Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
vrijdag 28 december 2007 om 23:57
@Riet en @Monissa, het is zoveel fijner als de mensen er wel vanaf weten heb ik geleerd. Sinds ik er open over ben zijn er zoveel lieve mensen die aan me vragen hoe het gaat. Ik hoef niet meer de schijn op te houden. Het is zo verademend. Vrienden die gewoon opbellen en informeren, begrijpen dat je je eigen soms klote voelt en er soms gewoon even geen zin in hebt. Je doet jezelf tekort om voor de buitenwereld mooi weer te spelen. Schaam jullie niet. Wij weten dat wij het beste voor onze kinderen gedaan hebben, nog steeds doen en altijd voor ze klaar zullen staan. Zie het niet als gefaald hebben in de opvoeding.
@Houvan, ik ben blij dat je meeschrijft. Het bovenstaande, het openbaar maken heb ik geleerd bij een personal coach. Ik herken veel in je woorden, ze zijn allemaal zo waar. Ik hoop dat je blijft meeschrijven, want soms zak ik weer even weg en vergeet ik de dingen die ik geleerd heb. Jij houd me scherp. Dank daarvoor.
@Iris, dikke kus. Elke keer als ik je onderschrift lees denk ik " Kan opeens de zon verdwijnen".
De T.B.C. test was positief omdat hij w.s. dit wel eens doorgemaakt heeft.
Heeft nog wel een staartje gekregen in de privé sfeer m.b.t. ex van manlief, maar ik weet dat zij meeleest, dus ik moet er nog even over nadenken. Maar het was zo belachelijk dat als ik het vertel jullie een fijne avond zouden hebben van het lachen.
Jullie houden hem even tegoed.
Lieve groetjes, natuurlijk ook voor @juffrouw
@Houvan, ik ben blij dat je meeschrijft. Het bovenstaande, het openbaar maken heb ik geleerd bij een personal coach. Ik herken veel in je woorden, ze zijn allemaal zo waar. Ik hoop dat je blijft meeschrijven, want soms zak ik weer even weg en vergeet ik de dingen die ik geleerd heb. Jij houd me scherp. Dank daarvoor.
@Iris, dikke kus. Elke keer als ik je onderschrift lees denk ik " Kan opeens de zon verdwijnen".
De T.B.C. test was positief omdat hij w.s. dit wel eens doorgemaakt heeft.
Heeft nog wel een staartje gekregen in de privé sfeer m.b.t. ex van manlief, maar ik weet dat zij meeleest, dus ik moet er nog even over nadenken. Maar het was zo belachelijk dat als ik het vertel jullie een fijne avond zouden hebben van het lachen.
Jullie houden hem even tegoed.
Lieve groetjes, natuurlijk ook voor @juffrouw
zaterdag 29 december 2007 om 11:52
Monissa, zo voelt het hier ook: geen ergenissen of ruzies want je ziet hem toch niet, wat dat betreft is het een stuk rustiger, maar je blijft toch zo met die onzichtbare draadjes verbonden met hem, vooral omdat ik weet dat hij problemen heeft, met zn verslaving, met zichzelf.
Het zou een heel ander gevoel zijn als mn andere zoon weg zou gaan, tuurlijk denk je dan : zou hij wel gezond eten, op tijd naar bed gaan, zeker de 1ste tijd, maar ik denk dat andere moeders dat ook wel wat zullen hebben.
En dat zal ook wel minder worden, zeker als je ziet dat ze het goed doen.
Maar zodra er grote problemen meespelen.......
Het feit dat ik het niet aan de grote klok hing is dat ik me vreselijk schaamde, gelukkig word ik opener naar mensen die ik goed ken, vertrouw,vrienden, maar op mn werk weet niemand er van af, komt ook dat er iemand bij mij op de afdeling zit met een grote bek betr deze problematiek, daar wil ik werkneemster zijn zonder die problemen, klinkt tegestrijdig want ze zijn er wel en waarschijnlijk zalik in de toekomst wat loslaten, dat gevoel ga ik een beetje krijgen, maar dan alleen de grote lijnen.
Fijn Houvanjezelf dat je ons vanuit een ander gezichtspunt dingen wilt laten zien.Heb er over na moeten denken en ben het met je eens, ik had ook bepaalde dingen anders moeten doen, maar die brachten weer consequenties mee waar ik bang voor was en nu is dan die klap gevallen (uithuiszetting), terwijl ik heel gek nog op een klap zit te wachten, misschien onterecht, maar het voelt zo bij mij.
Een tijd geleden stond er bij ons in de krant een stuk over een moeder met een verslaafd kind en die hadden een praatgroep opgericht voor ouders .
