Wat hielp jou tijdens rouw

Christiana schreef: ↑

13-06-2018 23:29

Wil even delen dat mijn dochter geslaagd is met hele mooie cijfers!

Top!!

yogonaise schreef: ↑

13-06-2018 23:12

Ja zo gaat dat tegenwoordig vaak. Vroeger ging je niet naar de psycholoog maar was je familie er voor je of een buurvrouw enz. Jammer dat mensen niet meer sociaal zijn. En dat je je dus moet wenden tot een psycholoog.

Eerlijk gezegd vind ik het fijner, iemand die wat verder van me af staat. Ik ben niet goed in emoties tonen tegenover mensen die dichtbij staan en dat doe ik dus ook niet.

Christiana schreef: ↑

13-06-2018 23:27

Dat laatste is fijn omdat je die niet hoeft te sparen en die geen partij is.. maar steun van je moeder had ik je meer gegund.

Er wordt vaak gedacht dat als je een goede band hebt, dat die steun er dan onomstotelijk is. Dat is dus niet zo. Er wordt ook vaak gedacht omdat ik verder heel zelfstandig ben en er heel goed over kan praten zonder in elkaar te storten, dat ik de boel wel onder controle heb. Dat is dus ook niet zo.

Hoe je het ook wendt of keert, rouwen is gewoon een heel eenzaam proces. Althans voor mij. De mensen die het heel goed begrijpen, zoals mijn moeder, zitten zelf tot aan de nek toe in het verdriet. En de mensen die er verder vanaf staan of nog nooit zoiets meegemaakt hebben vinden dat het nu wel weer tijd is om het leven zoals het was weer op te pakken, of die weten ook niet meer wat ze moeten zeggen na 5 maanden hetzelfde verhaal gehoord te hebben. Dus vertel ik niets meer.

Wat ik schreef over mijn moeder klinkt heel hard en alsof ze geen lieve vrouw is. Ze is wel heel lief, maar ze heeft een bijzondere manier van rouwverwerking. De dag nadat haar vader werd gecremeerd, werd mijn vader ziek. Letterlijk. Binnen een paar weken was hij zo verslechterd dat hij opgenomen moest worden en hij heeft een aantal weken in het ziekenhuis gelegen terwijl we niet wisten wat er aan de hand was. Zij heeft de dood van haar eigen vader nauwelijks kunnen verwerken want het volgende circus was alweer begonnen en het leek er even op dat mijn vader mijn opa achterna zou gaan. Zij is geen goede prater, maar ik heb het idee dat ze een soort PTSS heeft. Naar de dokter gaan wil ze niet (ze lijkt mij wel).

Ik voel mij heel verantwoordelijk voor haar. Ik probeer toch wel 1x in de week naar haar toe te gaan. Meestal blijf ik ook nog een nachtje slapen, dus ben ik 2 dagen in de week bij haar. Dan heb ik ook nog een baan en een LAT relatie die een uur verderop woont en ben ik een einzelgänger die nooit meer alleen is. Gelukkig heb ik werk waarbij ik veel thuis kan werken dus dan valt het nog enigszins te combineren maar ik zou niet weten hoe ik het moest doen als dat niet het geval was, of als ik kinderen zou hebben. Ik merk wel dat ik er zolangzamerhand heel erg gefrustreerd van raak dat ik altijd degene ben die puzzel in elkaar moet krijgen.

Christiana, ik lees wel heel veel over kangoeroewoningen en mantelzorgwoningen en tiny houses, maar de praktijk wijst uit dat het niet zo makkelijk is als gepresenteerd wordt. Er zitten ongelooflijk veel haken en ogen aan. Een kangoeroewoning lijkt mij echt perfect. En op zich kunnen we wel een bescheiden versie betalen. Alleen, wat krijg je dan.... stel we doen dit en dan komt mijn moeder op een gegeven moment te overlijden, dan is de helft van mijn moeders vermogen voor mijn zus. En dan kan ik na jaren zorgen de boel mooi verkopen en op zoek naar een ander huis. En met een beetje mazzel is dat over 20 jaar, dan ben ik zelf ook al dik in de 60. Ik zie dat gewoon niet zitten.

