Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zaterdag 19 december 2020 om 11:22
Hallo allemaal,
Ik ben op 25 oktober weduwe geworden. Mijn man, mijn grote liefde, is 40 dagen na de officiële diagnose glioblastoom graad 4, de agressiefste hersentumor die er is, overleden.
Niemand had dit kunnen bedenken afgelopen zomer. Mijn man was 90% hersteld van een herseninfarct op 1 januari van dit jaar. En nu is hij er niet meer.
Ik vind het vreselijk moeilijk...gaat die snijdende pijn ooit weg? Ik heb een groot, diep gat in mijn hart.
Ik ben op 25 oktober weduwe geworden. Mijn man, mijn grote liefde, is 40 dagen na de officiële diagnose glioblastoom graad 4, de agressiefste hersentumor die er is, overleden.
Niemand had dit kunnen bedenken afgelopen zomer. Mijn man was 90% hersteld van een herseninfarct op 1 januari van dit jaar. En nu is hij er niet meer.
Ik vind het vreselijk moeilijk...gaat die snijdende pijn ooit weg? Ik heb een groot, diep gat in mijn hart.
zaterdag 19 december 2020 om 11:37
Aah meissie wat een groot verdriet. We verwachten allemaal dat het ooit beter zal gaan, maar voor het zover is. Rouw is hard werken lees je overalCateye schreef: ↑19-12-2020 11:22Hallo allemaal,
Ik ben op 25 oktober weduwe geworden. Mijn man, mijn grote liefde, is 40 dagen na de officiële diagnose glioblastoom graad 4, de agressiefste hersentumor die er is, overleden.
Niemand had dit kunnen bedenken afgelopen zomer. Mijn man was 90% hersteld van een herseninfarct op 1 januari van dit jaar. En nu is hij er niet meer.
Ik vind het vreselijk moeilijk...gaat die snijdende pijn ooit weg? Ik heb een groot, diep gat in mijn hart.
dinsdag 22 december 2020 om 08:36
Sterkte voor iedereen die weer zo onverwacht een dierbare heeft verloren.
Gisteren was de sterfdag van mijn vader (4 jaar inmiddels) en ik ben blij dat we 4 jaar geleden de tijd hadden om afscheid te nemen zonder beperkingen. Ik denk nu wel 'ns aan mensen waarvan een ouder op sterven ligt terwijl ze ook nog moeten dealen met coronamaatregelen waardoor ze er niet makkelijk bij kunnen. En de angst dat ze tijdens een ziekenhuisopname er ook nog corona bovenop krijgen. Lijkt me een vreselijke periode om nu door te moeten maken.
Gisteren was de sterfdag van mijn vader (4 jaar inmiddels) en ik ben blij dat we 4 jaar geleden de tijd hadden om afscheid te nemen zonder beperkingen. Ik denk nu wel 'ns aan mensen waarvan een ouder op sterven ligt terwijl ze ook nog moeten dealen met coronamaatregelen waardoor ze er niet makkelijk bij kunnen. En de angst dat ze tijdens een ziekenhuisopname er ook nog corona bovenop krijgen. Lijkt me een vreselijke periode om nu door te moeten maken.
dinsdag 22 december 2020 om 08:38
Herkenbaar. Ik vind ook dat de pijn minder wordt, maar het gemis wordt groter. Afgelopen Sinterklaas voor het eerst zonder mijn vader. En straks ook de Kerst. En juist nu mijn vader overleden is, mis ik mijn moeder (2009) ook weer meer. Ik vind het een lastig idee dat ik geen ouders meer heb. Ook doordat leeftijdsgenoten ze meestal nog wel hebben en dat ook heel normaal is. Ze mopperen bijvoorbeeld over zorg voor ouders of een Kerst-moetje. Heel begrijpelijk hoor, maar ik denk dan ook.. had ik nog maar ouders gehad om over te klagenLady_Day schreef: ↑19-12-2020 08:57Zaphod, iedereen zei tegen mij dat de pijn écht minder werd, dat de scherpe randjes er op een gegeven moment écht wel afgingen. Maar, eigenwijs als ik ben, heb ik ook lange tijd gedacht dat ik de uitzondering wel zou zijn. Dat was niet zo.
