Verder herstellen in onrust

VirginieEfira schreef: ↑

29-11-2024 06:45

Verder: bespreek je dit ook bij therapie? Lijkt me wel verstandig om dat te doen, zodat de sessies eventueel aan te passen zijn op je huidige situatie.

Rondstruiner1 schreef: ↑

29-11-2024 07:33

.....

Heb je wel een fijne reïntegratiecoach? Ik had een coach van een reïntegratiebedrijf speciaal voor mensen met psychische problemen (onderdeel van een GGZ instelling). Ik vond dat heel fijn. Misschien is dat voor jou ook een optie.

.....

Sorry, je hebt er niet zoveel aan waarschijnlijk, want heel bruikbare tips heb ik dus niet. Behalve een fijne reïntegratiecoach en in de eerste plaats op je therapie focussen.

Twijfelaar schreef: ↑

29-11-2024 09:34

Wat geeft je therapeut aan als je de onrust met hem/haar bespreekt?

S-Groot schreef: ↑

29-11-2024 13:37

Is dat echt zo? Of is die onrust en hoe jij daarmee omgaat (en het weg wil hebben) juist iets wat belangrijk is om aan te werken?

Twijfelaar schreef: ↑

29-11-2024 16:13

Hoe bedoel je dat je geen gevoel van regie meer hebt over je carrière?

Door de verplichtingen die gaan voortvloeien vanuit spoor 2. Het is waarschijnlijk geen gevoel / gedachte gebaseerd op de werkelijkheid. Maar ik mis nu wel een stukje regie...en dat vind ik lastig.

Pad van herstel lijkt inderdaad overgenomen te worden doordat spoor 2 er tussendoor fietst. Ik herken het helaas ook. Je hebt het idee op de goede weg te zitten en door de extra belasting (in dit geval van spoor 2) wordt die goede weg vervuild door een laag modder waardoor je de weg moeilijker en trager kunt bewandelen. Ik heb spoor 2 geprobeerd te zien als een noodzakelijk kwaad voor het geval dat ik niet na dat tweede jaar mijn volledige uren kon oppakken. Helaas is dat het geval, maar doordat spoor 2 goed doorlopen is (aan de eisen voldoet) heb ik nu wel recht op een stukje WIA. Niet leuk, maar financieel gezien wel prettig natuurlijk.

Ik zou je graag willen zeggen dat het bij mij allemaal goed is gekomen, maar helaas ben ik nog niet zo ver. Ik weet niet of je het wilt aangeven, maar heeft je psychische problematiek een duidelijke oorzaak (en daardoor misschien ook een duidelijke behandeling)? Heeft je behandelaar wellicht iets aangegeven over de duur van behandeling? Op welke termijn hij verbeteringen verwacht?

Vervelend om te lezen dat het bij jou ook nog een proces is. Veel sterkte!
Ik vind het net een beetje te eng om hier een diagnose neer te zetten... Maar het is wel duidelijk aan welke doelstellingen we werken. Behandeling is in ieder geval persoonsgericht en niet klachtgericht. Therapeut durft nu nog geen uitspraken te doen over de verwachte duur van de behandeling.

Aan blijven geven dat je veel onrust ervaart en dat het lastig is, is zeker goed om te blijven aangeven. Ik herken het terugtrekken wel, ik doe dat ook vrij sterk. Totdat het me teveel wordt en dan overspoelt het me compleet. Jezelf in een isolement zetten lijkt me in ieder geval niet helpend. Heb je mensen in je omgeving die het weten en waarmee je erover kunt praten?

Rondstruiner1 schreef: ↑

29-11-2024 18:10

Oooh, mijn werkgever had ook geen haast en moest daardoor van het uwv een jaar langer mijn loon doorbetalen. Ik ben uiteindelijk na 2,5 jaar helemaal hersteld en moest na twee jaar een wia- aanvraag doen,

Ik heb in overleg met de bedrijfsarts in het eerste jaar een dag per week vrijwilligerswerk gedaan, en heb na een jaar ziekte een arbeidsdeskundig onderzoek gehad, dat had de werkgever geregeld. Haar advies aan de werkgever was een reïntegratiecoach van de instelling die ik eerder noemde en zowel spoor 1 als spoor 2 omderzoekdm. Tegen de tijd dat de werkgever dat geregeld had, een half jaar later(!), was mijn therapie eindelijk begonnen en was ik ook wel klaar om weer wat op te bouwen. Samen met de coach is een reintegratieplek geregeld, maar bij een ander onderdeel van de werkgever. Daarnaast was ik met de coach aan het oriënteren wat er voor andere opties zouden zijn, beroepskeuzetesten invullen, vacatures zoeken die me aanspraken, sollicitatiegesprek oefenen, mijn cv bekijken.
Dat halfjaar zie ik bij mij ook nog wel gebeuren... Fijn om even zo concreet te lezen wat ik kan verwachten.

