Psyche
alle pijlers
Ongewenste intimiteiten door broer
vrijdag 11 januari 2019 23:13
Update:
Volgende week heb ik een afspraak met de huisarts voor een verwijzing. Nu ben ik aan het uitzoeken welke psycholoog ik wil en welke kosten daarbij komen kijken. Nu zie ik onderstaande op de website staan:
De kosten voor diagnostiek en behandeling bij * worden door uw zorgverzekeraar vergoed. *kan dit met uw toestemming voor u afhandelen met uw zorgverzekeraar. De kosten worden dan zonder uw tussenkomst met uw zorgverzekeraar afgehandeld. De kosten voor onze hulp tellen echter wel mee voor het verplichte eigen risico dat door de overheid is vastgesteld.
In het eerste stuk staat dat alles wordt vergoed, in het 2e stuk niet. Ik snap hier niet zoveel van.. mijn eigen risico staat op het hoogste...
Hallo iedereen,
Ik heb een nieuw account aangemaakt, omdat ik absoluut niet herkent wil worden in dit verhaal.
Vanaf mijn 10e tot aan mijn 17e heeft mijn broer aan mij gezeten. Ik wil het geen misbruik noemen omdat er nooit seks heeft plaatsgevonden. Ik heb vroeger heel vaak aangegeven dat ik niet wilde dat hij aan me zat, toch bleef het doorgaan. Nu denk ik soms wel dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest. Hij kwam s'ochtends vroeg om mij ''wakker te maken''. Op deze momenten verstijfde mijn lichaam en sluitte ik me voor alles af. Daarna ging ik me vaak douchen, omdat ik me heel erg vies voelde. Ik wil er inhoudelijk niet verder op in gaan, maar ik merk dat het mijn leven behoorlijk op zijn kop heeft gezet. Ik slaap de laatste maanden/jaren slecht en heb veel nachtmerries. Afgelopen nacht heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat hij zei dat hij nergens spijt van had. Ik begon hem te slaan en hij lachte me uit. Ik sloeg harder maar hij lachte maar en lachte maar, het hield niet op.
Inmiddels woon ik al een tijdje op mezelf en probeer ik mijn leven op de rit te krijgen. Ik heb ongeveer al 2 jaar geen contact meer met hem, dit heeft tot veel ruzies geleid binnen het gezin. Ik vind het heel erg moeilijk om het mijn ouders te vertellen en ik ben bang dat de band dan helemaal stuk gaat. Het is nu een hele ongemakkelijke situatie bij verjaardagen. Ik wil hem niet meer zien en als ik hem wel zie, merk ik dat ik hier wekenlang last van heb. Ik heb iemand in vertrouwen genomen, maar het bleek niet de juiste persoon te zijn. Deze persoon vind het heel erg moeilijk om hiermee om te gaan en weet er geen raad mee. Vorig jaar ben ik naar de huisarts geweest om een verwijsbrief naar de psycholoog omdat ik het niet meer trok. Helaas was er een hele lange wachtlijst. Daarna heb ik besloten om zelf naar een psycholoog te gaan, maar dit bleek achteraf niet worden vergoed. Het was 200 euro per sessie en aangezien ik student ben, kan ik dit niet betalen. Ik ben ten einde raad en heb het gevoel of ik er alleen voor sta. Ik heb hele lieve vriendinnen, maar deze staan allemaal in connectie met mijn broer. Hij is een vriend van hen. Alvast bedankt voor het lezen, ik weet niet wat mijn vraag is, maar ik wil het heel graag van me afschrijven, omdat ik er helemaal doorheen zit.
Volgende week heb ik een afspraak met de huisarts voor een verwijzing. Nu ben ik aan het uitzoeken welke psycholoog ik wil en welke kosten daarbij komen kijken. Nu zie ik onderstaande op de website staan:
De kosten voor diagnostiek en behandeling bij * worden door uw zorgverzekeraar vergoed. *kan dit met uw toestemming voor u afhandelen met uw zorgverzekeraar. De kosten worden dan zonder uw tussenkomst met uw zorgverzekeraar afgehandeld. De kosten voor onze hulp tellen echter wel mee voor het verplichte eigen risico dat door de overheid is vastgesteld.
In het eerste stuk staat dat alles wordt vergoed, in het 2e stuk niet. Ik snap hier niet zoveel van.. mijn eigen risico staat op het hoogste...
