Wanneer stop je met redden.............

Volgens mij is het niet dat hij niets met je te maken wil hebben, Riet, hij wil alleen dit onderwerp niet bespreken.

Wat hij wil is ook weer niet heel bizar, er zijn meer mensen die ontzettend met zichzelf overhoop liggen en dan fors inzetten op bijvoorbeeld tattoes of piercings. *denkt aan Michael Jackson: je kunt er nog 56 mee worden*

Lenen is dan weer niet slim.

Maar ja, ik vrees dat je zoon echt niet zit te wachten op advies van moeder. Hij weet het zelf veel beter, wat goed voor hem is. Hij zal zijn eigen pad moeten volgen.

Zou zelf overigens wel 'gewoon' zeggen dat je hem gewoonweg prachtig vindt, maar ja, ik ben dan ook niet meer heel geoefend, of eigenlijk verschrikkelijk onwillig, in eieren lopen.



Ik vind het wel heel naar voor je, dat zijn 'om hem heen slaan' je zo'n pijn doet. Ik hoop dat je je beseft, dat het niet meer dan dat is. Dat het niet op jou gericht is, maar (misschien) op de stem binnenin hem die ook wel weet dat jij een punt hebt.

Graag gedaan Iris,

Let wel,ik heb het ervaren in mijn relatie,dit is een link die je eventueel kan helpen,een diagnose vaststellen en bevestigen kan en mag alleen gedaan worden door een beroepsdeskundige.

Ik heb het wat laten bezinken en ik ben het met je eens hoor, Mamzelle,het is ook goed dat ie zn eigen keuzes maakt, maar ik als moeder denk verder: kost klauwen met geld, wat ie gaat lenen en als het resultaat tegenvalt?

Maar goed, het is idd zijn padje.



Dat laatste denk ik ook, na de heftige schrik kan ik het wat meer relativeren.

ik heb niet alle pagina's gelezen maar ik ga het straks eens goed doornemen.

ik ben namelijk 22 en heb borderline( daarnaast ook nog wat andere dingen) en heb zelf een extreem goede band met mijn moeder, die het niet makkelijk heeft gehad met mij...en soms nog steeds niet.

woon inmiddels al jaren op mezelf.

uit jou eerste verhaal kan ik al een hele hoop opmaken en misschien proberen wat inzicht te geven.

maar ik zeg je nu alvast dat je er goed aan doet om hem nu even los te laten....en dat kan ik weten want het heeft mij gered van dat vreselijke steeds herhalende nare gedrag.



ik post vanavond wel even wat..

ik heb alles eenbeetje globaal door genomen en het enige wat ik kan zeggen is....loslaten.

hij is een volwassen vent....ik heb ook borderline en adhd en nog een aantal dingen die mijn leven soms bijna onmogelijk maken.

maar dat betekend nog niet dat ik totaal gewetenloos ben of niet door heb dat ik dingen doe die je een ander echt niet aan kan doen als je echt van iemand houd.

ik heb precies door wanneer ik manipuleer en stop daar dan ook mee omdat het gewoon een vies spelletje is.....en dat weet ieder persoon met borderline...het is helemaal aan jezelf of je er mee door wilt gaan ten koste van andere...dat zegt meer over zijn karakter dan zijn geestelijke gezondheid.





dreigen met zelfmoord heb ik ook gedaan...ook aan zelfbeschadeging.....maar borderliners willen niet dood....want als je echt dood wil dan doe je dat wel...dan ga je dat niet aan de grote klok hangen....dat is dus gewoon om aandacht te krijgen EN om te panipuleren....jou op je hart trappen zodat je terug komt kruipen.

borderliners trekken mensen graag naar de grond om ze te laten voelen wat zij voelen...gewoon uit pure frustratie.

geld jatten heb ik ook gedaan en liegen ook weglopen schelden slaan....maar dat was allemaal zo rond mijn puberteit het ergste.

ik heb zelf meegewerkt aan allerlei vormen van therapie want IK wilde beter worden...heb zelfs vrijwillig in een gesloten unit (waar mensen onder dwang zitten)gezeten in het umc ziekenhuis omdat de open unit vol zat....als je beter wilt worden dan wil je beter worden.....er is geen ene reden om het niet te doen....als je het niet wilt dan betekend dat hij het wel best vind zo....zodra hij fouten maakt staat mama daar wel weer, zodra hij honger heeft staat mama weer met de boodschapjes.....en dat sluipt er in en voor hem is het pure gemakzucht geworden want mama doet het toch wel.





mijn moeder deed dat ook en doet dat nog steeds soms, als ik mij rot en depri voel staat ze meteen voor me deur met tassen vol boodschappen schoon beddegoed extra zakcentjes noem het maar op.

