Psyche
alle pijlers
Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Nou, speciaal voor Moonlight, IrisH en de anderen die Iry's topic een beetje vervuilden met onze plannen en kleine minisuccesjes
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
woensdag 4 november 2009 om 13:03
quote:lieveranoniemm schreef op 04 november 2009 @ 12:40:
Ahum omdat het topic van choco een beetje vol raakt even hier een reactie.
@ moon
Wat een verhaal, ik vind het echt belachelijk hoe je ouders je op je 22ste in je eentje zo'n treinreis hebben laten maken, en dan ook nog een broertje bij je van 12. Ik zou dat echt niet kunnen op m'n 22ste, en vraag me af of ik dat nu zelfs in m'n eentje zou kunnen en willen.
Wat zul jij je daar ellendig gevoeld hebben.
Maar waarom heeft je oudere broer dan zo raar gereageerd? Heb je dat ooit nog gevraagd of heb je het er maar niet meer over gehad?
Ik kan me toch voorstellen dat je dit een keer wilt uitpraten, vooral omdat het voor jou de aanleiding is geweest tot veel meer ellende.
Maar wat ik uit jouw verhalen begrijp is dat jullie thuis niet echte 'praters' zijn.
Nooit meer over gehad. Ik kan ook niet goed opschieten met die broer... dus weet niet of het ooit bepreekbaar wordt. Misschien als ik mijn eigen woning heb, dat ik het een keer probeer. Dan heb ik een plek om naartoe te gaan, ook als het gesprek negatief uitpakt.
Toch fijn dat je ook vindt dat het onverantwoord was. Ik durf veel, maar als je me zoiets laat doen... geef me dan ook het vertrouwen daarvoor (even tegen ouders). Dus als broertje het eng vindt halverwege... zeg dan dat het goed komt als hij bij Moon blijft, niet dat je hem wel komt halen en die jojo met Moon mee laat gaan.
Heb nog gevraagd of ik niet met de auto mocht. Nee die zat vol.
Jezus dan laat je die spullen toch achter... wat is nou belangrijker??
Ahum omdat het topic van choco een beetje vol raakt even hier een reactie.
@ moon
Wat een verhaal, ik vind het echt belachelijk hoe je ouders je op je 22ste in je eentje zo'n treinreis hebben laten maken, en dan ook nog een broertje bij je van 12. Ik zou dat echt niet kunnen op m'n 22ste, en vraag me af of ik dat nu zelfs in m'n eentje zou kunnen en willen.
Wat zul jij je daar ellendig gevoeld hebben.
Maar waarom heeft je oudere broer dan zo raar gereageerd? Heb je dat ooit nog gevraagd of heb je het er maar niet meer over gehad?
Ik kan me toch voorstellen dat je dit een keer wilt uitpraten, vooral omdat het voor jou de aanleiding is geweest tot veel meer ellende.
Maar wat ik uit jouw verhalen begrijp is dat jullie thuis niet echte 'praters' zijn.
Nooit meer over gehad. Ik kan ook niet goed opschieten met die broer... dus weet niet of het ooit bepreekbaar wordt. Misschien als ik mijn eigen woning heb, dat ik het een keer probeer. Dan heb ik een plek om naartoe te gaan, ook als het gesprek negatief uitpakt.
Toch fijn dat je ook vindt dat het onverantwoord was. Ik durf veel, maar als je me zoiets laat doen... geef me dan ook het vertrouwen daarvoor (even tegen ouders). Dus als broertje het eng vindt halverwege... zeg dan dat het goed komt als hij bij Moon blijft, niet dat je hem wel komt halen en die jojo met Moon mee laat gaan.
Heb nog gevraagd of ik niet met de auto mocht. Nee die zat vol.
Jezus dan laat je die spullen toch achter... wat is nou belangrijker??
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 13:04
quote:lieveranoniemm schreef op 04 november 2009 @ 12:45:
Toch nog even een aanvulling met wat advies.
