Psyche
alle pijlers
Voortdurend gespannen
dinsdag 29 maart 2011 om 20:52
Hoi allemaal!
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen.. maar ik val maar meteen met de deur in huis. Ik heb last van een aantal dingen en vind het vreselijk, ik zou graag eens willen weten wat een buitenstaander hier van vindt en denkt wat dit zou kunnen zijn.
Ik voel me de hele dag door gespannen. Ik moet van mezelf alles onder controle hebben mbt het huis, bankzaken (als een rekening op de deurmat valt, betaal ik die altijd meteen), werk, etc. Dat wil zeggen, dat ik alles pico bello opgeruimd en gepoetst moet hebben, mijn voorraad in de kast moet altijd bij gevuld zijn, als ik één wasmachine vol heb, moet dit ook gelijk gewassen worden. Etc. etc. Ik kan niks tot morgen laten wachten, alles moet NU, vandaag gebeuren. Het zijn geen dwanggedachten, maar meer dat ik alles onder controle moet hebben. De hele dag door houdt dit me bezig. Ik word er moe van, ik wil er mee stoppen, maar ik weet de oorzaak er niet van? Als ik dit wil aanpakken, moet ik echt de oorzaak weten. Iemand enig idee wat dit is? Herkenbaar voor iemand?
Nou en alsof het nog niet genoeg is heb ik nóg iets. In sociale contacten, met mensen die ik niet goed ken, of nauwelijks ken, voel ik me heel erg gespannen, ongemakkelijk, kan ik wel eens stotteren, of rood worden. Ook af en toe als ik in de winkel sta, overvalt me echt zo'n soort angst, niet echt angst, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar dan weet ik niet meer hoe ik moet kijken, doen, etc. Mijn hartslag gaat omhoog. Ik ben me dan heel erg bewust van mijn hele lichaam. Vreselijk is dat!
Ik ben op zich een knappe meid, zoals ik vaker mensen hoor zeggen, maar ik gedraag me dan echt als iemand die zich heel erg schaamt voor zichzelf. Terwijl dat niet zo is. Maar het overkomt me gewoon.
Wat is dat frustrerend. Iemand tips?
Zo, wat een opluchting om dit even opgeschreven getypt te hebben!
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen.. maar ik val maar meteen met de deur in huis. Ik heb last van een aantal dingen en vind het vreselijk, ik zou graag eens willen weten wat een buitenstaander hier van vindt en denkt wat dit zou kunnen zijn.
Ik voel me de hele dag door gespannen. Ik moet van mezelf alles onder controle hebben mbt het huis, bankzaken (als een rekening op de deurmat valt, betaal ik die altijd meteen), werk, etc. Dat wil zeggen, dat ik alles pico bello opgeruimd en gepoetst moet hebben, mijn voorraad in de kast moet altijd bij gevuld zijn, als ik één wasmachine vol heb, moet dit ook gelijk gewassen worden. Etc. etc. Ik kan niks tot morgen laten wachten, alles moet NU, vandaag gebeuren. Het zijn geen dwanggedachten, maar meer dat ik alles onder controle moet hebben. De hele dag door houdt dit me bezig. Ik word er moe van, ik wil er mee stoppen, maar ik weet de oorzaak er niet van? Als ik dit wil aanpakken, moet ik echt de oorzaak weten. Iemand enig idee wat dit is? Herkenbaar voor iemand?
Nou en alsof het nog niet genoeg is heb ik nóg iets. In sociale contacten, met mensen die ik niet goed ken, of nauwelijks ken, voel ik me heel erg gespannen, ongemakkelijk, kan ik wel eens stotteren, of rood worden. Ook af en toe als ik in de winkel sta, overvalt me echt zo'n soort angst, niet echt angst, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar dan weet ik niet meer hoe ik moet kijken, doen, etc. Mijn hartslag gaat omhoog. Ik ben me dan heel erg bewust van mijn hele lichaam. Vreselijk is dat!
Ik ben op zich een knappe meid, zoals ik vaker mensen hoor zeggen, maar ik gedraag me dan echt als iemand die zich heel erg schaamt voor zichzelf. Terwijl dat niet zo is. Maar het overkomt me gewoon.
Wat is dat frustrerend. Iemand tips?
Zo, wat een opluchting om dit even opgeschreven getypt te hebben!
woensdag 30 maart 2011 om 17:55
woensdag 30 maart 2011 om 17:57
woensdag 30 maart 2011 om 18:02
Ja, ik heb daar zelf ook last van, pieker een hele dag door, en roep op die manier stress en angstgevoelens bij mezelf op, krijg last van paniekaanvallen en vraag me vervolgens af waar deze vandaan komen. Het zijn gewoon mijn eigen gedachten die voortkomen uit onzekerheid. Als je echt kritisch kijkt naar je eigen gedachten zijn deze vaak zo negatief, onrealistisch en niet productief! Door oefening kan je dit ombuigen, maar daar heb je vaak hulp bij nodig.
Slaapproblemen heb ik overigens ook niet.
Slaapproblemen heb ik overigens ook niet.
woensdag 30 maart 2011 om 18:10
Echt vervelend is dat.. Theoretisch gezien weet ik wat een paniekaanval is, maar weet nooit zo goed wanneer nou iets in de praktijk een paniekaanval is. Hoe je het kunt merken als je het hebt. Soms als ik in een overvolle rij van de supermarkt sta lijkt het ook een beetje alsof ik een paniekaanval krijg. Ik word dan heel erg rood en begin een beetje te zweten, etc. Onverklaarbaar waardoor ik dat opeens krijg, want er zijn op dat moment geen oorzaken voor.
Ik denk wel dat het iets uit mijn jeugd is, al deze problemen waar ik nu tegenaan loop, heb geen makkelijke jeugd gehad, maar laat ik daar op een openbaar forum maar niet teveel over uit wijden, wegens privacy gevoelige info. Maar komt dit bij jou ook uit je jeugd, had je dit als kind al?
Ik denk wel dat het iets uit mijn jeugd is, al deze problemen waar ik nu tegenaan loop, heb geen makkelijke jeugd gehad, maar laat ik daar op een openbaar forum maar niet teveel over uit wijden, wegens privacy gevoelige info. Maar komt dit bij jou ook uit je jeugd, had je dit als kind al?
woensdag 30 maart 2011 om 18:22
Ja, dan moet je denk ik een beetje opletten. Bij mij begon het met een ongemakkelijk gevoel, later ontwikkelde zich dat in duizelig worden, onmiddellijk weg willen uit de situatie, je ademhaling niet onder controle krijgen, gewoon een ongelooflijk gestresst rotgevoel, ik dacht dat ik gek werd.
Het idee dat je ergens niet weg kunt, omdat dan iedereen naar je kijkt en iedereen je raar vindt, riep het op.
