Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 25 september 2008 om 14:43
Bobke, Iran schijnt een heel mooi land te zijn. Mijn man is er een paar keer geweest voor zaken. Neem je wel een hoofddoekje en bedekte kleding mee?
Ik vind het wel een mooi gebaar om je vader op zijn verjaardag weer naar huis te halen. Ik zal aan je denken die dag.
Maar geniet vooral van je vakantie. Je hebt hem verdiend, meer dan dat zelfs.
Voor mij is het deze maand 2 jaar geleden dat mijn vader voor het laatst hier was. De laatste foto's zijn hier van hem gemaakt. Ik probeer me weer te herinneren wat we gedaan hebben die week. Hij heeft gladiolen voor me geplukt. Ik kan nog steeds niet voorbij dat veld met gladiolen rijden zonder daar aan te denken. We zijn wezen eten bij het restaurantje hier op de hoek. Hij heeft nog wat klusjes in huis gedaan, mijn vader was heel erg handig, hij kon alles. En dat was dus de laatste keer. En ik mis hem nog steeds.
Ik vind het wel een mooi gebaar om je vader op zijn verjaardag weer naar huis te halen. Ik zal aan je denken die dag.
Maar geniet vooral van je vakantie. Je hebt hem verdiend, meer dan dat zelfs.
Voor mij is het deze maand 2 jaar geleden dat mijn vader voor het laatst hier was. De laatste foto's zijn hier van hem gemaakt. Ik probeer me weer te herinneren wat we gedaan hebben die week. Hij heeft gladiolen voor me geplukt. Ik kan nog steeds niet voorbij dat veld met gladiolen rijden zonder daar aan te denken. We zijn wezen eten bij het restaurantje hier op de hoek. Hij heeft nog wat klusjes in huis gedaan, mijn vader was heel erg handig, hij kon alles. En dat was dus de laatste keer. En ik mis hem nog steeds.
donderdag 25 september 2008 om 15:55
Als je een ouder hebt gehad die er (letterlijk en/of figuurlijk) altijd was en nu is deze er opeens niet meer dan mis je hem of haar op zoveel momenten.
Mijn vader was ook heel handig. Wij hebben drie jaar terug een huis gekocht waarvan we eigenlijk alleen de zijmuren hebben laten staan. Ook al woonden we bijna anderhalf uur rijden bij hem vandaan, hij heeft heel veel geholen. Tot hij opeens heel futloos werd. Een paar maanden later bleek dat hij ziek was, we vermoeden dat het toen al is begonnen. Maar dit huis waar ik in woon is dus medeverbouwd door mijn vader en daar ben ik heel blij mee. Want nu zijn er overal in huis plekjes die mijn vader heeft helpen opbouwen.
Lapin, ik kan me voorstellen dat het gladiolenveld je zo aan hem doet denken. Heb jij dan ook dat je je gelukkig en verdrietig tegelijk voelt?
(En ja, hoofddoek en flateuse kleding (NOT!) liggen klaar)
Mijn vader was ook heel handig. Wij hebben drie jaar terug een huis gekocht waarvan we eigenlijk alleen de zijmuren hebben laten staan. Ook al woonden we bijna anderhalf uur rijden bij hem vandaan, hij heeft heel veel geholen. Tot hij opeens heel futloos werd. Een paar maanden later bleek dat hij ziek was, we vermoeden dat het toen al is begonnen. Maar dit huis waar ik in woon is dus medeverbouwd door mijn vader en daar ben ik heel blij mee. Want nu zijn er overal in huis plekjes die mijn vader heeft helpen opbouwen.
Lapin, ik kan me voorstellen dat het gladiolenveld je zo aan hem doet denken. Heb jij dan ook dat je je gelukkig en verdrietig tegelijk voelt?
(En ja, hoofddoek en flateuse kleding (NOT!) liggen klaar)
donderdag 25 september 2008 om 15:58
Oh ja Lapin
Het is misschien een beetje gek maar toen ik las dat het twee jaar terug is geweest dat je vader bij je is geweest toen dacht ik "Twee jaar alweer"... Ik ken jou niet, ik heb je vader niet gekend maar jij bent dit topic begonnen toen je vader anderhalf jaar eerder overleden was. En nu is het twee jaar geleden dat hij bij je was. En daarom realiseerde ik me dat de tijd zo snel gaat terwijl hij voor mijn gevoel stil lijkt te staan.
Het is misschien een beetje gek maar toen ik las dat het twee jaar terug is geweest dat je vader bij je is geweest toen dacht ik "Twee jaar alweer"... Ik ken jou niet, ik heb je vader niet gekend maar jij bent dit topic begonnen toen je vader anderhalf jaar eerder overleden was. En nu is het twee jaar geleden dat hij bij je was. En daarom realiseerde ik me dat de tijd zo snel gaat terwijl hij voor mijn gevoel stil lijkt te staan.
donderdag 25 september 2008 om 17:20
Vandaag alweer precies vijf weken geleden.....
Ik heb gisteren de videoband van mijn ouders op dvd gezet en hem dus gekeken.
In het begin deed het me wel verdriet: staat mijn vader op een familie-feestje uit volle borst een lied te zingen. Zijn stem voor het eerst sinds vijf weken weer horen, de tranen sprongen in mijn ogen. En voor het eerst sinds 7 jaar mijn moeder weer in levende lijve gezien. Wat zat ze te genieten van de gezelligheid, helemaal zoals ik haar kende. Grappig dat je wel direct die typische eigenaardigheden er uit haalt. Uiteindelijk was de film toch ook wel erg leuk, heel veel familieleden gezien die ik al heel lang niet had gezien, evenals mijn overleden peettante die ik ook zo mis. En hun stemmen weer eens te horen, heerlijk dat onvervalste fries. Bij ons thuis sprak mijn moeder altijd fries, terwijl mijn vader nederlands sprak, maar bij de familie sprak mijn vader ook alleen maar fries. Was erg leuk om te horen.
