Psyche
alle pijlers
Slachtoffer van gewelddadige overval...
woensdag 22 september 2010 om 19:29
en het heeft nogal wat impact! Slachtofferhulp kan niet omdat we ons ten tijde van de overval nogal in een grijs circuit bewogen. Maar met veel geweld en bedreigen met een vuurwapen is geld en sieraden afhandig gemaakt. Het enige wat ik kon denken was: als we hier maar wegkomen! Het geld is het minst belangrijk, ik voel me niet meer veilig, ben onrustig en voel constant weer dat schrikmoment van de eerste seconden. Ik ben op zoek naar mensen die ook een traumatische ervaring hebben meegemaakt en de gevolgen voor hun. Heeft slachtofferhulp je geholpen en zo ja... wat deed je daar dan behalve er over praten? Ik kan in mn omgeving er niet over praten omdat het in een tijd was waarvan niemand wist wat ik deed. Met mijn vriend kan ik er wel over praten want hij was er bij. Maar dat wil dus zeggen dat we er alleen s avonds over kunnen praten want overdag op mn werk gaat dat niet. Ik sta steeds op het punt om een collega in vertrouwen te nemen maar durf het niet. Omdat ik daar graag in vaste dienst wil komen en geen Tokkie-beeld van mezelf wil neerzetten. Bovendien vraag ik me af of het niet beter is om me er in elk geval overdag overheen te moeten zetten zodat ik wel door kan gaan met normaal functioneren op mn werk.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
PS.. het is nu bijna 2 weken geleden en dus nog redelijk vers.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
PS.. het is nu bijna 2 weken geleden en dus nog redelijk vers.
woensdag 22 september 2010 om 19:56
Dankjewel Aubrey voor de link!
Dit stond er onder andere in:
De symptomen zijn herbeleving (nachtmerries of flashbacks), vermijding van herinneringen of emotionele uitschakeling hiervan, ernstige prikkelbaarheid en slaapstoornissen, extreme spanning als gevolg van bepaalde prikkels, irritatie en hevige schrikreacties. Het is ook mogelijk dat de persoon symptomen van andere psychische aandoeningen vertoont zoals een klinische depressie. Van PTSS is sprake wanneer de symptomen langer dan een maand duren. Wanneer deze korter dan een maand duren, spreekt men van acute stressstoornis (ASS). PTSS is met behandeling te genezen of verbeteren. Soms kan dit ook spontaan gebeuren.
Nachtmerries heb ik niet, ik slaap als een blok maar als ik eenmaal wakker ben s nachts dan val ik moeilijk weer in slaap, dan ga ik het wel herbeleven
Prikkelbaar ben ik (nog) niet.
En het duurt nog niet langer dan een maand.
Maar ik hou mezelf in de gaten, laat mn gevoel toe zoals het komt en probeer niks weg te drukken.
Dit stond er onder andere in:
De symptomen zijn herbeleving (nachtmerries of flashbacks), vermijding van herinneringen of emotionele uitschakeling hiervan, ernstige prikkelbaarheid en slaapstoornissen, extreme spanning als gevolg van bepaalde prikkels, irritatie en hevige schrikreacties. Het is ook mogelijk dat de persoon symptomen van andere psychische aandoeningen vertoont zoals een klinische depressie. Van PTSS is sprake wanneer de symptomen langer dan een maand duren. Wanneer deze korter dan een maand duren, spreekt men van acute stressstoornis (ASS). PTSS is met behandeling te genezen of verbeteren. Soms kan dit ook spontaan gebeuren.
Nachtmerries heb ik niet, ik slaap als een blok maar als ik eenmaal wakker ben s nachts dan val ik moeilijk weer in slaap, dan ga ik het wel herbeleven
Prikkelbaar ben ik (nog) niet.
En het duurt nog niet langer dan een maand.
Maar ik hou mezelf in de gaten, laat mn gevoel toe zoals het komt en probeer niks weg te drukken.
woensdag 22 september 2010 om 19:57
Ik ben ook ooit overvallen. Heb niets gehad aan slachtofferhulp, wel aan mijn huisarts die mij doorverwees naar emdr. Dit heeft toen de scherpe randjes eraf gehaald, de ergste angst.