Ik denk wel vanuit mijn jeugd ja, door verschillende factoren, heb een laag zelfbeeld, heb altijd perfect proberen te zijn, wil niet kwetsbaar zijn, probeer zwakke kanten te verbergen. Eigenlijk zoals Ladylala zegt, perfect proberen te zijn om te verbergen dat je eigenlijk niet goed genoeg bent.
Het idee dat je ergens niet weg kunt, omdat dan iedereen naar je kijkt en iedereen je raar vindt, riep het op.
Ik denk wel vanuit mijn jeugd ja, door verschillende factoren, heb een laag zelfbeeld, heb altijd perfect proberen te zijn, wil niet kwetsbaar zijn, probeer zwakke kanten te verbergen. Eigenlijk zoals Ladylala zegt, perfect proberen te zijn om te verbergen dat je eigenlijk niet goed genoeg bent.
woensdag 30 maart 2011 om 20:16
woensdag 30 maart 2011 om 22:00
Heel herkenbaar wat je schrijft, lichtpuntjes. Ook ik had dat continu gespannen gevoel en ook ik 'moest' van alles van mezelf doen en ook nog perfect. Allemaal om controle te krijgen en te houden. Maar die controle is een illusie, want je kunt niet overal controle over hebben. En dat levert juist dat gespannen gevoel op.quote:lichtpuntjes schreef op 30 maart 2011 @ 18:10:
Echt vervelend is dat.. Theoretisch gezien weet ik wat een paniekaanval is, maar weet nooit zo goed wanneer nou iets in de praktijk een paniekaanval is. Hoe je het kunt merken als je het hebt. Soms als ik in een overvolle rij van de supermarkt sta lijkt het ook een beetje alsof ik een paniekaanval krijg. Ik word dan heel erg rood en begin een beetje te zweten, etc. Onverklaarbaar waardoor ik dat opeens krijg, want er zijn op dat moment geen oorzaken voor.
Ik denk wel dat het iets uit mijn jeugd is, al deze problemen waar ik nu tegenaan loop, heb geen makkelijke jeugd gehad, maar laat ik daar op een openbaar forum maar niet teveel over uit wijden, wegens privacy gevoelige info. Maar komt dit bij jou ook uit je jeugd, had je dit als kind al?
Je geeft aan dat het onverklaarbaar is dat je opeens een paniekaanval krijgt, maar ik denk dat die situatie blijkbaar een gedachte triggert. En die gedachte levert angst op. Het is denk ik dan ook verstandig om met hulp van een psycholoog te gaan ontdekken welke gedachte je op zo'n moment krijgt en waar je dat aan gelinkt hebt.
Ook denk je dat het iets uit je jeugd is, waar je nu tegenaan loopt. Des te meer reden denk ik om de echte oorzaak op te sporen, want het controle willen hebben is denk ik een uiting en die kun je wel leren te veranderen, maar dan zal de echte oorzaak zich wellicht weer op een andere manier manifesteren.
Echt vervelend is dat.. Theoretisch gezien weet ik wat een paniekaanval is, maar weet nooit zo goed wanneer nou iets in de praktijk een paniekaanval is. Hoe je het kunt merken als je het hebt. Soms als ik in een overvolle rij van de supermarkt sta lijkt het ook een beetje alsof ik een paniekaanval krijg. Ik word dan heel erg rood en begin een beetje te zweten, etc. Onverklaarbaar waardoor ik dat opeens krijg, want er zijn op dat moment geen oorzaken voor.
Ik denk wel dat het iets uit mijn jeugd is, al deze problemen waar ik nu tegenaan loop, heb geen makkelijke jeugd gehad, maar laat ik daar op een openbaar forum maar niet teveel over uit wijden, wegens privacy gevoelige info. Maar komt dit bij jou ook uit je jeugd, had je dit als kind al?
Je geeft aan dat het onverklaarbaar is dat je opeens een paniekaanval krijgt, maar ik denk dat die situatie blijkbaar een gedachte triggert. En die gedachte levert angst op. Het is denk ik dan ook verstandig om met hulp van een psycholoog te gaan ontdekken welke gedachte je op zo'n moment krijgt en waar je dat aan gelinkt hebt.
Ook denk je dat het iets uit je jeugd is, waar je nu tegenaan loopt. Des te meer reden denk ik om de echte oorzaak op te sporen, want het controle willen hebben is denk ik een uiting en die kun je wel leren te veranderen, maar dan zal de echte oorzaak zich wellicht weer op een andere manier manifesteren.
woensdag 30 maart 2011 om 22:03
Je hebt graag alles onder controle; huishouden, administratie etc.
En nu wil je je controle neigingen onder controle hebben.
Tja, lastig want dat is tegenstrijdig met elkaar.
Het is jouw huis dus je kunt het zo schoon of juist rommelig houden als je zelf wilt. Je kunt tegen elkaar afwegen wat meer energie kost en oplevert. Alles meteen doen kost energie maar levert ook energie en voldoening voor jou op wanneer het gedaan is. Al duurt die voldoening misschien niet lang omdat er dan weer een nieuw klusje wacht.
Controle over huishouden enderg. willen hebben kan voortkomen uit een hang naar waardering (ook van jezelf) of naar de behoefte om Het Leven te controleren. Als het jou helpt, prima. Als dat niet meer zo is, zou je naar andere manieren kunnen zoeken om waardering te kunnen krijgen. En andere manieren om controle te ervaren.
En nu wil je je controle neigingen onder controle hebben.
Tja, lastig want dat is tegenstrijdig met elkaar.
Het is jouw huis dus je kunt het zo schoon of juist rommelig houden als je zelf wilt. Je kunt tegen elkaar afwegen wat meer energie kost en oplevert. Alles meteen doen kost energie maar levert ook energie en voldoening voor jou op wanneer het gedaan is. Al duurt die voldoening misschien niet lang omdat er dan weer een nieuw klusje wacht.
Controle over huishouden enderg. willen hebben kan voortkomen uit een hang naar waardering (ook van jezelf) of naar de behoefte om Het Leven te controleren. Als het jou helpt, prima. Als dat niet meer zo is, zou je naar andere manieren kunnen zoeken om waardering te kunnen krijgen. En andere manieren om controle te ervaren.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
donderdag 31 maart 2011 om 14:55
quote:Lauren29 schreef op 30 maart 2011 @ 18:22:
perfect proberen te zijn om te verbergen dat je eigenlijk niet goed genoeg bent.
Ik heb deze zijn 15 keer herhaalt en het is alsof er een lichtflits op me schijnt van herkenbaarheid.
Ik dacht dat ik de enige was en werd zo langzamerhand gek van mezelf. Ik heb helaas wel ernstige slaapproblemen erbij dus ik ben momenteel een wrak. 2 Jaar geleden baan opgezegd, kindje gekregen en ik ben totaal de weg kwijt. Ik moet alles van mezelf schoonmaken, op ruimen etc etc, alles wat jullie ook beschrijven, alleen ben ik zo moe dat ik jankend sta te poetsen. Alles glipt uit mijn handen, ik kan niets meer onthouden en gisteren ging ik uit mijn plaat omdat mijn broer kwam eten en ik net het huis helemaal schoon had en hij een kruimel liet vallen. Ik herken mezelf niet meer. En als er iemand vraagt hoe het gaat dan antwoord ik met 'prima!'.