En tijdens vakantie-opnamen hoor je hem ineens een riedeltje zingen, dat heeft hij sinds het overlijden van mijn moeder nooit meer gedaan....
Het was ook raar om ze zo gezond te zien zijn. Ze leken bijna dik, maar dat komt omdat ze in mijn laatste herinneringen allebei heel mager waren. Heb soms wel heimwee naar die goeie oude tijd........
Ik heb gisteren de videoband van mijn ouders op dvd gezet en hem dus gekeken.
In het begin deed het me wel verdriet: staat mijn vader op een familie-feestje uit volle borst een lied te zingen. Zijn stem voor het eerst sinds vijf weken weer horen, de tranen sprongen in mijn ogen. En voor het eerst sinds 7 jaar mijn moeder weer in levende lijve gezien. Wat zat ze te genieten van de gezelligheid, helemaal zoals ik haar kende. Grappig dat je wel direct die typische eigenaardigheden er uit haalt. Uiteindelijk was de film toch ook wel erg leuk, heel veel familieleden gezien die ik al heel lang niet had gezien, evenals mijn overleden peettante die ik ook zo mis. En hun stemmen weer eens te horen, heerlijk dat onvervalste fries. Bij ons thuis sprak mijn moeder altijd fries, terwijl mijn vader nederlands sprak, maar bij de familie sprak mijn vader ook alleen maar fries. Was erg leuk om te horen.
En tijdens vakantie-opnamen hoor je hem ineens een riedeltje zingen, dat heeft hij sinds het overlijden van mijn moeder nooit meer gedaan....
Het was ook raar om ze zo gezond te zien zijn. Ze leken bijna dik, maar dat komt omdat ze in mijn laatste herinneringen allebei heel mager waren. Heb soms wel heimwee naar die goeie oude tijd........
donderdag 25 september 2008 om 17:26
Bobke en Duet, het gaat inderdaad snel allemaal. De tijd blijft niet stilstaan. Maar vergeten hoe ze waren doen we toch niet. Ze zitten diep in ons hart.
Bobke, ja, ik heb ook gemengde gevoelens bij dat gladiolenveld. Ik ben er dit jaar nog met mijn moeder geweest. Toen stonden er tulpen en die hebben we ook geplukt toen.
Duet, dat lijkt me moeilijk, die dvd bekijken. Zoveel herinneringen.
Ik ga over anderhalve week weer naar mijn moeder in NL en die heeft ook nog een dvd liggen van de bruiloft van mijn broer. Die gaan we samen even bekijken. Maar daar zie ik best een beetje tegen op.
Bobke, ja, ik heb ook gemengde gevoelens bij dat gladiolenveld. Ik ben er dit jaar nog met mijn moeder geweest. Toen stonden er tulpen en die hebben we ook geplukt toen.
Duet, dat lijkt me moeilijk, die dvd bekijken. Zoveel herinneringen.
Ik ga over anderhalve week weer naar mijn moeder in NL en die heeft ook nog een dvd liggen van de bruiloft van mijn broer. Die gaan we samen even bekijken. Maar daar zie ik best een beetje tegen op.
donderdag 25 september 2008 om 18:40
Ja, eigenlijk moeten we ook blij zijn met die herinneringen, ook al doen ze nu nog pijn. Sommige dingen zullen je jaren later nog in flits aan een overleden ouder doen denken, iedere keer weer. Aan mijn moeder kan ik nu ook met een gelukkig gevoel denken aan al die leuke momenten en haar typische dingetjes. Bij mijn vader denk ik toch nog voortdurend aan zijn laatste tijd en het gemis. Het gekke is dat ik na 7 jaar nog iedere dag wel minstens een keer aan mijn moeder denk, aan mijn vader denk ik nu nog de hele dag. En omdat wij straks geen huis met herinneringen meer hebben van mijn ouders zullen er best een aantal van hun spullen een plekje in ons huis gaan vinden. Souvenirs uit een gelukkig verleden.
zondag 28 september 2008 om 09:18
Duet, ga je binnenkort het huis van je ouders leeghalen? Dat lijkt me vreselijk moeilijk om te doen. Al die herinneringen die je tegen komt, spullen die je weg moet gooien, dingen die voor je ouders van waarde waren. Ik zou ook denk ik heel veel spullen mee naar huis slepen, gewoon omdat ik ze niet weg zou kunnen doen.
Mijn moeder is afgelopen donderdagavond samen met mijn zus naar een herdenkingsdienst geweest. Deze dienst was georganiseerd voor mensen die geen geloof aanhangen. In heel veel geloven is dit soort diensten gebruikelijk (dacht ik) om mensen te steunen in hun verdriet. Maar als je geen geloof hebt val je altijd buiten de boot.
Er was een koor wat hele mooie liedjes zong, o.a. 'Droomland' van Paul de Leeuw. Er werden kaarsjes aangestoken, gedichten voorgelezen en op het eind een minuut stilte gehouden. Iedereen kreeg een rode of witte roos mee naar huis.
Ik vond het zo jammer dat ik er niet bij kon zijn. Dit wordt 1 x per jaar gedaan en volgend jaar wil ik er bij zijn.
Iedereen een dikke knuffel.
Mijn moeder is afgelopen donderdagavond samen met mijn zus naar een herdenkingsdienst geweest. Deze dienst was georganiseerd voor mensen die geen geloof aanhangen. In heel veel geloven is dit soort diensten gebruikelijk (dacht ik) om mensen te steunen in hun verdriet. Maar als je geen geloof hebt val je altijd buiten de boot.
