Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
dinsdag 19 mei 2009 om 17:47
Dank je wel, lieve meiden.
Na 6 jaar knokken, is er eindelijk vooruitgang. Ik moet wel zeggen, dat de vooruitgang pas kwam, naarmate ik hem steeds meer ging loslaten. Bij problemen wel adviseren, maar niets meer overnemen, oplossen of lijmen. Hij heeft moeten vallen (meerder malen), maar hij mocht ook weer opstaan.
Ik hoop voor jullie ook het nodige licht. In ieder geval voor jullie zelf. En hopelijk ook voor jullie zonen.
Na 6 jaar knokken, is er eindelijk vooruitgang. Ik moet wel zeggen, dat de vooruitgang pas kwam, naarmate ik hem steeds meer ging loslaten. Bij problemen wel adviseren, maar niets meer overnemen, oplossen of lijmen. Hij heeft moeten vallen (meerder malen), maar hij mocht ook weer opstaan.
Ik hoop voor jullie ook het nodige licht. In ieder geval voor jullie zelf. En hopelijk ook voor jullie zonen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 19 mei 2009 om 21:22
Ik hoop dat die jongen van mij nu ook eindelijk het licht gaat zien. Hij staat er nu alleen voor. Geen familie, geen werk, geen uitkering, helemaal niets. Misschien ook geen onderdak meer als ze erachter komen dat hij de afgelopen dagen voor duizen euro gebased heeft. Ik hoop dat hij het red. Met heel mijn hart.
woensdag 27 mei 2009 om 10:38
Ik ook, Prada.
(Ook) geen onderdak meer................dat zou de trigger kunnen zijn om hem het licht te laten zien.
Meid, op dit moment kun je niets doen, alleen maar hopen en bidden, maar die onzekerheid, slopend gewoon.
Is je weekeindje nog meegevallen, kon je de problemen wat achterlaten?
Sterkte, meis.
Rietje
(Ook) geen onderdak meer................dat zou de trigger kunnen zijn om hem het licht te laten zien.
Meid, op dit moment kun je niets doen, alleen maar hopen en bidden, maar die onzekerheid, slopend gewoon.
Is je weekeindje nog meegevallen, kon je de problemen wat achterlaten?
Sterkte, meis.
Rietje
woensdag 27 mei 2009 om 12:24
Hai moedertjes,
Inderdaad, ik hoop dat als hij geen onderdak heeft dat de trigger is om hem het licht te laten zien. Maar dat denk ik dus niet.
Vrijdagavond was man nog even in de wijk waar hij voorheen dealde en daar liep hij met een blik bier en een fles vodka. Dus naast zijn drugs en medicijn verslaving is hij nu ook maar aan de drank gegaan. Nog niets van hem gehoord. Aan de ene kant ben ik blij, want als ik hem zie komt toch de moeder/helper weer naar boven, aan de andere kant maakt de onzekerheid me gek. Ik ga hem niet meer bellen omdat ik dan weer hetzelfde traject inga. Hij moet het nu zelf doen, maar hemel, wat is dit moeilijk.
Ben zo bang dat hem iets overkomt, check iedere dag de plaatselijke kranten en de treinongevallen. Gisteren ging ik boodschappen doen en er reed een politieauto de andere kant op (richting mijn wijk zeg maar) en dan heb ik zo'n moeite om niet om te draaien om te kijken of hij niet bij mij moet zijn. Moet echt uitkijken dat het geen obsessie wordt.
Het weekend heb ik in ieder geval wel kunnen genieten. Had de laatste tijd ontzettende hartkloppingen van de stress, maar van het weekend geen last gehad. Gisteren vroegen er drie mensen of ik al wat gehoord had van hem en ja hoor, gisteravond weer hartkloppingen. Nu drink ik thuis liters koffie op een dag, dus dat zal er ook wel mee te maken hebben. Kan wel een borrel nemen om te ontspannen, maar drank versterkt mijn gevoelens dus dat is ook geen optie. Ben er maar even helemaal mee gestopt met die borrels, want bij ieder probleem nam ik er één. Nou dan weet je het wel. En ik heb geen zin om dezelfde kant als zoon op te gaan.
Van het weekend gaan we weer lekker weg, met de twee jongsten (beiden 18). Man doet op zijn manier ook wel zijn best om me te steunen, maar door alles wat we meegemaakt hebben, heb ik nog wel het gevoel op eieren te moeten lopen. En dat valt soms heul niet mee.
@Riet, heb je je therapie verzet? Toch niet afgezegd hoop ik. Wanneer moet je weer?
@Lin, dat loslaten, alleen adviseren e.d., die fase heb ik al gehad. Samen therapie waren we ook mee bezig, die ga ik nu maar afbellen. Heb het contact nu helemaal verbroken. Fijn dat het bij jullie goed uitgepakt heeft. Ben echt blij voor je.
@Iris, hoe gaat het? Denk ook veel aan jullie.
Inderdaad, ik hoop dat als hij geen onderdak heeft dat de trigger is om hem het licht te laten zien. Maar dat denk ik dus niet.
