Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zondag 23 mei 2021 om 14:13
Dankjewel Lady_Day. Ik probeer het ook maar om te draaien: mijn wil om constant erbij te willen zijn, is in die zin egoïstisch. Mijn vriend of broer zouden denk ik gillend gek worden als ze mij de hele dag in hun buurt zouden moeten hebben. Ik ben een onderdeel van hun leven, maar niet het enige onderdeel. Als het zo moet zijn, dan is het zo, zolang ik maar in de wetenschap ben dat ze hun leven leven/leefden zoals zij dat willen.
vrijdag 18 juni 2021 om 20:07
Weet niet of iemand hier nog leest, maar ik schrijf toch maar.
Vandaag een week geleden was de uitvaart van mijn vader. Ik kan het soms nog steeds niet bevatten. Mijn steun en toeverlaat. En niet alleen die van mij, maar ook van mijn moeder en mijn zoon. Zo ineens uit het leven weggerukt, alsof ergens daarboven het verkeerde draadje is doorgeknipt....
Ik was altijd behoorlijk zelfstandig en redde me best als alleenstaand moeder, maar wel in de wetenschap dat mijn vader er als een soort van vangnet was....Een veilige haven. Hij was er altijd voor ons.
Ineens is dat weg en voelt het alsof ik op een grote wilde zee dobber in een gammel bootje zonder kompas.
Ik mis hem zo ontzettend. Ik probeer de dagelijkse dingen weer wat op te pakken, maar alles lijkt in slow-motion te gaan.
En als ik dan toch ergens om moet lachen, schrik ik van mezelf en voel ik me schuldig. Terwijl ik weet dat mijn vader dat nooit zou willen.
En had ik hem maar gezegd hoeveel ik van hem hield en vaker geknuffeld....
Vandaag een week geleden was de uitvaart van mijn vader. Ik kan het soms nog steeds niet bevatten. Mijn steun en toeverlaat. En niet alleen die van mij, maar ook van mijn moeder en mijn zoon. Zo ineens uit het leven weggerukt, alsof ergens daarboven het verkeerde draadje is doorgeknipt....
Ik was altijd behoorlijk zelfstandig en redde me best als alleenstaand moeder, maar wel in de wetenschap dat mijn vader er als een soort van vangnet was....Een veilige haven. Hij was er altijd voor ons.
Ineens is dat weg en voelt het alsof ik op een grote wilde zee dobber in een gammel bootje zonder kompas.
Ik mis hem zo ontzettend. Ik probeer de dagelijkse dingen weer wat op te pakken, maar alles lijkt in slow-motion te gaan.
En als ik dan toch ergens om moet lachen, schrik ik van mezelf en voel ik me schuldig. Terwijl ik weet dat mijn vader dat nooit zou willen.
En had ik hem maar gezegd hoeveel ik van hem hield en vaker geknuffeld....
vrijdag 18 juni 2021 om 20:24
Dank jetinydancer schreef: ↑18-06-2021 20:14Sterrenstof, wat een groot verlies voor je !
En wat bijzonder dat je zo'n vader hebt gehad, die een veilige haven voor je was.
veel sterkte,
vrijdag 18 juni 2021 om 20:28
Geen ziekte, geen ongeluk. Botte pech volgens de eerste uitkomsten van de obductie. Letterlijk dood neergevallen. Een dood die hij zelf het liefst ook zou hebben gehad, maar niet nu, pas over 20 jaar....Hij wilde nog zoveel!Hetismogelijk schreef: ↑18-06-2021 20:19Gecondoleerd Sterrenstof.
Je schrijft dat het heel plotseling was, was het een ziekte, of een ongeluk?
Ik kan me goed voorstellen dat je je nu verloren voelt en het is heel logisch dat normale dagelijkse dingen nog niet lukken nu.
Sterkte.
Daar zit bij mij ook een groot stuk verdriet en boosheid. Hij was nog niet zover. 's Middags was hij nog bij mij en nog geen 8 uur later is hij weg....
vrijdag 18 juni 2021 om 22:11
Dank je!
Dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, vind ik zó erg! Ik heb ook altijd geroepen dat ik op een soortgelijke manier zou willen overlijden, maar daar kom ik nu van terug. Ik zou mijn zoon dat nooit willen aandoen....
Hoe ben je de eerste weken/maanden doorgekomen na zijn overlijden?
vrijdag 18 juni 2021 om 22:29
Sterrenstof, ik heb er hier heel erg veel over geschreven en ook in deel 1. Als ik nu zo terugdenk was het een enorm wazige periode. De eerste weken ging het eigenlijk nog wel aardig. Ja, er was acute pijn maar er was ook opluchting omdat mijn vader echt heel erg geleden heeft. Na een aantal maanden begon het grote gemis en sorry dat ik zeg, dat is nooit minder geworden.
