Psyche
alle pijlers
"Uniek!" ... en alleen
maandag 13 september 2010 om 23:37
Wauw, ik vind je nog positief klinken in je OP na alle vervelende dingen die je hebt meegemaakt.
Alleen die laatste opm 'daarna houd het op' ; hoe letterlijk bedoel je dat? Dat lijkt me namelijk wel zorgwekkend.
Goed dat je nu via dit forum probeert uit je isolement te geraken.
Verder wil ik je graag veel kracht, moed en geluk wensen.
Alleen die laatste opm 'daarna houd het op' ; hoe letterlijk bedoel je dat? Dat lijkt me namelijk wel zorgwekkend.
Goed dat je nu via dit forum probeert uit je isolement te geraken.
Verder wil ik je graag veel kracht, moed en geluk wensen.
maandag 13 september 2010 om 23:42
Ik heb je hele verhaal gelezen en ik vind het knap hoe je het hebt neergezet. Je komy sterk over en weet wat je wilt.
Ik snap goed dat je verandering wilt en met jouw problematiek is het een stukje moeilijker om te veranderen.
Ieder mens heeft recht op geluk, dus jij ook!
Ben je er wel al aan toe om te groeien of is daar nog wat meer voor nodig?
Ik weet niet wat het Leo Kannerhuis is, maar als ik het zo lees klinkt het als een instelling die gespecialiseerd zijn in 'jouw' problematiek.
Wellicht kan je voor je sociale contacten eens kijken naar een Maatjesproject. Dit zijn vrijwilligers die het leuk vinden om met mensen die in een sociaal isolement zitten leuke dingen te doen, gewoon te babbelen, kopje koffie drinken en om ook van elkaar te leren.
Ik snap goed dat je verandering wilt en met jouw problematiek is het een stukje moeilijker om te veranderen.
Ieder mens heeft recht op geluk, dus jij ook!
Ben je er wel al aan toe om te groeien of is daar nog wat meer voor nodig?
Ik weet niet wat het Leo Kannerhuis is, maar als ik het zo lees klinkt het als een instelling die gespecialiseerd zijn in 'jouw' problematiek.
Wellicht kan je voor je sociale contacten eens kijken naar een Maatjesproject. Dit zijn vrijwilligers die het leuk vinden om met mensen die in een sociaal isolement zitten leuke dingen te doen, gewoon te babbelen, kopje koffie drinken en om ook van elkaar te leren.
dinsdag 14 september 2010 om 00:17
het is maar internet maar toch ben je op een forum ook een soort van onder de mensen.
Wie weet is het de 1e stap naar een wat grotere sociale kring.
Wat je klachten en diagnoses ook zijn, ik vind net als Bijenkoningin dat je in je bericht overkomt als allesbehalve een hopeloze basketcase!
(ik als iemand die wel het een en ander herkent van je verhaal mag dit toch wel zeggen hoop ik )
Wie weet is het de 1e stap naar een wat grotere sociale kring.
Wat je klachten en diagnoses ook zijn, ik vind net als Bijenkoningin dat je in je bericht overkomt als allesbehalve een hopeloze basketcase!
(ik als iemand die wel het een en ander herkent van je verhaal mag dit toch wel zeggen hoop ik )
dinsdag 14 september 2010 om 00:37
Hoi Frankie welkom hier. Ik heb net ook je verhaal gelezen en ik herken het wel. Het is vaak, heel vaak het geval dat je met een psychisch probleem niet altijd geholpen bent met de reguliere zorg. Ik ondervind dit zelf ook al ruim 12 jaar. Maar dit is nog geen rede om de strijdbijl neer te leggen. Ik heb onlangs wat inzichten gekregen en dit niet eens van de zorgverleners maar van een familielid. Dit meegenomen in een soort van doorstart denk ik dat ik hen niet eens nodig heb. Heel gek hoe de dingen soms kunnen lopen en waar je soms kracht vandaan kunt halen. Misschien heb je nu weinig aan mijn woorden maar ik kan ook wel praktische tips geven. Misschien heb je het al duizend keer gehoord. In jouw geval denk ik dat structuur belangrijk is. Daarnaast bewegen. Dat is even de basis denk ik. Je kan namelijk niet in een korte periode ineens van alles veranderen. Het gaat erom dat jij je beter gaat voelen en dat doe je met kleine stapjes. Succes en weet dat er altijd iemand is die om je geeft. Ook al weet je dat zelf niet.
dinsdag 14 september 2010 om 01:11
enorme dooddoener maar ik lees twee dingen in je bericht die me opvallen: je eet slecht en beweegt nauwelijks en je heb last van algehele ( geestelijke) uitputting.
Wat je ook wilt aanpakken, voor jezelf zorgen is de eerste stap!