Vrijdagavond was man nog even in de wijk waar hij voorheen dealde en daar liep hij met een blik bier en een fles vodka. Dus naast zijn drugs en medicijn verslaving is hij nu ook maar aan de drank gegaan. Nog niets van hem gehoord. Aan de ene kant ben ik blij, want als ik hem zie komt toch de moeder/helper weer naar boven, aan de andere kant maakt de onzekerheid me gek. Ik ga hem niet meer bellen omdat ik dan weer hetzelfde traject inga. Hij moet het nu zelf doen, maar hemel, wat is dit moeilijk.
Ben zo bang dat hem iets overkomt, check iedere dag de plaatselijke kranten en de treinongevallen. Gisteren ging ik boodschappen doen en er reed een politieauto de andere kant op (richting mijn wijk zeg maar) en dan heb ik zo'n moeite om niet om te draaien om te kijken of hij niet bij mij moet zijn. Moet echt uitkijken dat het geen obsessie wordt.
Het weekend heb ik in ieder geval wel kunnen genieten. Had de laatste tijd ontzettende hartkloppingen van de stress, maar van het weekend geen last gehad. Gisteren vroegen er drie mensen of ik al wat gehoord had van hem en ja hoor, gisteravond weer hartkloppingen. Nu drink ik thuis liters koffie op een dag, dus dat zal er ook wel mee te maken hebben. Kan wel een borrel nemen om te ontspannen, maar drank versterkt mijn gevoelens dus dat is ook geen optie. Ben er maar even helemaal mee gestopt met die borrels, want bij ieder probleem nam ik er één. Nou dan weet je het wel. En ik heb geen zin om dezelfde kant als zoon op te gaan.
Van het weekend gaan we weer lekker weg, met de twee jongsten (beiden 18). Man doet op zijn manier ook wel zijn best om me te steunen, maar door alles wat we meegemaakt hebben, heb ik nog wel het gevoel op eieren te moeten lopen. En dat valt soms heul niet mee.
@Riet, heb je je therapie verzet? Toch niet afgezegd hoop ik. Wanneer moet je weer?
@Lin, dat loslaten, alleen adviseren e.d., die fase heb ik al gehad. Samen therapie waren we ook mee bezig, die ga ik nu maar afbellen. Heb het contact nu helemaal verbroken. Fijn dat het bij jullie goed uitgepakt heeft. Ben echt blij voor je.
@Iris, hoe gaat het? Denk ook veel aan jullie.
vrijdag 29 mei 2009 om 00:48
Lieve Prada, Riet, Iris en Lin,
Ik lees hier mee en leef mee en hoop met jullie mee, dat de zonen het licht zien en dat ze een ''volwaardig'' leven kunnen leven.
Ik schrijf weinig mee, omdat ik niet veel te melden heb. Mijn zoon heeft geen verslavingsproblematiek alhoewel hij wel rookt (ook een jointje) en ook niet vies is van alcohol en soms (te)veel kan drinken. Op een feestje bijv. Maar het is geen echt probleem bij hem.
Het is dus redelijk rustig hier en de problemen die jullie beschrijven ken ik niet.
Om nou te zeggen dat het goed met hem gaat is ook weer zoiets. Ik vind persoonlijk, voor zijn doen zeker van wel. Hij is op zijn manier vrolijk, redelijk tevreden en dat telt voor mij. Zijn afspraken met zijn begeleider komt hij wat meer na. Erg veel fiducie heb ik daar overigens niet in, maar ben wel blij dat hij die hulp krijgt. Het neemt bij mij enorme druk van de ketel.
Hij leidt in principe een doelloos bestaan. Geen (kans op) werk, geen toekomstplannen. Hij vindt het allemaal best zo. Gewoon doen en laten waar hij zin in heeft zonder verantwoording te hoeven afleggen. En dat doen en laten bestaat uit de nacht en de dag omdraaien, gamen, tv kijken, beetje hangen met vrienden in zijn huis.
Zijn antwoord laatst op mijn vraag dat als hij 10 jaar verder is en zo nog zou zitten of hij dat niet erg zou vinden, heeft me een hoop rust gegeven. Hij antwoordde: ''mam, als ik me daar nou totaal niet druk om maak, waarom zou jij dat dan doen?". Bingo bij mij.
Maar goed toen hij geboren werd had ik hele andere ideen over hoe zijn leven zou gaan lopen. Zoals iedere moeder denk ik. Die ideen zijn al een tijd flink bijgesteld, maar je hoopt toch altijd dat je kinderen het fijn hebben in het leven, iets bereiken, zeker voor henzelf.
Bij dit kind zit dat er gewoon niet in en het interesseert hem niets. Op zijn manier is hij tevreden. Tevreden in zijn vervuilde huis, tevreden met zijn in mijn lege bestaan. Hij ziet en ervaart het schijnbaar niet zo en het interesseert hem echt niet. Onbegrijpelijk en ongelooflijk.
Maar, ik heb nu wel redelijk geaccepteerd dat mijn oudste een totaal andere denkwereld heeft dan ik en de meeste andere mensen. Hij kan zich niet verplaatsen in anderen, hij zit in zijn eigen hoofd. Zijn denken, vindt hij, is de juiste wijze.
