Psyche
alle pijlers
Overzicht totaal kwijt
woensdag 22 oktober 2025 om 14:03
Hallo,
Even mijn situatie schetsen, ik ben een moeder van 2 kinderen waarvan 1 zwaar lichamelijk beperkt is. Ik werk 20 uur mijn man 40 uur.
Onze dochter zit in onze woonplaats op school en doet het verder goed.
Onze zoon zit op 45 Min afstand op school en daar zijn natuurlijk vele afspraken.
Nu gaf ik vanmorgen aan tijdens een gesprek met een therapeut van mijn zoon dat ik het zwaar vind - het Levend verlies dragen van mijn zoon de moeilijke gesprekken met en over hem. Het voelt alsof ik continu brandjes aan het blussen ben zonder einde. Heel eenzaam omdat er eigenlijk niemand zelfs mijn man die mij begrijpt.
Het is een uitzichtloze situatie, en dat klinkt misschien heel negatief maar er is geen pauze hij zal nooit veel verder komen dan nu en dat betekend dat hij bij elke handeling hulp nodig heeft. Zijn gedrag is ook vrij lastig soms want de dingen die hij wel kan bepalen is hij
heel dringend in, heeft veel bevestiging nodig elke avond dezelfde vragen bij naar bed gaan. (door de hersenschade denken wij of iets van autisme)
Hij is nu 7 en ik sta op het punt van omvallen. Mijn man doet wat hij kan naast zijn werkuren zijn baas is redelijk flexibel maar het werk moet uiteindelijk ook gewoon gedaan worden. Minder werken is een optie maar dingen echt plannen op die middag dat hij vrij is blijft ook lastig. Het verdelen van de medische afspraken daar ervaren wij in dat mijn man het allemaal net anders over brengt als ik, en ik ook serieuzer wordt genomen dan hem.
Hij helpt wel met bestellen/ophalen van medicatie reparaties enz maar er komt veel op mij af.
Huishouden daar helpt ie mee , en pakt ook extra dingen op als ik het vraag hij ziet het helaas niet zelf. (vroeger verwend door zijn mama
)
Hoe gaan we dit nog jaren volhouden, ik wil niet stoppen met werken - iets anders zou wel een mogelijkheid zijn maar eigenlijk vind ik mijn werk wel leuk.
Vrijdag ga ik ook voor een gesprek met de POH-GGZ van onze huisarts want ik overzie het gewoon allemaal niet meer.
Ik dacht wellicht hebben jullie tips (zonder mijn man aan te vallen want hij doet echt wel zijn best maar de schoorsteen moet ook wel blijven roken)
in Mei hebben we een zware operatie gehad begin volgend jaar zit er nog een aan te komen. Daarom dat ik nu probeer alles op een rij te zetten.
Even mijn situatie schetsen, ik ben een moeder van 2 kinderen waarvan 1 zwaar lichamelijk beperkt is. Ik werk 20 uur mijn man 40 uur.
Onze dochter zit in onze woonplaats op school en doet het verder goed.
Onze zoon zit op 45 Min afstand op school en daar zijn natuurlijk vele afspraken.
Nu gaf ik vanmorgen aan tijdens een gesprek met een therapeut van mijn zoon dat ik het zwaar vind - het Levend verlies dragen van mijn zoon de moeilijke gesprekken met en over hem. Het voelt alsof ik continu brandjes aan het blussen ben zonder einde. Heel eenzaam omdat er eigenlijk niemand zelfs mijn man die mij begrijpt.
Het is een uitzichtloze situatie, en dat klinkt misschien heel negatief maar er is geen pauze hij zal nooit veel verder komen dan nu en dat betekend dat hij bij elke handeling hulp nodig heeft. Zijn gedrag is ook vrij lastig soms want de dingen die hij wel kan bepalen is hij
heel dringend in, heeft veel bevestiging nodig elke avond dezelfde vragen bij naar bed gaan. (door de hersenschade denken wij of iets van autisme)
Hij is nu 7 en ik sta op het punt van omvallen. Mijn man doet wat hij kan naast zijn werkuren zijn baas is redelijk flexibel maar het werk moet uiteindelijk ook gewoon gedaan worden. Minder werken is een optie maar dingen echt plannen op die middag dat hij vrij is blijft ook lastig. Het verdelen van de medische afspraken daar ervaren wij in dat mijn man het allemaal net anders over brengt als ik, en ik ook serieuzer wordt genomen dan hem.
Hij helpt wel met bestellen/ophalen van medicatie reparaties enz maar er komt veel op mij af.
Huishouden daar helpt ie mee , en pakt ook extra dingen op als ik het vraag hij ziet het helaas niet zelf. (vroeger verwend door zijn mama
) Hoe gaan we dit nog jaren volhouden, ik wil niet stoppen met werken - iets anders zou wel een mogelijkheid zijn maar eigenlijk vind ik mijn werk wel leuk.
Vrijdag ga ik ook voor een gesprek met de POH-GGZ van onze huisarts want ik overzie het gewoon allemaal niet meer.