Ik ken je natuurlijk niet goed, maar volgens mij moet je eerst je leven wat verder op orde krijgen.
Een beetje zoals de psychiater bij mij wil, eerst de stress weg en dan aan het werk.
Volgens mij ben je al heel erg ver, en heb je de 'kracht' om de rest ook te regelen. Bijvoorbeeld op vakantie gaan en dan op tijd je even terug trekken, straks op zoek naar eigen woonruimte etc,
Pas als je dat allemaal hebt geregeld en op jezelf woont etc kun je misschien een keer met je broer of moeder gaan praten.
Vooral omdat het de aanleiding is geweest waardoor je bent opgenomen, kan het heel heftig voor je zijn,
Nouja pas goed op jezelf wil ik dus zeggen
Oh dat zei ik net ook. Maar toen had ik dit nog niet gelezen
Ben het met je eens dus
Toch nog even een aanvulling met wat advies.
Ik ken je natuurlijk niet goed, maar volgens mij moet je eerst je leven wat verder op orde krijgen.
Een beetje zoals de psychiater bij mij wil, eerst de stress weg en dan aan het werk.
Volgens mij ben je al heel erg ver, en heb je de 'kracht' om de rest ook te regelen. Bijvoorbeeld op vakantie gaan en dan op tijd je even terug trekken, straks op zoek naar eigen woonruimte etc,
Pas als je dat allemaal hebt geregeld en op jezelf woont etc kun je misschien een keer met je broer of moeder gaan praten.
Vooral omdat het de aanleiding is geweest waardoor je bent opgenomen, kan het heel heftig voor je zijn,
Nouja pas goed op jezelf wil ik dus zeggen
Oh dat zei ik net ook. Maar toen had ik dit nog niet gelezen
Ben het met je eens dus
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 13:04
woensdag 4 november 2009 om 13:05
quote:lieveranoniemm schreef op 04 november 2009 @ 12:57:
Nog even een ander berichtje, ik zie net dat mij een woning is toegewezen, het is klein, dat geeft niet, en een beetje in een rotbuurt maar hangt erg van de straat af.
Het is op de begane grond met een achtertuin dus mijn honden kunnen er ook wonen.
Ga er snel kijken vd week kijken, ik hoop dat het een woning is waar ik de komende jaren kan wonen
Oooh, wat spannend!
En zelfs als dit niet helemaal is wat je zoekt, houdt dit waarschijnlijk wel in dat je aardig hoog op de lijst staat nu?
Met tuintje is wel heel lekker!
HEb je nu je honden ook, bij je zus, of zijn ze nu ergens anders?
Houd ons op de hoogte!
Nog even een ander berichtje, ik zie net dat mij een woning is toegewezen, het is klein, dat geeft niet, en een beetje in een rotbuurt maar hangt erg van de straat af.
Het is op de begane grond met een achtertuin dus mijn honden kunnen er ook wonen.
Ga er snel kijken vd week kijken, ik hoop dat het een woning is waar ik de komende jaren kan wonen
Oooh, wat spannend!
En zelfs als dit niet helemaal is wat je zoekt, houdt dit waarschijnlijk wel in dat je aardig hoog op de lijst staat nu?
Met tuintje is wel heel lekker!
HEb je nu je honden ook, bij je zus, of zijn ze nu ergens anders?
Houd ons op de hoogte!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 13:07
Choco, weet ik hoor, dat het ONS topic is.
Het is meer dat het zo'n verhaal is om zomaar even neer te zetten... misschien hebben anderen in dat topic even genoeg aan zichzelf en dan HOP opeens een avontuur van Moon tussendoor. Zeker als je net wakker bent
Maar het staat daar en kan wel blijven staan, denk ik.