Ik zal ook wel moeten accepteren en berusten want wat kan ik er meer aan doen, dan hem laten merken dat ik van hem hou? Ik kan hem niet helpen. Zolang ik hem regelmatig spreek en zie dat het voor zijn doen ''goed'' gaat, kan ik het van me afzetten en mijn eigen leven leiden. Ik denk dan nuchter en misschien egoistisch) bij mezelf, wat heeft hij eraan als ik constant in de zorgen zit en daardoor niet goed, niet fijn of half functioneer? Dan doe ik man en andere zoon veel tekort. En misschien nog het belangrijkste, zeker ook mezelf. Ik ben meer waard en verdien meer.
Sorry voor het lange verhaal.
Lieve moeders, geniet van de komende zonnige dagen en bedenk (ik gooi er ff een spreuk/gezegde tegenaan:
"Het enige waar een mens perfect in kan zijn, is mens zijn."
Dikke kus allemaal.
Ik lees hier mee en leef mee en hoop met jullie mee, dat de zonen het licht zien en dat ze een ''volwaardig'' leven kunnen leven.
Ik schrijf weinig mee, omdat ik niet veel te melden heb. Mijn zoon heeft geen verslavingsproblematiek alhoewel hij wel rookt (ook een jointje) en ook niet vies is van alcohol en soms (te)veel kan drinken. Op een feestje bijv. Maar het is geen echt probleem bij hem.
Het is dus redelijk rustig hier en de problemen die jullie beschrijven ken ik niet.
Om nou te zeggen dat het goed met hem gaat is ook weer zoiets. Ik vind persoonlijk, voor zijn doen zeker van wel. Hij is op zijn manier vrolijk, redelijk tevreden en dat telt voor mij. Zijn afspraken met zijn begeleider komt hij wat meer na. Erg veel fiducie heb ik daar overigens niet in, maar ben wel blij dat hij die hulp krijgt. Het neemt bij mij enorme druk van de ketel.
Hij leidt in principe een doelloos bestaan. Geen (kans op) werk, geen toekomstplannen. Hij vindt het allemaal best zo. Gewoon doen en laten waar hij zin in heeft zonder verantwoording te hoeven afleggen. En dat doen en laten bestaat uit de nacht en de dag omdraaien, gamen, tv kijken, beetje hangen met vrienden in zijn huis.
Zijn antwoord laatst op mijn vraag dat als hij 10 jaar verder is en zo nog zou zitten of hij dat niet erg zou vinden, heeft me een hoop rust gegeven. Hij antwoordde: ''mam, als ik me daar nou totaal niet druk om maak, waarom zou jij dat dan doen?". Bingo bij mij.
Maar goed toen hij geboren werd had ik hele andere ideen over hoe zijn leven zou gaan lopen. Zoals iedere moeder denk ik. Die ideen zijn al een tijd flink bijgesteld, maar je hoopt toch altijd dat je kinderen het fijn hebben in het leven, iets bereiken, zeker voor henzelf.
Bij dit kind zit dat er gewoon niet in en het interesseert hem niets. Op zijn manier is hij tevreden. Tevreden in zijn vervuilde huis, tevreden met zijn in mijn lege bestaan. Hij ziet en ervaart het schijnbaar niet zo en het interesseert hem echt niet. Onbegrijpelijk en ongelooflijk.
Maar, ik heb nu wel redelijk geaccepteerd dat mijn oudste een totaal andere denkwereld heeft dan ik en de meeste andere mensen. Hij kan zich niet verplaatsen in anderen, hij zit in zijn eigen hoofd. Zijn denken, vindt hij, is de juiste wijze.
Ik zal ook wel moeten accepteren en berusten want wat kan ik er meer aan doen, dan hem laten merken dat ik van hem hou? Ik kan hem niet helpen. Zolang ik hem regelmatig spreek en zie dat het voor zijn doen ''goed'' gaat, kan ik het van me afzetten en mijn eigen leven leiden. Ik denk dan nuchter en misschien egoistisch) bij mezelf, wat heeft hij eraan als ik constant in de zorgen zit en daardoor niet goed, niet fijn of half functioneer? Dan doe ik man en andere zoon veel tekort. En misschien nog het belangrijkste, zeker ook mezelf. Ik ben meer waard en verdien meer.
Sorry voor het lange verhaal.
Lieve moeders, geniet van de komende zonnige dagen en bedenk (ik gooi er ff een spreuk/gezegde tegenaan:
"Het enige waar een mens perfect in kan zijn, is mens zijn."
Dikke kus allemaal.
vrijdag 29 mei 2009 om 01:16
Lees dit topic voor de eerste keer, voor mij totaal onbekend; Moeder zijn. Maar ik heb wel een hele lieve moeder en ben dus "kind van". Wat ik wil zeggen, dat ik alle moeders hier een ontzettende dikke knuffel wil geven. Zij die zo worstelen voor het welzijn van hún kind en daar alles aan doen.
Heb in mijn leven nooit de problematiek gekend, van drank, drugs en stelen. 'Slechts' het verdriet van rampzalige relaties. Wát een verdriet dát mijn moeder gebracht heeft. De zorg van een dochter, welke ze het geluk zo ontzettend gunt. En wil dat het haar goed gaat. Het verdriet wat ik bij haar gezien heb, als het mij niet goed ging. Dát heeft mij erg veel gedaan.