Dus: een opgeruimd huis, elke dag goed eten, financien op orde en iedere dag naar buiten om te bewegen. Dan pas komt er ruimte voor andere dingen...
Niet onderschatten hoe vreselijk belangrijk dit is. Juist als je autisme hebt, denk ik .
Wat je ook wilt aanpakken, voor jezelf zorgen is de eerste stap!
Dus: een opgeruimd huis, elke dag goed eten, financien op orde en iedere dag naar buiten om te bewegen. Dan pas komt er ruimte voor andere dingen...
Niet onderschatten hoe vreselijk belangrijk dit is. Juist als je autisme hebt, denk ik .
dinsdag 14 september 2010 om 08:22
Het Leo Kannerhuis staat erg goed bekend, als ze je ergens kunnen helpen, lijkt dat me wel de aangewezen plek.....het neusje van de zalm op het gebied van kennis over autisme, zeg maar.
Belangrijk is nu dat je een goede structuur in je leven krijgt. Op tijd je bed uit, een goede dagbesteding ( kan van alles zijn, hoeft echt niet enorm hoog gegrepen te zijn), goed eten en elke dag beweging en op tijd weer slapen.
Daarnaast heb je gewoon hulp nodig om om te leren gaan met Asperger. Je hebt niets aan een diagnose als je dit niet leert.
Met jouw stoornis en depressie is het bijna onmogelijk om dit zelf voor elkaar te krijgen, ik hoop dan ook dat je toch de juiste hulp gaat vinden Frankie.
Geef niet op, blijf hulp zoeken tot je die gevonden hebt!
Ik spreek uit ervaring, heb zelf een kind met een autisme-spectrum stoornis en ook ik heb een lange weg moeten volgen op zoek naar de juiste hulp. Maar het loont, echt waar.
Elk mens heeft recht op hulp, ook jij.
Welke regio woon je, wellicht kan ik je een tip geven voor een goede instelling.....? ( ze nemen helaas wel alleen mensen aan die in de regio wonen)
Sterkte en nogmaals: niet opgeven hoor, al lijkt alles nu zinloos, zelfs met Asperger kan je een leven opbouwen waar jij je tevreden mee kan voelen.
Belangrijk is nu dat je een goede structuur in je leven krijgt. Op tijd je bed uit, een goede dagbesteding ( kan van alles zijn, hoeft echt niet enorm hoog gegrepen te zijn), goed eten en elke dag beweging en op tijd weer slapen.
Daarnaast heb je gewoon hulp nodig om om te leren gaan met Asperger. Je hebt niets aan een diagnose als je dit niet leert.
Met jouw stoornis en depressie is het bijna onmogelijk om dit zelf voor elkaar te krijgen, ik hoop dan ook dat je toch de juiste hulp gaat vinden Frankie.
Geef niet op, blijf hulp zoeken tot je die gevonden hebt!
Ik spreek uit ervaring, heb zelf een kind met een autisme-spectrum stoornis en ook ik heb een lange weg moeten volgen op zoek naar de juiste hulp. Maar het loont, echt waar.
Elk mens heeft recht op hulp, ook jij.
Welke regio woon je, wellicht kan ik je een tip geven voor een goede instelling.....? ( ze nemen helaas wel alleen mensen aan die in de regio wonen)
Sterkte en nogmaals: niet opgeven hoor, al lijkt alles nu zinloos, zelfs met Asperger kan je een leven opbouwen waar jij je tevreden mee kan voelen.
dinsdag 14 september 2010 om 11:04
Frankie, wat een tegenvaller van het Leo Kannerhuis. Ik was er wel een beetje bang voor gezien de goede reputatie van deze instelling.....
Helaas woon je ook te ver weg voor de instelling die ik in gedachten had.
Toch lees ik dat je keihard werkt aan jezelf. Een cursus gaan doen bijvoorbeeld, het is een begin! Evenals het eetclubje.
Ik krijg de indruk dat je hele hoge eisen aan jezelf stelt. Maar ik heb er al heel veel respect voor dat je toch doorzet dingen te gaan doen, ook al vind je het verschrikkelijk moeilijk, je doet het wel.
Is het geen optie je vader nog iets meer in te schakelen? Als je bijvoorbeeld straks naar die schilderclub gaat en er komt een keer dat je het niet kan opbrengen, zou je vader dan niet bij kunnen springen om je te supporten? Of desnoods erheen brengen, zodat die drempel wat lager wordt?
Juist door wel te gaan als je het niet ziet zitten, kan zo'n gevoel van trots geven als je het dan juist wel gedaan hebt.
Gezien jouw ervaring met die man die jou op weg geholpen heeft, denk ik dat jij er baat bij hebt als er iemand in je omgeving is die je net dat duwtje geeft wat je nodig hebt.