Er was een koor wat hele mooie liedjes zong, o.a. 'Droomland' van Paul de Leeuw. Er werden kaarsjes aangestoken, gedichten voorgelezen en op het eind een minuut stilte gehouden. Iedereen kreeg een rode of witte roos mee naar huis.
Ik vond het zo jammer dat ik er niet bij kon zijn. Dit wordt 1 x per jaar gedaan en volgend jaar wil ik er bij zijn.
Iedereen een dikke knuffel.
zondag 28 september 2008 om 12:52
lapin, wat mooi die herdenking waar jouw moeder en zus heen zijn geweest. Het nummer van Paul de Leeuw is prachtig.
Wij hebben binnenkort de zogenaamde 6 wekendienst. In Limburg is dit de eerste herdenkingsdienst na het overlijden. Ik geloof dat dat niet in heel Nederland zo gedaan wordt. Wij herdenken dan onze beide ouders. Met allerzielen worden we ook weer in de kerk uitgenodigd. Tijdens de avondwake (de avond voor de begrafenis) is er in de kapel van de kerk een kruisje opgehangen met de naam van onze vader en tijdens de herdenkingsdienst met allerzielen krijgen we tijdens de mis dit kruisje weer terug. Iedereen die dit jaar iemand is verloren in deze parochie, mag het kruisje met de naam van de overledene weer komen halen. Ik vind dit ook een mooi gebaar.
En ja, we gaan over een paar weken echt beginnen met het leegruimen van het huis. Ik heb vlak na het overlijden van mijn pa al van alle kamers foto's gemaakt zoals hij alles had achtergelaten. Zijn tafel met spulletjes, zijn slaapkamer, zijn stoel, noem maar op. Ik heb ze nog niet bekeken, maar ik wilde op deze manier wel een herinnering aan het huis van mijn ouders hebben, zoals hij het heeft verlaten.
Wij hebben binnenkort de zogenaamde 6 wekendienst. In Limburg is dit de eerste herdenkingsdienst na het overlijden. Ik geloof dat dat niet in heel Nederland zo gedaan wordt. Wij herdenken dan onze beide ouders. Met allerzielen worden we ook weer in de kerk uitgenodigd. Tijdens de avondwake (de avond voor de begrafenis) is er in de kapel van de kerk een kruisje opgehangen met de naam van onze vader en tijdens de herdenkingsdienst met allerzielen krijgen we tijdens de mis dit kruisje weer terug. Iedereen die dit jaar iemand is verloren in deze parochie, mag het kruisje met de naam van de overledene weer komen halen. Ik vind dit ook een mooi gebaar.
En ja, we gaan over een paar weken echt beginnen met het leegruimen van het huis. Ik heb vlak na het overlijden van mijn pa al van alle kamers foto's gemaakt zoals hij alles had achtergelaten. Zijn tafel met spulletjes, zijn slaapkamer, zijn stoel, noem maar op. Ik heb ze nog niet bekeken, maar ik wilde op deze manier wel een herinnering aan het huis van mijn ouders hebben, zoals hij het heeft verlaten.
zondag 28 september 2008 om 13:34
Duet, wat een mooi symbool, zo'n kruisje. Dat mis ik eigenlijk best, dat soort dingen, omdat ik geen godsdienst heb.
Goed dat je foto's hebt genomen van het huis. Mijn moeder is vorig jaar verhuisd uit het huis waar ze met mijn vader in woonde. Voor de verhuizing heb ik ook nog foto's gemaakt van alle kamers.
Ben jij katholiek?
Goed dat je foto's hebt genomen van het huis. Mijn moeder is vorig jaar verhuisd uit het huis waar ze met mijn vader in woonde. Voor de verhuizing heb ik ook nog foto's gemaakt van alle kamers.
Ben jij katholiek?
zondag 28 september 2008 om 20:33
Ja,
Ik ben door mijn ouders streng katholiek opgevoed, iets te streng naar mijn mening. Ik heb tot mijn 19e verplicht iedere zondag in de kerk gezeten. Toen ging ik op kamers en ben ik er acuut mee gestopt.
Nu ik kinderen heb, merk ik dat ik toch wel iets met het geloof heb. Wil er ook wel iets van doorgeven aan mijn kids. En nu in deze periode merk ik dat ik ook probeer troost te putten uit het geloof. Ik geloof (of hoop) dat er toch iets van een soort hemel is, waar iedereen elkaar weer terug ziet. De gedacht dat mijn ouders weer bij elkaar zijn geeft mij troost, vooral omdat mijn vader zo intens verdrietig was na het overlijden van mijn moeder. Hij is ook nooit meer de oude geworden sindsdien. Dus het troost mij dat hij nu weer bij mijn moeder is.
Ik weet ook zeker dat mijn vader dit geloofde. Ondanks de zware narcose tijdens zijn sterven, heeft hij met een trekking in zijn gezicht gereageerd toen we zeiden dat mijn moeder al op hem stond te wachten en dat hij maar naar haar toe moest gaan. Verder heeft hij helemaal nergens op gereageerd, zelfs niet toen de pastoor hem aansprak en bediend heeft. Ik had gehoopt dat als hij het gebed zou horen, dat hij dan op de een of andere manier iets zou laten merken omdat hij zo zwaar gelovig was, maar dat gebeurde niet. En even later dus wel toen we het over mijn moeder hadden.
Jij gaf volgens mij al eerder aan dat je niet echt in een leven na de dood geloofde? Lijkt me voor jou moeilijk, dan is dus alles definitief afgelopen na de dood. Of heb je toch ergens het gevoel dat er meer is?
Grappig dat jij ook foto's hebt gemaakt. Ik vond mezelf al zo'n sentimentele ziel dat ik dat had gedaan, maar jij hebt het dus ook gedaan!
