Posttraumatische stressstoornis na zelfdoding van mijn vader

Een aantal jaren geleden heeft mijn vader zich van het leven beroofd op zijn werk. Ik was toen een twintiger en ik ontwikkelde snel daarna PTSS, een dysthyme stoornis en een slaapstoornis waar ik tot op de dag van vandaag nog mee worstel. Ik val in slaap met slaappillen. Ik heb destijds een aantal sessies EMDR gehad en daarna vier jaar een hele fijne psychotherapeut. Maar die therapie moest helaas stoppen omdat ze maximaal vier jaar behandelt, begrijpelijk ook want ze heeft genoeg andere mensen die ze ook wil helpen. Wachtlijsten zijn overal lang.

Toch voel ik al een tijd de behoefte om mijn verhaal hier te delen, aangezien ik dit verhaal eigenlijk nooit vaak durf te delen aan anderen.

Heel soms heb ik nog angstige gedachten die ineens in mijn hoofd/nachtmerries spoken als:
"Heb ik een aandeel gehad in zijn zelfmoord?"
"Als ik nooit had bestaan, had hij dan nog geleefd?"
"Ben ik weggekomen met moord?"
"Heeft mijn vader ooit van mij gehouden?"
"Was mijn vader in staat tot het plegen van een gezinsdrama?"

Ik heb helaas nooit een band gehad met mijn vader. In tegenstelling daarvan heb ik altijd veel angst, woede en walging gevoeld naar hem. Hij was sinds ik me kan herinneren verslaafd aan alcohol en hij werd hierdoor verbaal heel erg agressief. Desondanks had hij wel altijd een fulltime baan, verder keek hij niet naar ons om. Hij zat in zijn vrije tijd op zijn kamer te computeren en alcohol te drinken. Mijn ouders zijn tot zijn dood samen gebleven. Ik had liever gewild dat ze gescheiden waren omdat dat een hoop trauma had gescheeld. Soms voel ik me erg schuldig... Omdat ik mezelf er dan op betrap dat ik opgelucht ben dat mijn vader niet meer leeft... Ik ben van mijn geboorte tot zijn dood, werkelijk doodsbang van hem geweest. Ik controleerde soms als kind de kookplaat of de rest van het huis midden in de nacht uit angst dat hij het huis in de fik zou steken. Hij heeft onder andere in het verleden stiekem meer dan 10.000 gulden van mijn moeder's spaarrekening gestolen en opgemaakt aan, geen idee, alcohol? Hij had altijd een gat in zijn hand en loog veel tegen mijn moeder. Soms reed mijn vader auto terwijl hij onder invloed was. Mijn moeder wilde scheiden tijdens haar huwelijk maar durfde de stap nooit te zetten. In plaats daarvan vroeg ze mij en mijn andere zussen om advies of ze moest scheiden of niet. Wij waren toen alle drie onder de 10 jaar oud. Mijn vader zei daarop: "Als je van mij gaat scheiden, maak ik mezelf van kant." Dus mijn moeder bleef. En de geestelijke mishandeling bleef. Het alcoholmisbruik bleef. Mijn moeder stak haar kop in het zand, deed alsof de ellende niet bestond, kwam niet voor ons op als mijn vader weer in de zoveelste woede-uitbarsting uitbrak. Ze adviseerde ons om hem maar uit te laten razen en het te negeren, dan zou het het snelst over zijn. Wat een advies.. Ze had hem moeten confronteren met het feit dat hij zich gestoord gedroeg en dat ze dit niet langer meer pikte. Maar dat deed ze allemaal niet. Maar ook zij was doodsbang van hem en de gevolgen van haar wens om te scheiden. Ik denk dat ze bevroor uit angst? Niets deed uit angst? Stel dat ze toch was weggegaan, wie weet had mijn vader ons dan wel "gestraft"? (Lees: gezinsdrama) Niemand wist ook maar iets over wat er al die jaren bij ons thuis afspeelde. Ik durfde het ook niemand te vertellen als kind, ik schaamde me te erg. Maar wat zou ik achteraf gezien soms graag terug in de tijd gaan -als de volwassen versie die ik nu ben-, om de politie te bellen en mezelf -als de kind versie- daar weg te halen en naar een opvang te brengen, of waar dan ook, een plek waar het wel veilig was.