Maar het heeft toch nog een tijd geduurd voordat het uit mijn syste was.
Nu nog merk ik dat ik alerter ben en soms heftig reageer op aggresiviteit.
Mijn tip dus: ga naar je huisarts!
En veel sterkte.
Maar het heeft toch nog een tijd geduurd voordat het uit mijn syste was.
Nu nog merk ik dat ik alerter ben en soms heftig reageer op aggresiviteit.
Mijn tip dus: ga naar je huisarts!
En veel sterkte.
woensdag 22 september 2010 om 19:58
Ik ben ook ooit overvallen. Heb niets gehad aan slachtofferhulp, wel aan mijn huisarts die mij doorverwees naar emdr. Dit heeft toen de scherpe randjes eraf gehaald, de ergste angst.
Maar het heeft toch nog een tijd geduurd voordat het uit mijn systeem was.
Nu nog merk ik dat ik alerter ben en soms heftig reageer op aggresiviteit.
Mijn tip dus: ga naar je huisarts!
En veel sterkte.
Maar het heeft toch nog een tijd geduurd voordat het uit mijn systeem was.
Nu nog merk ik dat ik alerter ben en soms heftig reageer op aggresiviteit.
Mijn tip dus: ga naar je huisarts!
En veel sterkte.
woensdag 22 september 2010 om 20:02
Ten eerste: wat akelig dat dit je gebeurd is. Ook al zat je zelf toen in dubieuze zaken, dan is het toch heel akelig om mee te maken.
ten tweede: volgens mij kun je ook een beroep op slachtofferhulp doen zonder aangifte te doen. Bel ze anders eens op, en leg uit dat je moeilijk aangifte kunt doen maar toch eens wilt praten.
En als dat niet kan of niet bevalt, kun je ook nog contact opnemen met het maatschappelijk werk. Ook daar zitten goeie tussen die je kunnen helpen (helaas lang niet allemaal), maar dat voelt misschien minder zwaar dan naar een psycholoog.
ten tweede: volgens mij kun je ook een beroep op slachtofferhulp doen zonder aangifte te doen. Bel ze anders eens op, en leg uit dat je moeilijk aangifte kunt doen maar toch eens wilt praten.
En als dat niet kan of niet bevalt, kun je ook nog contact opnemen met het maatschappelijk werk. Ook daar zitten goeie tussen die je kunnen helpen (helaas lang niet allemaal), maar dat voelt misschien minder zwaar dan naar een psycholoog.
woensdag 22 september 2010 om 20:06
Goed dat je overweegt om naar 'n psych te stappen als je er mee blijft zitten!
Mocht je in de tussentijd anoniem je hart willen luchten, dan kun je altijd terecht bij Sensoor <-- vroeger heette dat SOS-hulptelefoon. Die kun je bellen, mailen en op bepaalde tijden ook mee chatten. Allemaal anoniem. Daar zitten getrainde mensen die luisteren maar je desgewenst ook kunnen adviseren als je niet weet hoe je verder moet, waar je aan kunt kloppen voor hulp.
Sterkte!
Mocht je in de tussentijd anoniem je hart willen luchten, dan kun je altijd terecht bij Sensoor <-- vroeger heette dat SOS-hulptelefoon. Die kun je bellen, mailen en op bepaalde tijden ook mee chatten. Allemaal anoniem. Daar zitten getrainde mensen die luisteren maar je desgewenst ook kunnen adviseren als je niet weet hoe je verder moet, waar je aan kunt kloppen voor hulp.
Sterkte!
woensdag 22 september 2010 om 20:07
Een paar jaar geleden is mijn man (toen nog mijn vriend) overvallen van zijn mobiel waar ik naast stond. Ik was verstijfd van angst en het onverwachtse. Ik stond erbij en keek ernaar en begon pas met gillen (dat is gemeen en onnodig!!!) toen ze hem een trap na bleven geven.
Zijn doelwit was zijn mobiel en die hebben ze gekregen.
Zeker de eerste weken/maanden had ik angst om op straat te bellen en zag ik het weer gebeuren in mijn hoofd.