Hallo iedereen,
Ik heb een nieuw account aangemaakt, omdat ik absoluut niet herkent wil worden in dit verhaal.
Vanaf mijn 10e tot aan mijn 17e heeft mijn broer aan mij gezeten. Ik wil het geen misbruik noemen omdat er nooit seks heeft plaatsgevonden. Ik heb vroeger heel vaak aangegeven dat ik niet wilde dat hij aan me zat, toch bleef het doorgaan. Nu denk ik soms wel dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest. Hij kwam s'ochtends vroeg om mij ''wakker te maken''. Op deze momenten verstijfde mijn lichaam en sluitte ik me voor alles af. Daarna ging ik me vaak douchen, omdat ik me heel erg vies voelde. Ik wil er inhoudelijk niet verder op in gaan, maar ik merk dat het mijn leven behoorlijk op zijn kop heeft gezet. Ik slaap de laatste maanden/jaren slecht en heb veel nachtmerries. Afgelopen nacht heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat hij zei dat hij nergens spijt van had. Ik begon hem te slaan en hij lachte me uit. Ik sloeg harder maar hij lachte maar en lachte maar, het hield niet op.
Inmiddels woon ik al een tijdje op mezelf en probeer ik mijn leven op de rit te krijgen. Ik heb ongeveer al 2 jaar geen contact meer met hem, dit heeft tot veel ruzies geleid binnen het gezin. Ik vind het heel erg moeilijk om het mijn ouders te vertellen en ik ben bang dat de band dan helemaal stuk gaat. Het is nu een hele ongemakkelijke situatie bij verjaardagen. Ik wil hem niet meer zien en als ik hem wel zie, merk ik dat ik hier wekenlang last van heb. Ik heb iemand in vertrouwen genomen, maar het bleek niet de juiste persoon te zijn. Deze persoon vind het heel erg moeilijk om hiermee om te gaan en weet er geen raad mee. Vorig jaar ben ik naar de huisarts geweest om een verwijsbrief naar de psycholoog omdat ik het niet meer trok. Helaas was er een hele lange wachtlijst. Daarna heb ik besloten om zelf naar een psycholoog te gaan, maar dit bleek achteraf niet worden vergoed. Het was 200 euro per sessie en aangezien ik student ben, kan ik dit niet betalen. Ik ben ten einde raad en heb het gevoel of ik er alleen voor sta. Ik heb hele lieve vriendinnen, maar deze staan allemaal in connectie met mijn broer. Hij is een vriend van hen. Alvast bedankt voor het lezen, ik weet niet wat mijn vraag is, maar ik wil het heel graag van me afschrijven, omdat ik er helemaal doorheen zit.
anoniem_381328 wijzigde dit bericht op 16-01-2019 17:08
13.57% gewijzigd
zaterdag 12 januari 2019 09:27
Je moet niet op dit soort forummers reageren lieverd. Gewoon negeren.Daniellawater schreef: ↑12-01-2019 09:24Ik ben altijd assertief genoeg geweest. Maar als kind reageer je anders op zulke dingen dan als volwassenen. Als er nu iemand ongewenst aan me zou zitten zou ik diegene een klap verkopen. Als kind was ik daar niet tot in staat en dit neem ik mezelf eigenlijk ook niet kwalijk. Ik krijg het gevoel dat je eigenlijk vind dat ik beter nee had moeten zeggen en dat het dan klaar was geweest, maar ik geloof daar niet in. Mijn broer weet heel goed dat hij fout is geweest, zoiets doe je niet bij je zusje. Ook dacht ik als kind dat het heel normaal was.
zaterdag 12 januari 2019 09:27
Bedankt voor alle lieve reacties ![❤️]()
![❤️]()
Ik doe er zeker wat mee. Ik ga eerst goed uitzoeken wat er wel en niet onder mijn zorgverzekering valt. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening op het volgende. Vinden jullie dat ik dit aan mijn ouders moet vertellen of moet ik dat niet willen. Misschien zijn er lotgenoten die hier ervaring mee hebben?