ik woonde thuis tot mijn 19e, ik heb toen zelf besloten om uit huis te gaan, mijn ouders zeiden dat ik altijd terug kon komen als het niet lukte.

na een jaar een puinhoop te hebben gemaakt van mijn leven en een moeder die elke nacht huilend wakker lag belde ik haar op omdat ik terug naar huis wilde.

haar antwoord?...nee.....je kan schelden schreeuwen janken en mij haten....ik hou heel veel van je...maar nee....er zijn nog meer gezinsleden in deze famillie en het gaat echt stuk op die manier....het was heel hard...dat mijn eigen moeder zei ,nee je kan niet naar huis want je maakt alles stuk zo en nu je weg bent kan iedereen ademen...

ik ben maanden lang boos geweest gedreigd met de dood geschreeuwd tegen dr gesmeekt op mn knieen huilen huilen alles om haar zo ver te krijgen....maar ze was voor de eerste keer in haar leven een echte goede moeder....in plaats van dat ze voor me zorgde en me in de watten legde voede ze me op zoals het hoort en gaf ze duidelijk haar grenzen aan.

iedereen heeft recht op een normaal leven....en omdat er 1 iemand in het gezin is die het niet makkelijk heeft betekend nog niet dat de rest van het gezin daar maar onder moet lijden en ten onder moet gaan.

het mag dan wel je kind zijn maar je kan niet voor je kind zorgen als je mee helpt met het in stand houden van zijn geestelijke ziekte.





je moet het gewoon loslaten, hij is 26 en hij manipuleert jou gewoon en het is een vicieus sirceltje die alleen jij kan doorbreken.

ik ben nu 22 en heb een heerlijk leven en 3 jaar geleden had ik dat nooit durfen dromen.

ik heb een leuke vriend, een eigen woning, geen schulden ik ben zelfs gestopt met roken en ik drink niet, ik betaal mijn rekeningen en ik kook mijn eigen eten en was mijn eigen kleren en breng mezelf nooit in geld problemen of andere problemen meer, en natuurlijk eet ik 1 x in de week bij mijn ouders en koopt ze nieuwe schoenen voor me of mag ik naar de kapper van haar geld en koopt ze een winterjas voor me of staat ze nog steeds wel eens op de stoep als ik het niet meer zie zitten en doe ik nog wel eens lelijk tegen dr als ik me dag niet heb.

en daarnaast is ze altijd een luisterend oor en een schouder om uit te huilen al is het midden in de nacht.

maar ik neem de dingen die zij doet voor mij niet meer voor lief, ik besef echt dat ik hele erge dingen heb gedaan en haar echt heb gekwetst en haar leven echt tot een hel heb gemaakt, en ik vind het bewonderingswaardig dat ze nog steeds op me stoep staat en ik ben haar elke dag dankbaar dat ze die ene dag STOP heeft gezegd en het mij zelf heb laten uitzoeken...ik mocht een keus maken..of je helpt jezelf naar de klote of je gaat nu vechten voor je leven want ik kan het niet meer voor je.

wij hebben nu een heerlijke band en zelden een woordenwisseling.

hebben we dat wel dan laten we elkaar even met rust, en als zij haar ruimte nodig heeft dan neemt ze die ook of ik dat nou leuk vind of niet want anders hou je het als moeder niet vol.





hij is een volwassen vent...en geen kind meer, dus behandel hem niet zo en laat hem zijn eigen zaken handelen.

als hij dat niet kan zal hij vanzelf in gedwongen therapie belanden of hij nou wil of niet.

het is misschien heel moeilijk en hard voor een moeder om dat te moeten doorstaan of te moeten aanhoren, maar uiteindelijk zal hij er beter op worden, want veel erger dan dit kan bijna niet!

ooit zal hij beseffen wat hij allemaal heeft gezegd en gedaan en ook wat jij voor hem hebt gedaan, maar dat zal niet gebeuren als je hem achterna blijft rennen en zijn problemen voor hem oplost of weer terug krabbelt omdat hij jou met volle overgave en overtuiging smeekt.

alles wat hij doet heeft hij zelf in de hand...hij heeft borderline.....maar hij is niet hulpeloos of achterlijk...en zo gedraagd hij zich nu wel omdat jij het toelaat.

soms is onvoorwaardelijke liefde geen oplossing, soms moet je uit liefde loslaten...het is beter voor iedereen...en uiteindelijk zal hij je dankbaar zijn geloof me!



ik hoop dat het allemaal goed komt!

veel sterkte!