Ik ben door mijn ouders streng katholiek opgevoed, iets te streng naar mijn mening. Ik heb tot mijn 19e verplicht iedere zondag in de kerk gezeten. Toen ging ik op kamers en ben ik er acuut mee gestopt.
Nu ik kinderen heb, merk ik dat ik toch wel iets met het geloof heb. Wil er ook wel iets van doorgeven aan mijn kids. En nu in deze periode merk ik dat ik ook probeer troost te putten uit het geloof. Ik geloof (of hoop) dat er toch iets van een soort hemel is, waar iedereen elkaar weer terug ziet. De gedacht dat mijn ouders weer bij elkaar zijn geeft mij troost, vooral omdat mijn vader zo intens verdrietig was na het overlijden van mijn moeder. Hij is ook nooit meer de oude geworden sindsdien. Dus het troost mij dat hij nu weer bij mijn moeder is.
Ik weet ook zeker dat mijn vader dit geloofde. Ondanks de zware narcose tijdens zijn sterven, heeft hij met een trekking in zijn gezicht gereageerd toen we zeiden dat mijn moeder al op hem stond te wachten en dat hij maar naar haar toe moest gaan. Verder heeft hij helemaal nergens op gereageerd, zelfs niet toen de pastoor hem aansprak en bediend heeft. Ik had gehoopt dat als hij het gebed zou horen, dat hij dan op de een of andere manier iets zou laten merken omdat hij zo zwaar gelovig was, maar dat gebeurde niet. En even later dus wel toen we het over mijn moeder hadden.
Jij gaf volgens mij al eerder aan dat je niet echt in een leven na de dood geloofde? Lijkt me voor jou moeilijk, dan is dus alles definitief afgelopen na de dood. Of heb je toch ergens het gevoel dat er meer is?
Grappig dat jij ook foto's hebt gemaakt. Ik vond mezelf al zo'n sentimentele ziel dat ik dat had gedaan, maar jij hebt het dus ook gedaan!
zondag 28 september 2008 om 21:43
Duet, nee hoor, zo stellig durf ik dat niet te zeggen. Ik weet het gewoon niet. Ik heb geprobeerd om 'bewijs' te krijgen via een paragnoste. Dat is helaas niet gelukt. Ik ben niet gelovig opgevoed en dat vind ik ergens wel jammer. Ik denk dat het hebben van een geloof je troost kan bieden.
Ik denk trouwens ook dat je vader je gehoord heeft toen je over je moeder begon. Dat moet voor hem een troostende gedachte zijn geweest.
Ik denk trouwens ook dat je vader je gehoord heeft toen je over je moeder begon. Dat moet voor hem een troostende gedachte zijn geweest.
maandag 29 september 2008 om 09:15
Ik lees nu over de herdenkingsdiensten. Mijn ouders (die overigens zelf Nederlands zijn) hebben een sterke band met Indonesië. Daar is het gebruikelijk dat er 40 dagen na de dood een herdenkingsdienst wordt gehouden. In Indonesië gelooft men dat iemand na zijn dood nog 40 dagen op aarde blijft en dan aan zijn reis begint. Er is dan ook een maaltijd. De foto van de overledene staat op tafel met een schaaltje erbij en dan is het de bedoeling dat mensen wat van hun eten in het schaalte doen. Zo heeft de overledene eten voor 'onderweg'. Ik weet niet precies of ik het zo geloof maar het was wel heel fijn. Vooral toen mijn oom, die net als mijn vader gek was op goede whiskey, een paar slokken uit zijn glas in het schaaltje kieperde
Duet, ik vind het terugkrijgen van de kruisjes ook heel mooi. En een goed idee dat je foto's hebt gemaakt van het huis. Hopelijk duurt het voor mij nog 30 jaar voordat ik het huis van mijn ouders leeg moet ruimen maar ik hoop dat ik er dan aan denk om ook foto's te maken.
Maar waarom ik hier eigenlijk even ben:
Overmorgen zou mijn vader dus jarig zijn en zoals ik al eerder schreef: dan gaan we zijn as halen. Ik heb er vannacht over gedroomd en ik ben nu gewoon boos. Mijn moeder heeft gevraagd of mijn schoonzus en ik meegaan om het te halen (man en broer moeten werken). Maar ik heb nu zoiets van dat ik de urn niet wil zien. Het is het tastbare bewijs. Mijn stemming wisselen nog steeds. Zou vandaag het liefst de hele dag tegen niemand praten.
Heb dit weekend in het huis van mijn ouders geslapen omdat we afspraken hier in de buurt hadden. Nu zit ik op de oude slaapkamer van mijn broer die later dienst is gaan doen als computerkamer van mijn vader. Aan de muur het certificaat dat hij heeft gekregen nadat hij een tandemsprong had gemaakt. Cadeautje van ons voor zijn 50e verjaardag. Pfff, 12 jaar geleden alweer. Vorig jaar stuurde ik mijn vader een sms voor zijn verjaardag met daar in o.a. "Lang zal je leven". We wisten toen al dat hij niet beter zou worden maar ik wilde natuurlijk ook niet de nadruk op de slechte berichten leggen. En woensdag is het dus een jaar geleden dat ik dat bericht heb gestuurd...
Ik ben een beetje bang voor mijn emoties van woensdag en op de een of andere manier heb ik ook een soort verbeten vastbeslotenheid om ze aan niemand te laten zien. Mischien komt het wel omdat huilen toegeven is. Toegeven dat hij er niet meer is. Het liefst sla ik woensdag over maar dat vind ik ook lullig voor mijn moeder en ik ben bang dat ik achteraf ook spijt krijg tegenover mijn vader.
Nou ja, ik had gehoopt dat het van me afschrijven zou helpen omdat meestal dan wel mijn gedachten geordend worden maar het lijkt nu wel of ik zelf ook niet helemaal begrijp hoe ik me voel.