Ik heb PTSS gekregen door de jarenlange geestelijke mishandeling en verwaarlozing thuis, de zelfdoding van mijn vader, maar vooral ook door de angstige gedachte, dat ik misschien medeplichtig geweest zou kunnen zijn aan zijn zelfmoord. Door de jarenlange therapie heb ik wel vaak te horen gekregen dat het niet mijn schuld was, maar soms komt die angstige gedachte weer op als ik een slechte dag heb, zoals vandaag. Na zijn zoveelste dronken woede-uitbarsting naar mij dat ik "niemand was", "mislukt was", "nooit iets zou bereiken in het leven" en "waardeloos was", schreef ik hem op mijn 17e een gemene haatbrief. Ik was de mishandeling en alcoholverslaving van hem zo zat en schreef dat ik wou dat hij dood was, dat ik hoopte dat hij zelfmoord zou plegen, hoopte dat ons gezin van hem verlost zou worden, ik schreef dat ik overtuigd was dat wij allemaal beter af zouden zijn zonder hem, dat hij met niemand van zijn gezin een band had, niet met zijn vrouw, niet met zijn 3 dochters, niet met zijn moeder en zelfs niet met zichzelf. Ik schreef hem dat ik hem een walgelijke vader vond. Een aantal jaren later na die haatbrief pleegde hij dus ook daadwerkelijk zelfmoord. Mijn therapeute heeft me verteld dat als je een puppy neemt en je die jaar in jaar uit mishandelt, je niet raar moet op staan te kijken als die volwassen hond je op een dag hard terug bijt. Ik weet wel dat ze gelijk heeft. Ik begrijp het ook wel. Maar het maakt me soms echt heel verdrietig allemaal. Het maakt me soms verdrietig dat mijn vader echt het meest donkere, sadistische deel van mij omhoog heeft kunnen halen. De hoeveelheid haat die ik als tiener naar hem heb gevoeld vond ik destijds soms angstaanjagend. Zou ik in staat geweest zijn om hem neer te schieten als ik op dat moment een wapen had gehad? Dat weet ik niet... Misschien wel? Ik wilde gewoon dat hij er niet meer was. Dat de mishandeling op een dag op zou houden. Ik ben op de dag van vandaag opgelucht dat hij er niet meer is en dat gaat gepaard met een schaamte en een eenzaam schuldgevoel. Welke dochter denkt zoiets over haar vader?! Ik durf het mensen niet te vertellen, want ik weet niet of ze het zouden begrijpen. Mijn therapeute heeft gezegd dat het beter is dat hij niet meer leeft, omdat hij "een spoor van vernieling achter liet in zijn leven en dat van anderen" en dat hij mogelijk "een combinatie zou kunnen hebben gehad van borderline, antisociale persoonlijkheidsstoornis en narcistische persoonlijkheidsstoornis, een gevaarlijke cocktail." Volgens haar leek hij sadistische trekken te hebben. Mijn vader las ooit een artikel in de krant over een gezinsdrama en antwoordde tegen mijn moeder: "Ik begrijp dat een man dit kan doen. Ik begrijp dit." Dat is toch onvoorstelbaar? Hij bedoelde dus dat hij het OKE vond om je gezinsleden maar te vermoorden omdat je zelf dood wilt? Gestoord. Soms lig ik wakker en denk ik: het lot had ook anders kunnen lopen en dan had hij ons allemaal mee genomen in zijn wens om dood te zijn. Mijn therapeute heeft gezegd dat dat heel goed had gekund dat hij daartoe in staat was geweest.

Bulbul schreef: ↑

01-07-2020 16:49

Wat moeten die gedachten zwaar voor je zijn. Ik herken een deel van de situatie (veel minder heftig!) en een deel van die gedachten. Wat goed dat je therapie hebt (gehad), je merkt zelf ook dat je die nodig hebt, wat je therapeute zegt is natuurlijk allemaal waar, maar het dringt nog niet echt door. Ik denk dat je jezelf nog niet hebt kunnen vergeven voor de gedachten en gevoelens die je als kind hebt gehad (en nu gedeeltelijk nog steeds hebt). Ben je op andere vlakken van je leven ook zo hard voor jezelf? Ik denk dat het een goed idee is om op regelmatige basis met iemand te blijven praten.

Bedankt voor je reactie. Naar om te horen dat je ook delen van de situatie herkent. Ik hoop dat je in het nu meer in vrede leeft na wat er vroeger gebeurd is.

