Schema therapie kletspraat

Hey snorrie eerst even een knuffel.

Wat maakt dat je ging zelfsussen? Welk gevoel moest er gesust worden? Ik kan me zo voorstellen dat er een kwetsbaar kind aanwezig was dat iets nodig had. Wat had ze nodig? Of nu nog steeds?

Wat een rotgevoel dat je het idee hebt dat er vergeleken wordt tussen de kinderen. Ik kan vanaf hier natuurlijk niet goed beoordelen of dat misschien meer bij jou ligt of dat het meer gedrag van je ouders is. Misschien kun je kijken naar welk gevoel (of modi) dat raakt bij jou en als je dat een moment buiten beschouwing kan laten of je zelf kan bepalen of het echt om vergelijken gaat of niet. Zijn je ouders misschien gewoon vol van de verse baby, terwijl dat nieuwe van jouw kind af is? Niet dat dat het handig of leuk of oké maakt hoor, ik heb je wel vaker over je ouders gelezen dus ik schat in dat zij hierin dingen kunnen doen die gewoon echt niet leuk zijn. Het is moeilijk dat je nog afhankelijk van ze bent voor dit stuk inderdaad. Als je de modi iets meer kan uitpluizen kun je misschien wat meer ruimte maken voor wat je nodig hebt. Sterkte, en denk ook aan de situatie laatst waarin je ook even helemaal de kluts kwijt was en het je hielp om wat liefde en warmte van je man te ontvangen.

Wat betreft de overgangsconsulente, dat is voor mij niet relevant nu, maar ik vind het pima als je het hier typt hoor. Geen probleem. Misschien heeft iemand anders er ook wat aan.

@martje, leuk om weer wat van je te lezen. Wat een frustrerende situatie bij de GGZ. Ben je daar in een beginfase? Hopelijk komt er meer na het gesprek naar aanleiding van het psychologisch onderzoek.

Wat maakt dat je vindt dat je leven zo ver van het normale af ligt? Ik herken je strijd van 'is dit het hoogst haalbare?' Ik heb vaak het idee dat ik veel slechter ben dan alle andere mensen en niks kan. Uiteraard werkt mijn hoofd zo dat ik daar dan alleen maar bevestiging kan zien en voelen. Vanuit mijn ervaring kan ik je vertellen dat ik door therapie echt weer mijn leven kon oppakken. Nu heb ik een terugslag doordat ik in een triggerende situatie terecht ben gekomen, maar ik ga er wel vanuit dat ik het gestabiliseerd krijg. Ik weet dat het soms enorm uitzichtloos kan voelen, op die momenten ben ik eigenlijk (zonder dat ik het door heb) heel streng voor mezelf en zit er toch en straffende ouder (kritische stem) achter.

@prazo, hoe gaat het met je?

Ik wil met jullie delen dat ik een verrassend goede dag heb gehad. Ik heb zó diep gezeten de laatste tijd, jullie lazen het ook van het weekend. Ik voelde me wel al een beetje beter nadat ik het hier had gedeeld en ik heb er ook over gesproken met een vriendin gisteren. Ik voelde me dan nog wel héél slecht, maar kon wel milder zijn daarin en was meer verdrietig dan straffend/vernietigend naar mezelf toe. Maar goed, het is misschien niet zo gek dat je verdrietig bent als je zo lang achter elkaar zo hard de grond in gestampt bent. Ik kan wel even vooruit zo.

Ja, rot is dat hè, dat je nog met ze moet dealen terwijl je er eigenlijk klaar mee bent en voor jou goed zou zijn meer afstand te hebben. Helpt het jou om voordat je erheen gaat wat tijd te besteden aan je gezonde volwassene versterken zodat je wat steviger daar naar binnen gaat? Niet te streng zijn op jezelf. Dat een schema getriggerd wordt is niet fout hè, het ís ook moeilijk/frustrerend/verdrietig/pijnlijk om steeds geconfronteerd te worden met hoe je ouders zijn. Dus een beetje extra zorg voor jou vanavond

Tu1nhek, ik doe mee, ik ga proberen me minder te verontschuldigen. Ik wilde namelijk alweer beginnen met me te verontschuldigen, omdat ik snel even wil vertellen hoe het nu met mij gaat maar niet de tijd en de puf heb om fatsoenlijk op de rest te reageren. Ik kijk echt scheel van vermoeidheid en moet eigenlijk alweer slapen nu om morgen weer fris op te gaan.

