Psyche
alle pijlers
Stoom afblazen, ofzo?
vrijdag 8 februari 2013 om 17:32
Wat ik precies met dit topic wil, ik weet het geloof ik niet helemaal. Denk toch vooral ventileren, wetende hoe ik een inblik kan geven maar heel veel dingen ook zo...... niet uit te leggen zijn? Wetende hoe dit een doorlopend iets is, niet even simpel oplosbaar of wat dan ook.
Laat ik bij het begin proberen te beginnen. Zoals sommige forummers wel weten heb ik geen geweldige gezondheid. Ik heb een syndroom, waar het jammere bij is dat de medische wereld er meer niet van weet dan wel. Tel erbij op dat door dit syndroom veel fysieke en/of medische dingen gebeuren die volgens de standaard hokjesnorm niet "zouden moeten kunnen". Dit laatste vooral ontlokt erg veel problemen. Vele muren waar je in de medische wereld tegenop loopt omdat het gebeurene niet braaf in een hokje past anders dan "onmogelijk". Soms word er verder dan het hokje gekeken als men letterlijk met de neus ergens op staat en ziet gebeuren waarvan de stelling is "kan niet". Heel vaak resulteert het echter in ontkenning en daardoor onnodig later medisch ingrijpen of überhaupt niet ingrijpen als dat mogelijk is. En alhoewel mijn zorg al stukken beter georganiseerd is dan het geweest is, is in de praktijk eigenlijk nog altijd bij elk nieuw gebeuren vechten, vechten en achter de feiten aan door ongeloof of blindstaren op de standaardnorm.
Op zich sta ik redelijk nuchter in het feit dat mijn gezondheid niet je-dat is. Het is zoals het is. Een enorm pijnpunt is voor mij het keer op keer achteruit zien hollen in de periode waarin ik aan medische bellen hang tot het moment waarop mijn signalen opgepikt worden en de aanpak krijgen voor zover die er is. Ben ik me bewust en daar is zelfs ook wel een stukje berusting in gekomen, wetende dat het domweg hand in hand komt bij zo'n onbekende en past-niet-in-normale-hokjes-aandoening.
Maar de laatste periode loop ik vast. Waar het allemaal nog relatief simpel en makkelijk is om zaken zoals behandelplannen, euthanasieverklaring etc. opmaken, openlijk bespreken, voor mezelf duidelijk krijgen hoe ik tegen dingen aankijk etc. is de situatie waarin ik nu zit er eentje waar ik dus in vastloop. Ik heb alles behalve een doodswens maar heb wel dingen geregeld zodat ik waar mogelijk invulling kan geven aan hoe ik leven en dood zie. Dat ik heel graag oud word, maar levenskwaliteit voor mij veel zwaarder weegt dan -kwantiteit. En mocht dat zo vallen dat die -kwantiteit onverhoopt heel kort is, dan is dat ook goed.
Gelukkig zit ik momenteel absoluut niet in een situatie waarin ik stel dat mijn levenskwaliteit zó ruk is en ook niet meer dusdanig op te krikken is, dat het goed geweest is en het tijd is om beëindiging van het leven te gaan uitvoeren. Helaas is tegelijkertijd de situatie wel zo ruk dat de levenskwaliteit die er is niet acceptabel meer is voor me om zo op lange termijn door te gaan. Ik hol drastisch achteruit, waarbij een kernoorzaak ligt bij het überhaupt zorg zoeken. Een bezoek aan een ziekenhuis is zo drastisch over mijn belastbaarheid heen gaan dat het een permanente verslechtering inhoudt. Over de loop der jaren ben ik daar al enorm in gaan schrappen. Problemen waarvoor gewoon medische zorg nodig zou zijn, krijgen geen aandacht en daarvoor kost zorg zogezegd gewoon veel te veel. Alleen de meest urgente onderwerpen krijgen aandacht. Ook helemaal niet erg, maar dat wordt lastiger wanneer het de norm is dat een nieuw urgent onderwerp zich alweer aandient voordat een bestaande aangepakt is. Van de een naar de ander dus. Waarbij dat eerder genoemde problematisch zorg krijgen de situatie nog eens extra belast.
En dan kom je op een kruizing. Het duurt al te lang en postieve verandering daarin vanuit zichzelf is niet realistisch. Zonder actief ingrijpen blijft de situatie dus dat het medische de agenda is gaan bepalen en zo zwaar overvraagt dat het achteruitgang op achteruitgang met zich meebrengt. Dat is niet zoals ik levenskwaliteit zie. Voor kortere termijn mag dat best en mag alles in teken van medisch staan, maar dat kan niet de norm blijven.
Hier zit ik dus enorm vast gevoelsmatig. Ik zal moeten gaan ingrijpen, want mijn conclusie is duidelijk dat dit niet zo door kan gaan. Ik zie nog puur fysiek nog mogelijkheden in me waarvan ik zeg "daar is genoeg kwaliteit mee te verkrijgen voor me". Maar hoe dat moet buigen of barsten? Geen idee. Ik weet redelijk wat de gevolgen kunnen zijn van welke keuze dan ook, waarvan eigenlijk geen van allen niet opnieuw een grote strijd op gaan leveren om in de praktijk toch nog weer ruimte te hebben of maken voor die zaken die voor mij levenskwaliteit maken. Het frustreert me behoorlijk dat op zich de fysieke capaciteiten daarvoor er nu nog zijn, maar tegelijkertijd door de werkelijkheid van de medische situatie de gezondheid ook zo hard trekt en zoveel vergt dat er wel geen balans mogelijk lijkt om aan die capaciteiten toe te komen. Alsof je dus gevoelsmatig zelf nog even meewerkt aan het "onnodig" achteruit gaan.
Nogmaals; wat ik met het topic wil? Niet echt helemaal duidelijk. Uiteindelijk is het toch net zo goed aan mezelf om hier uit te komen immers. Het dilemma is bekend bij actief lopende medisch betrokkenen maar vanuit die hoek zit de oplossing zogezegd niet. Ik heb gelukkig een geweldige professional waar ik op terug kan vallen met dit soort dilemma's en hier bomen we binnenkort dus ook weer over. Mijn directe omgeving is bekend met hoe ik aankijk tegen levenskwaliteit versus -kwantiteit en alhoewel het een behoorlijk open onderwerp is, merk ik dat ik er ook niet momenteel met mijn huidige worsteling in alle heftigheid bij hen aan wil komen. Maar in de tussentijd merk ik dat het frustreert, enorm. Misschien nog wel het meest omdat het nu een gevoel is van tussen wal en schip, te goed maar tegelijkertijd ook te slecht. Ik verwacht niet 1-2-3 dat er hier veel mensen zijn die met hetzelfde worstelen of hebben geworsteld, of hoop het op zijn minst. Dus enorm veel uitwisselen van ervaringen zal het dan ook wel niet zijn. Dan toch maar stoom afblazen? Wie zal het zeggen?
