Psyche
alle pijlers
Raad gevraagd aan mama's
dinsdag 25 januari 2011 om 10:48
Een aantal maanden geleden heb ik in een postnatale depressie gezeten. Ik heb hier nog steeds last van, zeker als de maandelijkse hormomen weer opkomen
We hebben 3 kleine kindjes en ik ben thuisblijfmama. Nu denk ik dat mijn postnatale depressie daar ook voor een groot deel aan te wijten is. Gebrek aan sociale contacten, mij niet nuttig voelen buiten het huishouden, te veel tijd om te piekeren...
Vraag mij nu af of het nu al verstandig zou zijn om werk te zoeken. Moet je eerst volkomen uit je depressie zijn. Of zou het mij helpen om terug te beginnen werken...Moeilijk te zeggen natuurlijk...Nog mama's die dit hebben meegemaakt? Kan je depressief worden van thuisblijfmama te zijn??
We hebben 3 kleine kindjes en ik ben thuisblijfmama. Nu denk ik dat mijn postnatale depressie daar ook voor een groot deel aan te wijten is. Gebrek aan sociale contacten, mij niet nuttig voelen buiten het huishouden, te veel tijd om te piekeren...
Vraag mij nu af of het nu al verstandig zou zijn om werk te zoeken. Moet je eerst volkomen uit je depressie zijn. Of zou het mij helpen om terug te beginnen werken...Moeilijk te zeggen natuurlijk...Nog mama's die dit hebben meegemaakt? Kan je depressief worden van thuisblijfmama te zijn??
dinsdag 25 januari 2011 om 12:41
quote:plukjepulk schreef op 25 januari 2011 @ 12:05:
[...]
Ik spreek alleen voor mijzelf hoor, maar je kinderen meenemen geeft nog een gevoel van gebondenheid, ik ervaar dat persoonlijk juist als een te grote druk, als ik eruit wil om voor mijzelf wat te ondernemen, dan wil ik die tijd ook écht voor mijzelf.
Hetzelfde geld voor 's avonds (vrwijwilligers) werken, dat heb ik een poosje gedaan maar raakte al snel oververmoeid aangezien ik het werk niet in plaats van, maar nog weer náást het gezin moest doen. dus alles draait gewoon door, maar dan met wat extra taken.
Maar ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken...
Wat je hier in de eerste alinea schrijft, daar kan ik me zeker wat bij voorstellen (geen ervaring, maar ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt).
Het tweede lijkt mij niet nodig. Je doet het gezin toch sámen met je partner? En als jij ongelukkig wordt van alleen maar met het gezin bezig zijn, dan zoek je toch samen met je partner naar oplossingen waardoor je tijd voor jezelf dingen kan doen?
Ik doe erg veel vrijwilligerswerk en mijn partner werkt wat meer uren. Op die manier doen wij allebei wat we het leukst vinden. Ik vind niet dat ik meer op zou moeten draaien voor het huishouden dan hij.
[...]
Ik spreek alleen voor mijzelf hoor, maar je kinderen meenemen geeft nog een gevoel van gebondenheid, ik ervaar dat persoonlijk juist als een te grote druk, als ik eruit wil om voor mijzelf wat te ondernemen, dan wil ik die tijd ook écht voor mijzelf.
Hetzelfde geld voor 's avonds (vrwijwilligers) werken, dat heb ik een poosje gedaan maar raakte al snel oververmoeid aangezien ik het werk niet in plaats van, maar nog weer náást het gezin moest doen. dus alles draait gewoon door, maar dan met wat extra taken.
Maar ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken...
Wat je hier in de eerste alinea schrijft, daar kan ik me zeker wat bij voorstellen (geen ervaring, maar ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt).
Het tweede lijkt mij niet nodig. Je doet het gezin toch sámen met je partner? En als jij ongelukkig wordt van alleen maar met het gezin bezig zijn, dan zoek je toch samen met je partner naar oplossingen waardoor je tijd voor jezelf dingen kan doen?
Ik doe erg veel vrijwilligerswerk en mijn partner werkt wat meer uren. Op die manier doen wij allebei wat we het leukst vinden. Ik vind niet dat ik meer op zou moeten draaien voor het huishouden dan hij.
dinsdag 25 januari 2011 om 13:17
Daarom schreef ik al dat het voor mij persoonlijk zo voelde.
Het was niet eens het huidhouden an sich (ben helemaal geen huishoudster eigenlijk..) maar ik heb 3 kinderen, waarvan de oudste veel problemen heeft wat echt mijn energie al behoorlijk weg zuigt.
Daarnaast heb ik zelf dus al minder uithoudingsvermogen, en bleek de vrijwilligersfunctie waar het om ging voor mij niet de juiste keuze (hele avond staan, en vooral dienstbaar zijn, daar werd ik niet vrolijker van..)
Wellicht dat een andere functie beter zal gaan, maar de thuissituatie wordt er niet anders op, op dat gebied moet ik mijzelf gewoon even wegcijferen, dat is niet anders.
