Psyche
alle pijlers
Zo zwart.
vrijdag 16 oktober 2009 om 23:50
Lieve Viva-ers.
Ik zit er vreselijk doorheen. Voel me al een jaar ontzettend naar, de goede dagen worden steeds schaarser.
Zo verschrikkelijk zwart, zwaar. Verdriet. Pijn. Frustratie. Eenzaamheid.
Gruwelijke stemmingswisselingen. Verander steeds van mening over mezelf. Ken mezelf niet, weet niet welke kant ik op moet. Kan niet meer genieten van dingen. Alles doet zeer. Lichamelijk en geestelijk. Ik werk nog wel steeds, voor mijn ritme. Twee dagen per week. Want of ik nou in bed blijf liggen, of de deur uit ga; het gevoel blijft hetzelfde.
Dus kan ik net zo goed wat doen
De dagen dat ik niet werk, slaap ik. Huil ik, voel ik me doodziek.
Ik ben zo moe, zo verschrikkelijk moe.
Ja ik heb therapie en ja ik heb medicatie. Het is dus geen schreeuw om hulp. (of eigenlijk toch wel)
De AD die ik nu slik brengt me niet zoveel. Dus ik ga nu de prozac proberen. Iemand hier misschien ervaringen mee?
Wilde gewoon even van me af schrijven.
Ik voel me zo verschrikkelijk ongelukkig. Ik kan bijna niet meer.
Bedankt voor het lezen.
Ik zit er vreselijk doorheen. Voel me al een jaar ontzettend naar, de goede dagen worden steeds schaarser.
Zo verschrikkelijk zwart, zwaar. Verdriet. Pijn. Frustratie. Eenzaamheid.
Gruwelijke stemmingswisselingen. Verander steeds van mening over mezelf. Ken mezelf niet, weet niet welke kant ik op moet. Kan niet meer genieten van dingen. Alles doet zeer. Lichamelijk en geestelijk. Ik werk nog wel steeds, voor mijn ritme. Twee dagen per week. Want of ik nou in bed blijf liggen, of de deur uit ga; het gevoel blijft hetzelfde.
Dus kan ik net zo goed wat doen
De dagen dat ik niet werk, slaap ik. Huil ik, voel ik me doodziek.
Ik ben zo moe, zo verschrikkelijk moe.
Ja ik heb therapie en ja ik heb medicatie. Het is dus geen schreeuw om hulp. (of eigenlijk toch wel)
De AD die ik nu slik brengt me niet zoveel. Dus ik ga nu de prozac proberen. Iemand hier misschien ervaringen mee?
Wilde gewoon even van me af schrijven.
Ik voel me zo verschrikkelijk ongelukkig. Ik kan bijna niet meer.
Bedankt voor het lezen.
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:04
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:10
Heel veel sterkte Sofie! en een hart onder de riem voor jou.
Wat knap dat je toch gaat werken ondanks dit gevoel, je moet dan wel heel veel doorzettingsvermogen hebben. Heb zelf geen ervaring met Prozac, heb je nu een vergelijkbare AD.
In het protocol staat Prozac aan het begin, dus er zijn nog veel meer middelen mogelijk en dus vast een juiste voor jou!
Wat knap dat je toch gaat werken ondanks dit gevoel, je moet dan wel heel veel doorzettingsvermogen hebben. Heb zelf geen ervaring met Prozac, heb je nu een vergelijkbare AD.
In het protocol staat Prozac aan het begin, dus er zijn nog veel meer middelen mogelijk en dus vast een juiste voor jou!
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:11
Wow Sofie dat klinkt heftig. Het klinkt misschien raar maar heb je wel eens yoga ofzo overwogen?? Gewoon, om je lijf weer eens even te voelen. Je voeten op de grond. Of van mijn part bolletjes planten in potten... je vingers in de aarde. Ik weet niet hoor, ik ken het gevoel niet.
Ik zou de behoefte hebben om in de prut te gaat zitten, omdat je zo geneigd bent in je hoofd te blijven en die gedachten draaien toch alleen maar rondjes.
In elk geval een
Ik zou de behoefte hebben om in de prut te gaat zitten, omdat je zo geneigd bent in je hoofd te blijven en die gedachten draaien toch alleen maar rondjes.
In elk geval een
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:27
Fijn jullie reacties. Bedankt voor het lezen en reageren.
Ik gebruik nu seroxat.
Je hebt zoveel, het is altijd gewoon even toetsen wat het beste werkt. Alleen het duurt zo lang.. Na 6 weken pas verschil en zo niet, dan weer afbouwen, opbouwen.