Komt erop neer dat bepaalde dingen moeizaam gaan, ik blijk bv grotere telefoonangst te hebben dan ik dacht, ik ben me al een tijd aan het voornemen de telefoon ook eens aan te nemen. Echter, als het ding rinkelt duik ik nog net niet onder mijn bureau en wacht ik verstijfd tot een ander hem opneemt. Het is onwijs lastig om mezelf daar niet om te gaan straffen, want straks knikkeren ze me eruit omdat ik niet erg actief overkom, en daar heb ik helemaal niks aan natuurlijk.

Maar ik heb er ook niks aan om mezelf verdrietig en gedemotiveerd te maken met deze gedachten, dus laat maar. dat inzicht heb ik dan inmiddels wel opgedaan, dat het totaal niet helpend is. Ik heb die angst nu eenmaal en het is hardnekkig. Maar elke dag dat ik weer niet heb opgenomen ben ik toch een beetje teleurgesteld in mezelf.

Verder krijg ik taken waarvan ik niet verwacht had dat ze mij zo snel gegeven zouden worden, dus er zijn inderdaad kwaliteiten in mij die ik zelf niet zie, maar mijn werkgever wel. Waar ik op aangenomen ben, zoals Tu1nhek al zei. De software waarmee gewerkt wordt is ook nieuw voor me, dus ik moet telkens om hulp vragen en produceer traag. Dit maakt me ook onzeker, zou ik ze niet teveel geld kosten zo? Etc, etc. Het ergste is nog dat mijn straffende ouder waarschijnlijk vanuit mezelf komt, want m'n eigen ouders zeiden: het is pas je tweede week, he?

Ik probeer mild te zijn voor mezelf door mezelf te corrigeren als ik nare gedachten krijg over mezelf hierdoor, dat gaat met wisselend succes.

snorriemorrie schreef: ↑

14-01-2019 09:20

Maar wat is dan wel normaal in jouw ogen Martje? Want eerlijk gezegd denk ik dat alle ouders wel herkennen dat je dag er eigenlijk pas echt op zit als de kids in bed liggen (en zelfs dan nog niet, want dan is er altijd nog wel het huishouden).

En ja ik herken het, hier ook veel minder vaak en minder snel boos. En als ik boos ben kan ik het ook beter "verdragen", bijvoorbeeld als mijn man en ik irritaties hebben dan wil ik het eigenlijk gelijk uitpraten maar mijnn man trekt zich dan steeds verder terug. Vroeger bleef ik dan maar doorgaan om hem te proberen uit zijn schulp te krijgen, inmiddels wacht ik wel en verdraag even mijn eigen onrust en dat werkt eigenlijk veel beter.


Wat de overgangsconsulente adviseert wil ik wel delen hoor. ZIjn er nog meer mensen in dit topic die dat interessant vinden of zal ik het per PB doen dan??

Tja, ik weet niet of mijn lat te hoog ligt, maar ik zou graag werk of vrijwillgerswerk willen doen en daarnaast 3 dagen in de week voor mijn kinderen zorgen, met af en toe een extra dagje logeren of een extra uitje. Op dit moment lukt werken niet en zorg ik 2 dagen ongeveer 3 uren voor mijn kids.

Ow knap dat je die onrust kunt verdragen!

En knuffel voor het zelfsussen. Zo'n situatie brengt je weer helemaal terug bij je pijn. Dat is ook écht niet fijn.

tu1nhek schreef: ↑

14-01-2019 18:56

@martje, leuk om weer wat van je te lezen. Wat een frustrerende situatie bij de GGZ. Ben je daar in een beginfase? Hopelijk komt er meer na het gesprek naar aanleiding van het psychologisch onderzoek.

