Stel je vraag over angst- en paniekklachten [Kennispartner]

23-04-2019 09:56 38 berichten
Alle reacties Link kopieren
Heb jij last van angst- of paniekklachten? Of ken jij iemand die het heeft, maar weet je niet zo goed hoe je die persoon moet helpen?

1 op de 5 mensen in Nederland ontwikkelt op een moment in zijn of haar leven een angst- of paniekstoornis. Maar helaas: het taboe en stigma zorgt ervoor dat er niet tot nauwelijks over gesproken wordt. Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport wil met de nieuwe campagne Hey! Het is oké, maak het bespreekbaar hier verandering in brengen en het taboe doorbreken. Openheid over je klachten en het gevoel dat je over je klachten kunt praten, dragen namelijk bij aan je herstel.

Vandaag, op dinsdag 23 april tussen 10.00 uur en 17.00 uur, kun je in dit topic je vragen stellen aan een ervaringsdeskundige van de Angst, Dwang en Fobiestichting. Zij is een getrainde ervaringsdeskundige en weet veel over angst- of paniekklachten. Stel haar nu je vraag of deel je ervaringen met andere leden van het VIVA-forum.

Vriendelijke groet,

Community Manager VIVA, Moderatorteam VIVA en kennispartner Rijksoverheid
Dit is mijn uitspraak en daarmee zult u het moeten doen. (Mr. Visser) (Blijfgewoonbianca)

Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
Wat is nou een goede behandeling als pmt cgt emdr exposure en act zijn geprobeerd maar geen resultaat hebben?
Angststoornis in combinatie met psychotische klachten
Alle reacties Link kopieren
Goeiemorgen allemaal,

Er wordt niet makkelijk over gesproken: bang-zijn, angstklachten hebben, paniek voelen, niet durven, dingen vermijden… Maar toch hebben veel mensen er mee te maken: maar liefst 1 op de 5 Nederlanders loopt er eens in zijn of haar leven – in meer of mindere mate – op vast.

Laten wij vandaag het gesprek met elkaar openen: deel je ervaringen, vertel je verhaal, stel je vragen. Want je bent niet de enige! En samen kunnen we elkaar op weg helpen. Hoe moeilijk het ook lijkt, je kunt grip krijgen op je angst en daarmee weer meer ruimte krijgen om te ontspannen.

Ik werk als vrijwilligster bij de Angst Dwang en Fobie Stichting en ga daar het gesprek aan met mensen die bellen naar de telefonische hulpdienst. Alle mensen die werken bij de ADF Stichting hebben zelf ook ervaring met angstklachten/ -stoornissen. Zelf heb ik in mijn jeugd een posttraumatische stressstoornis ontwikkeld, die ik jarenlang probeerde te onderdrukken d.m.v. een eetstoornis. Beiden brachten veel angsten met zich mee, die zich in de loop van de jaren steeds verder verbreedden naar allerlei andere angsten. Inmiddels heb ik goede therapie gehad en probeer ik anderen te helpen die eenzelfde soort weg te gaan hebben als ik.

Wees welkom vandaag en deel je verhaal. Samen komen we misschien wel weer een stapje verder.

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Hoe leer je ooit onderscheid maken tussen realistische en niet-realistische angstige gedachten?

Ik heb door therapieën geleerd dat ik mijn eigen gedachten niet zonder meer kan vertrouwen, met name als het om angst gaat. Maar in crisissituaties merk ik dat ik daardoor in de war raak. Op dit moment zit ik in een vreselijke situatie en mensen om mij heen proberen vooral optimistisch te blijven over de afloop ervan. Maar optimistisch vind ik niet altijd realistisch. Soms is het verstandiger om ook over mogelijk minder positieve uitkomsten na te denken, omdat je je daarop dan wat kunt voorbereiden door dingen te regelen. Het komt op mij over dat mensen om mij heen vinden dat dat doemdenken is.
Alle reacties Link kopieren
vivajaline schreef:
23-04-2019 10:03
Wat is nou een goede behandeling als pmt cgt emdr exposure en act zijn geprobeerd maar geen resultaat hebben?
Angststoornis in combinatie met psychotische klachten
Beste Vivajaline,

Je hebt al een hoop therapie gehad, zie ik. Dat zal niet makkelijk voor je zijn geweest - ik vind het knap van je dat je je angsten steeds weer hebt willen aangaan. Helaas heb je niet het resultaat bereikt wat je graag had gewild. En dat is heel rot.

Je vraagt naar een mogelijke andere behandeling, maar daar kan ik je niet zomaar een goed antwoord op geven. In principe zijn de behandelmogelijkheden die jij noemt de aangewezen weg, maar dat wil niet zeggen dat het ook altijd 'direct' werkt. Geregeld hebben mensen een langere weg te gaan, ofwel door een intensievere (bijvoorbeeld klinische) behandeling te volgen, ofwel doordat alle aangeleerde vaardigheden gewoon nog veel langer de tijd nodig hebben om jou eigen te worden. Dan gaat het om heel veel herhalen, je angsten steeds opnieuw blijven trotseren en je daarbij goed laten ondersteunen door zowel professionele hulpverleners als door je omgeving.