Ik kom voor mijn vakantie vast nog wel even langs... Sterkte allemaal, vooral Duet omdat je aan zo'n moeilijke klus moet gaan beginnen.
Duet, ik vind het terugkrijgen van de kruisjes ook heel mooi. En een goed idee dat je foto's hebt gemaakt van het huis. Hopelijk duurt het voor mij nog 30 jaar voordat ik het huis van mijn ouders leeg moet ruimen maar ik hoop dat ik er dan aan denk om ook foto's te maken.
Maar waarom ik hier eigenlijk even ben:
Overmorgen zou mijn vader dus jarig zijn en zoals ik al eerder schreef: dan gaan we zijn as halen. Ik heb er vannacht over gedroomd en ik ben nu gewoon boos. Mijn moeder heeft gevraagd of mijn schoonzus en ik meegaan om het te halen (man en broer moeten werken). Maar ik heb nu zoiets van dat ik de urn niet wil zien. Het is het tastbare bewijs. Mijn stemming wisselen nog steeds. Zou vandaag het liefst de hele dag tegen niemand praten.
Heb dit weekend in het huis van mijn ouders geslapen omdat we afspraken hier in de buurt hadden. Nu zit ik op de oude slaapkamer van mijn broer die later dienst is gaan doen als computerkamer van mijn vader. Aan de muur het certificaat dat hij heeft gekregen nadat hij een tandemsprong had gemaakt. Cadeautje van ons voor zijn 50e verjaardag. Pfff, 12 jaar geleden alweer. Vorig jaar stuurde ik mijn vader een sms voor zijn verjaardag met daar in o.a. "Lang zal je leven". We wisten toen al dat hij niet beter zou worden maar ik wilde natuurlijk ook niet de nadruk op de slechte berichten leggen. En woensdag is het dus een jaar geleden dat ik dat bericht heb gestuurd...
Ik ben een beetje bang voor mijn emoties van woensdag en op de een of andere manier heb ik ook een soort verbeten vastbeslotenheid om ze aan niemand te laten zien. Mischien komt het wel omdat huilen toegeven is. Toegeven dat hij er niet meer is. Het liefst sla ik woensdag over maar dat vind ik ook lullig voor mijn moeder en ik ben bang dat ik achteraf ook spijt krijg tegenover mijn vader.
Nou ja, ik had gehoopt dat het van me afschrijven zou helpen omdat meestal dan wel mijn gedachten geordend worden maar het lijkt nu wel of ik zelf ook niet helemaal begrijp hoe ik me voel.
Ik kom voor mijn vakantie vast nog wel even langs... Sterkte allemaal, vooral Duet omdat je aan zo'n moeilijke klus moet gaan beginnen.
maandag 29 september 2008 om 18:01
Hee Bobke,
Dat lijkt me ook zo moeilijk die urn halen. Te weten dat de as van je vader daar in zit. Ik heb ooit een documentaire gezien waarin van een homostel een partner overleed. De ander kreeg dus na een tijd ook de urn en maakte deze bewust open. Viel er wat as in de woonkamer. Ik vond dat zo schrijnend voor hem, zat hij daar met de as van zijn vriend. Ik heb echt zitten janken. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen aanstaande woensdag. Ik kan me goed voorstellen dat je er eigenlijk niet mee geconfronteerd wil worden.
Weet je dat ik na de begrafenis nog steeds niet naar de begraafplaats ben geweest? Enerzijds wonen we natuurlijk niet in de buurt en hebben we het nu ongelooflijk druk met allerlei regelzaken, maar anderzijds heb ik ook een beetje het gevoel van laat maar even, hoef het nu even niet te zien.
Ik wens je in ieder geval een hele fijne vakantie. Probeer er in ieder geval van te genieten. Even niet aan je verdriet denken is ook wel eens lekker, huilen doe je ooit toch wel weer een keer. (spreek uit ervaring: zo heb je een leuke dag en de dag erna sta je al met een kater op en jank je de hele dag).
Voor bobke en lapin
Dat lijkt me ook zo moeilijk die urn halen. Te weten dat de as van je vader daar in zit. Ik heb ooit een documentaire gezien waarin van een homostel een partner overleed. De ander kreeg dus na een tijd ook de urn en maakte deze bewust open. Viel er wat as in de woonkamer. Ik vond dat zo schrijnend voor hem, zat hij daar met de as van zijn vriend. Ik heb echt zitten janken. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen aanstaande woensdag. Ik kan me goed voorstellen dat je er eigenlijk niet mee geconfronteerd wil worden.
Weet je dat ik na de begrafenis nog steeds niet naar de begraafplaats ben geweest? Enerzijds wonen we natuurlijk niet in de buurt en hebben we het nu ongelooflijk druk met allerlei regelzaken, maar anderzijds heb ik ook een beetje het gevoel van laat maar even, hoef het nu even niet te zien.
Ik wens je in ieder geval een hele fijne vakantie. Probeer er in ieder geval van te genieten. Even niet aan je verdriet denken is ook wel eens lekker, huilen doe je ooit toch wel weer een keer. (spreek uit ervaring: zo heb je een leuke dag en de dag erna sta je al met een kater op en jank je de hele dag).
Voor bobke en lapin
maandag 29 september 2008 om 18:58
Ik heb wel meegelezen hier, maar kreeg het niet voor elkaar om iets te posten.
Duet, wat heftig zo'n dvd waar ze dan ineens weer levend op te zien zijn, lijkt me wel heel fijn om te zien ook.
Lapin, wat mooi zo'n herdenkingsdienst waar je moeder is geweest, daar heb ik nog nooit van gehoord.
Bobke, kan me voorstellen dat je er enorm tegenop ziet overmorgen. Je moet doen wat voor jou goed voelt op dat moment en je groot houden hoeft dus ook echt niet. Sterkte alvast.