En vind maar eens een kavel waar je vrij mag bouwen... Ik ben er de afgelopen weken heel druk mee geweest en het is drama. Overal moet je voldoen aan allerlei regeltjes zodat alle huizen eruit zien als een eenheidsworst.

Het lastige vind ik om alles te verenigen. Mijn vriend wil ook wel verhuizen, maar niet samen-samenwonen maar komt ook niet van de pot. Mijn moeder heeft maar besloten te blijven waar ze zit. Mijn zus heeft heel andere plannen om nog verder weg te gaan wonen. En ja, ik kan hier wel zitten wachten tot iemand beweegt maar dat gaat toch niet gebeuren dus moet ik ook maar mijn eigen plan trekken.

Christiana, gefeliciteerd met je dochter. Dat is toch wel heel mooi nieuws!

Ik zou niet met mijn moeder samen willen wonen (of te dicht op elkaars lip) dus met 10 minuten auto afstand er tussen vind ik het helemaal goed. Als m'n moeder intensieve zorg nodig krijgt moet dat toch door professionals gedaan worden. Ik kom wel af en toe langs als gezelschap of met boodschappen enzo.

redbulletje schreef: ↑

14-06-2018 07:48

Ik zou niet met mijn moeder samen willen wonen (of te dicht op elkaars lip) dus met 10 minuten auto afstand er tussen vind ik het helemaal goed. Als m'n moeder intensieve zorg nodig krijgt moet dat toch door professionals gedaan worden. Ik kom wel af en toe langs als gezelschap of met boodschappen enzo.

Helaas heb ik niet zo'n vertrouwen in de zorg van professionals. Ik heb dat gezien met mijn opa, die 24 uur per dag thuiszorg zou krijgen in zijn laatste dagen. Die mensen hadden het zo druk met hun administratie dat er maar weinig ruimte was voor persoonlijke aandacht. Ook lukte het niet altijd om 's nachts iemand aanwezig te hebben. Ja, als mijn moeder dat overkomt heb ik liever dat we naast elkaar wonen want als ik dan ook nog van hot naar her moet vliegen en overdag naar mijn werk, dat gaat me niet lukken.

En ook qua gezelschap, ik zie het nu al gebeuren. Normaal gesproken plant mijn moeder best veel, maar 2 weken geleden of zo was iedereen weg of druk en toen ik langs kwam barstte ze in snikken uit dat ze al een hele week niemand gezien had en ze had zichzelf bezig gehouden met allerlei zware klussen in en om het huis en was natuurlijk oververmoeid. Ja, dan heb ik toch liever dat we 's avonds makkelijk even een kopje thee kunnen drinken samen. Het kost mij nu 45 minuten met het OV om bij haar te zijn -- als ik de krappe overstap niet mis. Dat doe ik ook niet even op en neer op een avond.

10 minuten auto afstand zou ook nog wel okay zijn inderdaad, dus ik trek maar mooi mijn eigen plan. Ze heeft al gezegd dat het haar in principe niet zoveel uitmaakt waar ze woont (qua plaats) dus tzt vinden we hopelijk wel wat.

Stofmuis en Spikkels, hoe is het met jullie?

marcellav schreef: ↑

12-06-2018 22:15

Lady Day
Wat een lief bericht!
Dat steeds dingen doen herken ik. Ben de hele dag in de weer. Nu vooral met de tuin. Gewoon omdat ik niet stil wil zitten en piekeren. Dat piekeren kan ook prima terwijl ik bezig ben.
Maar bij mij is ook de gedachte dat als het huis opgeruimd is heb ik ook ruimte in mijn hoofd of zo.
Ron is de laatste weken erg achteruit gegaan. Lopen gaat nog, maar heel wankel.
Vergeet dingen, en is erg moe. Ik moet mijn hoofd een beetje met hem delen.
Hij kan ook niet naar buiten want verbrandt heel snel door de medicijnen.
Oncoloog schat nog enkele weken of hooguit een paar maanden.
Zijn hersenen zal de uiteindelijke doodoorzaak worden. Er zitten nu meer dan 20 uitzaaiingen in.