Dat is rot en vraagt een lange adem, maar kan je uiteindelijk wel stappen vooruit helpen. Ik hoop dat je goede hulp/ begeleiding hebt, waarmee je samen kunt uitstippelen hoe je nu verder kunt. Mocht je hier verder over van gedachten willen wisselen of vind je het fijn als we met je meekijken naar behandelmogelijkheden, dan kun je natuurlijk altijd bellen met de telefonische hulpdienst van de ADF Stichting (0343 -753009 of 0343 - 753010)

Veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
HeyHetIsOke schreef:
23-04-2019 10:24
Beste Vivajaline,

Je hebt al een hoop therapie gehad, zie ik. Dat zal niet makkelijk voor je zijn geweest - ik vind het knap van je dat je je angsten steeds weer hebt willen aangaan. Helaas heb je niet het resultaat bereikt wat je graag had gewild. En dat is heel rot.

Je vraagt naar een mogelijke andere behandeling, maar daar kan ik je niet zomaar een goed antwoord op geven. In principe zijn de behandelmogelijkheden die jij noemt de aangewezen weg, maar dat wil niet zeggen dat het ook altijd 'direct' werkt. Geregeld hebben mensen een langere weg te gaan, ofwel door een intensievere (bijvoorbeeld klinische) behandeling te volgen, ofwel doordat alle aangeleerde vaardigheden gewoon nog veel langer de tijd nodig hebben om jou eigen te worden. Dan gaat het om heel veel herhalen, je angsten steeds opnieuw blijven trotseren en je daarbij goed laten ondersteunen door zowel professionele hulpverleners als door je omgeving.

Dat is rot en vraagt een lange adem, maar kan je uiteindelijk wel stappen vooruit helpen. Ik hoop dat je goede hulp/ begeleiding hebt, waarmee je samen kunt uitstippelen hoe je nu verder kunt. Mocht je hier verder over van gedachten willen wisselen of vind je het fijn als we met je meekijken naar behandelmogelijkheden, dan kun je natuurlijk altijd bellen met de telefonische hulpdienst van de ADF Stichting (0343 -753009 of 0343 - 753010)

Veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Bedankt
Klinisch heb ik ook gehad maar dan m.n. gericht op.ptss wat ik toen ook als diagnose had
En langere therapie.. de psychologen heb ik meerdere jaren gehad maar ze kunnen niks meer zeggen ze
Ik heb al vele jaren een angststoornis, hiervoor diverse malen bij een psycholoog geweest maar helaas tot nog toe zonder resultaat. Ik ben open over mijn angsten, zeker tegenover de huisarts, de apotheker etc. Echter vind ik dat ik vanuit hen maar heel weinig begrip krijg en het is steeds een enorm gedoe. Ik baal hier enorm van.

Zo moest ik een tijd terug een antibioticakuur, ik heb gelijk aangegeven dat ik geen pillen kan slikken (ik wil wel maar krijg kokhalsreactie en dan paniekaanval). Dan krijg ik eerst een hele discussie over dat ik toch ook brood doorslik en meer van dat soort dooddoeners. Ga ik dat ook nog rustig zitten uitleggen. Krijg ik vervolgens medicatie mee die ik mag verpulveren en met yoghurt mag innemen. Staat er heel duidelijk in de bijsluiter dat de capsules onder geen enkele voorwaarde mogen worden opengebroken. Dus ik bellen, weer discussie maar het mocht inderdaad niet opengebroken worden en krijg andere pillen die heel doorgeslikt moeten worden. Uiteindelijk in de avond de huisartsenpost gebeld, in paniek omdat het gewoon echt niet ging en ik moest antibiotica. Ze wilden aanvankelijk niets anders voorschrijven en ik moest het er maar mee doen. Later nog een keer teruggebeld en ik heb huilend heel duidelijk uitgelegd hoe en wat. Een dienstdoende huisarts heeft toen toch een drankje voorgeschreven. Toch moest de apothekeresse van de spoedapotheek mijn vriend nog even vragen of het voor een kind was. Mijn geboortedatum staat naast mijn naam op de sticker dus het was een onnodige vraag.

Ik word daar zo verdrietig van, ik heb een probleem, zij weten daarvan en toch elke keer die discussie. Waarom kan een arts niet gewoon zeggen "is goed meid, schrijf ik je een vloeibare vorm voor" en klaar? Ik ben niet blij met mijn angsten en dit soort dingen maken dat ik me alleen maar meer schaam en me aan zorg onttrek. Hoe ga ik hier mee om?
Alle reacties Link kopieren
Snowkitty schreef:
23-04-2019 10:20
Hoe leer je ooit onderscheid maken tussen realistische en niet-realistische angstige gedachten?

