Psyche
alle pijlers
Schoonzus doet zelfmoordpoging, schoonouders gaan op reis
donderdag 24 mei 2018 09:48
Beste Viva-forumdames,
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
Ik lees al een tijdje mee maar heb nog nooit iets gepost. Nu heb ik iets op mijn hart en ik weet echt niet wat ik er mee aanmoet. Hopelijk heeft iemand tips!
Ik had altijd veel respect voor mijn schoonouders. Het zijn hoogopgeleide mensen die altijd hard hebben gewerkt en erg succesvol zijn. Ze zijn een beetje elitair en voelen zich beter dan anderen, maar als ik zie wat ze gespresteerd hebben kan ik dat wel accepteren (niet dat ik ze beter vind dan anderen, laat dat duidelijk zijn).
Dat mijn schoonvader een tikkeltje narcistisch is, dat wist ik ook wel maar kon daar altijd wel mee dealen. Een van mijn talenten is aanpassen aan anderen en daar zelf geen problemen me ondervinden.
Het gezin van mijn schoonouders bestaat uit 8 (!) kinderen. Bijna allemaal erg geslaagd in het leven. En er is redelijk goed contact tussen de kinderen en hun ouders. Mijn schoonouders zijn altijd in het buitenland, maar iedereen lijkt dat geaccepteerd te hebben. Hun opvoedfilosofie is 'laissez faire' wat inhoud: bemoei je niet met je kinderen en besteedt er weinig aandacht aan. Dat heeft goed uitgepakt voor een aantal kinderen (waaronder mijn man) en wat minder goed voor anderen.
Mijn schoonzusje van begin 30 is het zwarte schaap van de familie. Zij is jong in een psychose geraakt en eigenlijk sindsdien altijd psychotisch geweest. De ouders van mijn man konden hier, toen dit gebeurde, niet mee omgaan: mijn man heeft als student een jaar van zijn studie opgeofferd om zijn zusje te begeleiden bij therapeuten en artsen.
Haar ouders leggen geen enkele blaam bij zichzelf en zien de psychose als puur medisch. De stress van de gezinsstructuur en het niet accepteren van 'gevoeligheid', de nadruk op hard werken en geen gevoel tonen hebben echter zonder twijfel invloed gehad op het ontstaan van haar psychose.
Haar ouders negeren de zorg voor haar, zijn het grootste gedeelte van het jaar luxe op reis, en laten hun dochter bijna volledig over aan de verzorgingsstaat. Terwijl ze zelf exorbitant leven en 'belangrijk' doen, in mijn ogen. (ze presenteren zich ook nadrukkelijk als belangrijk en fantastische mensen).
Nu heeft mijn schoonzus (10 jaar later) een zelfmoordpoging gedaan. Een gedeelte van de broers en zussen spingt op en neemt de zorg op zich. Mijn schoonouders komen 3(!) dagen naar nederland, een week na dato, en vetrekken vervolgens naar Amerika. voor 3 maanden. Terwijl mijn schoonzus volledig fysiek en psychisch in de prak in het ziekenhuis ligt en de komende 3 maanden daar zal moeten blijven.
Een vreselijke situatie dus.
Maar wat is nu mijn probleem? Het probleem is dat ik me dit enorm aantrek en dit wil 'oplossen'. Ik vind de sitatie vreselijk onrechtvaardig en wil dit duidelijk maken aan mijn schoonouders. Zij moeten hier verdorie hun dochter ondersteunen en dat niet overlaten hun eigen kinderen die allemaal in het spitsuur van hun leven zitten (met kleine kinderen etc.). Zij moeten hier staan! en verantwoordelijkheid nemen voor hun fouten! Zij kunnen niet weggaan en op reis gaan en hun dochter laten stikken??
Alle kinderen van mijn schoonouders (ook mijn man) houden de hand boven hun hoofd. Onder het mom van 'onze ouders zijn incapabel om deze situatie op te lossen'. Daardoor worden mijn schoonouders gespaard. En kunnen zij vrolijk op reis terwijl hun kinderen de ellende oplossen. (Of niet oplossen: beter proberen te maken). In mijn ogen zijn de enige die dit beter kunnen maken mijn schoonouders zelf, door aandacht en liefde te geven aan hun dochter.
