Onze lieve hond is gister ingeslapen...

Ik weet niet precies bij welk onderwerp ik dit moet zetten, maar ik wilde het echt even kwijt.



Gister is ons lieve vriendje na 14 jaar ingeslapen. Al een half jaar was bekend dat zijn nieren niet goed meer werkten. Ook had hij artrose. Twee weken geleden ging het erg snel achteruit, hij at amper en als hij wat at dan gooide hij het er gelijk weer uit. Wij dachten dat hij misschien gewoon ziek was maar uiteindelijk vorige week woensdag toch naar de dierenarts geweest.



Zij heeft hem toen bloed geprikt en zijn nieren bleken het helemaal begeven te hebben. Ze heeft ons toen geadviseerd om hem in te laten slapen. We hebben een week de tijd gekregen om het een plekje te geven. Ze had hem voor die laatste week nog pillen tegen de misselijkheid meegegeven en die hebben hem zijn laatste dagen gelukkig wel een stuk makkelijker gemaakt. Wij hebben toen besloten om hem niet langer pijn te laten lijden en hem op dinsdag in te laten slapen. De dierenarts kwam rond half 6 's avonds en zij heeft hem een prikje gegeven. We hebben hem in zijn eigen mandje gelegd en daar is ie in slaap gevallen. Ik geloof niet dat ik hem in maanden zo rustig heb zien slapen. Uiteindelijk toen hij heel diep sliep heeft ze hem nog een prikje geven waardoor hij zou overlijden. Hij heeft nog zeker een minuut of 5 doorgeademt maar uiteindelijk is hij vredig ingeslapen.



Wat was, en is, dit moeilijk zeg! Ik ben nu 20 en ben dus eigenlijk met hem samen opgegroeid. Hij was altijd mijn beste vriendje en als ik verdrietig of wat dan ook was kwam ie altijd naar me toe.



De dierenarts zei dat de mensen die hem cremeren ons rond half 7 zouden bellen dat ze hem zouden komen halen maar rond 7 uur heeft mijn moeder zelf maar gebeld. Uiteindelijk heeft hij nog 2 uur bij ons in zijn mandje gelegen. Ik vond het zo moeilijk om hem met vreemde mee te geven maar gelukkig krijgen we hem straks terug.



Het is zo leeg in huis nu. Ik ben overdag alleen thuis en zonder hem is het zo moeilijk. Zijn bakjes eten zijn al opgeruimd maar zijn speeltjes liggen hier nog. Ik denk steeds dat ie er nog is als ik beneden kom of thuis kom maar hij is weg en ik krijg hem nooit meer terug..



Dit is voor mij de eerste keer dat ik een huisdier verlies. We hebben ook nog een kat van 17, dan ben ik niet zo alleen overdag. Het doet echt vreselijk veel pijn en dan zijn er mensen die zeggen: 'het is maar een hond'.



Ik ben blij dat ik het even van me af kon schrijven hier.



Kim

Dankjewel voor de lieve reacties! Dat doet me wel goed. Ik kijk inderdaad steeds of hij er nog is maar dan zie ik dat zijn plekje leeg is.



Er zijn ook mensen die inderdaad vragen of we nu alweer een andere hond willen. Ik kan me dat nu echt niet voorstellen.



Ik heb er lang tegenaan gehikt. Toen de dierenarts binnenkwam hier was onze hond nog heel blij en kwispelde hij erop los. Ze zei toen dat het misschien een virusje was geweest bovenop zijn artrose. We moesten zelf beslissen of we hem zouden laten inslapen of niet. We hebben dit toen wel laten doen omdat we anders misschien volgende week konden bellen en dan had ie waarschijnlijk nog een week pijn gehad.



Ik denk maar steeds dat dit het beste voor hem is geweest en dat hij nu geen pijn meer heeft. Dat geeft wel een beetje troost maar het voelt zo leeg.