Paniek door de herbelevingen - deel V

Hallo allemaal,

Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.

Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn

Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!

Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!

We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers

Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.

Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst in tabelvorm:

begrip	betekenis
LV	Lieve Vriendin
MM	Manmens
ZH	Zak Hooi
BV	Beste Vriend
WWD	WeggeWaaid Dakraam
OmSnowen	iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs
GePruttel	woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen
Plantjesdag	een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig
Mosdag	een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt.
PT	Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf
ODS teken	Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is
Dansen	Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen
nog leeg	nog leeg

De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.

Link naar deel 1:

psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775

Link naar deel 2:

psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419

Link naar deel 3:

psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379

Link naar deel 4:

psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179

Och Tobbie dat is naar, dat gevoel

Ik ben juist blij met je hier in het topic

Denk dat dat dus ook heel goed kan gelden voor mensen irl!

Maar dat zelf geloven is een stuk moeilijker

Dat gun ik je wel



Werk ze, ik ga hetzelfde proberen....

Ik denk dat het ook iets is wat veranderlijk is per periode in je leven, iets waar je dus later anders over kunt denken (zie jullie voorbeeld).

Alleen is het met kinderen natuurlijk zo dat als ze er eenmaal zijn je niet meer iets anders kunt besluiten

Toen vriend en ik bezig waren met zwanger worden, kwam het ook wel heel dichtbij en sloegen de twijfels soms toe

Maar dat schijnen gezonde twijfels te zijn, en is ook logisch: je leven verandert voorgoed

Toch wist ik heel zeker dat ik een kindje wilde

En dat weet ik nu nog steeds heel zeker

Maar ik weet nu ook dat ik geen schadelijke patronen door wil geven (daar was ik me toen niet zo bewust van, echt m'n kop in het zand tot november).

En dus ook voor ons toekomstig kind nu zo keihard aan mezelf werk

Zodat hij/zij hopelijk wel een hele lieve, veilige moeder krijgt...

Ja en over die leeftijd; ik had kinderen in de klas waarvan de ouders 37 waren toen ze het kindje kregen... ik probeer me daaraan vast te houden maar tegelijk weet ik ook dat ik nu het meest vruchtbaar nog ben, en dat alleen maar afneemt. Dat vind ik wel heel moeilijk..

Heb ik dus bij jou Snowie

quote:SF_ schreef op 20 april 2017 @ 10:59:

Nou, ik ga niet weer huilen, hoor. Mag wel hoor

quote:Tobbert schreef op 20 april 2017 @ 11:24:

[...]



Weet je waar ik heel blij mee ben? Dat jij in november een topic hebt geopend! Je schreef vanmorgen ook ergens dat je tot november met je kop in het zand hebt geleefd, ondanks alle therapie die jij ook al hebt gehad.



Ik heb ook al best veel hulp gehad. Vaak vind ik het teveel (want ik ben het niet waard, en dat ze de mensen met Echte Problemen maar moeten gaan helpen). Soms denk ik dat het nog niet genoeg is. Dit topic en wat iedereen hier schrijft, geeft een duwtje om op mijn eigen Tobbie-tempo op mijn eigen manier toch verder te ontwikkelen, en te oefenen met ruimte innemen.



En ik zie ook steeds meer dat wat ik als verschillende problemen zag (zelf-vertrouwen, geen aandacht verdienen, keihard voor mezelf zijn) eigenlijk veel meer samenhangen dan ik altijd gedacht heb.



--

Ik heb al de was aangezet, mijn eigen computer uitgedaan en mijn werk laptop aan, de mail gelezen, en wat voorbereidende dingetjes gedaan. Echt opschieten doe ik dus nog niet. Jij wel?



Haha, wij hebben hetzelfde werktempo dus

Ik heb ook de was aangezet, werk computer erbij gepakt, mails gelezen (zelfs een paar beantwoord, jaja) en voorbereid (oftewel naar m'n agenda zitten staren en bedenken dat ik toch nog echt wat moet doen voor ik vakantie heb ).



