Psyche
alle pijlers
Slachtoffer van gewelddadige overval...
woensdag 22 september 2010 om 19:29
en het heeft nogal wat impact! Slachtofferhulp kan niet omdat we ons ten tijde van de overval nogal in een grijs circuit bewogen. Maar met veel geweld en bedreigen met een vuurwapen is geld en sieraden afhandig gemaakt. Het enige wat ik kon denken was: als we hier maar wegkomen! Het geld is het minst belangrijk, ik voel me niet meer veilig, ben onrustig en voel constant weer dat schrikmoment van de eerste seconden. Ik ben op zoek naar mensen die ook een traumatische ervaring hebben meegemaakt en de gevolgen voor hun. Heeft slachtofferhulp je geholpen en zo ja... wat deed je daar dan behalve er over praten? Ik kan in mn omgeving er niet over praten omdat het in een tijd was waarvan niemand wist wat ik deed. Met mijn vriend kan ik er wel over praten want hij was er bij. Maar dat wil dus zeggen dat we er alleen s avonds over kunnen praten want overdag op mn werk gaat dat niet. Ik sta steeds op het punt om een collega in vertrouwen te nemen maar durf het niet. Omdat ik daar graag in vaste dienst wil komen en geen Tokkie-beeld van mezelf wil neerzetten. Bovendien vraag ik me af of het niet beter is om me er in elk geval overdag overheen te moeten zetten zodat ik wel door kan gaan met normaal functioneren op mn werk.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
PS.. het is nu bijna 2 weken geleden en dus nog redelijk vers.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
PS.. het is nu bijna 2 weken geleden en dus nog redelijk vers.
woensdag 22 september 2010 om 21:31
Ja, hebben we het over gehad. Vriend denkt dat hij er met nog 1 of 2 weken wel redelijk 'klaar' mee is. Ik weet het niet, ik wacht het af en laat mn gevoel gewoon toe, stop niks weg en probeer ook niet bezig te blijven om maar niet te hoeven denken. En als ik over een week of 2 nog geen verbetering merk dan ga ik zeker naar de huisarts.. en vriend gaat dan met me mee. Hetzij voor mij, en misschien ook nog voor zichzelf.
De dader heeft die beslissing genomen, maar we hebben het hem wel erg makkelijk gemaakt en dat blijf ik wel erg stom vinden van ons. Ik blijf ook terug denken of er geen signalen zijn geweest waaraan we konden merken dat het foute boel was. Maar we hadden die gasten al een paar keer ontmoet en ging steeds goed, heel slim hebben ze eerst vertrouwen gekweekt.
De dader heeft die beslissing genomen, maar we hebben het hem wel erg makkelijk gemaakt en dat blijf ik wel erg stom vinden van ons. Ik blijf ook terug denken of er geen signalen zijn geweest waaraan we konden merken dat het foute boel was. Maar we hadden die gasten al een paar keer ontmoet en ging steeds goed, heel slim hebben ze eerst vertrouwen gekweekt.
woensdag 22 september 2010 om 21:39
"als ik dit..." "als hij dat...."
" wat als ik zo..."
Zo is het bij mij lang gegaan, maar daar maakte ik alleen mezelf maar gek mee.
Dat ze vertrouwen hebben gekweekt maakt het ook moeilijk lijkt me. Wanneer ga je dan weer iemand vertrouwen?
Wij hadden de dader nooit eerder gezien, of van gehoord.
(heel veel mensen in onze omgeving wel, blijkbaar wonen wij onder een steen ofzo ) Na die tijd ook nooit meer gezien of gehoord, gelukkig
" wat als ik zo..."
Zo is het bij mij lang gegaan, maar daar maakte ik alleen mezelf maar gek mee.
Dat ze vertrouwen hebben gekweekt maakt het ook moeilijk lijkt me. Wanneer ga je dan weer iemand vertrouwen?
Wij hadden de dader nooit eerder gezien, of van gehoord.