Wat denken jullie, ben ik rijp voor de psych?
M.
perfect proberen te zijn om te verbergen dat je eigenlijk niet goed genoeg bent.
Ik heb deze zijn 15 keer herhaalt en het is alsof er een lichtflits op me schijnt van herkenbaarheid.
Ik dacht dat ik de enige was en werd zo langzamerhand gek van mezelf. Ik heb helaas wel ernstige slaapproblemen erbij dus ik ben momenteel een wrak. 2 Jaar geleden baan opgezegd, kindje gekregen en ik ben totaal de weg kwijt. Ik moet alles van mezelf schoonmaken, op ruimen etc etc, alles wat jullie ook beschrijven, alleen ben ik zo moe dat ik jankend sta te poetsen. Alles glipt uit mijn handen, ik kan niets meer onthouden en gisteren ging ik uit mijn plaat omdat mijn broer kwam eten en ik net het huis helemaal schoon had en hij een kruimel liet vallen. Ik herken mezelf niet meer. En als er iemand vraagt hoe het gaat dan antwoord ik met 'prima!'.
Wat denken jullie, ben ik rijp voor de psych?
M.
donderdag 31 maart 2011 om 16:08
Ik heb het topic niet helemaal doorgelezen, maar wat jij omschrijft in het eerste gedeelte zijn volgens mij wel degelijk dwangmatige gedachten ( tenminste, zoals ik het begreep van mijn psychiater.. Ik heb het namelijk ook, zij het in mindere mate.. )
deel 2 lijkt op mijn sociale fobie..
Tip; starten met therapie! Ben ik ook, en nu na 3 maanden ga ik me langzaam aan wat beter voelen.. ( Hoewel dat meer komt door de medicatie denk ik, maar therapie zet me echt aan het denken en dat helpt wel! )
Succes!
& Nogmaals excuus als ik ontzettende mosterd ben, maar ik heb dsus niet alle pagina's gelezen
deel 2 lijkt op mijn sociale fobie..
Tip; starten met therapie! Ben ik ook, en nu na 3 maanden ga ik me langzaam aan wat beter voelen.. ( Hoewel dat meer komt door de medicatie denk ik, maar therapie zet me echt aan het denken en dat helpt wel! )
Succes!
& Nogmaals excuus als ik ontzettende mosterd ben, maar ik heb dsus niet alle pagina's gelezen
donderdag 31 maart 2011 om 22:06
Perfectionisme kan een façade zijn, die je zelf in stand houdt omdat...tsja...inderdaad omdat je denkt dat wat daaronder zit niet mooi of goed genoeg is. Het heeft mij zeker geholpen om hier met een professioneel iemand mee aan de slag te gaan. Ben blij dat ik mezelf dat gegund heb.
Het leven is te leuk en te kort om te wachten en hopen dat dingen vanzelf ooit anders worden. Als je wilt dat dingen veranderen zul je zelf iets moeten ondernemen.
Het leven is te leuk en te kort om te wachten en hopen dat dingen vanzelf ooit anders worden. Als je wilt dat dingen veranderen zul je zelf iets moeten ondernemen.
vrijdag 1 april 2011 om 15:05
Dag Lichtpuntjes, MJHD, Lauren29.
Ik heb jullie posts gelezen en ik moet zeggen dat veel voor mij erg herkenbaar is. Zoals ik het lees, maar ik ben alleen een ervaringsdeskundige en geen psych of zo, is het een combinatie van een angststoornis, sociale angst en een dwangstoornis. Die kunnen prima behandeld worden ZONDER dat de onderliggende oorzaak bekend hoeft te zijn. Het is m.i. een misvatting dat je moet begrijpen waarom je zoiets ontwikkeld hebt. Het maakt het misschien wel gemakkelijker om er mee om te gaan maar aan de andere kant kun je dat ook gaan zien als een soort "excuus": "het komt uit m'n jeugd en ik kan er niets aan doen." Dat is psychobabbel van de jaren 80/90. De laatste jaren is aangetoond dat de combinatie van cognitieve gedragstherapie en eventueel voor de eerste periode medicatie het best helpen. Daarnaast zijn ontspanningsoefeningen en wandelen/ hard lopen ook heel goed.
Ik begrijp dat jullie je (dwang-)gedrag als iets heel ingrijpends ervaren (en dat is het ook), maar ik denk ook dat je met tien gerichte sessies al een heel zal kunnen komen.
Het werkt ook andersom: als je je minder laat sturen door je dwangedachten of gedrag dan wordt je zelfbeeld ook vanzelf beter. Als je meer ontspannen kunt reageren op situaties hoef je jezelf ook niet naar beneden te halen en negatief over jezelf te denken.
Heel veel sterkte. Het is niet gemakkelijk en ik bewonder jullie openheid en moed.
Ik heb jullie posts gelezen en ik moet zeggen dat veel voor mij erg herkenbaar is. Zoals ik het lees, maar ik ben alleen een ervaringsdeskundige en geen psych of zo, is het een combinatie van een angststoornis, sociale angst en een dwangstoornis. Die kunnen prima behandeld worden ZONDER dat de onderliggende oorzaak bekend hoeft te zijn. Het is m.i. een misvatting dat je moet begrijpen waarom je zoiets ontwikkeld hebt. Het maakt het misschien wel gemakkelijker om er mee om te gaan maar aan de andere kant kun je dat ook gaan zien als een soort "excuus": "het komt uit m'n jeugd en ik kan er niets aan doen." Dat is psychobabbel van de jaren 80/90. De laatste jaren is aangetoond dat de combinatie van cognitieve gedragstherapie en eventueel voor de eerste periode medicatie het best helpen. Daarnaast zijn ontspanningsoefeningen en wandelen/ hard lopen ook heel goed.
Ik begrijp dat jullie je (dwang-)gedrag als iets heel ingrijpends ervaren (en dat is het ook), maar ik denk ook dat je met tien gerichte sessies al een heel zal kunnen komen.
Het werkt ook andersom: als je je minder laat sturen door je dwangedachten of gedrag dan wordt je zelfbeeld ook vanzelf beter. Als je meer ontspannen kunt reageren op situaties hoef je jezelf ook niet naar beneden te halen en negatief over jezelf te denken.
Heel veel sterkte. Het is niet gemakkelijk en ik bewonder jullie openheid en moed.
vrijdag 1 april 2011 om 17:05
quote:mjdh schreef op 31 maart 2011 @ 14:55:
[...]
Ik heb deze zijn 15 keer herhaalt en het is alsof er een lichtflits op me schijnt van herkenbaarheid.