Ik heb de Damtotdamloop gedaan en ik liep zo en ik zag ineens een vrouw staan die daar gewoon stond om iemand aan te moedigen en ineens moest ik aan mn moeder denken. Dat zij daar ook zo had kunnen staan en spontaan sprongen de tranen in mn ogen. Dat loopt niet lekker hoor als je je moet inhouden om niet in huilen uit te barsten.
En sterkte voor de rest hier trouwens ook.
Duet, wat heftig zo'n dvd waar ze dan ineens weer levend op te zien zijn, lijkt me wel heel fijn om te zien ook.
Lapin, wat mooi zo'n herdenkingsdienst waar je moeder is geweest, daar heb ik nog nooit van gehoord.
Bobke, kan me voorstellen dat je er enorm tegenop ziet overmorgen. Je moet doen wat voor jou goed voelt op dat moment en je groot houden hoeft dus ook echt niet. Sterkte alvast.
Ik heb de Damtotdamloop gedaan en ik liep zo en ik zag ineens een vrouw staan die daar gewoon stond om iemand aan te moedigen en ineens moest ik aan mn moeder denken. Dat zij daar ook zo had kunnen staan en spontaan sprongen de tranen in mn ogen. Dat loopt niet lekker hoor als je je moet inhouden om niet in huilen uit te barsten.
En sterkte voor de rest hier trouwens ook.
Cum non tum age
maandag 29 september 2008 om 19:14
Ik heb vanmorgen mijn moeder gebeld dat ik niet mee ga met de as halen en dat ik het monumentje (mijn moeder heeft ipv een urn voor een monumentje gekozen waar de as in kan) waarschijnlijk voorlopig ook niet wil zien. Ergens diep van binnen zit iets waar ik me nog aan vast kan houden. Ik schreef al eens dat ik ergens gewoon nog verwacht dat mijn vader nog wel op mijn trouwfoto's komt te staan. Ik weet natuurlijk dat het niet kan maar onbewust heb ik dat. Het voelt voor mij als een soort contact met mijn vader aan een zijden draadje. En iedere keer als ik me dan realiseer dat ik mijn vader echt niet meer ga zien komt dat hard aan maar mijn vrees is dat als ik het monumentje zie, het draadje wordt doorgeknipt. Voor mijn gevoel kan ik die keiharde werkelijkheid nog niet aan. Het is denk ik een kwestie van loslaten en er aan toe zijn.
Ik ga (natuurlijk) wel naar mijn moeder toe en daar komen mijn broer en zijn gezin, de liefste zus van mijn vader en de zus die erbij was toen mijn vader overleed ook heen. Ik verwacht een warme, rustige middag maar aan de andere kant zit ik al vanaf vanmiddag steeds bijna tegen een paniekaanval aan. Ik ben gewoon heel bang voor 'het besef'...
Knuffel voor iedereen en bedankt voor jullie oren (nou ja, eigenlijk jullie ogen )
Ik ga (natuurlijk) wel naar mijn moeder toe en daar komen mijn broer en zijn gezin, de liefste zus van mijn vader en de zus die erbij was toen mijn vader overleed ook heen. Ik verwacht een warme, rustige middag maar aan de andere kant zit ik al vanaf vanmiddag steeds bijna tegen een paniekaanval aan. Ik ben gewoon heel bang voor 'het besef'...
Knuffel voor iedereen en bedankt voor jullie oren (nou ja, eigenlijk jullie ogen )
maandag 29 september 2008 om 22:02
Pfffff Bobke
Neem je tijd maar gewoon. Er is geen scenario geschreven wanneer en na hoeveel tijd je bepaalde dingen moet doen of toelaten. (sorry, kromme zin, maar ik weet niet hoe het anders neer te zetten). Hoe reageerde je moeder toen je belde vanmorgen?
Wij hebben de as van mijn vader pas na 7 maanden opgehaald en uitgestrooid. Dat was ook byzonder moeilijk om te doen. Ik probeerde de hele tijd om niet te huilen, maar dat is niet gelukt.
Volgende week, als ik weer in Nederland ben, ga ik weer even naar hem toe. Zijn as ligt nog steeds boven de grond en is niet weggespoeld. Dat is ook best wel bizar. Ik zet altijd even bloemen bij hem neer.
Noa, moeilijk he? Opeens iemand zien die je aan je moeder doet denken. Hoeveel kilometer is die damtotdamloop eigenlijk?
Duet,
Mijn moeder belde vanmiddag nog even. Ze heeft een nieuwe auto gekocht en heeft die vanmiddag opgehaald. Ik zat gisteren al te denken dat dat de eerste keer is dat ze zoiets alleen doet. En vanmiddag zei ze precies hetzelfde tegen mij, dat dat raar voelde om dat alleen te doen. Ze komt er wel, ze slaat zich de laatste tijd er aardig doorheen. Maar soms heeft ze een terugval en heeft ze heel veel verdriet. En dan vind ik het zo ontzettend KLOTE dat ik niet bij haar ben. Gelukkig ga ik volgende week maandag weer een paar dagen naar haar toe. En in November komt ze weer hierheen.
Bobke, gil nog maar even heel hard. Ik denk dat ik met je mee ga doen .
Neem je tijd maar gewoon. Er is geen scenario geschreven wanneer en na hoeveel tijd je bepaalde dingen moet doen of toelaten. (sorry, kromme zin, maar ik weet niet hoe het anders neer te zetten). Hoe reageerde je moeder toen je belde vanmorgen?
Wij hebben de as van mijn vader pas na 7 maanden opgehaald en uitgestrooid. Dat was ook byzonder moeilijk om te doen. Ik probeerde de hele tijd om niet te huilen, maar dat is niet gelukt.