Soms kan ik zo intens verdrietig worden bij de gedachte dat hij nooit in mijn 'nieuwe' huis is geweest (mijn vorige huis had hij helemaal verbouwd), dat hij nooit zijn enige kleinkind heeft mogen ontmoeten maar dat is verdriet vanuit mezelf. Ik vind het vaak nog steeds heel raar dat hij 'weg' is en nooit meer terug komt. Soms is dat gewoon niet te bevatten voor mij.
Ja, helaas heb ik er echt wel heel lang heel veel last van gehad. Toch wel een jaar of 2 was ik er heel erg veel mee bezig. Mijn vader was vreselijk belangrijk voor mij. Zonder hem voelde het alsof ik aan het koorddansen was maar dan zonder vangnet. Dat is gelukkig nu wel wat minder. Ik kan het wel, ook zonder hem. We hadden een heel bijzondere band, heel sterk, en tijdens zijn ziekte werd dat alleen maar sterker.
Wat ik nu anders zou doen is een afspraak maken met een psycholoog. Ik vond het overlijden zo heftig, het was (bijna) traumatisch voor mij. Gelukkig gaat het nu echt wel beter gelukkig maar met wat hulp had ik me wellicht iets eerder wat beter gevoeld. Wat mij enorm geholpen heeft is dit topic. Met 1 forumster heb ik nog steeds contact. Heel bijzonder. Onze ouders zijn vlak na elkaar overleden.
Soms kan ik zo intens verdrietig worden bij de gedachte dat hij nooit in mijn 'nieuwe' huis is geweest (mijn vorige huis had hij helemaal verbouwd), dat hij nooit zijn enige kleinkind heeft mogen ontmoeten maar dat is verdriet vanuit mezelf. Ik vind het vaak nog steeds heel raar dat hij 'weg' is en nooit meer terug komt. Soms is dat gewoon niet te bevatten voor mij.
Ja, helaas heb ik er echt wel heel lang heel veel last van gehad. Toch wel een jaar of 2 was ik er heel erg veel mee bezig. Mijn vader was vreselijk belangrijk voor mij. Zonder hem voelde het alsof ik aan het koorddansen was maar dan zonder vangnet. Dat is gelukkig nu wel wat minder. Ik kan het wel, ook zonder hem. We hadden een heel bijzondere band, heel sterk, en tijdens zijn ziekte werd dat alleen maar sterker.
Wat ik nu anders zou doen is een afspraak maken met een psycholoog. Ik vond het overlijden zo heftig, het was (bijna) traumatisch voor mij. Gelukkig gaat het nu echt wel beter gelukkig maar met wat hulp had ik me wellicht iets eerder wat beter gevoeld. Wat mij enorm geholpen heeft is dit topic. Met 1 forumster heb ik nog steeds contact. Heel bijzonder. Onze ouders zijn vlak na elkaar overleden.
zaterdag 19 juni 2021 om 08:56
Wat verschrikkelijk Sterrenstof, dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.
Mijn ouders zijn beide overleden en wat mij hielp was in de eerste periodes dingen opschrijven. Ik had het gevoel dat de wereld doordenderde en dat ik daar weinig grip op had. Ook was ik bang om dingen over mijn ouders te vergeten (herinneringen). Het schrijven gaf me daarbij wat rust.
Bij mijn moeder heb ik na een jaar toch rouwverwerkingstherapie gedaan, iets van 8 sessies. Dat heeft me echt geholpen. Bij het overlijden van mijn vader had ik ook veel aan de handvatten die ik toen gekregen heb. Wel had het bij mij tijd nodig voordat ik klaar was voor hulp, de eerste maanden had ik daar geen ruimte voor in mijn hoofd. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik bij beide een huis moest leegruimen en een uitvaart moest organiseren (ouders waren gescheiden) en die praktische dingen vroegen in de eerste periode veel van mij.
Mijn ouders zijn beide overleden en wat mij hielp was in de eerste periodes dingen opschrijven. Ik had het gevoel dat de wereld doordenderde en dat ik daar weinig grip op had. Ook was ik bang om dingen over mijn ouders te vergeten (herinneringen). Het schrijven gaf me daarbij wat rust.
Bij mijn moeder heb ik na een jaar toch rouwverwerkingstherapie gedaan, iets van 8 sessies. Dat heeft me echt geholpen. Bij het overlijden van mijn vader had ik ook veel aan de handvatten die ik toen gekregen heb. Wel had het bij mij tijd nodig voordat ik klaar was voor hulp, de eerste maanden had ik daar geen ruimte voor in mijn hoofd. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik bij beide een huis moest leegruimen en een uitvaart moest organiseren (ouders waren gescheiden) en die praktische dingen vroegen in de eerste periode veel van mij.
zaterdag 19 juni 2021 om 14:27
Gecondoleerd en sterkte Sterrenstof De gevoelens die je hebt zijn normaal, beide ouders binnen een jaar verloren, was een heftige periode, berusting dat aan hun lijden een eind kwam, maar nu drie en twee jaar later nog steeds gemis.. het eerste jaar was overleven, de wereld draait door en voor jou staat die stil. Fijn dat je een goede band met je vader, hij was je veilige haven.. maar dat blijft hij in zekere zin nog.