Ik dacht dat ik de enige was en werd zo langzamerhand gek van mezelf. Ik heb helaas wel ernstige slaapproblemen erbij dus ik ben momenteel een wrak. 2 Jaar geleden baan opgezegd, kindje gekregen en ik ben totaal de weg kwijt. Ik moet alles van mezelf schoonmaken, op ruimen etc etc, alles wat jullie ook beschrijven, alleen ben ik zo moe dat ik jankend sta te poetsen. Alles glipt uit mijn handen, ik kan niets meer onthouden en gisteren ging ik uit mijn plaat omdat mijn broer kwam eten en ik net het huis helemaal schoon had en hij een kruimel liet vallen. Ik herken mezelf niet meer. En als er iemand vraagt hoe het gaat dan antwoord ik met 'prima!'.
Wat denken jullie, ben ik rijp voor de psych?
M.Wat rot voor je! Daar zou ik mee naar de huisarts gaan, hetis moeilijk om daar zelf uit te komen... In elk geval niet door blijven lopen hoor, zoals vivaeva zegt, er is iets aan te doen zonder al te ingrijpende maatregelen en je bent niet gek! Bedankt trouwens Vivaeva, ben het helemaal met je eens,
[...]
Ik heb deze zijn 15 keer herhaalt en het is alsof er een lichtflits op me schijnt van herkenbaarheid.
Ik dacht dat ik de enige was en werd zo langzamerhand gek van mezelf. Ik heb helaas wel ernstige slaapproblemen erbij dus ik ben momenteel een wrak. 2 Jaar geleden baan opgezegd, kindje gekregen en ik ben totaal de weg kwijt. Ik moet alles van mezelf schoonmaken, op ruimen etc etc, alles wat jullie ook beschrijven, alleen ben ik zo moe dat ik jankend sta te poetsen. Alles glipt uit mijn handen, ik kan niets meer onthouden en gisteren ging ik uit mijn plaat omdat mijn broer kwam eten en ik net het huis helemaal schoon had en hij een kruimel liet vallen. Ik herken mezelf niet meer. En als er iemand vraagt hoe het gaat dan antwoord ik met 'prima!'.
Wat denken jullie, ben ik rijp voor de psych?
M.Wat rot voor je! Daar zou ik mee naar de huisarts gaan, hetis moeilijk om daar zelf uit te komen... In elk geval niet door blijven lopen hoor, zoals vivaeva zegt, er is iets aan te doen zonder al te ingrijpende maatregelen en je bent niet gek! Bedankt trouwens Vivaeva, ben het helemaal met je eens,
vrijdag 1 april 2011 om 19:40
quote:vivaeva schreef op 01 april 2011 @ 15:05:
Dag Lichtpuntjes, MJHD, Lauren29.
Ik heb jullie posts gelezen en ik moet zeggen dat veel voor mij erg herkenbaar is. Zoals ik het lees, maar ik ben alleen een ervaringsdeskundige en geen psych of zo, is het een combinatie van een angststoornis, sociale angst en een dwangstoornis. Die kunnen prima behandeld worden ZONDER dat de onderliggende oorzaak bekend hoeft te zijn. Het is m.i. een misvatting dat je moet begrijpen waarom je zoiets ontwikkeld hebt. Het maakt het misschien wel gemakkelijker om er mee om te gaan maar aan de andere kant kun je dat ook gaan zien als een soort "excuus": "het komt uit m'n jeugd en ik kan er niets aan doen." Dat is psychobabbel van de jaren 80/90. De laatste jaren is aangetoond dat de combinatie van cognitieve gedragstherapie en eventueel voor de eerste periode medicatie het best helpen. Daarnaast zijn ontspanningsoefeningen en wandelen/ hard lopen ook heel goed.
Ik begrijp dat jullie je (dwang-)gedrag als iets heel ingrijpends ervaren (en dat is het ook), maar ik denk ook dat je met tien gerichte sessies al een heel zal kunnen komen.
Het werkt ook andersom: als je je minder laat sturen door je dwangedachten of gedrag dan wordt je zelfbeeld ook vanzelf beter. Als je meer ontspannen kunt reageren op situaties hoef je jezelf ook niet naar beneden te halen en negatief over jezelf te denken.
Heel veel sterkte. Het is niet gemakkelijk en ik bewonder jullie openheid en moed.
vivaeva: ik heb een (gegeneraliseerde) angststoornis, en ben bezig met cogn. gedragstherapie en psychosomatische fysio, en veel sporten: fietsen, wandelen en zwemmen, zonder medicijnen. Ik heb kort ad geprobeerd (icm kalmerend middel + slaappil) maar dat ging helemaal fout. Nu zonder meds dus.
Enfin, ik herken wat je schrijft. Mijn psych wil ook een oorzaak vinden (bevalling, jeugd) maar ik heb zoiets van, het gaat er toch om hoe ik er nu en in de toekomst mee om kan gaan. Ik heb voor mezelf ook geen idee waar het met "vroeger" mee te maken zou kunnen hebben.
Wil je, als ervaringsdeskundige, jouw verhaal misschien delen? (voel je niet verplicht hoor!)
Dag Lichtpuntjes, MJHD, Lauren29.
Ik heb jullie posts gelezen en ik moet zeggen dat veel voor mij erg herkenbaar is. Zoals ik het lees, maar ik ben alleen een ervaringsdeskundige en geen psych of zo, is het een combinatie van een angststoornis, sociale angst en een dwangstoornis. Die kunnen prima behandeld worden ZONDER dat de onderliggende oorzaak bekend hoeft te zijn. Het is m.i. een misvatting dat je moet begrijpen waarom je zoiets ontwikkeld hebt. Het maakt het misschien wel gemakkelijker om er mee om te gaan maar aan de andere kant kun je dat ook gaan zien als een soort "excuus": "het komt uit m'n jeugd en ik kan er niets aan doen." Dat is psychobabbel van de jaren 80/90. De laatste jaren is aangetoond dat de combinatie van cognitieve gedragstherapie en eventueel voor de eerste periode medicatie het best helpen. Daarnaast zijn ontspanningsoefeningen en wandelen/ hard lopen ook heel goed.
Ik begrijp dat jullie je (dwang-)gedrag als iets heel ingrijpends ervaren (en dat is het ook), maar ik denk ook dat je met tien gerichte sessies al een heel zal kunnen komen.
Het werkt ook andersom: als je je minder laat sturen door je dwangedachten of gedrag dan wordt je zelfbeeld ook vanzelf beter. Als je meer ontspannen kunt reageren op situaties hoef je jezelf ook niet naar beneden te halen en negatief over jezelf te denken.