Wat een lieve, fijne dingen schrijf je daarboven Tobbie

Fijn om te lezen wat een ander aan dit topic heeft,

wat fijn om te lezen wat jij aan dit topic hebt

Snow, dat is nooit fijn (heb ik tenminste altijd veel last van..)



Elmervrouw, bedankt voor je ervaringen.



Graag gedaan Wiebeltje



Ik ben vandaag weer bij nieuwe peut geweest,

en het was een heel fijn gesprek.

Niet te eng gelukkig

Bij lange niet zo eng als mijn hoofd er vooraf altijd van maakt...

Hoop dat veel positieve ervaringen die angst uiteindelijk minder maken,

misschien stap ik er ooit fluitend binnen (ahum)



We hebben het gehad over dat ik het vervelend vind dat ik niet naar buiten durf.

Zij heeft daarin proberen mee te denken.

Maar ze zei wel: alleen als je spanning laag is, mag je eigenlijk proberen naar buiten.

Werk is dan een uitzondering,

ze vond het heel knap dat dat me nog lukte,

maar, zei ze, we gaan dat soort situaties niet expres opzoeken,

we gaan juist kijken naar wat de spanning omlaag brengt,

en wat fijn voor je zou kunnen zijn.



Samen bedacht dat buiten zijn in een rustige omgeving belangrijk is,

zonnebril op, oortjes in (maar dan zonder muziek), etc.

Ik zei: maar alsnog is buiten alles onvoorspelbaar en onveilig.

Nou, onveilig niet, zei ze,

je moet elke keer je bedenken dat je nu volwassen bent,

en wat er ook gebeurt, je het aankunt.

Tenzij het echt heel extreem is, maar dat gebeurt bijna niet.

Je kunt het aan,

het is niet meer als toen.

Ze zei: de reden dat jij angstig bent buiten,

is omdat verleden en heden door elkaar lopen,

je lichaam krijgt daar heel veel spanning van,

en daar ontstaat de paniek door.

Dus wat jij moet doen is jezelf gerust stellen,

en blijven bedenken dat er nu niks is om bang voor te zijn.

Daarnaast is het voorspelbare aan buiten dat het onvoorspelbaar is;

je weet dat er buiten onverwachte dingen gebeuren,

dat is een gegeven.

Maar je kunt ook leren dat je dat aankunt,

en jezelf steeds weer tot rust kunt brengen.



Moet ik dat heel veel oefenen dan? vroeg ik, wordt het dan ook beter?

Ja, zei ze, maar het oefenen mag je alleen doen bij lage spanning,

wat jij doet met naar je werk gaan is geen oefenen,

dat is topsport, en daar leer je dus niks van.

Het is heel knap en flink, maar oefenen is iets anders.

Oefenen is bij ontspanning, en dan leren dat je het aankunt,

en bij teveel spanning weer de ontspanning opzoeken.

Ik zei dat ik het heel stom vond dat ik buiten zo bang was,

dat het nergens op sloeg.

Ze zei: je bent gevoeliger aan het worden, heel gevoelig,

omdat je alles altijd onderdrukte.

Nu komen alle prikkels in één keer binnen.



Heb je toevallig Sophie in de mentale kreukels gekeken?

(eh ja)

Nou, zei ze, dan heb je daarin ook gezien dat

als je jezelf continu overvraagd hebt,

je lichaam eerst helemaal knock out gaat.

En vanaf daar moet je alles zeer rustig opbouwen,

maar als je ook maar een beetje je je grens overgaat,

lig je weer gevloerd.

Dat zul je vast herkennen.

Ja.... dat herken ik helaas...

Ja, zei ze, dat komt dus gewoon omdat je jezelf compleet overvraagd hebt,

je moet echt weer vanaf 0 beginnen.

Maar je gaat leren onderscheid te maken in de prikkels,

en ook daarin zelf bepalen, grenzen aangeven;

je hoeft niet alles met elke prikkel.

En daarnaast dus jezelf geruststellen:

het is maar een auto die nu langsrijdt, het is niets om bang voor te zijn.



Ook hebben we samen bedacht dat buiten met iemand erbij sowieso fijn is,

maar, zei ik, dan wel het risico op paniek en dat mag een ander niet zien.

Want? vroeg ze.