Ik geloof wel dat mijn schoonouders incapabel zijn.. maar niemand wijst ze hierin terecht. Ze proberen het niet eens en blazen nog wel hoog van de toren met hun goede opvoedadviezen en hun status.
Mijn probleem hier in is dat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan me hier zo boos over maken dat ik het uitvit op mijn man. wat natuurlijk helemaaaal niet juist is (hij kan beter mijn steun gebruiken dan mijn verwijten over zijn ouders). Maar ergens doet dit iets met mij wat mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik wil kalm blijven en het juiste doen. Maar wat het juiste is is misschien niet luisteren naar mijn intuitie.
Alles schreeuwt in mij: maak het onrecht weer recht!! Trek die ouders bij de les! confonteer ze! Help die arme meid!
Mijn intuitie roept: luister naar je gevoel! laat dit niet gebeuren! ga er niet bijstaan! los dit op!!
Anderzijds wil ik ook mijn man steunen en het hem niet moeilijker maken. Hij zou liever hebben dat ik accepteer dat mijn schoonouders dit niet kunnen en hun ego in tact laten. En me vooral niet kritisch uitlaten want dat breekt met mijn (narcistische) schoonvader. Mijn man heeft goed contact met zijn ouders omdat hij zich goed kan schikken (zonder daarmee over zijn eigen grenzen te gaan). Hij is daar erg pragmatisch in.
Ik niet. Ik sta in volledige tweestrijd. en voel me emotioneel meegesleurd in iets waar ik niets aan kan veranderen maar wat me opbreekt. Ik kan niet niet aanzien.
Wat zouden jullie doen?
Hoe zouden jullie mijn schoonzus helpen?
Zouden jullie je schoonouders confronteren (en luisteren naar je rechtvaardogheidsgevoel) of juist je man bijstaan en je schikken naar zijn wensen (en dus die van je schoonvader) en ja en amen zeggen en zijn troep opruimen?
dat was een heeeel verhaal.
Ik hoop op reacties!
Anna
anoniem_370057 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 09:52
Reden: spelfouten
Reden: spelfouten
1.44% gewijzigd
donderdag 24 mei 2018 12:58
Ik snap je gevoel wel hoor TO. Je voelt en ziet dat het niet klopt maar ook jij wordt niet gehoord. In principe krijg je dezelfde behandeling als je schoonouders, rationeel etc. Voor hen zijn het hun copingmechanismen en denkwerelden om met hun familiesituaties om te gaan.
Als je partner je ook niet lijkt te horen ga je schreeuwen. Het lijkt me erg zwaar dat ouders er nooit zijn voor de kinderen hoe oud ze ook mogen zijn. Alleen deze mensen zullen niet veranderen zolang ze hun levensstijl kunnen blijven volhouden. Wie weet komt een verandering als een van de twee wegvalt en/of ze zelf kwetsbaarder worden. Focus op je eigen nabije omgeving waar je wel invloed op hebt anders loop je risico dat het jou opvreet.
Als je partner je ook niet lijkt te horen ga je schreeuwen. Het lijkt me erg zwaar dat ouders er nooit zijn voor de kinderen hoe oud ze ook mogen zijn. Alleen deze mensen zullen niet veranderen zolang ze hun levensstijl kunnen blijven volhouden. Wie weet komt een verandering als een van de twee wegvalt en/of ze zelf kwetsbaarder worden. Focus op je eigen nabije omgeving waar je wel invloed op hebt anders loop je risico dat het jou opvreet.
donderdag 24 mei 2018 13:02
LizBakker schreef: ↑24-05-2018 12:07[..]
Overigens zou je iemand bij een andere ziekte meestal ook wel bijstaan. Ik zou mijn reis ook afzeggen als iemand voor iets anders in het ziekenhuis belandt. Maar daarin is iedereen verschillend. Sommigen stellen; ik kan toch niet veel doen.