Wat maakt dat je vindt dat je leven zo ver van het normale af ligt? Ik herken je strijd van 'is dit het hoogst haalbare?' Ik heb vaak het idee dat ik veel slechter ben dan alle andere mensen en niks kan. Uiteraard werkt mijn hoofd zo dat ik daar dan alleen maar bevestiging kan zien en voelen. Vanuit mijn ervaring kan ik je vertellen dat ik door therapie echt weer mijn leven kon oppakken. Nu heb ik een terugslag doordat ik in een triggerende situatie terecht ben gekomen, maar ik ga er wel vanuit dat ik het gestabiliseerd krijg. Ik weet dat het soms enorm uitzichtloos kan voelen, op die momenten ben ik eigenlijk (zonder dat ik het door heb) heel streng voor mezelf en zit er toch en straffende ouder (kritische stem) achter.

Ik wil met jullie delen dat ik een verrassend goede dag heb gehad. Ik heb zó diep gezeten de laatste tijd, jullie lazen het ook van het weekend. Ik voelde me wel al een beetje beter nadat ik het hier had gedeeld en ik heb er ook over gesproken met een vriendin gisteren. Ik voelde me dan nog wel héél slecht, maar kon wel milder zijn daarin en was meer verdrietig dan straffend/vernietigend naar mezelf toe. Maar goed, het is misschien niet zo gek dat je verdrietig bent als je zo lang achter elkaar zo hard de grond in gestampt bent. Ik kan wel even vooruit zo.

Tuinhek, ik moest glimlachen om je eerste zin. Ik ga ook geen sorry meer zeggen.

Je mag loepen voor mijn andere topic. Dit is de verkorte versie. Tweeënhalf jaar therapie, waarbij ik dacht een officiële diagnose te hebben. Toen door verhuizing naar een officiële GGZ en die komen er na 6 maanden achter dat ik geen officiële diagnose heb. Door weer een verhuizing in oktober over naar een andere vestiging. En toen kwam ik gewoon onder aan de lijst voor dat ó zo belangrijke psychologische onderzoek. Ik ben daardoor zó getriggerd in de emotionele verwaarlozing, "zie je wel, niemand vindt mij wat waard".

Ja, ik weet ook wel dat er een straffende ouder achter zit, zelfs letterlijk de stem van mijn vader. Die altijd mensen afbrande die 'niet normaal' waren. Ik heb alleen nog niet gevonden hoe ik hierin mild kan zijn naar mezelf toe.

Wat fijn om te horen dat je een goeie dag hebt gehad. Volgens mij ben je best goed voor jezelf aan het zorgen.

snorriemorrie schreef: ↑

15-01-2019 09:12

Lieve Prazo,

Bij deze een paar liefdevolle ouderboodschappen voor jou:
- Je mag de tijd nemen om dingen te leren en eigen te maken
- Het is niet erg om fouten te maken
- Wat goed dat je aan een nieuwe uitdaging bent begonnen!
- Wat goed dat je elke dag stappen onderneemt om over je telefoonangst heen te komen, geef jezelf ook de tijd om daar stappen in te zetten, het hoeft niet in 1 keer

Bedankt Snorrie. Grote glimlach op mijn gezicht nu.

Had toen ik van werk wegreed met de auto tegen een hekje gezeten (nam de bocht van een smalle doorgang te ruim) en ik hoorde “skriiiiii” dat was de spiegel of de voorbumper.

Ik werd totaal niet boos op mezelf, ik dacht: ach ik kijk thuis wel hoe erg het is, dat was net eventjes te ruim ingestuurd. Terwijl ik normaal als ik schade maakte echt heel boos op mezelf werd en ontzettend verdrietig, mezelf voor blinde vink uitgemaakt, maar nu deerde het me allerminst. Thuis aangekomen bleek trouwens dat het enorm meeviel.

Prazo, eerst maar eens big hug voor jou! Een nieuwe baan is altijd zo spannend en vreet energie.
Misschien kan dit nog helpen. Heb je er een idee van welke situaties er voor gezorgd hebben dat je zo streng voor jezelf bent? En heb je al goed kunnen doorvoelen wat het kwetsbare kind toen voelde? Dat helpt mij altijd om daarna milder te zijn naar mezelf.

martje55 schreef: ↑

15-01-2019 21:10

Prazo, eerst maar eens big hug voor jou! Een nieuwe baan is altijd zo spannend en vreet energie.
Misschien kan dit nog helpen. Heb je er een idee van welke situaties er voor gezorgd hebben dat je zo streng voor jezelf bent? En heb je al goed kunnen doorvoelen wat het kwetsbare kind toen voelde? Dat helpt mij altijd om daarna milder te zijn naar mezelf.