Want daar schaam ik me voor, dat is slecht, en dat ga ik een ander niet aandoen.

Hmm, zei ze, kan het zijn dat iemand die erbij is daar anders over denkt?

Ik weet inmiddels, zei ze, dat jij een hele fijne omgeving om je heen hebt verzameld,

daar mag je ook best trots op zijn.

Daardoor wéét je dat je dus echt wel aanvoelt welke mensen goed voor jou zijn.



Ja, zei ik, dat is zo (voelt fijn ), maar dat zeggen die lieve mensen dan wel,

dat het niet erg is, zo'n paniek, in hun bijzijn, maar dat geloof ik niet.

Andersom dan, zei ze, als jouw vriend of vriendin een paniekaanval krijgt?

Ja, zei ik, dan denk ik er zo over als ze tegen mij zeggen,

dat het niet erg voor ze is, alleen vervelend voor mezelf, en dat ze me bij willen staan.

Ja, zei ze, maar dat jij dat niet gelooft komt door wat je allemaal meegemaakt hebt,

en daar gaan we echt nog mee bezig.



Toen begon ze uiteraard over emdr, en heeft ze er wat meer over uitgelegd.

Ze zei: en dan kan de spanning rondom die gebeurtenis afnemen.

Dat is niet mijn ervaring, zei ik toen, er kwamen juist meer gebeurtenissen, en meer spanning.

Ja, zei ze, daarom is deze eerste fase zo belangrijk,

want ook daarin moet ik jou kennen, zodat ik je kan bijsturen,

maar moeten we ook bezig met grenzen; deze gebeurtenissen pakken we aan,

en anderen zijn voor later. Maar het is belangrijk dat je daar zelf grip op hebt.

Ja... ik heb nog niet het meeste vertrouwen in de emdr

Ze zei dat dat niet erg was, dat we er rustig naar toe werkten,

maar dat ze het wel noemde,

zodat ik wist dat er iets was om de herbelevingen te laten afnemen,

en uiteindelijk zelfs weg te laten gaan.

Ze zei: dat is zo zwaar, en het zou zo fijn zijn als die herbelevingen je niet meer zo uitputten,

en weg gaan. Het is echt puinruimen dan.

En dan daarna kunnen we ook beter kijken wat er verder nog ligt.

Een rode draad zoeken, en daarmee aan de slag.

Maar eerst moeten de herbelevingen dan opgeruimd zijn.

Hmm....

(ik dacht toen echt *shit* dit is niet binnen een paar weken opgelost.

Die hoop heb ik soms ergens nog steeds,

en ik weet dat ik die druk eraf moet halen,

maar dat is gewoon heel lastig)



Ik zei: emdr geeft me echt een heel onveilig gevoel.

Ja, zei ze, door je ervaringen, maar eigenlijk is het juist heel veilig en fijn,

die lamp gaat je helpen je veiliger te voelen.



Toen ik zo keek moest ze een beetje lachen, en zei:

of een koptelefoon, of tikjes, of (ze noemde nog wat maar toen was ik al afgehaakt).

In plaats van dat het me geruststelde werd ik alleen maar banger,

gelukkig merkte ze dat, en zei wel dat het voor een toekomst was, niet nu.

Vind ik ergens wel zo jammer,

want van de herbelevingen afkomen klinkt natuurlijk geweldig.

Vind het dan zo stom van mezelf dat ik niet 'even voor die lamp' ga zitten



Maar weet ook dat het averechts heeft gewerkt de vorige keer,

doordat ik mezelf zo pushte (en niet eerlijk was tegen de peut).

Dat nooit weer... dan het nu maar op een weloverwogen manier aanpakken

Maar ik ben zo traag, het duurt zo lang



We hebben ook een hele leuke oefening gedaan.

Het was ergens wel eng, maar ze pakte het aan mbv een protocol,

dus het leek wel alsof ze wist waar ze mee bezig was ( )

Ze vroeg: vind je het goed als we een oefening doen?

Ik zei: ehh ik weet niet wat voor oefening.

Oké, zei ze, dat is waar, dan spreken we af dat we het stap voor stap doen,

en dat je elk moment mag afhaken.