In het begin zijn mijn man en ik daar iedere maand naar toegegaan, mijn man heeft het laatste jaar afgehaakt, hij is van zichzelf geen prater en persoonlijk denk ik dat ze hem wat te dichtbij kwamen, want met zoon praatte hij ook niet veel. Maar als er hier cruciale stappen genomen moest worden trok hij de kar (dan hadden ze aan mij weer niets) en als zoon op praktisch gebied hulp nodig heeft geeft hij die wel.
Ja, ik heb er nog steeds veel aan, stapje voor stapje, maar de steun is onmisbaar.
Sterk van je, Iris, dat je gebeld hebt.
Vanmorgen ben ik me rot geschrokken, zoon kwam er aan. Gelijk spookten me 1000 dingen door mn hoofd, waarvan het ergste was: hij wil weer thuiskomen en wat zeg ik dan?
Enfin, na een bakje koffie kwam het woord eruit: of hij 20 euro kon lenen voor boodschappen.
Maar eerst wilde ik weten hoe het nu echt met hem ging: kortom, hoe was het met de verslaving?
1 x per 2 maanden gebruikt hij nog coke, drinkt minder en blowt niet meer. Tja, daar kun je als sceptische moeder 1 x per maand, bijna iedere dag en 1 x per weekend van maken en dat heb ik ook gezegd en het ver4der als kennisgeving aangenomen.
Hij gaf toe dat hij ook psychische problemen met zichzelf heeft, dus heb in overleg zn zorgverzekering nog aangepast, nu maar hopen dat ie er ook gebruik van gaat maken.
Van man kreeg hij het geld te leen, ik zei wel tis dat je geld nodig hebt anders hadden we je ook niet gezien,.
Dit alles in een notendop verteld, ik blijf wel met een katertje zitten.
Nu maar hopen dat hij echt lichamelijk en geestelijk aan zichzelf gaat werken, de kansen zijn er, maar of hij ze pakt?
Het zou een heel ander gevoel zijn als mn andere zoon weg zou gaan, tuurlijk denk je dan : zou hij wel gezond eten, op tijd naar bed gaan, zeker de 1ste tijd, maar ik denk dat andere moeders dat ook wel wat zullen hebben.
En dat zal ook wel minder worden, zeker als je ziet dat ze het goed doen.
Maar zodra er grote problemen meespelen.......
Het feit dat ik het niet aan de grote klok hing is dat ik me vreselijk schaamde, gelukkig word ik opener naar mensen die ik goed ken, vertrouw,vrienden, maar op mn werk weet niemand er van af, komt ook dat er iemand bij mij op de afdeling zit met een grote bek betr deze problematiek, daar wil ik werkneemster zijn zonder die problemen, klinkt tegestrijdig want ze zijn er wel en waarschijnlijk zalik in de toekomst wat loslaten, dat gevoel ga ik een beetje krijgen, maar dan alleen de grote lijnen.
Fijn Houvanjezelf dat je ons vanuit een ander gezichtspunt dingen wilt laten zien.Heb er over na moeten denken en ben het met je eens, ik had ook bepaalde dingen anders moeten doen, maar die brachten weer consequenties mee waar ik bang voor was en nu is dan die klap gevallen (uithuiszetting), terwijl ik heel gek nog op een klap zit te wachten, misschien onterecht, maar het voelt zo bij mij.
Een tijd geleden stond er bij ons in de krant een stuk over een moeder met een verslaafd kind en die hadden een praatgroep opgericht voor ouders .
In het begin zijn mijn man en ik daar iedere maand naar toegegaan, mijn man heeft het laatste jaar afgehaakt, hij is van zichzelf geen prater en persoonlijk denk ik dat ze hem wat te dichtbij kwamen, want met zoon praatte hij ook niet veel. Maar als er hier cruciale stappen genomen moest worden trok hij de kar (dan hadden ze aan mij weer niets) en als zoon op praktisch gebied hulp nodig heeft geeft hij die wel.
Ja, ik heb er nog steeds veel aan, stapje voor stapje, maar de steun is onmisbaar.
Sterk van je, Iris, dat je gebeld hebt.
Vanmorgen ben ik me rot geschrokken, zoon kwam er aan. Gelijk spookten me 1000 dingen door mn hoofd, waarvan het ergste was: hij wil weer thuiskomen en wat zeg ik dan?
Enfin, na een bakje koffie kwam het woord eruit: of hij 20 euro kon lenen voor boodschappen.
Maar eerst wilde ik weten hoe het nu echt met hem ging: kortom, hoe was het met de verslaving?