Ik ga wel eens naar de sauna, dat ontspant wel.
Yoga heb ik geprobeerd maar ik werd er zo onrustig van. Kreeg allemaal pijnen in mn lichaam. Misschien omdat ik mijn lijf niet goed ken?
Kan me ook moeilijk concentreren en dat frustreerde me bij yoga heel erg.
Ik kan gewoon niet met mijn emoties omgaan. Het is te heftig.
Ik moet ze er 'laten zijn', maar het is zo verschrikkelijk moeilijk.
Ik gebruik nu seroxat.
Je hebt zoveel, het is altijd gewoon even toetsen wat het beste werkt. Alleen het duurt zo lang.. Na 6 weken pas verschil en zo niet, dan weer afbouwen, opbouwen.
Ik ga wel eens naar de sauna, dat ontspant wel.
Yoga heb ik geprobeerd maar ik werd er zo onrustig van. Kreeg allemaal pijnen in mn lichaam. Misschien omdat ik mijn lijf niet goed ken?
Kan me ook moeilijk concentreren en dat frustreerde me bij yoga heel erg.
Ik kan gewoon niet met mijn emoties omgaan. Het is te heftig.
Ik moet ze er 'laten zijn', maar het is zo verschrikkelijk moeilijk.
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:49
Soms is de paniek zo groot. De wanhoop zo erg.
Wat als ik me niet meer beter ga voelen?
Het is zo lang geleden dat ik mijn laatste goede dag had. Op een goede dag kan ik weken teren, want dan weet ik weer waar k het voor doe. Dat is heerlijk om weer even onbezorgdheid en geluk te voelen.
Maar nu.. Ik weet niet meer hoe het voelt.
Wat als ik me niet meer beter ga voelen?
Het is zo lang geleden dat ik mijn laatste goede dag had. Op een goede dag kan ik weken teren, want dan weet ik weer waar k het voor doe. Dat is heerlijk om weer even onbezorgdheid en geluk te voelen.
Maar nu.. Ik weet niet meer hoe het voelt.
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:54
Ik lees dat je therapie hebt. En dat geklooi met medicatie, daar ga je je ook niet beter van voelen natuurlijk.
'Dit gevoel, dit grote verdriet, deze paniek... komt natuurlijk ergens uit voort. Kan je in de therapie wel een beetje je ei kwijt? Klikt het met de therapeut? Ik kan de paniek en de angst echt door je berichtjes heen voelen. Wat een machteloosheid.
'Je hebt je leven en je gemoedstoestand op dit moment niet in eigen hand... iets gaat er met jouw gevoel vandoor.
Hoe kan je dat weer in de hand krijgen? Hoe kan je je paniek in de kiem smoren?
Ik weet het niet, meissie. Ik weet wel dat het diep zit bij je. En ik vind het heel rot!
'Dit gevoel, dit grote verdriet, deze paniek... komt natuurlijk ergens uit voort. Kan je in de therapie wel een beetje je ei kwijt? Klikt het met de therapeut? Ik kan de paniek en de angst echt door je berichtjes heen voelen. Wat een machteloosheid.
'Je hebt je leven en je gemoedstoestand op dit moment niet in eigen hand... iets gaat er met jouw gevoel vandoor.
Hoe kan je dat weer in de hand krijgen? Hoe kan je je paniek in de kiem smoren?
Ik weet het niet, meissie. Ik weet wel dat het diep zit bij je. En ik vind het heel rot!
zaterdag 17 oktober 2009 om 00:59
Ja dat is een hele goede vraag Haas.
Ik probeer ook echt realistisch te zijn en rationeel te denken. Maar met dit zware overheersende gevoel is dat ook dubbel.
Het klikt met mijn therapeut en we zijn nu zoekende naar een wat intensievere behandeling voor mij.
Zal wel op een wachtlijst komen en blijf in die tijd gewoon bij huidige therapeut. Spreek hem maar 1x in de twee weken dus dat is lastig maar is op het moment niet anders..
Vind het heel fijn dat je reageert. En wat nuchtere, praktische vragen stelt. Zit er zo doorheen.
(ergens is het een schreeuw om hulp. 'alsjeblieft hoor mij. Neem me serieus.')
En nu is het nacht en zo stil, zwart en eenzaam.
Sorry dat ik blijf herhalen dat ik me zo naar voel.