Laat ik bij het begin proberen te beginnen. Zoals sommige forummers wel weten heb ik geen geweldige gezondheid. Ik heb een syndroom, waar het jammere bij is dat de medische wereld er meer niet van weet dan wel. Tel erbij op dat door dit syndroom veel fysieke en/of medische dingen gebeuren die volgens de standaard hokjesnorm niet "zouden moeten kunnen". Dit laatste vooral ontlokt erg veel problemen. Vele muren waar je in de medische wereld tegenop loopt omdat het gebeurene niet braaf in een hokje past anders dan "onmogelijk". Soms word er verder dan het hokje gekeken als men letterlijk met de neus ergens op staat en ziet gebeuren waarvan de stelling is "kan niet". Heel vaak resulteert het echter in ontkenning en daardoor onnodig later medisch ingrijpen of überhaupt niet ingrijpen als dat mogelijk is. En alhoewel mijn zorg al stukken beter georganiseerd is dan het geweest is, is in de praktijk eigenlijk nog altijd bij elk nieuw gebeuren vechten, vechten en achter de feiten aan door ongeloof of blindstaren op de standaardnorm.
Op zich sta ik redelijk nuchter in het feit dat mijn gezondheid niet je-dat is. Het is zoals het is. Een enorm pijnpunt is voor mij het keer op keer achteruit zien hollen in de periode waarin ik aan medische bellen hang tot het moment waarop mijn signalen opgepikt worden en de aanpak krijgen voor zover die er is. Ben ik me bewust en daar is zelfs ook wel een stukje berusting in gekomen, wetende dat het domweg hand in hand komt bij zo'n onbekende en past-niet-in-normale-hokjes-aandoening.
Maar de laatste periode loop ik vast. Waar het allemaal nog relatief simpel en makkelijk is om zaken zoals behandelplannen, euthanasieverklaring etc. opmaken, openlijk bespreken, voor mezelf duidelijk krijgen hoe ik tegen dingen aankijk etc. is de situatie waarin ik nu zit er eentje waar ik dus in vastloop. Ik heb alles behalve een doodswens maar heb wel dingen geregeld zodat ik waar mogelijk invulling kan geven aan hoe ik leven en dood zie. Dat ik heel graag oud word, maar levenskwaliteit voor mij veel zwaarder weegt dan -kwantiteit. En mocht dat zo vallen dat die -kwantiteit onverhoopt heel kort is, dan is dat ook goed.
Gelukkig zit ik momenteel absoluut niet in een situatie waarin ik stel dat mijn levenskwaliteit zó ruk is en ook niet meer dusdanig op te krikken is, dat het goed geweest is en het tijd is om beëindiging van het leven te gaan uitvoeren. Helaas is tegelijkertijd de situatie wel zo ruk dat de levenskwaliteit die er is niet acceptabel meer is voor me om zo op lange termijn door te gaan. Ik hol drastisch achteruit, waarbij een kernoorzaak ligt bij het überhaupt zorg zoeken. Een bezoek aan een ziekenhuis is zo drastisch over mijn belastbaarheid heen gaan dat het een permanente verslechtering inhoudt. Over de loop der jaren ben ik daar al enorm in gaan schrappen. Problemen waarvoor gewoon medische zorg nodig zou zijn, krijgen geen aandacht en daarvoor kost zorg zogezegd gewoon veel te veel. Alleen de meest urgente onderwerpen krijgen aandacht. Ook helemaal niet erg, maar dat wordt lastiger wanneer het de norm is dat een nieuw urgent onderwerp zich alweer aandient voordat een bestaande aangepakt is. Van de een naar de ander dus. Waarbij dat eerder genoemde problematisch zorg krijgen de situatie nog eens extra belast.
En dan kom je op een kruizing. Het duurt al te lang en postieve verandering daarin vanuit zichzelf is niet realistisch. Zonder actief ingrijpen blijft de situatie dus dat het medische de agenda is gaan bepalen en zo zwaar overvraagt dat het achteruitgang op achteruitgang met zich meebrengt. Dat is niet zoals ik levenskwaliteit zie. Voor kortere termijn mag dat best en mag alles in teken van medisch staan, maar dat kan niet de norm blijven.
Hier zit ik dus enorm vast gevoelsmatig. Ik zal moeten gaan ingrijpen, want mijn conclusie is duidelijk dat dit niet zo door kan gaan. Ik zie nog puur fysiek nog mogelijkheden in me waarvan ik zeg "daar is genoeg kwaliteit mee te verkrijgen voor me". Maar hoe dat moet buigen of barsten? Geen idee. Ik weet redelijk wat de gevolgen kunnen zijn van welke keuze dan ook, waarvan eigenlijk geen van allen niet opnieuw een grote strijd op gaan leveren om in de praktijk toch nog weer ruimte te hebben of maken voor die zaken die voor mij levenskwaliteit maken. Het frustreert me behoorlijk dat op zich de fysieke capaciteiten daarvoor er nu nog zijn, maar tegelijkertijd door de werkelijkheid van de medische situatie de gezondheid ook zo hard trekt en zoveel vergt dat er wel geen balans mogelijk lijkt om aan die capaciteiten toe te komen. Alsof je dus gevoelsmatig zelf nog even meewerkt aan het "onnodig" achteruit gaan.
Nogmaals; wat ik met het topic wil? Niet echt helemaal duidelijk. Uiteindelijk is het toch net zo goed aan mezelf om hier uit te komen immers. Het dilemma is bekend bij actief lopende medisch betrokkenen maar vanuit die hoek zit de oplossing zogezegd niet. Ik heb gelukkig een geweldige professional waar ik op terug kan vallen met dit soort dilemma's en hier bomen we binnenkort dus ook weer over. Mijn directe omgeving is bekend met hoe ik aankijk tegen levenskwaliteit versus -kwantiteit en alhoewel het een behoorlijk open onderwerp is, merk ik dat ik er ook niet momenteel met mijn huidige worsteling in alle heftigheid bij hen aan wil komen. Maar in de tussentijd merk ik dat het frustreert, enorm. Misschien nog wel het meest omdat het nu een gevoel is van tussen wal en schip, te goed maar tegelijkertijd ook te slecht. Ik verwacht niet 1-2-3 dat er hier veel mensen zijn die met hetzelfde worstelen of hebben geworsteld, of hoop het op zijn minst. Dus enorm veel uitwisselen van ervaringen zal het dan ook wel niet zijn. Dan toch maar stoom afblazen? Wie zal het zeggen?
when you wish upon a star...
dinsdag 9 april 2013 om 14:19
Ik heb je post opgeslagen en meerdere keren gelezen. En heb vreselijk op mijn flikker gehad van manlief en moeder, omdat ik het probleem van vervoer veel te groot maakte en als ik nou gewoon eens hulp zou accepteren, het allemaal een stuk makkelijker zou zijn. Zowel voor mij als voor hen.
Ben er nog van onder de indruk, zeg maar.
