Psyche
alle pijlers
Verder na een verkachting
zondag 28 november 2010 om 17:18
Hallo,
Ik val met de titel meteen met de deur in huis, sorry als ik iemand daar op een nare manier mee heb geconfronteerd.
Mijn vraag is als volgt. Ik zal het proberen uit te leggen maar ik weet dat het verwarrend overkomt...
Vijf jaar geleden ben ik twee keer verkracht. Ik heb er toen aangifte tegen gedaan maar daar is helaas niks uit gekomen. Ik ben pas na 3 maand naar de politie gestapt; er was dus geen fysiek bewijs en ook waren er geen getuigen. Plus kreeg ik pas na 1.5 jaar terugkoppeling van de OvJ die vroeg of ik mijn verhaal voor de zoveelste keer wilde doen, zodoende heb ik gezegd dat ik niet meer verder wilde met de zaak omdat ik verder met mijn nieuwe leven wilde. (ik was namelijk gaan studeren in een andere stad)
Goed, ik had gedacht dat ik er eigenlijk weinig last van had en dat was ook zo, maar een paar maanden geleden is het opnieuw begonnen. Ik heb herbelevingen, in elke donkere man zie ik hem weer (ook omdat ik een tijdje geleden zonder enige provocatie ben aangerand door een negroïde man).
Ik dacht eigenlijk dat ik mezelf erg goed had gewapend tegen dit soort dingen, ik bedoel, ik had bedacht wat ik anders had gedaan. Ik kan mezelf wel gek maken met de dingen die ik had kunnen doen om het te voorkomen of om die laatste man op zijn plek te zetten. Maar in plaats van een strijdlustige guerrilla (mijn plan) werd ik een mak lammetje en kon ik niets meer uitbrengen als wat gestamel en een hele boze blik.
Daar schrok ik van. Ik ben dus helemaal niet veilig. Het kan zomaar nog een keer gebeuren. Want ik ben dus niet gewapend tegen dit.
Deze gedachten overheersen mijn hoofd steeds. Ergens zou ik willen dat er een sterveling dom genoeg was nogmaals ongewenst aan me te zitten zodat ik alsnog apeshit kan gaan. Ik heb nergens, op geen manier, mijn woede over de verkrachting geuit. Ik heb het niet kunnen botvieren op iets. Mijn gevoelens erover zijn te verdelen onder: woede, verdriet, machteloosheid (vooral in het, wat als het nogmaals gebeurt scenario), verlies van eigenwaarde, verwardheid.
Maar ik kan er niet makkelijk over praten. Ja ik kan aan mijn vriend vertellen hoe ik me voel, dat ik ermee zit, dat hij niet zomaar 'daar' moet grijpen. Maar hij kan het niet begrijpen, hij heeft dat niet gevoeld. Zelfde met vriendinnen. Godzijdank natuurlijk, maar ik voel me zo alleen hierin.
In dit artikel herken ik mezelf deels.
Herkent iemand zich een beetje in dit verhaal? Ik zou erg graag iemand vinden met wie ik erover kan praten, of tips waar ik naar moet zoeken in de hulpverlening (al twijfel ik of me dat zal helpen, ben bang dat een hulpverlener mij alleen maar dieper in mijn herbelevingen duwt).
Heeft iemand hetzelfde meegemaakt en een manier gevonden om ermee om te gaan?
Ik val met de titel meteen met de deur in huis, sorry als ik iemand daar op een nare manier mee heb geconfronteerd.
Mijn vraag is als volgt. Ik zal het proberen uit te leggen maar ik weet dat het verwarrend overkomt...
Vijf jaar geleden ben ik twee keer verkracht. Ik heb er toen aangifte tegen gedaan maar daar is helaas niks uit gekomen. Ik ben pas na 3 maand naar de politie gestapt; er was dus geen fysiek bewijs en ook waren er geen getuigen. Plus kreeg ik pas na 1.5 jaar terugkoppeling van de OvJ die vroeg of ik mijn verhaal voor de zoveelste keer wilde doen, zodoende heb ik gezegd dat ik niet meer verder wilde met de zaak omdat ik verder met mijn nieuwe leven wilde. (ik was namelijk gaan studeren in een andere stad)
Goed, ik had gedacht dat ik er eigenlijk weinig last van had en dat was ook zo, maar een paar maanden geleden is het opnieuw begonnen. Ik heb herbelevingen, in elke donkere man zie ik hem weer (ook omdat ik een tijdje geleden zonder enige provocatie ben aangerand door een negroïde man).