Ik heb door therapieën geleerd dat ik mijn eigen gedachten niet zonder meer kan vertrouwen, met name als het om angst gaat. Maar in crisissituaties merk ik dat ik daardoor in de war raak. Op dit moment zit ik in een vreselijke situatie en mensen om mij heen proberen vooral optimistisch te blijven over de afloop ervan. Maar optimistisch vind ik niet altijd realistisch. Soms is het verstandiger om ook over mogelijk minder positieve uitkomsten na te denken, omdat je je daarop dan wat kunt voorbereiden door dingen te regelen. Het komt op mij over dat mensen om mij heen vinden dat dat doemdenken is.
Beste Snowkitty,

Een heel herkenbare vraag die je stelt: wanneer is angst realistisch en wanneer niet? Ik denk niet dat er een duidelijke scheidslijn te trekken valt; wanneer je angstig bent voelt het voor jou hoe dan ook heel echt en daarmee is je angst dus sowieso reëel. Een irreële angst zou een 'onnodige' angst zijn, of zoals de mensen om jou heen zeggen: het is doemdenken.

Misschien is dat het ook, misschien niet; niemand kan in de toekomst kijken en zeggen of je zorgen terecht zijn of niet. In feite gaat het daar dus niet zozeer om. Wat wel belangrijk is, is in hoeverre je angst je leven bepaald. Neemt het een 'realistisch' stuk in of bepaald het je denken en doen in grote mate? In dat laatste geval zou je het irreëel kunnen noemen, in die zin dat het veel meer ruimte inneemt dan nodig is/ hanteerbaar is.

Je schrijft dat je momenteel in een vreselijke situatie zit - dat is heel naar voor je. Helemaal naar is het als iedereen om je heen optimistisch blijft en er geen ruimte mag zijn voor jouw angsten en zorgen. Ik hoop dat je een plek hebt waar je dit er wel kunt laten zijn. Juist ook om te voorkomen dat je je over je gevoel heen probeert te zetten, waardoor het juist alleen maar heftig wordt. Mocht je er behoefte aan hebben, dan kun je uiteraard ook altijd bellen met onze telefonische hulpdienst (0343 - 753009 / 0343 - 753010).

Veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
HeyHetIsOke schreef:
23-04-2019 10:48
Beste Snowkitty,

Een heel herkenbare vraag die je stelt: wanneer is angst realistisch en wanneer niet? Ik denk niet dat er een duidelijke scheidslijn te trekken valt; wanneer je angstig bent voelt het voor jou hoe dan ook heel echt en daarmee is je angst dus sowieso reëel. Een irreële angst zou een 'onnodige' angst zijn, of zoals de mensen om jou heen zeggen: het is doemdenken.

Misschien is dat het ook, misschien niet; niemand kan in de toekomst kijken en zeggen of je zorgen terecht zijn of niet. In feite gaat het daar dus niet zozeer om. Wat wel belangrijk is, is in hoeverre je angst je leven bepaald. Neemt het een 'realistisch' stuk in of bepaald het je denken en doen in grote mate? In dat laatste geval zou je het irreëel kunnen noemen, in die zin dat het veel meer ruimte inneemt dan nodig is/ hanteerbaar is.

Je schrijft dat je momenteel in een vreselijke situatie zit - dat is heel naar voor je. Helemaal naar is het als iedereen om je heen optimistisch blijft en er geen ruimte mag zijn voor jouw angsten en zorgen. Ik hoop dat je een plek hebt waar je dit er wel kunt laten zijn. Juist ook om te voorkomen dat je je over je gevoel heen probeert te zetten, waardoor het juist alleen maar heftig wordt. Mocht je er behoefte aan hebben, dan kun je uiteraard ook altijd bellen met onze telefonische hulpdienst (0343 - 753009 / 0343 - 753010).

Veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Je doet nu hetzelfde eigenlijk, zeggen dat mijn angst irreëel is. Hoe weet je dat nu? Een angst kan je dagelijks leven in grote mate bepalen en toch reëel zijn.
Alle reacties Link kopieren
GinnyJones schreef:
23-04-2019 10:43
Ik heb al vele jaren een angststoornis, hiervoor diverse malen bij een psycholoog geweest maar helaas tot nog toe zonder resultaat. Ik ben open over mijn angsten, zeker tegenover de huisarts, de apotheker etc. Echter vind ik dat ik vanuit hen maar heel weinig begrip krijg en het is steeds een enorm gedoe. Ik baal hier enorm van.

Zo moest ik een tijd terug een antibioticakuur, ik heb gelijk aangegeven dat ik geen pillen kan slikken (ik wil wel maar krijg kokhalsreactie en dan paniekaanval). Dan krijg ik eerst een hele discussie over dat ik toch ook brood doorslik en meer van dat soort dooddoeners. Ga ik dat ook nog rustig zitten uitleggen. Krijg ik vervolgens medicatie mee die ik mag verpulveren en met yoghurt mag innemen. Staat er heel duidelijk in de bijsluiter dat de capsules onder geen enkele voorwaarde mogen worden opengebroken. Dus ik bellen, weer discussie maar het mocht inderdaad niet opengebroken worden en krijg andere pillen die heel doorgeslikt moeten worden. Uiteindelijk in de avond de huisartsenpost gebeld, in paniek omdat het gewoon echt niet ging en ik moest antibiotica. Ze wilden aanvankelijk niets anders voorschrijven en ik moest het er maar mee doen. Later nog een keer teruggebeld en ik heb huilend heel duidelijk uitgelegd hoe en wat. Een dienstdoende huisarts heeft toen toch een drankje voorgeschreven. Toch moest de apothekeresse van de spoedapotheek mijn vriend nog even vragen of het voor een kind was. Mijn geboortedatum staat naast mijn naam op de sticker dus het was een onnodige vraag.

