Paniek door de herbelevingen - deel VI

En een dikke pakkerd terug:

Voor nu neem ik even een knuffel mee en geef ik er jullie ook een paar terug, hopelijk geeft dat wat warmte op deze koude grijze dag.

Dan reageer ik ook even kort
Ik ben blij je te lezen Dana! Je hebt een hele goede stap gezet. En op iedereen reageren is ook haast ondoenlijk. Weet dat je binnen mag vallen zonder te reageren (zei Knuf ).
Ik vind het altijd fijn je te lezen.
Hier ook heel wat gaande. Lukt nu even niet te schrijven, maar het komt.

Fijne dag iedereen!

Oh en dank je Sofie! Ik neem er graag een en ook voor jou een dikke knuffel terug

Lief, Small. Thnx en veel sterkte met alles wat gaande is.

Dana: goed dat je het topic weer gevonden hebt. Op iedereen reageren is onmogelijk en dat hoeft dus ook niet! Doe met het topic wat voor jou goed voelt: knuffels halen, knuffels brengen,egoposts en/of op sommige anderen reageren. En/of dus, niet en/en. Je bent niets en niemand iets verplicht, doe wat goed voelt.

Lekker vrij vandaag, dus
En me niet aan het ‘gebemoei’ van schoonzus proberen te ergeren en lief zijn voor man, want die heeft het er moeilijk mee.

x

Dat klinkt zeker fijn snow!!

Ook voor alle anderen

Mag ik hier misschien ook mijn verhaal doen?
Ik heb sinds ongeveer een maand de diagnose PTSS vanwege mijn jeugd en andere heftige dingen in mijn leven en aanstaande dinsdag ga ik voor het eerst EMDR krijgen.
Ik ben al even op zoek naar een lotgenoten forum ofzo maar kan dat niet vinden en toen vond ik dit toppic.
Dus als ik hier mijn verhaal mag doen en mag meelezen, dan heel graag.

Stippelbeestje welkom, je mag hier altijd je verhaal doen.

Stippelbeestje, welkom.

Knuffels en groeten van mij voor iedereen.

Poef

stippelbeestje schreef: ↑

16-11-2017 11:03

Herkent iemand van jullie dat?
Dat je ergens weet dat er iets niet klopt, maar nog niet precies weet wat?

Meer dan ik wil toegeven.

Niet quoten ajb.

stippelbeestje schreef: ↑

16-11-2017 11:03

[...]
Herkent iemand van jullie dat?
Dat je ergens weet dat er iets niet klopt, maar nog niet precies weet wat?
[...]

Fijn dat je je veilig genoeg voelt om hier iets van jezelf te delen.
Om je vraag te beantwoorden: ja, ik herken dit. Wat ik (in therapie) geleerd heb, is om minder te zoeken naar 'de waarheid', maar gewoon toe te laten wat er is, wat er komt. Om mijn gevoel te voelen, wat mij zegt wat er wel en niet 'klopt'. Waarbij ik niet bedoel dat mijn gevoel me zegt of een herinnering 'waar' is, want dat kan mijn gevoel niet beoordelen.
Als voorbeeld: ik heb bepaalde herinneringen waarvan ik niet kan ontdekken of ze 'waar' zijn of niet, omdat ik daar alleen was samen met *naam dader*. Het is heel aannemelijk dat de herinnering niet klopt. Dat mijn brein verschillende dingen met elkaar heeft gecombineerd en daar een beeld van heeft gemaakt. Wat wel klopt, is dat ik me extreem bedreigd heb gevoeld en dat de situatie waarin ik verkeerde voor mij heel gevaarlijk was. Ik heb ook andere herinneringen aan situaties met *naam dader* waar mensen bij waren, waarvan ik bij hen heb kunnen checken of ze waar zijn. En dan blijkt dat *naam dader* deze dingen met mij heeft gedaan. Maar in mijn herinnering deed hij deze dingen ook met hen. Degene waarbij ik het verhaal heb gecheckt, zegt van niet. Dan kan het zijn dat zij de herinnering heeft verdrongen of vervormd. Het kan ook zijn dat het ergens voor mij te moeilijk was om te ervaren dat ik de enige was bij wie het gebeurde en dat mijn herinnering vervormd is. Ik heb begrepen dat het omgekeerd ook gebeurd: dat mensen die ergens bij zijn geweest, het zich later herinneren alsof het hen is overkomen.
Ik bedoel hiermee te zeggen dat het echt wel belangrijk is dat je, wanneer er herinneringen bovenkomen, deze niet automatisch als 'de waarheid' aanneemt. Je brein doet nou eenmaal gekke dingen, verandert personen, transfereert je naar andere plaatsen. 'De waarheid' is niet te achterhalen, behalve als er beelden van zijn en dat hoop ik niet voor je. De waarheid is ook niet belangrijk, ook al voelt dat wel zo.
Dat wat je hebt gevoeld en hoe je daarin (geen) steun hebt ervaren, dat is de echte waarheid.
Voor mij is het zoals ik het hierboven heb geschreven. Ik bedoel niet dat het voor jou zo moet te zijn. Of voor andere lezers.