Niet echt te vergelijken met wat jij hebt meegemaakt maar ik zou echt hulp zoeken om dit te verwerken. Niks mis met op zijn minst een bezoekje aan je huisarts. Moet je perse verklaren wat je daar deed dan?
Zijn doelwit was zijn mobiel en die hebben ze gekregen.
Zeker de eerste weken/maanden had ik angst om op straat te bellen en zag ik het weer gebeuren in mijn hoofd.
Niet echt te vergelijken met wat jij hebt meegemaakt maar ik zou echt hulp zoeken om dit te verwerken. Niks mis met op zijn minst een bezoekje aan je huisarts. Moet je perse verklaren wat je daar deed dan?
woensdag 22 september 2010 om 20:18
@Kym..ja was gewoon hier in Nederland!
Heeft niets van in de krant ofzo gestaan, dat wilde de persvoorlichter niet...
En het klopt..het slijt..maar bij vlagen ben ik vooral erg boos. Eerst op die man, nu vooral op de officier van justitie, die zonder ons te horen dit aangeboden heeft aan die man.
We hebben een brief geschreven naar de officier (via slachtofferhulp) met de vraag of we eens met hem mochten praten zodat we de reden weten waarom de dader die transactie aangeboden heeft gekregen.
Hebben we niets meer op gehoord...
De dader zelf heb ik in mijn dromen keer op keer vermoord, elke keer anders. Zal mijn manier van verwerken wel zijn geweest.
Aan TO raad ik aan om er echt met iemand over te gaan praten. Zulke gebeurtenissen hakken er ontzettend in en kunnen in je hoofd gaan zitten....
Heeft niets van in de krant ofzo gestaan, dat wilde de persvoorlichter niet...
En het klopt..het slijt..maar bij vlagen ben ik vooral erg boos. Eerst op die man, nu vooral op de officier van justitie, die zonder ons te horen dit aangeboden heeft aan die man.
We hebben een brief geschreven naar de officier (via slachtofferhulp) met de vraag of we eens met hem mochten praten zodat we de reden weten waarom de dader die transactie aangeboden heeft gekregen.
Hebben we niets meer op gehoord...
De dader zelf heb ik in mijn dromen keer op keer vermoord, elke keer anders. Zal mijn manier van verwerken wel zijn geweest.
Aan TO raad ik aan om er echt met iemand over te gaan praten. Zulke gebeurtenissen hakken er ontzettend in en kunnen in je hoofd gaan zitten....
woensdag 22 september 2010 om 20:19
Wat akelig, Nicky!
Er staan goede tips: Sensoor is laagdrempelig en kun je dag en nacht bellen. De huisarts is ook een goeie, die kan je verhaal aanhoren en evt. doorverwijzen. Tegenwoordig is therapie via internet ook populair, misschien helpt dat ook wel bij een geweldservaring.
Misschien is dit een handig boekje voor je: Ik ben er kapot van
Ook gewoon in de boekhandel te koop.
Maar ik denk dat je niet te veel zelf moet hobby-en, praat er vooral over, neem ook op je werk iemand in vertrouwen. En verwacht niet dat het vanzelf over gaat of dat je overdag alles kunt uitschakelen. Het is wel heel heftig wat je hebt meegemaakt! Sterkte!
Er staan goede tips: Sensoor is laagdrempelig en kun je dag en nacht bellen. De huisarts is ook een goeie, die kan je verhaal aanhoren en evt. doorverwijzen. Tegenwoordig is therapie via internet ook populair, misschien helpt dat ook wel bij een geweldservaring.
Misschien is dit een handig boekje voor je: Ik ben er kapot van
Ook gewoon in de boekhandel te koop.
Maar ik denk dat je niet te veel zelf moet hobby-en, praat er vooral over, neem ook op je werk iemand in vertrouwen. En verwacht niet dat het vanzelf over gaat of dat je overdag alles kunt uitschakelen. Het is wel heel heftig wat je hebt meegemaakt! Sterkte!
woensdag 22 september 2010 om 20:19
Jeetje wat een heftige verhalen
En wat jij zegt Kaatjuh... daar ben ik dus ook bang voor. Tuurlijk zou ik aangifte kunnen gaan doen (en gewoon opbiechten wat we daar deden), dan hadden we wel gelijk moeten gaan want de striemen stonden in onze polsen en overige verwondingen waren toen ook nog zichtbaar.