Heel veel sterkte. Het is niet gemakkelijk en ik bewonder jullie openheid en moed.
vivaeva: ik heb een (gegeneraliseerde) angststoornis, en ben bezig met cogn. gedragstherapie en psychosomatische fysio, en veel sporten: fietsen, wandelen en zwemmen, zonder medicijnen. Ik heb kort ad geprobeerd (icm kalmerend middel + slaappil) maar dat ging helemaal fout. Nu zonder meds dus.
Enfin, ik herken wat je schrijft. Mijn psych wil ook een oorzaak vinden (bevalling, jeugd) maar ik heb zoiets van, het gaat er toch om hoe ik er nu en in de toekomst mee om kan gaan. Ik heb voor mezelf ook geen idee waar het met "vroeger" mee te maken zou kunnen hebben.
Wil je, als ervaringsdeskundige, jouw verhaal misschien delen? (voel je niet verplicht hoor!)
maandag 4 april 2011 om 16:20
Dag Bob de Bouwer, en anderen,
Tjsa, mijn verhaal... heb je even? Misschien doe ik hem wel in stukjes want volgens mij is één postruimte te weinig. Hou je vast. Heel kort samengevat ging het ongeveer als volgt: (ik ben nu 50, redelijk oud voor dit forum maar ik voel me bij julie thuis, jongen onderzokende vrouwen en vrije geesten en nix geen Libelle-gemuts).
Ongeveer 25 jaar geleden kreeg in out of the clear blue sky een enorme angstaanval. Zo liep ik nog vrolijk rond, wel druk met school, werk en sociaal leven en zo, maar toch vrolijk. En het volgende moment dacht ik dat ik doodging, de gruwelijkste angsten gingen door me heen maar die waren niet terug te voeren op angst voor pleinen, muizen, spinnen of wat dan ook. M'n hele bestaansgrond werd onder m'n voeten weggeslagen. Het was eigenlijk een enorme doodsangst, de angst om de controle te verliezen, de angst om gek te worden, de angst om te "verdwijnen". Niemand in mijn omgeving wist er raad mee en de huisarts ook niet. Ik heb me ziek gemeld, maar na zes weken ben ik weer gaan werkem, want ja, ik had geen koorts, geen gebroken been en dan ben je niet ziek. Eigenlijk heb ik me zo vijftien jaar door het leven gesleept, Altijd angst of om de hoek loerende angsten, huilen, bibberen, slapeloze nachten, dagelijks overgeven of diarree, enorme koud hebben, zweten, geen eten kunne verdragen of me volproppen, rillen, en ook de mentale angst om gek te worden, controle te verliezen, dood te gaan. Mijn lichaam was door de contante stroom van erg veel stresshormonen compleet over z'n toeren. Omdat ik constant onder zo'n grote spanning stond gingen mijn zintuigen ook typisch doen. Soms hoorde ik geluiden die er niet waren of ik hoorde er andere geluiden in, bijv. in de stofzuiger van de buren een sirene horen en zo. Mijn lichaam en geest waren continu in staat van opperste paraatheid om het gevaar tegemoet te treden. Suicidaal ook natuurlijk want dit was letterlijk geen leven. Al mijn vrienden bouwden een leven op, trouwden, kregen kinderen, ontwikkelden zich, groeiden in hun werk. En ik kon dat niet, ik moest van uur tot uur, van minuut tot minuut zien te overleven. Dat is alles wat ik al die tijd heb gedaan.
En natuurlijk beland je dan in de hulpverlening en alle -peuten,
-teuten, -logen en -gogen huppelen met hun diagnoses en behandelingen achter de laatste modeziektebeelden aan maar niemand kon er de vinger op leggen. Ik had er ook niets aan. En maar graven in het verleden, achtergrond, gezinssituatie, ziektes, noem maar op. Ik weet wel dat ik uit een behoorlijk gesloten gezin kom, waar niet over gevoelsn werd gepraat en met een sociaal angstige en depressieve moeder. Maar ja, ik ben de enige niet.
Bij de volgende post ga ik verder:
Tjsa, mijn verhaal... heb je even? Misschien doe ik hem wel in stukjes want volgens mij is één postruimte te weinig. Hou je vast. Heel kort samengevat ging het ongeveer als volgt: (ik ben nu 50, redelijk oud voor dit forum maar ik voel me bij julie thuis, jongen onderzokende vrouwen en vrije geesten en nix geen Libelle-gemuts).
Ongeveer 25 jaar geleden kreeg in out of the clear blue sky een enorme angstaanval. Zo liep ik nog vrolijk rond, wel druk met school, werk en sociaal leven en zo, maar toch vrolijk. En het volgende moment dacht ik dat ik doodging, de gruwelijkste angsten gingen door me heen maar die waren niet terug te voeren op angst voor pleinen, muizen, spinnen of wat dan ook. M'n hele bestaansgrond werd onder m'n voeten weggeslagen. Het was eigenlijk een enorme doodsangst, de angst om de controle te verliezen, de angst om gek te worden, de angst om te "verdwijnen". Niemand in mijn omgeving wist er raad mee en de huisarts ook niet. Ik heb me ziek gemeld, maar na zes weken ben ik weer gaan werkem, want ja, ik had geen koorts, geen gebroken been en dan ben je niet ziek. Eigenlijk heb ik me zo vijftien jaar door het leven gesleept, Altijd angst of om de hoek loerende angsten, huilen, bibberen, slapeloze nachten, dagelijks overgeven of diarree, enorme koud hebben, zweten, geen eten kunne verdragen of me volproppen, rillen, en ook de mentale angst om gek te worden, controle te verliezen, dood te gaan. Mijn lichaam was door de contante stroom van erg veel stresshormonen compleet over z'n toeren. Omdat ik constant onder zo'n grote spanning stond gingen mijn zintuigen ook typisch doen. Soms hoorde ik geluiden die er niet waren of ik hoorde er andere geluiden in, bijv. in de stofzuiger van de buren een sirene horen en zo. Mijn lichaam en geest waren continu in staat van opperste paraatheid om het gevaar tegemoet te treden. Suicidaal ook natuurlijk want dit was letterlijk geen leven. Al mijn vrienden bouwden een leven op, trouwden, kregen kinderen, ontwikkelden zich, groeiden in hun werk. En ik kon dat niet, ik moest van uur tot uur, van minuut tot minuut zien te overleven. Dat is alles wat ik al die tijd heb gedaan.
En natuurlijk beland je dan in de hulpverlening en alle -peuten,
-teuten, -logen en -gogen huppelen met hun diagnoses en behandelingen achter de laatste modeziektebeelden aan maar niemand kon er de vinger op leggen. Ik had er ook niets aan. En maar graven in het verleden, achtergrond, gezinssituatie, ziektes, noem maar op. Ik weet wel dat ik uit een behoorlijk gesloten gezin kom, waar niet over gevoelsn werd gepraat en met een sociaal angstige en depressieve moeder. Maar ja, ik ben de enige niet.