Het heeft wel heel lang heel veel pijn gedaan, en ook dat ging in golven. De ene dag wat beter en dan weer niet. Of dan weer een weekje beter en toch weer een terugval. Ik heb vaak gedacht dat ik dan weer helemaal opnieuw moest beginnen maar dat is niet zo. Ook de terugvallen horen erbij en gaan voorbij
Daarbij is het voor anderen alweer lang geleden dat mijn vader overleed (april dit jaar) en zijn er door Corona ook genoeg andere dingen om je zorgen over te maken (begrijp ik ook).
Ik raakte zelf mijn baan kwijt door Corona en rouwen en solliciteren is ook een lastige combi.
Ook onze kinderen missen een opa en een oma. Gelukkig zijn mijn schoonouders er wel voor de kinderen.
dinsdag 22 december 2020 om 08:47
Hoewel het natuurlijk altijd naar is, merk ik wel een verschil tussen een ouder verliezen tijdens en voor Corona.redbulletje schreef: ↑22-12-2020 08:36Sterkte voor iedereen die weer zo onverwacht een dierbare heeft verloren.
Gisteren was de sterfdag van mijn vader (4 jaar inmiddels) en ik ben blij dat we 4 jaar geleden de tijd hadden om afscheid te nemen zonder beperkingen. Ik denk nu wel 'ns aan mensen waarvan een ouder op sterven ligt terwijl ze ook nog moeten dealen met coronamaatregelen waardoor ze er niet makkelijk bij kunnen. En de angst dat ze tijdens een ziekenhuisopname er ook nog corona bovenop krijgen. Lijkt me een vreselijke periode om nu door te moeten maken.
Overigens zijn mijn ouders beide aan kanker overleden, dus ik mocht wel bij mijn vader zijn. In het geval van een overlijden met Corona is dat natuurlijk een heel ander verhaal.
Toen mijn moeder overleed ervaarde ik een soort gat tussen mijn gezin en de rest van de maatschappij. Iedereen ging door, met feestjes, werken, verjaardagen, leuke dingen.. Ik kreeg een week na haar overlijden zelfs een uitnodiging voor een feestje.
Nu bij mijn vader lijkt de maatschappij stil te staan. Ik kon me terug trekken zonder me schuldig te voelen naar de kinderen of naasten. Want we gingen even geen leuke dingen doen, maar dat deed niemand. Wij stonden stil, maar zij ook. Iedereen is in een soort introvertere stemming.
Een coronaproof uitvaart vond ik achteraf gezien ook wel overzichtelijk en intiem. Toevallig had mijn moeder een flinke sociale kring en hadden we voor haar ook een grote uitvaart, maar mijn vader wilde het altijd al 'klein' houden, dus dat ging nu makkelijk. Iedereen had er ook begrip voor dat we het klein hielden en de verwachtingen waren laag.
Daarbij ben ik door Corona 2x mijn baan verloren en heb ik nu meer tijd om te rouwen.
dinsdag 22 december 2020 om 09:08
Het introvertere deel na de uitvaart kan ik me helemaal in vinden, maar de paniek tijdens de laatste periode met in/uit ziekenhuizen lijkt me killing. Hoorde dit weekend zo'n verhaal wat nog gaande is. Vader oud en ziek (geen corona) regelmatig een ziekenhuisopname en de dochter tamelijk overspannen vanwege de beperkte mogelijkheid hem op te kunnen zoeken en de bijkomende stress dat hij er geen corona overheen krijgt.
dinsdag 22 december 2020 om 09:13
Cateye schreef: ↑19-12-2020 11:22Hallo allemaal,
Ik ben op 25 oktober weduwe geworden. Mijn man, mijn grote liefde, is 40 dagen na de officiële diagnose glioblastoom graad 4, de agressiefste hersentumor die er is, overleden.
Niemand had dit kunnen bedenken afgelopen zomer. Mijn man was 90% hersteld van een herseninfarct op 1 januari van dit jaar. En nu is hij er niet meer.
Ik vind het vreselijk moeilijk...gaat die snijdende pijn ooit weg? Ik heb een groot, diep gat in mijn hart.
dinsdag 22 december 2020 om 09:17
Drie jaar geleden rond deze tijd lag mijn vader een maand in het UMC. Ik kon elke dag en later ook elke nacht bij hem zijn. Ik ben echt dankbaar dat we toen niet in een pandemie zaten want er was al stress genoeg.
Het klinkt heel vreemd misschien maar ik ben 'blij' dat mijn vader deze hele toestand niet heeft hoeven meemaken. Hij had 2 auto-immuunziektes en longkanker en is overleden aan een onbehandelde dubbele longontsteking (zijn keuze om niet te behandelen). We konden er gewoon bij zijn toen hij overleed. Moet er niet aan denken dat je via een iPad afscheid moet nemen.