Ik vraag me inderdaad af of het een kwestie is van internaliseren of externaliseren, dat het deze mannen (waarom altijd mannen?) niet lukt omdat ze altijd naar buiten wijzen.

Maar altijd mooi om te lezen dat het iemand wel lukt om op een positieve manier verder te gaan.

Lieve Riet, herkenbaar wat je schrijft. Ook mijn zoon is onzeker over zijn uiterlijk, terwijl hij een hele knappe jongen is. En dat wijzen naar moeders herken ik ook. Op een gegeven moment las ik in een verslag dat hij zich vroeger emotioneel verwaarloosd voelde. Nou, mijn klomp brak en wat heeft me dat zeer gedaan. Ik herkende er niets, maar dan ook werkelijk niets in. Ik ga natuurlijk niet ontkennen dat hij zegt dat hij dit zo ervaarde, maar werkelijk, ik was met stomheid verslagen.

Laat hem maar geld lenen als hij dat persé wil. Zijn keus, maar laat hem zelf de gevolgen daarvan dragen. Je kunt hem alleen maar voorhouden waarom jij vind dat hij dat niet moet doen. Sterkte.



Lil Star, wat knap dat je zoveel zelfinzicht hebt en nu begrip voor je moeder kunt opbrengen. Het verschil is alleen dat er bij onze "jongens" een verslaving meespeelt. Op hun bek laten gaan kan in hun geval dodelijk zijn. En dat is nu net wat we niet willen en blijven daarom maar redderen.

Bedankt voor je ontzettend open verhaal , lil_star, ik herken er veel uit en wilde dat ik zo sterk was geweest jaren geleden als je moeder.

Confronterend allemaal, ben in mn hoofd nog steeds aan het redden.

Confronterend ook dat dat allemaal niet helpt.

En zo'n band dat jij nu hebt met je moeder, zal ik dat ooit krijgen met mn zoon. Werd laatst door iemand met mn neus op de feiten gedrukt dat dat er waarschijnlijk niet in zit. Ik denk dat ik dat maar eens moet accepteren. En dat ik heel dom bezig ben om mn eigen geluksvoel af te laten hangen aan hoe mijn zoon (in mijn ogen) ongelukkig is.

Ik zal hem los moeten laten, het doet me zo'n zeer dat ik deze jongen niet kan "redden".

Toch, Prada, uit gesprekken in het verleden met hem heeft hij toegegeven dat het (zn zelfbeeld) aan hem lag, hoe ik op hem heb ingepraat dat het uiterlijk niet het belangrijkste is en hij dat wel "begreep", maar accepteren is een 2de.

En zoals je al schreef, die gesprekken van vroeger herinnerend,weten dat hij het totaal nog niet geaccepteerd heeft.

En lil_star, alle goeds toegewenst.

Prada, jouw jongen is nog heel jong, ik kan me voorstellen dat het je moeilijk valt om hem op zijn bek te laten gaan, zeker als je de angst hebt die je hier noemt.

De keerzijde is dat hij veel langer blijft lijden als hij niet de kans krijgt (omdat 'ie altijd wordt opgevangen) om te voelen hoe diep hij kan zakken. Is een langzame dood, en dat is een aanhoudende verslaving, te verkiezen boven een snelle dood of een kans op inzicht?

De 'jongen' van mijn exschoonmoeder is bijna vijftig. En eerlijk gezegd, soms, vraag ik me af of hij dood niet veel beter af is dan levend. In feite is hij al bijna vijftig jaar bezig met overleven, leven kun je dit honest to say niet noemen. Als leven betekent: tevreden zijn met jezelf, goede en veilige relaties, vriendschappen, basisvoorzieningen zoals een eigen dak boven je hoofd en genoeg geld om fatsoenlijk eten te kunnen kopen.

Up voor Attribuutje.



En voor de moeders hier natuurlijk

Ja, soms duurt het even maar we komen allemaal weer terug hier.



Hier ook geen happy ending. Zoon zwerft nog steeds en loopt om te scoren van het ene punt naar het andere.

Er heeft wel iemand van welzijnswerk gebeld om te kijken wat we nog kunnen doen.

Tot twee weken terug had ik nog contact met hem, belde hem twee keer per week.

Soms vroeg hij of ik langs wilde komen, maar dat trek ik echt niet. Ik rij dan weg en ik laat mijn zoon letterlijk en figuurlijk op straat achter. Mijn moederhart is gebroken.

Zijn telefoon ws. weer verkocht voor coke, dus geen contact.

En nog steeds vindt hij het zelf het ergste, maar het lukt hem gewoonweg niet. Het arme jong.



Hoe is het bij jou Iris.....?