@Tobbie: Heel vreemd, maar elke keer als ik je posts over dit soort dingen lees, komen de woorden 'ergens weet je t wel Tobbie' bij me naar boven. Mijn gevoel is dat je ergens heel goed 'weet' wat jouw lichaam en jouw gevoel je vertellen, maar dat je het nog niet helemaal kunt horen.
En als je nu denkt: wat een onzin, onthoud dan dat het mijn gevoel is, van iemand die jou nog nooit heeft ontmoet en wellicht gewoon haar eigen verhaal (ergens wist ik dat wat mijn gevoel en mijn lichaam me al jarenlang proberen te vertellen, allang) op jouw projecteert. En dan wel sorry, want ik wil je niet over de flos brengen.

@Dana: wauw, wat beschrijf je het mooi. Kippenvel! Dat stukje over wel of geen lippenstift. Zo herkenbaar dat je heel lang stil kunt blijven staan bij iets wat er in essentie niet toe doet. Mijn psych zou me trouwens vragen of dat lippenstift-detail 'staat' voor iets anders, iets wat maakt dat het wel belangrijk is. Oftewel, gaat het om de lippenstift of om een associatie of oordeel of iets anders wat door de lippenstift wordt gesymboliseerd?
Maar, dit is weer zo'n brein-uitstapje van mij, mijn hoofd is er wel érg vroeg bij.
Want waar het omgaat, is dat ik je post prachtig vind en zo duidelijk beschrijft wat je hebt ervaren.

Dankjewel voor jullie reacties.
Wat ben ik blij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Soms ga ik echt aan mezelf twijfelen, maar ergens “weet” ik gewoon dat er iets niet klopt.

Dana, jij zegt precies hoe ik er laatst ook over dacht.
Ik vind mijn gedrag soms ook echt puberaal ja.
En dan word ik nog boos op mezelf ook want dan vind ik dat ik mezelf niet zo moet aanstellen.
Maar aan de andere kant is dat precies wat ik als kind ook altijd te horen kreeg; “stel je niet zo aan”
Dus misschien dat ik dat daarom nu juist doe.
Hoewel aanstellen niet echt het juiste woord is want de woede en onmacht die ik dan voel komt echt vanuit mijn tenen zeg maar.
Dat zit echt heel diep juist omdat er nooit plaats was voor mijn gevoelens.
Dus het voelt heel dubbel voor mij.

Sofie1979, wat jij zegt over herinnereingen toelaten dat heb ik ook geleerd.
Als ik er weer één heb moet ik die opschrijven.
Het gaat om het gevoel dat ik erbij heb, of het nu waar is of niet.
Zo had ik laatst een nachtmerrie die natuurlijk niet echt gebeurd is, maar het gaf wel precies mijn gevoel weer wat ik als kind ervaren heb.
Dat kan dus ook.
En ik heb een herinnering die wel echt gebeurd is waarvan ik zou willen dat ik dat niet meer wist.
Maar daar heb ik dan weer geen gevoel bij, echt heel raar.
En wat je zei over dat je brein personen verandert herken ik wel denk ik.
Zo heb ik altijd van iemand gedacht dat hij mij iets aangedaan had en nu ga ik daarover twijfelen.
Want datgene dat ik me echt herinner is met iemand die dichterbij me staat dan de persoon waarvan ik altijd dacht dat hij het was.
Zou je brein dat ook kunnen?
Dat het te schokkend is om de echte dader te “kennen” en er daarom iemand anders voor in de plaats komt?’
Klinkt heel vaag allemaal, dat weet ik, maar ik zeg ook maar wat ik denk.