Ik word daar zo verdrietig van, ik heb een probleem, zij weten daarvan en toch elke keer die discussie. Waarom kan een arts niet gewoon zeggen "is goed meid, schrijf ik je een vloeibare vorm voor" en klaar? Ik ben niet blij met mijn angsten en dit soort dingen maken dat ik me alleen maar meer schaam en me aan zorg onttrek. Hoe ga ik hier mee om?

Beste GinnyJones

Pff, wat een gedoe hè, ik kan me heel goed voorstellen dat je hier verdrietig van wordt. Zo moeilijk te begrijpen dat als je alles zo duidelijk uitlegt, dat mensen dan toch nog zo moeilijk doen, zeker als het om professionals gaat. Aan de andere kant, ze mogen dan professionals zijn - angststoornissen zijn niet hun professie en als zij er ook geen eigen ervaring mee hebben, dan is het ook echt heel lastig voor hen om zich voor te stellen waar jij nou zo bang voor bent.

Ik ben bang dat dat altijd lastig zal blijven, elkaar echt kunnen begrijpen als je niet weet hoe het echt is. Wat dat betreft doe jij het wel heel goed: je spreekt je uit, je legt uit en je blijft communiceren. Dat is heel knap van je want het vraagt doorzettingsvermogen. Zo kunnen anderen leren hoe het voor jou is en kunnen ze steeds beter aansluiten bij wat jij nodig hebt. Neemt niet weg dat je altijd weer nieuwe mensen tegen zult blijven komen, bij wie je dan weer van voren af aan moet beginnen. En dat is best wel eens vermoeiend en/ of verdrietig. Vandaar ook deze campagne: meer openheid over angst! Dat kan ons allemaal zoveel opleveren.

Wat vaak wel heel fijn is, is contact met lotgenoten. Juist omdat je elkaar begrijpt zonder dat je daar heel hard je best voor hoeft te doen. Je kunt van elkaar leren - hoe ga jij daar mee om? - je kunt ideeën opdoen, tips krijgen, samen huilen, samen lachen. Je kunt eens kijken op de website van de ADF Stichting voor mogelijkheden hiertoe. Ook zou je contact met ons kunnen opnemen zodat we samen met jou kunnen kijken naar mogelijkheden voor een effectieve behandeling van jouw angststoornis.

Veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Goedemorgen,

Van nature heb ik al een iets angstige persoonlijkheid. Na de geboorte van mijn kind werd dit wat erger. Toen zij 1,5 jaar was, ontwikkelde ik een burn out met paniekklachten welke na hulp verdwenen.

Wat nog over is, is het volgende: ik ben een keer onwel geworden in een vliegtuig. Had niets met vliegen te maken. Wel met weinig slaap, slecht gegeten en de spanning van het ontmoeten van een groep onbekende medereizigers. Tintelende vingers, dus (ongemerkt) hyperventilatie en ik ben flauw gevallen.

Sindsdien ben ik bang voor vliegen. Het is nooit meer hetzelfde geworden. Het is dus eigenlijk geen vliegangst, maar bang om onwel te worden tijdens het vliegen. En af en toe heb ik die angst ook op andere plekken(bioscoopzaal bijvoorbeeld).

Zou EMDR een goede therapie kunnen zijn om deze ervaring te verwerken?

Ik wil ontzettend graag wat verder weg op vakantie, maar ik durf gewoon niet te boeken. Voor volgend jaar staat een grote reis gepland, lang voor gespaard. Ik wil er naar streven te kunnen vliegen zonder beta blokker of oxazepam oid.

Alvast bedankt voor uw reactie!
Alle reacties Link kopieren
vivajaline schreef:
23-04-2019 10:35
Bedankt
Klinisch heb ik ook gehad maar dan m.n. gericht op.ptss wat ik toen ook als diagnose had
En langere therapie.. de psychologen heb ik meerdere jaren gehad maar ze kunnen niks meer zeggen ze

Beste Vivajaline,

Wat naar dat je dat gezegd is, dat ze niets meer kunnen doen. Dat zijn uitspraken om heel verdrietig of moedeloos van te worden. Ik hoop dat je het niet teveel op jezelf betrekt, want natuurlijk is er voor jou nog wel van alles mogelijk. Maar inderdaad, het zou wel goed kunnen dat de psychologen die je tot nu toe hebt gehad op dit moment niets meer voor je kunnen betekenen.