Ik doe er zeker wat mee. Ik ga eerst goed uitzoeken wat er wel en niet onder mijn zorgverzekering valt. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening op het volgende. Vinden jullie dat ik dit aan mijn ouders moet vertellen of moet ik dat niet willen. Misschien zijn er lotgenoten die hier ervaring mee hebben?
zaterdag 12 januari 2019 09:28
Ik vind van wel maar echt bespreek dit met de therapeut.Daniellawater schreef: ↑12-01-2019 09:27Bedankt voor alle lieve reacties
Ik doe er zeker wat mee. Ik ga eerst goed uitzoeken wat er wel en niet onder mijn zorgverzekering valt. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening op het volgende. Vinden jullie dat ik dit aan mijn ouders moet vertellen of moet ik dat niet willen. Misschien zijn er lotgenoten die hier ervaring mee hebben?
zaterdag 12 januari 2019 09:35
Jeetje wat een heftig verhaal zeg... Ik herken die schaamte en schuldgevoel helemaal. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar ik wens jou ook heel sterkte toe, heb je nu wel de juiste professionele hulp?Kumiko schreef: ↑12-01-2019 09:20Domme reactie dit.
Ik ben als jong meisje ook misbruikt, eerst door een buurjongen en later door een oom. Als jong meisje schaamde ik me ervoor, en dacht dat het aan mij lag. En het ergst van alles is, is dat je dichtklapt en stilletje en alleen lijdt, omdat je het met niemand durft te delen uit schaamte.
TOga maar weer gauw naar de huisarts, en vraag om hulp. Ik ben nu in de veertig en heb er nu nog last van, omdat ik er nooit hulp voor heb gekregen.
zaterdag 12 januari 2019 09:41
Mag ik vragen hoe jij er toen mee om bent gegaan? Heb jij de juiste professionele hulp gekregen? En heb je het aan je ouders vertelt? Als je geen antwoord wilt geven, begrijp ik dat ook hoor!
Er zijn wel vriendinnen die geen connectie hebben met hem, maar dat zijn meer oud klasgenootjes dan echte vriendinnen. Daarbij denk ik dat ik het toch liever aan iemand vertel die niet te dichtbij me staat.
zaterdag 12 januari 2019 09:47
[...]
Wat een kut opmerking. 1) ze was 10, 2) het was haat broer 3) freeze-flight-fight. Nooit van gehoord? Je weet nóóit hoe je reageert totdat je in die situatie zit.
Niks, maar dan ook NIKS, hiervan is de schuld van TO.
Wat een kut opmerking. 1) ze was 10, 2) het was haat broer 3) freeze-flight-fight. Nooit van gehoord? Je weet nóóit hoe je reageert totdat je in die situatie zit.
Niks, maar dan ook NIKS, hiervan is de schuld van TO.
juniormoderatorviva wijzigde dit bericht op 12-01-2019 15:35
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
45.22% gewijzigd
zaterdag 12 januari 2019 09:53
Daniellawater schreef: ↑12-01-2019 09:27Bedankt voor alle lieve reacties
Ik doe er zeker wat mee. Ik ga eerst goed uitzoeken wat er wel en niet onder mijn zorgverzekering valt. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening op het volgende. Vinden jullie dat ik dit aan mijn ouders moet vertellen of moet ik dat niet willen. Misschien zijn er lotgenoten die hier ervaring mee hebben?
Zoek eerst een therapeut die je kan helpen. Het liefst een met specialisatie ‘misbruik’ (ja die bestaan). Dat kan via je huisarts of studentenpsycholoog (mijn ervaring met studentenpsychologen is dat ze SUPER laagdrempelig zijn en dat kan voor jou nu prettig zijn). Met je therapeut kan je het gesprek voorbereiden. Wat wil je zeggen? Wanneer? Waar? Hoe kunnen ze reageren? Wat heb jij van hen nodig? Door het goed voor te bereiden heb je de meeste kans dat het een ‘fijn’ gesprek wordt, waar jij wat aan hebt.
zaterdag 12 januari 2019 09:55
Je noemt het ongewenste intimiteiten en je zegt dat hij aan je zat. Dat is seks/misbruik. Misschien bedoel je dat hij je niet verkracht heeft maar dan is het nog altijd aanranding. Als je hulp wilt ga via de huisarts, het kan zeker vergoed worden als je de juiste route kiest. Denk ook na over aangifte. 7 jaar lang misbruik is heftig. 7 jaar lang iemand misbruiken zegt iets over de dader en het risico op herhaling.
zaterdag 12 januari 2019 10:01
Oh, nog een tip: soms moet ‘de klik’ met een psycholoog een paar sessies ‘groeien’. Ik heb ooit aangebeld bij een psych voor mijn eerste gesprek en toen hij open deed dacht ik echt ‘no way dat díe man mij kan helpen!’ Maar goed, je hebt een afspraak dus je draait ook niet om. Ik heb twee sessies aan ‘m moeten wennen en wát een topvent! Zó blij met ‘m! Toen ik jaren later opnieuw in de shit kwam heb ik ‘m gebeld, ik kon binnen 24 uur terecht en hij heeft me er weer doorheen gesleept.