1 x per 2 maanden gebruikt hij nog coke, drinkt minder en blowt niet meer. Tja, daar kun je als sceptische moeder 1 x per maand, bijna iedere dag en 1 x per weekend van maken en dat heb ik ook gezegd en het ver4der als kennisgeving aangenomen.
Hij gaf toe dat hij ook psychische problemen met zichzelf heeft, dus heb in overleg zn zorgverzekering nog aangepast, nu maar hopen dat ie er ook gebruik van gaat maken.
Van man kreeg hij het geld te leen, ik zei wel tis dat je geld nodig hebt anders hadden we je ook niet gezien,.
Dit alles in een notendop verteld, ik blijf wel met een katertje zitten.
Nu maar hopen dat hij echt lichamelijk en geestelijk aan zichzelf gaat werken, de kansen zijn er, maar of hij ze pakt?
zaterdag 29 december 2007 om 12:22
quote:iris16 schreef op 29 december 2007 @ 07:41:
Ik kom nog even terug op het stukje van houvanjezelf,
Je schrijft dat de konsekwentie's van wat er werkelijk zou moeten gebeuren soms te pijnlijk kunnen zijn.
Ben het wel met je eens,maar met een aantekening,je bent soms ook met handen en voeten gebonden,omdat het systeem werkt zoals het werkt.
Ik zou het liefste zien dat bv mijn zoon gedwongen opgenomen werd op een gesloten afdeling,en niet meer vrij zou komen,voordat de boel op de rit zou staan,dus drugs,en drank vrij,en een netwerk die hem daarna in de gaten kan houden.
Dat werkt dus helaas niet zo.
En dus modder je door met de riemen die je hebt,en maak je fouten,en doe je goeie dingen,ook een beetje afhankelijk van je eigen gemoedsrust,merk ik bij mezelf.
........
Ik wil hier ook even op terug reageren.
Het is een patroon dat moeilijk te doorbreken is.
Je bent en blijft aan het zorgen.
Doe je het zelf niet, dan probeer je ervoor te zorgen dat anderen (het systeem) het doet.
Voor hem werkt het precies hetzelfde zoals ik eerder beschreef.
Hij kiest ook de weg van de minste weerstand en zal echt niet "zomaar" veranderen.
Waarom zou hij, er is altijd weer een vangnet, daar zorg jij (jullie) wel weer voor.
Op die wijze heeft hij nooit de volle konsekwenties van zijn gedrag, het wordt altijd getemperd.
En lijkt het een ker niet te lukken, dan weet hij precies je zwakke plek(ken) en richt daar zijn pijlen op om je weer om te krijgen.
Om die reden is het erg belangrijk om konsekent te zijn.
In dit geval zullen ook beiden, vader EN moeder, dezelfde grens moeten trekken/stellen.
Hij mag dan volwassen zijn, dezelfde regels als toen hij een kind was en opgevoed moest worden, gelden nog steeds.
Orde en regelmaat, dat schept veiligheid.
Ga er eens even voor zitten en bepaal voor jezelf op welke gebieden hij steeds over de/jullie grens gaat.
Neem bijvoorbeeld het midden in de nacht thuis komen.
Dat is over de grens. Vertel hem dat je dat niet meer tolereert en maak hem ook duidelijk op welke wijze dat konsekwenties voor hem heeft.
Gebeurd het toch, hou je er dan aan!
Hij moet door krijgen dat met jullie de kachel niet (meer) aan te maken valt.
Heeft hij dat eenmaal door, dan zal hij zich echt aan die regels houden. Het levert hem alleen maar ellende op namelijk.
Probeer in te zien dat je hem op zo'n manier veel meer helpt, dan om hem maar weer zijn zin te geven.
Neem de les van de vlinder:
Er zat een man op een bankje te kijken naar een cocon, die vlak voor hem aan een blad hing.
Terwijl hij zo zat te kijken, ontstond er een klein gaatje in de cocon. De vlinder was zijn weg naar buiten aan het banen.
Gefascineerd keek de man toe en de minuten werden kwartieren en de kwartieren werden uren.
Op een gegeven moment leek het alsof de vlinder geen vooruitgang meer boekte. De man kon dit niet aanzien en besloot de vlinder te helpen. Hij haalde een schaar en knipte de cocon open. De vlinder kwam er nu heel makkelijk uit.
Het had echter een verweerd lijf en verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken, want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden, zodat ze het lichaam zouden kunnen dragen om te vliegen.
Dit gebeurde echter niet en de vlinder kon niet vliegen en strompelde wat in het rond.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar had niet begreen dat de worsteling van de vlinder om uit de cocon te komen een functie had. De worsteling zorgt ervoor dat er vocht vanuit het lijf in de vleugels wordt geperst en dat daarmee de vleugels zich kunnen ontvouwen.