Het is meer dat het zo'n verhaal is om zomaar even neer te zetten... misschien hebben anderen in dat topic even genoeg aan zichzelf en dan HOP opeens een avontuur van Moon tussendoor. Zeker als je net wakker bent
Maar het staat daar en kan wel blijven staan, denk ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 13:10
@ moon, ik vind het onverantwoordelijk van je ouders en het verbaasd me ook dat ze dit niet zelf tegen je hebben gezegd, vooral omdat er daarna dingen zijn gebeurd.
Als ik een ouder was zou ik me wel even achter de oren krabben.
Ik denk dat het goed is om dit met je broer uit te spreken, of je hem nou aardig vindt of niet, dat maakt niet uit. Zodat hij jouw kant van het verhaal hoort.
Maar ik denk wel dat je dat pas moet doen als je er zelf echt klaar voor bent.
Als ik een ouder was zou ik me wel even achter de oren krabben.
Ik denk dat het goed is om dit met je broer uit te spreken, of je hem nou aardig vindt of niet, dat maakt niet uit. Zodat hij jouw kant van het verhaal hoort.
Maar ik denk wel dat je dat pas moet doen als je er zelf echt klaar voor bent.
woensdag 4 november 2009 om 13:20
Ja dat snap ik dan ook echt niet aan ze... dat zij niet inzien hoe fout zij waren hierin.
Het enige wat ik ooit gehoord heb: Ja je was ziek en we wisten niet dat je ziek was.
Ik zou bijna zeggen: Jullie MAAKTEN me ziek / gek.
Misschien heb ik een selectief gehoor. Ze hebben ook weleens gezegd dat ze niet hebben ingezien hoe moeilijk zo'n treinreis is met een kind "We dachten dat je dat wel kon... wat kan er nou helemaal mis gaan?"
Het heeft wel gezorgd dat ik niet zo bang meer ben voor kleine dingen. Weet niet of ik ooit nog met de trein in dat land wil reizen. Ow.. heb ik al gedaan trouwens, klein stukje.
Het station waar het het meest mis ging, daar wilde ik niet heen. Ben voor gek verklaard dat ik met Eurolines bussen ging reizen, maar dat deed ik 100 x liever dan de trein. (Dat was paar jaar later, toen ik bij een vriendin op bezoek ging die in buitenland woont)
Het enige wat ik ooit gehoord heb: Ja je was ziek en we wisten niet dat je ziek was.
Ik zou bijna zeggen: Jullie MAAKTEN me ziek / gek.
Misschien heb ik een selectief gehoor. Ze hebben ook weleens gezegd dat ze niet hebben ingezien hoe moeilijk zo'n treinreis is met een kind "We dachten dat je dat wel kon... wat kan er nou helemaal mis gaan?"
Het heeft wel gezorgd dat ik niet zo bang meer ben voor kleine dingen. Weet niet of ik ooit nog met de trein in dat land wil reizen. Ow.. heb ik al gedaan trouwens, klein stukje.
Het station waar het het meest mis ging, daar wilde ik niet heen. Ben voor gek verklaard dat ik met Eurolines bussen ging reizen, maar dat deed ik 100 x liever dan de trein. (Dat was paar jaar later, toen ik bij een vriendin op bezoek ging die in buitenland woont)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 13:22
quote:lieveranoniemm schreef op 04 november 2009 @ 13:20:
Nee 'mijn' hondjes wonen bij m'n ex. Mijn zus woont in een appartement en heeft katten dus daar kunnen ze niet wonen.
Het zijn de honden van mij en van mij ex.
Ik mis ze best heel erg, hangt een beetje van mijn stemming af, soms kan ik naar ze kijken en voel ik niks en op andere momenten wil ik ze juist weer bij me hebben.
Nouja ben erg gek op ze en ze zijn ook goed voor me (moet ik hoe dan ook 4 x per dag naar buiten).
We willen een soort co-ouderschap afspreken, dus de ene maand bij mij en de andere maand bij m'n ex.
En dan een gezamenlijke rekening voor het voer, verzekering etc.
Wat hebben we het druk he.. .met forummen. Straks maar even douchen en dan wat anders gaan doen.