Ik merk ook dat ik door die hele #metoo discussie erg kriegel en boos word.
Zodra daar iets over op TV komt voel ik een enorme woede in me opkomen.
Van sommigen (bekende personen bedoel ik) heb ik gewoon het idee dat ze echt maar iets verzinnen om erbij te horen.
Dat is natuurlijk onzin van mij want zij hebben het zo ervaren dus voor hen is het echt wel erg, maar voor mij voelt het zo.
Alsof zo iemand zeggen wil “oh, iemand heeft mij een keer aangeraakt, nu hoor ik er ook bij!”
En dat maakt me heel boos en opstandig, alsof zij geen recht erop hebben.
Dat klinkt vast heel erg raar en ik schaam me haast ook dat ik het zo opschrijf, maar misschien is het niet zo heel gek en herkent iemand het misschien zelfs?

Sorry als wat ik schrijf verwarrend overkomt, maar mijn hoofd is ook zo’n chaos op het moment dat het moeilijk is om onder woorden te brengen wat er in me omgaat.
Maar dat is wellicht herkenbaar voor velen van jullie

.

Snowkitty schreef: ↑

17-11-2017 11:08

[...]
Ik vind zelf vaak dat ik geen recht, of eigenlijk geen plek heb in dit topic, omdat het me niet persoonlijk is overkomen waar de meesten hier over schrijven. Maar omdat het wel heel dichtbij plaatsvond en daardoor invloed heeft gehad op mijn jeugd en familie, herken ik wel heel veel en schrijf ik toch mee. Ik zal het waarschijnlijk (hopelijk...) nooit helemaal begrijpen hoe het is om zelf zoiets mee te maken, maar pijn is toch al niet te vergelijken van persoon tot persoon.
[...]

Misschien klopt het dat je 'ons' (voor zover er een 'ons' is in dit topic wat niet uit iedereen bestaat, want voor mijn gevoel hoor jij bij 'ons') niet helemaal kunt begrijpen, al denk ik ergens ook wel: ook wanneer je hetzelfde hebt meegemaakt, is het nooit helemaal hetzelfde. Iedereen is anders, geen impact is hetzelfde. Wat wel gelijk is, voor jou, voor mij, voor de meeste lezers hier, is dat we iets onbeschrijflijk verdrietigs hebben meegemaakt. We weten allemaal hoe overweldigend dit kan voelen. En inderdaad, wat je schrijft: pijn is niet te vergelijken.
Ik denk er ook wel eens over na, hoe het voor mijn broer en mijn zus was en is nu. Wat jij hierover schrijft, helpt me wel me beter in te leven in hen. Dat vind ik fijn.

Je schrijft soms over dat je gepest bent. Vaak denk ik dan na over hoe ik mezelf heb buitengesloten van het leven en van contact. Er is bij mij niemand die me heeft gepest, getreiterd, buitengesloten, genegeerd en meer van dit soort naars. De enige die dit bij mij heeft gedaan, ben ikzelf. Dat was een heel eenzame tijd. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou geweest moet zijn. Behalve dat het echt heel naar moet zijn geweest.

@Stippel: ik geloof inderdaad dat dit kan, dat het een mogelijkheid is. Ons brein is nou eenmaal vrij onbetrouwbaar. Zolang je maar geen mensen gaat beschuldigen, is er niet zoveel aan de hand.

@Ernie, hoe is t?

@Knuff:

Vandaag bij huisartsondersteuner geweest. Hele perikelen uitgelegd van afgelopen weekend. Ze keek me ook vol ongeloof aan. Hoe tactloos schoonouders hebben gehandeld.

Werd er weer emo van. Onrustige dag. MM hele dag weg ook nog.
Merk ook gelijk dat het op mn lichaam werkt en onrustige huid pfff

Becoming me Hoe voelt de reactie van de huisartsondersteuner voor jou?
Als een soort bevestiging dat jouw gevoel dat het niet normaal is wat er is gebeurt, klopt? Heb je nog een constructief gesprek met je man erover kunnen hebben?

Ik begrijp hoe moeilijk het allemaal is. Hier zitten man en ik helemaal op een lijn, maar hebben wij te maken met twee andere partijen die denken dat ze alles zomaar kunnen zeggen en eisen. Ik ga hier even wat typen over mans situatie en hoop dat iemand er iets zinnigs over kan zeggen. Niet quoten aub want ik haal het waarschijnlijk later weer weg.