De gevoelens die je hebt zijn normaal, beide ouders binnen een jaar verloren, was een heftige periode, berusting dat aan hun lijden een eind kwam, maar nu drie en twee jaar later nog steeds gemis.. het eerste jaar was overleven, de wereld draait door en voor jou staat die stil. Fijn dat je een goede band met je vader, hij was je veilige haven.. maar dat blijft hij in zekere zin nog.
maandag 5 juli 2021 om 23:21
Ik probeer gedachten aan mijn vader te negeren, want anders barst ik meteen weer in tranen uit. Als ik tegen de ochtend wakker word en weer in slaap val, droom ik over mijn vader en word dan verdrietig en met naar gevoel wakker. Dat blijft vervolgens lang 'hangen'.
Ook herbelevingen van die bewuste nacht en de dagen daarop volgend maken me aan het huilen....
Ik werk nu zo'n 4 uur per dag. Daarna moet ik iets fysieks gaan doen; mijn concentratie is dan weg en dan ga ik malen.
Ook herbelevingen van die bewuste nacht en de dagen daarop volgend maken me aan het huilen....
Ik werk nu zo'n 4 uur per dag. Daarna moet ik iets fysieks gaan doen; mijn concentratie is dan weg en dan ga ik malen.
vrijdag 9 juli 2021 om 01:28
Klopt, het is pas 5 weken geleden. Kan er soms nog steeds niet bjj.
Ik neem de huilbuien maar voor lief, het zal ergens goed voor zijn. Heb het gevoel dat als ik mijn verdriet niet toelaat, ik ook mijn moeder geen troost kan bieden.
Enerzijds delen we het verdriet, anderzijds is het ook weer 'ander' verdriet. Dat maakt dat het soms eenzaam voelt als je in je eentje op de bank zit te huilen.
Volledig werken lukt me nog niet. Er zijn nog diverse dingen die uitgezocht en geregeld moeten worden. Dat neemt veel ruimte in in mijn hoofd en kost energie die ik eigenlijk niet heb.
Ik neem de huilbuien maar voor lief, het zal ergens goed voor zijn. Heb het gevoel dat als ik mijn verdriet niet toelaat, ik ook mijn moeder geen troost kan bieden.
Enerzijds delen we het verdriet, anderzijds is het ook weer 'ander' verdriet. Dat maakt dat het soms eenzaam voelt als je in je eentje op de bank zit te huilen.
Volledig werken lukt me nog niet. Er zijn nog diverse dingen die uitgezocht en geregeld moeten worden. Dat neemt veel ruimte in in mijn hoofd en kost energie die ik eigenlijk niet heb.
vrijdag 9 juli 2021 om 07:42
Ster, ik had rond een week of 6 zelf echt even een dieptepunt. Mijn situatie was anders natuurlijk. Mijn vader was al een paar jaar niet helemaal fit, werd toen opeens rap minder en 2 maanden later lag hij in het ziekenhuis waar hij een maand gelegen heeft en overleden is. Op zondag kregen we te horen dat hij uitgezaaide longkanker had en op donderdag was hij dood. Het ging dus langzaam en snel tegelijk maar er was wel tijd om afscheid te nemen. Bovendien heeft hij heel veel pijn gehad en in het begin was het gewoon een opluchting dat dat nu voor hem voorbij was.
Maar na een week of 6 begon het wel echt te dalen dat dit het was. Dat hij nooit meer terug zou komen. Dat was echt verschrikkelijk. Na 3,5 jaar zijn die momenten er nog steeds wel maar het is minder heftig en ik kan me er beter 'over heen' zetten.
Zo'n rouwproces kan wel even duren. En ja, in het begin was er heel veel regelwerk. Bank, de Belastingdienst die meteen aan kwam kloppen. Heb je wel een beetje een goede werkgever? Ik had de mazzel dat mijn LG rond de tijd van het overlijden van mijn vader vertrok en dat eigenlijk onze (kleine) afdeling opgedoekt werd. Ik kon dus mooi even onder de radar blijven want ik had een vast contract.
Maar na een week of 6 begon het wel echt te dalen dat dit het was. Dat hij nooit meer terug zou komen. Dat was echt verschrikkelijk. Na 3,5 jaar zijn die momenten er nog steeds wel maar het is minder heftig en ik kan me er beter 'over heen' zetten.
Zo'n rouwproces kan wel even duren. En ja, in het begin was er heel veel regelwerk. Bank, de Belastingdienst die meteen aan kwam kloppen. Heb je wel een beetje een goede werkgever? Ik had de mazzel dat mijn LG rond de tijd van het overlijden van mijn vader vertrok en dat eigenlijk onze (kleine) afdeling opgedoekt werd. Ik kon dus mooi even onder de radar blijven want ik had een vast contract.