Hebben jullie al afgesproken dat jullie de honden willen 'delen'?
Mijn scharrel heeft vroeger een hondje gehad en dat is nu bij zijn ex. Hij heeft het er nog moeilijk mee. Ik kan het me wel voorstellen.
Nee 'mijn' hondjes wonen bij m'n ex. Mijn zus woont in een appartement en heeft katten dus daar kunnen ze niet wonen.
Het zijn de honden van mij en van mij ex.
Ik mis ze best heel erg, hangt een beetje van mijn stemming af, soms kan ik naar ze kijken en voel ik niks en op andere momenten wil ik ze juist weer bij me hebben.
Nouja ben erg gek op ze en ze zijn ook goed voor me (moet ik hoe dan ook 4 x per dag naar buiten).
We willen een soort co-ouderschap afspreken, dus de ene maand bij mij en de andere maand bij m'n ex.
En dan een gezamenlijke rekening voor het voer, verzekering etc.
Wat hebben we het druk he.. .met forummen. Straks maar even douchen en dan wat anders gaan doen.
Hebben jullie al afgesproken dat jullie de honden willen 'delen'?
Mijn scharrel heeft vroeger een hondje gehad en dat is nu bij zijn ex. Hij heeft het er nog moeilijk mee. Ik kan het me wel voorstellen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 14:00
quote:lieveranoniemm schreef op 04 november 2009 @ 13:26:
Tja ergens kan ik wel begrijpen dat je je kinderen zelfstandig wil opvoeden, maar om een 'kind' van 22 met een broertje alleen in het buitenland te laten reizen vind ik echt te ver gaan.
Ik denk dat het goed is dat je weet van jezelf wat je standpunt is, dus dat je het niet goed vindt.
Ik heb zelf juist een beetje dat ik denk over mijn jeugd, ach ja het was ook lastig, of tja zo is het nou eenmaal, ik denk niet dat het zo slecht bedoelt was etc etc.
Ik moet juist nog leren dat ik er ook wel eens boos om mag worden, het is niet normaal wat er gebeurde.
Ja... Ik denk dat je de boosheid moet laten komen op een moment dat het uitkomt. Voor zover je dat kunt plannen. Dus niet nu, nu je nog verdriet hebt van de relatie en nog geen eigen plekje hebt... als je nu ook nog over je jeugd gaat piekeren wordt het nog instabieler allemaal.
Maar misschien over een tijdje... als het weer lekker gaat, dat je een uurtje per week ervoor kunt gaan zitten, met een schrift en een pen. Bijvoorbeeld. En daarna weer dicht en een stuk lopen (met de hond) en daarna weer het hier en nu oppakken. Zoiets.
Denk dat je het nu inderdaad goed doet zoals je nu doet. Denken: So be it en je draait het niet terug.
Ik sprak laatst mijn ouders aan op iets van vroeger... dat kwam gewoon zo uit. Maar vooral moeder vindt dat erg lastig.
Het ging over het feit dat ik vanaf mijn 15e erge darmklachten (diarree) had, maar me daar heel eenzaam in voelde. Ging wel eens naar de dokter, maar voelde me zo weinig gesteund. Praatte er ook nauwelijks over, niet met ouders, niet met vrienden.
Tijdens mijn studententijd ontmoettte ik iemand die een beetje hetzelfde had meegemaakt, maar door haar ouders enorm gesteund werd. Moeder heeft heel veel samen met haar gedaan, mee voor onderzoek, veel lezen, etc.
Mijn moeder schoof alles op spanningen en daarmee was de kous af. En ze zegt dat ze ook echt niet zag dat ik voor schooltijd tussen 7 en 8 al vijf keer naar de wc ging.