Man is heel verstikkend opgevoed. *weg*

Nu dus al een poos geen contact omdat man het spuugzat is. *weg*

Het is heel vermoeiend en we kunnen voorspellen waar dit naartoe gaat.
Of toegeven en de schijn ophouden dat alles weer goed is (zonder dat er ooit ergens constructief over gesproken is) of nu eens voor zichzelf kiezen en de familie uit elkaar zien vallen (en bestempeld worden als zijnde star en koppig, een schuldgevoel aangepraat krijgen dat het slecht gaat met sm etc. en sowieso, mocht het ooit nog goedkomen, altijd moeten blijven aanhoren dat hij zo lang geen contact met ouders heeft gehad en dat dat echt niet normaal is.)

Dit is de situatie in het ‘kort’. Er speelt uiteraard nog meer, maar ik ga niet alles op het forum zetten.

Kan iemand hier misschien iets over zeggen? Eigen ervaringen, tips of gewoon je mening.

Knuf: ik hoop dat het goed met je gaat

Alle anderen: fijne dag en

Diva, ik lees veel dat ik herken. Over geen eigen mening mogen hebben en als je het toch in je hoofd halen zelf iets te vinden afgekraakt worden. Over het meemoeten naar familie (wij moesten dan wel het grootste deel van de tijd op de gang of in de studeerkamer zitten, omdat kinderen niets zinnigs te zeggen hebben. Pas toen ik studeerde, mocht ik blijven).

Je schoonouders veranderen niet meer, en op hun (verwrongen en schadelijke) manier houden ze ongetwijfeld van je man. Alleen zitten ze totaal vastgeroest in hun eigen waarden, normen, en rigide eisen en gedrag. Dit probeer ik altijd voor ogen te houden. Verder beperk ik zoveel de frequentie als de duur van de bezoeken, en bereid ik me voor en heb ik een plannetje voor nazorg (dat laatste heb ik hier geleerd, btw). Ook probeer ik zoveel mogelijk contact te hebben op momenten dat er ook anderen zijn, want dan hoef ik niet de hele tijd met ze in de weer te zijn.

Ik denk dat een derde optie dus een middenweg is: niet volledig breken, maar regie houden op frequentie, duur, en aard van het contact. Wat betreft kerst zou je dus bijvoorbeeld samen naar de kerstmis gaan (als ze kerkelijk zijn, voordeel is dat ze daar niet doorheen kunnen praten), alleen koffie gaan drinken, je schoonouders en je ouders bij jullie uitnodigen voor de lunch, op kerst naar je ouders gaan en een week eerder met je schoonouders naar een kerstmarkt oid gaan (iets actiefs doen, maakt het ze moeilijker om continu te zeiken).

Becoming, fijn lijkt het me, dat poh je zo serieus nam! Hopelijk had ze goede tips om ermee om te gaan.

Ik haal trouwens een deel van deze post weer weg, dus niet quoten ajb.

Heb je gelezen ID en wat typisch is voor een kluwen-/narcistisch gezin is dat anderen worden ingezet om je een schuldgevoel aan te praten. Het zal altijd indirect gaan, en dan bedoel ik vragen en gunsten. Daarentegen zullen de verwijten enorm op de man worden gespeeld. Het is zo voorspelbaar dat het een soort bingo wordt.

Maar goed...dat maakt niet dat man zich gezien of gerespecteerd voelt. Kan me goed voorstellen dat hij er tabak van heeft. Ik heb tot een poosje vóór mijn ma's overlijden heel lang geen contact met haar gehad en dat was dubbel. Heel rustig. Maar voelde me ook verweesd, verstoten.
Eenmaal weer (mondjesmaat/afgepast) contact zag ik hoe goed ik eea had ingeschat en dat was bizar om mee te maken.

De gekte gaat niet weg. Wat ik ook deed of liet. Aan je man wat hij wil en wat zijn intuïtie hem ingeeft...ik snap hoe klaar hij ermee is want er zal altijd iets zijn om hem mee naar beneden te trappen. Het enige voorspelbare is dat zo'n actie gaat komen maar dat je geen flauw idee hebt wanneer. Voorspelbaar in de onvolspelbaarheid.

Voor mij geldt safety first en in hoeverre jullie bij je schoonfamilie veilig zijn is aan jullie om in te schatten.

Snow, jij hoort bij ons en ik ook. Terwijl ik helemaal "niks" heb. Toch ben ik er en ik voel me daar helemaal niet ongemakkelijk bij. Dat gun ik jou ook. Denk aan je certificaat!