Het klinkt heel vreemd misschien maar ik ben 'blij' dat mijn vader deze hele toestand niet heeft hoeven meemaken. Hij had 2 auto-immuunziektes en longkanker en is overleden aan een onbehandelde dubbele longontsteking (zijn keuze om niet te behandelen). We konden er gewoon bij zijn toen hij overleed. Moet er niet aan denken dat je via een iPad afscheid moet nemen.
dinsdag 22 december 2020 om 11:34
dinsdag 22 december 2020 om 14:03
Cateye, gecondoleerd met dit enorme verlies. Wat intens verdrietig voor je, en wat een heftig jaar had je al achter de rug.Cateye schreef: ↑19-12-2020 11:22Hallo allemaal,
Ik ben op 25 oktober weduwe geworden. Mijn man, mijn grote liefde, is 40 dagen na de officiële diagnose glioblastoom graad 4, de agressiefste hersentumor die er is, overleden.
Niemand had dit kunnen bedenken afgelopen zomer. Mijn man was 90% hersteld van een herseninfarct op 1 januari van dit jaar. En nu is hij er niet meer.
Ik vind het vreselijk moeilijk...gaat die snijdende pijn ooit weg? Ik heb een groot, diep gat in mijn hart.
Ik heb zelf lang geleden mijn man volkomen onverwacht verloren. We waren allebei nog jong. Ik heb inmiddels weer een goed leven, maar vergeten doe ik die tijd erna nooit.
Die snijdende pijn gaat ooit weg ja, maar niet nu. Mag ik je een paar tips geven? Pik eruit wat je wilt en nodig hebt, en gooi de rest weg.
-Probeer erop te vertrouwen dat je precies zoveel pijn voelt als je aankunt. Niet meer, niet minder.
-Vraag concrete hulp aan mensen. Die weten vaak niet wat ze voor je kunnen doen, terwijl ze wel iets willen. Vraag of ze wekelijks iets voor je willen koken, of maak een vaste belafspraak met mensen. Waar je maar behoefte aan hebt.
-Deel de dag in zo klein mogelijke porties op. Soms is één keer in- en uitademen nog net te overzien, soms is dat een minuut of een uur. Je zult vanzelf merken dat je op een dag weer iets verder kunt kijken. Wanneer dat is, verschilt van mens tot mens. En ook dat is goed.
-Praat over wat je meemaakt. Schrijf erover. Schaam je nergens voor, ook niet voor gevoelens die je plotseling overvallen en die je helemaal niet zag aankomen. Pijn, verdriet, boosheid, ontkenning maar ook een kort moment van intense blijdschap of van fysiek verlangen naar aanraking... alles is normaal.
-Rouw is ook fysiek een loodzware klus. Probeer regelmatig iets te eten, ga naar buiten (nu met de regen ziet niemand dat je huilt) en ga op vaste tijden naar bed. Als je merkt dat je je gevoel voor tijd verliest, zet dan je wekker of laat mensen je eraan helpen herinneren. Nu is het tijd om te eten, nu is het tijd om naar bed te gaan.
Heel veel sterkte.
donderdag 24 december 2020 om 08:21
Dank je wel Griebus, wat verschrikkelijk ook voor jou....
Ik ga zeker wat met je tips doen.
Ik was een week na de crematie weer begonnen met werken, zat op 6 uur per dag maar ben terug gegaan naar 4 uur. De concentratie was na 4 uur volledig weg.
Ik heb een blog geschreven over de afgelopen ziekteperiode. Mocht iemand hem willen lezen, stuur me even een pm.
Al die eerste keren.... Het draaien van onze favoriete kerst cd van Sting, wat een tranendal elke keer.
Er is een stukje van mezelf mee overleden.....
Ik ga zeker wat met je tips doen.
Ik was een week na de crematie weer begonnen met werken, zat op 6 uur per dag maar ben terug gegaan naar 4 uur. De concentratie was na 4 uur volledig weg.
Ik heb een blog geschreven over de afgelopen ziekteperiode. Mocht iemand hem willen lezen, stuur me even een pm.
Al die eerste keren.... Het draaien van onze favoriete kerst cd van Sting, wat een tranendal elke keer.
Er is een stukje van mezelf mee overleden.....
zaterdag 26 december 2020 om 02:07
Och, wat erg.Cateye schreef: ↑24-12-2020 08:21Dank je wel Griebus, wat verschrikkelijk ook voor jou....