(En op school gemiddeld ook 5 keer... en thuis misschien ook noet een paar keer... Ben ook een paar keer in 'hongerstaking' geweest omdat ik dacht: leeg is leeg, dan komt er ook niks uit)
Anyway, zulke dingen achteraf... bij vader komt dat wel redelijk aan, bij moeder weet ik t niet zo goed. Ze vond het jammer dat ik het zei.
(Ja wat wil je nou.... dat ik open ben of gesloten?)
Tja ergens kan ik wel begrijpen dat je je kinderen zelfstandig wil opvoeden, maar om een 'kind' van 22 met een broertje alleen in het buitenland te laten reizen vind ik echt te ver gaan.
Ik denk dat het goed is dat je weet van jezelf wat je standpunt is, dus dat je het niet goed vindt.
Ik heb zelf juist een beetje dat ik denk over mijn jeugd, ach ja het was ook lastig, of tja zo is het nou eenmaal, ik denk niet dat het zo slecht bedoelt was etc etc.
Ik moet juist nog leren dat ik er ook wel eens boos om mag worden, het is niet normaal wat er gebeurde.
Ja... Ik denk dat je de boosheid moet laten komen op een moment dat het uitkomt. Voor zover je dat kunt plannen. Dus niet nu, nu je nog verdriet hebt van de relatie en nog geen eigen plekje hebt... als je nu ook nog over je jeugd gaat piekeren wordt het nog instabieler allemaal.
Maar misschien over een tijdje... als het weer lekker gaat, dat je een uurtje per week ervoor kunt gaan zitten, met een schrift en een pen. Bijvoorbeeld. En daarna weer dicht en een stuk lopen (met de hond) en daarna weer het hier en nu oppakken. Zoiets.
Denk dat je het nu inderdaad goed doet zoals je nu doet. Denken: So be it en je draait het niet terug.
Ik sprak laatst mijn ouders aan op iets van vroeger... dat kwam gewoon zo uit. Maar vooral moeder vindt dat erg lastig.
Het ging over het feit dat ik vanaf mijn 15e erge darmklachten (diarree) had, maar me daar heel eenzaam in voelde. Ging wel eens naar de dokter, maar voelde me zo weinig gesteund. Praatte er ook nauwelijks over, niet met ouders, niet met vrienden.
Tijdens mijn studententijd ontmoettte ik iemand die een beetje hetzelfde had meegemaakt, maar door haar ouders enorm gesteund werd. Moeder heeft heel veel samen met haar gedaan, mee voor onderzoek, veel lezen, etc.
Mijn moeder schoof alles op spanningen en daarmee was de kous af. En ze zegt dat ze ook echt niet zag dat ik voor schooltijd tussen 7 en 8 al vijf keer naar de wc ging.
(En op school gemiddeld ook 5 keer... en thuis misschien ook noet een paar keer... Ben ook een paar keer in 'hongerstaking' geweest omdat ik dacht: leeg is leeg, dan komt er ook niks uit)
Anyway, zulke dingen achteraf... bij vader komt dat wel redelijk aan, bij moeder weet ik t niet zo goed. Ze vond het jammer dat ik het zei.
(Ja wat wil je nou.... dat ik open ben of gesloten?)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 14:09
toch nog even door met forummen
Ik probeer me even voor te stellen hoe mijn moeder zou reageren op een probleem met mijn darmen.
Ik denk elke dag tot vervelends toe vragen hoe het er mee gaat. Als ik denk aan moeders van vriendinnen; idem dito,
Als ik dan jouw bericht lees over hoe jouw moeder (niet) reageert denk ik dat ik me heel eenzaam en verlaten zou voelen.
Juist je moeder is dan iemand waar je op terug moet vallen, zeker als het om genante dingen gaat, dat is toch anders als met vrienden.
Ik heb het een beetje met die gekke dingen die ik had, denken en voelen dat er gekke dingen zijn, weten dat het niet klopt, maar er toch in geloven.
De mensen met wie ik dat deel zijn op 1 hand te tellen, maar mijn moeder (en zus) zitten daar wel bij.