Klopt, soms kunnen mijn gedachten best heftig zijn. Het zou goed kunnen dat ik mezelf nog niet heb kunnen vergeven voor de gedachten en gevoelens die ik als kind/tiener naar mijn vader had. Soms vraag ik me dan af: wat zegt dat over mij dat ik opgelucht kan zijn dat mijn vader dood is? Ben ik dan een psychopaat? Maar ik was een kind toen het gebeurde. Kan je het een kind kwalijk nemen om zulke gedachten/gevoelens te hebben? Zoals de psychologe zei, kinderen hebben heel veel loyaliteit naar hun ouders. Er moet wel heel veel slechts gebeuren tot een kind zulke donkere gedachten/gevoelens naar zijn/haar ouders heeft. "Er was teveel van het slechte en te weinig van het goede bij jullie thuis," zei ze. Ik ben inderdaad best streng naar mezelf. Perfectionistisch bijvoorbeeld. Veel te veel uren in mijn HBO gestoken omdat het nooit goed genoeg was wat ik maakte. En dan kan je doorgaan tot in de oneindigheid, wat me een burnout opleverde. Het zou inderdaad beter zijn om er meer over te praten, alleen ik heb altijd het gevoel dat ik anderen lastig val met mijn verhaal. Het is ook niet bepaald een vrolijk verhaal, daar zitten anderen misschien niet op te wachten.

froufrou80 schreef: ↑

01-07-2020 17:14

Ik vind het vooral heel heftig dat vier jaar therapie je blijkbaar onvoldoende handvaten heeft gegeven om met je gedachtes om te gaan. Je wilt ze ook hier in het topic graag een podium geven. Terwijl je in de therapie moet hebben geleerd dat er ook zoiets bestaat als irreële gedachtes die je dus niet moet gaan voeden door ze allemaal uit te spitten, maar als symptoom kunt beschouwen.

Ja, ik wil dus niet de boodschap geven dat je gedachtes er niet mogen zijn of zoiets. Maar het lijkt nu of je onbedoeld je eigen pijn blijft voeden en ik gun je een prettiger en vrijer leven dan dat.

Bedankt voor je reactie. Ik heb dankzij de therapie het verleden voor een groot deel gelukkig een plekje kunnen geven. Het grootste gedeelte van de tijd ben ik ook dankbaar voor het hier en nu en wat ik nu heb in het leven en is het verleden meer op de achtergrond. Maar soms op slechtere dagen heb ik last van "met mijn gedachten terug in de tijd gaan", "de horrorfilm in mijn hoofd weer afspelen en bekijken" etc. Of ik genoeg handvaten heb, de ene dag wel, de andere dag minder. Mijn therapeute zei dat ik restschade heb van het trauma. Je behoudt toch een bepaalde kwetsbaarheid/littekens die soms weer even opengereten kunnen worden door een trigger.

Mermedina schreef: ↑

01-07-2020 17:15

Zo te lezen was je vader een ongeleid projectiel en probeer je daar met terugwerkende kracht alsnog richting aan te geven. Het is vast geen nieuws voor je dat je dat niet kan. Je moeder was in die tijd wél volwassen en die kon het ook niet. Jij ook niet. Noch in goede, noch in kwade zin. Zijn zelfvernietiging had je niet kunnen voorkomen.

Wat je wel kunt: zorgen voor jezelf. Hier. Nu. Zeg ‘stop’ tegen gedachten waarvan je weet dat ze niet waar zijn, pijnig jezelf niet langer met vragen waarop je nooit antwoord krijgt.

Deel het gerust met andere mensen, cijfer jezelf niet weg door te denken dat ze vast niet op je verhaal zitten te wachten. Jij mag er ook zijn.

Bedankt voor je post . Dat beschrijf je denk ik juist: ik denk dat niemand of niets de zelfvernietiging van mijn vader had kunnen voorkomen. Zelfs als hij kinderloos was gebleven, dan was er denk ik een grote kans dat hij uit het leven was gestapt. Het feit dat hij nooit therapie heeft willen zoeken maakte hem een zorgmijder, terwijl hij serieuze persoonlijkheidsproblematiek had.

Je hebt gelijk, goed zorgen voor jezelf. Het zijn inderdaad vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen dus dat is ook zonde van de energie. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen door veel gezond te eten, te bewegen, vrienden te zien, goed voor mijn dieren te zorgen, mijn best te doen in mijn werk en af en toe leuke dingen te ondernemen. Alleen het delen van mijn verhaal aan anderen, bijvoorbeeld vrienden doe ik echt heel sporadisch vanwege de angst teveel tot last te zijn/angst om de gezellige sfeer te verpesten. Maar het voelt wel als een opluchting om dit voor het eerst in mijn leven te delen met vreemden online.

lemoos2 schreef: ↑

01-07-2020 17:34

Hoe ik het lees, als leek:

Je hebt nooit een vader gehad, je was in feite al een halfwees. Die man heeft zo te lezen zijn hele (?) leven al een doodswens gehad en alles gedaan om zichzelf te vernietigen, blind voor het effect op anderen.