Bij de volgende post ga ik verder:
maandag 4 april 2011 om 16:33
Dat heeft dus zo'n 15 jaar geduurd, tot ik mijn man ontmoette. ook al een heel avontuur op zich, maar hij accepteerde mij zoals ik was en heel langzaam kwam er iets verbetering. Iets minder ziek, iets minder vaak angstaanvallen, iets meer vertrouwen in het leven. Ondertussen had ik ook een rapport opgesnord van een Belgische psycholoog (ja dames, oma spreekt van de oude tijd toen internet nog in de kinderschoenen stond en slechts een enkeling in de straat een aansluiting had via een modum waarop je moest inbellen), en in dat rapport werden veel fysieke en psychische kenmerken van een nieuw ontdekt syndroom "gegeneraliseerde angstoornis" beschreven. En ik herkende mezelf daarin. Jullie kunnen niet weten wat voor gevoel het gaf om "mezelf terug te lezen". En nog veel belangrijker, ik was de enige niet! Die enorme eenzaamheid die ik altijd gevoeld had omdat niemand me begreep, viel enigszins van me af. Ondertussen denk ik wel dat alleen iemand die er zelf in zit of heeft meegemaakt kan begrijpen hoe ingrijpend dit in je leven kan zijn.
We zijn verhuisd en ik was dolblij om alle associaties met mijn vorige leven los te kunnen laten. Maar ja, vrij snel na de verhuizing begon het liedje weer van voren af aan. Heel toevallig kwam ik voor iets heel anders bij de huisarts (met mijn aan angst gerelateerde klachten ging ik er lang niet meer naar toe, dat had geen enkele zin) en hij vroeg heel simpel: waarom gebruik je geen medicijnen? En ja waarom eigenlijk niet? Omdat de huisarts, mijn opvoeding, de mensen in mijn omgeving met hun jaren-80 psychologische inzichten altijd van oordeel waren dat als je iets psychisch had, dat je het dan zelf met tehrapie moest kunnen oplossen en als je dat niet kon was je zwak en dat wilde ik natuurlijk niet zijn. De huisarts beargumenteerde dat ook mensen met diabetes, hoge bloeddruk etc, ook medicijnen gebruikten en dat dat helemaal geen schande was.
Vervolg weer:
We zijn verhuisd en ik was dolblij om alle associaties met mijn vorige leven los te kunnen laten. Maar ja, vrij snel na de verhuizing begon het liedje weer van voren af aan. Heel toevallig kwam ik voor iets heel anders bij de huisarts (met mijn aan angst gerelateerde klachten ging ik er lang niet meer naar toe, dat had geen enkele zin) en hij vroeg heel simpel: waarom gebruik je geen medicijnen? En ja waarom eigenlijk niet? Omdat de huisarts, mijn opvoeding, de mensen in mijn omgeving met hun jaren-80 psychologische inzichten altijd van oordeel waren dat als je iets psychisch had, dat je het dan zelf met tehrapie moest kunnen oplossen en als je dat niet kon was je zwak en dat wilde ik natuurlijk niet zijn. De huisarts beargumenteerde dat ook mensen met diabetes, hoge bloeddruk etc, ook medicijnen gebruikten en dat dat helemaal geen schande was.
Vervolg weer:
maandag 4 april 2011 om 16:59
Dussss, ik ging aan de medicijnen. Eerst een vrij hoge dosis met wat vervelende bijwerkingen maar na verloop van tijd ging ik naar een lage onderhoudsdosis. En dat gaat goed, ik heb geen bijwerkingen meer. Het leuke is, dat ik er vorig jaar achter kwam, dat deze dosis alleen invloed heeft op de fysieke effecten van te veel stresshormonen en te weinig serotine, maar dat de dosis geen effect heeft op mijn stemming, denken, beslissingen of emoties. Dus alles wat ik de afgelopen jaren heb gevoeld gedacht, gedaan is helemaal van mezelf en niet onder invloed van medicijnen gebeurd.
BobdB, ik heb met de moderne SSRI's ook een heel foute ervaring gehad toen ik ze net slikte, nu heb ik een andere soort en dat gaat goed, dus wie weet kun jij je ook laten ondersteunen door andere meds.
Wat ik dus eigenlijk met dit hele verhaal wil zeggen is dat ik denk dat er bij stoornissen biologische, sociale en culturele
oorzaken komen kijken. Biologisch = werken de stofjes in je hersenen wel allemaal goed? Zo niet, dan kun je dat met medicijnen misschien wat opvangen. Sociaal = heb je een veilig en begripvol vangnet, familie, vrienden? Cultureel = is het in de maatschappij waarin je leeft bekend en geaccepteerd dat deze stoornis bestaat (psychologen, huisarts, arbo-arts, publieke opinie (over aanstellerij of werkelijk een aandoening). En ook de verschuiving van behandeling is van belang. Ik heb jaren verspild met het uitgraven van m'n vroege jeugdjaren. Nu blijkt dat die vorm van therapie nauwelijks effect heeft. Aan de andere kant; met 5 sessies bij een internettherapeut, zoals dat nu vanwege de bezuinigingen in de gezondsheidszorg gepropageerd wordt, kom je er ook niet als je klachten heel ernstig zijn. Maar met een combinatie van diverse behandelingen, gericht op de neurobiologie, psychologie, beweging en sociale en culturele inbedding EN er vertrouwen in hebben dat het goed komt, hoe moeilijk dat soms ook te geloven) denk ik dat je ene heel eind kunt komen. Vandaar ook mijn eerste reactie op de post van Lichtpuntjes.
Het is zo dat ik er altijd gevoelig voor zal blijven. Dat merk ik ook bij tijden van grote stress (en die zijn er helaas al weer langdurig in mijn leven, maar dat zijn externe factoren). Maar het grote verschil is dat ik dan de verschijnselen in hun beginstadium herken, er toch adequaat op kan reageren door een stapje terug te nemen en te beseffen dat ik mijn gedachten niet ben. Ze zijn er wel en ik kan ze zien als signalen maar ik identificeer me er niet meer mee.
En ik ben ik, en ik zal het er mee moeten doen. Zo simpel is het.
BobdeB en anderen. Voel je vrij te reageren. Het kan zijn dat ik bepaalde vragen, vanwege herkenbaarheid, niet of heel vaag zal beantwoorden, maar ik neem aan dat jullie daar begrip voor hebben.
BobdB, ik heb met de moderne SSRI's ook een heel foute ervaring gehad toen ik ze net slikte, nu heb ik een andere soort en dat gaat goed, dus wie weet kun jij je ook laten ondersteunen door andere meds.