Helaas woon je ook te ver weg voor de instelling die ik in gedachten had.
Toch lees ik dat je keihard werkt aan jezelf. Een cursus gaan doen bijvoorbeeld, het is een begin! Evenals het eetclubje.
Ik krijg de indruk dat je hele hoge eisen aan jezelf stelt. Maar ik heb er al heel veel respect voor dat je toch doorzet dingen te gaan doen, ook al vind je het verschrikkelijk moeilijk, je doet het wel.
Is het geen optie je vader nog iets meer in te schakelen? Als je bijvoorbeeld straks naar die schilderclub gaat en er komt een keer dat je het niet kan opbrengen, zou je vader dan niet bij kunnen springen om je te supporten? Of desnoods erheen brengen, zodat die drempel wat lager wordt?
Juist door wel te gaan als je het niet ziet zitten, kan zo'n gevoel van trots geven als je het dan juist wel gedaan hebt.
Gezien jouw ervaring met die man die jou op weg geholpen heeft, denk ik dat jij er baat bij hebt als er iemand in je omgeving is die je net dat duwtje geeft wat je nodig hebt.
dinsdag 14 september 2010 om 13:58
Hoi Frankie,
Het lijkt me heel vervelend als het leven je zo zwaar valt door dingen waar je weinig aan kan doen; je hebt nu eenmaal een stoornis en de wereld is daar niet optimaal op ingericht. Uit je posts spreekt veel (zelf)inzicht en ik krijg de indruk dat je eigenlijk al door het diepste dal heen bent, aangezien je wat sociale dingen weer probeert op te pakken. Ook het feit dat je hier schrijft, je hart lucht, is volgens mij een goed teken en ook al is het virtueel, je bent bezig met communiceren en dat doe je heel duidelijk. Met geschreven woord weet je je in ieder geval goed uit te drukken. Je komt op mij totaal niet over als een hopeloos geval, al snap ik dat de moed je af en toe in de schoenen zinkt.
Praktisch heb je er niets aan, maar misschien is het goed je te realiseren dat heel veel mensen, ook 'gewone', moeite hebben met nieuwe contacten leggen en het spannend vinden aan iets nieuws te beginnen. En ik weet zeker dat je afkeer van de tandarts en opluchting achteraf door veel mensen gedeeld wordt.
Ik weet niet wat er tussen jou en je ouders is voorgevallen, maar ze klinken best... hard. Het stimuleren van onafhankelijkheid is prima natuurlijk, maar blij zijn dat ze uberhaupt contact willen? Dat vind ik wel heel cru als de moeilijkheden tussen jullie te wijten waren aan onvermogen en niet aan opzet.
Het lijkt me heel vervelend als het leven je zo zwaar valt door dingen waar je weinig aan kan doen; je hebt nu eenmaal een stoornis en de wereld is daar niet optimaal op ingericht. Uit je posts spreekt veel (zelf)inzicht en ik krijg de indruk dat je eigenlijk al door het diepste dal heen bent, aangezien je wat sociale dingen weer probeert op te pakken. Ook het feit dat je hier schrijft, je hart lucht, is volgens mij een goed teken en ook al is het virtueel, je bent bezig met communiceren en dat doe je heel duidelijk. Met geschreven woord weet je je in ieder geval goed uit te drukken. Je komt op mij totaal niet over als een hopeloos geval, al snap ik dat de moed je af en toe in de schoenen zinkt.
Praktisch heb je er niets aan, maar misschien is het goed je te realiseren dat heel veel mensen, ook 'gewone', moeite hebben met nieuwe contacten leggen en het spannend vinden aan iets nieuws te beginnen. En ik weet zeker dat je afkeer van de tandarts en opluchting achteraf door veel mensen gedeeld wordt.
Ik weet niet wat er tussen jou en je ouders is voorgevallen, maar ze klinken best... hard. Het stimuleren van onafhankelijkheid is prima natuurlijk, maar blij zijn dat ze uberhaupt contact willen? Dat vind ik wel heel cru als de moeilijkheden tussen jullie te wijten waren aan onvermogen en niet aan opzet.
This is an unacceptable timeline
dinsdag 14 september 2010 om 20:11
woensdag 15 september 2010 om 18:07
Dag Frankie, wat een heftig verhaal! Wat moet het naar voor je zijn je onwelkom te voelen in deze wereld. Kon iemand dat gevoel maar bij je weghalen. Ik leef met je mee, heb helaas geen adviezen voor je maar hoop dat het je helpt om hier van je af te schrijven. Je zult zien dat er hier mensen naar je zullen luisteren en dat je je door dit forum misschien minder in een isolement zult voelen. Dat is misschien al een eerste stap. Succes en heel veel sterkte!