Volgende week, als ik weer in Nederland ben, ga ik weer even naar hem toe. Zijn as ligt nog steeds boven de grond en is niet weggespoeld. Dat is ook best wel bizar. Ik zet altijd even bloemen bij hem neer.
Noa, moeilijk he? Opeens iemand zien die je aan je moeder doet denken. Hoeveel kilometer is die damtotdamloop eigenlijk?
Duet,
Mijn moeder belde vanmiddag nog even. Ze heeft een nieuwe auto gekocht en heeft die vanmiddag opgehaald. Ik zat gisteren al te denken dat dat de eerste keer is dat ze zoiets alleen doet. En vanmiddag zei ze precies hetzelfde tegen mij, dat dat raar voelde om dat alleen te doen. Ze komt er wel, ze slaat zich de laatste tijd er aardig doorheen. Maar soms heeft ze een terugval en heeft ze heel veel verdriet. En dan vind ik het zo ontzettend KLOTE dat ik niet bij haar ben. Gelukkig ga ik volgende week maandag weer een paar dagen naar haar toe. En in November komt ze weer hierheen.
Bobke, gil nog maar even heel hard. Ik denk dat ik met je mee ga doen .
dinsdag 30 september 2008 om 15:15
Mijn pa zou vorige week 74 zijn geworden. Ik wilde toch nog wel iets aan die dag doen, dus mijn moeder en ik zijn naar de plek gegaan waar we toch wel beland zouden zijn als pa nog geleefd had: het casino! Daar was ie echt dol op. Ik dacht een streepje voor te hebben met winnen, maar helaas kreeg ik van pa geen hulp bij het gokken . .
dinsdag 30 september 2008 om 15:45
Hoi Lapin,
Ik zag het topic rouwverwerking. Ik ben tweeenhalf jaar geleden mijn vriend verloren. Dit gebeurde ook plotseling tijdens een voetbaltraining. Hij was 30 jaar. Je zit dan met zoveel vragen in je hoofd. Wat mij goed geholpen heeft is erover te praten, echt veel. En ik ben ook bij een paragnost geweest(4 maanden naar het overlijden). Dat heeft mij erg goed geholpen, die man vertelde dingen die hij nooit kon weten, echt ongelooflijk toen wist ik dat mijn vriend nog ergens anders is. Ik ben ook erg nuchter hoor maar dit klopte allemaal gewoon. Daarna is het steeds beter met me gegaan. Ik kan echt weer genieten en heb weer een nieuwe vriend. Ik wens jullie heel veel sterkte en je mag me altijd vragen....
Ik zag het topic rouwverwerking. Ik ben tweeenhalf jaar geleden mijn vriend verloren. Dit gebeurde ook plotseling tijdens een voetbaltraining. Hij was 30 jaar. Je zit dan met zoveel vragen in je hoofd. Wat mij goed geholpen heeft is erover te praten, echt veel. En ik ben ook bij een paragnost geweest(4 maanden naar het overlijden). Dat heeft mij erg goed geholpen, die man vertelde dingen die hij nooit kon weten, echt ongelooflijk toen wist ik dat mijn vriend nog ergens anders is. Ik ben ook erg nuchter hoor maar dit klopte allemaal gewoon. Daarna is het steeds beter met me gegaan. Ik kan echt weer genieten en heb weer een nieuwe vriend. Ik wens jullie heel veel sterkte en je mag me altijd vragen....
dinsdag 30 september 2008 om 17:32
Hallo Spikie, dat is jong, 30 jaar. Waar is hij aan overleden?
Fijn dat die paragnost jou zo geholpen heeft. Ik heb het ook geprobeerd met een paragnoste, maar dat was een beetje teleurstellend.
Rosalita, dat zou mooi zijn, flink veel geld verdienen met hulp van je vader . Misschien moet je het nog een keer proberen, je weet het maar nooit. Ik roep met dat soort dingen ook wel eens de hulp van mijn vader, hij zou het wel kunnen waarderen als hij het wist .
Fijn dat die paragnost jou zo geholpen heeft. Ik heb het ook geprobeerd met een paragnoste, maar dat was een beetje teleurstellend.
Rosalita, dat zou mooi zijn, flink veel geld verdienen met hulp van je vader . Misschien moet je het nog een keer proberen, je weet het maar nooit. Ik roep met dat soort dingen ook wel eens de hulp van mijn vader, hij zou het wel kunnen waarderen als hij het wist .
woensdag 1 oktober 2008 om 10:15
Hallo allemaal,
Ik moet eerst even zeggen dat ik me vandaag best goed en ontspannen voel. Kan ook komen omdat ik na een paar nachten erg slecht slapen eindelijk weer eens heerlijk (bijna 10 uur!) heb geslapen. Vandaag voel ik me zelfs een beetje blij. Blij met mijn lieve vader. We vieren vandaag niet zijn verjaardag maar het feit dat hij geboren is. Wat een heen en weer geschud tussen verschillende (soms heftige) emoties hè...
Toen ik mijn moeder belde dacht ze in eerste instantie dat ik vandaag helemaal niet zou komen. Toen ze begreep dat ik wel zou komen zei ze dat ze zich niet compleet had gevoeld als ik helemaal niet was gekomen maar dat ze daar niks van zou zeggen. Ze is heel blij dat ik wel kom en ze vindt het niet erg dat ik niet mee ga mijn vader halen. Ze begrijpt het dat ik dat erg moeilijk vindt. Heb het er gisterenavond ook nog even met haar over gehad. Ik denk dat ik me nu ook wel beter voel omdat ik weet dat ik niet 'verplicht' ben om de urn te zien.
Rosalita, heerlijk om te lezen dat jullie naar het casino zijn gegaan. Niks sip thuiszitten maar naar het casino. Er zullen ongetwijfeld moeilijke momenten zijn geweest maar ik vond het mooi om te lezen.
