaart?
Klopt. Zo voelt het ook, ik heb alleen zelf deze link niet gelegd. Mijn psycholoog trouwens ook niet. Want ik ben al in therapie. In eerste instantie om mijn eetstoornis (deels het gevolg van deze behoefte aan controle) wat minder macht te geven en daarna om middels schematherapie of mentalization based therapy aan de slag te gaan met de achterliggende problematiek (hechtingsstoornis, verlatingsangst). Er speelt ook wel heel veel, en dat speelt al heel lang (mijn hele leven), en misschien wil ik ook nu weer te veel en/of te snel. Maar het voelt alsof mijn leven door mijn vingers heen glipt en alles gepaard gaat met stress en negatieve gedachten en gevoelens en ik vind het zó'n zonde van mijn leven, het enige leven dat ik ooit zal hebben. Waarin genoeg is om van te genieten. Een prachtig kind, liefdevolle ouders, een fijn huis, een goede baan. Het is zo frustrerend om continu te beseffen dat ik dankbaar moet/mag zijn, dat er genoeg is om van te genieten, en dat het tóch niet lukt.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 21:04
spell68 schreef: ↑20-10-2020 20:58Dat is wel jammer, want je bent niet perfect en dat zal je ook nooit worden (althans dat hoop ik niet voor je, want dan is er niets meer in je leven om aan te werken). En dat is in mijn ogen het leukste in het leven; doelen stellen en daar naar toe werken. Die reis met vallen en opstaan dat is het leukste. Dat leert je bescheidenheid, het vermindert je eigen ego en je leert accepteren dat je de neiging hebt bepaalde fouten iedere keer te maken, dat zit gewoon in je. Het leerproces hoe je daar mee omgaat daar groei je van.
En hoe meer je merkt dat het beter gaat, hoe meer je onbewust verandert hoe meer je jezelf leert accepteren en dat geeft een stuk zelfwaardering en -vertrouwen.
Veel mensen vinden het allemaal wel goed zo, zijn geneigd in een slachtofferrol te kruipen. Ik vind het gemis in je leven als je niet op zelfontdekking gaat, maar goed iedereen denkt anders.
Nee, ik ben dat helemaal met je eens. Ik ben dankbaar voor het ontploffen van de bom vorig jaar, want dat heeft mijn ogen geopend. Dat heeft me laten inzien dat ik mezelf zo in de weg heb gezeten al die jaren, en waarom, waar dat vandaan komt, en heeft me de kans gegeven om mezelf echt te zien, echt te leren kennen, en mezelf de ruimte te geven te (leren) zijn wie ik echt ben én wie ik wil zijn. Maar het voelt alsof het oneindig is. Alsof ik nooit zorgeloos en tevreden zal zijn, dat brengt veel onrust en gevoelens van onmacht met zich mee.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
dinsdag 20 oktober 2020 21:32
Zoiets kan je gewoon opbreken. Je bent niet van steen hè. En je mag ook allebei voelen, dankbaar en verrot dat je je zo opgejaagd voelt. Je vindt het zonde van je leven om je zo te voelen zeg je, maar ook dit is het leven. Als je die druk er bij jezelf vanaf haalt dan kan je wat meer ademen. Je bent nog steeds een heel waardevol mens met en zonder sores. Je bent al in therapie dus je doet al je best. Gun jezelf een break af en toe.mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 21:01Klopt. Zo voelt het ook, ik heb alleen zelf deze link niet gelegd. Mijn psycholoog trouwens ook niet. Want ik ben al in therapie. In eerste instantie om mijn eetstoornis (deels het gevolg van deze behoefte aan controle) wat minder macht te geven en daarna om middels schematherapie of mentalization based therapy aan de slag te gaan met de achterliggende problematiek (hechtingsstoornis, verlatingsangst). Er speelt ook wel heel veel, en dat speelt al heel lang (mijn hele leven), en misschien wil ik ook nu weer te veel en/of te snel. Maar het voelt alsof mijn leven door mijn vingers heen glipt en alles gepaard gaat met stress en negatieve gedachten en gevoelens en ik vind het zó'n zonde van mijn leven, het enige leven dat ik ooit zal hebben. Waarin genoeg is om van te genieten. Een prachtig kind, liefdevolle ouders, een fijn huis, een goede baan. Het is zo frustrerend om continu te beseffen dat ik dankbaar moet/mag zijn, dat er genoeg is om van te genieten, en dat het tóch niet lukt.
dinsdag 20 oktober 2020 21:42
Het is ook oneindig, het wordt alleen steeds gedetailleerder. Ik krijg zo de indruk dat je een INFJ bent, qua Meijers Briggs. Die hebben de neiging om erg in de toekomst te leven en aangezien die niet te voorzien is, levert dat veel onrust en stress doordat je eigenlijk nooit het gevoel van controle hebt.mcsteamy schreef: ↑20-10-2020 21:04Nee, ik ben dat helemaal met je eens. Ik ben dankbaar voor het ontploffen van de bom vorig jaar, want dat heeft mijn ogen geopend. Dat heeft me laten inzien dat ik mezelf zo in de weg heb gezeten al die jaren, en waarom, waar dat vandaan komt, en heeft me de kans gegeven om mezelf echt te zien, echt te leren kennen, en mezelf de ruimte te geven te (leren) zijn wie ik echt ben én wie ik wil zijn. Maar het voelt alsof het oneindig is. Alsof ik nooit zorgeloos en tevreden zal zijn, dat brengt veel onrust en gevoelens van onmacht met zich mee.
