Psyche
alle pijlers
Wat te doen als; je moeder overspannen is?!
dinsdag 12 oktober 2010 om 17:29
Hoi allemaal,
ik zal jullie een lang verhaal onthouden, maar om ergens te beginnen kan ik aangeven dat mijn moeder een vrouw is met een heel verleden. Op jonge leeftijd een ongeluk gehad waar ze een schedelbasisfractuur aan over heeft gehouden. Hierdoor tot op de dag van vandaag 100% afgekeurd en veel moeite met concentratie en druk(te).
Daarnaast ook een heel verleden met de schoonfamilie wat haar momenteel naar mijn idee nog altijd 'dwars' zit. Iets wat ze niet kan loslaten op een of andere manier.. (schijnbaar dus wel erg veel impact op haar gehad)
Ik durf bijna wel te stellen dat mijn moeder overspannen is. Daarnaast ook in de overgang, wat het voor haarzelf natuurlijk alleen nog maar moeilijker maakt. Al met al, toch wel een hele vervelende situatie niet alleen voor haar maar ook voor met name mijn vader. De mensen die mijn moeder lief heeft, zijn ook de mensen waar ze haar frustraties tegen uit en waar ze op een minder moment tegen 'tekeer' kan gaan.
Ik heb zelf een hulpverlenigsopleiding gevolgd en probeer daar waar nodig met m'n moeder te praten. Maar toch omdat ze zo dicht bij me staat en verhalen soms heel persoonlijk worden wil ik er ook graag wat afstand van nemen..
Ik weet dat ik verder zelf niks kan doen en dat mijn moeder zelf het heft in eigen handen heeft. Ik zou dan ook willen vragen of er mensen zijn die het verhaal miss herkennen en tips hebben wat ik mijn moeder kan adviseren om te doen?
Alvast heel erg bedankt!
Groetjes Myrth
ik zal jullie een lang verhaal onthouden, maar om ergens te beginnen kan ik aangeven dat mijn moeder een vrouw is met een heel verleden. Op jonge leeftijd een ongeluk gehad waar ze een schedelbasisfractuur aan over heeft gehouden. Hierdoor tot op de dag van vandaag 100% afgekeurd en veel moeite met concentratie en druk(te).
Daarnaast ook een heel verleden met de schoonfamilie wat haar momenteel naar mijn idee nog altijd 'dwars' zit. Iets wat ze niet kan loslaten op een of andere manier.. (schijnbaar dus wel erg veel impact op haar gehad)
Ik durf bijna wel te stellen dat mijn moeder overspannen is. Daarnaast ook in de overgang, wat het voor haarzelf natuurlijk alleen nog maar moeilijker maakt. Al met al, toch wel een hele vervelende situatie niet alleen voor haar maar ook voor met name mijn vader. De mensen die mijn moeder lief heeft, zijn ook de mensen waar ze haar frustraties tegen uit en waar ze op een minder moment tegen 'tekeer' kan gaan.
Ik heb zelf een hulpverlenigsopleiding gevolgd en probeer daar waar nodig met m'n moeder te praten. Maar toch omdat ze zo dicht bij me staat en verhalen soms heel persoonlijk worden wil ik er ook graag wat afstand van nemen..
Ik weet dat ik verder zelf niks kan doen en dat mijn moeder zelf het heft in eigen handen heeft. Ik zou dan ook willen vragen of er mensen zijn die het verhaal miss herkennen en tips hebben wat ik mijn moeder kan adviseren om te doen?
Alvast heel erg bedankt!
Groetjes Myrth
dinsdag 12 oktober 2010 om 17:38
misschien kun je een keer lang met haar praten, ook uitleggen dat jij te betrokken bent om jezelf er niet in te verliezen en haar helpen een goede therapeut te vinden voor haar probleem
ik zou proberen beetje bij beetje haar vertrouwen te winnen door haar eerst haar "emotionele" gelijk te geven; dwars tegen iemand ingaan heeft in zo'n situatie waarschijnlijk niet veel zin
hoe stelt je vader hier zich in op? veel mannen kiezen voor de kop-in-het-zand-strategie
in ieder geval sterkte
ik zou proberen beetje bij beetje haar vertrouwen te winnen door haar eerst haar "emotionele" gelijk te geven; dwars tegen iemand ingaan heeft in zo'n situatie waarschijnlijk niet veel zin
hoe stelt je vader hier zich in op? veel mannen kiezen voor de kop-in-het-zand-strategie
in ieder geval sterkte
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:20
Ik heb ervaring met het op me nemen van de rol van hulpverlener naar mijn ouders toe. Hoe is het voor je om in de rol van hulpverlener te zitten naar je moeder? Ik vertel je het een en ander over mijn ervaringen met mijn ouders, die ook niet op alle fronten verantwoordelijkheid nemen of aan het stuur van hun leven staan. Overigens zijn zij uit elkaar en hebben zij elk hun eigen thema's.