Je voelt je slecht omdat je jezelf vergelijkt met mensen die een normale vader hebben gehad. Die heb jij nooit gehad.

Verder heeft denk ik iedereen wel een heel duister stukje in zich. Slechts bij enkelen wordt dat stuk nooit aangeboord maar ik denk dat de meerderheid wel vroeg of laat tegen iets of iemand aanlopen waardoor ze schrikken van zichzelf.

Dat zou me inderdaad niks verbazen als hij zijn hele leven mogelijk al een doodswens had of een depressieve stoornis omdat hij zoveel zelfvernietigend gedrag vertoonde. Hij leek inderdaad blind voor zijn vernietigende gedrag. Volgens hem was alles altijd de schuld van anderen, hij leek weinig zelfreflectie te hebben wat zijn eigen aandeel was. Het klopt dat ik eigenlijk in feite al halfwees was. En inderdaad, ik voel me slecht omdat ik me vergelijk met anderen die een normale vader hebben gehad, maar zij hebben zulke gedachten/gevoelens niet gevoeld naar hun vader omdat ze een normale vader hadden. Ik weet zeker dat als ik een normale, liefdevolle, beschikbare vader had gehad, ik die donkere gevoelens ook nooit had gehad.

Ja dat denk ik ook dat iedereen een duister stukje in zich heeft, maar dat stukje wordt gelukkig meestal niet aangeboord. Een leraar sociologie zei een keer tijdens een hoorcollege dat iedereen in staat is tot moord. Als jij of een dierbare wordt bedreigd met de dood, dan ben jij in staat om voor jezelf of de ander op te komen uit zelfbescherming.

ViezeHond schreef: ↑

01-07-2020 17:50

Ik heb mijn pa ook mijn hele jeugd doodgewenst en dat kwam niet doordat ik zo’n lul was. En ik vind niet dat je je houding en gedachten van toen met terugwerkende kracht als een volwassene kan beoordelen.
Jij was een kind, hij was een klootzak, klaar.

Naar dat je precies eenzelfde soort gevoelens en gedachten hebt ervaren in je jeugd richting je vader. Ik hoop dat het nu beter met je gaat, wat er ook gebeurd mag zijn in het verleden. Bedankt voor je begripvolle reactie. Dat geeft me toch meer het gevoel dat het begrijpelijk en logisch is dat kinderen/tieners dit soort gevoelens kunnen ervaren richting een ouder als ze (stelselmatig) beschadigd worden.

@*Hestia*
Bedankt voor je lieve bericht. Je hebt gelijk, hij heeft de keuze gemaakt om een eind aan zijn leven te maken, hij was verantwoordelijk voor zijn leven en hij heeft die verantwoordelijkheid niet genomen. Hij weigerde om een therapeut te bezoeken, want volgens hem was er niks mis met hem, maar wel met anderen en de wereld… Het kan inderdaad veel tijd kosten om af te rekenen met vragen “wat als” en “had ik maar”. Maar dat soort vragen zijn inderdaad zinloos/energieslurpend omdat ze bestraffend zijn naar jezelf en je nu eenmaal niks meer aan het verleden kan veranderen. Bedankt dat je zegt dat ik genoeg heb geleden, dat ik mag stoppen met mezelf te schuld geven en dat ik weer met mijn eigen leven, in het hier en nu, bezig mag zijn.

---

@ViezeHond
Bedankt! Gelukkig gaat het wat beter met je. Hoe is je band nu met je vader? Wat maakte bij jou dat je je vader in je jeugd doodwenste? (Als je er liever geen antwoord op geeft is dat ook prima en begrijpelijk)