Ik ga zeker wat met je tips doen.
Ik was een week na de crematie weer begonnen met werken, zat op 6 uur per dag maar ben terug gegaan naar 4 uur. De concentratie was na 4 uur volledig weg.
Ik heb een blog geschreven over de afgelopen ziekteperiode. Mocht iemand hem willen lezen, stuur me even een pm.
Al die eerste keren.... Het draaien van onze favoriete kerst cd van Sting, wat een tranendal elke keer.
Er is een stukje van mezelf mee overleden.....
donderdag 31 december 2020 om 19:44
Gecondoleerd cateye
Hier is inmiddels het huis van mijn moeder leeg en opgeruimd en ben ik ook alweer 2.5 week aan het werk. Moet zeggen dat ik het toch wel fijn vind, ook al is er elke dag op de dag tijdens mijn werk wel ergens een huilbui. De mensen zullen wel denken: daar is de huilende postbezorger weer. Maar dat is dan maar zo.
Totnutoe gaat het verder best oké eigenlijk? Hoe raar het ook klinkt.
Vandaag is raar, want nu moet ik haar definitief in dit jaar achterlaten ofzo.
Hier is inmiddels het huis van mijn moeder leeg en opgeruimd en ben ik ook alweer 2.5 week aan het werk. Moet zeggen dat ik het toch wel fijn vind, ook al is er elke dag op de dag tijdens mijn werk wel ergens een huilbui. De mensen zullen wel denken: daar is de huilende postbezorger weer. Maar dat is dan maar zo.
Totnutoe gaat het verder best oké eigenlijk? Hoe raar het ook klinkt.
Vandaag is raar, want nu moet ik haar definitief in dit jaar achterlaten ofzo.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
donderdag 31 december 2020 om 23:11
Gecondoleerd Cateye veel sterkte voor iedereen in deze dagen. Ik schreef hier twee jaar geleden mee omdat mijn moeder op 1 januari 2018 is overleden; morgen is het weer uiteraard 1 januari en dat blijft gewoon een moeilijke dag. Helaas heb ik vandaag te horen gekregen dat mijn vader op sterven ligt. Hij heeft een hersenbloeding gehad en ligt nu in palliatieve toestand in het ziekenhuis. Mijn band met mijn vader was bedroevend slecht (het verhaal is te lang en te gecompliceerd, maar ik noem alleen de alcoholverslaving en dan hebben jullie waarschijnlijk al een beeld) maar dit komt toch wel binnen.
Ik ben naar het ziekenhuis gegaan om hem nog te zien. Hij is dus niet meer aanspreekbaar en ze verwachten dat hij binnen nu en drie dagen zal komen te overlijden. Dus ik wacht maar op het telefoontje met een heel vreemd déjà-vu gevoel...
veel sterkte voor iedereen in deze dagen. Ik schreef hier twee jaar geleden mee omdat mijn moeder op 1 januari 2018 is overleden; morgen is het weer uiteraard 1 januari en dat blijft gewoon een moeilijke dag. Helaas heb ik vandaag te horen gekregen dat mijn vader op sterven ligt. Hij heeft een hersenbloeding gehad en ligt nu in palliatieve toestand in het ziekenhuis. Mijn band met mijn vader was bedroevend slecht (het verhaal is te lang en te gecompliceerd, maar ik noem alleen de alcoholverslaving en dan hebben jullie waarschijnlijk al een beeld) maar dit komt toch wel binnen.Ik ben naar het ziekenhuis gegaan om hem nog te zien. Hij is dus niet meer aanspreekbaar en ze verwachten dat hij binnen nu en drie dagen zal komen te overlijden. Dus ik wacht maar op het telefoontje met een heel vreemd déjà-vu gevoel...
vrijdag 1 januari 2021 om 17:30
Gecondoleerdglaasjeprik schreef: ↑01-01-2021 17:17Mijn vader is vanmiddag overleden. Ik ben toch wel blij dat ik gegaan ben en hem voor het laatst gezien heb. Allebei mijn ouders op 1 januari... ik voel me eigenlijk meer verdwaasd dan verdrietig. Zo raar nu allemaal.
Toch nog snel en wat bijzonder op dezelfde datum. Het voelt ook raar, ik heb het wel eens omschreven als moederloos eendje wat aan het ronddobberen is, om te kijken welke richting het nu uitmoet.
Heb je familie waar je terecht kunt?