Ik zou je willen aanraden om op internet de 'Multidisciplinaire Richtlijnen voor Angststoornissen' eens op te zoeken. Daarin staan alle stappen beschreven die gezet kunnen worden in de behandeling van angststoornissen. Als het één niet helpt, dan kan de volgende stap opgepakt worden. Het gaat dan om de mogelijkheden wat betreft de psychologische behandeling, de inzet van medicijnen en om intensivering van het behandeltraject. Deze richtlijnen zijn opgesteld door psychologen, patiëntenverenigingen en psychiaters en kunnen je helpen kritisch te kijken naar jouw behandeltraject.

Je schrijft dat je ook last hebt van psychotische klachten. Het is misschien goed om te weten dat deze klachten van invloed kunnen zijn op je angststoornis, maar dat dit niet per definitie het geval hoeft te zijn. Het is niet zo dat als iemand meerdere diagnoses heeft, je de angst niet kunt behandelen.

Ook helpt het je misschien om te weten dat het heel vaak voorkomt dat mensen in eerste instantie niet goed reageren op een bepaalde vorm van behandeling, maar dat het op een later moment in hun leven alsnog heel goed kan aanslaan.

Tenslotte nog een laatste aanvulling: je kunt ook altijd om een second opinion vragen bij een gespecialiseerde instelling voor angststoornissen. Er zijn professionals die zich hier specifiek mee bezig houden: wanneer een cliënt al veel therapie heeft gehad maar desondanks niet vooruit is gegaan, met jou meekijken naar wat in jouw geval passend zou zijn.

Nogmaals, heel veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Alle reacties Link kopieren
Snowkitty schreef:
23-04-2019 10:50
Je doet nu hetzelfde eigenlijk, zeggen dat mijn angst irreëel is. Hoe weet je dat nu? Een angst kan je dagelijks leven in grote mate bepalen en toch reëel zijn.

Beste Snowkitty,

Het was zeker niet mijn bedoeling om je op dezelfde manier te benaderen, ik probeerde je juist mee te geven dat jouw gevoel er hoe dan ook mag zijn. En je hebt helemaal gelijk als je zegt dat sommige angsten ook gewoon echt reëel zijn en dat het goed is als je voorbereid bent op een mogelijke slechte uitkomst.

De nuance die ik echter probeer aan te brengen is dat hoe vreselijk een situatie ook kan zijn en hoe groot de kans ook is op een slechte uitkomst (zoals bijvoorbeeld wanneer iemand ernstig gewond is geraakt bij een ongeval en het de vraag is of diegene het gaat overleven), het dan volstrekt reëel is dat het je dag en nacht bezighoudt, maar niet dat het je belemmert in bijvoorbeeld de straat op gaan of in de auto te stappen. Daar ergens ligt de 'scheidslijn' tussen reële en irreële angst. Maar zoals ik al zei, ik denk niet dat die grens altijd even duidelijk te stellen is.

Wat ik wel weet is dat het je enorm eenzaam en in de war maakt als de mensen om je heen de lastige situatie waarin je zit, alleen maar op een positieve manier willen benaderen. "Het komt vast goed", "ga nou maar niet uit van het ergste", dat soort dingen. Want al die angsten zitten wel in je hoofd en zijn ook echt reëel. Ik hoop oprecht dat je een plek hebt waar je je verhaal kunt doen, kunt uithuilen, je zorgen kunt uitspreken en er over van gedachten kunt wisselen. En ik hoop dat je niet extra belast raakt met de irreële angsten die kunnen samengaan met de reële kant van het verhaal.

Nogmaals, heel veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Bedankt, daar kan ik wel wat mee.
Toch maar niet, vraag denk ik niet gepast/te ingewikkeld.

Iedereen sterkte.
Dit is een topic naar mijn hart.
Ik ben Bonnie en ik heb al zo lang ik mij kan herinneren een angst-en paniekstoornis. Die wel aan verandering en intensiteit onderhevig is maar nog nooit is weggeweest.

Ik heb alle bekende vormen van therapie en medicatie al geprobeerd. Momenteel slik ik alleen nog een slaapmiddel (ivm nachtelijke angstaanvallen en hartkloppingen) en paniek bij het in slaapvallen. En heb ik oxazepam zo nodig op zak.

Mijn angst uit zich in hypochondrie (ooit iets levensbedreigends meegemaakt wat de boel enorm heeft getriggerd) en controle verlies. Ik heb angst om de angst en angst dat ik iets met mijn hart heb en angst om dood te gaan en angst om de controle te verliezen (uit zich vooral in auto rijden momenteel - vooral bij onvoorspelbare situaties en weersomstandigheden die ik niet in de hand heb denk aan harde wind)

Ik kon mij als kind al moeilijk laten gaan, als puber was ik heel voorzichtig met drank en drugs want ik wilde te allen tijde mijn kop erbij houden en ik had een enorme dwangmatige manier van leven. Als het niet ging zoals het moet dan kwamen daar angsten en compulsies voor in de plaats.

Ik ben gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis en vroeger stond er wel eens in mijn dossier dat ik borderliner, adhd'er en eventueel bipolair was. Inmiddels is er vooral en alleen een angststoornis van over.