Ik dacht eigenlijk dat ik mezelf erg goed had gewapend tegen dit soort dingen, ik bedoel, ik had bedacht wat ik anders had gedaan. Ik kan mezelf wel gek maken met de dingen die ik had kunnen doen om het te voorkomen of om die laatste man op zijn plek te zetten. Maar in plaats van een strijdlustige guerrilla (mijn plan) werd ik een mak lammetje en kon ik niets meer uitbrengen als wat gestamel en een hele boze blik.
Daar schrok ik van. Ik ben dus helemaal niet veilig. Het kan zomaar nog een keer gebeuren. Want ik ben dus niet gewapend tegen dit.
Deze gedachten overheersen mijn hoofd steeds. Ergens zou ik willen dat er een sterveling dom genoeg was nogmaals ongewenst aan me te zitten zodat ik alsnog apeshit kan gaan. Ik heb nergens, op geen manier, mijn woede over de verkrachting geuit. Ik heb het niet kunnen botvieren op iets. Mijn gevoelens erover zijn te verdelen onder: woede, verdriet, machteloosheid (vooral in het, wat als het nogmaals gebeurt scenario), verlies van eigenwaarde, verwardheid.
Maar ik kan er niet makkelijk over praten. Ja ik kan aan mijn vriend vertellen hoe ik me voel, dat ik ermee zit, dat hij niet zomaar 'daar' moet grijpen. Maar hij kan het niet begrijpen, hij heeft dat niet gevoeld. Zelfde met vriendinnen. Godzijdank natuurlijk, maar ik voel me zo alleen hierin.
In dit artikel herken ik mezelf deels.
Herkent iemand zich een beetje in dit verhaal? Ik zou erg graag iemand vinden met wie ik erover kan praten, of tips waar ik naar moet zoeken in de hulpverlening (al twijfel ik of me dat zal helpen, ben bang dat een hulpverlener mij alleen maar dieper in mijn herbelevingen duwt).
Heeft iemand hetzelfde meegemaakt en een manier gevonden om ermee om te gaan?
zondag 28 november 2010 om 17:22
Ik heb het zelf niet meegemaakt Puccini, maar wil je toch even een geven.
Ik heb wel iets anders heftigs meegemaakt.. ik denk dat het er niet echt toe doet wat voor heftigs, maar het herbeleven herken ik wel. Ook het 'had ik maar dit' en 'had ik maar dat' herken ik wel. Ik heb wel geaccepteerd dat ik een volgende keer waarschijnlijk weer precies zo mak zou reageren, omdat dat simpelweg mijn reflex is... dat is wel gebleken.
Het enige wat ik wel met mezelf kan afspreken is dat ik er zoveel mogelijk aan doe om niet meer in zo'n situatie terecht te komen, waardoor ik voor mezelf de kans dat het nog een keer zou gebeuren heeel erg verklein.
Ik heb wel iets anders heftigs meegemaakt.. ik denk dat het er niet echt toe doet wat voor heftigs, maar het herbeleven herken ik wel. Ook het 'had ik maar dit' en 'had ik maar dat' herken ik wel. Ik heb wel geaccepteerd dat ik een volgende keer waarschijnlijk weer precies zo mak zou reageren, omdat dat simpelweg mijn reflex is... dat is wel gebleken.
Het enige wat ik wel met mezelf kan afspreken is dat ik er zoveel mogelijk aan doe om niet meer in zo'n situatie terecht te komen, waardoor ik voor mezelf de kans dat het nog een keer zou gebeuren heeel erg verklein.
zondag 28 november 2010 om 17:44
Wat verschrikkelijk dat dit met je gebeurd is.
Heb je ooit met een psycholoog of iets dergelijks gepraat over wat er gebeurd is?
Zoals het klinkt maak je jezelf namelijk steeds angstiger met je gedachten. En dat is niet gek, maar ook niet goed. Psychologen praten over dit soort incidenten met je en leren je om de angst daar te laten waar die hoort. Bij die ene man en niet bij alle (donkere) mannen.
Ook de gedachte dat jij iets anders had moeten/ willen doen maak je jezelf alleen maar gek mee. Hij had met zijn vuile poten van jou af moeten blijven. Dat jij niet hebt gereageerd als een of andere superheldin in een film kan je jezelf niet aanrekenen. Je had een menselijke reactie op een bedreigende situatie. Je bevroor. En die reactie zou ooit anders kunnen zijn, maar is niet te trainen.