Geef een therapeut een paar sessies. Voel je je dan nog niet op je gemak? Stap dan over. Ik hoop dat je net zo’n fijne treft als ik!
Geef een therapeut een paar sessies. Voel je je dan nog niet op je gemak? Stap dan over. Ik hoop dat je net zo’n fijne treft als ik!
zaterdag 12 januari 2019 10:07
Wat ontzettend naar voor je TO, en dapper dat je het hier nu deelt! Helaas valt dit wel echt onder misbruik. Ik snap je neiging tot bagatelliseren, maar dit helpt je vrees ik niet.
Er zijn een aantal dingen die je nu kunt doen:
- Naar de studentenpsycholoog. Dat is gratis en hij/zij kan je helpen met een doorverwijzing.
- Terug naar je huisarts en kijken of je via hem/haar of via de POH'er snel(ler) ergens terecht kan.
- Zoeken naar een vrijgevestigde therapeut (mét de goede opleiding uiteraard, kwakzalvers bestaan helaas ook) met een specialisatie in psychotrauma, die een contract heeft met je zorgverzekeraar. Die bestaan gelukkig wel. Met een verwijzing van je huisarts zijn de wachtlijsten vaak niet zo heel lang.
Het hoeft in ieder geval niet meer alleen en er zijn opties. Ik wens je heel veel sterkte en steun toe in dit proces.
En negeer Retrostar alsjeblieft. Sommige mensen zijn compleet oblivious en zouden geen forumaccount moeten mogen hebben.
Er zijn een aantal dingen die je nu kunt doen:
- Naar de studentenpsycholoog. Dat is gratis en hij/zij kan je helpen met een doorverwijzing.
- Terug naar je huisarts en kijken of je via hem/haar of via de POH'er snel(ler) ergens terecht kan.
- Zoeken naar een vrijgevestigde therapeut (mét de goede opleiding uiteraard, kwakzalvers bestaan helaas ook) met een specialisatie in psychotrauma, die een contract heeft met je zorgverzekeraar. Die bestaan gelukkig wel. Met een verwijzing van je huisarts zijn de wachtlijsten vaak niet zo heel lang.
Het hoeft in ieder geval niet meer alleen en er zijn opties. Ik wens je heel veel sterkte en steun toe in dit proces.
En negeer Retrostar alsjeblieft. Sommige mensen zijn compleet oblivious en zouden geen forumaccount moeten mogen hebben.
zaterdag 12 januari 2019 10:27
Wat vreselijk dat je dit is overkomen en je broer niet erkent wat er is gebeurd.
Je zou via je zorgverzekeraar kunnen kijken met welke psychologen zij afspraken hebben. Dit staat vaak op de website maar je kunt ze natuurlijk ook bellen.
Daarnaast kun je, gedurende de tijd dat je op de wachtlijst staat, eens kijken of jouw huisarts een praktijkondersteuner heeft. Wellicht kun je met hem/haar (of met je huisarts zelf) praten tot je bij een psycholoog aan de beurt bent. Zo kun je iig ergens je verhaal kwijt.
Sterkte hoor!!
Je zou via je zorgverzekeraar kunnen kijken met welke psychologen zij afspraken hebben. Dit staat vaak op de website maar je kunt ze natuurlijk ook bellen.
Daarnaast kun je, gedurende de tijd dat je op de wachtlijst staat, eens kijken of jouw huisarts een praktijkondersteuner heeft. Wellicht kun je met hem/haar (of met je huisarts zelf) praten tot je bij een psycholoog aan de beurt bent. Zo kun je iig ergens je verhaal kwijt.