(heel veel mensen in onze omgeving wel, blijkbaar wonen wij onder een steen ofzo ) Na die tijd ook nooit meer gezien of gehoord, gelukkig
woensdag 22 september 2010 om 21:42
Ach.. wij hadden gewoon moeten bedenken dat je in 'dat' wereldje nooit iemand moet vertrouwen. Maar goed, daar ga ik dus inderdaad niet teveel over nadenken (oke.. alleen s nachts een beetje ) want dat heeft inderdaad geen nut.
Ik vind het heel fijn dat je dit met me hebt willen delen Kaatjuh... ik kan me voorstellen dat het bij jou ook weer de nodige nare herinneringen naar boven haalt
Ik vind het heel fijn dat je dit met me hebt willen delen Kaatjuh... ik kan me voorstellen dat het bij jou ook weer de nodige nare herinneringen naar boven haalt
woensdag 22 september 2010 om 22:18
Ik hoop dat de geweldplegers niet weten waar jullie wonen en jullie nog eens kunnen pakken of zo.
In eerste instantie lijkt het me belangrijk dat je met iemand, anyone, praat. Durf je Sensoor hierover te bellen en dan wel het hele verhaal te delen, zodat je geen energie hoeft te steken in censuur?
Ik denk dat psychologische hulp bij traumaverwerking pas echt aan de orde is als je voor flink langere tijd angstklachten houdt. Wat een aanvaardbare tijd daarvoor is weet ik niet, maar het zou kunnen dat zelfs die vijf weken die je hiervoor uittrekt nog te weinig tijd zijn om dit op een natuurlijke manier te verwerken.
Merk je dat je angstreacties al iets minder zijn dan in de dagen net nadat het gebeurde of eigenlijk nog niet?
In eerste instantie lijkt het me belangrijk dat je met iemand, anyone, praat. Durf je Sensoor hierover te bellen en dan wel het hele verhaal te delen, zodat je geen energie hoeft te steken in censuur?
Ik denk dat psychologische hulp bij traumaverwerking pas echt aan de orde is als je voor flink langere tijd angstklachten houdt. Wat een aanvaardbare tijd daarvoor is weet ik niet, maar het zou kunnen dat zelfs die vijf weken die je hiervoor uittrekt nog te weinig tijd zijn om dit op een natuurlijke manier te verwerken.
Merk je dat je angstreacties al iets minder zijn dan in de dagen net nadat het gebeurde of eigenlijk nog niet?
woensdag 22 september 2010 om 22:43
Ze weten wel waar we wonen, daarom ben ik ook zo bang. Aan de andere kant wonen we in een hele drukke straat en ik denk (hoop) niet dat ze het lef hebben om daar wat te doen. De ramen van onze huiskamer zijn ook open en bloot naar die drukke straat.
Mn angstreacties zijn minder als vriend ook thuis is, als ik alleen ben of samen met zoon dan ben ik angstiger. Ook vind ik het eng als ik weet dat vriend later thuiskomt en dus in het donker van de parkeerplaats naar huis moet lopen. Mijn angstreacties bestaan vooral uit het herbeleven van die eerste momenten, de schrik, het ongeloof en de angst om er weer levend en in redelijk staat weg te komen.
De angst staat mn dagelijks functioneren (werk) niet in de weg... wel heb ik met vriend afgesproken dat we echt proberen dat hij ook voor donker thuis is en we draaien gelijk de deur achter hem op slot, terwijl voorheen de achterdeur altijd open stond.
Mn angstreacties zijn minder als vriend ook thuis is, als ik alleen ben of samen met zoon dan ben ik angstiger. Ook vind ik het eng als ik weet dat vriend later thuiskomt en dus in het donker van de parkeerplaats naar huis moet lopen. Mijn angstreacties bestaan vooral uit het herbeleven van die eerste momenten, de schrik, het ongeloof en de angst om er weer levend en in redelijk staat weg te komen.
De angst staat mn dagelijks functioneren (werk) niet in de weg... wel heb ik met vriend afgesproken dat we echt proberen dat hij ook voor donker thuis is en we draaien gelijk de deur achter hem op slot, terwijl voorheen de achterdeur altijd open stond.
woensdag 22 september 2010 om 23:10
quote:Zwup schreef op 22 september 2010 @ 20:58:
[...]Hoe kun je beweren dat ik TO zwak maak/noem?