Ik heb in het verleden ook wel de rol van hulpverlener/adviseur op me genomen, maar raakte daar te gefrustreerd/emotioneel van doordat het toch niet werkte, zowel voor mijn vader/moeder niet, dus vooral voor mij niet. Als toeschouwer was het voor mij zo helder wat er op te pakken was, maar zij kwamen en komen weinig in beweging.
Ken je de theorie van de dramadriehoek uit je studie? Zo niet, google daar maar eens op. Ook een valkuil, die kan maken dat je juist haar gedrag en de rollenpatronen die er zijn in stand houdt. Ik zou zeggen: laat het los, stel waar nodig grenzen in hoe je met jou omgaat, het is haar ding en wees vooral haar dochter. Door je eigen gedrag te veranderen kan er een verandering bij een ander optreden. In ieder geval in patronen.
Ik heb ooit familieopstellingen gedaan, dat gaf me inzicht in de onderlinge verhoudingen en gedragingen en hebben me geholpen om meer los te laten en uit voor mij zware patronen te stappen. Ik denk dat het voor mij niet mogelijk is om die hulpverlening te bieden waardoor zij uit hun eigen gedoe komen. Het is hun proces, ik kan dat niet vlottrekken.
Hoe het nu is voor mij, en hoe is mijn contact nu met hen? Rustiger, evenwichtiger, gelijkwaardiger, gezelliger, meer ontspannen, zeker met mijn moeder. Maar ook wel moeilijk (zie een ander topic van mijzelf) omdat mijn vadere zover gaat dat hij echt niet voor zichzelf zorgt. Ik sta hem bij voor zover ik dat trek, maar richt mij niet op het veranderen van zijn gedrag, al is die verleiding wel groot. Gezien mijn beroep (ik werk als P&O-er) beschik ik over de vaardigheid om gesprekken aan te gaan over het handelen van iemand en ik heb de neiging om coachvragen te stellen. Mijn vader pikt dat overigens niet eens van mij.
Soms sta je te dicht bij iemand om de rol van hulpverlener en familielid te kunnen combineren. Dus ik ben nu vooral dochter.
Ik heb in het verleden ook wel de rol van hulpverlener/adviseur op me genomen, maar raakte daar te gefrustreerd/emotioneel van doordat het toch niet werkte, zowel voor mijn vader/moeder niet, dus vooral voor mij niet. Als toeschouwer was het voor mij zo helder wat er op te pakken was, maar zij kwamen en komen weinig in beweging.
Ken je de theorie van de dramadriehoek uit je studie? Zo niet, google daar maar eens op. Ook een valkuil, die kan maken dat je juist haar gedrag en de rollenpatronen die er zijn in stand houdt. Ik zou zeggen: laat het los, stel waar nodig grenzen in hoe je met jou omgaat, het is haar ding en wees vooral haar dochter. Door je eigen gedrag te veranderen kan er een verandering bij een ander optreden. In ieder geval in patronen.
Ik heb ooit familieopstellingen gedaan, dat gaf me inzicht in de onderlinge verhoudingen en gedragingen en hebben me geholpen om meer los te laten en uit voor mij zware patronen te stappen. Ik denk dat het voor mij niet mogelijk is om die hulpverlening te bieden waardoor zij uit hun eigen gedoe komen. Het is hun proces, ik kan dat niet vlottrekken.
Hoe het nu is voor mij, en hoe is mijn contact nu met hen? Rustiger, evenwichtiger, gelijkwaardiger, gezelliger, meer ontspannen, zeker met mijn moeder. Maar ook wel moeilijk (zie een ander topic van mijzelf) omdat mijn vadere zover gaat dat hij echt niet voor zichzelf zorgt. Ik sta hem bij voor zover ik dat trek, maar richt mij niet op het veranderen van zijn gedrag, al is die verleiding wel groot. Gezien mijn beroep (ik werk als P&O-er) beschik ik over de vaardigheid om gesprekken aan te gaan over het handelen van iemand en ik heb de neiging om coachvragen te stellen. Mijn vader pikt dat overigens niet eens van mij.
Soms sta je te dicht bij iemand om de rol van hulpverlener en familielid te kunnen combineren. Dus ik ben nu vooral dochter.
woensdag 13 oktober 2010 om 14:45
Hoi meiden,
bedankt voor jullie reactie en tips. Het is altijd fijn als je op sommige fronten even wat tips aangedragen krijgt.
@mangogogo; het valt mij op hoe koel mijn vader blijft in situaties met mijn moeder. Ik ben er van overtuigd dat ze ook veel leuke momenten beleven, maar ik kan me voorstellen dat eeuwig gezeur (ouwe koeien uit de sloot halen is mijn moeder goed in) ook erg vermoeiend voor hem kan zijn. Maar zoals ik al zei; hij laat het elke keer weer over zich heen komen. Op dergelijke momenten heb ik niet het gevoel dat hij ook maar een beetje de kans krijgt zijn mening te geven, want dan is mijn moeder zo overtuigd van haar gelijk. Misschien is die houding ook wel gegroeid bij mijn vader, omdat hij 'bang' is mijn moeder onderuit te schoffelen of omdat ie het idee heeft dat ze er toch niks mee doet.Vraag me weleens af of het juist niet een keer goed is als hij er op ingaat!?