Ik train er met eentje en zodra ik haar in het nu krijg, dan is het goed, maar het is zo lastig voor haar, om niet constant vooruit te kijken, waarbij ze vnl kijkt, naar wat er allemaal mis kan gaan. Dat brengt onrust.
woensdag 21 oktober 2020 10:19
Kroonprinses schreef: ↑20-10-2020 21:32Zoiets kan je gewoon opbreken. Je bent niet van steen hè. En je mag ook allebei voelen, dankbaar en verrot dat je je zo opgejaagd voelt. Je vindt het zonde van je leven om je zo te voelen zeg je, maar ook dit is het leven. Als je die druk er bij jezelf vanaf haalt dan kan je wat meer ademen. Je bent nog steeds een heel waardevol mens met en zonder sores. Je bent al in therapie dus je doet al je best. Gun jezelf een break af en toe.
Dat probeer ik. Dat is verdomde lastig
spell68 schreef: ↑20-10-2020 21:42Het is ook oneindig, het wordt alleen steeds gedetailleerder. Ik krijg zo de indruk dat je een INFJ bent, qua Meijers Briggs. Die hebben de neiging om erg in de toekomst te leven en aangezien die niet te voorzien is, levert dat veel onrust en stress doordat je eigenlijk nooit het gevoel van controle hebt.
Ik train er met eentje en zodra ik haar in het nu krijg, dan is het goed, maar het is zo lastig voor haar, om niet constant vooruit te kijken, waarbij ze vnl kijkt, naar wat er allemaal mis kan gaan. Dat brengt onrust.
Dat is denk ik ook de essentie van mijn 'probleem', de reden dat ik dit topic heb geopend. Hoe ga je daarmee om? Hoe breng je daar verandering in? Hoe leef je 'in het nu'?
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
woensdag 21 oktober 2020 11:18
Accepteren denk ik. Je schrijft ook in het "innerlijke monoloog" topic zag ik. Ik kan niet in beelden denken. Ik kan een vaag beeld oproepen, maar ik kan het niet vasthouden. Ik schiet er iedere keer uit en dan moet ik het weer oproepen. Dat kost veel energie, maar ik ga dat nooit structureel veranderen.
Dat geldt ook voor in het moment leven. Dat kun je wel, maar het is heel lastig om dat continue te doen als het je natuur niet is. Je schiet iedere keer weer in je "toekomst kijken".
In mijn ervaring kun je dat alleen langer volhouden als je logisch brein continue wordt aangesproken, maar daar heb je iemand voor nodig die dat van nature doet en dan nog moet je dat balanceren anders loop je weer over van de informatie en blijft er niets plakken.
woensdag 21 oktober 2020 11:46
Hoi, ik zie nu dat er veel meer aan de hand is dan ik uit de openingspost kon opmaken, dingen waar ik echt geen ervaring mee heb. Maar ik wilde je alleen nog even sterkte wensen, lijkt me erg pittig met een kleintje in je leven (ik heb zelf nooit kinderen gewild onder andere om die reden dat je dan haast geen eigen leven meer hebt).
Ik hoop dat je een balans kan vinden tussen het accepteren dat je zelf graag de controle houdt (dat heb ik zelf ook tot op zekere hoogte), maar dat we allemaal leven in een wereld van chaos en kettingreacties die kunnen leiden tot onverwachte gebeurtenissen in ons leven.
Ik hoop dat je een balans kan vinden tussen het accepteren dat je zelf graag de controle houdt (dat heb ik zelf ook tot op zekere hoogte), maar dat we allemaal leven in een wereld van chaos en kettingreacties die kunnen leiden tot onverwachte gebeurtenissen in ons leven.
You can never have too many hats, gloves and shoes
vrijdag 23 oktober 2020 08:11
Een manier kan zijn: niet denken, maar voelen. En dan niet pushen om te voelen, maar ruimte maken voor de leegte die in je zit. Of de pijn/kramp die in je zit (meestal ter hoogte van je maag of middenrif). En die heel groot maken. Want gevoelens kunnen heel ver weg uit je bewustzijn geraakt zijn waardoor het lijkt alsof je alleen leegte hebt van binnen, of alleen een blok beton. Als je die bewust uitnodigt om je hele lichaam te vullen, kunnen gevoelens terugkomen en weer gaan stromen (wat gevoelens horen te doen). Hier is geen omweg voor want hoe meer je druk zet, hoe minder het zal stromen. Zie het als een tuinslang die je nu dicht aan het drukken bent met je gedachten.
Als je dat traint en structureel aandacht geeft, kom je dichter bij je ware gevoelens en behoeftes te staan. Dan leef je minder vanuit wat allemaal zou moeten en meer vanuit wat jij weet dat goed is. Je gevoel geeft dat normaliter aan, dus als je er geen contact mee hebt krijg je nooit meer een signaal of iets goed voelt of niet.
Het punt is wel: tijdens dit proces ga je de controle kwijtraken.
Je gaat overmand worden door gevoelens die je dan niet meer kan beheersen met de eetstoornis. Het is daarom aan te raden om dit begeleid te doen. Een haptonoom bijvoorbeeld zou je eens mee kunnen kennismaken. Of een mindfulness cursus.
Al is het maar om de theorie alvast te verkennen, want je eetstoornis zal zich mogelijk gaan verzetten tegen elke vorm van gevoel, om toch controle te houden. En dat is ok. Veroordeel het vooral niet, die kant heeft jou juist altijd geholpen om sterk te zijn. Alleen nu werkt het tegen je omdat je verder wil groeien.
Verzet ziet er dan uit als "ach laat ook maar, wat een onzin dat softe gedoe, compleet nutteloos" en aanverwante gedachten, waardoor je alsnog geen ruimte geeft aan je gevoel. Mensen kunnen heel inventief zijn als het aankomt op verzet tegen innerlijke pijn