Mijn partner werkt voor zichzelf en maakt al veel uren voor in verhouding weinig geld. (zzp in timmerwerk)
Over een jaar als de jongste ook naar school gaat komt mijn tijd wel weer (al zal het soms moeilijk gaan, bijv. net als nu met om de beurt grieperige kids thuis, dus inmiddels ruim 2 weken en nog van alles buiten de deur te doen, dan vlieg ik tegen het plafond omhoog!)
Het was niet eens het huidhouden an sich (ben helemaal geen huishoudster eigenlijk..) maar ik heb 3 kinderen, waarvan de oudste veel problemen heeft wat echt mijn energie al behoorlijk weg zuigt.
Daarnaast heb ik zelf dus al minder uithoudingsvermogen, en bleek de vrijwilligersfunctie waar het om ging voor mij niet de juiste keuze (hele avond staan, en vooral dienstbaar zijn, daar werd ik niet vrolijker van..)
Wellicht dat een andere functie beter zal gaan, maar de thuissituatie wordt er niet anders op, op dat gebied moet ik mijzelf gewoon even wegcijferen, dat is niet anders.
Mijn partner werkt voor zichzelf en maakt al veel uren voor in verhouding weinig geld. (zzp in timmerwerk)
Over een jaar als de jongste ook naar school gaat komt mijn tijd wel weer (al zal het soms moeilijk gaan, bijv. net als nu met om de beurt grieperige kids thuis, dus inmiddels ruim 2 weken en nog van alles buiten de deur te doen, dan vlieg ik tegen het plafond omhoog!)
dinsdag 25 januari 2011 om 14:10
Ok, dan kan ik jouw verhaal in een beter perspectief zien, je omstandigheden waren zeg maar niet optimaal om iets anders te gaan doen.
Overigens heb ik één vriendin die gestopt is met werken omdat het wel moest voor haar kinderen en die het eigenlijk ook vreselijk vind. Toch heb ik niks dan respect voor de manier waarop ze dat aanpakt en toch maar doet.
Overigens heb ik één vriendin die gestopt is met werken omdat het wel moest voor haar kinderen en die het eigenlijk ook vreselijk vind. Toch heb ik niks dan respect voor de manier waarop ze dat aanpakt en toch maar doet.
woensdag 26 januari 2011 om 21:20
Hallo Lisa,
ik heb na de geboorte van de eerste een postpartem psychose gehad en daarachteraan meteen een depressie. ik ben na mijn verlof weer aan de slag gegaan, al was dat de eerste maanden op arbeidstherapeutische basis (voor spek en bonen dus).
werk was mijn redding ook toen ik nog depressief was en alweer begonnen was. ik was even iemand anders, ik moest me wel behoorlijk aankleden, de tijd ging voorbij zonder dat ik alleen depressieve gedachten en gevoelens had, ik voelde me nuttig, na een paar uur werken had ik ook wel weer zin in mijn kind. ik heb regelmatig huilend op de fiets gezeten van en naar werk. maar ik denk dat ik veel langer depressief was geweest dan als ik niet had gewerkt.
voor de goede orde, mijn situatie is niet geheel vergelijkbaar. ik heb aan die tijd een bipolaire stoornis overgehouden en mijn depressie toen was behoorlijk heftig. maar bij minder heftige depressies daarna, merkte ik hetzelfde effect: werken helpt! eigenlijk helpt de combinatie kinderen en werk: ze geven regelmaat en dat is nu voor mij extra belangrijk.
succes met het vinden van een baan! oh ja, ik vind 4 dagen niet te veel. ik werk ook 4 dagen. mijn partner ook en dat is voor de verdeling van alle taken (kinderen, huishouden) wel zo fijn. als je dat ook kan regelen, is dat heerlijk.
ik heb na de geboorte van de eerste een postpartem psychose gehad en daarachteraan meteen een depressie. ik ben na mijn verlof weer aan de slag gegaan, al was dat de eerste maanden op arbeidstherapeutische basis (voor spek en bonen dus).
werk was mijn redding ook toen ik nog depressief was en alweer begonnen was. ik was even iemand anders, ik moest me wel behoorlijk aankleden, de tijd ging voorbij zonder dat ik alleen depressieve gedachten en gevoelens had, ik voelde me nuttig, na een paar uur werken had ik ook wel weer zin in mijn kind. ik heb regelmatig huilend op de fiets gezeten van en naar werk. maar ik denk dat ik veel langer depressief was geweest dan als ik niet had gewerkt.
voor de goede orde, mijn situatie is niet geheel vergelijkbaar. ik heb aan die tijd een bipolaire stoornis overgehouden en mijn depressie toen was behoorlijk heftig. maar bij minder heftige depressies daarna, merkte ik hetzelfde effect: werken helpt! eigenlijk helpt de combinatie kinderen en werk: ze geven regelmaat en dat is nu voor mij extra belangrijk.
succes met het vinden van een baan! oh ja, ik vind 4 dagen niet te veel. ik werk ook 4 dagen. mijn partner ook en dat is voor de verdeling van alle taken (kinderen, huishouden) wel zo fijn. als je dat ook kan regelen, is dat heerlijk.