Sophie, jouw stukje over hoe herinneringen werken heb je heel goed en duidelijk omschreven. Zo werkt het ook bij gewone herrinneringen. Ik heb het wel eens met mijn broer en mijn vader over vroeger en het verbaasd me hoe anders wij dingen beleefd hebben. En dat ik dingen weet waar zij bij waren, maar dat zij die vergeten zijn. En dat is andersom ook zo. Herinneringen zijn gewoon lastig en persoonlijk en gebeurtenis/impact afhankelijk en je kunt het je zo graag perfect willen herinneren, maar zo werkt het niet.

En welkom stippelbeest. Ik had je hele verhaal ook gelezen. Geen herkenning bij mij, lucky me, maar wel begrip. En dat is ook belangrijk.

Ik MOET nu de oven gaan checken. En dan mag mijn lieve vriend de schaal er weer uithalen, want mijn handen zijn dicht en heel. Maar nog niet zoals ze waren, laten vallen risico is zeer hoog en dat mag niet gebeuren met mijn goddelijke groenteschotel

Knuffeltje voor iedereen.

Imaginary: iets zinnigs heb ik er niet op te zeggen, maar ik herken het verhaal van jouw man wel een beetje.

Mijn moeder heeft een heel uitgesproken mening over zo’n beetje alles en iedereen en als wij daar een andere mening over hebben laat ze duidelijk merken het daar niet mee eens te zijn.
Zo had ik een tante die zij en het grootste deel van de familie niet mocht omdat ze dingen gedaan had die niet bepaald netjes waren.
Ik heb haar wel altijd aardig gevonden en als ik daar iets van liet merken werd ik haast voor gek verklaard.
Tante had die dingen namelijk niet zomaar gedaan en ik ben nogal vergevingsgezind, maar dat wordt me dus meestal niet in dank afgegenomen.

Toen ik puber werd en vriendjes kreeg werden die allemaal afgekraakt, echt op allemaal had ze iets aan te merken.
Toen het uit raakte met mijn eerste vriendje mocht ik niet verdrietig zijn, ik moest me niet zo aanstellen met mijn kalverliefde.
En zelfs mijn man is ook niet goed gekeurd.
Dit zal ze altijd ontkennen, maar toen we nog niet samen woonden had ze altijd kritiek op hem en ik merk gewoon aan hoe ze tegen hem doet dat ze hem niet echt mag.
Sowieso werd iedereen waar ik mee omging afgekeurd en alles wat ik leuk vond ook.

Erover praten gaat hier ook niet gebeuren; ik weet namelijk nu al dat ze boos zal worden en alles zal ontkennen.
Ik weet ook niet of ik het ooit ga proberen ook.

Ik vind de tip die hierboven genoemd wordt wel heel goed.
Dus bv wel op de koffie komen/ naar de kerk gaan maar daar niet gaan eten verder.
Zo ga ik dat dit jaar ook doen, ik heb ook geen zin meer om vrolijk te gaan zitten doen alsof er niks gebeurd is.

Sterkte met de beslissing!

Tobbert, Hanke en Stippelbeestje, dankjewel voor jullie reactie.
Ik heb het grootste gedeelte van mijn bericht weggehaald.

Voor man voelt de situatie en de reactie erop eigenlijk precies hetzelfde zoals het vroeger was. Zijn mening wordt niet gerespecteerd, hij mag niet boos zijn (omgedraaide wereld: ze worden boos op hem omdat hij boos is), ‘nee’ wordt niet geaccepteerd, ze praten hem een schuldgevoel aan dat het slecht gaat met zijn moeder vanwege de situatie etc.

En ze willen bepalen wanneer het tijd is voor vergeving, namelijk voor de kerstdagen. Maar er is maar een persoon die weet of en wanneer hij kan vergeven en dat is hijzelf. Zo’n proces kan niemand pushen vind ik.

Man weet wel wat hij nu wil: nog geen contact. Hij vindt de rust heel fijn. Alleen wordt hem die nu niet gegund door sz en zwager. Terug naar hoe het was, wil hij ook niet. En voor een middenweg voelt hij ook niet veel, omdat hij wel zichzelf wil kunnen zijn als hij bij ouders is en niet elk woord wil wegen. Hij wil zelf ook iets uit het contact halen, anders gaat hij liever wat anders (leuks) doen.

Misschien dat hij er na verloop van tijd wel aan toe is en dat we dan hele duidelijke grenzen in het contact met hen gaan stellen. Dat wordt dan echt heel anders dan wat ze gewend zijn en dat gaat ongetwijfeld ook weer verkeerd vallen.

En Hanke, voorspelbaarheid in onvoorspelheid is het precies. We weten dat er weer een actie komt, maar we weten nog niet wanneer en in welke vorm. Het is erg moeilijk.