Marcella: Wa een heftige tijd maak je door. Heel veel sterkte en kracht gewenst.

Christiana schreef: ↑

13-06-2018 23:29

Wil even delen dat mijn dochter geslaagd is met hele mooie cijfers!

Wat fijn! Van harte gefeliciteerd.

Christiana schreef: ↑

13-06-2018 23:29

Wil even delen dat mijn dochter geslaagd is met hele mooie cijfers!

Wat ontzettend fijn! Goed gedaan!

@lady, naar de psycholoog gaan voelde voor mij te. Maar toen ik na 3-6 maanden (geen idee precies wanneer) bij de huisarts en daarna praktijkondersteuner kwam voelde dat zo fijn

@christina, gefeliciteerd! Fijn dat ze geslaagd is.

Neweve, ik heb besloten dat als ik me begin juli nog zo voel, dat ik naar de huisarts ga. Het komt en gaat een beetje hier, en ik schrijf hier eigenlijk niet als het wel aardig gaat maar het is groter dan alleen rouw.

Ik zit niet lekker in mijn huis, ik zit niet lekker op mijn werk, ik ben continu heen en weer aan het vliegen en dingen te regelen om het iedereen maar naar de zin te maken en ondertussen vraagt bijna niemand hoe het met mij gaat.

Dan ben ik weer degene die zit te zoeken naar woonoplossingen waar iedereen (ook vriend en moeder) blij van wordt (ook omdat we niet bepaald bij elkaar om de hoek wonen) en dan raak ik gefrustreerd omdat ik het idee heb dat ik de enige ben die er serieus mee bezig is of daar gewoon een visie op heeft. Terwijl wat ík het liefste wil iets is wat ik opzij schuif voor een ander. Ik ben er nu gewoon klaar mee. Ik ga doen wat ik zelf prettig vind en als een ander dat maar stom of onverstandig of weggegooid geld vindt, dan is dat maar zo. Dan mis ik mijn vader zo, want ik weet zeker dat hij mij hierin gesteund had.

En ik merk dat de afgelopen weken dat mijn verdriet zich uit in woede. Ik moet heel erg uitkijken wat ik zeg, want ik denk de meest verschrikkelijke dingen en kan een enorme flapuit zijn.

Hi Koekie, hoe is het met jou?

Ik ben ook naar de huisarts geweest maar die heeft het helaas niet opgepakt. Met het gevolg dat ik nu al 3 jaar thuis zit bv zonder werk oa hierdoor. Hierdoor heeft het nu ook financiele gevolgen.
Het was fijn geweest als het gewoon netjes was opgepakt toen ik om hulp vroeg.

Nu ben ik ook bij een praktijkondersteuner. Maar ik heb niet het idee dat deze het echt snapt wat de impact is van zonder familie te zijn helaas en dus alles alleen te moeten doen. Of zoals christiana het zei, altijd maar de sterkste te moeten zijn.

Goed idee om een datum te plannen om langs de huisarts te gaan, als je het gevoel hebt het dat niet meer gaat, Lady (en anderen). Dat geeft je een periode om jezelf en je huidige leven heel goed onder de loep te nemen en, als nodig, een aantal knopen door te hakken.

Vergeet niet dat we in een heel heftige, intense rouwperiode zitten. Alles wat je nu voelt en ervaart wordt hierdoor beïnvloed. Rust en ruimte hebben we vooral nodig, denk ik. Geen chaos, onrust of druk, in welke vorm dan ook. Anders worden we een snelkookpan van emoties en breekt het ons nog verder op. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het.

Voor mij werkt is (heel cliché) veel de natuur opzoeken, stilte waar mogelijk. Wat niet heel eenvoudig is hier met druk gezin en bedrijf. Maar ik heb die oplaadmomenten zo keihard nodig, wil ik er niet aan onderdoor gaan. En mijn gezin en relatie daarin meeslepen. Ik volg gewoon mijn intuïtie en probeer mijn grenzen te bewaken, al is het lijntje maar heel kort bij me. Ik kan niet veel hebben.