En ben er ook achter dat het inderdaad in mij zit. Hulp accepteren, een rolstoel/voorzieningen aanvragen, het voelt voor mij allemaal zo vreselijk definitief en daar wil ik zó niet aan. En dat ik dat niet wil en me dus maar lijdzaam aan de agenda van een ander aanpas werkt niet als ik zelf dingen moet en wil ondernemen.
Misschien heb ik hiermee dan wel de belangrijkste vraag voor komende maand weten vast te stellen 'hoe win ik weer zelfstandigheid terug?'. Leuk dat er aandacht voor lichaam en geest komt, maar mijn geest doet het het best als mijn lichaam weer zelfstandig kan functioneren. Dus deze praktische insteek moet ik zeker proberen vast te houden en vragen naar hulp voor de praktische invulling van mijn bestaan.
Ik ben wat dat betreft misschien wel even te veel in mijn hoofd en diagnoses van depressie en lamlendigheid blijven hangen. Ik wil er graag weer op uit en niet afhankelijk zijn van de agenda van man, maar op de een of andere manier weer zelf in een trein terecht kunnen komen.
Ineens begrijp ik een beetje wat je bedoelt met die levenskwaliteit en dat je nu leeft en daar de dingen uit moet halen die je genoegdoening en vreugde geven.
Geen idee waar het nu ineens vandaan komt, maar er lijkt een stukje mist te zijn opgetrokken. En ik begrijp niets van de malle molens waarbij ik al bij voorbaat denk nergens recht op te hebben, maar dat is wel iets wat ik met behulp van de reva uit wil gaan proberen te zoeken.
De pijn is 1 ding, maar dat het leven nu aan mij voorbij trekt terwijl ik me lamlendig lig te voelen en in mijn eentje nergens meer aan mee kan of durf te doen, daar moet verandering in komen.
Dankjewel voor het helpen komen tot dit inzicht (al is het nog maar een eerste treetje op de ladder volgens mij), want dat jij ermee te maken hebt is me wel duidelijk.
Ben er nog van onder de indruk, zeg maar.
En ben er ook achter dat het inderdaad in mij zit. Hulp accepteren, een rolstoel/voorzieningen aanvragen, het voelt voor mij allemaal zo vreselijk definitief en daar wil ik zó niet aan. En dat ik dat niet wil en me dus maar lijdzaam aan de agenda van een ander aanpas werkt niet als ik zelf dingen moet en wil ondernemen.
Misschien heb ik hiermee dan wel de belangrijkste vraag voor komende maand weten vast te stellen 'hoe win ik weer zelfstandigheid terug?'. Leuk dat er aandacht voor lichaam en geest komt, maar mijn geest doet het het best als mijn lichaam weer zelfstandig kan functioneren. Dus deze praktische insteek moet ik zeker proberen vast te houden en vragen naar hulp voor de praktische invulling van mijn bestaan.
Ik ben wat dat betreft misschien wel even te veel in mijn hoofd en diagnoses van depressie en lamlendigheid blijven hangen. Ik wil er graag weer op uit en niet afhankelijk zijn van de agenda van man, maar op de een of andere manier weer zelf in een trein terecht kunnen komen.
Ineens begrijp ik een beetje wat je bedoelt met die levenskwaliteit en dat je nu leeft en daar de dingen uit moet halen die je genoegdoening en vreugde geven.
Geen idee waar het nu ineens vandaan komt, maar er lijkt een stukje mist te zijn opgetrokken. En ik begrijp niets van de malle molens waarbij ik al bij voorbaat denk nergens recht op te hebben, maar dat is wel iets wat ik met behulp van de reva uit wil gaan proberen te zoeken.
De pijn is 1 ding, maar dat het leven nu aan mij voorbij trekt terwijl ik me lamlendig lig te voelen en in mijn eentje nergens meer aan mee kan of durf te doen, daar moet verandering in komen.
Dankjewel voor het helpen komen tot dit inzicht (al is het nog maar een eerste treetje op de ladder volgens mij), want dat jij ermee te maken hebt is me wel duidelijk.
dinsdag 9 april 2013 om 17:31
Go Fozman en Fozmam!
Ach lieverd, dit was voor jou gewoon een snelkookpan waarin al die valkuilen in heftig formaat omhoog kwamen. Al die dingen waar de revalidatie voor is en dan moet je dat toepassen voor je begonnen bent en onder hoogstress en emotie staat. Niet zo gek hoor, dat je dan soms een donderpreek nodig hebt.
Maar zie daar; al een prachtjuweel van een kerndoel! Je kunt 4057558 doelen formuleren die allemaal uiteindelijk daarop uitkomen.
Lief dat je mijn visie waardeert maar besef je ook welk groot aandeel jezelf hebt? Pas als het in jouw koppie en gevoel "klik" doet, je er klaar voor bent, durft te zien, pas dan gaat het lampje branden wat je nu merkt. Daar heb jíj het voorwerk voor gedaan om hier te komen. Jij. Men kan je toejuigen, maar jij moet het doen. Dit is een inzicht die vaak genoeg pas gedurende een revalidatietraject komt of zelfs later. Wat dat betreft heb je al een goede start straks. Je weet waar je naartoe wilt en waarom. Waarom het huidige niet meer werkt.
Waar je nu zit kan ongelooflijk ruk voelen. Maar het is een enorme stap die je genomen hebt. Oprecht een cadeau voor jezelf om tot dit inzicht te zijn gekomen. Weg al die symptomen die deze kern uiten waar je ook mee bezig bent, jij bent nu tot een kern gekomen. Een kern die je als een hele stevige pilaar kunt gebruiken om te gaan bouwen aan een nieuwe, prettigere manier van leven met pijn. Echt; dit is iets waar je trots op mag zijn. Een doorbraak. Vergt lef om dit te durven zien en zeggen. Hiermee ga je jouw koers weer vinden.
Wees hartstikke trots op jezelf hiervoor, want dat is terecht. Er komt nog heel veel werk en inzichten etc. maar dit is zo'n belangrijke doorbraak en tool op weg naar jouw einddoel.
Ach lieverd, dit was voor jou gewoon een snelkookpan waarin al die valkuilen in heftig formaat omhoog kwamen. Al die dingen waar de revalidatie voor is en dan moet je dat toepassen voor je begonnen bent en onder hoogstress en emotie staat. Niet zo gek hoor, dat je dan soms een donderpreek nodig hebt.
Maar zie daar; al een prachtjuweel van een kerndoel! Je kunt 4057558 doelen formuleren die allemaal uiteindelijk daarop uitkomen.
Lief dat je mijn visie waardeert maar besef je ook welk groot aandeel jezelf hebt? Pas als het in jouw koppie en gevoel "klik" doet, je er klaar voor bent, durft te zien, pas dan gaat het lampje branden wat je nu merkt. Daar heb jíj het voorwerk voor gedaan om hier te komen. Jij. Men kan je toejuigen, maar jij moet het doen. Dit is een inzicht die vaak genoeg pas gedurende een revalidatietraject komt of zelfs later. Wat dat betreft heb je al een goede start straks. Je weet waar je naartoe wilt en waarom. Waarom het huidige niet meer werkt.