Oké.... (niet dat ik dat ooit zou doen, maar het idee is fijn)

Het was een oefening waarbij één van mijn sterke kanten heel erg benadrukt werd,

en heel veel aandacht kreeg.

Ze las de stap steeds eerst voor, en vervolgens deed ik het dan

Bijv. een fijne situatie voor ogen halen waarin ik me krachtig voelde,

het voelen in mijn lichaam(dat was het moeilijkst),

benoemen welke eigenschap boven kwam, benoemen hoe de situatie eruit zag,

wat er gebeurde, etc.)

Ze stond niet heel lang stil bij mijn antwoorden, gelukkig,

het tempo lag wel hoog, zodat ik bijna geen tijd had me ongemakkelijk te voelen

bij de hele oefening

(ik moest op een gegeven moment ook krachtig gaan zitten,

haha, dat was zó eng, maar ze schonk er zo weinig aandacht aan,

zodat het nét lukte, en ze bleef bij het protocol,

dus dat stelde enorm gerust).



Op een gegeven moment moest ik, volgens het protocol,

iets heel positiefs tegen mezelf zeggen.

Toen zei ik wel: nou dat ga ik niet doen.

Prima, zei ze, dan laten we dat voorlopig even,

en ging ze naar de volgende stap.

Aan het eind van de oefening voelde ik me echt best wel fijn,

omdat het leuk was zo lang en op verschillende manieren,

stil te staan bij iets heel sterks en positiefs van mezelf.

Ze zei: als het je aanspreekt kun je dit gevoel, wat je nu hebt,

thuis af en toe eens oproepen.

En als we de emdr doen, en je voelt je niet fijn,

kan ik je helpen herinneren aan dit gevoel.

En als je een lastige situatie hebt, met een grens aangeven,

kun je proberen dit gevoel op te roepen,

zodat je sterker staat.

(fijn, want over een weekje gaan we naar de verjaardag van m'n stiefmoeder...)



Ze vroeg wat ik ervan vond.

Ik zei dat ik het een fijne oefening vond.

Ja, zei ze, en dit soort oefeningen en dingen gaan we de komende tijd vaker doen.

Hmm, zei ik, ik vind het alleen zo stom,

dat mijn hoofd ipv dit soort leuke herinneringen komt met herbelevingen.

Ja, zei ze, maar dat komt doordat er een snelweg in je hoofd is aangelegd,

met vervelende gedachten en gevoelens en gebeurtenissen.

Maar, zei ze, wij gaan bezig een nieuwe snelweg aan te leggen.

Ja, dacht ik, die heb ik eerder gehoord,

ik probeer dat echt te geloven, maar het voelt zo onrealistisch dat dat mogelijk is....

Maar m'n nieuwe peut leek wel erg overtuigd.

Ze zei ook dat dat kwam doordat zij het heel vaak al gezien had,

bij andere mensen.

Tsja, dan begrijp ik wel dat je er vertrouwen in hebt dat dat werkt....



Oké, zei ze aan het eind, wat we dus afspreken

is dat jij doorgaat met je grenzen aangeven,

oefenen met ontspanning, en ontlading, en afleiding,

allemaal zonder spanning.

Als er wel spanning is zo snel mogelijk terug,

oefenen met jezelf in het hier en nu houden.

En je kunt me appen in mijn vakantie,

als ik in gezelschap ben antwoord ik niet meteen,

maar zodra het kan hoor je wat van me.

Ondertussen afspraken bij oude peut,

en dan zie ik je dan en dan weer.



Ja, baas, zei ik

Toen moest ze lachen en vroeg of ze te streng was geweest de vorige keer.

Nou, zei ik, een beetje.

Ja, zei ze, maar ik vind het heel belangrijk dat je doorhebt

wat het gevolg is als je zo door zou gaan.

Hmm, zei ik, alleen zat vriend er ook nog bij.

Ja, zei ze, en jij kent hem natuurlijk langer,

maar volgens mij is hij ook wel doortastend,

daarin moeten we hem soms een beetje afremmen,

maar hierin is dat wel wat jij nu nodig hebt.

Ja, zei ik, dan kan ik het ook niet meer ontkennen.