Ik heb het idd niet in eigen hand nu. Vaak wel (gehad), maar nu totaal niet. Af en toe kan ik wat sturen, maar meestal word ik gewoon overdonderd door dit.
Mijn verstand en gevoel staan lijnrecht tegenover elkaar. Dat maakt het ook zo moeilijk.
En het is zo druk in mn hoofd, zo druk..
Ik probeer ook echt realistisch te zijn en rationeel te denken. Maar met dit zware overheersende gevoel is dat ook dubbel.
Het klikt met mijn therapeut en we zijn nu zoekende naar een wat intensievere behandeling voor mij.
Zal wel op een wachtlijst komen en blijf in die tijd gewoon bij huidige therapeut. Spreek hem maar 1x in de twee weken dus dat is lastig maar is op het moment niet anders..
Vind het heel fijn dat je reageert. En wat nuchtere, praktische vragen stelt. Zit er zo doorheen.
(ergens is het een schreeuw om hulp. 'alsjeblieft hoor mij. Neem me serieus.')
En nu is het nacht en zo stil, zwart en eenzaam.
Sorry dat ik blijf herhalen dat ik me zo naar voel.
Ik heb het idd niet in eigen hand nu. Vaak wel (gehad), maar nu totaal niet. Af en toe kan ik wat sturen, maar meestal word ik gewoon overdonderd door dit.
Mijn verstand en gevoel staan lijnrecht tegenover elkaar. Dat maakt het ook zo moeilijk.
En het is zo druk in mn hoofd, zo druk..
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:05
Fijn dat je intensievere behandeling krijgt... ik hoop dat het gauw voor elkaar is. Eens in de 2 weken lijkt me veel te weinig voor jou.
Woon je ook alleen Sofie? Heb je ouders of een vriendin die er voor je is? Ik hoop dat ik je geen pijn doe met deze vragen.
Zou bewegingstherapie iets voor jou zijn? Ik heb het gevoel dat je lijf en je hoofd ver bij elkaar vandaan zitten. Het zou mooi zijn als je weer "heel" werd. Zodat je het zwarte via je lijf naar buiten zou kunnen komen. Ik heb het gevoel dat je eigenlijk heel hard wilt schreeuwen en wilt slaan. maar dat dat niet gaat omdat je zo in je hoofd vast blijft zitten...
Ik weet niet hoe je je voelt. Ik heb een depressieve man maar dat is toch weer heel anders. Ik kan alleen maar toekijken of in jouw geval nu, "toelezen".
Ik wou dat ik je kon helpen. Een heel klein beetje van de pijn weg kon nemen.
Woon je ook alleen Sofie? Heb je ouders of een vriendin die er voor je is? Ik hoop dat ik je geen pijn doe met deze vragen.
Zou bewegingstherapie iets voor jou zijn? Ik heb het gevoel dat je lijf en je hoofd ver bij elkaar vandaan zitten. Het zou mooi zijn als je weer "heel" werd. Zodat je het zwarte via je lijf naar buiten zou kunnen komen. Ik heb het gevoel dat je eigenlijk heel hard wilt schreeuwen en wilt slaan. maar dat dat niet gaat omdat je zo in je hoofd vast blijft zitten...
Ik weet niet hoe je je voelt. Ik heb een depressieve man maar dat is toch weer heel anders. Ik kan alleen maar toekijken of in jouw geval nu, "toelezen".
Ik wou dat ik je kon helpen. Een heel klein beetje van de pijn weg kon nemen.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:13
Ik woon samen met mijn vriend.
Hij is de enige zekerheid, sterke schakel in mijn leven momenteel. En mijn familie en vrienden. Erg rijk ben ik hiermee. Ik koester het ook.
Hmm. Bewegingstherapie. Klinkt goed. (heet dat ook gewoon zo?) In mijn volgende (dag) behandeling krijg ik ook P.M.T
Weet niet of je dat kent, maar dan is er ook ruimte voor beweging. Voor je lichaam.
Ben wel erg wiebelig. Heftige stemmingswisselingen. De ene keer ga ik ergens helemaal voor, de andere keer sta ik er helemaal niet meer achter.
Moeilijk.
Wil heel veel proberen, maar moet ook uitkijken dat ik niet teveel ga 'uitproberen.'
Ja, lastig.
Wat is nou wijsheid?
Heb heel erg het gevoel dat er NU iets moet gebeuren. Of dat het niet al te lang meer moet duren, dit duistere zwarte gevoel.
Ik durf oprecht te zeggen dat ik keihard vecht. Ik werk, probeer mn ding te doen, als ik me niet al te slecht voel probeer ik toch mijn sociale contacten bij te houden.
