Psyche
alle pijlers
Twijfels
zondag 5 september 2010 om 13:05
Een aantal jaar geleden ben ik vanuit mijn geboortedorp verhuist naar de randstad. Een redelijk grote stap, vanaf het platteland naar de grote stad. Ik heb er nooit spijt van gehad en ik heb het hier prima voor elkaar: een vaste baan, een leuk sociaal netwerk, mijn vriend, een leuk appartementje... Eigenlijk een goed leven. Mijn ouders en vriendinnen wonen nog altijd waar ik ben opgegroeid en zo eens in de zoveel tijd ga ik die kant op (het is zo'n 2 uur rijden).
De laatste tijd knaagt het steeds vaker aan me dat ik misschien wel terug wil. Steeds als ik weer terugrij naar 'mijn' stad, heb ik een rotgevoel, bedenk ik me hoe het zou zijn als ik weer 'thuis' zou wonen. Aan de ene kant zou ik de stap graag nemen, zij het niet dat mijn vriend absoluut niet mee wil (en terecht, het is mijn thuis en hij heeft daar niets). Onze relatie is serieus, zelfs zo dat we erover denken samen een huis te kopen, maar wat door mijn twijfel een beetje stil ligt.
Als ik terug zou gaan heb ik mijn ouders waar ik op terug kan vallen, ik zou -tot ik een eigen woning gevonden heb- bij hen kunnen wonen. Werk is ook geen probleem (denk ik), ik ben aan het informeren, maar voor zover ik weet zou ik daar direct aan de slag kunnen.
De reden dat ik twijfel is dus mijn relatie, als ik terugga ben ik hem kwijt en dat is het me niet waard. Anderzijds vraag ik me af of ik hier wel gelukkig blijf, gezien de soort van heimwee die ik nu heb. En als ik terugga: zou ik dan na verloop van tijd niet weer heimwee krijgen naar de stad? Ik twijfel zo verschrikkelijk en zie voor beide opties wel de voor, maar ook nadelen.
Zijn er onder jullie die iets soortgelijks hebben meegemaakt, op basis van wat heb je uiteindelijk knopen doorgehakt en ben je achteraf blij met de keuze die je gemaakt heb? Ik weet het gewoon even niet meer zo goed en kan wel wat advies of een heldere kijk gebruiken!
De laatste tijd knaagt het steeds vaker aan me dat ik misschien wel terug wil. Steeds als ik weer terugrij naar 'mijn' stad, heb ik een rotgevoel, bedenk ik me hoe het zou zijn als ik weer 'thuis' zou wonen. Aan de ene kant zou ik de stap graag nemen, zij het niet dat mijn vriend absoluut niet mee wil (en terecht, het is mijn thuis en hij heeft daar niets). Onze relatie is serieus, zelfs zo dat we erover denken samen een huis te kopen, maar wat door mijn twijfel een beetje stil ligt.
Als ik terug zou gaan heb ik mijn ouders waar ik op terug kan vallen, ik zou -tot ik een eigen woning gevonden heb- bij hen kunnen wonen. Werk is ook geen probleem (denk ik), ik ben aan het informeren, maar voor zover ik weet zou ik daar direct aan de slag kunnen.
De reden dat ik twijfel is dus mijn relatie, als ik terugga ben ik hem kwijt en dat is het me niet waard. Anderzijds vraag ik me af of ik hier wel gelukkig blijf, gezien de soort van heimwee die ik nu heb. En als ik terugga: zou ik dan na verloop van tijd niet weer heimwee krijgen naar de stad? Ik twijfel zo verschrikkelijk en zie voor beide opties wel de voor, maar ook nadelen.
Zijn er onder jullie die iets soortgelijks hebben meegemaakt, op basis van wat heb je uiteindelijk knopen doorgehakt en ben je achteraf blij met de keuze die je gemaakt heb? Ik weet het gewoon even niet meer zo goed en kan wel wat advies of een heldere kijk gebruiken!
zondag 5 september 2010 om 13:21
Idealiseer je je oude woonplaats niet enorm? Is het je echt waard om je relatie door kwijt te raken? Ik snap het trouwens wel dat je graag dichter bij je ouders en vrienden zou willen wonen. Is er niet een tussenoplossing te vinden? Dichter bij jouw oude woonplaats, maar ook niet te ver van de plek af van waar je vriend dichtbij wil zijn?
zondag 5 september 2010 om 13:36
Neem ni ieder geval nog geen beslissing zolang je heel erg twijfelt.