Dankjewel... ja ik merk dat het heel veel energie vreet. Ik heb soms last van terugkerende gevoelens van machteloosheid en schaamte als ik steeds maar niet durf. Precies zo machteloos als ik me voelde toen ik het mikpunt van pesterijen was, ik durfde niets te zeggen, niet voor mezelf op te komen. Dus telkens als ze weer hadden kunnen zeggen dat ik k-lelijk was of spottend tegen elkaar hadden gezegd “hey daar loopt je vriendin” “nee hou je bek man dat wijf is k-lelijk” toen was ik woest op mezelf dat ik niet eindelijk eens een keer mijn mond opentrok of er een op zijn bek sloeg. Ik was toen al streng op mezelf, want het was mijn verdiende loon vond ik omdat ik nooit mijn mond opentrok.

Ik trek nu nog steeds mijn mond niet goed open, gelukkig een heel andere situatie, geen sprake van schelden/pesten, maar wel het gevoel van niet in controle zijn. Soort machteloosheid omdat het tegen mijn wil in gebeurt, met nadelige gevolgen voor mijzelf. En dan word ik boos op mezelf vaak. Ik heb geen idee waarom, ik denk vaak ik het dan opeens wel durf.

Ik heb vooral heel erg veel last van het pesten, die beelden en gevoelens komen nog regelmatig langs. Ik heb mezelf overtuigd dat ik het alleen moest redden omdat ik er altijd alleen mee bleef rondlopen.

Als ik niet assertiever ben misbruiken mensen me, is een van mijn cognities geworden denk ik. Waarschijnlijk ben ik daarom fel als ik sociaal angstig ben. Bij andere angsten be ik minder streng.

martje55 schreef: ↑

15-01-2019 21:10

Prazo, eerst maar eens big hug voor jou! Een nieuwe baan is altijd zo spannend en vreet energie.
Misschien kan dit nog helpen. Heb je er een idee van welke situaties er voor gezorgd hebben dat je zo streng voor jezelf bent? En heb je al goed kunnen doorvoelen wat het kwetsbare kind toen voelde? Dat helpt mij altijd om daarna milder te zijn naar mezelf.

Dankjewel... ja ik merk dat het heel veel energie vreet. Ik heb soms last van terugkerende gevoelens van machteloosheid en schaamte als ik steeds maar niet durf. Precies zo machteloos als ik me voelde toen ik het mikpunt van pesterijen was, ik durfde niets te zeggen, niet voor mezelf op te komen. Dus telkens als ze weer hadden kunnen zeggen dat ik k-lelijk was of spottend tegen elkaar hadden gezegd “hey daar loopt je vriendin” “nee hou je bek man dat wijf is k-lelijk” toen was ik woest op mezelf dat ik niet eindelijk eens een keer mijn mond opentrok of er een op zijn bek sloeg. Ik was toen al streng op mezelf, want het was mijn verdiende loon vond ik omdat ik nooit mijn mond opentrok.

Ik trek nu nog steeds mijn mond niet goed open, gelukkig een heel andere situatie, geen sprake van schelden/pesten, maar wel het gevoel van niet in controle zijn. Soort machteloosheid omdat het tegen mijn wil in gebeurt, met nadelige gevolgen voor mijzelf. En dan word ik boos op mezelf vaak. Ik heb geen idee waarom, ik denk vaak ik het dan opeens wel durf.

Ik heb vooral heel erg veel last van het pesten, die beelden en gevoelens komen nog regelmatig langs. Ik heb mezelf overtuigd dat ik het alleen moest redden omdat ik er altijd alleen mee bleef rondlopen.

Als ik niet assertiever ben misbruiken mensen me, is een van mijn cognities geworden denk ik. Waarschijnlijk ben ik daarom fel als ik sociaal angstig ben. Bij andere angsten be ik minder streng.

snorriemorrie schreef: ↑

15-01-2019 22:21

Ik heb dat ook regelmatig gehad die opmerking "kijk daar loopt je vriendin" en dan keihard lachen. Dat doet echt wat met je he? Voor mij voelt het ook nog als de dag van gisteren en daarnaast voel ik me ook nog steeds onprettig om langs groepen mensen te lopen.