---

@Miss-Pippilotta
Bedankt voor je lieve bericht. Ik heb nu nog 1x in de maand een gesprek bij een andere psycholoog, dat is ongeveer 10 keer in totaal en vooral erop gericht om mijn leven in het nu zo aangenaam mogelijk te maken na dit trauma (nazorg). Het liefst was ik bij mijn vorige psychologe gebleven maar zij krijgt zo ontzettend veel aanmeldingen dat het begrijpelijk is dat ze maximaal 4 jaar behandelt. Ik zou liever vaker dan 1x per maand een psychologe spreken, maar ik vrees dat dat lastig is omdat de wachtlijsten overal zo lang zijn. Op zich red ik me ook wel met 1x per maand. Je hebt gelijk dat ik misschien veel boosheid richting mijn vader lijk te hebben (gehad) maar minder naar mijn moeder. Mijn zussen hebben wel intens veel woede naar mijn moeder, onder andere inderdaad omdat zij vinden dat ze ons niet heeft beschermd. Ze hebben een aantal jaar geleden het contact met haar verbroken. Ik ben de enige die nog contact heeft met mijn zussen en mijn moeder en ik speel zo nu en dan de boodschapper… Ik vind het lastig om echt boosheid naar mijn moeder te voelen, misschien ook omdat ons gezin na de dood van mijn vader compleet uit elkaar is gevallen. En omdat ik inzie dat ze geen kwade intenties had naar ons. Ze durfde echt niet weg te gaan omdat ze bang was voor hem en in haar belevingswereld was het praktisch onmogelijk om op eigen benen te staan met 3 jonge kinderen. Ik denk ook niet dat ze toen heeft in kunnen schatten hoe schadelijk het op lange termijn was om in dat huwelijk te blijven, ze had een struisvogelstrategie. Ik had het liefst gewild dat ze was weggegaan toen we jong waren, maar op de een of andere manier voel ik niet veel boosheid naar haar. Maar ik ben het helemaal met je eens dat mijn moeder de situatie, die al heel ernstig was, eerder had kunnen beëindigen door bij hem weg te gaan. Zij had die macht in handen, maar ze heeft daar geen gebruik van gemaakt.

Ik ben het met je eens wat je zegt over “Ik geloof echt dat een mens zo wanhopig kan zijn en zo door kan draaien dat je op de een of andere manier niet meer weet wat je doet.” Ik kan begrijpen dat iemand ervoor kiest om een eind aan zijn eigen leven te maken, maar ik kan niet begrijpen dat iemand anderen mee WIL nemen in zijn eigen doodswens én dat dan ook daadwerkelijk DOET. Het klopt wat je zegt dat veel mensen hard oordelen over zelfmoord. Terwijl er heel veel aan vooraf gegaan is voordat iemand zo’n beslissing maakte. En zo’n beslissing is inderdaad heel tegennatuurlijk. Ik vraag me af of er überhaupt andere diersoorten dan de mens bestaan die zelfmoord plegen. Ik denk dat het zowel een zegen als een vloek is van de mens om zo intelligent en complex in elkaar te zitten, omdat er daardoor ook heel veel “kapot” kan gaan en mensen dan dit soort tegennatuurlijke keuzes kunnen maken.

Bedankt voor je lieve bericht. Ik zou inderdaad nu niet meer deze brief hebben verstuurd maar geprobeerd hebben een gesprek te voeren. Hij zat inderdaad al jaren met zichzelf in de knoop, ook los van die brief. Ik denk dat hij ook wel ergens besefte dat hij een puinhoop van zijn leven maakte, als vader en als partner maar dat hij dat niet onder ogen kon zien. Het zou inderdaad goed kunnen dat hij het anders had willen aanpakken maar dat hij en zijn ego het niet konden verdragen om aan zichzelf toe te geven dat HIJ degene was die er een rotzooi van maakte. Soms leek het alsof hij nog liever dood wilde zijn dan dat hij geconfronteerd wilde worden met (de gevolgen van) zijn gedrag.

---

@ella70
Hoe mijn vader reageerde op die brief? Ik ben de dag erna naar de politie te gaan om melding te maken van geestelijke mishandeling. Daar konden ze helaas niks in betekenen omdat mijn vader geen wapen had gebruikt… Ik kreeg wel toestemming om een half jaar in een tijdelijke opvang voor jongeren te mogen wonen. Ik kon daar per direct naartoe omdat ik me niet meer veilig voelde thuis. Helaas moest ik daarna weer terug naar huis. Mijn vader heeft mij toen nog een maand genegeerd in huis, wat heel erg pijnlijk was, alsof ik niet bestond. Hij heeft het daarna verder nooit over die brief gehad. Ja het lucht wel op om het van me af te schrijven en het een keer met mensen te delen. Rot dat je eenzelfde soort situatie hebt met je moeder. Ik kan me voorstellen dat je je daar schuldig over kan voelen, terwijl je je niet schuldig hoeft te voelen, het is heel begrijpelijk dat je deze gevoelens hebt als je lang zo slecht behandeld bent door haar. Heb je nog wel contact met haar? Heb je haar er ooit mee durven te confronteren?