Zelf en ik ook ooit een uit mijn woonplaats weggegaan voor de liefde. Toen mijn relatie uit ging ben ik terug gegaan en nu, 4 jaar later, ben ik nog steeds iedere dag blij dat ik weer hier woon.
Je schrijft dat als je terug gaat je hem kwijt bent en dat het je dat niet waard is. Hoe denkt hij hierover?
Zelf en ik ook ooit een uit mijn woonplaats weggegaan voor de liefde. Toen mijn relatie uit ging ben ik terug gegaan en nu, 4 jaar later, ben ik nog steeds iedere dag blij dat ik weer hier woon.
Je schrijft dat als je terug gaat je hem kwijt bent en dat het je dat niet waard is. Hoe denkt hij hierover?
zondag 5 september 2010 om 13:53
Ik denk dat je het probleem eens van een heel andere kant moet bekijken. Het samen kopen van een huis heeft een symbolische waarde: er hangt een 'future together/forever" in de lucht. En juist nu komt dat onbedwingbare gevoel van hang naar je oude woonplaats terug. Symbolische waarde: "escape".
Wat ik hier uit haal is dat je twijfelt of je relatie wel sterk genoeg is om die stap met hem te nemen. Ik zeg hiermee niet dat je relatie niet goed is. Integendeel. Maar je staat op een kruispunt:Wordt het links of rechts? Beide beslissingen hebben grote gevolgen. Bedenk dat het om jou gaat en probeer of het je lukt om bij de kern van het probleem van je onrust te komen.
Wat ik hier uit haal is dat je twijfelt of je relatie wel sterk genoeg is om die stap met hem te nemen. Ik zeg hiermee niet dat je relatie niet goed is. Integendeel. Maar je staat op een kruispunt:Wordt het links of rechts? Beide beslissingen hebben grote gevolgen. Bedenk dat het om jou gaat en probeer of het je lukt om bij de kern van het probleem van je onrust te komen.
zondag 5 september 2010 om 13:54
zondag 5 september 2010 om 14:36
quote:jongjenever schreef op 05 september 2010 @ 13:53:
Ik denk dat je het probleem eens van een heel andere kant moet bekijken. Het samen kopen van een huis heeft een symbolische waarde: er hangt een 'future together/forever" in de lucht. En juist nu komt dat onbedwingbare gevoel van hang naar je oude woonplaats terug. Symbolische waarde: "escape".
Wat ik hier uit haal is dat je twijfelt of je relatie wel sterk genoeg is om die stap met hem te nemen. Ik zeg hiermee niet dat je relatie niet goed is. Integendeel. Maar je staat op een kruispunt:Wordt het links of rechts? Beide beslissingen hebben grote gevolgen. Bedenk dat het om jou gaat en probeer of het je lukt om bij de kern van het probleem van je onrust te komen.Mooi gezegd! En waar ook, denk ik.
Ik denk dat je het probleem eens van een heel andere kant moet bekijken. Het samen kopen van een huis heeft een symbolische waarde: er hangt een 'future together/forever" in de lucht. En juist nu komt dat onbedwingbare gevoel van hang naar je oude woonplaats terug. Symbolische waarde: "escape".