Waar je nu zit kan ongelooflijk ruk voelen. Maar het is een enorme stap die je genomen hebt. Oprecht een cadeau voor jezelf om tot dit inzicht te zijn gekomen. Weg al die symptomen die deze kern uiten waar je ook mee bezig bent, jij bent nu tot een kern gekomen. Een kern die je als een hele stevige pilaar kunt gebruiken om te gaan bouwen aan een nieuwe, prettigere manier van leven met pijn. Echt; dit is iets waar je trots op mag zijn. Een doorbraak. Vergt lef om dit te durven zien en zeggen. Hiermee ga je jouw koers weer vinden.
Wees hartstikke trots op jezelf hiervoor, want dat is terecht. Er komt nog heel veel werk en inzichten etc. maar dit is zo'n belangrijke doorbraak en tool op weg naar jouw einddoel.
when you wish upon a star...
vrijdag 12 april 2013 om 18:44
Dat ik moet uitvogelen waar ik recht op heb op mijn zelfstandigheid weer op te krikken is me vandaag al wel duidelijk geworden.
Ik zit nu voor een maand in de kliniek, uit deze maand blijkt of ik in aanmerking zal komen voor de uiteindelijke behandeling. Naïef of dom als ik was was ik in de veronderstelling dat er tussen deze maand en een eventuele behandeling nooit meer dan twee maanden zou zitten. Tel er dus nog maar drie bij op. Oftewel, bye bye kerstmarkt, want tijdens de behandeling mag je niet 'verzuimen' tenzij voor ernstige zaken en/of ziekenhuisbezoek.
Zo leek het doemscenario dat ze met niet zouden helpen, lijkt het moeten wachten tot ik aan de beurt ben me nu nog het ergste doemscenario. Ik trok nu 2 maanden al niet en dan word ik een maand 5 dagen per week door de mangel gehaald en moet ik daarna weer gewoon naar huis en in mijn sop gaarkoken, met een minimaal begeleidingsprogramma, maar waarbij je nog steeds je huisarts maar moet gebruiken als belangrijkste aanspreekpunt. Nouja, daar heb ik dan in elk geval laatst al een start mee gemaakt.
Tot zover de positieve vibe bij eindelijk weer in beweging zijn, want die beweging is maar van korte duur en ik heb nou juist zo'n behoefte aan echt op weg gaan.
Inmiddels gebruik ik jouw topic om stoom af te blazen.
Hoe gaat het met jou? Al een jurk gekozen? En hoe gaat het verder met de medicijnen en vervanger/huisarts?
Ik zit nu voor een maand in de kliniek, uit deze maand blijkt of ik in aanmerking zal komen voor de uiteindelijke behandeling. Naïef of dom als ik was was ik in de veronderstelling dat er tussen deze maand en een eventuele behandeling nooit meer dan twee maanden zou zitten. Tel er dus nog maar drie bij op. Oftewel, bye bye kerstmarkt, want tijdens de behandeling mag je niet 'verzuimen' tenzij voor ernstige zaken en/of ziekenhuisbezoek.
Zo leek het doemscenario dat ze met niet zouden helpen, lijkt het moeten wachten tot ik aan de beurt ben me nu nog het ergste doemscenario. Ik trok nu 2 maanden al niet en dan word ik een maand 5 dagen per week door de mangel gehaald en moet ik daarna weer gewoon naar huis en in mijn sop gaarkoken, met een minimaal begeleidingsprogramma, maar waarbij je nog steeds je huisarts maar moet gebruiken als belangrijkste aanspreekpunt. Nouja, daar heb ik dan in elk geval laatst al een start mee gemaakt.
Tot zover de positieve vibe bij eindelijk weer in beweging zijn, want die beweging is maar van korte duur en ik heb nou juist zo'n behoefte aan echt op weg gaan.
Inmiddels gebruik ik jouw topic om stoom af te blazen.
Hoe gaat het met jou? Al een jurk gekozen? En hoe gaat het verder met de medicijnen en vervanger/huisarts?
vrijdag 12 april 2013 om 19:08
Fozzie inmiddels ben je denk ik weer thuis voor je weekend. Ik wil je even een knuffel geven, je knokt zo hard.
En dan ook maar een knuffel voor Pixie uiteraard, in haar mooie jurk en haren als Repelsteeltje. Of zijn ze eraf inmiddels?
Hier liggen al maanden de pc' s eruit, enige internetverbinding is i pad en dat typt voor geen meter. Lezen lukt wel vandaar de knuffels.
Dag dag ambra
En dan ook maar een knuffel voor Pixie uiteraard, in haar mooie jurk en haren als Repelsteeltje. Of zijn ze eraf inmiddels?
Hier liggen al maanden de pc' s eruit, enige internetverbinding is i pad en dat typt voor geen meter. Lezen lukt wel vandaar de knuffels.
Dag dag ambra
zaterdag 13 april 2013 om 14:40
Jemig Foz, dat meen je niet! Las het gisteravond al, maar wist niet goed hoe te reageren. Ik wil allesbehalve tornen aan jouw gevoel bij, wetende hoe belangrijk dat is in reva. Maar hemeltje zeg! Procedure van maand observatie en daarna weer terug naar huis ken ik al niet. Ken enkel programma's waarbij in geval van klinisch week of 2 week observeren is, aansluitend hup bam door met behandelen. Behandelen is dan dus al een vaststaand feit, men wil puur beter beeld krijgen van bijv. hoe men beweegt, waar knelpunten zitten, zelf observeren of hoe jij het ziet klopt bij hoe men het ziet (kan immers ook probleempunten niet (h)erkennen) etc. Ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets op zich al heel moeilijk te verhappen is.
Maar die wachtlijstduur? Pfoei! Nogmaals; ik wil niet zagen aan jouw stoelpoten. Maar ik proef ook jouw emotie en weet hoe ook ik op dat soort dingen zou reageren. Lastig hoor! Is dit eigenlijk de wachttijd al voor een "spoedplaatsing" of niet? Als je merkt dat je hier op vast gaat lopen; niet blind slikken. Dan zou ik met huisarts gaan overleggen. Elk revacentrum en poli in ziekenhuis biedt pijnrevalidatie aan. Klinisch kan soms lastiger zijn in ziekenhuizen maar ook niet per definitie onmogelijk. Dan kan inventariseren of er andere mogelijkheden zijn waar je eerder daadwerkelijk van start kan gaan en in hoeverre dat aansluit bij wat je nodig hebt en wenst, soms verstandig zijn.