De les van dit verhaal:
Soms zijn de worstelingen in het leven precies wat we nodig hebben om ons te kunnen ontwikkelen.
Hadden we die niet gehad, dan zouden we niet zo sterk zijn als we zouden kunnen zijn.
"We zouden nooit kunnen vliegen".
Ik kom nog even terug op het stukje van houvanjezelf,
Je schrijft dat de konsekwentie's van wat er werkelijk zou moeten gebeuren soms te pijnlijk kunnen zijn.
Ben het wel met je eens,maar met een aantekening,je bent soms ook met handen en voeten gebonden,omdat het systeem werkt zoals het werkt.
Ik zou het liefste zien dat bv mijn zoon gedwongen opgenomen werd op een gesloten afdeling,en niet meer vrij zou komen,voordat de boel op de rit zou staan,dus drugs,en drank vrij,en een netwerk die hem daarna in de gaten kan houden.
Dat werkt dus helaas niet zo.
En dus modder je door met de riemen die je hebt,en maak je fouten,en doe je goeie dingen,ook een beetje afhankelijk van je eigen gemoedsrust,merk ik bij mezelf.
........
Ik wil hier ook even op terug reageren.
Het is een patroon dat moeilijk te doorbreken is.
Je bent en blijft aan het zorgen.
Doe je het zelf niet, dan probeer je ervoor te zorgen dat anderen (het systeem) het doet.
Voor hem werkt het precies hetzelfde zoals ik eerder beschreef.
Hij kiest ook de weg van de minste weerstand en zal echt niet "zomaar" veranderen.
Waarom zou hij, er is altijd weer een vangnet, daar zorg jij (jullie) wel weer voor.
Op die wijze heeft hij nooit de volle konsekwenties van zijn gedrag, het wordt altijd getemperd.
En lijkt het een ker niet te lukken, dan weet hij precies je zwakke plek(ken) en richt daar zijn pijlen op om je weer om te krijgen.
Om die reden is het erg belangrijk om konsekent te zijn.
In dit geval zullen ook beiden, vader EN moeder, dezelfde grens moeten trekken/stellen.
Hij mag dan volwassen zijn, dezelfde regels als toen hij een kind was en opgevoed moest worden, gelden nog steeds.
Orde en regelmaat, dat schept veiligheid.
Ga er eens even voor zitten en bepaal voor jezelf op welke gebieden hij steeds over de/jullie grens gaat.
Neem bijvoorbeeld het midden in de nacht thuis komen.
Dat is over de grens. Vertel hem dat je dat niet meer tolereert en maak hem ook duidelijk op welke wijze dat konsekwenties voor hem heeft.
Gebeurd het toch, hou je er dan aan!
Hij moet door krijgen dat met jullie de kachel niet (meer) aan te maken valt.
Heeft hij dat eenmaal door, dan zal hij zich echt aan die regels houden. Het levert hem alleen maar ellende op namelijk.
Probeer in te zien dat je hem op zo'n manier veel meer helpt, dan om hem maar weer zijn zin te geven.
Neem de les van de vlinder:
Er zat een man op een bankje te kijken naar een cocon, die vlak voor hem aan een blad hing.
Terwijl hij zo zat te kijken, ontstond er een klein gaatje in de cocon. De vlinder was zijn weg naar buiten aan het banen.
Gefascineerd keek de man toe en de minuten werden kwartieren en de kwartieren werden uren.
Op een gegeven moment leek het alsof de vlinder geen vooruitgang meer boekte. De man kon dit niet aanzien en besloot de vlinder te helpen. Hij haalde een schaar en knipte de cocon open. De vlinder kwam er nu heel makkelijk uit.
Het had echter een verweerd lijf en verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken, want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden, zodat ze het lichaam zouden kunnen dragen om te vliegen.
Dit gebeurde echter niet en de vlinder kon niet vliegen en strompelde wat in het rond.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar had niet begreen dat de worsteling van de vlinder om uit de cocon te komen een functie had. De worsteling zorgt ervoor dat er vocht vanuit het lijf in de vleugels wordt geperst en dat daarmee de vleugels zich kunnen ontvouwen.
De les van dit verhaal:
Soms zijn de worstelingen in het leven precies wat we nodig hebben om ons te kunnen ontwikkelen.
Hadden we die niet gehad, dan zouden we niet zo sterk zijn als we zouden kunnen zijn.