Sterkte hoor!!
zaterdag 12 januari 2019 10:31
Wat goed en sterk dat je het contact met je broer hebt verbroken. Ondanks dat het moeilijkheden oplevert in je gezin. Wat zal je klem zitten. Eigenlijk is dat bijna altijd bij misbruik (en dat is het) door een bekende of familielid, je komt vaak klem te zitten zowel letterlijk in de relaties als figuurlijk met je emoties, soms ga je twijfelen aan wat er gebeurd is, of je er zelf schuld of een aandeel in had, schaam je je voor wat er gebeurd is. Het is echter áltijd zo dat het nóóit had mogen gebeuren en dat het niet jouw schuld is. Natuurlijk is het ook helemaal niks om je voor te schamen, je hebt hier niet om gevraagd en je wilde het niet, maar dat gevoel is er dan vaak toch weet dat je niks hebt om je voor te schamen. Goed om te lezen dat je ook weet dat je als kind niet meer kon doen dan je had gedaan en je broer het had moeten stoppen.
Maar voor nu. Je kan zelf een psycholoog of psychotherapeut zoeken en bij je zorgverzekeraar checken van tevoren of die vergoed wordt. Je zult dan wel een verwijzing van je huisarts weer nodig hebben. Je kunt je huisarts ook gewoon laten verwijzen, dan moet je voor de zekerheid ook checken of die hulp vergoed wordt.
Wachtlijsten voor psychische hulp zijn over het algemeen wel lang. Misschien heeft je huisartsenpraktijk een POH-er die je kan helpen met de overbrugging, maar iets van maatschappelijk werk uit je gemeente zou je ook kunnen helpen. Dan kan je al wat voorwerk doen, of simpelweg wat ondersteuning om andere dingen op de rit te krijgen/houden tot je bij de psycholoog/psychotherapeut kan beginnen.
Oh, ik had alleen de eerste blz. aan reacties gezien. Wat betreft aan je ouders vertellen, ik zou dit zelf met een therapeut voorbereiden, dus nu nog even afwachten. Maar de keuze is aan jou, als het voor jou nu goed voelt kan je het vertellen. Het is wel goed om na te denken over hun mogelijke reacties en of je dan genoeg steun om je heen hebt om je op te vangen mochten hun reacties moeilijk voor je zijn.
Veel sterkte wat naar dat je hier doorheen hebt moeten gaan. Goed dat je hulp voor jezelf zoekt nu.
weet dat je niks hebt om je voor te schamen. Goed om te lezen dat je ook weet dat je als kind niet meer kon doen dan je had gedaan en je broer het had moeten stoppen.Maar voor nu. Je kan zelf een psycholoog of psychotherapeut zoeken en bij je zorgverzekeraar checken van tevoren of die vergoed wordt. Je zult dan wel een verwijzing van je huisarts weer nodig hebben. Je kunt je huisarts ook gewoon laten verwijzen, dan moet je voor de zekerheid ook checken of die hulp vergoed wordt.
Wachtlijsten voor psychische hulp zijn over het algemeen wel lang. Misschien heeft je huisartsenpraktijk een POH-er die je kan helpen met de overbrugging, maar iets van maatschappelijk werk uit je gemeente zou je ook kunnen helpen. Dan kan je al wat voorwerk doen, of simpelweg wat ondersteuning om andere dingen op de rit te krijgen/houden tot je bij de psycholoog/psychotherapeut kan beginnen.
Oh, ik had alleen de eerste blz. aan reacties gezien. Wat betreft aan je ouders vertellen, ik zou dit zelf met een therapeut voorbereiden, dus nu nog even afwachten. Maar de keuze is aan jou, als het voor jou nu goed voelt kan je het vertellen. Het is wel goed om na te denken over hun mogelijke reacties en of je dan genoeg steun om je heen hebt om je op te vangen mochten hun reacties moeilijk voor je zijn.
Veel sterkte
wat naar dat je hier doorheen hebt moeten gaan. Goed dat je hulp voor jezelf zoekt nu.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 12-01-2019 10:38
18.40% gewijzigd
zaterdag 12 januari 2019 10:33
Ben van mening dat je ouders dit absoluut horen te weten. Liefdevolle ouders zouden namelijk niet willen dat jij dit voor hen verzwijgd, sterker nog zij moeten dit weten zodat zij rekening kunnen houden met jou, troost kunnen bieden en ervoor zorgen dat je hopelijk niet meer met je broer in aanraking hoeft te komen op de momenten dat jij daar over de vloer bent. Houd er tegelijkertijd ook rekening mee dat het een hoop kan losmaken als je besluit het te vertellen.Daniellawater schreef: ↑12-01-2019 09:27Bedankt voor alle lieve reacties
Ik doe er zeker wat mee. Ik ga eerst goed uitzoeken wat er wel en niet onder mijn zorgverzekering valt. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening op het volgende. Vinden jullie dat ik dit aan mijn ouders moet vertellen of moet ik dat niet willen. Misschien zijn er lotgenoten die hier ervaring mee hebben?