Wachtlijsten kunnen soms dramatisch lang zijn ook voor "spoed", maar gelukkig is dat niet zo in elk centrum of ziekenhuis. Lastige/prettige is dat duur van wachtlijst niet 1 op 1 correspondeert met kwaliteit van het geboden programma. Echt, ik kan het niet vaak genoeg zeggen; ik wil niet gaan zagen aan jouw fundering voor het traject waar je in zit. Maar wil je daarom ook niet naar de mond praten en alles mooi lullen. Als dit je dwars zit (lijkt mij er wel op als ik je zo lees???) bespreek het dan pro-actief in het centrum. Uiteraard is arts uiteindelijke hoofdaanspreekpunt, maar bespreek het ook met de -peuten om te kijken of je een visie van hen op hun gebied los kunt krijgen. Verschilt per instelling en individu of men die 1 op 1 wil geven, want heikel onderwerp als men soms ook maar denkt eigen toko potentieel "af te vallen", maar wie weet levert het je wat op. Of dat nu qua versterken van jouw gevoel is of heel praktisch doorpakken beter op jou afgestemd. Maar echt, bespreek het sowieso! Als het inderdaad dwars zit, dan kan dat gevoel alleen al je (on)bewust gaan dwarsbomen tijdens reva en lastiger maken tijdens wachttijd. En benoem daar vooral ook gerust bij wat jij denkt omtrent die wachtperiode, wie weet kun je ergens een mouw passen.
En vooral dit topic gebruiken om af te blazen! Heel gezond juist
Ambra; hoe is het aan die kant van de lijn? Denk veel aan jullie. Bevalt Ipad (naast typen dus ) een beetje qua polsen enzo, of kun je niet wachten tot de rest weer naar behoren draait? Rapunsel, hemeltje nee! Als het zo ver komt dan heb ik hopelijk toch al lang desnoods zelf de schaar erin gezet. Momenteel valt het net onder rand bh-band, wat voor mij al ongekend veel te lang is. Planning is nog steeds om er deze maand iets aan te doen.
Dé jurk nog niet gevonden, wel eea op het oog. Huisarts merken we volgende week wel, die schijnt dinsdag op de stoep te staan. Reden ontgaat me een beetje want aan de telefoon noemde hij dingen die de vorige keer de revue al gepasseerd zijn (heb ziekenhuis zus gebeld, arts zo, blabla). Ik zie wel, moet toch ook wat dingetjes regelen zoals bijv. een andere cholesterolverlager, dus dat meteen maar even regelen.
Scopie inmiddels gehad, nu dus afwachten tot de uitslagen terug zijn. Aankomende week is specialist er niet dus wordt week erop. Dan ook meteen even bespreken wat we met mij peg gaan doen. Tijdtechnisch is het langzamerhand richting vervangingstijd, al ziet peg er voor de duur hartstikke goed uit. Prangender is nu dat fabrikant in al zijn "klantvriendelijkheid" heeft besloten de boel te moeten veranderen en andere koppelingen gebruikt. Leest; veel zwaarder op mijn gewrichten en met maar liefst 4 uitstekende punten. Met de mooie ronde platte dop had ik al dat mijn huid door de druk open raakte, maar dat konden we tot oppervlakkig behouden. Was al reden waarom we over willen naar een button ipv peg zodat dit over zou gaan. Nu met die 4 martelpunten resulteert dat dus in de al bekende drukwonden maar ook drukgaten die dwars door huidlaag en verder vetlaag in gaan. Sja, lekker dan. En terug naar oude kan niet, want alle benodigdheden hebben ze veranderd en werken alleen nog met nieuwe martel-koppelstuk. Werkelijk waar, ik vraag me oprecht af welke knuppel bedenkt dat een slag die je onder kleding draagt beter functioneert met een koppelstuk met 4 uitstekende punten. Je zou toch denken dat elke mafklapper kan bedenken dat zoiets vervelend aanvoelt onder kleding, laat staan wat het nog meer aan gedoe kan geven.
Wel ietwat awkward situatie met taxi-chauffeur. Deze man rijdt me nu al meer dan 10 jaar, eerst bij bedrijf 1 en nu bij 2. Kennen elkaar dus goed, wonen op zelfde dorp. Onderweg naar ouderlijk dorp om vader op te pikken kwam het onderwerp op mijn gezondheid en heb aangegeven hoe de vlag er voor hing. Geloof dat hij nogal geschrokken was, want mond behoorlijk vol tanden en daar helemaal het type niet voor. Eenmaal met vader in de auto ook niet meer over gehad, maar merkte dat het er op terugweg behoorlijk in begon te zakken. Tig bezorgde blikken en dan toch na een tijdje "waar denk je aan, want zo stil ken ik je niet". Dus aangegeven dat dit standje overleefmodus is en kwek nog meer energie kost terwijl al over de grens. Ah. Laatste stukje na droppen vader netjes gevraagd of hij er met vaste chauffeurs over mocht hebben of niet zodat die weten me met rust te laten. Welja; ga je gang. Ik weet dat ze zwijgplicht naar buiten serieus nemen en onderling een mix van roddelen en werkoverleg over vaste klanten hebben. Weet dat ik al genoeg voorbij ben gekomen, want drastische teruggang in aantal ritten valt vanzelf op. Dan denk ik; de feiten zijn handiger dan veronderstellingen en het scheelt mij hopelijk het tig keer vanaf "nulpunt" uit leggen (moet op zich niet, men respecteert elke keuze, maar ontkom niet aan stukje aangeven van dingen die nu anders moeten). Heb geen zin in nog meer geschokte reacties vanuit die hoek. Snap het, begrijp het gezien de lange historie met menigeen, maar heb gemerkt dat ik er op vervoersmomenten dus kennelijk niet 1-2-3 op zit te wachten. Klaar, makkelijk, uit, dus.
Voor de rest afgelopen week druk geweest met onderwerp kwaliteit. Waaronder het samenstellen van een...... noem het wat pro-actiever wensenlijstje. Dus bijv. heel gericht uitgezocht wat ik voor 2014 in de categorie reisplannen zou willen doen. Dit is een lijstje waar ik heel pro-actief mee aan de slag wil en dus bijna een doelenlijstje eigenlijk. Zo is een van die reisplannen inmiddels geboekt, maar via een systeem wat we hier in NL niet bepaald kennen. Namelijk aanbetaling doen en tot ruim in 2014 kosteloos om elke mogelijke reden incl "nah, geen zin" kunnen annuleren. Hopelijk lukt het om dan 2 weken vanuit NL te cruisen naar Scandinavië (andere havens dan dit jaar Noorwegen) en mijn droom st. Petersburg. Maar ook bezig met een plan om hele familie midweek mee te nemen ergens in NL. Kan nog niet geboekt worden, maar gaat gebeuren in kader "bed en al kan immers mee". Voor dit jaar ben ik ook bezig om van de net geboekt 7 dagen cruisen naar Noorwegen aankomend voorjaar er 14 dagen van te maken. En dan heb je natuurlijk nog een heleboel anders op dat lijstje wat veel alledaagser of minder allemachtig groots is.