Het verlies heeft mij zo ontwricht, zo uit balans gebracht. Mijn anker is weg. Mijn moeder is weg. Na bijna 5 maanden ben ik nog steeds kapot van verdriet. Maar er is geen weg terug. Ik moet het leven verder door, zonder haar. Dat gaat ook lukken, dat weet ik wel, maar het allemaal nog maar zo kort geleden. Kleine stapjes vooruit.

Sterkte voor iedereen. En Christina, heel mooi van je dochter. Wat zul je trots op haar zijn!

Je hebt gelijk, Teun. Bij mij is het en rouw, en werk, en wonen wat niet lekker loopt. Ik snak ook naar de natuur, maar dat is niet makkelijk als je in de stad woont. Er is een prachtig park hier hoor, maar boordevol vrolijke mensen.

Dat van dat anker voel ik ook zo. En dat herankeren, dat gaat me niet zo makkelijk af. Het voelt als een soort midlife crisis. Op de een of andere manier wil ik nu dat alles anders gaat ook. Heel onrustig dit, want voordat mijn vader ziek werd was ik best heel gelukkig.

Laatst moesten er wat klusjes in mijn huis gebeuren. Dat deed mijn vader altijd maar deze keer moest ik hulp inhuren. Nou, had iemand gevonden. Vent van mid 40, komt hier met zijn vader van 71. Die man liep al wat moeilijk en had een wat mindere conditie en was niet meer zo snel. Ik merkte op een gegeven moment wat irritatie bij die jongere man omdat zijn vader gewoon trager was. Ik had de tranen over de wangen lopen. Ik wilde wel naar hem schreeuwen: 'wees lief voor je vader! wees blij dat je hem nog hebt!' en tegelijkertijd deed het me ook denken aan de tijden dat ik ongeduldig was met mijn vader. Kon ik dat maar terug draaien...

Gisteravond was er weer een omslag. Ik merkte dat mijn woede aan het afzakken was. 'I am willing' (ref. naar Elizabeth Gilbert) - het is mijn nieuwe mantra geworden. Het helpt al wel een beetje. Ik ben naar het ziekenhuis gefietst en heb vanaf buiten naar de kamer gekeken waar hij overleden is en toen kon ik voor het eerst in weken weer voelen dat het toch 'goed' is zo. Beter dan toen hij daar nog lag.

Teun, ik weet dat je niet mag vergelijken, maar ik zie om me heen dat het toch wel beter gaat met de mensen die ook een ouder zijn verloren eerder dit jaar en dat zet mij wel aan het denken. Misschien heb ik gewoon dat laatste zetje nodig. Er zit ook schaamte bij mij dat ik er 'nog steeds' niet overheen ben, maar ik weet tegelijkertijd ook dat dat onzin is. Ja, een ouder verliezen is echt heel heftig.

Als de hulp van de huisarts niet werkt, Yogo, zoek dan verder. Ik moet er niet aan denken om 3 jaar thuis te zitten zonder werk. Mijn werk gaat niet superlekker momenteel, maar ik heb het wel en het geeft me een doel -- en een leuke bron van inkomsten.

Gaat het beter of hebben zij ook een masker op?
Ik merk nu 1.5 jaar later dat rouw enorm in golven gaat. En als het wat minder gaat vind ik het lastig om daarover te praten/me te uitten.
Mijn emoties worden ook enorm beïnvloed worden door hoe moe ik ben, door pms etc. Kortom vorig weekend stond ik op ontploffen.

Daarnaast slurpt rouw energie. Waardoor werk ook meer energie kost (minder concentratie) wat in een drukke periode enorm vermoeiend is. En dan ook nog levensgebeurtenissen organiseren, in jouw geval verhuizen en in mijn geval trouwen. Het zijn leuke stappen maar soms voelt het als gedoe, gedoe waar ik gewoon geen zin in heb...