Fusio conclusió;
Wat moet jullie moederhart vaak huilen als je je kind zo af ziet glijden. En leven af en toe géén leven is. En jullie, als moeders zien het allemaal gebeuren en dan dat machteloze gevoel daarbij. Ik heb grote bewondering daarvoor, dat jullie nog steeds stáán als mens, maar vooral als moeder en de onvoorwaardelijke liefde voor jullie kinderen blijven voelen, ondanks de pijn die jullie moeten voelen in dit hele proces.
Dat wilde ik even aan jullie kwijt
Heb in mijn leven nooit de problematiek gekend, van drank, drugs en stelen. 'Slechts' het verdriet van rampzalige relaties. Wát een verdriet dát mijn moeder gebracht heeft. De zorg van een dochter, welke ze het geluk zo ontzettend gunt. En wil dat het haar goed gaat. Het verdriet wat ik bij haar gezien heb, als het mij niet goed ging. Dát heeft mij erg veel gedaan.
Fusio conclusió;
Wat moet jullie moederhart vaak huilen als je je kind zo af ziet glijden. En leven af en toe géén leven is. En jullie, als moeders zien het allemaal gebeuren en dan dat machteloze gevoel daarbij. Ik heb grote bewondering daarvoor, dat jullie nog steeds stáán als mens, maar vooral als moeder en de onvoorwaardelijke liefde voor jullie kinderen blijven voelen, ondanks de pijn die jullie moeten voelen in dit hele proces.
Dat wilde ik even aan jullie kwijt
woensdag 3 juni 2009 om 12:07
Hai moedertjes en meelezers/schrijvers,
@Oostvogel, dank je voor je lieve woorden.
@Monissa, het maakt toch iet uit dat je zoon niet dezelfde problematiek heeft, jij maakt je zorgen om hem en dat mag je hier gerust van je afschrijven. Ik vind het juist fijn dat je meeschrijft.
@Lin, ik ben blij dat je het met ons deelt dat het goed gaat met jullie. Ik weet dat het toen met zoon "goed" ging ik het niet durfde te schrijven, bang om jullie medemoeders voor het hoofd te stoten. Merk nu dat ik alleen maar blij wordt van een positief verhaal. Niet dat ik denk dat zoon ook zover komt, maar omdat ik weet door welke hel jullie gegaan zijn.
Van het weekend lekker weggeweest. Mooi weer gehad en genoten.
Gisteren kwam het gemis weer in alle hevigheid terug. Laat het maar even over me heen komen.
@Riet, hoe staat het ervoor. Lukt het je nog allemaal? Laat even wat van je horen meid. Schrijjf het even van je af.
@Iris, herkenbaar. "ik ga niet naar zijn flat, bang voor wat ik aan zal treffen". En dan weten we allebei dat we het niet over de rotzooi en de vuiligheid hebben. Ik ging ook nooit naar zijn flat.
Dikke kus allemaal
@Oostvogel, dank je voor je lieve woorden.
@Monissa, het maakt toch iet uit dat je zoon niet dezelfde problematiek heeft, jij maakt je zorgen om hem en dat mag je hier gerust van je afschrijven. Ik vind het juist fijn dat je meeschrijft.
@Lin, ik ben blij dat je het met ons deelt dat het goed gaat met jullie. Ik weet dat het toen met zoon "goed" ging ik het niet durfde te schrijven, bang om jullie medemoeders voor het hoofd te stoten. Merk nu dat ik alleen maar blij wordt van een positief verhaal. Niet dat ik denk dat zoon ook zover komt, maar omdat ik weet door welke hel jullie gegaan zijn.
Van het weekend lekker weggeweest. Mooi weer gehad en genoten.
Gisteren kwam het gemis weer in alle hevigheid terug. Laat het maar even over me heen komen.
@Riet, hoe staat het ervoor. Lukt het je nog allemaal? Laat even wat van je horen meid. Schrijjf het even van je af.
@Iris, herkenbaar. "ik ga niet naar zijn flat, bang voor wat ik aan zal treffen". En dan weten we allebei dat we het niet over de rotzooi en de vuiligheid hebben. Ik ging ook nooit naar zijn flat.
Dikke kus allemaal
donderdag 4 juni 2009 om 14:17
Hoi allemaal,
Oostvogel, ik denk dat het voor mij als zowel mn zoon opgaat: ik zie gewoon aan hem en aan zn levenswijze, dat dit niet is wat hij wil, terwijl hij ook niet helemaal ongelukkig overkomt.
En aan mij moet hij zien, dat ik het me aantrek hoe alles gelopen is, dat het me verdriet doet.
Ook ik ga liever niet naar hem toe en aan de andere kant schreeuwt mn hart om wat van hem te horen.
Ik kom gauw weer eens langs, mam, ja, ja, dat is al weer weken geleden dat ik het hoorde.
*Zucht*, ik weet het, het klinkt tegenstrijdig allemaal.