---

@Lamielarose
Bedankt voor je lieve reactie . En bedankt dat je schrijft dat ik op de best mogelijke manier met de situatie omging door een brief te schrijven om te ventileren! En dat ik trots mag zijn op hoever ik ondertussen ben gekomen . Soms ben ik ook wel een beetje trots. Ik heb een havo diploma, MBO-4 diploma, HBO diploma, een rijbewijs, ik doe nu leuk werk, ik heb een lieve vriend/gezonde relatie, lieve vrienden en lieve dieren. En dat terwijl mijn vader 20 jaar lang beweerde dat ik een mongool was die nooit iets zou bereiken in het leven. Toch knap voor een “mongool”. En zelfs al had ik het syndroom van down gehad, wat is daar dan mis mee? Een kind verdient het niet om toegeschreeuwd te krijgen dat het een mongool is. Een kind verdient het om een veilige, liefdevolle opvoeding te krijgen, ongeacht het IQ of de mentale/fysieke gezondheid.

Ik snap heel goed wat je bedoelt met dat je het idee van een vader mist, maar niet jouw vader mist. Naar om te horen dat jouw vader je niet goed heeft behandeld. Heb je nu nog contact met hem? Of heb je hem ooit kunnen vertellen hoe jij je voelt over jullie band? Bedankt dat je zegt dat hij verantwoordelijk was voor zijn leven en dat het zijn keuze was.

@*Hestia*
Dat is lief dat je zegt dat je lievekiwi een mooiere naam vindt dan stoutekiwi haha. Ik had die naam een keer gemaakt als grapje omdat ik bij het registreren op dit forum niks kon bedenken en toen naar de fruitmand staarde en op een idee kwam. Bedankt voor je compliment. Het lucht inderdaad op om er over te praten met onbekenden. Ik voel me alweer een stuk beter vandaag dankzij jullie lieve reacties .

---

@ella70
Dat is heel naar dat je nachtmerries kreeg na het verbreken van het contact. Contact verbreken met een beschadigende ouder kan veel stress geven, maar contact behouden kan ook veel stress geven dus dat kan een lastig dilemma zijn. Goed dat jij en je broer een brief schreven. Dan heb je toch jouw belevingswereld gedeeld. Wel heel naar dat er dan vervolgens weinig begrip was voor hoe jullie het hadden ervaren. Dat je geen leuk kind was geweest is natuurlijk onzin. Wat bedoelde ze met dat je geen leuk kind was? Het lijkt me eerder een uitspraak vanuit onmacht en falen als ouder. Zij wist denk ik niet goed hoe ze een goede ouder kon zijn en wat ieder kind nodig had, maar legde de schuld bij het kind neer dat deze zogenaamd te lastig zou zijn. Dat is makkelijk, dan hoef je geen verantwoording over je eigen gedrag af te leggen. Heel naar ook dat ze dreigde met: “Als jullie zo over mij denken, dan hang ik mezelf op.” Dat is emotionele chantage. Het klinkt ook heel dreigend, alsof het niet eens besproken mag worden hoe jullie het hebben ervaren, terwijl hoe jullie het hebben ervaren er gewoon zou moeten mogen zijn. Maar los van wat je ook besluit te doen, contact behouden of verbreken, het is niet oke als zij dreigt met zelfdoding. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Zij is zelf verantwoordelijk voor haar leven, het is haar keuze als ze ook echt daadwerkelijk die keuze zou besluiten te maken. Sterkte!

---

@Lamielarose
Heftig dat jouw vader ook zelfmoord heeft gepleegd. Is dat lang geleden? Heb je het een plek kunnen geven? Begrijpelijk dat je als tiener besloot om geen contact meer met hem te hebben om niet meegesleurd te worden in zijn ondergang. Goed om te lezen dat je ervoor hebt gekozen om gelukkig te worden. Wat heeft jou geholpen om er zoveel mogelijk overheen te komen en gelukkig te worden ondanks de ingrijpende gebeurtenis? Naar dat hij ook sprak over zelfmoord en familiedrama’s. Het zal bij hem misschien ook al een langere tijd in zijn hoofd hebben gespeeld om er eventueel een einde aan te maken?