Maar die wachtlijstduur? Pfoei! Nogmaals; ik wil niet zagen aan jouw stoelpoten. Maar ik proef ook jouw emotie en weet hoe ook ik op dat soort dingen zou reageren. Lastig hoor! Is dit eigenlijk de wachttijd al voor een "spoedplaatsing" of niet? Als je merkt dat je hier op vast gaat lopen; niet blind slikken. Dan zou ik met huisarts gaan overleggen. Elk revacentrum en poli in ziekenhuis biedt pijnrevalidatie aan. Klinisch kan soms lastiger zijn in ziekenhuizen maar ook niet per definitie onmogelijk. Dan kan inventariseren of er andere mogelijkheden zijn waar je eerder daadwerkelijk van start kan gaan en in hoeverre dat aansluit bij wat je nodig hebt en wenst, soms verstandig zijn.
Wachtlijsten kunnen soms dramatisch lang zijn ook voor "spoed", maar gelukkig is dat niet zo in elk centrum of ziekenhuis. Lastige/prettige is dat duur van wachtlijst niet 1 op 1 correspondeert met kwaliteit van het geboden programma. Echt, ik kan het niet vaak genoeg zeggen; ik wil niet gaan zagen aan jouw fundering voor het traject waar je in zit. Maar wil je daarom ook niet naar de mond praten en alles mooi lullen. Als dit je dwars zit (lijkt mij er wel op als ik je zo lees???) bespreek het dan pro-actief in het centrum. Uiteraard is arts uiteindelijke hoofdaanspreekpunt, maar bespreek het ook met de -peuten om te kijken of je een visie van hen op hun gebied los kunt krijgen. Verschilt per instelling en individu of men die 1 op 1 wil geven, want heikel onderwerp als men soms ook maar denkt eigen toko potentieel "af te vallen", maar wie weet levert het je wat op. Of dat nu qua versterken van jouw gevoel is of heel praktisch doorpakken beter op jou afgestemd. Maar echt, bespreek het sowieso! Als het inderdaad dwars zit, dan kan dat gevoel alleen al je (on)bewust gaan dwarsbomen tijdens reva en lastiger maken tijdens wachttijd. En benoem daar vooral ook gerust bij wat jij denkt omtrent die wachtperiode, wie weet kun je ergens een mouw passen.
En vooral dit topic gebruiken om af te blazen! Heel gezond juist
Ambra; hoe is het aan die kant van de lijn? Denk veel aan jullie. Bevalt Ipad (naast typen dus ) een beetje qua polsen enzo, of kun je niet wachten tot de rest weer naar behoren draait? Rapunsel, hemeltje nee! Als het zo ver komt dan heb ik hopelijk toch al lang desnoods zelf de schaar erin gezet. Momenteel valt het net onder rand bh-band, wat voor mij al ongekend veel te lang is. Planning is nog steeds om er deze maand iets aan te doen.
Dé jurk nog niet gevonden, wel eea op het oog. Huisarts merken we volgende week wel, die schijnt dinsdag op de stoep te staan. Reden ontgaat me een beetje want aan de telefoon noemde hij dingen die de vorige keer de revue al gepasseerd zijn (heb ziekenhuis zus gebeld, arts zo, blabla). Ik zie wel, moet toch ook wat dingetjes regelen zoals bijv. een andere cholesterolverlager, dus dat meteen maar even regelen.
Scopie inmiddels gehad, nu dus afwachten tot de uitslagen terug zijn. Aankomende week is specialist er niet dus wordt week erop. Dan ook meteen even bespreken wat we met mij peg gaan doen. Tijdtechnisch is het langzamerhand richting vervangingstijd, al ziet peg er voor de duur hartstikke goed uit. Prangender is nu dat fabrikant in al zijn "klantvriendelijkheid" heeft besloten de boel te moeten veranderen en andere koppelingen gebruikt. Leest; veel zwaarder op mijn gewrichten en met maar liefst 4 uitstekende punten. Met de mooie ronde platte dop had ik al dat mijn huid door de druk open raakte, maar dat konden we tot oppervlakkig behouden. Was al reden waarom we over willen naar een button ipv peg zodat dit over zou gaan. Nu met die 4 martelpunten resulteert dat dus in de al bekende drukwonden maar ook drukgaten die dwars door huidlaag en verder vetlaag in gaan. Sja, lekker dan. En terug naar oude kan niet, want alle benodigdheden hebben ze veranderd en werken alleen nog met nieuwe martel-koppelstuk. Werkelijk waar, ik vraag me oprecht af welke knuppel bedenkt dat een slag die je onder kleding draagt beter functioneert met een koppelstuk met 4 uitstekende punten. Je zou toch denken dat elke mafklapper kan bedenken dat zoiets vervelend aanvoelt onder kleding, laat staan wat het nog meer aan gedoe kan geven.
Wel ietwat awkward situatie met taxi-chauffeur. Deze man rijdt me nu al meer dan 10 jaar, eerst bij bedrijf 1 en nu bij 2. Kennen elkaar dus goed, wonen op zelfde dorp. Onderweg naar ouderlijk dorp om vader op te pikken kwam het onderwerp op mijn gezondheid en heb aangegeven hoe de vlag er voor hing. Geloof dat hij nogal geschrokken was, want mond behoorlijk vol tanden en daar helemaal het type niet voor. Eenmaal met vader in de auto ook niet meer over gehad, maar merkte dat het er op terugweg behoorlijk in begon te zakken. Tig bezorgde blikken en dan toch na een tijdje "waar denk je aan, want zo stil ken ik je niet". Dus aangegeven dat dit standje overleefmodus is en kwek nog meer energie kost terwijl al over de grens. Ah. Laatste stukje na droppen vader netjes gevraagd of hij er met vaste chauffeurs over mocht hebben of niet zodat die weten me met rust te laten. Welja; ga je gang. Ik weet dat ze zwijgplicht naar buiten serieus nemen en onderling een mix van roddelen en werkoverleg over vaste klanten hebben. Weet dat ik al genoeg voorbij ben gekomen, want drastische teruggang in aantal ritten valt vanzelf op. Dan denk ik; de feiten zijn handiger dan veronderstellingen en het scheelt mij hopelijk het tig keer vanaf "nulpunt" uit leggen (moet op zich niet, men respecteert elke keuze, maar ontkom niet aan stukje aangeven van dingen die nu anders moeten). Heb geen zin in nog meer geschokte reacties vanuit die hoek. Snap het, begrijp het gezien de lange historie met menigeen, maar heb gemerkt dat ik er op vervoersmomenten dus kennelijk niet 1-2-3 op zit te wachten. Klaar, makkelijk, uit, dus.