"We zouden nooit kunnen vliegen".
zaterdag 29 december 2007 om 15:20
Hvj, wat een mooi verhaal en zo waar. Maar, het is zo moeilijk iemand te laten stuntelen en dan niet te helpen. Daarbij komt, dat ik vind de plicht te hebben voor mijn kinderen te zorgen c.q. op te voeden. Ik heb ze tenslotte op deze wereld gezet, ze hebben er zelf niet om gevraagd. Maar ook ik begin steeds meer in te zien dat dat zorgen/opvoeden ook betekent, ze los te laten en dat ze het recht hebben hun eigen fouten te maken en ze zelf op te lossen. Dat is ook zorgen/opvoeden. Maar dat is denk ik ook het moeilijkste van het ouderschap en daar heb ik wel het een en ander laten liggen. Ik had altijd moeite met consequent zijn, vond het dan weer zielig. Of soms erger, het kwam mij dan beter uit. De schuldgevoelens daarover probeer en kan ik gelukkig steeds meer relativeren en laten gaan. Het is nou eenmaal niet anders. Vanaf hier kan ik het alleen maar beter (proberen te) doen.
Mijn zoon heeft Asperger en dat maakt het moeilijk in te schatten wat door dit syndroom komt en wat door zijn eigen luiheid of verschuilen achter.
Maar eens, orde, regelmaat en duidelijkheid werken het beste.
@Riet, idd hopen dat hij aan de slag gaat. Dat van dat geld lenen is zeer herkenbaar.
@Prada, ik ben wel een beetje nieuwsgierig naar het verhaal, maar als je kans op herkenning hebt, kan je het misschien beter laten.
@Iris, ik hoop dat je sterke periode een constante periode is/wordt. Heel mooi gezegd, dat van ''en ik loop met je mee naar het andere eind van de wereld als jij wil gaan lopen".
Ik ga eens even wat aan het huishouden doen want dat heb ik ernstig verwaarloosd, terwijl er tijd genoeg was. Maar dit is echt een week geweest van lanterfanten, pc-en, lezen, feesten en chillen.
Lieve meiden en hvj, fijn weekend en vergeet vooral niet te lachen!
Dikke kus allemaal.
Mijn zoon heeft Asperger en dat maakt het moeilijk in te schatten wat door dit syndroom komt en wat door zijn eigen luiheid of verschuilen achter.
Maar eens, orde, regelmaat en duidelijkheid werken het beste.
@Riet, idd hopen dat hij aan de slag gaat. Dat van dat geld lenen is zeer herkenbaar.
@Prada, ik ben wel een beetje nieuwsgierig naar het verhaal, maar als je kans op herkenning hebt, kan je het misschien beter laten.
@Iris, ik hoop dat je sterke periode een constante periode is/wordt. Heel mooi gezegd, dat van ''en ik loop met je mee naar het andere eind van de wereld als jij wil gaan lopen".
Ik ga eens even wat aan het huishouden doen want dat heb ik ernstig verwaarloosd, terwijl er tijd genoeg was. Maar dit is echt een week geweest van lanterfanten, pc-en, lezen, feesten en chillen.
Lieve meiden en hvj, fijn weekend en vergeet vooral niet te lachen!
Dikke kus allemaal.
zaterdag 29 december 2007 om 20:00
@Iris, nee het was niet moeilijk om hem terug te brengen. Sinds hij daar zit gaat hij elke week vooruit en dan ben ik dankbaar dat ik hem terug mag brengen.
Hij gaat goed vooruit. Volgende week wordt hij overgeplaatst naar de afdeling jong volwassenen. Daar beginnen ze met therapie en het leren op eigen benen te staan. Hij is dus klaar op de detox (ontgiften). Maandag heeft hij een gesprek met de arts. Dan wordt er een plan uitgestippeld hoe en wanneer het rouwproces te starten. Dan gaat hij het wel moeilijk krijgen, want dan start weer de dag dat zijn vader overleed. Maar hij weet dat hij daar doorheen moet om verder te kunnen.
Vanmiddag op bezoek geweest. Hij zag er goed uit. Was weer wat aangekomen, maar het belangrijkste is, zijn paranoia en agressiviteit is grotendeels weg.
We hebben zelfs een paar potjes gekaart. Het was echt gezellig.
Hij begint nu ook te beseffen wat hij heeft aangericht. Hij heeft achter zijn msn naam staan 'Now I realise, mama really payed the price, almost with her life, to raise me right, and all I have to do, was make my dreams come true'. Nou dat doet wel even wat hoor.
Ik merk wel dat er mensen om me heen zijn die me een beetje terugfluiten. Gelijk hebben ze hoor, maar mijn moedergevoel wil gewoon dat ze ook vertrouwen in hem hebben. Dat het goed komt en dat hij niet terugvalt. God verhoede het alstublieft. Dan ben ik klaar. Dan weet ik het niet meer.
De angst is er zeker, ook bij mij.