De therapeute heb ik afgebeld met de boodschap dat ik later nog contact opneem, ik ben het momenteel spuugzat, (of komt het te dichtbij?), geen wezenlijke veranderingen, nou ja, hele, kleine stapjes en (ben ik weer) heb echt het idee dat ik ze teleurstel, heb dat al eens aangekaart en de verzekering gekregen dat ik zo niet moet denken, maar heb het gevoel van: laat me maar even.
Hoop ook zo ver te komen wat Monissa in haar laatste stukje schreef, want dat is ook wat ik weet: dit verdien ik niet, alhoewel ik het mezelf aan doe, ik vecht ervoor, ik vecht er tegen en het zal lukken.
Liefs en sterkte allemaal.
Rietje.
Oostvogel, ik denk dat het voor mij als zowel mn zoon opgaat: ik zie gewoon aan hem en aan zn levenswijze, dat dit niet is wat hij wil, terwijl hij ook niet helemaal ongelukkig overkomt.
En aan mij moet hij zien, dat ik het me aantrek hoe alles gelopen is, dat het me verdriet doet.
Ook ik ga liever niet naar hem toe en aan de andere kant schreeuwt mn hart om wat van hem te horen.
Ik kom gauw weer eens langs, mam, ja, ja, dat is al weer weken geleden dat ik het hoorde.
*Zucht*, ik weet het, het klinkt tegenstrijdig allemaal.
De therapeute heb ik afgebeld met de boodschap dat ik later nog contact opneem, ik ben het momenteel spuugzat, (of komt het te dichtbij?), geen wezenlijke veranderingen, nou ja, hele, kleine stapjes en (ben ik weer) heb echt het idee dat ik ze teleurstel, heb dat al eens aangekaart en de verzekering gekregen dat ik zo niet moet denken, maar heb het gevoel van: laat me maar even.
Hoop ook zo ver te komen wat Monissa in haar laatste stukje schreef, want dat is ook wat ik weet: dit verdien ik niet, alhoewel ik het mezelf aan doe, ik vecht ervoor, ik vecht er tegen en het zal lukken.
Liefs en sterkte allemaal.
Rietje.
woensdag 17 juni 2009 om 15:46
Lieve allemaal,
*Weet niet zo goed om het duidelijk op te schrijven en ben ook beetje bang om jullie teleur te stellen*
Hoeft niet, weet ik eigenlijk ook wel.
De therapeute heb ik in de ijskast gezet, zou zelf nog nader contact op nemen maar tot op heden niet gedaan.
Ik ben het gewoon spuugzat, ik heb geen zin meer om te vertellen dat het me toch niet lukt, het voelt of ik een drempel over moet en IK alleen moet dat doen, ik zie het zo: jarenlang, echt jarenlang heb ik op een bepaalde stand geleefd, doorgegaan en nu wil mn lichaam niet meer terug in de ruststand. O ja, ik kan best een boek lezen, laatst een dagje weggaan, naar een feestje gaan, maar dat zijn meestal de dingen waar ik voor gevraagd wordt, zelf neem ik het initiatief niet, maar ik doe het wel.
Nu ben ik zelf bezig om eerder naar bed te gaan, als je eens wist hoe ik daar voor moet knokken! Net of mn lichaam me tegenwerkt: nee, jij gaat al jaren om 1 uur naar bed, nu geen 12 uur of eerder van maken. Toch ben ik langzaam aan het inlopen, en het lukt langzaam maar zeker. Kunnen jullie dan begrijpen dat dat energie vreet?
Ook zo iets, voor mn nekklachten naar de fysio geweest, 21 x, het hielp geen bal, 2 x in de week, ik was het gewoon beu, ook afgebeld en nu die druk weg is van 2 x in de week daar naar toe zijn de klachten minimaal.
Mn prioriteit is mn nachtrust, het geeft me smorgens een goed gevoel als ik de vorige avond op tijd naar bed ben gegaan.
Voor de rest: zoon zou met vaderdag komen is al bekend (ingeseind door andere zoon), gaat wel goed met hem zo te bemerken en ik zou er meer vertrouwen in moeten hebben.
Goed dat je het hier schrijft, Iris, alleen maar praten, ik weet dat het best bij haar kan, zonder veel verplichtingen, want dat laatste nekt me zo.
Hoop dat je zoon doorzet met zn taakstraf, is toch een soort dagbesteding.
He lieverds, tot schrijfs, * lucht me weer op*
Riet
*Weet niet zo goed om het duidelijk op te schrijven en ben ook beetje bang om jullie teleur te stellen*
Hoeft niet, weet ik eigenlijk ook wel.
De therapeute heb ik in de ijskast gezet, zou zelf nog nader contact op nemen maar tot op heden niet gedaan.
Ik ben het gewoon spuugzat, ik heb geen zin meer om te vertellen dat het me toch niet lukt, het voelt of ik een drempel over moet en IK alleen moet dat doen, ik zie het zo: jarenlang, echt jarenlang heb ik op een bepaalde stand geleefd, doorgegaan en nu wil mn lichaam niet meer terug in de ruststand. O ja, ik kan best een boek lezen, laatst een dagje weggaan, naar een feestje gaan, maar dat zijn meestal de dingen waar ik voor gevraagd wordt, zelf neem ik het initiatief niet, maar ik doe het wel.