Wat ik dus eigenlijk met dit hele verhaal wil zeggen is dat ik denk dat er bij stoornissen biologische, sociale en culturele
oorzaken komen kijken. Biologisch = werken de stofjes in je hersenen wel allemaal goed? Zo niet, dan kun je dat met medicijnen misschien wat opvangen. Sociaal = heb je een veilig en begripvol vangnet, familie, vrienden? Cultureel = is het in de maatschappij waarin je leeft bekend en geaccepteerd dat deze stoornis bestaat (psychologen, huisarts, arbo-arts, publieke opinie (over aanstellerij of werkelijk een aandoening). En ook de verschuiving van behandeling is van belang. Ik heb jaren verspild met het uitgraven van m'n vroege jeugdjaren. Nu blijkt dat die vorm van therapie nauwelijks effect heeft. Aan de andere kant; met 5 sessies bij een internettherapeut, zoals dat nu vanwege de bezuinigingen in de gezondsheidszorg gepropageerd wordt, kom je er ook niet als je klachten heel ernstig zijn. Maar met een combinatie van diverse behandelingen, gericht op de neurobiologie, psychologie, beweging en sociale en culturele inbedding EN er vertrouwen in hebben dat het goed komt, hoe moeilijk dat soms ook te geloven) denk ik dat je ene heel eind kunt komen. Vandaar ook mijn eerste reactie op de post van Lichtpuntjes.
Het is zo dat ik er altijd gevoelig voor zal blijven. Dat merk ik ook bij tijden van grote stress (en die zijn er helaas al weer langdurig in mijn leven, maar dat zijn externe factoren). Maar het grote verschil is dat ik dan de verschijnselen in hun beginstadium herken, er toch adequaat op kan reageren door een stapje terug te nemen en te beseffen dat ik mijn gedachten niet ben. Ze zijn er wel en ik kan ze zien als signalen maar ik identificeer me er niet meer mee.
En ik ben ik, en ik zal het er mee moeten doen. Zo simpel is het.
BobdeB en anderen. Voel je vrij te reageren. Het kan zijn dat ik bepaalde vragen, vanwege herkenbaarheid, niet of heel vaag zal beantwoorden, maar ik neem aan dat jullie daar begrip voor hebben.
donderdag 7 april 2011 om 12:45
@vivaeva: Wat een heftig verhaal en wat erg dat je er zo lang mee hebt rondgelopen ! Zelf heb ik gelukkig niet meer zo vaak last van angst- of paniekaanvallen. Ik slik verder geen medicijnen, maar heb geleerd dat als ik gewoon in de situatie blijf en normaal blijf ademen, dat ze dan vanzelf verdwijnen. Vroeger ging ik bij een paniekaanval uit de situatie, dus ziek naar huis van mijn werk, of wat dan ook en ging ik situaties vermijden. Nu ik dat niet meer doe, zijn de aanvallen sneller onder controle. Inmiddels komen ze dan ook bijna niet meer voor. Ook heb ik mezelf op een gegeven moment een schop onder mijn kont gegeven. Dacht bij mezelf: waarom ben je nou zo hysterisch aan het doen? En kwam tot de conclusie dat mijn angsten niet gegrond zijn, ik ga niet dood, word niet gek, dus blijf gewoon in de situatie tot het over is. Dat heeft geholpen, heb een knop omgedraaid: Als ik altijd in angst moet blijven leven, dan ga ik inderdaad liever dood, dus waar moet je dan nog bang voor zijn? Dan heb je niks meer te verliezen!
donderdag 7 april 2011 om 13:35
Lauren29, ik vind dat echt moedig van je. Het vergt erg veel kracht om zo te kunnen denken en die knop ook echt om te draaien. Je ziet dan ook dat je angsten onrealistisch zijn en dat je angstgedachten niet kloppen met de werkelijkheid. Maar als je er middenin zit kun je wel eens wanhopig zijn omdat je geen uitweg ziet.
Ik hoop dat de mensen die met deze problemen leven ook die knop kunnen vinden. Ik weet niet in hoeverre ik hier een link mag plaatsen (dat hoor ik dan wel van de angel), maar dit boek heeft me erg geholpen om inzicht te krijgen en bevestigde nogmaals dat ik echt niet de enige ben met deze klachten en dat er echt iets aan te doen is.
http://www.boekenoverziek ... oek-angst-fobie-en-paniek
Ik hoop dat de mensen die met deze problemen leven ook die knop kunnen vinden. Ik weet niet in hoeverre ik hier een link mag plaatsen (dat hoor ik dan wel van de angel), maar dit boek heeft me erg geholpen om inzicht te krijgen en bevestigde nogmaals dat ik echt niet de enige ben met deze klachten en dat er echt iets aan te doen is.
http://www.boekenoverziek ... oek-angst-fobie-en-paniek
vrijdag 8 april 2011 om 11:27
Dag Loveletter,
Ik gebruik nu amitriptyline (= stofnaam, de merknaam is Tryptizol). Dat is een "ouderwets" tricyclisch antidepressievum. Het helpt ook tegen de fysieke klachten die zich bij mijn aandoening voordoen en die ontstaan doordat het sympatisch zenuwstelsel over z'n toeren is.
Het sympatisch zenuwstelsel is het deel van het zenuwstelsel wat zich vooral bezighoudt met reacties op prikkels van buiten af (bijv. geluid, temperatuur, omgeving, gevoelens…etc). Dit zenuwstelsel is verantwoordelijk voor bekende gevoelens van angst, onrust en algemene spanning. Als we in een 'flight of flight' situatie terechtkomen zorgt het sympatische zenuwstelsel er binnen enkele seconden voor dat:
De stofwisseling toeneemt
De ademhaling versnelt en omhoog gaat
De hartcapaciteit een factor 4 tot 5 toeneemt
De bloeddruk omhoog gaat
Er diverse stress hormonen vrijkomen (bijv adrenaline)
De bloed toevoer naar vitale organen toeneemt en naar de spijsverteringsorganen en huid afneemt
De zintuiglijke waarneming toeneemt en we alerter worden.
De spierspanning toeneemt.
Al onze energie gaat efficiënt naar de functies van ons lichaam die we nodig hebben om te overleven. We verkeren in de opperste staat van paraatheid en denken voor het moment alleen even aan de korte termijn om de situatie succesvol te doorstaan.
Ik gebruik een onderhoudsdosis nu en dat gaat heel goed. In het begin heb ik wel een hogere dosis genomen, opgebouwd tot 150 mg.
De moderne antidepressiva (SSRI's, selectieve serotonine heropname remmers), zoals Fevarin, Prozac en Seroxat, die tegenwoordig veel worden voorgeschreven werken bij bij niet goed.
Hoe gaat het met je, Loveletter? Wil je iets delen over je leven met een angststoornis of heb je even genoeg aan deze informatie?
Ik gebruik nu amitriptyline (= stofnaam, de merknaam is Tryptizol). Dat is een "ouderwets" tricyclisch antidepressievum. Het helpt ook tegen de fysieke klachten die zich bij mijn aandoening voordoen en die ontstaan doordat het sympatisch zenuwstelsel over z'n toeren is.