Maar goed, ik krijg de indruk dat TO echt vindt dat de ziekte gerelateerd is aan het handelen van de ouders, dus dan ligt de situatie al weer anders.
Zo'n gevoel heb ik op zich ook, maar wat als ouders alleen maar verwijten krijgen van dochter. En soms.. soms is bij een lastige ziekte afstand voor iedereen prettiger. Bij een lichamelijke ziekte zou je misschien nog praktische hulp kunnen bieden.
Later is nu
donderdag 24 mei 2018 13:06
donderdag 24 mei 2018 13:10
Ja, het gaat TO natuurlijk meer om de boodschap die het uitstraalt naar de dochter, want feitelijk kun je natuurlijk niet veel doen.
Ik heb ook ooit weken aaneen aan een bed gezeten van een familielid dat in een coma was geraakt. Je hoopt maar dat zo iemand er iets van meekrijgt, maar daadwerkelijk hulp bieden is er niet bij natuurlijk. Dit familielid is wel uit de coma gekomen, maar heeft niets bewust meegekregen van ons.
donderdag 24 mei 2018 13:12
Niet alles gelezen.
TO, je schoonouders vinden waarschijnlijk dat wat jij van de situatie vindt, je naar de politie moet brengen
Maw. Jouw mening doet er niet toe voor je schoonouders.
En zelfs al zou je ze alleen vragen waarom zij deze rol voor zichzelf zien, dan hebben ze waarschijnlijk een goede reden bedacht als excuus. Bijvoorbeeld dat de dochter volwassen is en zij als ouders dus niet meer verantwoordelijk zijn.
Je schiet er niets mee op met nu de confrontatie aan gaan.
Hun gedrag nu echter betekent indirect ook dat als je schoonouders straks iets mankeren, er ook voor de kinderen geen verplichting is voor hen te zorgen. En dat moment komt natuurlijk op termijn. Dat scheelt dan weer
TO, je schoonouders vinden waarschijnlijk dat wat jij van de situatie vindt, je naar de politie moet brengen
Maw. Jouw mening doet er niet toe voor je schoonouders.
En zelfs al zou je ze alleen vragen waarom zij deze rol voor zichzelf zien, dan hebben ze waarschijnlijk een goede reden bedacht als excuus. Bijvoorbeeld dat de dochter volwassen is en zij als ouders dus niet meer verantwoordelijk zijn.
Je schiet er niets mee op met nu de confrontatie aan gaan.
Hun gedrag nu echter betekent indirect ook dat als je schoonouders straks iets mankeren, er ook voor de kinderen geen verplichting is voor hen te zorgen. En dat moment komt natuurlijk op termijn. Dat scheelt dan weer
donderdag 24 mei 2018 13:20
donderdag 24 mei 2018 13:25
miekemv schreef: ↑24-05-2018 12:58Ik snap je gevoel wel hoor TO. Je voelt en ziet dat het niet klopt maar ook jij wordt niet gehoord. In principe krijg je dezelfde behandeling als je schoonouders, rationeel etc. Voor hen zijn het hun copingmechanismen en denkwerelden om met hun familiesituaties om te gaan.
Wat? Hoe kom je hierbij?
miekemv schreef: ↑24-05-2018 12:58Als je partner je ook niet lijkt te horen ga je schreeuwen. Het lijkt me erg zwaar dat ouders er nooit zijn voor de kinderen hoe oud ze ook mogen zijn. Alleen deze mensen zullen niet veranderen zolang ze hun levensstijl kunnen blijven volhouden. Wie weet komt een verandering als een van de twee wegvalt en/of ze zelf kwetsbaarder worden. Focus op je eigen nabije omgeving waar je wel invloed op hebt anders loop je risico dat het jou opvreet.