@Eierdoppie; ik denk dat jij een heel goed punt geeft dat ik moet proberen ook bij m'n ouders te laten, en sinds ik (nu een jaar) uit huis ben gaat dat ook een heel stuk beter. Naast mij heb ik ook nog twee zussen die niet begrijpen waarom mijn moeder zo kan exploderen, en met de verhalen bij mij komen. Zij hebben niet dezelfde opleiding als ik en ik moet zeggen dat ik door mijn opleiding wel heel anders ben gaan kijken naar dergelijke situaties. Ik kan beide kanten begrijpen, mijn vader maar ook mijn moeder, terwijl mijn zussen alleen mijn moeder als de boe-man zien. En dat maakt het erg lastig...
bedankt voor jullie reactie en tips. Het is altijd fijn als je op sommige fronten even wat tips aangedragen krijgt.
@mangogogo; het valt mij op hoe koel mijn vader blijft in situaties met mijn moeder. Ik ben er van overtuigd dat ze ook veel leuke momenten beleven, maar ik kan me voorstellen dat eeuwig gezeur (ouwe koeien uit de sloot halen is mijn moeder goed in) ook erg vermoeiend voor hem kan zijn. Maar zoals ik al zei; hij laat het elke keer weer over zich heen komen. Op dergelijke momenten heb ik niet het gevoel dat hij ook maar een beetje de kans krijgt zijn mening te geven, want dan is mijn moeder zo overtuigd van haar gelijk. Misschien is die houding ook wel gegroeid bij mijn vader, omdat hij 'bang' is mijn moeder onderuit te schoffelen of omdat ie het idee heeft dat ze er toch niks mee doet.Vraag me weleens af of het juist niet een keer goed is als hij er op ingaat!?
@Eierdoppie; ik denk dat jij een heel goed punt geeft dat ik moet proberen ook bij m'n ouders te laten, en sinds ik (nu een jaar) uit huis ben gaat dat ook een heel stuk beter. Naast mij heb ik ook nog twee zussen die niet begrijpen waarom mijn moeder zo kan exploderen, en met de verhalen bij mij komen. Zij hebben niet dezelfde opleiding als ik en ik moet zeggen dat ik door mijn opleiding wel heel anders ben gaan kijken naar dergelijke situaties. Ik kan beide kanten begrijpen, mijn vader maar ook mijn moeder, terwijl mijn zussen alleen mijn moeder als de boe-man zien. En dat maakt het erg lastig...
woensdag 13 oktober 2010 om 15:02
Ik denk dat je wat afstand moet creeren. Als je moeder echt (professionele) hulp nodig heeft zal ze met een hulpverlener moeten praten.
Jij bent haar dochter, niet haar hulpverlener. (ook al ben je wel hulpverlener maar dat moet je hier niet zijn)
Mijn moeder heeft ook de gewoonte om ons, haar kinderen, te vertellen wat haar bezig houdt, inclusief alle problemen en hersenspinsels en dat kan enorm vermoeiend zijn. Juist omdat je niet kunt zeggen: oh het uur is voorbij, ik zie ik over twee weken weer.
Ze kan er bij ieder contact op terugkomen.
En in mijn geval kost het me meer energie om naar problemen van mijn moeder te luisteren, dan naar die van andere mensen.
(Ik weet niet of je hier iets mee kunt hoor, misschien werkt het bij jou heel anders)
Jij bent haar dochter, niet haar hulpverlener. (ook al ben je wel hulpverlener maar dat moet je hier niet zijn)
Mijn moeder heeft ook de gewoonte om ons, haar kinderen, te vertellen wat haar bezig houdt, inclusief alle problemen en hersenspinsels en dat kan enorm vermoeiend zijn. Juist omdat je niet kunt zeggen: oh het uur is voorbij, ik zie ik over twee weken weer.
Ze kan er bij ieder contact op terugkomen.
En in mijn geval kost het me meer energie om naar problemen van mijn moeder te luisteren, dan naar die van andere mensen.
(Ik weet niet of je hier iets mee kunt hoor, misschien werkt het bij jou heel anders)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 14 oktober 2010 om 17:07
zaterdag 16 oktober 2010 om 12:00
De laatste zin neem ik terug. Ze geeft zelf aan zich bijna overspannen te voelen.
Ik moet me ervoor afschermen. Ze had iets met oma waarover ze zich druk maakte en ik wil al bijna zeggen: dan kijk ik zo wel even bij oma, maar ik moet het niet doen!
(ja ik moet sowieso naar oma vandaag maar moet me niet gaan bemoeien met dingen die moeder en oma hebben)
Dus Moon: houd afstand.
(zit lekker in mezelf te praten hier)
Ik moet me ervoor afschermen. Ze had iets met oma waarover ze zich druk maakte en ik wil al bijna zeggen: dan kijk ik zo wel even bij oma, maar ik moet het niet doen!
(ja ik moet sowieso naar oma vandaag maar moet me niet gaan bemoeien met dingen die moeder en oma hebben)
Dus Moon: houd afstand.
(zit lekker in mezelf te praten hier)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