Dat staat er niet
Jammer dat jij denkt dat als je naar de psycholoog gaat je een zwak persoon bent.
Jammer dat jij het zo interpreteert, en niet verder kijkt dan dat. Ik ben zelf twee jaar in psychotherapie geweest en ik zal nooit zeggen dat iemand zwak is als hij naar een psycholoog gaat. Kennelijk komen de nuances van wat ik wil zeggen bij jou niet over. Jammer.
"in eerste instantie vertrouwen op iemands eigen kracht" is iets anders dan "wie hulp aanneemt is zwak".
Misschien een ander voorbeeld dat duidelijker maakt.
Ooit brak ik mijn been op drie plaatsen. Operatie en gips volgden. Ik vroeg of ik naar revalidatie/fysiotherapie moest. De chirurg zei: "Met gezond verstand en luisteren naar je lichaam, kun je dit zelf. Vertrouw op je gevoel en doe steeds een beetje meer". Ik ben prima gerevalideerd, op eigen kracht. Het gaf enorm veel zelfvertrouwen dat ik kennelijk mijn eigen herstel ter hand kon nemen.
Had hij me aan het handje laten oefenen, dan was ik misschien ook wel goed gerevalideerd, maar met meer aarzeling. Kan ik dit wel? Mag ik dit of dat al doen? Wat als de therapie afgelopen is, kan ik het dan wel zelf?
Voor wie die zelfrevalidatie onvoldoende is, is er therapie. Maar je ondermijnt het zelfvertrouwen van de patient als je bij iedereen op voorhand roept "pas op hoor, dit kun je niet zelf, dit is zo heftig, dit kun je alleen onder begeleiding van een professional doen!".
Vul zelf de analogie in voor psychische euvels. duidelijker dan dit kan ik het vrees ik niet maken.
[...]Hoe kun je beweren dat ik TO zwak maak/noem?
Dat staat er niet
Jammer dat jij denkt dat als je naar de psycholoog gaat je een zwak persoon bent.
Jammer dat jij het zo interpreteert, en niet verder kijkt dan dat. Ik ben zelf twee jaar in psychotherapie geweest en ik zal nooit zeggen dat iemand zwak is als hij naar een psycholoog gaat. Kennelijk komen de nuances van wat ik wil zeggen bij jou niet over. Jammer.
"in eerste instantie vertrouwen op iemands eigen kracht" is iets anders dan "wie hulp aanneemt is zwak".
Misschien een ander voorbeeld dat duidelijker maakt.
Ooit brak ik mijn been op drie plaatsen. Operatie en gips volgden. Ik vroeg of ik naar revalidatie/fysiotherapie moest. De chirurg zei: "Met gezond verstand en luisteren naar je lichaam, kun je dit zelf. Vertrouw op je gevoel en doe steeds een beetje meer". Ik ben prima gerevalideerd, op eigen kracht. Het gaf enorm veel zelfvertrouwen dat ik kennelijk mijn eigen herstel ter hand kon nemen.
Had hij me aan het handje laten oefenen, dan was ik misschien ook wel goed gerevalideerd, maar met meer aarzeling. Kan ik dit wel? Mag ik dit of dat al doen? Wat als de therapie afgelopen is, kan ik het dan wel zelf?
Voor wie die zelfrevalidatie onvoldoende is, is er therapie. Maar je ondermijnt het zelfvertrouwen van de patient als je bij iedereen op voorhand roept "pas op hoor, dit kun je niet zelf, dit is zo heftig, dit kun je alleen onder begeleiding van een professional doen!".
Vul zelf de analogie in voor psychische euvels. duidelijker dan dit kan ik het vrees ik niet maken.
donderdag 23 september 2010 om 10:30
Het herbeleven etc. klinkt wel alsof als dit voor (flink) langere tijd aanhoudt je het te lijf zou kunnen gaan met EMDR of iets dergelijks. Afsluiten en voor donker thuis zijn zijn gewoonten die als het goed is in de loop van een aantal maanden zouden moeten slijten. Maar bottomline: op dit moment is het natuurlijk helemaal niet raar dat je angstig bent en herbeleeft, en kun je nog vertrouwen op het zelfrevaliderend vermogen waar vorige poster over sprak.