Ja precies je hebt altijd het idee dat ze het over je hebben

Nare verhalen over het pesten

@prazo, is er met jou wel eens over EMDR gesproken, gezien je klachten?
Helpt het je om je voor te stellen hoe het zou zijn als iemand je beschermd had tijdens de pestmomenten vroeger. Waarschijnlijk is dat juist pijnlijk, omdat je gaat voelen wat je gemist hebt. Maar als je je dat kan voorstellen kan je die beschermer ook in het hier en nu inzetten als de machteloze gevoelens weer getriggerd worden. En misschien nog wat liefdevolle ouderboodschappen opstellen om je te helpen oriënteren in het hier en nu als je je zo voelt, want zoals je zegt, als dat gevoel getriggerd wordt nu is het nu NIET omdat mensen je pesten, er worden alleen oude boodschappen in jouw gevoel getriggerd. Dat is voor jezelf naar, maar ook lullig voor de mensen om je heen die eigenlijk de narigheid krijgen opgeplakt van de nare mensen uit het verleden! Misschien helpt het om nog wat liefdevolle en beschermende ouderboodschappen op te stellen op een moment waarop je je goed/beter voelt en er wat beter bij kan.

@snorrie, fijne post van die liefdevolle ouderboodschappen.

Ik heb verder niet zo veel energie om te typen, maar ik lees jullie wel.

Prazo, ik vind je post heel aangrijpend. Wat moet dat een kuttijd zijn geweest voor je. Weet je ook waarom je er helemaal alleen mee bent blijven rondlopen? Verder sluit ik me aan bij de post van Tuinhek, ik denk dat het zou helpen om de pijn uit die tijd écht te voelen.

Zelf ben ik ook mijn hele basisschool periode gepest en dat heeft mijn eigenwaarde naar beneden gehaald. Maar echt beschadigd ben ik door de manier waarop mijn vader er mee omging. Die mij de boodschap gaf dat ik het er zelf naar gemaakt had.

Tu1nhek, jawel er is wel eens EMDR ter sprake gekomen in de therapie. Maar uiteindelijk zagen ze daar toch niet de oplossing in. Ze wisten het eigenlijk niet zo goed. Ik ben eigenlijk pas veel later in de therapie wat meer open geworden over wat het pesten nu nog met me doet. Er bleek nog heel veel emotie te zitten, heel veel verdriet en boosheid. Op basis daarvan is wel vastgesteld dat het trauma er nog zit, ik kreeg de opdracht erover te schrijven. Aangezien dit veel pijn en verdriet opleverde ben ik er na het stoppen van de therapie vrij snel ook mee gestopt het op te schrijven.

Ik voel dan inderdaad ook vaak wat ik gemist heb, niks aan.

Dus inderdaad wat je zegt, die pijn zit er nog en die oefeningen doen brengt me weer terug daar in, iets waar ik me vaak niet helemaal toe kan zetten. Ik heb een vermijdende inslag. Zonder therapeut doe ik het niet, want dan staat het al helemaal ver van me af, als je snapt wat ik bedoel.

Het is wel lullig dat ik de gebeurtenissen in het hier en nu op mensen projecteer, dat ben ik met je eens. Die liefdevolle ouderboodschappen die Snorrie postte zijn inderdaad zo totaal anders dan hoe ik tegen mezelf praat en naar mezelf en mijn gedrag kijk. Ik kijk soms ook nog wel eens terug naar die lijst, als ik wel weet dat ik niet aardig tegen mezelf ben maar niet weet hoe ik wel aardig tegen mezelf kan zijn.

Zat in therapie ook altijd met mijn mond vol tanden als er zulke vragen kwamen, over 'wat zou je tegen jezelf kunnen zeggen wat je wel zou helpen'. Dit forum is echt zeer waardevol, nu kan ik het al beter dan ooit tevoren.