Of niet. Waarom zouden ze moeten veranderen? En van wie moet dat? Stel dat mensen tegen jou zeggen dat je je veel teveel aantrekt van mensen, dat je te empathisch bent en teveel wil zorgen. Ga je dan veranderen?
donderdag 24 mei 2018 13:27
Wie zegt dat ze dat willen? Ik heb ouders die absoluut niet willen dat hun kinderen later voor ze gaan zorgen. Ik zou me trouwens ook niet willen laten verzorgen door familie. Hand- en spandiensten prima, maar geen echte verzorging.
donderdag 24 mei 2018 13:32
Ik heb in mijn familie te maken met mensen met psychische problemen. Ook in mijn vriendenkring. Buitenstaanders denken altijd heel goed te weten, wat ze zouden doen. of wat wij anders zouden moeten doen.
Echt, als het eenvoudig was, was het al wel opgelost. Dit soort zaken, zijn zo intens complex, dat je je als 'aanhang' beter buiten kan houden.
Echt, als het eenvoudig was, was het al wel opgelost. Dit soort zaken, zijn zo intens complex, dat je je als 'aanhang' beter buiten kan houden.
donderdag 24 mei 2018 13:48
Ik begrijp je frustratie TO. Maar ik denk dat - ook al blijven je schoonouders in de buurt - je schoonzus er niks aan zou hebben. Ze klinken als kille mensen en daar verander je weinig aan.
Dat gezegd hebbende: ik heb wel een keer mijn mond opengedaan tegen mijn schoonvader toen hij mijn schoonzus slecht behandelde. Ik ben - tegen de wens van mijn vriend in - verschrikkelijk kwaad geworden en heb ook echt nare (maar ware) dingen tegen hem gezegd (hm, geschreeuwd, heel chique...). Nou is hij geen narcist, maar gewoon een beetje ‘apart’. Uiteindelijk heeft het het gewenste effect gehad en was onze relatie een half jaartje behoorlijk bekoeld. Maar inmiddels is het weer prima, ook tussen vader en dochter gelukkig!
Maar dat was wel echt een andere situatie. En ik zou het mijn vriend NOOIT kwalijk nemen dat hij zijn vader accepteert voor wie hij is. Hoe irritant ik die man ook mag vinden..
Dat gezegd hebbende: ik heb wel een keer mijn mond opengedaan tegen mijn schoonvader toen hij mijn schoonzus slecht behandelde. Ik ben - tegen de wens van mijn vriend in - verschrikkelijk kwaad geworden en heb ook echt nare (maar ware) dingen tegen hem gezegd (hm, geschreeuwd, heel chique...). Nou is hij geen narcist, maar gewoon een beetje ‘apart’. Uiteindelijk heeft het het gewenste effect gehad en was onze relatie een half jaartje behoorlijk bekoeld. Maar inmiddels is het weer prima, ook tussen vader en dochter gelukkig!
Maar dat was wel echt een andere situatie. En ik zou het mijn vriend NOOIT kwalijk nemen dat hij zijn vader accepteert voor wie hij is. Hoe irritant ik die man ook mag vinden..
donderdag 24 mei 2018 13:56
omdat TO ze niet aardig vindt, raar he, dat ze dan zo kil overkomenthee_leutje101 schreef: ↑24-05-2018 13:48Ze klinken als kille mensen en daar verander je weinig aan.
donderdag 24 mei 2018 14:00
Wat een rare reactie.nerdopviva schreef: ↑24-05-2018 13:25Wat? Hoe kom je hierbij?
Of niet. Waarom zouden ze moeten veranderen? En van wie moet dat? Stel dat mensen tegen jou zeggen dat je je veel teveel aantrekt van mensen, dat je te empathisch bent en teveel wil zorgen. Ga je dan veranderen?
donderdag 24 mei 2018 14:00
donderdag 24 mei 2018 14:08
Soms moet je wel je mond opendoen vooral als het je persoonlijk raakt. Ik vind het altijd wel een lastige afweging binnen familie. En als je er zo over leest hebben een hoop mensen zulke dilemma's.thee_leutje101 schreef: ↑24-05-2018 13:48Ik begrijp je frustratie TO. Maar ik denk dat - ook al blijven je schoonouders in de buurt - je schoonzus er niks aan zou hebben. Ze klinken als kille mensen en daar verander je weinig aan.