Maar vaak lukt het ook niet. Ben ik veel alleen, omdat ik mensen niet kan toelaten.
Het kan dan gewoon niet.
Hee maar heftig, depressies bij je man. Ik ken ze, depressies.
Moet ook zwaar voor jou zijn.
Voor mijn vriend is het ook niet altijd makkelijk.
Hij is de enige zekerheid, sterke schakel in mijn leven momenteel. En mijn familie en vrienden. Erg rijk ben ik hiermee. Ik koester het ook.
Hmm. Bewegingstherapie. Klinkt goed. (heet dat ook gewoon zo?) In mijn volgende (dag) behandeling krijg ik ook P.M.T
Weet niet of je dat kent, maar dan is er ook ruimte voor beweging. Voor je lichaam.
Ben wel erg wiebelig. Heftige stemmingswisselingen. De ene keer ga ik ergens helemaal voor, de andere keer sta ik er helemaal niet meer achter.
Moeilijk.
Wil heel veel proberen, maar moet ook uitkijken dat ik niet teveel ga 'uitproberen.'
Ja, lastig.
Wat is nou wijsheid?
Heb heel erg het gevoel dat er NU iets moet gebeuren. Of dat het niet al te lang meer moet duren, dit duistere zwarte gevoel.
Ik durf oprecht te zeggen dat ik keihard vecht. Ik werk, probeer mn ding te doen, als ik me niet al te slecht voel probeer ik toch mijn sociale contacten bij te houden.
Maar vaak lukt het ook niet. Ben ik veel alleen, omdat ik mensen niet kan toelaten.
Het kan dan gewoon niet.
Hee maar heftig, depressies bij je man. Ik ken ze, depressies.
Moet ook zwaar voor jou zijn.
Voor mijn vriend is het ook niet altijd makkelijk.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:24
Wat fijn dat je een vriend hebt, en familie. Gelukkig mensen om je heen die je willen steunen... als jij ze toelaat.
Ik weet niet of het bewegingstherapie heet, misschien weet jouw therapeut wat goed bij jou zou passen. Ik heb het mijn man ook gezegd, die moet ook wat met zijn lijf gaan doen, alles zit zo vastgeroest.
'Maar mijn man is eigenwijs.
Ik kan me voorstellen dat je door je harde werken om je sociale contacten warm te houden, ook wel eens heel moe word. En dat mag je ook gerust zeggen tegen mensen: jôh, ik denk wel aan je maar afspreken zit er gewoon nu even niet in.
Het ís ook heftig om een depressieve partner te hebben. Wij hebben ook nog 3 jonge kinderen. En ik heb niet alleen een depressieve partner, ik zit ook met mijn eigen gevoel want ik voel me af en toe ongewaardeerd, onbemind en genegeerd.
Maar goed, dit terzijde.
Het is goed te lezen dat je voor van alles open staat. Alles kost energie, vooral als je depressief bent. Eigenlijk wil je gewoon de hele dag in bed liggen en geen gezeur aan je kop. Gelukkig ga je nog naar je werk.
Goed van je dat je inziet dat er wat gebeuren moet. En ik denk dat het je ook gaat lukken!
Intensievere therapie (de therapie die je noemt ken ik niet), andere medicatie.
Weet je zelf (niet dat je dat moet noemen hoor) waar je depressie vandaan komt??
Ik weet niet of het bewegingstherapie heet, misschien weet jouw therapeut wat goed bij jou zou passen. Ik heb het mijn man ook gezegd, die moet ook wat met zijn lijf gaan doen, alles zit zo vastgeroest.
'Maar mijn man is eigenwijs.
Ik kan me voorstellen dat je door je harde werken om je sociale contacten warm te houden, ook wel eens heel moe word. En dat mag je ook gerust zeggen tegen mensen: jôh, ik denk wel aan je maar afspreken zit er gewoon nu even niet in.
Het ís ook heftig om een depressieve partner te hebben. Wij hebben ook nog 3 jonge kinderen. En ik heb niet alleen een depressieve partner, ik zit ook met mijn eigen gevoel want ik voel me af en toe ongewaardeerd, onbemind en genegeerd.
Maar goed, dit terzijde.
Het is goed te lezen dat je voor van alles open staat. Alles kost energie, vooral als je depressief bent. Eigenlijk wil je gewoon de hele dag in bed liggen en geen gezeur aan je kop. Gelukkig ga je nog naar je werk.