Ik probeer me even voor te stellen hoe mijn moeder zou reageren op een probleem met mijn darmen.
Ik denk elke dag tot vervelends toe vragen hoe het er mee gaat. Als ik denk aan moeders van vriendinnen; idem dito,
Als ik dan jouw bericht lees over hoe jouw moeder (niet) reageert denk ik dat ik me heel eenzaam en verlaten zou voelen.
Juist je moeder is dan iemand waar je op terug moet vallen, zeker als het om genante dingen gaat, dat is toch anders als met vrienden.
Ik heb het een beetje met die gekke dingen die ik had, denken en voelen dat er gekke dingen zijn, weten dat het niet klopt, maar er toch in geloven.
De mensen met wie ik dat deel zijn op 1 hand te tellen, maar mijn moeder (en zus) zitten daar wel bij.
woensdag 4 november 2009 om 14:33
Jammer dat je nachtmerrie niet verdwenen is.
Tja... ik snap dat ook niet zo goed, dat ik in mijn puberteit sommige dingen niet kon delen. Mijn moeder zei laatst: ja, maar we werkten allebei en sommige dingen zie je dan niet.
Mijns inziens, als je je kinderen goed kent, is een half uurtje per dag contact hebben of praten genoeg. We keken bijvoorbeeld wel vaak samen Goede Tijden, dus we zagen elkaar wel.
(en moeder heeft nooit meer dan 15 uur per week gewerkt... het ging echt niet over weken van 50 uur)
Heeft ze nog steeds hoor, wil ze graag samen TV kijken. Ik niet... als het programma me niet boeit. Mijn moeder wil mensen graag om zich heen hebben, dat is belangrijker dan goede gesprekken.
Ze is ook enorm blij als broers en ik (en pa en ma) een keer met zijn allen aan tafel zitten. Dat de sfeer soms ronduit kut is (okee... dat ik dat vind) dat ziet ze niet of dat doet er niet toe.
Ik zit liever met 4 personen aan tafel of in mijn eentje met mijn bord op mijn bed, ipv met zijn zessen een klotesfeer te hebben aan tafel.
Heb dat al vaak genoeg duidelijk gemaakt.
Mensen zijn gewoon verschillend. Dat is hier duidelijk te zien
Tja... ik snap dat ook niet zo goed, dat ik in mijn puberteit sommige dingen niet kon delen. Mijn moeder zei laatst: ja, maar we werkten allebei en sommige dingen zie je dan niet.
Mijns inziens, als je je kinderen goed kent, is een half uurtje per dag contact hebben of praten genoeg. We keken bijvoorbeeld wel vaak samen Goede Tijden, dus we zagen elkaar wel.
(en moeder heeft nooit meer dan 15 uur per week gewerkt... het ging echt niet over weken van 50 uur)
Heeft ze nog steeds hoor, wil ze graag samen TV kijken. Ik niet... als het programma me niet boeit. Mijn moeder wil mensen graag om zich heen hebben, dat is belangrijker dan goede gesprekken.
Ze is ook enorm blij als broers en ik (en pa en ma) een keer met zijn allen aan tafel zitten. Dat de sfeer soms ronduit kut is (okee... dat ik dat vind) dat ziet ze niet of dat doet er niet toe.
Ik zit liever met 4 personen aan tafel of in mijn eentje met mijn bord op mijn bed, ipv met zijn zessen een klotesfeer te hebben aan tafel.
Heb dat al vaak genoeg duidelijk gemaakt.
Mensen zijn gewoon verschillend. Dat is hier duidelijk te zien
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 17:54
Beetje late reactie; ik was ahum in slaap gevallen.
Was vanochtend al zo vroeg rond aan het springen....
Hmm goed samen zijn hoeft mijn inziens ook niet altijd te betekenen dat je hele gesprekken hebt, maar wel af en toe.
Ik vind het wel fijn dat ik bij mijn eigen moeder niks moet, als ik geen zin heb om te praten zijn we gewoon lekker stil. Maar als ik wel wil praten krijg ik ook een response, jij niet volgens mij.