Het sympatisch zenuwstelsel is het deel van het zenuwstelsel wat zich vooral bezighoudt met reacties op prikkels van buiten af (bijv. geluid, temperatuur, omgeving, gevoelens…etc). Dit zenuwstelsel is verantwoordelijk voor bekende gevoelens van angst, onrust en algemene spanning. Als we in een 'flight of flight' situatie terechtkomen zorgt het sympatische zenuwstelsel er binnen enkele seconden voor dat:
De stofwisseling toeneemt
De ademhaling versnelt en omhoog gaat
De hartcapaciteit een factor 4 tot 5 toeneemt
De bloeddruk omhoog gaat
Er diverse stress hormonen vrijkomen (bijv adrenaline)
De bloed toevoer naar vitale organen toeneemt en naar de spijsverteringsorganen en huid afneemt
De zintuiglijke waarneming toeneemt en we alerter worden.
De spierspanning toeneemt.
Al onze energie gaat efficiënt naar de functies van ons lichaam die we nodig hebben om te overleven. We verkeren in de opperste staat van paraatheid en denken voor het moment alleen even aan de korte termijn om de situatie succesvol te doorstaan.
Ik gebruik een onderhoudsdosis nu en dat gaat heel goed. In het begin heb ik wel een hogere dosis genomen, opgebouwd tot 150 mg.
De moderne antidepressiva (SSRI's, selectieve serotonine heropname remmers), zoals Fevarin, Prozac en Seroxat, die tegenwoordig veel worden voorgeschreven werken bij bij niet goed.
Hoe gaat het met je, Loveletter? Wil je iets delen over je leven met een angststoornis of heb je even genoeg aan deze informatie?
vrijdag 8 april 2011 om 16:29
Erg bedankt Vivaeva! Ook voor het opschrijven van je verhaal trouwens. Ik ben eind veertig en heb ook allerlei angst en spanningsklachten en naar aanleiding hiervan ook depressieve perioden. Eigenlijk had ik dat als kind al (achteraf gezien). Slik sinds m'n 25ste SSRI's, die helaas de laatste tijd niet echt meer lijken te helpen. Ga binnenkort naar een psych omdat het zo niet meer gaat. De laatste tijd weer veel angst.
'Jouw' stukje over het sympatisch zenuwstelsel: alle symptomen zijn mijn symptomen waar ik al heel lang mee moet dealen.
Goh, moet dit even laten bezinken.
Nogmaals dank.
'Jouw' stukje over het sympatisch zenuwstelsel: alle symptomen zijn mijn symptomen waar ik al heel lang mee moet dealen.
Goh, moet dit even laten bezinken.
Nogmaals dank.
zaterdag 9 april 2011 om 23:12
Loveletter, wat ellendig dat je zo lang met die klachten moet leven. Ik begrijp heel goed dat je af en toe echt radeloos kan worden en er ook depressief van wordt. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat de jongere vrouwen hier, zoals Lichtpuntjes, MJHD, Lauren29 (ik denk i.i.g. dat ze jong zijn) er echt niet langer mee door moeten blijven lopen en actie moeten gaan ondernemen. Het heeft zo'n enorme impact op je leven.
Toen in die medicijnen ging innemen kwam ik er achter dat ik niet gek ben en eigenlijk best wel wat van het leven kan maken. Ik ben best een tijd in de rouw geweest over al die jaren dat het door die angststoornis niet mogelijk was om volledig aan het leven deel te nemen.
Misschien is kun je overstappen op een ander medicijn. Alleen zul je dan eerst de ssri's moeten afbouwen en krijg je tijdelijk weer verergering van je klachten voordat de nieuwe aanslaan. Bespreek dat even goed door met je psych.
Ik had de klachten achteraf ook als kind al. Veel heftiger en onredelijker angstige gedachten en gevoelens dan in bepaalde situaties gerechtvaardigd zijn. En in een gesloten gezinssituatie ook bij niemand met die angsten terecht kunnen, dat maakt ook erg eenzaam en dat bevordert een gevoel van veiligheid niet.
Bij amitryptiline heb ik zelf de gedachte dat dit werkt op de amygdala, een amandelvomig kerntje diep in de hersenen dat een belangrijke rol speelt bij primitieve angstgevoelens. (Misschien is dat alleen mijn verzinsel omdat ik de namen wel overeen vind komen). Er zijn wetenschappelijke aanwijzingen in de neurobiologie dat de amygdala langdurig (chronisch) ontregeld kan raken en dan zit je met de gebakken peren.
Anderzijds is het zo dat lichaam en geest een geheel vormen. Als je je angstig voelt heeft dat gevolgen voor je geest en lichaam dus je moet aan beide werken.
Loveletter, ik zou het fijn vinden als je hier zou kunnen melden wat de ontwikkelingen zijn wat je medicijnen betreft. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop oprecht dat er een mogelijkheid voor je gevonden wordt om je klachten te verminderen. En wat ik heel belangrijk vind, ook voor de andere dames: je hebt er geen schuld aan dat je deze klachten hebt.
Loveletter, je krijgt een dikke knuffel van me.
Toen in die medicijnen ging innemen kwam ik er achter dat ik niet gek ben en eigenlijk best wel wat van het leven kan maken. Ik ben best een tijd in de rouw geweest over al die jaren dat het door die angststoornis niet mogelijk was om volledig aan het leven deel te nemen.
Misschien is kun je overstappen op een ander medicijn. Alleen zul je dan eerst de ssri's moeten afbouwen en krijg je tijdelijk weer verergering van je klachten voordat de nieuwe aanslaan. Bespreek dat even goed door met je psych.
Ik had de klachten achteraf ook als kind al. Veel heftiger en onredelijker angstige gedachten en gevoelens dan in bepaalde situaties gerechtvaardigd zijn. En in een gesloten gezinssituatie ook bij niemand met die angsten terecht kunnen, dat maakt ook erg eenzaam en dat bevordert een gevoel van veiligheid niet.
Bij amitryptiline heb ik zelf de gedachte dat dit werkt op de amygdala, een amandelvomig kerntje diep in de hersenen dat een belangrijke rol speelt bij primitieve angstgevoelens. (Misschien is dat alleen mijn verzinsel omdat ik de namen wel overeen vind komen). Er zijn wetenschappelijke aanwijzingen in de neurobiologie dat de amygdala langdurig (chronisch) ontregeld kan raken en dan zit je met de gebakken peren.
Anderzijds is het zo dat lichaam en geest een geheel vormen. Als je je angstig voelt heeft dat gevolgen voor je geest en lichaam dus je moet aan beide werken.
Loveletter, ik zou het fijn vinden als je hier zou kunnen melden wat de ontwikkelingen zijn wat je medicijnen betreft. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop oprecht dat er een mogelijkheid voor je gevonden wordt om je klachten te verminderen. En wat ik heel belangrijk vind, ook voor de andere dames: je hebt er geen schuld aan dat je deze klachten hebt.
Loveletter, je krijgt een dikke knuffel van me.