Ik heb de laatste tijd veel onverklaarbare paniekaanvallen. Ik heb chronische hyperventilatie. Hartkloppingen, trillen over mijn hele lijf, licht in het hoofd, krop in de keel, zweten, neiging tot flauw vallen, denken dat ik stik en de controle verlies en doodga.
Dit heb ik vooral op de snelweg. Ik kan prima rijden maar ik schrik overal van. Ik schrik sowieso overal van maar met 130 km per uur lijk ik mijzelf niet meer te kunnen corrigeren of onder controle te hebben. Met als gevolg dat ik ga vermijden.

Vorige maand heb ik met een holter op de snelweg gereden en toen is uitgelezen dat mijn hart extreem op hol sloeg tijdens het rijden op de snelweg. Echt extreem. Ik ben ook op de vluchtstrook stil gaan staan omdat ik mijzelf niet meer onder controle kreeg. Uiteindelijk ben ik onder begeleiding naar huis gereden. Helemaal van slag.
Dit is niet de eerste keer. Ik heb er zoveel hulp voor gehad en extra rijles en iemand bij me en noem maar op. Elke keer was het: blijf rijden, ga niet vermijden. Face your deamons. Maar het lukt me maar niet. Ik ben bang dat ik mezelf maar ook een ander eens meeneem in mijn totale waanzin op de weg. Ik heb mezelf niet meer in de hand dan. Echt nul. Mijn hele lijf staat in een kramp.

Wat kan ik doen om die aanvallen die de hele dag door komen en steeds erger worden binnen de perken te houden. Ik ben inmiddels helemaal radeloos.
Utakar schreef:
23-04-2019 12:13
Toch maar niet, vraag denk ik niet gepast/te ingewikkeld.

Iedereen sterkte.
ik heb je gelezen
sterkte
Het erge met (mijn)een paniekstoornis is dat mensen gauw gaan lopen afzwakken omdat ze van mening zijn dat meegaan in je ireeele angst niet bevorderlijk is. Mijn moeder zegt bijv letterlijk: ik ga niet mee in je angsten want dat maakt het alleen maar erger. Het lijkt echt alsof ze helemaal niks snapt van waar ik doorheen ga.

Laatst reden we een stuk samen omdat we een sauna dagje hadden geboekt. Het waaide enorm en ik zat stil me te verbijten naast haar. Ze had me wel door en ineens werd ze woedend: dan stap je maar uit en ik heb hier geen zin in altijd. Ik kan goddomme wel rijden en waarom vertrouw je me niet en dat kleine beetje wind is toch verdorie niks en wat is dat toch met jou je krijgt steeds meer van die flauwekul. Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik heb zo gehuild. En haar geprobeerd uit te leggen dat ik elke dag een wedstrijd met mezelf aan ga. Elke dag mijn ergste angsten tegemoet treed. Mijn leven er niet door wil laten beperken maar echt doodsangsten uitsta.
Of zij een situatie kan bedenken waarin zij doodsbang was, of zij zich die voor de geest wilde halen en zich wilde proberen in te denken dat ik die de hele dag voel en dat ik daar dwars doorheen ga. Elke dag opnieuw. Wat dat voor mij betekent?

Hoevaak in het begin de ambu wel niet is gekomen. Ik onderzoeken voor mijn hart heb gehad. En het ergste is nu: ik heb een dossier van hier tot tokio en toen ik vorig jaar echt wat had waren ze er bijna te laat bij omdat overal met koeieletters staat dat mevrouw hypochondrie heeft.

Ik heb idd ook ptss en heb daar een aantal keren emdr voor gehad. Ik heb ook een heftig verleden wat ook niet echt meegewerkt heeft. Ik heb ook een jeugd achter de rug met boulima. Het komt allemaal neer op die controle dwang. En de angst om de grip kwijt te raken. Het beperkt mij enorm maar ik probeer zoveel mogelijk toch iets van mijn leven te maken maar het is de hel op aarde.

Want je raakt op den duur helemaal ontvreemd van je eigen lijf. Wat is nog echt en wat niet. Het zuigt alle levensenergie uit je weg. En probeer dan nog maar eens begrip te krijgen/houden vanuit je omgeving....
Alle reacties Link kopieren
mallebeppie schreef:
23-04-2019 11:15
Goedemorgen,

Van nature heb ik al een iets angstige persoonlijkheid. Na de geboorte van mijn kind werd dit wat erger. Toen zij 1,5 jaar was, ontwikkelde ik een burn out met paniekklachten welke na hulp verdwenen.

Wat nog over is, is het volgende: ik ben een keer onwel geworden in een vliegtuig. Had niets met vliegen te maken. Wel met weinig slaap, slecht gegeten en de spanning van het ontmoeten van een groep onbekende medereizigers. Tintelende vingers, dus (ongemerkt) hyperventilatie en ik ben flauw gevallen.

Sindsdien ben ik bang voor vliegen. Het is nooit meer hetzelfde geworden. Het is dus eigenlijk geen vliegangst, maar bang om onwel te worden tijdens het vliegen. En af en toe heb ik die angst ook op andere plekken(bioscoopzaal bijvoorbeeld).