Maar toen dacht ik: en dan? Die gasten blijven hoogstwaarschijnlijk gewoon rondlopen, wij halen ons een hoop emotionele ellende op de hals en wie weet hoe zoet hun wraak zal zijn.
En wat jij zegt Kaatjuh... daar ben ik dus ook bang voor. Tuurlijk zou ik aangifte kunnen gaan doen (en gewoon opbiechten wat we daar deden), dan hadden we wel gelijk moeten gaan want de striemen stonden in onze polsen en overige verwondingen waren toen ook nog zichtbaar.
Maar toen dacht ik: en dan? Die gasten blijven hoogstwaarschijnlijk gewoon rondlopen, wij halen ons een hoop emotionele ellende op de hals en wie weet hoe zoet hun wraak zal zijn.
woensdag 22 september 2010 om 20:20
quote:Zwup schreef op 22 september 2010 @ 20:06:
Snormel, maatschappelijk werk is hier niet goed geschikt voor. Die hebben niet de benodigde kennis in huis om hier echt een verschil te kunnen maken in mijn ogen.
Bij maatschappelijk werk zitten ook mensen die goed zijn in psychosociale hulpverlening. Niet allemaal, dat zei ik al.
Toch kun je ook daar geschikte mensen treffen die je kunnen helpen bij de verwerking van zoiets. Het is een misverstand dat je voor de verwerking van een heftige gebeurtenis per definitie professionele geestelijke gezondheidszorg nodig hebt, met hulp van wat mensen met gezond verstand,empathie en enige training in gespreksvoering kun je vaak ook een eind komen. (de mensen bij slachtofferhulp zijn trouwens ook lang niet altijd psychologen).
Als dat niet werkt komt meer professionele ggz in aanmerking, maar je hóeft er dus niet gelijk mee te beginnen.
Snormel, maatschappelijk werk is hier niet goed geschikt voor. Die hebben niet de benodigde kennis in huis om hier echt een verschil te kunnen maken in mijn ogen.
Bij maatschappelijk werk zitten ook mensen die goed zijn in psychosociale hulpverlening. Niet allemaal, dat zei ik al.
Toch kun je ook daar geschikte mensen treffen die je kunnen helpen bij de verwerking van zoiets. Het is een misverstand dat je voor de verwerking van een heftige gebeurtenis per definitie professionele geestelijke gezondheidszorg nodig hebt, met hulp van wat mensen met gezond verstand,empathie en enige training in gespreksvoering kun je vaak ook een eind komen. (de mensen bij slachtofferhulp zijn trouwens ook lang niet altijd psychologen).
Als dat niet werkt komt meer professionele ggz in aanmerking, maar je hóeft er dus niet gelijk mee te beginnen.
woensdag 22 september 2010 om 20:22
quote:Nicky69 schreef op 22 september 2010 @ 19:46:
De angst bijvoorbeeld... hoe lang gaat dat duren?
Het thuiskomen in het donker en haast niet de hoek om durven richting mn voordeur (alhoewel het niet eens thuis is gebeurd). Hoe lang duurt dat gemiddeld?
Dat soort vragen heb ik eigenlijk.
Hoe lang het gaat duren weet ik niet...ik weet alleen dat het bij mij op een gegeven moment over was.
De eerste weken kon ik de plek in huis waar het zich allemaal afspeelde niet in zonder te gaan hyperventileren of ontzettend bang te worden.
De 1e nachten hebben we uit angst ergens anders geslapen.
De angst bijvoorbeeld... hoe lang gaat dat duren?
Het thuiskomen in het donker en haast niet de hoek om durven richting mn voordeur (alhoewel het niet eens thuis is gebeurd). Hoe lang duurt dat gemiddeld?
Dat soort vragen heb ik eigenlijk.
Hoe lang het gaat duren weet ik niet...ik weet alleen dat het bij mij op een gegeven moment over was.
De eerste weken kon ik de plek in huis waar het zich allemaal afspeelde niet in zonder te gaan hyperventileren of ontzettend bang te worden.
De 1e nachten hebben we uit angst ergens anders geslapen.