Nu ben ik zelf bezig om eerder naar bed te gaan, als je eens wist hoe ik daar voor moet knokken! Net of mn lichaam me tegenwerkt: nee, jij gaat al jaren om 1 uur naar bed, nu geen 12 uur of eerder van maken. Toch ben ik langzaam aan het inlopen, en het lukt langzaam maar zeker. Kunnen jullie dan begrijpen dat dat energie vreet?
Ook zo iets, voor mn nekklachten naar de fysio geweest, 21 x, het hielp geen bal, 2 x in de week, ik was het gewoon beu, ook afgebeld en nu die druk weg is van 2 x in de week daar naar toe zijn de klachten minimaal.
Mn prioriteit is mn nachtrust, het geeft me smorgens een goed gevoel als ik de vorige avond op tijd naar bed ben gegaan.
Voor de rest: zoon zou met vaderdag komen is al bekend (ingeseind door andere zoon), gaat wel goed met hem zo te bemerken en ik zou er meer vertrouwen in moeten hebben.
Goed dat je het hier schrijft, Iris, alleen maar praten, ik weet dat het best bij haar kan, zonder veel verplichtingen, want dat laatste nekt me zo.
Hoop dat je zoon doorzet met zn taakstraf, is toch een soort dagbesteding.
He lieverds, tot schrijfs, * lucht me weer op*
Riet
maandag 22 juni 2009 om 23:54
Sinds een tijdje lees ik dit topic mee. Alles terug gelezen en hoewel "mijn" situatie (gelukkig) (nog) lang niet vergelijkbaar is met die van zovelen van jullie moet ik wel even mijn verhaal kwijt. Anoniem, niet onder mijn normale nickname. Het verhaal zou zo al herkenbaar genoeg kunnen zijn.
Mijn broer. Hij is nu twintiger. Al een paar jaar gaat het niet goed met hem maar hij wilde geen hulp. Een paar jaar geleden heeft hij, voor ons toch redelijk uit het niets, een afscheidsbrief geschreven. Ruzie met mijn moeder, de deur uit, brief op tafel. Ik ben toen naar huis gekomen, woonde op mezelf. Uiteindelijk telefonisch contact gekregen, broertje van straat geplukt, volgende dag naar de huisarts, AD, therapie, het hele riedeltje. Of hij dat spul wel of niet slikte weet ik niet, maar die therapie hield hij al snel voor gezien terwijl hij ons voorhield dat hij wel ging. Het ging bergafwaarts met hem, liegen, speed gebruiken, stelen, niets uitvoeren, ach, jullie kennen het wel. Hij kreeg een vriendin, ook een meisje met problemen, maar ach, ze waren gek op elkaar. Nadat de situatie thuis onhoudbaar werd heeft mijn moeder hem zo'n beetje de deur uitgezet. Hij is gaan samenwonen met zijn vriendin. Gestopt met de speed, althans, dat vertelden zij allebei en hij zag er inderdaad weer een stuk beter uit, dus dat zal wel.
Broer was nog ingeschreven op mijn moeders woonadres. Aanmaningen, deurwaarders, dat het niet goed ging was dus wel duidelijk. Hij wisselde ongeveer per maand van telefoonnummer, gaf dat weer niet door, geen internet, dus contact houden was heel moeilijk. Baantje hier, baantje daar, maar nooit langdurig werk. Toch leek hij zich wel wat beter te voelen.
Afgelopen weekend belde zijn vriendin mijn ouders. Ze had het uitgemaakt, vond hem te depressief en passief om nog langer mee om te kunnen gaan. Begrijpelijk, als hij zich weer net zo voelt en gedraagt als toen is dat slopend.
Het huis waar ze wonen is van haar, dus broer moest de deur uit. Uiteindelijk zit hij nu weer bij mijn moeder. Wil wel mee naar de huisarts, moeder weer hoopvol, maar het is zo'n puinzooi. Kennelijk heeft hij een lening afgesloten voor de inrichting van dat huis, er zijn nog steeds allemaal aanmaningen, etc etc.
Van het weekend heb ik hem gesproken. Duidelijk geprobeerd te maken dat er nu echt iets moet veranderen, maar de enige reactie is "tsja, ja, ja, tsja, ik hoop het". Nou snap ik heel goed dat hij nog helemaal overdonderd is door die verbroken relatie, hij heeft dit duidelijk niet aan zien komen. Maar ik heb er weinig vertrouwen in dat hij écht iets wil veranderen.
En nu zit hij dus weer bij mijn moeder. Die gezworen had dat hij nooit meer thuis zou komen wonen. "Ja, hij wil ook zelf naar de huisarts hoor!"
Ik hoor het in haar stem. De hoop dat dit de grote verandering is. En ik kan alleen maar denken "ja, dat zegt hij alleen maar omdat hij anders op straat staat".
Ik wil niet meer de urenlange telefoongesprekken waarin zij haar duizend eieren kwijt moet. Ik wil niet meer de post ophalen bij mijn moeder als ze op vakantie is en een totaal vervuild huis aantreffen omdat broer de sleutel nog had en naar binnen is gesneakt. Ik wil niet meer hopen op de grote verandering want daar hebben we al te vaak op gehoopt. Ik wil niet meer dat mijn moeder daar op hoopt want zij gaat eraan ten onder en ik kan haar niet meer opvangen.