Nee. En ik ben ook heel blij dat je komende weken bij oude peut bent,

omdat zij ook wel door pakt en streng kan zijn.

Ja, zei ik, dan weet ik inmiddels.

Ja, zei ze, maar dat doen we dus allemaal om jou te helpen,

het is goedbedoeld en soms kan het misschien wat streng overkomen,

maar het is wel het beste voor jou.

Hmm... misschien wel...



Rest van m'n werk verschoven naar na het weekend,

dus nu alvast een beetje het vakantie gevoel: rust.

Lekker met thee op de bank

(oké eerst wel nog wat schoongemaakt, was gedaan en gemaild,

maar nu echt even rustig aan doen...)

Merk dat ik bekaf ben...

alweer

quote:SF_ schreef op 20 april 2017 @ 16:35:



Beter worden duurt altijd te lang. Maar het gaat erom dat je beter wordt.



Tja, sorry, heb niet zoveel anders te zeggen dan een cliché.

Clichés (schrijf je dat zo??) zijn er toch omdat ze zo waar zijn?

Bedankt Snow

quote:hanke321 schreef op 20 april 2017 @ 16:43:

Wat ik gaaf vind is dat je peuten inzetten op je dingen zélf laten ervaren en willen...



Hoewel het woord protocol viel vandaag werd het als tool gebruikt ipv dat jij je moet aanpassen aan een format...



Daarin ben ik blij voor jou. En ben ik trots op wat je durft waar te nemen en hoe eerlijk je communiceert.



Zo wordt therapie een ontdekkingsreis.

En geen 'ik moet dingen leren want zoals ik nu ben ben ik Slecht'.

Ja je slaat echt de spijker op z'n kop

Hier liep ik dus zo snel tegenaan vorige keren

En dus ging ik me maar beter opstellen

En kreeg ik tevreden peuten

Maar een ongelukkige ik

Maar dat was ik toch al dus maakte niks uit



Wat een verschil met nu

M'n peut had ook een protocol van iets wat ik kende van een vorige therapie

Alleen was die van haar de helft korter

Dat benoemde ik

Ja zei ze, dit is de kern, hier gaat het om,

al die andere dingen konden dus wel weggelaten worden





Ze zei ook: ik houd zelf niet van opdrachten meegeven. Als je iets zelf belangrijk vindt, dan neem je het toch wel mee. Alleen maak ik wel afspraken met je, maar die zijn er voor je veiligheid.



De insteek van deze twee peuten is zó fijn

En zo anders dan ik gewend ben

Ik ben er wel achter dat het onder andere te maken heeft met hun taalgebruik

Ze maken er een samenwerking van

Dat alleen al vind ik bijzonder en heel fijn

Ook om te merken dat ze het niet als trucje doen

Natuurljk hebben ze veel geleerd en veel ervaring

En het peuten trucjes handboek

Maar ze menen zoveel ook echt

Ook dat is bijzonder om te merken



Je vat het mooi samen Hanke

quote:Sofie1979 schreef op 20 april 2017 @ 20:24:!

Ik denk de laatste tijd heel vaak: wil iemand dit alsjeblieft even aan mijn lichaam uitleggen?

Tot er een "iemand" is die dit kan, doe ik het zelf. Elke dag weer opnieuw.

Ja, pfff... wat een doorzettingsvermogen en geduld heb jij... Ik doe het nu sinds een paar weken en ben er al helemaal klaar mee

Ik wil het ook gewoon niet zo, ik wil dat m'n hoofd en lichaam eens even normaal gaan doen!!! Grr...

Maar enige realistische en langetermijn oplossing is dit waarschijnlijk wel..(?)



Ik keek vanmiddag ook naar buiten

En dacht aan al die jaren dat ik gewoon alles onderdrukte

Hoe slopend dat ondertussen was

Ik zorgde ervoor dat ik niks voelde

En wat ik voelde sneed at dronk werkte dissocieerde en spuugde ik weg

Niet ik extreme mate

Maar blijkbaar toch zo extreem,

dat ik nu overspoeld word door het leven





En voor het laatste stukje van je post een hele dikke knuffel lieve Sofie