Goed van je dat je inziet dat er wat gebeuren moet. En ik denk dat het je ook gaat lukken!
Intensievere therapie (de therapie die je noemt ken ik niet), andere medicatie.
Weet je zelf (niet dat je dat moet noemen hoor) waar je depressie vandaan komt??
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:37
He gats, wat zwaar. Ook nog drie jonge kids.
Is je man al lang depressief?
Kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt. Krijg je wel hulp van buitenaf?
En zijn er nog dagen dat jij wel een goede tijd met je man hebt? Kunnen lachen, flirten, ed.
Weet je, ik ben eigenlijk ontzettend moe en kwetsbaar nu.
Hoor constant van alle kanten;
Veel dingen blijven doen hoor, denk aan je ritme, ga sociale contacten niet uit de weg, ga hardlopen.
Ik moet de hele tijd zoveel. Het is nooit goed. Genoeg.
Zo voelt het vaak.
Wil verder hier geen verkeerde uitspraken doen, maar ik merk dat mijn doodswens steeds meer op de voorgrond treedt.
Moedeloos. Verdrietig.
En ik kan het niet hoor. Heb nog steeds (gelukkig) het morele/rationele besef dat mensen mij niet kunnen missen. Dat ik het ze niet aan kan doen. Dat ik wil vechten.
En soms is dat even weg, dan zie ik dat nier meer. Dat is ontzettend beangstigend.
Ook moet ik nu de beslissing nemen of ik wel in dagbehandeling ga. Van 1 keer in de twee weken een uurtje, naar volle dagen per week.
Doelen stellen, trauma verwerking, pmt. Gadver. Intensief. Misschien wel te.
Spiegel zegt dat ik nu nog niet klaar ben met die behandeling. Ben nu te 'ziek'. Te kwetsbaar. Moet eerst sterker en stabiel worden.
Vechten.
'Harder. Dit is niet genoeg. Zwakkeling. Wil je beter worden of niet? Luister dan eens naar al die adviezen. Ga nou eens uit dat bed, lui varken. '
Die stemmen in mn hoofd maken me gek soms.
Het is nooit, nooit rustig.
Tja hoe het komt..
Het is ten eerste biologisch. Aan beide kanten bij mijn ouders/familie komen depressies ed voor.
Ben een erg gevoelig persoon. Als kind vond ik het leven al moeilijk. Vaak depressies al gehad.
Heb altijd mensen willen pleasen, nooit echt een eigen ik ontwikkeld.
Heftige dingen in mn jeugd meegemaakt.
Wel fijne ouders, maar ze hebben me nooit geleerd om te praten. Om mijn emoties te uiten.
Vandaar dat ik nu niet weet wat ik voel en of ik wel wat voel.
Is je man al lang depressief?
Kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt. Krijg je wel hulp van buitenaf?
En zijn er nog dagen dat jij wel een goede tijd met je man hebt? Kunnen lachen, flirten, ed.
Weet je, ik ben eigenlijk ontzettend moe en kwetsbaar nu.
Hoor constant van alle kanten;
Veel dingen blijven doen hoor, denk aan je ritme, ga sociale contacten niet uit de weg, ga hardlopen.
Ik moet de hele tijd zoveel. Het is nooit goed. Genoeg.
Zo voelt het vaak.
Wil verder hier geen verkeerde uitspraken doen, maar ik merk dat mijn doodswens steeds meer op de voorgrond treedt.
Moedeloos. Verdrietig.
En ik kan het niet hoor. Heb nog steeds (gelukkig) het morele/rationele besef dat mensen mij niet kunnen missen. Dat ik het ze niet aan kan doen. Dat ik wil vechten.
En soms is dat even weg, dan zie ik dat nier meer. Dat is ontzettend beangstigend.
Ook moet ik nu de beslissing nemen of ik wel in dagbehandeling ga. Van 1 keer in de twee weken een uurtje, naar volle dagen per week.
Doelen stellen, trauma verwerking, pmt. Gadver. Intensief. Misschien wel te.
Spiegel zegt dat ik nu nog niet klaar ben met die behandeling. Ben nu te 'ziek'. Te kwetsbaar. Moet eerst sterker en stabiel worden.
Vechten.
'Harder. Dit is niet genoeg. Zwakkeling. Wil je beter worden of niet? Luister dan eens naar al die adviezen. Ga nou eens uit dat bed, lui varken. '
Die stemmen in mn hoofd maken me gek soms.
Het is nooit, nooit rustig.
