Therapie, wat nu

Ik denk dat het beter is om sommige ervaringen daar te laten waar ze zijn. Ik ben ooit een paar keer bij een therapeut geweest die mee ging in hoe vreselijk het was wat ik had meegemaakt. Leuk die erkenning, maar ik hoef daar niet aan herinnerd te worden. Ik heb geen trauma of zo, maar reageer wat gevoelig als ik soortgelijke signalen binnen krijg. Ik weet waar het vandaan komt en dat is nu eenmaal wat het is.
In mijn ziel en psyche wordt dus niet meer geprikt. Ik geloof niet dat je daar altijd beter van wordt.

Followyourdreams schreef: ↑

05-12-2025 22:58

Dankjewel , fijn dat het je zo goed geholpen heeft. Ik wil me ook gewoon even normaal voelen, dus dat ik de tijd mag en kan nemen en ik dus niet nu na 2.5 maand te veel moet verwachten.

Maar je bent medische onderlegd? Wat een rare verwachting dan.

2,5 maand is niks. Het is voor sommige hulpvragen misschien genoeg, maar echt niet voor iedereen. Ik ga sinds de zomer naar een haptotherapeut. Heb ook 3 jaar in de ggz rondgelopen maar het was achteraf te cognitief voor me en sloot daardoor niet goed aan op wat ik nodig had. De lichaamsgerichte aanpak voelt veel beter, hoewel ik voelen nog steeds ontzettend moeilijk vind. Ik vind na bijna 4 maanden ook dat ik 'dat nu wel moet kunnen', maar als je 25-30 jaar hoofdzakelijk vanuit je hoofd hebt geleefd, krijg je dat in zo'n korte tijd niet afgeleerd. En weten dat meer in contact met je gevoel staan je gaat helpen, betekent niet dat je dat dan ook meteen kunt.

Ik heb met mijn haptotherapeut besproken dat ik me aan mezelf erger dat ik het na 4 maanden nog steeds niet snap en kan toepassen. Dat ik merk dat deze vorm van therapie me meer brengt dan praten met een gz-psycholoog maar dat het tijd nodig heeft. (Het gaat natuurlijk helemaal niet om snappen, maar mijn rationeel ingestelde hoofd snapt graag hoe dingen werken.)
Ik voel sindsdien wel meer ruimte dat het op mijn eigen tempo mag gaan.

Misschien helpt het jou ook om je verwachtingen bespreekbaar te maken?

Toen bij mij eenmaal het durven toelaten kwam (iets wat ik niet bewust maar onbewust tegenhield) voelde ik zo veel compassie voor wat er allemaal in dat lichaam zit aan gevoelens, herinneringen. En ook trots, dat ik dat altijd zo gedragen heb in mijn eentje.

Ik was niet iemand van trots op mezelf en zachtheid maar dit dwong me toch wel vanzelf daartoe.

Dat maakte het makkelijker om het eigen tempo van het lijf te aanvaarden. En te accepteren dat ik steeds terugval in het overlevingsgedrag (nog steeds).

Ik zag het altijd heel zwartwit: overlevingsgedrag mag niet, moet continu in contact zijn met gevoel anders doe ik het verkeerd (de alom bekende kritische persoonlijkheid). Maar je doet dat inderdaad al 100 jaar automatisch dus kan je het een mens aanrekenen?

Diepe pijn en verdriet, of eenzaamheid of angst laten zich niet zomaar zien en aanraken als dat 30 jaar niet veilig was. Ik had dat vertrouwen in mezelf en anderen nog helemaal niet.

En: het zijn ook gevoelens die je werkelijk niet kon dragen toen je jonger was. Dus dat is je bewijs dat je het niet aankan en om het dus maar weg te drukken. Heel eng voor je systeem om het dan opeens wel te voelen.

Als dat te snel gaat, zonder dat je veilige basis in jezelf hebt kan het je te veel ontregelen.

Sommige mensen nemen tattoos en dingen als stretches in hun oren, dat kan zeer doen, maar onbewuste gevoelens toelaten doet op dezelfde manier ook zeer. Het is dezelfde pijn, die ook te zien is op hersenscans. In lichaamswerk neem je als het ware de directe route, buiten je bewustzijn om, en kunnen gevoelens je al snel overspoelen.

Lang verhaal kort: het heeft idd tijd nodig

Ik zou sowieso de frequentie terug schroeven. Als je iedere week gaat, heb je nauwelijks de tijd het te verwerken. Dan ben je vooral heel hard aan het werk, snel op weg naar het weer zelf kunnen en het klinkt ook alsof dat nu juist één van je valkuilen is. Gun jezelf tijd, in plaats van dat je vindt dat je dit in no time gefixt moet hebben. Het is niet in één dag in je gekomen, dus het is er ook niet in één dag uit. Waarschijnlijk gaat het iets zijn waar je je leven lang, op verschillende manieren en soms fanatiek en soms minder, mee bezig gaat zijn.