Uiteindelijk moest ik in spoor 2 ook gaan solliciteren vond iedereen. Maar als je weer 16 uur per week aan de slag bent, en je bent aan het opbouwen naar uiteindelijk 36 uur (dat werkte ik toen nog), waar moet je dan op solliciteren? Op banen van 16 uur? Maar een maand later kun je weer 20 uur werken misschien? Toen heb ik zelf het uwv gebeld en gevraagd hoe dit werkt als ik nog aan het opbouwen ben, en zij gaven aan dat ik pas hoefde te solliciteren als de opbouw zou stagneren en daar moest ik dan wel een plan voor hebben. Dat vonden mijn coach en werkgever maar een gek verhaal, maar wel zo gedaan. De opbouw is goed gegaan en toen ik weer op mijn uren zat heb ik intern gesolliciteerd en aangenomen gelukkig. Daar zit ik nu nog.

Fijn dat het goed gekomen is!

Bij mij speelde nog dat ik niet terug wilde naar mijn oude werkplek omdat de sfeer daar echt vreselijk was, en collega's massaal ontslag hadden genomen of ziek waren.

Is er wel een plan van aanpak opgesteld met de werkgever? Goed dat je een fijne bedrijfsarts hebt! Dat is ook belangrijk. Dit soort dingen die je herstel belemmeren zou ik ook vooral bij hem of haar aangeven.

Rondstruiner1 schreef: ↑

29-11-2024 18:14

Wat is hier voor advies uit gekomen? Iets over een reïntegratiecoach?

Rondstruiner1 schreef: ↑

30-11-2024 06:24

Staat dat er zo letterlijk? Dat lijkt me dan wel ja, dat hij een reintegratietraject voor beide sporen voor je moet starten. Bij mij stond dat er wat duidelijker.

Je werkgever klinkt heek laks. Ik zou dingen die je aan je werkgever vraagt of voorlegt zoveel mogelijk via de mail doen, doe je dat al? Want als ik het zo hoor komt hij zijn verplichtingen als werkgever helemaal niet na. Als het wel zover komt dat je twee jaar ziek bent en je een wia aanvraag moet doen, is het goed om zoveel mogelijk zwart op wit te hebben.

Het gevoel geen regie meer te hebben herken ik ook hoor, helemaal toen spoor 2 er ook nog bij kwam. Ik wandel graag en en iemand herinnerde mij er toen aan dat ik altijd zei dat ik niet van lange saaie rechte paden hou, maar van slingerende kronkelpaadjes. Ze zei: je zit nu op zo'n slingerend kronkelpaadje, je komt vanzelf weer ergens uit. Dat vond ik een mooie beeldspraak om in mijn hoofd te houden.

Misschien kan mindfullness je helpen om de onrust die er nu is gewoon even te accepteren? Of een andere vorm van meditatie die je aanspreekt.

Flipflop schreef: ↑

30-11-2024 09:27

Je gaat niet ongeveer iedere 6 weken even zitten met je werkgever? Ik "moest" om de zoveel tijd papieren invullen samen met mijn leidinggevende. Een soort dossier opbouwen voor het geval dat het zover zou komen dat er een wia aanvraag moest worden ingediend. Ook het plan van aanpak moet regelmatig worden bijgewerkt.

Alleen een gesprek met de bedrijfsarts is echt niet genoeg.

Het kan je werkgever duur komen te staan(boetes, langer dan 2 jaar loon door betalen etcetera.

S-Groot schreef: ↑

30-11-2024 13:42

Haha, mooi. Ik herken het hoor! Ik wil door en niet bezig hoeven zijn met dingen die er tussendoor fietsen, dat zijn hinderlijke obstakels. Maar obstakels zijn er altijd en overal, in welke fase van je leven je ook zit. Het gaat juist om hoe je daarmee omgaat en of dat dan je tweede spoor is (waar je je nu al druk over maakt terwijl het nog niet in gang gezet is geloof ik?) of de dingen die je oorspronkelijk over het randje geholpen hebben maakt eigenlijk weinig uit. Dat geldt ook voor het (moeilijk) om kunnen gaan met gebrek aan regie/controle.