Je hebt allemaal gevoelens die heel erg te begrijpen zijn, maar ik wil je aanraden hier met een professioneel iemand over te gaan praten. Het klinkt alsof je het nog niet verwerkt hebt.
Sterkte
Heb je ooit met een psycholoog of iets dergelijks gepraat over wat er gebeurd is?
Zoals het klinkt maak je jezelf namelijk steeds angstiger met je gedachten. En dat is niet gek, maar ook niet goed. Psychologen praten over dit soort incidenten met je en leren je om de angst daar te laten waar die hoort. Bij die ene man en niet bij alle (donkere) mannen.
Ook de gedachte dat jij iets anders had moeten/ willen doen maak je jezelf alleen maar gek mee. Hij had met zijn vuile poten van jou af moeten blijven. Dat jij niet hebt gereageerd als een of andere superheldin in een film kan je jezelf niet aanrekenen. Je had een menselijke reactie op een bedreigende situatie. Je bevroor. En die reactie zou ooit anders kunnen zijn, maar is niet te trainen.
Je hebt allemaal gevoelens die heel erg te begrijpen zijn, maar ik wil je aanraden hier met een professioneel iemand over te gaan praten. Het klinkt alsof je het nog niet verwerkt hebt.
Sterkte
zondag 28 november 2010 om 17:48
Zelf zou ik op 'n vechtsport gaan die gericht is op het uitschakelen van een aanvaller. Wil dat eigenlijk sowieso wel doen, voor er 'n keer iets voorvalt, maar ik ben zelf ook wel iemand van de put pas dempen als 't kalf etc.
En in Belgie 'n busje traangas halen. Geloof dat je dat in NL niet mag kopen, maar in Belgie volgens mij wel. Althans ik ken Belgen die het hebben.
En in Belgie 'n busje traangas halen. Geloof dat je dat in NL niet mag kopen, maar in Belgie volgens mij wel. Althans ik ken Belgen die het hebben.
zondag 28 november 2010 om 17:55
Herkenbaar. Toen ik 13 was, ben ik van mijn fiets gesleurd en zijn er ook hele nare dingen gebeurd. Ik ben daarna gewoon naar huis gefietst en heb het tegen niemand verteld. Tot ik ouder werdt, toen kwam het terug. Ik heb er nog jaaaaren last van gehad. De angst. En gewoon het idee, dat ik verstijfd van angst was. Niets heb kunnen doen, zelfs niet gegild (het was of mijn keel werdt dicht geknepen). Nu heb ik het gelukkig kunnen verwerken. Ik weet, dat ik nu niet meer dat meisje van 13 ben. Maar een volwassen vrouw. Al denk ik, dat als het je overkomt, je nooit van te voren kan bedenken, hoe je zal reageren.
zondag 28 november 2010 om 17:56
Als je er niets concreets mee doet op korte termijn, is er een kans aanwezig, dat dat machteloze gevoel nooit meer weg gaat.
Zoek in ieder geval een psychologe op, die daar in is gespecialiseerd en ga op judo, het maakt je weerbaarder, meer zelfverzekerd en krachtiger om er uit te komen.
Blijf er alsjeblieft niet zelf mee rondlopen, want dan word het alleen maar erger en ben je heel wat jaren verder voordat die gevoelens een heel klein beetje wegebben.
Zoek in ieder geval een psychologe op, die daar in is gespecialiseerd en ga op judo, het maakt je weerbaarder, meer zelfverzekerd en krachtiger om er uit te komen.
Blijf er alsjeblieft niet zelf mee rondlopen, want dan word het alleen maar erger en ben je heel wat jaren verder voordat die gevoelens een heel klein beetje wegebben.
zondag 28 november 2010 om 18:02
Puccini, neem jezelf in godsnaam niets kwalijk.
Je verwijt jezelf dat je niet als een guerilla hebt gereageerd maar als een zwak lammetje, je bevroor. Dat is een heel natuurlijke reactie. Denk maar aan je oude biologie lessen, als er adrenaline vrijkomt kun je op 3 manieren reageren: fight, flight of freeze.
Bij jou kwam freeze. Dat is ook een overlevingsstrategie die kan werken.
Wie weet wat hij met je had gedaan als je je verzet had, misschien had hij dan buitensporig veel geweld gebruikt.
Ik wil niet zeggen dat je goed gehandeld hebt of dat je er goed van afgekomen bent. Want weet je: er is geen goede manier van handelen bij een verkrachting en er is geen goede afloop. Het is gewoon zwaar kl*te!