Zou EMDR een goede therapie kunnen zijn om deze ervaring te verwerken?

Ik wil ontzettend graag wat verder weg op vakantie, maar ik durf gewoon niet te boeken. Voor volgend jaar staat een grote reis gepland, lang voor gespaard. Ik wil er naar streven te kunnen vliegen zonder beta blokker of oxazepam oid.

Alvast bedankt voor uw reactie!

Beste Mallebeppie,

Heel begrijpelijk dat je weer graag het vliegtuig in wilt kunnen stappen zonder bang te hoeven zijn voor een paniekaanval. Het zal een nare ervaring zijn geweest destijds en dat wil je niet graag opnieuw meemaken.

Je vraagt of EMDR een goede therapie zou kunnen zijn om deze ervaring te verwerken. EMDR wordt inderdaad wel eens toegepast in situaties zoals de jouwe, maar deze behandelvorm is vooral geschikt als de oorspronkelijke paniekaanval als een traumatische ervaring in het geheugen is opgeslagen. De ervaring is dan zó naar voor je geweest, dat je er niet goed meer van kunt loskomen en het bijvoorbeeld steeds opnieuw beleeft in herbelevingen of nachtmerries.

Ik kan dat uiteraard niet helemaal goed inschatten, maar uit jouw verhaal maak ik op dat jouw spanning vooral gelegen is in de angst dat je opnieuw onwel zult worden. Je angst kan zich in dat geval ook verbreden naar andere situaties; je ontwikkelt bijvoorbeeld ook een angst om onwel te worden in de bioscoop of een andere ruimte waar je niet zo maar weg kan.

Een heel goede therapie is in dit geval exposure. Het woord zegt het al: blootstelling aan datgene waar je bang voor bent en daarbij leren dat je angst je niet hoeft over te nemen en hoeft te leiden tot een paniekaanval. Nu is exposure in een vliegtuig niet zo makkelijk uit te voeren, maar (lucky you ;) ) een bioscoopzaal is wel een stuk makkelijker op te zoeken.

De meest effectieve vorm van behandeling is een vorm van exposure die interoceptieve exposure genoemd wordt. Daarbij stel je jezelf niet alleen bloot aan de situatie die je angstig maakt, maar roep je ook heel bewust de lichamelijke gevoelens op die je destijds zo eng vond. In jouw geval zou dat dan kunnen gaan over de benauwdheid (het hyperventileren), de tintelingen, de lichamelijke verkrampingen, dat soort zaken. Dat is heel erg naar, maar het doel is om te ervaren dat het in feite onschuldig is en dat je kunt blijven zitten. Je roept die gevoelens dus op en laat jezelf er aan wennen: je hoeft er niet meer voor weg te lopen, bang voor te zijn en er alles aan te doen om het te vermijden.

Ik heb zelf ook een dergelijke behandeling gedaan. Echt niet leuk, maar wat een verademing toen de angst begon af te nemen. Het was absoluut de moeite waard!

Heel veel succes en hopelijk kan je volgend jaar zonder medicijnen aan je reis beginnen!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Overigens vanuit mijn familie echt nul acceptatie of begrip. Dat maakt mijn strijd enorm eenzaam.
Er speelt ook heel veel schaamte mee. Ik ben niet de jongste meer en dat ik nog steeds zo'n aansteller en bange poeperd ben dat vind ik heel erg genant.

Meestal lijd ik dus in stilte.
Alle reacties Link kopieren
Snowkitty schreef:
23-04-2019 12:08
Bedankt, daar kan ik wel wat mee.

Graag gedaan.

Sterkte!
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Alle reacties Link kopieren
BonnieM- schreef:
23-04-2019 12:48
Overigens vanuit mijn familie echt nul acceptatie of begrip. Dat maakt mijn strijd enorm eenzaam.
Er speelt ook heel veel schaamte mee. Ik ben niet de jongste meer en dat ik nog steeds zo'n aansteller en bange poeperd ben dat vind ik heel erg genant.

Meestal lijd ik dus in stilte.

Beste BonnieM,

Wat een verhaal en wat een hoop eenzaamheid. Heel naar voor je dat je al zo lang kampt met je angsten, je controledwang en je schaamte. Het doet pijn als zelfs je moeder je niet begrijpt. Je kunt wel goed vertellen over wat er in je om gaat en je bent ook al veel therapie aangegaan - dat is heel knap van je.

Ik kan me voorstellen dat je je wanhopig voelt: hoe kom je ooit nog van je angsten af? Ik zou je hetzelfde willen aanraden als wat ik in een eerdere post aan iemand schreef: zoek op internet eens de 'Multidisciplinaire Richtlijnen voor Angststoornissen' op. Daarin staat stap voor stap beschreven welke mogelijkheden er tot je beschikking staan. Als het één niet helpt, kan er opgeschaald worden naar een volgende stap. Dit gaat dan om de psychologische behandeling, maar ook om de inzet van medicijnen en intensivering van de hulp.