Voor de rest afgelopen week druk geweest met onderwerp kwaliteit. Waaronder het samenstellen van een...... noem het wat pro-actiever wensenlijstje. Dus bijv. heel gericht uitgezocht wat ik voor 2014 in de categorie reisplannen zou willen doen. Dit is een lijstje waar ik heel pro-actief mee aan de slag wil en dus bijna een doelenlijstje eigenlijk. Zo is een van die reisplannen inmiddels geboekt, maar via een systeem wat we hier in NL niet bepaald kennen. Namelijk aanbetaling doen en tot ruim in 2014 kosteloos om elke mogelijke reden incl "nah, geen zin" kunnen annuleren. Hopelijk lukt het om dan 2 weken vanuit NL te cruisen naar Scandinavië (andere havens dan dit jaar Noorwegen) en mijn droom st. Petersburg. Maar ook bezig met een plan om hele familie midweek mee te nemen ergens in NL. Kan nog niet geboekt worden, maar gaat gebeuren in kader "bed en al kan immers mee". Voor dit jaar ben ik ook bezig om van de net geboekt 7 dagen cruisen naar Noorwegen aankomend voorjaar er 14 dagen van te maken. En dan heb je natuurlijk nog een heleboel anders op dat lijstje wat veel alledaagser of minder allemachtig groots is.
when you wish upon a star...
zaterdag 13 april 2013 om 17:33
14 Dagen cruisen en dan naar het Noorden, wat geweldig! Heerlijk voor je dat je het hebt kunnen en durven verlengen (ik ga er even vanuit da het lukt) en voor 2014 ook al druk aan het plannen én boeken. De oorzaak dat je het nu doet is natuurlijk ruk, maar ik ben blij dat je wel zo kunt 'omdenken' en er zo het beste van maakt.
Ik ben gaan googlen op 'peg', maar begrijp dat het een sonde is? Ben echt een beginner in 'zieken-land'. Je verhaal klinkt als een fabrikant die vergeten is dat ie iets in de markt heeft staan dat het voor mensen beter moet maken, maar dat even vergeten is. Wat een gedoe weer!
De situatie met de taxichauffeur lijkt me idd akward.. Ik zeg altijd dat ik hulp vragen aan onbekende profs makkelijker vind, omdat die verder niet bij je betrokken zijn, maar na verloop van tijd bouw je natuurlijk toch wel iets op. En ondanks dat het in feite zakelijk is hakken er bij hen natuurlijk ook wel dingen in. Maar hoe cru ook, dat is niet jouw probleem. Je hebt al genoeg aan de mensen die echt dichtbij je staan en dat lijkt me logisch.
Voor wat betreft mezelf ben ik op het moment raar rustig. Nadat ik achter die wachtlijst kwam had ik even het idee mijn tas maar weer in te pakken, maar nu ben ik al aan het bedenken wat de voordelen zijn van pas na de zomer eventueel kunnen beginnen. Er staan nog wat mooie dingen in mijn omgeving te gebeuren en daar kan ik me dan een stukje actiever tegenaan bemoeien dan wanneer ik in een kliniek zonder fatsoenlijke internetverbinding zou zitten. Maar ik weet ook wel dat het uitvluchten voor me zijn om de wanhoop die ik gister voelde maar te onderdrukken.
Soms verdenk ik ze ervan dat ze dit gebruiken om mij bewust te laten worden van de ernst van de situatie. Het voelt voor mij zo idioot om te verwachten dat het over een half jaar nog net zo ruk met me gaat als nu, niet eens zozeer mentaal, maar ook fysiek. Ik leef nog steeds met het idee dat ik wel beter zal worden, ook al is het nog nooit slechter met me gegaan dan de afgelopen 17 maanden.
En ergens ben ik op het moment gewoon murw geslagen. Bij de eerste therapie en arts kwam er wel wat emotie los, maar de drama's die ik bij dr. Rossi tentoon kon spreiden lijk ik wel heel ver weg te hebben gestopt. Het heeft me niet geholpen om daar heel eerlijk in te zijn, het triggerde alleen wel van alles en dat het zaken triggerde vond ik heel eng en wil ik graag voorkomen. Helemaal met wat ik nu weet.
Aan de andere kant is er natuurlijk de kans dat ik helemaal niet pas binnen deze kliniek, wie weet wat de wachttijden zouden zijn voor andere doorverwijsopties. Deze maand moet ik dus afmaken en dan maar zien welke richtingen op mijn pad zullen komen.
Iemand zei me dat ik me hier helemaal niet druk om moest maken, want het kon toch ook zo zijn dat ik na deze maand helemaal geen hulp meer nodig zou hebben. Ik heb geglimlacht en maar niet gereageerd. Het is wel tekenend voor hoe mensen in mijn omgeving denken dat het voor mij werkt. Maar heel langzaam zakt er een besef, ik heb chronische pijn. Chronisch dus.
Ik ben gaan googlen op 'peg', maar begrijp dat het een sonde is? Ben echt een beginner in 'zieken-land'. Je verhaal klinkt als een fabrikant die vergeten is dat ie iets in de markt heeft staan dat het voor mensen beter moet maken, maar dat even vergeten is. Wat een gedoe weer!
De situatie met de taxichauffeur lijkt me idd akward.. Ik zeg altijd dat ik hulp vragen aan onbekende profs makkelijker vind, omdat die verder niet bij je betrokken zijn, maar na verloop van tijd bouw je natuurlijk toch wel iets op. En ondanks dat het in feite zakelijk is hakken er bij hen natuurlijk ook wel dingen in. Maar hoe cru ook, dat is niet jouw probleem. Je hebt al genoeg aan de mensen die echt dichtbij je staan en dat lijkt me logisch.
Voor wat betreft mezelf ben ik op het moment raar rustig. Nadat ik achter die wachtlijst kwam had ik even het idee mijn tas maar weer in te pakken, maar nu ben ik al aan het bedenken wat de voordelen zijn van pas na de zomer eventueel kunnen beginnen. Er staan nog wat mooie dingen in mijn omgeving te gebeuren en daar kan ik me dan een stukje actiever tegenaan bemoeien dan wanneer ik in een kliniek zonder fatsoenlijke internetverbinding zou zitten. Maar ik weet ook wel dat het uitvluchten voor me zijn om de wanhoop die ik gister voelde maar te onderdrukken.
Soms verdenk ik ze ervan dat ze dit gebruiken om mij bewust te laten worden van de ernst van de situatie. Het voelt voor mij zo idioot om te verwachten dat het over een half jaar nog net zo ruk met me gaat als nu, niet eens zozeer mentaal, maar ook fysiek. Ik leef nog steeds met het idee dat ik wel beter zal worden, ook al is het nog nooit slechter met me gegaan dan de afgelopen 17 maanden.
En ergens ben ik op het moment gewoon murw geslagen. Bij de eerste therapie en arts kwam er wel wat emotie los, maar de drama's die ik bij dr. Rossi tentoon kon spreiden lijk ik wel heel ver weg te hebben gestopt. Het heeft me niet geholpen om daar heel eerlijk in te zijn, het triggerde alleen wel van alles en dat het zaken triggerde vond ik heel eng en wil ik graag voorkomen. Helemaal met wat ik nu weet.