Spikie, pffff. Toen ik gisteren jouw berichtje was werd ik helemaal een beetje licht in mijn hoofd. Ik heb sinds het overlijden van mijn vader een soort verlatingsangst en als ik dan lees dat een van mijn ergste angsten jouw waarheid is geworden... Ik begrijp uit je berichtje dat het goed met je gaat en ik wil je heel veel geluk wensen met je nieuwe liefde!
Lapin, wat stoer van je moeder dat ze een andere auto gekocht heeft. Noodzaak of niet, ze heeft het toch maar gedaan. Ik zie zulke dingen, soms op kleinere schaal, bij mijn moeder en dan ben ik erg trots. Mijn moeder is volgens mij 1 meter 60. Ze heeft zo'n lekker knuffelformaat en als ik haar dan knuffelde zei ik moederTJE tegen haar. Maar sinds het overlijden van mijn vader noem ik haar vaak mijn GROTE moeder.
Ik ga zo onderweg naar mijn moeder. Zal onderweg nog een fles whiskey kopen waarmee we op mijn vader kunnen troosten. Het wordt Bushmills want toen mijn man mijn vader om mijn hand ging vragen (ze bestaan nog!) had hij een fles Bushmills bij zich. Ik ben ten huwelijk gevraagd tijdens een verassingstrip naar Ierland en toen zijn we ook naar die distilleerderij geweest. Dezelfde distilleerderij als waar mijn vader jaren eerder is geweest. Zo is het weer een beetje rond, toch?
Ik moet eerst even zeggen dat ik me vandaag best goed en ontspannen voel. Kan ook komen omdat ik na een paar nachten erg slecht slapen eindelijk weer eens heerlijk (bijna 10 uur!) heb geslapen. Vandaag voel ik me zelfs een beetje blij. Blij met mijn lieve vader. We vieren vandaag niet zijn verjaardag maar het feit dat hij geboren is. Wat een heen en weer geschud tussen verschillende (soms heftige) emoties hè...
Toen ik mijn moeder belde dacht ze in eerste instantie dat ik vandaag helemaal niet zou komen. Toen ze begreep dat ik wel zou komen zei ze dat ze zich niet compleet had gevoeld als ik helemaal niet was gekomen maar dat ze daar niks van zou zeggen. Ze is heel blij dat ik wel kom en ze vindt het niet erg dat ik niet mee ga mijn vader halen. Ze begrijpt het dat ik dat erg moeilijk vindt. Heb het er gisterenavond ook nog even met haar over gehad. Ik denk dat ik me nu ook wel beter voel omdat ik weet dat ik niet 'verplicht' ben om de urn te zien.
Rosalita, heerlijk om te lezen dat jullie naar het casino zijn gegaan. Niks sip thuiszitten maar naar het casino. Er zullen ongetwijfeld moeilijke momenten zijn geweest maar ik vond het mooi om te lezen.
Spikie, pffff. Toen ik gisteren jouw berichtje was werd ik helemaal een beetje licht in mijn hoofd. Ik heb sinds het overlijden van mijn vader een soort verlatingsangst en als ik dan lees dat een van mijn ergste angsten jouw waarheid is geworden... Ik begrijp uit je berichtje dat het goed met je gaat en ik wil je heel veel geluk wensen met je nieuwe liefde!
Lapin, wat stoer van je moeder dat ze een andere auto gekocht heeft. Noodzaak of niet, ze heeft het toch maar gedaan. Ik zie zulke dingen, soms op kleinere schaal, bij mijn moeder en dan ben ik erg trots. Mijn moeder is volgens mij 1 meter 60. Ze heeft zo'n lekker knuffelformaat en als ik haar dan knuffelde zei ik moederTJE tegen haar. Maar sinds het overlijden van mijn vader noem ik haar vaak mijn GROTE moeder.
Ik ga zo onderweg naar mijn moeder. Zal onderweg nog een fles whiskey kopen waarmee we op mijn vader kunnen troosten. Het wordt Bushmills want toen mijn man mijn vader om mijn hand ging vragen (ze bestaan nog!) had hij een fles Bushmills bij zich. Ik ben ten huwelijk gevraagd tijdens een verassingstrip naar Ierland en toen zijn we ook naar die distilleerderij geweest. Dezelfde distilleerderij als waar mijn vader jaren eerder is geweest. Zo is het weer een beetje rond, toch?
woensdag 1 oktober 2008 om 12:35
Hoi bobke,
Fijn om te horen dat je je vandaag toch weer wat positiever voelt. Ik was al bang dat het voor jou een deprimerende dag zou worden, maar als ik je verhaal zo lees, lijk je toch wel optimistisch. Leuk idee van die fles wiskey. Mijn vader was een echte wijndrinker. Mijn dochter wil daarom een fles wijn over zijn graf uitgieten, dan heeft pake toch nog een beetje wijn, he mama? Nou, als zij dat wil dan gebeurt het dus ook een keer! "Even de plantjes water geven". Ik hoop dat jij een goede dag hebt vandaag, mooie herinneringen ophalen.
Fijn om te horen dat je je vandaag toch weer wat positiever voelt. Ik was al bang dat het voor jou een deprimerende dag zou worden, maar als ik je verhaal zo lees, lijk je toch wel optimistisch. Leuk idee van die fles wiskey. Mijn vader was een echte wijndrinker. Mijn dochter wil daarom een fles wijn over zijn graf uitgieten, dan heeft pake toch nog een beetje wijn, he mama? Nou, als zij dat wil dan gebeurt het dus ook een keer! "Even de plantjes water geven". Ik hoop dat jij een goede dag hebt vandaag, mooie herinneringen ophalen.