Wat ik hier uit haal is dat je twijfelt of je relatie wel sterk genoeg is om die stap met hem te nemen. Ik zeg hiermee niet dat je relatie niet goed is. Integendeel. Maar je staat op een kruispunt:Wordt het links of rechts? Beide beslissingen hebben grote gevolgen. Bedenk dat het om jou gaat en probeer of het je lukt om bij de kern van het probleem van je onrust te komen.Mooi gezegd! En waar ook, denk ik.
zondag 5 september 2010 om 16:07
Ik heb inderdaad gedacht aan wat jij zegt, jongjenever, dat ik misschien wel een bepaalde angst heb voor het nemen van volgende stappen, maar als ik voor mezelf naga wanneer deze gedachten zijn gekomen, is dat al ver voordat het samenwonen en kopen van een huis ter sprake kwamen. En ergens snak ik juist naar een vaste plek voor ons samen en lijkt het samenwonen me heerlijk, alleen durf en kan ik hier niet voor de volle 100% in meegaan, door de twijfels in mijn achterhoofd.
Mijn vriend is vrij nuchter en zegt dat ik vooral naar mijn eigen gevoel moet luisteren, dat als ik twijfel ik niet voor hém hier moet blijven, maar ik vermoed dat hij de "ernst" (we hebben het natuurlijk niet over een kwestie van leven of dood, dus daarom ernst tussen aanhalingstekens, maar het kan tenslotte wel het einde van onze relatie betekenen als ik terug zou gaan).
Een middenweg is ook geen optie, het is té ver weg met reistijden naar het werk om halverwege te gaan wonen, dan zouden we dagelijks midden in de file staan.
@ DNM: Met het terugvallen op mijn ouders bedoel ik dat het het teruggaan makkelijk zou maken, er zijn geen dingen waar ik me zorgen over zou hoeven maken als ik niet alles direct zou kunnen regelen (onderdak is dan het belangrijkste). Het is niet zo als destijds dat ik in mijn eentje ergens terecht kom waar ik niemand ken en ik op mezelf aangewezen ben.
Het zou inderdaad zomaar kunnen dat ik het voor mezelf mooier maak dan het is, het teruggaan naar mijn oude woonplaats. Ik probeer mezelf te bedenken waarom ik toendertijd weg wilde, maar de redenen die ik toen had (te rustig op het platteland, mezelf verder willen ontwikkelen, op eigen benen staan) daar kan ik me nu niets meer bij voorstellen.
Het is eigenlijk een continue tweestrijd in mijn hoofd: teruggaan en mijn relatie kwijt raken (en al het andere waar ik jaren al mijn energie in heb gestoken, mijn vriendinnen, mijn baan die me het nodige bloed, zweet en tranen gekost heeft) met als grootste angst straks weer heimwee te krijgen naar de stad. Of hier blijven, verder werken aan de toekomst met mijn vriend, de zekerkheid van een goede baan waarin ik helemaal mijn ei kwijt kan, en misschien toch niet helemaal gelukkig zijn door een bepaalde rust in mijn hoofd?
Ik kan dat laatste niet goed uitleggen, maar het is een bepaald gevoel dat ik heb. Als ik richting mijn ouders en vriendinnen ga, wordt ik, hoe dichterbij we komen, hoe rustiger, ontspannender. Als ik weer wegga daar, ben ik helemaal 100% mezelf, ontspannen. Misschien blijkt achteraf de stad toch niet goed bij mij te passen en is het leuk geweest voor even, ik weet het niet.
Mijn vriend is vrij nuchter en zegt dat ik vooral naar mijn eigen gevoel moet luisteren, dat als ik twijfel ik niet voor hém hier moet blijven, maar ik vermoed dat hij de "ernst" (we hebben het natuurlijk niet over een kwestie van leven of dood, dus daarom ernst tussen aanhalingstekens, maar het kan tenslotte wel het einde van onze relatie betekenen als ik terug zou gaan).
Een middenweg is ook geen optie, het is té ver weg met reistijden naar het werk om halverwege te gaan wonen, dan zouden we dagelijks midden in de file staan.
@ DNM: Met het terugvallen op mijn ouders bedoel ik dat het het teruggaan makkelijk zou maken, er zijn geen dingen waar ik me zorgen over zou hoeven maken als ik niet alles direct zou kunnen regelen (onderdak is dan het belangrijkste). Het is niet zo als destijds dat ik in mijn eentje ergens terecht kom waar ik niemand ken en ik op mezelf aangewezen ben.