Martje, wat naar dat je zulke reacties gekregen hebt thuis terwijl je juist geholpen had moeten worden. Verschrikkelijk ook al zo'n lange periode gepest dus. En dan ook nog gesterkt worden in je angst dat het jouw eigen schuld is dat dit allemaal gebeurt. Dat moet ook ongelofelijk pijnlijk gevoeld hebben.

Ik weet nog wel dat ik in de brugklas een keer, toen ik het eerste uur vrij had en mijn ouders naar werk waren, ik het broodmes uit de keukenla had gehaald en had gedacht: ik hoef dit niet te blijven doen. Straks weer die ellende in, me laten uitschelden en vernederen, ik kan het ook gewoon laten ophouden, nu. Dus daar stond ik met die kartels van dat mes al op mijn pols te drukken. Dat was gewoon pure machteloos, ik heb het mes nijdig weer teruggegooid en ben met een verslagen gevoel alsnog naar school gefietst natuurlijk. Zoals altijd, kon iedereen weer gewoon rustig zijn gang gaan en werd het weer een doodnormale dag en hield ik de shit voor mzelf.

Ik heb mezelf altijd ingepraat dat ik het niet mocht zeggen tegen mijn ouders, omdat ze het druk hadden en niet nog een extra zorg erbij moesten krijgen omdat ik me niet kon redden. Dat wilde ik absoluut niet. Of dat ik ze verdriet zou doen. Mijn moeder liet het ook altijd duidelijk merken als we haar teveel moeite kostten, ''ik hoef je even niet meer te zien, ik heb al de hele dag voor jou lopen sloven en nu doe je dit ook nog, ik heb het nu even gehad'' zulke dingen. Vaak ging het dan nog over relatief onschuldige dingen zoals een school etui kwijtraken, dus moet je nagaan, was mijn redenering. Hoe pissig zou ze zijn als ik hiermee kwam, dat ging haar pas energie kosten.

Ook schaamde ik me te pletter, ik wilde niets anders dan geaccepteerd worden door de andere kinderen en 'normaal' zijn, en dit was ik dus overduidelijk niet, concludeerde ik. Dus ik heb mezelf ook verteld dat ik me daar goed voor mag schamen. Ja uiteindelijk ben ik mezelf gaan wegcijferen en ben ik ermee blijven rondlopen, en de drempel werd steeds groter om het te zeggen, want dan had ik het al 'X' aantal jaar verzwegen, dan zou ik scheve blikken krijgen ''vertrouw je me niet?'' Uiteindelijk dus de volledige 10 jaar verzwegen.

Daarna nog eens 10 jaar gewacht met vertellen. Daar schaam ik me ook voor. Ik schaam me heel snel, en ben heel snel bang dat mensen zich storen aan de hoeveelheid energie die ik ze kost. Ik maak mezelf nog steeds zo onzichtbaar mogelijk, ook op werk, ik vind dingen vragen die ik niet weet heel moeilijk. Ik heb vandaag zelf een bedrijf gebeld, ik trilde wel en hield het heel kort, maar heb het wel gedaan, in bijzijn van al mijn collega's.

Met van dit soort kleine stappen heb ik de hoop dat het ooit vanzelf gaat, zonder trillen en beven en rood worden, en dat ik er om kan glimlachen dat het me nu zoveel moeite kost.

snorriemorrie schreef: ↑

18-01-2019 09:24

Hetkomt,Prazo. Daar ben ik echt van overtuigd. Er komt een moment dat jij iets doet en dat je opeens bedenkt: 2 jaar geleden zou ik dit heel anders hebben aangepakt.

Ik vind het ook echt heel goed dat je er hier zo open over bent over wat jij hebt meegemaakt. Bij mij zit nog best veel schaamte over die dingen. Ik heb ook echt mijn twijfels over wat ik nou precies heb meegemaakt, ik kan me er weinig van herinneren. Misschien maar beter ook, ik weet het niet...

Bedankt snorrie! Ik had dat in het begin ook, de herrinneringen zaten diep weggestopt. In therapie ben ik ze pratenderwijs weer gaan terughalen en misschien dat ze me nu ook tijdelijk zo teisteren. Verschrikkelijk dat het bij jou ook zo’n vaart is gelopen dat je je bent gaan vervreemden van die tijd en je emoties toen. Die klootzakken weten niet wat ze aanrichten.