Jammer Iris, gelukkig heeft hij nog een dak. Weet je hoe het momenteel met zijn drugsgebruik is?



Rietje, ben je er nog?

Hi... Heb vandaag dit forum ontdekt; en heb in één keer zowat alles gelezen wat jullie de voorbije jaren geschreven hebben. Was heel herkenbaar, in mijn geval niet ivm een kind maar met een (nu ex) partner... Herkende heel veel en dat was een troost en opluchting, en terwijl dacht ik ook: Gelukkig was het bij mij 'maar' een partner, stel je voor dat het mij overkwam met mijn kind...

En merkte dat het forum was stilgevallen in aug vorig jaar. En vroeg mij af of er nog iemand is...? En was heel erg benieuwd hoe het gelopen was met Prada's zoon, en die van Iris...

Tot op vandaag dacht ik dat niemand zich kon voorstellen welke gevoelens leven met zo iemand kan teweegbrengen...

Heb hier ook zoiets aan de hand met een familielid, Hyndeke. Kan er niet teveel over zeggen wegens herkenning, maar kan me die gevoelens goed voorstellen, nu ik er ook mee te maken heb. De onmacht alleen al (verdriet, teleurstelling en ook boosheid), waar je nergens mee naar toe kan, wat niet helpt en diegene ook niet helpt.



Je kan hooguit iemand helpen die vicieuze circel te doorbreken, een zetje geven, stimuleren..maar als diegene het laat afweten, niks zelf doet om de situatie te verbeteren, dan houdt het ergens op, hoe hard ook. Ik sta zelf voor zo'n beslissing, diegene laat zelf van alles versloffen en als jij op weg wil helpen, maar die hulp van zins bent te stoppen, word je ook nog het mikpunt en dat is heel onaangenaam..



Toch kan je niet anders dan die grens trekken, om zelf intact te blijven. Goddank geen sprake van verslavingen oid. Maar het moment dat je je geloof/vertrouwen in die persoon opzegt, kan eea zich tegen jou keren. Met een ex-geliefde of relatie kan je dan voorgoed afstand nemen, met familie ligt dat anders.. je houdt van diegene en gunt hem/haar veel beter/ het beste, maar zij zichzelf niet.. het zijn bodemloze putten, als je dat blijft toestaan. Ik weet er alles van, ik moet ingrijpen, maar blijft moeilijk. Wens iedereen sterkte die in diezelfde schoenen staat.

Hey Iris... Is gewoon mijn mening natuurlijk, maar ik heb er heel veel aan gehad dus zou het niet verwijderen... Vond het forum heel toevallig terug (ken Viva niet eens) toen ik 'narcistisch misbruik' intikte via Google... Nog maar pas begonnen aan mijn herstel daarvan. Combinatie van persoonlijkheidsstoornissen en middelengebruik bij partner, of is het één het gevolg van het ander? Of worden latente persoonlijkheidsstoornissen erger door middelengebruik...? Daarvan ben ik vrijwel zeker; heb mijn partner echt zien veranderen, ook al waren er andere 'gunstige' omstandigheden hiervoor...

Het was een opluchting maar ook heel pijnlijk om bepaalde getuigenissen te lezen, net omdat ze zo herkenbaar zijn, of je nu moeder of partner bent... Alleen kan je als partner inderdaad afstand nemen (ook al ben je als persoon natuurlijk getekend achteraf), dus mijn hart gaat uit naar de moeders want dit moet nog veel erger zijn... En ik had ergens gehoopt dat er toch positief nieuws was van je zoon, maar vreesde ervoor... Sterkte...

Jemig zie nu pas dat het is geupt voor mij door iemand, hartelijk bedankt. Het is helaas bij ons thuis heel aktueel allemaal, we hebben hem daadwerkelijk op straat "geschopt". Heb nog lang niet alles gelezen, mijn zoon heeft geen psychisch stempeltje, is helaas wel aan de softdrugs. Probeer me nu te oriënteren in het maatschappelijke werk. Wat zouden ze eigenlijk überhaupt voor ons kunnen doen?

Up. Ben benieuwd hoe het met de moeders gaat. Hier nog hetzelfde verhaal maar nu woont hij sinds een jaar begeleidt wat niet loopt waardoor hij regelmatig hier bivakkeert.



Gisteren weer een nieuwe grens overgegaan. Zoon was onder invloed en bedreigde mij met een teaser van 38000 volt. Hem eruit gezet en politie gebeld en aangifte gedaan. Voelt als verraad en nu ook ruzie met jongste die mij het kwalijk neemt. Jongste draait wel bij en oudste ook maar wat vermoeiend weer.



Lieve moeders, laat even weten hoe het met jullie gaat. xxx

Pra