Hoe is je vader dan? Met hem heb je toch een betere band?
Was vanochtend al zo vroeg rond aan het springen....
Hmm goed samen zijn hoeft mijn inziens ook niet altijd te betekenen dat je hele gesprekken hebt, maar wel af en toe.
Ik vind het wel fijn dat ik bij mijn eigen moeder niks moet, als ik geen zin heb om te praten zijn we gewoon lekker stil. Maar als ik wel wil praten krijg ik ook een response, jij niet volgens mij.
Hoe is je vader dan? Met hem heb je toch een betere band?
woensdag 4 november 2009 om 20:19
Vader is soms een beetje wazig. Als hij uit zijn werk komt is hij beetje verzadigd van alles en kan hij alleen nog doen wat hij moet doen, en op zijn studeerkamer zitten.
Omdat er niet echt een sfeer hangt van ECHT praten doet iedereen een beetje zn ding. De één kijkt TV, de ander doet de afwas, de ander speelt computerspelletjes.
Laatst was ik met vader naar t bos, maar dan is t een beetje een wazige professor. Van die mensen die de realiteit nét een beetje kwijt zijn... ik weet niet of je die kent
Dus daar valt ook niet altijd mee te praten.
Ik vind dat ze met elkaar ook raar communiceren hoor. Het is helemaal ingesleten en zal er denk ik ook nooit meer uit gaan.
Maar daar wilde ik het niet over hebben.... * wordt vervolgd*
Omdat er niet echt een sfeer hangt van ECHT praten doet iedereen een beetje zn ding. De één kijkt TV, de ander doet de afwas, de ander speelt computerspelletjes.
Laatst was ik met vader naar t bos, maar dan is t een beetje een wazige professor. Van die mensen die de realiteit nét een beetje kwijt zijn... ik weet niet of je die kent
Dus daar valt ook niet altijd mee te praten.
Ik vind dat ze met elkaar ook raar communiceren hoor. Het is helemaal ingesleten en zal er denk ik ook nooit meer uit gaan.
Maar daar wilde ik het niet over hebben.... * wordt vervolgd*
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 4 november 2009 om 20:22
Hoop dat je lekker geslapen hebt, even, vanmiddag.
Ik ben naar het winkelcentrum geweest. Gewoon lekker gestruind. Had een lijstje met dingetjes die ik nodig had, verder beetje gekeken naar boeken, schoenen, muziek. Niks gekocht wat niet nodig was, haha, dat kan later nog
Laarzen gezien, misschien morgen even terug om die toch te passen. Liep al met een paar tasjes vandaag, dan heb ik geen zin om ook nog kleding of schoenen te passen.
Wat dingen gekocht bij de Hema, maar daar kun je niet passen... dus dat pas ik thuis en dan breng ik morgen terug wat niet goed zit.
Het was wel even een uitdaging om alles wat ik gekocht had (oa grote mappen) met mijn fiets naar huis te krijgen, maar t is gelukt. Mijn oog is soms groter dan mijn eh... fietstas
Ik ben naar het winkelcentrum geweest. Gewoon lekker gestruind. Had een lijstje met dingetjes die ik nodig had, verder beetje gekeken naar boeken, schoenen, muziek. Niks gekocht wat niet nodig was, haha, dat kan later nog
Laarzen gezien, misschien morgen even terug om die toch te passen. Liep al met een paar tasjes vandaag, dan heb ik geen zin om ook nog kleding of schoenen te passen.
Wat dingen gekocht bij de Hema, maar daar kun je niet passen... dus dat pas ik thuis en dan breng ik morgen terug wat niet goed zit.
Het was wel even een uitdaging om alles wat ik gekocht had (oa grote mappen) met mijn fiets naar huis te krijgen, maar t is gelukt. Mijn oog is soms groter dan mijn eh... fietstas
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