Het zou inderdaad zomaar kunnen dat ik het voor mezelf mooier maak dan het is, het teruggaan naar mijn oude woonplaats. Ik probeer mezelf te bedenken waarom ik toendertijd weg wilde, maar de redenen die ik toen had (te rustig op het platteland, mezelf verder willen ontwikkelen, op eigen benen staan) daar kan ik me nu niets meer bij voorstellen.
Het is eigenlijk een continue tweestrijd in mijn hoofd: teruggaan en mijn relatie kwijt raken (en al het andere waar ik jaren al mijn energie in heb gestoken, mijn vriendinnen, mijn baan die me het nodige bloed, zweet en tranen gekost heeft) met als grootste angst straks weer heimwee te krijgen naar de stad. Of hier blijven, verder werken aan de toekomst met mijn vriend, de zekerkheid van een goede baan waarin ik helemaal mijn ei kwijt kan, en misschien toch niet helemaal gelukkig zijn door een bepaalde rust in mijn hoofd?
Ik kan dat laatste niet goed uitleggen, maar het is een bepaald gevoel dat ik heb. Als ik richting mijn ouders en vriendinnen ga, wordt ik, hoe dichterbij we komen, hoe rustiger, ontspannender. Als ik weer wegga daar, ben ik helemaal 100% mezelf, ontspannen. Misschien blijkt achteraf de stad toch niet goed bij mij te passen en is het leuk geweest voor even, ik weet het niet.
maandag 6 september 2010 om 00:15
Sjimmie, je eindigt je laatste post met de woorden: "Ik weet het niet". En precies daar zit het antwoord. Je zult moeten onderzoeken wat je werkelijke motieven zijn ipv ernaar te gissen. En ik weet het ook niet hoor. Misschien is het voor jou wel een idee om hiermee eens naar een live-coach te stappen, die je helpt dingen op een rijtje te zetten. Want wat je ook beslist, het zal cruciaal zijn voor de rest van je leven. En daar kom je nu in je eentje dus niet even uit.
donderdag 9 september 2010 om 16:57
quote:jongjenever schreef op 06 september 2010 @ 00:15:
Sjimmie, je eindigt je laatste post met de woorden: "Ik weet het niet". En precies daar zit het antwoord. Je zult moeten onderzoeken wat je werkelijke motieven zijn ipv ernaar te gissen. En ik weet het ook niet hoor. Misschien is het voor jou wel een idee om hiermee eens naar een live-coach te stappen, die je helpt dingen op een rijtje te zetten. Want wat je ook beslist, het zal cruciaal zijn voor de rest van je leven. En daar kom je nu in je eentje dus niet even uit.Ik ben niet op zoek naar motieven en de enige reden dat ik daarnaar gis, is als reactie op je (goedbedoelde en ook gewaardeerde, begrijp me niet verkeerd) post. Ik vraag daarom ook in mijn OP om adviezen en ervaringen van anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, niet naar waar het mogelijk vandaan zou komen
De tip van een coach vind ik een goeie. Ik wist niet dat die er voor dergelijke situaties ook zijn, dus ik zal daar zeker eens achteraan gaan.
Sjimmie, je eindigt je laatste post met de woorden: "Ik weet het niet". En precies daar zit het antwoord. Je zult moeten onderzoeken wat je werkelijke motieven zijn ipv ernaar te gissen. En ik weet het ook niet hoor. Misschien is het voor jou wel een idee om hiermee eens naar een live-coach te stappen, die je helpt dingen op een rijtje te zetten. Want wat je ook beslist, het zal cruciaal zijn voor de rest van je leven. En daar kom je nu in je eentje dus niet even uit.Ik ben niet op zoek naar motieven en de enige reden dat ik daarnaar gis, is als reactie op je (goedbedoelde en ook gewaardeerde, begrijp me niet verkeerd) post. Ik vraag daarom ook in mijn OP om adviezen en ervaringen van anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, niet naar waar het mogelijk vandaan zou komen
De tip van een coach vind ik een goeie. Ik wist niet dat die er voor dergelijke situaties ook zijn, dus ik zal daar zeker eens achteraan gaan.