Monissa, ik wil het verhaal wel vertellen hoor, mail me maar op bianco28@hotmail.com.
Hij gaat goed vooruit. Volgende week wordt hij overgeplaatst naar de afdeling jong volwassenen. Daar beginnen ze met therapie en het leren op eigen benen te staan. Hij is dus klaar op de detox (ontgiften). Maandag heeft hij een gesprek met de arts. Dan wordt er een plan uitgestippeld hoe en wanneer het rouwproces te starten. Dan gaat hij het wel moeilijk krijgen, want dan start weer de dag dat zijn vader overleed. Maar hij weet dat hij daar doorheen moet om verder te kunnen.
Vanmiddag op bezoek geweest. Hij zag er goed uit. Was weer wat aangekomen, maar het belangrijkste is, zijn paranoia en agressiviteit is grotendeels weg.
We hebben zelfs een paar potjes gekaart. Het was echt gezellig.
Hij begint nu ook te beseffen wat hij heeft aangericht. Hij heeft achter zijn msn naam staan 'Now I realise, mama really payed the price, almost with her life, to raise me right, and all I have to do, was make my dreams come true'. Nou dat doet wel even wat hoor.
Ik merk wel dat er mensen om me heen zijn die me een beetje terugfluiten. Gelijk hebben ze hoor, maar mijn moedergevoel wil gewoon dat ze ook vertrouwen in hem hebben. Dat het goed komt en dat hij niet terugvalt. God verhoede het alstublieft. Dan ben ik klaar. Dan weet ik het niet meer.
De angst is er zeker, ook bij mij.
Monissa, ik wil het verhaal wel vertellen hoor, mail me maar op bianco28@hotmail.com.
zaterdag 29 december 2007 om 22:35
Mooi verhaal Hvj, en zo waar.
Dat betekent eigenlijk dat wij stom zijn geweest om geld te lenen, twas de eerste keer sinds hij weg is dat het gebeurde, dus we zijn overvallen, maar geen excuus voor ons.
Toen hij weg was zei ik dat ook tegen mn man: we zijn wel erg stom geweest om dit te doen.Man: de eerstvolgende keer als hij het terug komt brengen zeg ik er gelijk bij dat dit de eerste en laatste keer was.
Goed van je Monissa, dat je nu anders gaat denken, zelf ben ik hier dus ook mee bezig, want het hoort idd ook bij het opvoeden om hun zelf de fouten te laten maken en daarvan dan ook maar de consequenties te laten dragen. Maar o, wat is het moeilijk, maar het moet!
Jeetje, ik ben echt jaloers op jou Prada (in de goede zin des woords), dat zal je zeker goed doen. Nou, bij mijn zoon kan ik daar niets van merken @$#%%^$@. Zag ik maar wat van spijt, nee, hij houdt nog zn masker op, kon ik vanmorgen goed merken.
De angst is nu wel een beetje wegeebd, want ik wil ook het vertrouwen houden en er zijn piepkleine dingetjes waarvan ik denk, tis een vooruitgangetje, maar het ga mij veels te langzaam.
Dat betekent eigenlijk dat wij stom zijn geweest om geld te lenen, twas de eerste keer sinds hij weg is dat het gebeurde, dus we zijn overvallen, maar geen excuus voor ons.
Toen hij weg was zei ik dat ook tegen mn man: we zijn wel erg stom geweest om dit te doen.Man: de eerstvolgende keer als hij het terug komt brengen zeg ik er gelijk bij dat dit de eerste en laatste keer was.
Goed van je Monissa, dat je nu anders gaat denken, zelf ben ik hier dus ook mee bezig, want het hoort idd ook bij het opvoeden om hun zelf de fouten te laten maken en daarvan dan ook maar de consequenties te laten dragen. Maar o, wat is het moeilijk, maar het moet!
Jeetje, ik ben echt jaloers op jou Prada (in de goede zin des woords), dat zal je zeker goed doen. Nou, bij mijn zoon kan ik daar niets van merken @$#%%^$@. Zag ik maar wat van spijt, nee, hij houdt nog zn masker op, kon ik vanmorgen goed merken.
De angst is nu wel een beetje wegeebd, want ik wil ook het vertrouwen houden en er zijn piepkleine dingetjes waarvan ik denk, tis een vooruitgangetje, maar het ga mij veels te langzaam.
maandag 31 december 2007 om 00:59
Vanavond gedaan wat ik al zo lang van plan was en dat is mijn zoon een brief geschreven. Een brief die niet verstuurd zal worden, die nodig is om alles wat me dwars zit en uit mn gedachten komt eens op te schrijven. Het is maar goed dat niemand dit te lezen krijgt, heb hem zelf ook niet meer overgelezen, want de meest vreselijke dingen staan erin, hoe kun je schrijven in een zin dat je hem haat en van hem houdt?