Maar je mag jezelf in ieder geval niets kwalijk nemen, kom op, hij is de dader en jij hebt niks gedaan om dit te verdienen, klaar.
Maar evengoed zit je nu met een rotgevoel. Ik denk dat je dit goed moet doorspreken met je vriend. Hij moet weten hoe jij wel of niet aangeraakt wilt worden, heel belangrijk!
En misschien kun je eventueel met een hulpverlener of haptonoom aan de slag.
Maar vooral: neem jezelf niets kwalijk, bagatelliseer het niet, blijf erover praten. Het is niet niks.
Sterkte
Je verwijt jezelf dat je niet als een guerilla hebt gereageerd maar als een zwak lammetje, je bevroor. Dat is een heel natuurlijke reactie. Denk maar aan je oude biologie lessen, als er adrenaline vrijkomt kun je op 3 manieren reageren: fight, flight of freeze.
Bij jou kwam freeze. Dat is ook een overlevingsstrategie die kan werken.
Wie weet wat hij met je had gedaan als je je verzet had, misschien had hij dan buitensporig veel geweld gebruikt.
Ik wil niet zeggen dat je goed gehandeld hebt of dat je er goed van afgekomen bent. Want weet je: er is geen goede manier van handelen bij een verkrachting en er is geen goede afloop. Het is gewoon zwaar kl*te!
Maar je mag jezelf in ieder geval niets kwalijk nemen, kom op, hij is de dader en jij hebt niks gedaan om dit te verdienen, klaar.
Maar evengoed zit je nu met een rotgevoel. Ik denk dat je dit goed moet doorspreken met je vriend. Hij moet weten hoe jij wel of niet aangeraakt wilt worden, heel belangrijk!
En misschien kun je eventueel met een hulpverlener of haptonoom aan de slag.
Maar vooral: neem jezelf niets kwalijk, bagatelliseer het niet, blijf erover praten. Het is niet niks.
Sterkte
zondag 28 november 2010 om 18:07
Voor het herwinnen van vertrouwen, het stoppen met malen en herbeleven, het terugvinden van je eigenwaarde, kan therapie je zeker helpen. Je huisarts kan je doorverwijzen.
Jezelf met een karatetrap losvechten klinkt misschien mooi, maar je kan het jezelf niet aanrekenen dat een ander jouw grenzen niet respecteert. Angst is een volkomen logische reactie op een bedreigende situatie.
Voor het terugwinnen van fysieke zekerheid, je weerbaar maken, kun je trainingen doen. Zo leer je je te verdedigen tegen een aanval. Een bijkomend voordeel is dat je in lichamelijke training je woede kwijt kan.
Misschien heb je hier iets aan: http://www.seksueelgeweld.nl/
Sterkte!
Jezelf met een karatetrap losvechten klinkt misschien mooi, maar je kan het jezelf niet aanrekenen dat een ander jouw grenzen niet respecteert. Angst is een volkomen logische reactie op een bedreigende situatie.
Voor het terugwinnen van fysieke zekerheid, je weerbaar maken, kun je trainingen doen. Zo leer je je te verdedigen tegen een aanval. Een bijkomend voordeel is dat je in lichamelijke training je woede kwijt kan.
Misschien heb je hier iets aan: http://www.seksueelgeweld.nl/
Sterkte!
This is an unacceptable timeline
vrijdag 3 december 2010 om 13:43
emdr, is echt heel zinvol bij dit soort nare ervaringen, ik heb zelf ook emdr gehad, toen ik later de dader (had pistool tegen me hoofd gehad oa) tegen kwam was ik ipv van bang ondersteboven dat ik geen angst meer had toen ik hem tegen kwam, was echt heel apart maar wel het bewijs voor mij dat de emdt echt heel erg goed werkt,
sterkte er mee
sterkte er mee
zaterdag 4 december 2010 om 22:35
Ik ben nooit verkracht, maar mijn eerste seksuele ervaring was ook naar. Hij was veel ouder en pushte mij tot dingen doen waar ik geen zin in had. Ook ik voelde me vies, minderwaardig en zat vol woede, tegenover hem en mezelf. Ik heb mijn verhaal toendertijd bij een psycholoog gedaan die me hielp met mijn woede channelen, bijvoorbeeld door te gaan sporten zodat ik weer blijer werd over mezelf en mijn lichaam, en assertiever werd naar jongens en mannen toe.