Dat gezegd hebbende: ik heb wel een keer mijn mond opengedaan tegen mijn schoonvader toen hij mijn schoonzus slecht behandelde. Ik ben - tegen de wens van mijn vriend in - verschrikkelijk kwaad geworden en heb ook echt nare (maar ware) dingen tegen hem gezegd (hm, geschreeuwd, heel chique...). Nou is hij geen narcist, maar gewoon een beetje ‘apart’. Uiteindelijk heeft het het gewenste effect gehad en was onze relatie een half jaartje behoorlijk bekoeld. Maar inmiddels is het weer prima, ook tussen vader en dochter gelukkig!
Maar dat was wel echt een andere situatie. En ik zou het mijn vriend NOOIT kwalijk nemen dat hij zijn vader accepteert voor wie hij is. Hoe irritant ik die man ook mag vinden..
donderdag 24 mei 2018 14:08
Dit.lilalinda schreef: ↑24-05-2018 13:32Ik heb in mijn familie te maken met mensen met psychische problemen. Ook in mijn vriendenkring. Buitenstaanders denken altijd heel goed te weten, wat ze zouden doen. of wat wij anders zouden moeten doen.
Echt, als het eenvoudig was, was het al wel opgelost. Dit soort zaken, zijn zo intens complex, dat je je als 'aanhang' beter buiten kan houden.
Als het met mijn jongste zoon slecht gaat moet ik juist afstand nemen. En hopen dat anderen er voor hem zijn.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 24 mei 2018 14:15
donderdag 24 mei 2018 14:15
thee_leutje101 schreef: ↑24-05-2018 14:00Tuurlijk, het is 1 kant van het verhaal. Maar als de andere 7 kinderen ook overtuigd zijn dat hun ouders incapabel zijn om te ‘zorgen’, dan vind ik dat wel kil klinken ja..
Er staat dat de kinderen zeggen dat hun ouders "incapabel zijn deze situatie op te lossen". Dat is toch wel iets anders dan incapabel zijn om te zorgen.
donderdag 24 mei 2018 14:18
Tuurlijk, maar mijn vakantie zou ik er wrsch niet voor af (hoeven) zeggen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 24 mei 2018 14:25
En het dan door de kinderen op laten lossen. Chique.
Ik heb het van nog dichterbij meegemaakt. Ik vind helemaal niet dat TO over de grenzen heen gaat. Het is onbehoorlijk om maanden op reis te gaan terwijl je dochter je nodig heeft. Tegelijkertijd denk ik niet dat ouders veel toegevoegde waarde hebben als ze zo met zichzelf
weglopen.
Maar ik heb zo'n soort verhaal al eerder gehoord. Die mensen hadden meer dan tien kinderen. Toen een van hen zelfmoord pleegde, mocht niemand van de familie op haar begrafenis komen. Die ouders hadden ook een laissez faire manier van opvoeden. Volgens mij heet dat in gewoon Nederlands verwaarlozing.
donderdag 24 mei 2018 14:32
TO vindt dat die dochter haar ouders nodig heeft, de rest van de familie doet het op zijn eigen manier. Waarom zou TO dan gelijk hebben?
TO denkt wel even te weten hoe het allemaal in elkaar steekt, van de psyche van haar schoonouders tot de oorzaak van de psychose en de behoeftes van haar schoonzus. Terwijl ze overduidelijk bevooroordeeld is en zeker geen medische achtergrond heeft of de psychiater van dienst heeft gesproken.
TO denkt wel even te weten hoe het allemaal in elkaar steekt, van de psyche van haar schoonouders tot de oorzaak van de psychose en de behoeftes van haar schoonzus. Terwijl ze overduidelijk bevooroordeeld is en zeker geen medische achtergrond heeft of de psychiater van dienst heeft gesproken.