Ik dacht wellicht hebben jullie tips (zonder mijn man aan te vallen want hij doet echt wel zijn best maar de schoorsteen moet ook wel blijven roken)
in Mei hebben we een zware operatie gehad begin volgend jaar zit er nog een aan te komen. Daarom dat ik nu probeer alles op een rij te zetten.
donderdag 23 oktober 2025 om 11:53
Jouw laatste opmerking snap ik heel goed! We zaten een tijdje ook voor elke scheet op school en werden elke dag bestookt met berichtjes van wat er allemaal niet goed gegaan was die dag. Al is jouw geval natuurlijk nog veel zwaarder aangezien mijn kinderen geen lichamelijke beperkingen hebben.Dansjedansje1000 schreef: ↑23-10-2025 11:25Het probleem zit het er vooral in dat de fysieke gesprekken op school of passingen veel tijd in nemen.
vaak onder school tijd , dus ook onder werktijd.
Ik ben al echt kritisch waar ik of man wel en niet bij moet zijn maar er gebeurd zo veel.
Tegenwoordig vragen we ook vaak of het telefonisch kan. scheelt reistijd en is makkelijker voor ons beide in te passen.
Veel belletjes doet mijn man tussendoor in zijn pauze met een gemeente.
Ik hoop inderdaad dat de POH me kan helpen want het is emotioneel ook super zwaar.
Zoon begint steeds meer te beseffen wat hij niet kan en daar komen veel emoties bij kijken, die ons als ouder ook pijn doen en ons ook harder met onze neus op de feiten drukt.
Wellicht een stuk acceptatie van levend verlies, iets wat ik nog niet eerder zo zwaar heb gevoeld.
Dat maakt het misschien ook gewoon zwaarder om alle afspraken te doen - het stemmetje in je hoofd van waar doe je het voor. Want er is niet veel ontwikkeling. We doen het meer voor het comfort en dat breekt ook op.
Is het een idee om afspraken met school te maken om zoveel mogelijk afspraken te bundelen en online of telefonisch te doen. Of afspraken te schappen? Weten zij hoe zwaar jullie het hebben? Soms is het ook helemaal niet efficiënt op school en zit iedereen vanuit zijn eigen rolletje contact te zoeken.
7 is ook echt een leeftijd waar veel kinderen zich ontwikkelen als persoon en meer bewustzijn krijgen, een hele belangrijke leeftijd. Kan mij voorstellen dat je nu meer dan ooit wordt geconfronteerd met zijn handicap.
donderdag 23 oktober 2025 om 12:01
Ik zie dat je een deel van mijn post al beantwoord hebt in een eerder bericht (ik was wat lang aan het typen). Maar wat ik bedoel is, breng focus aan. Probeer blokken te maken. Dan ben je aan het werk, dan ben je aan het zorgen, dan doe je de regel taken etc. en maak ook een blok vrij voor even helemaal niks. En dat elke week op een vast tijdstip. Wat je noemt aan tijd voor jezelf zijn wat stolen moments, daar kun je niet het hele jaar op teren.
donderdag 23 oktober 2025 om 12:51
Ik heb het nu wel echt op school neer gelegd dat het gewoon teveel is. Maandag hebben we (jawel fysiek) een gesprek met alle doelgroepen in een keer dus dat is een mooi moment om het te bespreken 
Ik werk 20 uur in 4 dagen dus heb wel een ochtend vrij. Maar die gebruik ik ook wel om wat klusjes te doen, was te vouwen onder een serie ofzo kleine dingen.
Soms een afspraak voor een van de kinderen en soms ruil ik wat dat ik een andere dag per week vrij ben.
Onze dochter maakt wel gebruik van de BSO dus op 2 middagen heb ik ook nog wat extra tijd omdat zoon pas later thuis is met de taxi.
We hadden eerst een PGB-er maar die stopte ermee, en het is best lastig iemand aan te komen. Toen was er wel meer rust voor mij.
Toch maar weer actiever gaan zoeken naar een PGB-er
Ik werk 20 uur in 4 dagen dus heb wel een ochtend vrij. Maar die gebruik ik ook wel om wat klusjes te doen, was te vouwen onder een serie ofzo kleine dingen.
Soms een afspraak voor een van de kinderen en soms ruil ik wat dat ik een andere dag per week vrij ben.
Onze dochter maakt wel gebruik van de BSO dus op 2 middagen heb ik ook nog wat extra tijd omdat zoon pas later thuis is met de taxi.
We hadden eerst een PGB-er maar die stopte ermee, en het is best lastig iemand aan te komen. Toen was er wel meer rust voor mij.
Toch maar weer actiever gaan zoeken naar een PGB-er
donderdag 23 oktober 2025 om 14:48
Hier sluit ik me bij aan. Ook gezien je opmerking over dat je ontspant met de was vouwen terwijl je een serie kijkt. Ik snap dat het misschien zo voelt, in de hectiek van de dag, maar je kan natuurlijk lastig beweren dat de was vouwen écht een moment voor jezelf is. Het is denk ik vooral een betrekkelijk rustig moment op de dag, maar dat is niet hetzelfde als iets waar je van oplaadt of een vrij moment.dawncutler schreef: ↑23-10-2025 12:01Ik zie dat je een deel van mijn post al beantwoord hebt in een eerder bericht (ik was wat lang aan het typen). Maar wat ik bedoel is, breng focus aan. Probeer blokken te maken. Dan ben je aan het werk, dan ben je aan het zorgen, dan doe je de regel taken etc. en maak ook een blok vrij voor even helemaal niks. En dat elke week op een vast tijdstip. Wat je noemt aan tijd voor jezelf zijn wat stolen moments, daar kun je niet het hele jaar op teren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