Ik weet niet hoe jouw ouders in elkaar steken maar het kan ook zijn dat je niet de gewenste begripvolle reactie krijgt waarop jij hoopt en zeker ook recht op hebt.
Je moet voor jezelf besluiten of je dat op dit moment aankunt..
Persoonlijk had ik het verteld ongeacht de gevolgen, want dat je dit hebt meegemaakt is al verschrikkelijk maar als je de wetenschap dat dit jou is overkomen ook nog eens alleen moet dragen en telkens weer jouw broer onder ogen moet komen zou voor het voor mij nogveel ondraaglijker maken.
Uiteindelijk gaat het er echter om wat jou oplucht en helpt om beter om te kunnen gaan met de pijn en verdriet.
Snap ook dat je misschien je ouders het verdriet zou willen besparen door het niet te vertellen, maar bedenk dan dat jij hier het grootste slachtoffer bent en moet doen wat jou helpt om te helen.
Sterkte lieverd.
zaterdag 12 januari 2019 10:50
Ik zou echt hulp zoeken. Ik ben zelf een aantal keren seksueel misbruikt door mijn broer toen ik 11 jaar was. Ik heb het toen niet aan mijn ouders verteld en heb er verder niks mee gedaan. Gewoon mijn kop in het zand gestoken en proberen om er niet meer aan te denken en net doen alsof het nooit gebeurd was. Ik dacht echt dat dat mij prima af ging. Ik kwam pas in de problemen toen mijn eigen kind 11 was. Toen realiseerde ik me pas echt dan iemand van 11 nog echt een kind is. Toen kwam bij mij alle woede, verdriet en angst er uit en had ik het er echt moeilijk mee. Opgekropt verdriet komt er toch eens uit dus je kunt het beter nu verwerken met hulp. Toen ik in de 20 was heeft mijn broer er wel met mij over gepraat en zijn excuses aangeboden. Hij had spijt en heeft het toen zelf aan onze moeder verteld. Zij klapte helemaal dicht en heeft er verder nooit een woord met mij over gesproken. Dat vond ik achteraf wel jammer. Zelf ben ik er overheen gekomen met hulp van mijn man bij wie ik mocht huilen en alles van me af kon praten. Ook heb ik alles van me af geschreven. Alles wat er gebeurd was en al mijn emoties heb ik opgeschreven. Na dit een paar keer terug gelezen te hebben heb ik die papieren verbrand en was ik er klaar mee. Ik was inmiddels 39 en heb toen pas verwerkt wat er op mijn 11de gebeurd was. Ik raad je dus echt aan om nu hulp te zoeken en ik wens je heel veel sterkte!
zaterdag 12 januari 2019 11:12
[...]
Je zult het niet zo bedoelen en je post zijn altijd fijn om te lezen, maar deze reactie zou to een naar gevoel kunnen geven.
Sommige mensen 'bevriezen' bij gevaar. 'ik zou allang dit hebben gedaan' is voor to misschien niet fijn om te lezen.
Je zult het niet zo bedoelen en je post zijn altijd fijn om te lezen, maar deze reactie zou to een naar gevoel kunnen geven.
Sommige mensen 'bevriezen' bij gevaar. 'ik zou allang dit hebben gedaan' is voor to misschien niet fijn om te lezen.
juniormoderatorviva wijzigde dit bericht op 12-01-2019 15:35
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
43.44% gewijzigd
zaterdag 12 januari 2019 11:49
Dankjewel lieverd.Daniellawater schreef: ↑12-01-2019 09:35Jeetje wat een heftig verhaal zeg... Ik herken die schaamte en schuldgevoel helemaal. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar ik wens jou ook heel sterkte toe, heb je nu wel de juiste professionele hulp?![❤️]()
Ik heb nooit professionele hulp hiervoor gezocht, maar er wel veel over gepraat met zussen en vriendinnen. Ik heb het nu een plekje gegeven. Het scheelt dat ik mijn misbruikers niet meer tegenkom, en ze ver weg van me afstaan. Jouw geval is vele malen erger, ondat het je broer is.