Nogmaals ik was het al eerder van plan, maar zat er tegenaan te hikken, het lucht op, ik ben van het ene onderwerp naar het andere gevlogen, alles wat naar boven kwam, op het eind was het bidden op papier geworden.
Ben van plan dit iedere avond te doen.
De aanleiding was dat ik vanmorgen zwetend wakker werd, onbewust heb ik zn beeld van de dag daarvoor toch meegenomen, niks geen verandering kunnen merken, jongen, waar is je trots en zelfrespect gebleven?
Moet je nog dieper zinken?
Ja, afstand heb ik letterlijk genomen, maar hij blijft maar in mn hoofd zitten, hopelijk kom ik door het schrijven daar meer van af.
Nogmaals ik was het al eerder van plan, maar zat er tegenaan te hikken, het lucht op, ik ben van het ene onderwerp naar het andere gevlogen, alles wat naar boven kwam, op het eind was het bidden op papier geworden.
Ben van plan dit iedere avond te doen.
De aanleiding was dat ik vanmorgen zwetend wakker werd, onbewust heb ik zn beeld van de dag daarvoor toch meegenomen, niks geen verandering kunnen merken, jongen, waar is je trots en zelfrespect gebleven?
Moet je nog dieper zinken?
Ja, afstand heb ik letterlijk genomen, maar hij blijft maar in mn hoofd zitten, hopelijk kom ik door het schrijven daar meer van af.
maandag 31 december 2007 om 08:54
Ik denk dat je stopt op het moment dat je kind volwassen is, zelf niet mee wil werken aan de redding en je er zelf aan kapot gaat?
Wat moet dit moeilijk voor je zijn, het blijft je kind he? En zijn verwijten maken het niet makkelijker, omdat het je precies daar raakt waar het pijn doet.
De hulpverleners hebben we gelijk, zolang je ze blijft redden en hun troep (zowel letterlijk als financieel en emtioneel) voor ze op blijft ruimen, gaan ze hiermee door.
Veel sterkte gewenst!
Wat moet dit moeilijk voor je zijn, het blijft je kind he? En zijn verwijten maken het niet makkelijker, omdat het je precies daar raakt waar het pijn doet.
De hulpverleners hebben we gelijk, zolang je ze blijft redden en hun troep (zowel letterlijk als financieel en emtioneel) voor ze op blijft ruimen, gaan ze hiermee door.
Veel sterkte gewenst!
maandag 31 december 2007 om 09:01
Jeetje, ik lees nu dat er meer moeders hier zijn die hiermee van doen hebben! Waarschijnlijk al genoemd maar ik heb ooit een boek gelezen over een moeder van een verslaafde, "De moeder van David S."
De moeder van mijn ex heeft alle contact met hem verbroken, omdat hij daar steeds dronken aan de deur stond en telkens ruzie trapte en geld wilde lenen. Hij verschool zich achter, hele nare, dingen die vroeger gebeurd zijn. Maar hoe lang is dat een excuus? Ik kon me toen niet voorstellen dat je als moeder je kind niet meer wilt/kan zien. Maar inmiddels heb ik hem met pijn in het hart ook buiten mijn leven gesloten...ik zie nu in waarom ze wel moest. Hij is zo destructief...en eigenlijk ook geen goed mens. Helaas is hij ook de vader van mijn jongste dochter.
De moeder van mijn ex heeft alle contact met hem verbroken, omdat hij daar steeds dronken aan de deur stond en telkens ruzie trapte en geld wilde lenen. Hij verschool zich achter, hele nare, dingen die vroeger gebeurd zijn. Maar hoe lang is dat een excuus? Ik kon me toen niet voorstellen dat je als moeder je kind niet meer wilt/kan zien. Maar inmiddels heb ik hem met pijn in het hart ook buiten mijn leven gesloten...ik zie nu in waarom ze wel moest. Hij is zo destructief...en eigenlijk ook geen goed mens. Helaas is hij ook de vader van mijn jongste dochter.
maandag 31 december 2007 om 10:35
Een goed initiatief Riet.
En wederom, veroordeel jezelf niet voor die haat.
Probeer uit te vinden waar die haat vandaan komt, in je eigen leven/jeugd.
Het zijn waarschijnlijk ook je eigen pijnpunten in je leven.
Probeer lief te hebben, zonder te redden.
Liefde betekent niet alle rotzooi achter iemands rug opruimen.
Om los te kunnen laten is liefde nodig
"Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
"Loslaten" betekent niet dat ik 'm smeer; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
"Loslaten" is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
"Loslaten" is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.