Ik denk dat het in het algemeen echt wel beter met ze gaat. Ik zie bij mijn zus dat ze echt met dingen weer bezig is, plannetjes maken voor de toekomst. Ook weer energie heeft om leuke dingen te doen. En dat is natuurlijk heel mooi. Ik gun het haar ook, want ze is zelf vlak na de dood van mijn vader een paar maanden behoorlijk ziek geweest (niet gerelateerd aan rouw). Zij maakt het verdriet van mijn moeder ook niet van dichtbij mee. Ik zit er elke week en ik zie hoe zwaar het voor haar is. Daar heeft mijn zus totaal geen idee van.

Vermoeidheid speelt inderdaad een grote rol en mijn hele hormoonhuishouding is van streek. Dan verkeer ik continu in een staat van 'fight or flight'.

Ik heb het hele gedoe rond het huis maar in 'het universum' gegooid (lekker zweverig). Ik krijg vast wel een antwoord. Het eerste stukje heb ik al. Nu is niet de tijd om grote beslissingen te maken. Ik heb heel erg het gevoel dat ik mijn huisje moet behouden omdat het op een zeer gewild plekje staat. Nu kijken of ik hier zelf blijf of ga verhuren.

Door alles wat ik alleen heb moeten doen en nog steeds moet doen heb ik de puf niet meer om nog verder te zoeken. Mijn hoofd zit vol. Daarom was het zo belangrijk geweest dat het meteen wel was opgepakt.

yogonaise schreef: ↑

15-06-2018 13:05

Door alles wat ik alleen heb moeten doen en nog steeds moet doen heb ik de puf niet meer om nog verder te zoeken. Mijn hoofd zit vol. Daarom was het zo belangrijk geweest dat het meteen wel was opgepakt.

Denk je dat ik nog de puf heb om een andere baan en een ander huis te zoeken? Nee. Ik ben zelf ook doodop. Maar ik ga niet opgeven. Ik ben me gewoon heel rustig aan het orienteren op mijn opties -- alleen al om het idee the hebben dat ik zelf ook nog enige invloed heb op dingen waar ik voel dat ik vast zit. Dat gaat echt met een slakkengang kan ik je vertellen, maar ik ga wel.

Maar opnieuw een afspraak met je huisarts en laat je niet zo afschepen.

Ik heb daar echt geen puf meer voor. Heb al zoveel aan mijn hoofd gehad en nog. Ouderlijk huis leegruimen en definitief sluiten. Alleen zonder familie die hielp. Nu ook een pittige peuter maar geen opa's en oma's die een keertje meedenken of meehelpen. Kan dat er niet meer bij hebben. Jammer dat het niet is opgepakt.

Lady: er spelen op dit moment heel veel dingen bij je, ik denk dat het best een goed idee is om naar de huisarts te gaan. Het is niet alleen rouwen, maar ook andere dingen waar je mee bezig bent.

Cookie: ik ben benieuwd hoe het met je gaat.

Het gaat hier best wel goed. Ik merk vooral dat ik minder ruimte in mijn hoofs heb voor dingen en dat alles me snel te veel wordt. Verder heb ik af en toe momenten dat ik heel verdrietig ben.

Al met al valt het me best wel mee. Het gevoel van rouw en gemis is iets wat ik nog niet kende, maar het rouwen valt me verder wel mee. Voor het overlijden van mijn moeder had ik al hulp en toen heb ik al veel gedaan in de verwerking. Ik heb wel het idee dat ik steeds een stukje verder kom en steeds meer besef dat ze er niet meer is. Dat komt dan wel even binnen. Maar al met al gaat het best goed.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik daarom ook niet zo veel behoefte meer heb om hier heel actief mee te schrijven. Maar ik probeer nog wel wat mee te lezen en zal af en toe eens wat posten.

Lady_Day schreef: ↑

14-06-2018 08:32

Helaas heb ik niet zo'n vertrouwen in de zorg van professionals. Ik heb dat gezien met mijn opa, die 24 uur per dag thuiszorg zou krijgen in zijn laatste dagen. Die mensen hadden het zo druk met hun administratie dat er maar weinig ruimte was voor persoonlijke aandacht. Ook lukte het niet altijd om 's nachts iemand aanwezig te hebben. Ja, als mijn moeder dat overkomt heb ik liever dat we naast elkaar wonen want als ik dan ook nog van hot naar her moet vliegen en overdag naar mijn werk, dat gaat me niet lukken.

En ook qua gezelschap, ik zie het nu al gebeuren. Normaal gesproken plant mijn moeder best veel, maar 2 weken geleden of zo was iedereen weg of druk en toen ik langs kwam barstte ze in snikken uit dat ze al een hele week niemand gezien had en ze had zichzelf bezig gehouden met allerlei zware klussen in en om het huis en was natuurlijk oververmoeid. Ja, dan heb ik toch liever dat we 's avonds makkelijk even een kopje thee kunnen drinken samen. Het kost mij nu 45 minuten met het OV om bij haar te zijn -- als ik de krappe overstap niet mis. Dat doe ik ook niet even op en neer op een avond.

10 minuten auto afstand zou ook nog wel okay zijn inderdaad, dus ik trek maar mooi mijn eigen plan. Ze heeft al gezegd dat het haar in principe niet zoveel uitmaakt waar ze woont (qua plaats) dus tzt vinden we hopelijk wel wat.

Misschien heel simpel gedacht maar allebei een huis in de zelfde straat of in het zelfde buurtje? Is makkelijker dan een kangaroo woning ivm erfdeel later.

Lady_Day schreef: ↑

14-06-2018 13:35

Neweve, ik heb besloten dat als ik me begin juli nog zo voel, dat ik naar de huisarts ga. Het komt en gaat een beetje hier, en ik schrijf hier eigenlijk niet als het wel aardig gaat maar het is groter dan alleen rouw.

Ik zit niet lekker in mijn huis, ik zit niet lekker op mijn werk, ik ben continu heen en weer aan het vliegen en dingen te regelen om het iedereen maar naar de zin te maken en ondertussen vraagt bijna niemand hoe het met mij gaat.

Dan ben ik weer degene die zit te zoeken naar woonoplossingen waar iedereen (ook vriend en moeder) blij van wordt (ook omdat we niet bepaald bij elkaar om de hoek wonen) en dan raak ik gefrustreerd omdat ik het idee heb dat ik de enige ben die er serieus mee bezig is of daar gewoon een visie op heeft. Terwijl wat ík het liefste wil iets is wat ik opzij schuif voor een ander. Ik ben er nu gewoon klaar mee. Ik ga doen wat ik zelf prettig vind en als een ander dat maar stom of onverstandig of weggegooid geld vindt, dan is dat maar zo. Dan mis ik mijn vader zo, want ik weet zeker dat hij mij hierin gesteund had.

En ik merk dat de afgelopen weken dat mijn verdriet zich uit in woede. Ik moet heel erg uitkijken wat ik zeg, want ik denk de meest verschrikkelijke dingen en kan een enorme flapuit zijn.

Je lijkt veel op de Christiana van 1 jaar geleden, voor iedereen zorgen, regelen problemen op lossen alle administratie. Ik vergat alleen mij zelf! Zorgde heel goed voor mijn omgeving maar ik was bekaf en kort in de kar..

Rigoureuze beslissingen genomen, de vakbond deed niets dus advocaat genomen inzake sluiting werk. Oudste van school laten veranderen ivm al het gedoe met hem daar op school.

Ouderlijk huis verkocht scheelde een leeg huis bijhouden.

Partner weer taken terug gegeven. En kinderen ook meer zelf laten doen.

Overlijden van mijn vader was bij mij het keerpunt..

En ik hoef niet een 10 te halen op mijn werk een 7 is ook goed.

En ik hoef niet elke week bij schoonmoeder langs zij kan ook naar ons komen..

yogonaise schreef: ↑

15-06-2018 18:59

Ik heb daar echt geen puf meer voor. Heb al zoveel aan mijn hoofd gehad en nog. Ouderlijk huis leegruimen en definitief sluiten. Alleen zonder familie die hielp. Nu ook een pittige peuter maar geen opa's en oma's die een keertje meedenken of meehelpen. Kan dat er niet meer bij hebben. Jammer dat het niet is opgepakt.