En tegelijk wil ik zo graag dat dit nou wel het keerpunt is...
Schulden, lening, depressie (ex?)-drugsgebruik... en de enige die het op kan lossen is hij. Maar ons telefoongesprek stemde me niet bijster hoopvol. We hebben deze weg al een keer gelopen, wat zou er nu anders zijn?
Ik hou van hem, wil er voor hem zijn, maar wil niet meer meegesleept worden in de situatie.
Sorry dat ik zomaar in jullie topic binnenval. Ik lees jullie verhalen, besef dat het zoveel "erger" kan, dat jullie al zoveel meer meegemaakt hebben en er ook nog steeds zijn. En ik wil jullie een hele dikke knuffel geven. Als zus kan ik tenminste nog proberen er van een afstandje naar te kijken. Als moeder moet dat zoveel moeilijker zijn...
Mijn broer. Hij is nu twintiger. Al een paar jaar gaat het niet goed met hem maar hij wilde geen hulp. Een paar jaar geleden heeft hij, voor ons toch redelijk uit het niets, een afscheidsbrief geschreven. Ruzie met mijn moeder, de deur uit, brief op tafel. Ik ben toen naar huis gekomen, woonde op mezelf. Uiteindelijk telefonisch contact gekregen, broertje van straat geplukt, volgende dag naar de huisarts, AD, therapie, het hele riedeltje. Of hij dat spul wel of niet slikte weet ik niet, maar die therapie hield hij al snel voor gezien terwijl hij ons voorhield dat hij wel ging. Het ging bergafwaarts met hem, liegen, speed gebruiken, stelen, niets uitvoeren, ach, jullie kennen het wel. Hij kreeg een vriendin, ook een meisje met problemen, maar ach, ze waren gek op elkaar. Nadat de situatie thuis onhoudbaar werd heeft mijn moeder hem zo'n beetje de deur uitgezet. Hij is gaan samenwonen met zijn vriendin. Gestopt met de speed, althans, dat vertelden zij allebei en hij zag er inderdaad weer een stuk beter uit, dus dat zal wel.
Broer was nog ingeschreven op mijn moeders woonadres. Aanmaningen, deurwaarders, dat het niet goed ging was dus wel duidelijk. Hij wisselde ongeveer per maand van telefoonnummer, gaf dat weer niet door, geen internet, dus contact houden was heel moeilijk. Baantje hier, baantje daar, maar nooit langdurig werk. Toch leek hij zich wel wat beter te voelen.
Afgelopen weekend belde zijn vriendin mijn ouders. Ze had het uitgemaakt, vond hem te depressief en passief om nog langer mee om te kunnen gaan. Begrijpelijk, als hij zich weer net zo voelt en gedraagt als toen is dat slopend.
Het huis waar ze wonen is van haar, dus broer moest de deur uit. Uiteindelijk zit hij nu weer bij mijn moeder. Wil wel mee naar de huisarts, moeder weer hoopvol, maar het is zo'n puinzooi. Kennelijk heeft hij een lening afgesloten voor de inrichting van dat huis, er zijn nog steeds allemaal aanmaningen, etc etc.
Van het weekend heb ik hem gesproken. Duidelijk geprobeerd te maken dat er nu echt iets moet veranderen, maar de enige reactie is "tsja, ja, ja, tsja, ik hoop het". Nou snap ik heel goed dat hij nog helemaal overdonderd is door die verbroken relatie, hij heeft dit duidelijk niet aan zien komen. Maar ik heb er weinig vertrouwen in dat hij écht iets wil veranderen.
En nu zit hij dus weer bij mijn moeder. Die gezworen had dat hij nooit meer thuis zou komen wonen. "Ja, hij wil ook zelf naar de huisarts hoor!"
Ik hoor het in haar stem. De hoop dat dit de grote verandering is. En ik kan alleen maar denken "ja, dat zegt hij alleen maar omdat hij anders op straat staat".
Ik wil niet meer de urenlange telefoongesprekken waarin zij haar duizend eieren kwijt moet. Ik wil niet meer de post ophalen bij mijn moeder als ze op vakantie is en een totaal vervuild huis aantreffen omdat broer de sleutel nog had en naar binnen is gesneakt. Ik wil niet meer hopen op de grote verandering want daar hebben we al te vaak op gehoopt. Ik wil niet meer dat mijn moeder daar op hoopt want zij gaat eraan ten onder en ik kan haar niet meer opvangen.
En tegelijk wil ik zo graag dat dit nou wel het keerpunt is...
Schulden, lening, depressie (ex?)-drugsgebruik... en de enige die het op kan lossen is hij. Maar ons telefoongesprek stemde me niet bijster hoopvol. We hebben deze weg al een keer gelopen, wat zou er nu anders zijn?
Ik hou van hem, wil er voor hem zijn, maar wil niet meer meegesleept worden in de situatie.