Ik wens je veel succes met de verwerking, maar uiteindelijk ga jij het ook een plekje geven, en dan kun je door met je leven. Laat het astublieft je leven niet meer verpesten.
zaterdag 12 januari 2019 12:26
Knuffel
Sommige mensen raken zo verstijft van angst als het hun overkomt dat ze geen Nee kunnen zeggen, terug kunnen vechten of wegrennen, dat wil niet zeggen dat het jouw schuld is. Hij had met zijn poten van je af moeten blijven.
Ga terug naar de huisarts leg het nogmaals uit mocht het qua kosten niet lukken probeer of je terecht kan bij maatschappelijk werk of poh ggz.
Sommige mensen raken zo verstijft van angst als het hun overkomt dat ze geen Nee kunnen zeggen, terug kunnen vechten of wegrennen, dat wil niet zeggen dat het jouw schuld is. Hij had met zijn poten van je af moeten blijven.
Ga terug naar de huisarts leg het nogmaals uit mocht het qua kosten niet lukken probeer of je terecht kan bij maatschappelijk werk of poh ggz.
zaterdag 12 januari 2019 21:33
Ik ben heeeel lang heel boos geweest, dit richte ik vooral op de wereld. Mijn ouders weten van niets, met mijn broer heb ik het er nooit over gehad en ik heb er nooit hulp voor gekregen/gezocht. Nu wel een vertekend beeld bij mannen, maar deze neem ik voor lief.Daniellawater schreef: ↑12-01-2019 09:41Mag ik vragen hoe jij er toen mee om bent gegaan? Heb jij de juiste professionele hulp gekregen? En heb je het aan je ouders vertelt? Als je geen antwoord wilt geven, begrijp ik dat ook hoor!
Er zijn wel vriendinnen die geen connectie hebben met hem, maar dat zijn meer oud klasgenootjes dan echte vriendinnen. Daarbij denk ik dat ik het toch liever aan iemand vertel die niet te dichtbij me staat.
De relatie met mijn broer is nu prima, het is het mij niet waard om deze put nog open te trekken..
Het enige wat ik anders had willen doen is duiderlijker nee roepen. Maar we kunnen niet terug in de tijd.
zaterdag 12 januari 2019 23:53
S-Meds schreef: ↑12-01-2019 09:55Je noemt het ongewenste intimiteiten en je zegt dat hij aan je zat. Dat is seks/misbruik. Misschien bedoel je dat hij je niet verkracht heeft maar dan is het nog altijd aanranding. Als je hulp wilt ga via de huisarts, het kan zeker vergoed worden als je de juiste route kiest. Denk ook na over aangifte. 7 jaar lang misbruik is heftig. 7 jaar lang iemand misbruiken zegt iets over de dader en het risico op herhaling.
Ik heb vaker nagedacht over aangifte, maar dat zou ik op dit moment niet willen, tegenover mijn ouders voelt dit niet correct. Daarbij heb ik ook geen enkel bewijs van wat zich heeft afgespeeld, dus het is zijn woord tegen het mijne. Maar wellicht doe ik in de toekomst wel aangifte.
zaterdag 12 januari 2019 23:54
Bedankt voor de tip, ik zal het onthouden!Pergamon schreef: ↑12-01-2019 10:01Oh, nog een tip: soms moet ‘de klik’ met een psycholoog een paar sessies ‘groeien’. Ik heb ooit aangebeld bij een psych voor mijn eerste gesprek en toen hij open deed dacht ik echt ‘no way dat díe man mij kan helpen!’ Maar goed, je hebt een afspraak dus je draait ook niet om. Ik heb twee sessies aan ‘m moeten wennen en wát een topvent! Zó blij met ‘m! Toen ik jaren later opnieuw in de shit kwam heb ik ‘m gebeld, ik kon binnen 24 uur terecht en hij heeft me er weer doorheen gesleept.
Geef een therapeut een paar sessies. Voel je je dan nog niet op je gemak? Stap dan over. Ik hoop dat je net zo’n fijne treft als ik!