Je schrijft over diverse diagnoses die je in de loop der jaren gekregen hebt. Ik zou je graag willen meegeven dat, ondanks dat het je traject wel complexer maakt, het zeker niet zo is dat jij daardoor niet geholpen kunt worden. Ook met meerdere diagnoses kun je behandeld worden voor je angst.

Sommige mensen komen helemaal van hun angstklachten af, bij anderen verminderen ze wel, maar gaan ze nooit meer helemaal weg. Ik heb veel mensen gesproken die tot die laatste groep behoren, maar zij geven allemaal aan dat hun leven wel degelijk een stuk fijner is geworden sinds ze meer grip hebben gekregen op hun angst. Ik hoop dat ook jij die weg zult gaan.

Al heb je al veel therapie gehad, het is niet gezegd dat het geen zin heeft opnieuw in therapie te gaan. Soms werkt een bepaalde vorm van behandeling niet, maar wanneer deze een paar jaar later opnieuw wordt gedaan, kan het alsnog aanslaan.

Mocht je vragen hebben over wat voor jou passend zou zijn, dan kan je ook altijd contact opnemen met de Angst Dwang en Fobie Stichting (0343 - 753009 of 0343 - 753010). Aan de telefonische hulpdienst zitten mensen die weten hoe het is om een angst- of dwangstoornis te hebben. Zij kunnen met je meekijken naar mogelijkheden voor behandeling, maar bovenal bieden ze je een luisterend oor. Je kunt er je verhaal doen, je hoeft je niet te schamen en je hoeft het even niet allemaal alleen te doen.

Heel veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen
Stel mij je vraag over angst- en paniekklachten
Bedankt voor het antwoord, helder!
De richtlijnen opgezocht
Zie alles staan wat ik al heb gehad
Venlafaxine en buspiron ook gehad
Nu een antipsychoticum depot
Ook of vooral voor mn schizofrenie
Opname kan niet want ik durf niet meer zo lang van huis en van mn hond
Ik las over het handicapmodel
Ik neig er idd naar dat het mss beter is uit te gaan van dat herstel niet mogelijk is.
Dat mn leven bestaat uit thuiszitten, supermarkt en hond uitlaten en af en toe naar fact van de ggz maar ja waarvoor??
Bedankt voor uw antwoorden iig
BonnieM- schreef:
23-04-2019 12:44
Het erge met (mijn)een paniekstoornis is dat mensen gauw gaan lopen afzwakken omdat ze van mening zijn dat meegaan in je ireeele angst niet bevorderlijk is. Mijn moeder zegt bijv letterlijk: ik ga niet mee in je angsten want dat maakt het alleen maar erger. Het lijkt echt alsof ze helemaal niks snapt van waar ik doorheen ga.

Laatst reden we een stuk samen omdat we een sauna dagje hadden geboekt. Het waaide enorm en ik zat stil me te verbijten naast haar. Ze had me wel door en ineens werd ze woedend: dan stap je maar uit en ik heb hier geen zin in altijd. Ik kan goddomme wel rijden en waarom vertrouw je me niet en dat kleine beetje wind is toch verdorie niks en wat is dat toch met jou je krijgt steeds meer van die flauwekul. Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik heb zo gehuild. En haar geprobeerd uit te leggen dat ik elke dag een wedstrijd met mezelf aan ga. Elke dag mijn ergste angsten tegemoet treed. Mijn leven er niet door wil laten beperken maar echt doodsangsten uitsta.
Of zij een situatie kan bedenken waarin zij doodsbang was, of zij zich die voor de geest wilde halen en zich wilde proberen in te denken dat ik die de hele dag voel en dat ik daar dwars doorheen ga. Elke dag opnieuw. Wat dat voor mij betekent?

Hoevaak in het begin de ambu wel niet is gekomen. Ik onderzoeken voor mijn hart heb gehad. En het ergste is nu: ik heb een dossier van hier tot tokio en toen ik vorig jaar echt wat had waren ze er bijna te laat bij omdat overal met koeieletters staat dat mevrouw hypochondrie heeft.

Ik heb idd ook ptss en heb daar een aantal keren emdr voor gehad. Ik heb ook een heftig verleden wat ook niet echt meegewerkt heeft. Ik heb ook een jeugd achter de rug met boulima. Het komt allemaal neer op die controle dwang. En de angst om de grip kwijt te raken. Het beperkt mij enorm maar ik probeer zoveel mogelijk toch iets van mijn leven te maken maar het is de hel op aarde.

Want je raakt op den duur helemaal ontvreemd van je eigen lijf. Wat is nog echt en wat niet. Het zuigt alle levensenergie uit je weg. En probeer dan nog maar eens begrip te krijgen/houden vanuit je omgeving....
Herkenbaar
Mijn moeder snapt het ook niet en bagataliseert alles
Of ze zegt stel je niet zo aasn. Je kunt wel overal bang voor zijn maar het helpt je niet. Gewoon niet zo druk maken. Je kunt de situatie toch niet veranderen etc.
Jammer want ik heb verder ook geen mensen om het mee te delen eigenlijk

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven