Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 20 juni 2018 om 09:47
Ik lees deze laatste reacties net.
En bij elke reactie is wel iets waarvan ik denk, ja, dat klopt.
Maar ik wil wel even aangeven dat de band tussen moeder en kind heel erg belangrijk is als basis voor je hele verdere leven.
In mijn omgeving zo veel meegemaakt dat vrouwen op latere leeftijd vast liepen omdat die basis er nooit was. Echt anorexia, depressie e.d.
Yogo heeft die band dus nooit gehad, en nu bij tegenslag heeft dat wel degelijk invloed op de manier waarop ze daar mee om gaat.
En bij elke reactie is wel iets waarvan ik denk, ja, dat klopt.
Maar ik wil wel even aangeven dat de band tussen moeder en kind heel erg belangrijk is als basis voor je hele verdere leven.
In mijn omgeving zo veel meegemaakt dat vrouwen op latere leeftijd vast liepen omdat die basis er nooit was. Echt anorexia, depressie e.d.
Yogo heeft die band dus nooit gehad, en nu bij tegenslag heeft dat wel degelijk invloed op de manier waarop ze daar mee om gaat.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
woensdag 20 juni 2018 om 10:18
Daarom gunnen wij ook dat Yogo wel de juiste professionele hulp krijgt, alleen lijkt ze het bijltje erbij neer te gooien en daar doet ze zichzelf niet een plezier mee, en haar kind ook niet alleen krijgen wij dat er niet in (dit speelt al heel lang in dit topic).
Maar zeggen dat wij, die ook een ouder of partner of kind verloren hebben, niet weten wat gemis is, vind ik echt wel kwetsend. En dat ik, net als Bulletje nog een lieve moeder heb, wil niet zeggen dat ik daar steun uit ervaar. Sterker nog, ik maak me elke dag enorm veel zorgen over haar.
Maar zeggen dat wij, die ook een ouder of partner of kind verloren hebben, niet weten wat gemis is, vind ik echt wel kwetsend. En dat ik, net als Bulletje nog een lieve moeder heb, wil niet zeggen dat ik daar steun uit ervaar. Sterker nog, ik maak me elke dag enorm veel zorgen over haar.
woensdag 20 juni 2018 om 10:52
Goed om dat kaarsje alleen te doen als je met hem wil praten en niet de hele tijd. Dan laat je toch iets los in het hem bij je houden.Lady_Day schreef: ↑20-06-2018 07:27Ik durf het bijna niet te schrijven, maar ik heb het idee dat het het voor mij ook aan het veranderen is. Ik ben nu al een dag of 5 redelijk rustig. Zo'n lange periode heb ik nog niet gehad. En dan heb ik niet over het gemis, want dat is hevig, maar over het accepteren van zijn overlijden.
Ik realiseer me dat dit best wel eens een momentopname kan zijn, maar ik schrijf het toch op, als een soort bewijs voor mezelf. Als ik er op dit moment aan denk dat mijn vader overleden is, dan is 'ongeloof' niet meer het eerste wat in me opkomt. Dat heb ik echt maanden gehad, ongeloof. En dat is zo'n rare emotie want in mijn hoofd wist ik echt wel dat hij dood was, maar mijn hart kon er gewoon niet bij. Misschien is dit gewenning.
Mijn rituelen zijn ook aan het veranderen. Eerst moest er altijd een kaarsje bij hem branden. Dat deed ik vanaf het moment dat ik thuis kwam tot het moment dat ik ging slapen. Op een gegeven moment besloot ik dat dat ritueel niet hielp met loslaten. De eerste avond dat ik geen kaarsje aan had heb ik de hele avond gejankt. Ik voelde me zo schuldig, alsof ik hem het licht niet gunde. Maar nu doe ik alleen nog maar een kaarsje aan als ik even met hem wil 'praten'. En dat is goed.
Zijn foto's op mijn iphone... ik keek er eerst de hele dag naar, maar nu merk ik dat dat minder wordt. Wel heb ik nog een foto van hem op mijn 'locked screen' dus ik word wel continu herinnerd aan hem en eigenlijk wil ik die ook vervangen. Het voelt zo oneerbiedig, en dat slaat nergens op, want hij zal altijd mijn lieve vader blijven. Kleine stapjes...
Die foto zou ik wel laten staan, het is confronterend maar ook lief. Ik heb daar ook een foto staan van iets dat veel voor mij betekent of liever betekende. Tenzij het natuurlijk te confronterend is, dan zou ik hem ook veranderen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 20 juni 2018 om 11:00
Yogo, ik snap dat je het moeilijk hebt en dat je een vangnet mist en alles. Maar wil wederom zeggen dat dit niet de plek is om dat steeds te uiten en tegen mensen die proberen je te begrijpen zulke harde dingen te zeggen.
Wij kunnen er immers niets aan doen en als ik je reactie op Redbulletje lees dan wil je ook niet dat zij/wij je begrijpen. Je kan dan hier wel om je heen blijven slaan maar dan ga je alleen maar negatieve reacties krijgen op den duur. Want iedereen wil dit beladen topic beschermen omdat ze er iets uit halen.
Vertel liever iets leuks over je zoontje wat ie doet of wat ie zegt. In plaats van steeds dezelfde plaat af te draaien dat je niemand hebt..... Daar heb je zelf meer aan en is voor ons leuker om te lezen
Wij kunnen er immers niets aan doen en als ik je reactie op Redbulletje lees dan wil je ook niet dat zij/wij je begrijpen. Je kan dan hier wel om je heen blijven slaan maar dan ga je alleen maar negatieve reacties krijgen op den duur. Want iedereen wil dit beladen topic beschermen omdat ze er iets uit halen.
Vertel liever iets leuks over je zoontje wat ie doet of wat ie zegt. In plaats van steeds dezelfde plaat af te draaien dat je niemand hebt..... Daar heb je zelf meer aan en is voor ons leuker om te lezen
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 20 juni 2018 om 11:08
Je zou ook de foto kunnen vervangen door een van een familiedag/je vader en moeder samen, odnin ieder geval iets waar ook andere opstaan/een mooie herinnering is. Dan is het misschien minder confronterend.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 20 juni 2018 om 13:55
Ik heb op mijn schouw wel een foto van mijn vader staan, maar die stond er ook al toen hij nog leefde. Uiteindelijk hebben we die ook gebruikt voor de 'rouwkaart'. Ik laat die foto ook zeker staan. Thuis denk ik sowieso continu aan hem.
Ik heb wel vanochtend mijn 'locked screen' op mijn iphone veranderd. Ik merkte dat ik daar onrustig van werd, vooral op mijn werk. Ik kan em altijd weer veranderen, maar voor nu is het een standaard wallpaper.
Ik heb wel vanochtend mijn 'locked screen' op mijn iphone veranderd. Ik merkte dat ik daar onrustig van werd, vooral op mijn werk. Ik kan em altijd weer veranderen, maar voor nu is het een standaard wallpaper.
woensdag 20 juni 2018 om 15:23
Yogo,
Allereerst, het spijt me voor je dat je je zo depressief voelt. Het spijt me voor je dat je vader is overleden. Het spijt me voor je dat je geen contact met je moeder hebt. Het spijt me voor je dat je weinig steun vanuit je partner ontvangt. Oprecht, dat spijt me voor je.
Het lijkt me onwijs zwaar, en ik vind het dan ook niet gek dat je je depressief voelt, want het verliezen van zo'n belangrijk persoon in je leven is niet niets.
Wel wil ik graag zeggen dat jij toch ook je zegeningen kunt tellen. Jouw lieve vader heeft je zien groeien tot de persoon die je nu, als volwassene, bent. Jouw lieve vader heeft je zien slagen en je kunnen steunen bij je eerste echte baan. Jouw lieve vader heeft de geboorte van je kind meegemaakt en daar heb je het lief en leed over je kindje mee kunnen delen.
Dit kan ik allemaal niet meer zeggen. Ik kan mijn lieve moeder niet meer vertellen dat éindelijk een diploma heb, zij zal nooit de geboorte van mijn kindje, of überhaupt een kleinkind, meemaken. Zij kan mij niet meer steunen bij het meemaken van mijn eerste echte baan, zij zal mij nooit de persoon zien worden die ik als volwassene zal zijn..
Lieve yogo,
het kwetst me dat je zegt dat mijn verdriet er minder toe doet omdat ik nog wel een vader heb om mijn verdriet mee te delen, omdat dit ook een hoop zorgen met zich mee brengt voor me, op mijn jonge leeftijd. Evenals het voor de anderen in dit topic een hoop zorgen met zich meebrengt, ook op die leeftijd.
De band met mijn vader is zó, zó anders dan met mijn lieve moeder, en deze band zal nooit zo hecht worden.
Het kwetst me dat je zegt dat het verdriet van anderen in dit topic er niet tot minder toe doet omdat zij langer van hun ouder hebben kunnen genieten of omdat zij het nog kunnen delen met iemand in hun omgeving.
Het vervelende van een depressie is dat inderdaad niemand het ziet, dat je zélf die eerste stap moet zetten. Ik las dat je in het verleden bij een hulpverleningsinstelling hebt gezeten en dat dit niet werkte, dat geeft niet. Je kunt het altijd aangeven als het niet klikt met de behandelaar, er zijn genoeg mensen die een paar keer van behandelaar wisselen.
Verwacht alleen niet dat zij jou volledig zullen begrijpen. Verwacht wel dat zij je handvatten kunnen geven om dit verlies te verwerken en de rest op de rit te krijgen want je moet het, helaas, toch zelf doen.
Lieve yogo,
hopelijk heb ik je niet gekwetst met mijn bericht en hopelijk stop je ook met het kwetsen van anderen in dit topic.
We hebben het allemaal zwaar, staan allemaal alleen in ons verdriet en niemand, níemand had dit zo gewild. We zijn allemaal lief en doen allemaal ons best.
Allereerst, het spijt me voor je dat je je zo depressief voelt. Het spijt me voor je dat je vader is overleden. Het spijt me voor je dat je geen contact met je moeder hebt. Het spijt me voor je dat je weinig steun vanuit je partner ontvangt. Oprecht, dat spijt me voor je.
Het lijkt me onwijs zwaar, en ik vind het dan ook niet gek dat je je depressief voelt, want het verliezen van zo'n belangrijk persoon in je leven is niet niets.
Wel wil ik graag zeggen dat jij toch ook je zegeningen kunt tellen. Jouw lieve vader heeft je zien groeien tot de persoon die je nu, als volwassene, bent. Jouw lieve vader heeft je zien slagen en je kunnen steunen bij je eerste echte baan. Jouw lieve vader heeft de geboorte van je kind meegemaakt en daar heb je het lief en leed over je kindje mee kunnen delen.
Dit kan ik allemaal niet meer zeggen. Ik kan mijn lieve moeder niet meer vertellen dat éindelijk een diploma heb, zij zal nooit de geboorte van mijn kindje, of überhaupt een kleinkind, meemaken. Zij kan mij niet meer steunen bij het meemaken van mijn eerste echte baan, zij zal mij nooit de persoon zien worden die ik als volwassene zal zijn..
Lieve yogo,
het kwetst me dat je zegt dat mijn verdriet er minder toe doet omdat ik nog wel een vader heb om mijn verdriet mee te delen, omdat dit ook een hoop zorgen met zich mee brengt voor me, op mijn jonge leeftijd. Evenals het voor de anderen in dit topic een hoop zorgen met zich meebrengt, ook op die leeftijd.
De band met mijn vader is zó, zó anders dan met mijn lieve moeder, en deze band zal nooit zo hecht worden.
Het kwetst me dat je zegt dat het verdriet van anderen in dit topic er niet tot minder toe doet omdat zij langer van hun ouder hebben kunnen genieten of omdat zij het nog kunnen delen met iemand in hun omgeving.
Het vervelende van een depressie is dat inderdaad niemand het ziet, dat je zélf die eerste stap moet zetten. Ik las dat je in het verleden bij een hulpverleningsinstelling hebt gezeten en dat dit niet werkte, dat geeft niet. Je kunt het altijd aangeven als het niet klikt met de behandelaar, er zijn genoeg mensen die een paar keer van behandelaar wisselen.
Verwacht alleen niet dat zij jou volledig zullen begrijpen. Verwacht wel dat zij je handvatten kunnen geven om dit verlies te verwerken en de rest op de rit te krijgen want je moet het, helaas, toch zelf doen.
Lieve yogo,
hopelijk heb ik je niet gekwetst met mijn bericht en hopelijk stop je ook met het kwetsen van anderen in dit topic.
We hebben het allemaal zwaar, staan allemaal alleen in ons verdriet en niemand, níemand had dit zo gewild. We zijn allemaal lief en doen allemaal ons best.
woensdag 20 juni 2018 om 16:13
Ik ben niet zo vaak meer op het forum en dit topic, maar kom even langs om iedereen een warme te geven en een 
onder de riem te steken in deze moeilijke tijd.
Woepsie, je bericht ontroert me. Heel veel sterkte
Flexibel, wat een hartverscheurend verhaal. Woorden schieten me tekort. Ook jou wens ik alle sterkte en hopelijk heb je mensen om je heen die je steunen in dit grote verlies.
Ik kan iedereen trouwens het boekje 'Rouw op je dak' van Jos Brink aanbevelen. Het leest als een fijne, begripvolle vriend die naast je zit om je steunen met de juiste, troostvolle woorden en genoeg 'lucht' voor een broodnodige glimlach.
te geven en een onder de riem te steken in deze moeilijke tijd.Woepsie, je bericht ontroert me. Heel veel sterkte
Flexibel, wat een hartverscheurend verhaal. Woorden schieten me tekort. Ook jou wens ik alle sterkte en hopelijk heb je mensen om je heen die je steunen in dit grote verlies.
Ik kan iedereen trouwens het boekje 'Rouw op je dak' van Jos Brink aanbevelen. Het leest als een fijne, begripvolle vriend die naast je zit om je steunen met de juiste, troostvolle woorden en genoeg 'lucht' voor een broodnodige glimlach.
woensdag 20 juni 2018 om 19:03
Even heel kort een reactie. Heel kort maar. Mijn vader heeft de geboorte van mijn zoon niet meegemaakt. Hij was toen al overleden.Woepsie96 schreef: ↑20-06-2018 15:23Yogo,
Allereerst, het spijt me voor je dat je je zo depressief voelt. Het spijt me voor je dat je vader is overleden. Het spijt me voor je dat je geen contact met je moeder hebt. Het spijt me voor je dat je weinig steun vanuit je partner ontvangt. Oprecht, dat spijt me voor je.
Het lijkt me onwijs zwaar, en ik vind het dan ook niet gek dat je je depressief voelt, want het verliezen van zo'n belangrijk persoon in je leven is niet niets.
Wel wil ik graag zeggen dat jij toch ook je zegeningen kunt tellen. Jouw lieve vader heeft je zien groeien tot de persoon die je nu, als volwassene, bent. Jouw lieve vader heeft je zien slagen en je kunnen steunen bij je eerste echte baan. Jouw lieve vader heeft de geboorte van je kind meegemaakt en daar heb je het lief en leed over je kindje mee kunnen delen.
Dit kan ik allemaal niet meer zeggen. Ik kan mijn lieve moeder niet meer vertellen dat éindelijk een diploma heb, zij zal nooit de geboorte van mijn kindje, of überhaupt een kleinkind, meemaken. Zij kan mij niet meer steunen bij het meemaken van mijn eerste echte baan, zij zal mij nooit de persoon zien worden die ik als volwassene zal zijn..
Lieve yogo,
het kwetst me dat je zegt dat mijn verdriet er minder toe doet omdat ik nog wel een vader heb om mijn verdriet mee te delen, omdat dit ook een hoop zorgen met zich mee brengt voor me, op mijn jonge leeftijd. Evenals het voor de anderen in dit topic een hoop zorgen met zich meebrengt, ook op die leeftijd.
De band met mijn vader is zó, zó anders dan met mijn lieve moeder, en deze band zal nooit zo hecht worden.
Het kwetst me dat je zegt dat het verdriet van anderen in dit topic er niet tot minder toe doet omdat zij langer van hun ouder hebben kunnen genieten of omdat zij het nog kunnen delen met iemand in hun omgeving.
Het vervelende van een depressie is dat inderdaad niemand het ziet, dat je zélf die eerste stap moet zetten. Ik las dat je in het verleden bij een hulpverleningsinstelling hebt gezeten en dat dit niet werkte, dat geeft niet. Je kunt het altijd aangeven als het niet klikt met de behandelaar, er zijn genoeg mensen die een paar keer van behandelaar wisselen.
Verwacht alleen niet dat zij jou volledig zullen begrijpen. Verwacht wel dat zij je handvatten kunnen geven om dit verlies te verwerken en de rest op de rit te krijgen want je moet het, helaas, toch zelf doen.
Lieve yogo,
hopelijk heb ik je niet gekwetst met mijn bericht en hopelijk stop je ook met het kwetsen van anderen in dit topic.
We hebben het allemaal zwaar, staan allemaal alleen in ons verdriet en niemand, níemand had dit zo gewild. We zijn allemaal lief en doen allemaal ons best.
woensdag 20 juni 2018 om 21:02
Mee eens.OopjenCoppit schreef: ↑20-06-2018 16:13
Ik kan iedereen trouwens het boekje 'Rouw op je dak' van Jos Brink aanbevelen. Het leest als een fijne, begripvolle vriend die naast je zit om je steunen met de juiste, troostvolle woorden en genoeg 'lucht' voor een broodnodige glimlach.
woensdag 20 juni 2018 om 22:03
Sorry, dat wist ik niet. Lijkt me pijnlijk om dan zoiets te lezen.
Net als dat het voor mij en de andere schrijfsters pijnlijk is om te lezen dat ons verdriet er minder toe zou doen.
Misschien is het voor hen wel nog heftiger dan voor ons; zij hebben immers meer met hun ouder meegemaakt, die band was wellicht sterker. Maar dat weten we niet, dat hebben wij zelf immers nooit meegemaakt, hoe het is om een ouder te verliezen op die leeftijd.
Maar dat wil niet zeggen dat hun verdriet minder is dan dat van mij, of dan dat van jou.
Wat ik duidelijk wil maken is dat je vooral moet proberen te kijken naar de mooie, fijne dingen. Voor mezelf is dat bijvoorbeeld dat ik mijn moeder niet meer heb kunnen vertellen dat ik geslaagd ben, maar ik heb nog wél met haar de jurk voor mijn diplomering uitgezocht. Ik heb in het laatste jaar van haar leven veel voor haar kunnen betekenen en zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid.
Het klinkt voor mij alsof jouw vader ook een beetje je partner was, in zo'n opzicht dat hij je emotionele rots was, iets wat je mist bij je partner. Dat is enorm zwaar. Daarom ook het advies van mij, en vele anderen, om hulp te zoeken en vooral niet te stoppen totdat je je weer beter voelt. Dat is niet omdat we je zwak vinden- integendeel. Hulp zoeken is júist sterk en heel normaal. Wil je je heel je leven zo blijven voelen of wil je hard, héél hard werken, en weer een prettig leven krijgen?
Ik gebruik bewust niet het woord mooi, want of het ooit nog écht mooi is als je zo'n belangrijk persoon moet missen weet ik niet. Maar prettig, aangenaam, dat kan het zeker wel weer worden. Het kost alleen verdomd veel moeite.
Mag ik nog vragen waarom je alleen maar kort, heel kort, reageert op mijn bericht? Daar ben ik benieuwd naar.
woensdag 20 juni 2018 om 22:40
Ik was niet thuis en wilde toch kort iets reageren. Maar nu kan ik uitgebreider reageren.
Ik kan er niet tegen als mensen zoals red bulletje maar heel makkelijk van alles zeggen. Het wordt allemaal zo makkelijk gezegd zonder meestal zelf te weten hoe iets is. Natuurlijk begrijp ik wel dat als iemand 1 van de ouders heeft verloren dat dat net zoveel pijn doet als bij mij. Ik geef wel aan dat het ontbreken van beide ouders anders is dan 1. Omdat je dan vaak nog een onvoorwaardelijke band hebt met de andere ouder die achter blijft. Dat kan ook juist weer extra zorgen meebrengen. Dat begrijp ik best. Maar de onvoorwaardelijke band is er nog wel steeds en jullie (ouder en kind) kunnen nog steeds bij elkaar terecht. Of delen waarschijnlijk nog veel dingen samen. Ik kan me niet voorstellen dat je elkaar bv 10 jaar niet spreekt dan of dat je ouder nooit meer vraagt hoe het met je gaat of nooit meer iets laat horen. En dat is bij mij wel het geval. Dat maakt echt een groot verschil als die basis er helemaal niet meer is. Maar ik heb geen zin om me telkens weer te verdedigen hier voor. Ik denk dat iemand die in dezelfde situatie zit het wel beter begrijpt wat ik zeg.
Zelfmedelijden heb ik ook niet. Dat vind ik ook onterecht dat dat zomaar wordt gezegd. Ik heb niet voor deze situatie gekozen en ik heb ook niet gekozen dat ik hier doorheen moet. Ik doe mijn uiterste best en doe wat ik kan. Meer kan ik niet doen. Maar ik heb hier dus niet voor gekozen.
Prof hulp vind ik eigenlijk ook triest dat ik dat zou moeten zoeken. Ik ben nog steeds van mening dat ik veel meer zou hebben aan lieve mensen om me heen die zien wat het gemis van familie in houdt. En daar een stukje van zouden willen overnemen wbt interesse en aandacht. Ik denk dat ik daar het beste bij gebaat zou zijn.
Ik kan er niet tegen als mensen zoals red bulletje maar heel makkelijk van alles zeggen. Het wordt allemaal zo makkelijk gezegd zonder meestal zelf te weten hoe iets is. Natuurlijk begrijp ik wel dat als iemand 1 van de ouders heeft verloren dat dat net zoveel pijn doet als bij mij. Ik geef wel aan dat het ontbreken van beide ouders anders is dan 1. Omdat je dan vaak nog een onvoorwaardelijke band hebt met de andere ouder die achter blijft. Dat kan ook juist weer extra zorgen meebrengen. Dat begrijp ik best. Maar de onvoorwaardelijke band is er nog wel steeds en jullie (ouder en kind) kunnen nog steeds bij elkaar terecht. Of delen waarschijnlijk nog veel dingen samen. Ik kan me niet voorstellen dat je elkaar bv 10 jaar niet spreekt dan of dat je ouder nooit meer vraagt hoe het met je gaat of nooit meer iets laat horen. En dat is bij mij wel het geval. Dat maakt echt een groot verschil als die basis er helemaal niet meer is. Maar ik heb geen zin om me telkens weer te verdedigen hier voor. Ik denk dat iemand die in dezelfde situatie zit het wel beter begrijpt wat ik zeg.
Zelfmedelijden heb ik ook niet. Dat vind ik ook onterecht dat dat zomaar wordt gezegd. Ik heb niet voor deze situatie gekozen en ik heb ook niet gekozen dat ik hier doorheen moet. Ik doe mijn uiterste best en doe wat ik kan. Meer kan ik niet doen. Maar ik heb hier dus niet voor gekozen.
Prof hulp vind ik eigenlijk ook triest dat ik dat zou moeten zoeken. Ik ben nog steeds van mening dat ik veel meer zou hebben aan lieve mensen om me heen die zien wat het gemis van familie in houdt. En daar een stukje van zouden willen overnemen wbt interesse en aandacht. Ik denk dat ik daar het beste bij gebaat zou zijn.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 20-06-2018 23:05
0.14% gewijzigd
woensdag 20 juni 2018 om 22:51
Naar mijn mening heb je bij het verliezen van een ouder op jonge leeftijd veel minder dingen meegemaakt samen. Dat betekent dat je op jonge leeftijd meer alleen moet doen. Als je helemaal geen ouders of familie hebt om dingen mee te delen dan is dat heel erg en ook erg eenzaam. Vind ik dan. Dat is wel het verschil tussen jonge of oude leeftijd vind ik.Woepsie96 schreef: ↑20-06-2018 22:03Sorry, dat wist ik niet. Lijkt me pijnlijk om dan zoiets te lezen.
Net als dat het voor mij en de andere schrijfsters pijnlijk is om te lezen dat ons verdriet er minder toe zou doen.
Misschien is het voor hen wel nog heftiger dan voor ons; zij hebben immers meer met hun ouder meegemaakt, die band was wellicht sterker. Maar dat weten we niet, dat hebben wij zelf immers nooit meegemaakt, hoe het is om een ouder te verliezen op die leeftijd.
Maar dat wil niet zeggen dat hun verdriet minder is dan dat van mij, of dan dat van jou.
Wat ik duidelijk wil maken is dat je vooral moet proberen te kijken naar de mooie, fijne dingen. Voor mezelf is dat bijvoorbeeld dat ik mijn moeder niet meer heb kunnen vertellen dat ik geslaagd ben, maar ik heb nog wél met haar de jurk voor mijn diplomering uitgezocht. Ik heb in het laatste jaar van haar leven veel voor haar kunnen betekenen en zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid.
Het klinkt voor mij alsof jouw vader ook een beetje je partner was, in zo'n opzicht dat hij je emotionele rots was, iets wat je mist bij je partner. Dat is enorm zwaar. Daarom ook het advies van mij, en vele anderen, om hulp te zoeken en vooral niet te stoppen totdat je je weer beter voelt. Dat is niet omdat we je zwak vinden- integendeel. Hulp zoeken is júist sterk en heel normaal. Wil je je heel je leven zo blijven voelen of wil je hard, héél hard werken, en weer een prettig leven krijgen?
Ik gebruik bewust niet het woord mooi, want of het ooit nog écht mooi is als je zo'n belangrijk persoon moet missen weet ik niet. Maar prettig, aangenaam, dat kan het zeker wel weer worden. Het kost alleen verdomd veel moeite.
Mag ik nog vragen waarom je alleen maar kort, heel kort, reageert op mijn bericht? Daar ben ik benieuwd naar.
Ik ben zeker blij met de dingen die ik met mijn vader heb meegemaakt. Er zijn zeker mooie dingen om op terug te kijken. Maar ik mis hem ook verschrikkelijk bij veel dingen die ik nu nog meemaak.
Mijn vader was eigenlijk een beetje mijn vader en moeder tegelijk. Omdat ik geen steun van mijn moeder had. Van hem wel. Hij was wel blij met mij en was wel geinteresseerd en zorgzaam. Hoe jij zegt dat hij een beetje als mijn partner was, zo heb ik het nooit gezien. Maar zo was het misschien wel een beetje op sommige vlakken wbt steun/interesse. Achteraf gezien was dat misschien ook niet helemaal hoe het hoort. Maar hij was in mijn leven de enige die er onvoorwaardelijk voor me was. Hij was inderdaad een beetje de emotionele rots. We leken ook heel veel op elkaar. Hadden niet veel woorden nodig. Allebei zijn/waren we ook introvert bv. We dachten ook vaak hetzelfde over dingen.
Sinds hij weg is gevallen plotseling is er nooit meer iemand voor in de plaats gekomen. Dat hoort je partner te zijn maar dat is in mijn geval niet. Verder heeft iedereen zijn eigen leven en hoor ik niet onvoorwaardelijk bij mensen.
Hulp zoeken tja. Ik heb al zoveel hulp gehad en heb al zoveel gedaan. Ik heb daar niet veel vertrouwen meer in door de vele ervaringen. Ik zou meer hebben aan lieve mensen om me heen.
woensdag 20 juni 2018 om 23:11
Yogo, je bent net een plaat met een kras. Ja, je zou meer hebben aan lieve mensen om je heen. Maar om wat voor reden dan ook, die heb je niet. Dus ga ajb professionele hulp zoeken en geef niet zo snel op. Je hebt een kind en hij is afhankelijk van jou. Als jij jezelf niet kunt redden, hoe denk je dat hij dat moet leren?
W.b. Redbulletje, ja, zij zegt inderdaad precies zoals zij dingen ervaart. En ja, dat is vaak wel recht voor z'n raap. Dat is jou ook niet vreemd. En dat zij haar vader moet missen is net zo erg als dat jij die moet missen of dat ik die moet missen. En jij hebt nog een partner en een kind, een gezin. Als dat niet genoeg reden is om te knokken, dan weet ik het ook niet meer.
W.b. Redbulletje, ja, zij zegt inderdaad precies zoals zij dingen ervaart. En ja, dat is vaak wel recht voor z'n raap. Dat is jou ook niet vreemd. En dat zij haar vader moet missen is net zo erg als dat jij die moet missen of dat ik die moet missen. En jij hebt nog een partner en een kind, een gezin. Als dat niet genoeg reden is om te knokken, dan weet ik het ook niet meer.
woensdag 20 juni 2018 om 23:14
Wat verdrietig dat je dit hebt meegemaakt. En moeilijk ook op jonge leeftijd. Ik weet je achtergrond niet. Was je moeder ziek of is ze plotseling overleden? Hopelijk heb je lieve mensen om je heen waar je op terug kunt vallen.Woepsie96 schreef: ↑20-06-2018 15:23
Dit kan ik allemaal niet meer zeggen. Ik kan mijn lieve moeder niet meer vertellen dat éindelijk een diploma heb, zij zal nooit de geboorte van mijn kindje, of überhaupt een kleinkind, meemaken. Zij kan mij niet meer steunen bij het meemaken van mijn eerste echte baan, zij zal mij nooit de persoon zien worden die ik als volwassene zal zijn..
woensdag 20 juni 2018 om 23:19
Yogonaise, je verwart zelfmedelijden met zelfkastijding. Natuurlijk heb je je omstandigheden niet zelf gekozen of veroorzaakt, maar zelfmedelijden heb je wel degelijk. Zoveel zelfs dat je in je laatste post letterlijk aangeeft liever in wrok te blijven hangen dan actief iets aan je situatie te veranderen door bijvoorbeeld hulp te zoeken.
Anderen moeten jou maar redden, want zelf wil je het niet meer.
Ik heb akelig nieuws voor je: dat gaat niet gebeuren. Je duwt mensen alleen maar steeds verder van je af met je ongerichte boosheid, je gebrek aan empathie (waar je dat anderen juist verwijt) en je niet aflatende zelfbeklag. Daarmee hou je je eigen eenzaamheid juist in stand.
Maar zelfs als je daarmee zou ophouden, zul je al dat nare werk dat rouwen nu eenmaal is zelf moeten doen. Rouwen is per definitie een proces dat ieder mens alleen ondergaat. Je zult jezelf aan je haren uit het moeras moeten trekken, net als de rest van de mensheid. Net als de andere rouwenden hier. Pas daarna zul je je beter gaan voelen.
Maar als ik lees hoe je je vastdraait in je eigen redenering en een keer of vijftig vrijwel letterlijk dezelfde tekst post in één topic, ben ik bang dat dat niet gaat gebeuren. Ik hou mijn hart vast voor je.
Anderen moeten jou maar redden, want zelf wil je het niet meer.
Ik heb akelig nieuws voor je: dat gaat niet gebeuren. Je duwt mensen alleen maar steeds verder van je af met je ongerichte boosheid, je gebrek aan empathie (waar je dat anderen juist verwijt) en je niet aflatende zelfbeklag. Daarmee hou je je eigen eenzaamheid juist in stand.
Maar zelfs als je daarmee zou ophouden, zul je al dat nare werk dat rouwen nu eenmaal is zelf moeten doen. Rouwen is per definitie een proces dat ieder mens alleen ondergaat. Je zult jezelf aan je haren uit het moeras moeten trekken, net als de rest van de mensheid. Net als de andere rouwenden hier. Pas daarna zul je je beter gaan voelen.
Maar als ik lees hoe je je vastdraait in je eigen redenering en een keer of vijftig vrijwel letterlijk dezelfde tekst post in één topic, ben ik bang dat dat niet gaat gebeuren. Ik hou mijn hart vast voor je.
woensdag 20 juni 2018 om 23:22
Lady_Day schreef: ↑20-06-2018 23:11Yogo, je bent net een plaat met een kras. Ja, je zou meer hebben aan lieve mensen om je heen. Maar om wat voor reden dan ook, die heb je niet. Dus ga ajb professionele hulp zoeken en geef niet zo snel op. Je hebt een kind en hij is afhankelijk van jou. Als jij jezelf niet kunt redden, hoe denk je dat hij dat moet leren?
W.b. Redbulletje, ja, zij zegt inderdaad precies zoals zij dingen ervaart. En ja, dat is vaak wel recht voor z'n raap. Dat is jou ook niet vreemd. En dat zij haar vader moet missen is net zo erg als dat jij die moet missen of dat ik die moet missen. En jij hebt nog een partner en een kind, een gezin. Als dat niet genoeg reden is om te knokken, dan weet ik het ook niet meer.
Ik ben geen kras op een plaat. Ik vertel gewoon de waarheid.
Misschien een stomme vergelijking maar ik was laatst bij een tuincentrum. Daar stond een bordje bij de konijntjes. Er stond bij dat als de kinderen niet meer veel naar de konijnen omkeken dat de ouders dan wel de verzorging op zich moesten nemen. Er stond op het kaartje dat de konijnen bij gebrek aan aandacht zich gingen terugtrekken en depressief konden worden. Nu, dat is precies wat er bij mij ook is gebeurd. Ik kan echt ook wel wat aandacht en zorgzaamheid gebruiken. Dat heb ik niet echt gehad helaas en nu dus een depressie.
Wat ik elke keer al zeg, ja het is ook pijnlijk als je je ouder verliest. Maar meestal blijft de andere ouder achter. Daar heb je dat vaak zorgen over. Maar je hoort nog steeds bij elkaar onvoorwaardelijk. Het is niet zo dat je elkaar nu 10 jaar niet meer spreekt of nooit meer contact hebt. Nooit meer interesse of aandacht hebt in elkaar. En dat is een groot verschil en wat ik bedoel. Maar daarin word ik helaas niet goed begrepen.
Ik ga elke dag over mijn grenzen heen dus ik denk dat ik al heel veel knok. Ik heb helaas niet de mogelijkheid om de hele dag onder mijn dekbed te liggen.
woensdag 20 juni 2018 om 23:24
Als mensen niet weten dat je geen steun of zorgzaamheid van je man krijgt, kunnen ze je daar ook niet in helpen.yogonaise schreef: ↑20-06-2018 06:58Dat mijn man niet zorgzaam is was nooit zo'n probleem. Ik kreeg de steun en zorgzaamheid wel van mijn vader. Ik kon altijd onvoorwaardelijk bij hem terecht. Toen hij weg viel bleek dat andere mensen niet echt betrokken waren. En mijn man was het met zijn autisme ook niet.
Dat weggaan gaat dus niet. Normaal gesproken kun je dan bij je familie terecht. Ik niet. Door de depressie heb ik geen werk dus geen inkomen. Ik vind dan niet zomaar andere woonruimte.
Andere mensen weten niets van de relatie tussen mijn man en mij. Maar ze weten wel dat er geen familie voor ons is met bijbehorende gemis. Bv geen opa oma voor mijn kind. Geen familie om iets mee te delen. Hierin hadden mensen een stuk socialer kunnseen zijn. Normaal kun je meestal bij familie terecht onvoorwaardelijk. Ik niet.
Jouw reactie geeft ook weer aan hoe niet sociaal veel mensen zijn. En staan niet stil bij wat ons gemis in houdt.
Van een hulpverlener kun je ook niet verwachten dat ze je problemen oplossen. Ze reiken je handvaten aan en dan moet je zelf aan de slag..
Mijn man is zwaar depressief geweest en ik had zelf het gevoel aan een dood paard te trekken. Kreeg er geen beweging in. En hij zag alles zwart.. uiteindelijk deed hij een poging tot zelfmoord. En volgde een crisisopname. Medicatie en therapie
En zijn eigen inzet bracht de verandering. Wat ik daarvoor ook deed hielp niet. En ja ik was kostwinner had 2 kinderen waar alle zorg op mij neerkwam.
Je hebt nu al die jaren een depressie en bent niet gelukkig, je vader komt niet terug hoe verdrietig en ellendig dat is. Je hebt geen contact met je moeder of verdere familie heel verdrietig maar gaat waarschijnlijk niet veranderen..
Die factoren kan je dus niet veranderen en zal je moeten accepteren en mee om moeten leren gaan.
Mijn man heeft veel baat gehad bij schema therapie.
Je situatie is klote maar de enige die verschil kan maken ben je zelf.
Dus terug naar de huisarts op zoek naar de juiste hulp!
christiana wijzigde dit bericht op 20-06-2018 23:34
0.07% gewijzigd
woensdag 20 juni 2018 om 23:24
hebjehaarookweer schreef: ↑20-06-2018 23:19Yogonaise, je verwart zelfmedelijden met zelfkastijding. Natuurlijk heb je je omstandigheden niet zelf gekozen of veroorzaakt, maar zelfmedelijden heb je wel degelijk. Zoveel zelfs dat je in je laatste post letterlijk aangeeft liever in wrok te blijven hangen dan actief iets aan je situatie te veranderen door bijvoorbeeld hulp te zoeken.
Anderen moeten jou maar redden, want zelf wil je het niet meer.
Ik heb akelig nieuws voor je: dat gaat niet gebeuren. Je duwt mensen alleen maar steeds verder van je af met je ongerichte boosheid, je gebrek aan empathie (waar je dat anderen juist verwijt) en je niet aflatende zelfbeklag. Daarmee hou je je eigen eenzaamheid juist in stand.
Maar zelfs als je daarmee zou ophouden, zul je al dat nare werk dat rouwen nu eenmaal is zelf moeten doen. Rouwen is per definitie een proces dat ieder mens alleen ondergaat. Je zult jezelf aan je haren uit het moeras moeten trekken, net als de rest van de mensheid. Net als de andere rouwenden hier. Pas daarna zul je je beter gaan voelen.
Maar als ik lees hoe je je vastdraait in je eigen redenering en een keer of vijftig vrijwel letterlijk dezelfde tekst post in één topic, ben ik bang dat dat niet gaat gebeuren. Ik hou mijn hart vast voor je.
Ik deed/doe alles al zelf. Dat is juist de oorzaak van de depressie.
woensdag 20 juni 2018 om 23:28
Bedankt voor je lieve post. Wat een moeilijke situatie heb je gehad!Christiana schreef: ↑20-06-2018 23:24Als mensen niet weten dat je geen steun of zorgzaamheid van je man krijgt, kunnen ze je daar ook niet in helpen.
Van een hulpverlener kun je ook niet verwachten dat ze je problemen oplossen. Ze reiken je handvaten aan en dan moet je zelf aan de slag..
Mijn man is zwaar depressief geweest en had zelf het gevoel aan een dood paard te trekken. Kreeg er geen beweging in. En hij zag alles zwart.. uiteindelijk deed hij een poging tot zelfmoord. En volgde een crisisopname. Medicatie en therapie
En zijn eigen inzet bracht de verandering. Wat ik daarvoor ook deed hielp niet. En ja ik was kostwinner had 2 kinderen waar alle zorg op mij neerkwam.
Je hebt nu al die jaren een depressie en bent niet gelukkig, je vader komt niet terug hoe verdrietig en ellendig dat is. Je hebt geen contact met je moeder of verdere familie heel verdrietig maar gaat waarschijnlijk niet veranderen..
Die factoren kan je dus niet veranderen en zal je moeten accepteren en mee om moeten leren gaan.
Mijn man heeft veel baat gehad bij schema therapie.
Je situatie is klote maar de enige die verschil kan maken ben je zelf.
Dus terug naar de huisarts op zoek naar de juiste hulp!
Ik ben kort na de geboorte van mijn zoontje al naar de huisarts geweest voor hulp. Ik dacht dat ik een pnd had. Maar helaas heeft hij het niet opgepakt. Hij laat me gewoon al 3 jaar aansukkelen. Dit was voor mij een laatste druppel om geen vertrouwen meer te hebben erin. Ik had de puf niet meer om weer terug te gaan helaas. Ik had/heb gewoon te veel aan mijn hoofd. Ik vind het wel heel erg dat hij het niet heeft opgepakt. Het kostte me echt moeite om die stap te zetten namelijk.
