
"Uniek!" ... en alleen
dinsdag 21 september 2010 om 09:08
Sowieso de titel van je topic maar ook behoorlijke stukken van je verhaal komen me akelig bekend voor. Ik denk dat als eerste het belangrijk is dat je probeert te accepteren dat een normaal leven iets te hoog gegrepen is. Een of twee hartsvriendinnen zou al een geweldige luxe zijn. Acceptatie is eerder het sleutelwoord dan nog steeds proberen te veranderen van wie je bent.
Ennuh.. hoezo zou het allemaal aan jou liggen? Denk je nu echt dat de gemiddelde buurtbewoner zonder diagnose zoveel socialer of aangepaster is dan je zelf bent? Ik zie dat eerlijk gezegd niet om me heen, er zijn heel veel mensen die nulkommanul belang hebben in de mensen buiten hun familie- of vriendenkring en bij zulke mensen moet je ook niet op zoek gaan naar erkenning. Doe dat bij mensen die je kennen of mensen die je snappen.
Probeer te onderzoeken welke van de vele problemen je wilt aanpakken, en of aanpak daarvan gegeven je asperger haalbaar is. En probeer een beetje van jezelf te houden, er is niets mis mee om uniek te zijn en die eenzaamheid, ik hoop dat het ooit went (je hebt in elk geval al wat vrienden, begrijp ik).
Emotieregulatie was bij mij direct gerelateerd aan prikkelverwerking, kun je daar iets mee? Sinds ik weet dat ik ontplof als er teveel tegelijk gebeurt (in of buiten mij) kan ik het beter voorkomen.
Ennuh.. hoezo zou het allemaal aan jou liggen? Denk je nu echt dat de gemiddelde buurtbewoner zonder diagnose zoveel socialer of aangepaster is dan je zelf bent? Ik zie dat eerlijk gezegd niet om me heen, er zijn heel veel mensen die nulkommanul belang hebben in de mensen buiten hun familie- of vriendenkring en bij zulke mensen moet je ook niet op zoek gaan naar erkenning. Doe dat bij mensen die je kennen of mensen die je snappen.
Probeer te onderzoeken welke van de vele problemen je wilt aanpakken, en of aanpak daarvan gegeven je asperger haalbaar is. En probeer een beetje van jezelf te houden, er is niets mis mee om uniek te zijn en die eenzaamheid, ik hoop dat het ooit went (je hebt in elk geval al wat vrienden, begrijp ik).
Emotieregulatie was bij mij direct gerelateerd aan prikkelverwerking, kun je daar iets mee? Sinds ik weet dat ik ontplof als er teveel tegelijk gebeurt (in of buiten mij) kan ik het beter voorkomen.
woensdag 22 september 2010 om 14:16
Ik heb niet alle reacties gelezen dus wellicht een beetje mosterd.. Veel van wat je schrijft is voor mij herkenbaar maar minder extreem zeg maar... Ik ben zelf hb en om makkelijker met mensen om te kunnen gaan ben ik lid geworden van Mensa. Veel mensen binnen deze vereniging hebben last van hetzelfde isolement als het geen jij beschrijft. Bedenkt dat je hoge iq een groot struikelblok kan zijn. De afstand van iemand met een iq van pak weg 135 naar een gemiddeld mens is net zo groot als dat van een gemiddeld mens naar een zwakbegaafde. Wanneer een gemiddeld mens alleen om zou gaan met zwakbegaafde zou hij/zij ook niet gelukkig worden. Je zult je eerder irriteren aan mensen omdat je een andere belevingswereld hebt. Je bent niet beter of slechter dan mensen met een gemiddeld iq maar wel anders dus vandaar ook dat je je zo uniek voelt (ben je ook hoor, maar dat is iedereen!) Ms heb je niets aan dit verhaal maar ik wilde het gewoon even met je delen in de hoop dat het je helpt!