Sorry dat ik zomaar in jullie topic binnenval. Ik lees jullie verhalen, besef dat het zoveel "erger" kan, dat jullie al zoveel meer meegemaakt hebben en er ook nog steeds zijn. En ik wil jullie een hele dikke knuffel geven. Als zus kan ik tenminste nog proberen er van een afstandje naar te kijken. Als moeder moet dat zoveel moeilijker zijn...
dinsdag 30 juni 2009 om 19:26
Lieve allemaal,
Sorry, dat ik een tijd niet van me heb laten horen.
Ja, die nek en schouders, Iris, nu ik niet meer ga heb ik weinig tot niets last ervan, denk dat die verplichting om er naar toe te gaan zwaarder woog dan de klacht.
Nou ja, lekker toch?
Denk dat het met zoon wel goed gaat, hij is met vaderdag geweest en twas gezellig, zag er goed uit, is nog met zn broer naar zn kamer geweest om wat op te halen, dus het was goed zo.
Ook is het goed om eens met anderen te praten (zoals op een feestje) en dan te horen krijgen dat de uitwonende kinderen er toch anders over denken dan wij vroeger mbt het contact thuis aan te houden.
Dus..........moet het allemaal nog maar meer loslaten.
Ben ook bezig om beter voor mezelf te zorgen en op te komen, Ga al meer vroeger naar bed, heb een vacantie geboekt (wil helemaal niet weg, nog de oude angst van jaren geleden: iedere keer als we weggingen was er gedonder met zoon, 8 dagen vind ik zat, mn man kan wel een maand weg, maar ik heb voor 8 dagen geboekt)
Ik moet het vertrouwen weer terug krijgen, de tekenen zijn er en ik zal mn angst, negatieve gedachten om "moeten" draaien.
AnoniemeZus, bij het lezen van je stukje kon ik de angst, verdriet en hoop van jou en je moeder lezen, kippevel gewoon.
Lang heb ik ook zo als je moeder gedacht, totdat hij definitief de deur uit is gezet en eerlijk is eerlijk, tis dat mn man hier heel duidelijk in is geweest dat het echt de allerlaatste keer was geweest.
Hij heeft eerst bij een vriend gebivakkeerd en baalde daar na een tijd van, wat wil je: op de bank slapen, geen privacy en toen de vraag: ik mag zeker niet..........(thuis komen)?
Een duidelijk nee was zn antwoord.
Als ik alleen was geweest....ik weet het niet.
Meid, zoals je het schrijft klopt het ook: je broer kan alleen zichzelf weer op het rechte spoor zetten, eventueel mbv een instantie.
Maar je moeder kan ik ook zo goed begrijpen, altijd hoopvol dat dit echt de omslag zal zijn, blijf meelezen en schrijven, als je dat wilt, je bent welkom.
Och Iris, hoop dat in de tussentijd de bom niet is gebarsten, wat een onzekerheid weer, zorg goed voor jezelf, hoor!
Gr. van Riet
Sorry, dat ik een tijd niet van me heb laten horen.
Ja, die nek en schouders, Iris, nu ik niet meer ga heb ik weinig tot niets last ervan, denk dat die verplichting om er naar toe te gaan zwaarder woog dan de klacht.
Nou ja, lekker toch?
Denk dat het met zoon wel goed gaat, hij is met vaderdag geweest en twas gezellig, zag er goed uit, is nog met zn broer naar zn kamer geweest om wat op te halen, dus het was goed zo.
Ook is het goed om eens met anderen te praten (zoals op een feestje) en dan te horen krijgen dat de uitwonende kinderen er toch anders over denken dan wij vroeger mbt het contact thuis aan te houden.
Dus..........moet het allemaal nog maar meer loslaten.
Ben ook bezig om beter voor mezelf te zorgen en op te komen, Ga al meer vroeger naar bed, heb een vacantie geboekt (wil helemaal niet weg, nog de oude angst van jaren geleden: iedere keer als we weggingen was er gedonder met zoon, 8 dagen vind ik zat, mn man kan wel een maand weg, maar ik heb voor 8 dagen geboekt)
Ik moet het vertrouwen weer terug krijgen, de tekenen zijn er en ik zal mn angst, negatieve gedachten om "moeten" draaien.
AnoniemeZus, bij het lezen van je stukje kon ik de angst, verdriet en hoop van jou en je moeder lezen, kippevel gewoon.
Lang heb ik ook zo als je moeder gedacht, totdat hij definitief de deur uit is gezet en eerlijk is eerlijk, tis dat mn man hier heel duidelijk in is geweest dat het echt de allerlaatste keer was geweest.
Hij heeft eerst bij een vriend gebivakkeerd en baalde daar na een tijd van, wat wil je: op de bank slapen, geen privacy en toen de vraag: ik mag zeker niet..........(thuis komen)?
Een duidelijk nee was zn antwoord.
Als ik alleen was geweest....ik weet het niet.
Meid, zoals je het schrijft klopt het ook: je broer kan alleen zichzelf weer op het rechte spoor zetten, eventueel mbv een instantie.
Maar je moeder kan ik ook zo goed begrijpen, altijd hoopvol dat dit echt de omslag zal zijn, blijf meelezen en schrijven, als je dat wilt, je bent welkom.
Och Iris, hoop dat in de tussentijd de bom niet is gebarsten, wat een onzekerheid weer, zorg goed voor jezelf, hoor!
Gr. van Riet