"Loslaten" is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken.
"Loslaten" is niet zorgen voor; maar geven om.
"Loslaten" is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.
"Loslaten" is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
"Loslaten" is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
"Loslaten" is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
"Loslaten" is niet ontkennen, maar accepteren.
"Loslaten" is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die te verbeteren.
"Loslaten" is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee prijzen.
"Loslaten" is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
"Loslaten" is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
"Loslaten" is minder vrezen en meer beminnen
En wederom, veroordeel jezelf niet voor die haat.
Probeer uit te vinden waar die haat vandaan komt, in je eigen leven/jeugd.
Het zijn waarschijnlijk ook je eigen pijnpunten in je leven.
Probeer lief te hebben, zonder te redden.
Liefde betekent niet alle rotzooi achter iemands rug opruimen.
Om los te kunnen laten is liefde nodig
"Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
"Loslaten" betekent niet dat ik 'm smeer; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
"Loslaten" is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
"Loslaten" is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.
"Loslaten" is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken.
"Loslaten" is niet zorgen voor; maar geven om.
"Loslaten" is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.
"Loslaten" is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
"Loslaten" is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
"Loslaten" is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
"Loslaten" is niet ontkennen, maar accepteren.
"Loslaten" is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die te verbeteren.
"Loslaten" is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee prijzen.
"Loslaten" is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
"Loslaten" is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
"Loslaten" is minder vrezen en meer beminnen
maandag 31 december 2007 om 13:50
Lieve, allerliefste moeders. Ik wens jullie het allerbeste toe in het nieuwe jaar. Ik wens jullie wijsheid en kracht. Ik wens dat jullie zoon de zelfde stap zal gaan maken als de mijne. Dat ze hulp vragen en het aannemen. Dat jullie weer kunnen lachen en zorgeloos kunnen zijn.
Houvanjezelf, ook voor jou heel veel warmte en gezondheid gewenst. Dat je nog veel wijze woorden hier neer zet.
Alle meelezers, heel veel geluk in het nieuwe jaar
Monissa, ik mail je na de feestdagen. Het komt er nu even niet van
Houvanjezelf, ook voor jou heel veel warmte en gezondheid gewenst. Dat je nog veel wijze woorden hier neer zet.
Alle meelezers, heel veel geluk in het nieuwe jaar
Monissa, ik mail je na de feestdagen. Het komt er nu even niet van
maandag 31 december 2007 om 16:39
Mooi gedicht, Hvj om het oude jaar hier mee af te sluiten.
En het mee te nemen in het nieuwe jaar.
Allemaal die hier schrijven en meelezen, een goede start van 2008 toegewenst.
Vanavond brand ik een kaars voor al die kinderen die steun nodig hebben om de juiste beslissingen te nemen. Maar ook voor ons.
Tot volgend jaar.
En het mee te nemen in het nieuwe jaar.
Allemaal die hier schrijven en meelezen, een goede start van 2008 toegewenst.
Vanavond brand ik een kaars voor al die kinderen die steun nodig hebben om de juiste beslissingen te nemen. Maar ook voor ons.
Tot volgend jaar.
donderdag 3 januari 2008 om 11:29
Héééé moedertjes, alles goed. Even een ego post want we zakken ver naar beneden.
ZOON MAG VAN DE DETOX AF. Gaat nu naar de afdeling jong volwassenen en dan wordt de trauma therapie opgestart. Ik ben zo trots op hem dat ik wel kan janken. En bang, als hij klaar is kan hij het dan ook alleen? Nog maar even niet aan denken. Duurt nog heel lang.
@Iris, dikke kus
@Rietje, dikke kus
@Monissa, dikke kus
@Lin, dikke kus
@Houvanjezelf, dikke kus
en natuurlijk alle anderen, ook een dikke kus
Ps. Monissa, mijn belofte om te mailen blijft staan, maar ik ben nu zo beroerd dat ik mijn bed terug induik. Maar hij komt hoor......
ZOON MAG VAN DE DETOX AF. Gaat nu naar de afdeling jong volwassenen en dan wordt de trauma therapie opgestart. Ik ben zo trots op hem dat ik wel kan janken. En bang, als hij klaar is kan hij het dan ook alleen? Nog maar even niet aan denken. Duurt nog heel lang.
@Iris, dikke kus
@Rietje, dikke kus
@Monissa, dikke kus
@Lin, dikke kus
@Houvanjezelf, dikke kus
en natuurlijk alle anderen, ook een dikke kus
Ps. Monissa, mijn belofte om te mailen blijft staan, maar ik ben nu zo beroerd dat ik mijn bed terug induik. Maar hij komt hoor......