Volgens mij ben je héél goed bezig prazo. Het voelen is onderdeel van het herstel en ik vind het eerlijk gezegd heel knap dat je zo goed lijkt te kunnen voelen.

De overtuiging in je hoofd dat je niks waard bent en te veel ruimte, tijd een aandacht inneemt is waar je in bent gaan geloven als waarheid. Dat is logisch, want je hebt ook (door heel nare ervaringen) geleerd dat dat de waarheid ís. Maar nu ben je een volwassen vrouw en in het hier en nu is de keuze aan jou om te durven er een andere mogelijke waarheid naast te zetten en daarin te gaan geloven. Ik weet echt hoeveel weerstand je daartegen kan hebben. Dat lijkt ook paradoxaal, want je zou natuurlijk maar al te graag in een andere waarheid geloven. Maar het afstappen van onze overtuigingen en wat we denken dat de waarheid is, voelt toch nog vreselijk verkeerd en als een enorm risico. Het is net als wanneer je bovenaan een berg staat en iemand zegt dat je eraf moet springen, want het is geen ravijn onder je, dat dat alleen de waarheid is die jij ervaart. Dan ga je natuurlijk niet van die berg af springen. Alles in je zal roepen dat dat niet kan. En toch is dat het risico dat je moet nemen. Dat die warme, beschermende, liefdevolle ouderboodschappen de echte waarheid zijn waar je voor moet gaan kiezen en dat dat alleen kan door zélf de stappen daarin te nemen. Te gaan experimenteren met stap voor stap iets meer die nieuwe waarheid op te zoeken en te kijken wat er gebeurt. Nieuwe ervaringen opdoen waar je nieuwe waarheid op kan gaan groeien, waar je meer in kan gaan geloven waardoor je oude waarheid (en de nare boodschappen uit het verleden) steeds zwakker worden. Je hoeft niet met je mond vol tanden te zitten, die liefdevolle ouderboodschappen kan jij namelijk prima bedenken als je je voorstelt dat je het niet tegen jezelf hebt, maar tegen een ander. En misschien ook wel als je je voorstelt dat je het niet nú tegen jezelf hebt, maar tegen het kind in die nare situaties van vroeger. Ik weet zeker dat je ze goed kan bedenken, maar ze in het hier en nu inzetten, wanner de emoties, de oude boodschappen en waarheden op hun sterkst zijn, wanneer je op de rand van de berg staat, dát is waar het moeilijk wordt. Maar besef dat je niet met je mond vol tanden zit, je durft alleen niet te springen. (Ik op dit moment ook niet, al heb ik het in het verleden wel gedaan, met héél goed resultaat, daarom durf ik dit zo stellig te schrijven.)

Het voelen wat je gemist hebt is het meest pijnlijk, maar geeft je ook de meest duidelijke richting in wat je nodig hebt en waar je naartoe moet. Ik denk overigens dat EMDR heel helpend zou kunnen zijn voor jou, juist omdat je zo veel herinneringen hebt.

Je bent onwijs goed bezig

snorriemorrie schreef: ↑

18-01-2019 11:20

Ja, dat vraag ik me dus af of ik me ben gaan vervreemden van die tijd.... Soms denk ik van wel,soms denk ik dat mijn moeder er een groter probleem van maakte dan dat het voor mijzelf was, en dat ik me vooral rot voel over het feit dat ik mijn moeder teleurstelde doordat ik niet sociaal en populair was. Dat is wel iets wat ik me vaak afvraag eigenlijk. En misschien is dat ook weer een manier om niet te hoeven voelen, dat weet ik niet

.
Maar dat kan ook gewoon hè snorrie. Het is echt nogal wat om als kind te voelen dat je een ouder teleurstelt. Om niet goed genoeg te zijn zoals je bent. Dat een ouder hún behoeftes op jou projecteert waar jij nooit aan kan voldoen. En hún onvrede over zichzelf dus bij jou terechtkomt. Daar ontstaat parentificatie van en de verstrengeling die juist een thema is voor jou. Het niet goed genoeg zijn ondermijnt je bestaansrecht.