Aan de andere kant is er natuurlijk de kans dat ik helemaal niet pas binnen deze kliniek, wie weet wat de wachttijden zouden zijn voor andere doorverwijsopties. Deze maand moet ik dus afmaken en dan maar zien welke richtingen op mijn pad zullen komen.
Iemand zei me dat ik me hier helemaal niet druk om moest maken, want het kon toch ook zo zijn dat ik na deze maand helemaal geen hulp meer nodig zou hebben. Ik heb geglimlacht en maar niet gereageerd. Het is wel tekenend voor hoe mensen in mijn omgeving denken dat het voor mij werkt. Maar heel langzaam zakt er een besef, ik heb chronische pijn. Chronisch dus.
zondag 14 april 2013 om 23:07
Oeps! Zie daar de walgelijke beroepsdeformatie, dingen zijn te normaal geworden voor mij (en omgeving) dat ik totaal niet meer besef soms dat bepaalde termen voor de gemiddelde Nederlander helemaal niet zo standaard zijn. Sorry, gewoon even meppen, vragen, of google-en als ik dat weer doe.
Weet je, als dit goed voelt; good for you! Maar wat je erna zegt verwoord het gevoel wat ik bij de verloop van zaken heb hoe je het mogelijk op zou pakken. Dat je gevoelsmatig even te vaak neus gestoten hebt met reva en nu jezelf al veilig ingebouwd heb, neuh hoor het raakt niet. Maar ondertussen. Als je dat inderdaad bij je zelf zou merken; stop het niet weg! Verwoord het, want je moet hierin een goed gevoel van basisvertrouwen hebben, je open durven stellen naar betrokkenen en veilig voelen. Hopelijk is dat met praten en doen op te lossen als daar een deuk in zit, maar het is altijd iets wat aandacht verdient omdat het zo essentieel is.
En als dat gevoel murw is, dan is dat ook goed. Heeft ook een reden waar je wel achter komt door het gewoon maar even te laten zijn, voelen en horen. Voor nu is murw dan zoals het is. Succes de komende week, dat het je deze week juist mee mag vallen.
Weet je, als dit goed voelt; good for you! Maar wat je erna zegt verwoord het gevoel wat ik bij de verloop van zaken heb hoe je het mogelijk op zou pakken. Dat je gevoelsmatig even te vaak neus gestoten hebt met reva en nu jezelf al veilig ingebouwd heb, neuh hoor het raakt niet. Maar ondertussen. Als je dat inderdaad bij je zelf zou merken; stop het niet weg! Verwoord het, want je moet hierin een goed gevoel van basisvertrouwen hebben, je open durven stellen naar betrokkenen en veilig voelen. Hopelijk is dat met praten en doen op te lossen als daar een deuk in zit, maar het is altijd iets wat aandacht verdient omdat het zo essentieel is.
En als dat gevoel murw is, dan is dat ook goed. Heeft ook een reden waar je wel achter komt door het gewoon maar even te laten zijn, voelen en horen. Voor nu is murw dan zoals het is. Succes de komende week, dat het je deze week juist mee mag vallen.
when you wish upon a star...
zondag 14 april 2013 om 23:50
Fozzie, succes komende week.
Pixie, i pad is leuk voor surfen (lees forum). Maar ik mis alle andere opties van de pc toch wel hoor, Word ed.
Het gaat hier wel aardig hoor, ze houdt zich goed. Intake psych eind deze maand. Weet er ondanks alles een goed rapport uit te wringen, ben trots. Ergste paniek is wat gezakt, maar het vergt veel alertheid en aandacht. (sorry Fozz, even off topic).
Is er geen andere PEG leverancier pixie? Kan me bijna niet voorstellen dat er maar 1 smaak is.
Ik ga mijn bed opzoeken, wens jullie een zonnige week.
Pixie, i pad is leuk voor surfen (lees forum). Maar ik mis alle andere opties van de pc toch wel hoor, Word ed.
Het gaat hier wel aardig hoor, ze houdt zich goed. Intake psych eind deze maand. Weet er ondanks alles een goed rapport uit te wringen, ben trots. Ergste paniek is wat gezakt, maar het vergt veel alertheid en aandacht. (sorry Fozz, even off topic).
Is er geen andere PEG leverancier pixie? Kan me bijna niet voorstellen dat er maar 1 smaak is.
Ik ga mijn bed opzoeken, wens jullie een zonnige week.
maandag 15 april 2013 om 12:14
Apple's tekstverwerking is dus niets voor jou, Ambra? Wist niet of je openbaar iets "gezegd" wilde hebben, dus vandaar dat ik maar oppervlakkig bleef. Ben dan liever iets te voorzichtig dan iets te oeps. Blij te horen dat eerste paniek weg is en dat eind van de maand psych op de rol staat. Hopelijk mag het een inluiding zijn van een weliswaar lastig pad maar een op weg omhoog.
Er zijn een aantal merken peg's. Dan zou je echter wel eerst een nieuwe moeten zetten, elke slang heeft namelijk zijn eigen dop/koppelsysteem. Het probleem ligt in die "dop" en als we daarvan zouden willen veranderen dan zou je dus ook slang moeten veranderen. Lees -> wordt OK i.v.m. te hoge risico's door het syndroom om via scopie te doen en via darm eruit werken. Als we dan toch al naar de ok gaan, dan wil ik een button ook. Ben sowieso al geen slang-fan maar we hebben vervangen altijd uitgesteld tot moeten ipv willen. Nu is er dus waarschijnlijk een moeten. Ik verwacht overigens ook wel dat een aantal van de peg-merken ook veranderd is of binnenkort gaat, aangezien merk sondevoeding wat ik gebruik veelgebruikt is en die slangen standaard die nieuwe koppeling hebben. Waardoor je dus een peg mét die dop moet hebben of verlengstuk ertussen moet stoppen mét die dop. Loop je mogelijk ook tegenaan bij button, maar schijnt minder risico van zo diep in huid boren te hebben.
Er zijn een aantal merken peg's. Dan zou je echter wel eerst een nieuwe moeten zetten, elke slang heeft namelijk zijn eigen dop/koppelsysteem. Het probleem ligt in die "dop" en als we daarvan zouden willen veranderen dan zou je dus ook slang moeten veranderen. Lees -> wordt OK i.v.m. te hoge risico's door het syndroom om via scopie te doen en via darm eruit werken. Als we dan toch al naar de ok gaan, dan wil ik een button ook. Ben sowieso al geen slang-fan maar we hebben vervangen altijd uitgesteld tot moeten ipv willen. Nu is er dus waarschijnlijk een moeten. Ik verwacht overigens ook wel dat een aantal van de peg-merken ook veranderd is of binnenkort gaat, aangezien merk sondevoeding wat ik gebruik veelgebruikt is en die slangen standaard die nieuwe koppeling hebben. Waardoor je dus een peg mét die dop moet hebben of verlengstuk ertussen moet stoppen mét die dop. Loop je mogelijk ook tegenaan bij button, maar schijnt minder risico van zo diep in huid boren te hebben.
when you wish upon a star...