Het ouderlijk huis leegruimen heb ik met mijn zussen gedaan elke week een beetje we hadden ruim de tijd de bewindvoering van mijn moeder regelen was een langdurig bureaucratisch proces..

Ontzettend k.. Dat je het alleen moest doen..

Zou toch eens proberen met een maatschappelijk werkster te praten, hoe nu verder.

En een opa en oma gezocht? Genoeg senioren die geen kleinkinderen hebben maar ze wel zouden willen hebben?

Een vriendin die je wat kan ontlasten en steunen ivm je dwarse peuter? Een dag kinderopvang/peuterspeelzaal?

Je kreeg toen niet de hulp die je wilde, nu gaan doorzetten dat je die hulp wel krijgt!

Ervaring inzake ggz bij man leerde dat je heel vervelend en boos moet zijn om hulp te krijgen.. Heel zachtjes uitgedrukt nog. Ben door muren geen gebroken daar : . Die kwamen met dingen als privacy en dat mijn kinderen en ik geen partij waren voor hun. 1.5 jaar later gaven ze toe dat ze hem hadden moeten opnemen voor behandeling en niet alleen crisisopvang en dagdelen therapie.. wij hebben geen enkele begeleiding gehad..

Kortom kom voor je zelf op 3 jaar thuis zonder werk is niet erg als het je verder had geholpen en dat is niet jet geval

Christiana schreef: ↑

15-06-2018 22:22

Het ouderlijk huis leegruimen heb ik met mijn zussen gedaan elke week een beetje we hadden ruim de tijd de bewindvoering van mijn moeder regelen was een langdurig bureaucratisch proces..

Ontzettend k.. Dat je het alleen moest doen..

Zou toch eens proberen met een maatschappelijk werkster te praten, hoe nu verder.

En een opa en oma gezocht? Genoeg senioren die geen kleinkinderen hebben maar ze wel zouden willen hebben?

Een vriendin die je wat kan ontlasten en steunen ivm je dwarse peuter? Een dag kinderopvang/peuterspeelzaal?

Je kreeg toen niet de hulp die je wilde, nu gaan doorzetten dat je die hulp wel krijgt!

Ervaring inzake ggz bij man leerde dat je heel vervelend en boos moet zijn om hulp te krijgen.. Heel zachtjes uitgedrukt nog. Ben door muren geen gebroken daar : . Die kwamen met dingen als privacy en dat mijn kinderen en ik geen partij waren voor hun. 1.5 jaar later gaven ze toe dat ze hem hadden moeten opnemen voor behandeling en niet alleen crisisopvang en dagdelen therapie.. wij hebben geen enkele begeleiding gehad..

Kortom kom voor je zelf op 3 jaar thuis zonder werk is niet erg als het je verder had geholpen en dat is niet jet geval

Dank je wel!

Toevallig heb ik deze week gevraagd bij een bejaardentehuis of er iemand is zonder kinderen (en dus kleinkinderen) of zonder familie die het leuk zou vinden als we regelmatig op bezoek zouden komen. Het loopt nog.

Vrienden die wat kunnen ontlasten zijn er helaas niet. Ieder heeft zijn eigen leven tegenwoordig. Psz gaat hij wel naar toe.

Ik heb ook ervaring met ggz. Vind het niet zo'n goede instelling. Kom er liever niet.

Ik had ook niet kunnen werken. Het was te veel. Ik heb nu pas het idee dat ik eraan toe ben te gaan werken. Heb sollicitaties lopen nu.

Voor mezelf opkomen ben ik sowieso niet goed in. Ik heb er nu ook echt geen puf voor helaas.

Ik ben bij een poh maar weet niet of deze de impact nu zo goed begrijpt. Zoals ook vaak in het dagelijks leven moeten wij steeds begrip hebben waarom andere mensen ons niet steunen. Andersom mis ik dat mensen begrip hebben voor onze situatie en zien dat aandacht en interesse juist zo belangrijk is.