Tja hoe het komt..
Het is ten eerste biologisch. Aan beide kanten bij mijn ouders/familie komen depressies ed voor.
Ben een erg gevoelig persoon. Als kind vond ik het leven al moeilijk. Vaak depressies al gehad.
Heb altijd mensen willen pleasen, nooit echt een eigen ik ontwikkeld.
Heftige dingen in mn jeugd meegemaakt.
Wel fijne ouders, maar ze hebben me nooit geleerd om te praten. Om mijn emoties te uiten.
Vandaar dat ik nu niet weet wat ik voel en of ik wel wat voel.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:39
quote:Chatterly schreef op 17 oktober 2009 @ 01:32:
Heb vertrouwen in je medicijnen meid. Misschien word je er op dit moment alleen maar beroerder door, maar over een paar weken ziet jouw wereld er hopelijk een beetje beter uit als het aan gaat slaan. Wat een wanhopige post, ik voel met je mee :hug
Dankjewel.
Het geeft echt wat steun, deze reacties.
Het vervelende is dat ik eerst helemaal van mijn huidige AD af moet voordat ik met de prozac ga beginnen. Dat wil ik graag. Want wil weten of ik de AD wel nodig heb.
Klinkt gek, maar misschien heb ik meer aan een stemmingsstabilisator.
Maar mocht het toch echt ook daarbijhorend een serotonine tekort zijn, dan is dit wel vechten tegen de bierkaai.
Heb vertrouwen in je medicijnen meid. Misschien word je er op dit moment alleen maar beroerder door, maar over een paar weken ziet jouw wereld er hopelijk een beetje beter uit als het aan gaat slaan. Wat een wanhopige post, ik voel met je mee :hug
Dankjewel.
Het geeft echt wat steun, deze reacties.
Het vervelende is dat ik eerst helemaal van mijn huidige AD af moet voordat ik met de prozac ga beginnen. Dat wil ik graag. Want wil weten of ik de AD wel nodig heb.
Klinkt gek, maar misschien heb ik meer aan een stemmingsstabilisator.
Maar mocht het toch echt ook daarbijhorend een serotonine tekort zijn, dan is dit wel vechten tegen de bierkaai.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:43
Ik heb ook een heel donker jaar achter de rug. Ik slikte Efexor 225mg. Ik slik sinds 3 maanden (kan ff niet op de naam komen) en het gaat stukken beter met mij. Ja en ik heb ook therapie 1x in de 2 weken maar dat is voldoende voor mij omdat ik al zo'n lange geschiedenis achter de rug heb van depressies (had ook geen zin om vaker te gaan). Ik heb in het verleden ook Seroxat geslikt en dat was het niet voor mij. Dus wacht rustig af wat Seroxat voor jou doet. Ik wens je in ieder geval veel sterkte
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:47
Mijn man slikt nu een half jaar medicijnen. Maar ik denk dat hij al 6-7 jaar tegen de depressie aan zit. Er zijn dingen gebeurt, vooral op werk gebied, die aan zijn zelfvertrouwen hebben geknabbelt. Langzaam maar zeker is hij van een gelijkmatig persoon (nooit humeurig bv) in een tobbertje verandert.
We hebben zeker ook goede tijden. Zijn libido is superlaag maar bv vorig weekend waren we zonder kinderen. Lekker uit eten en toch ook weer goede sex gehad. Daar moet ik dan een tijdje op teren. Hij krijgt therapie, loopt bij een psychiater. Volgende week ga ik mee. Even vertellen waar ik tegen aan loop en welke concrete plannen er zijn.
Wow Sofie, dag therapie. Inderdaad heel intensief ik kan me voorstellen dat het idee je ook aanvliegt.
Toch is het ook wel heel goed voor je denk ik. Je bent een perfectionist denk ik, die constant aan zichzelf twijfelt. Je wilt het zo goed doen, vooral voor de buitenwereld en het lijkt wel nooit goed genoeg.
'Wat een beangstigend idee.
Die constante twijfel... die enorme druk die je op jezelf legt.
Fijn dat je een goede band met je ouders hebt, jammer dat ze je niet hebben leren praten... waarschijnlijk kunnen (konden) ze het zelf ook niet hè?
Wat akelig om te lezen dat je je als kind al zo voelde. Ik zie het in een bepaalde mate bij één van mijn kinderen ook. Dat het leven gewoon moeilijk is, niet ongedwongen.
Ik hoop zó dat die intensieve therapie gaan aanslaan bij jou. Stapje voor stapje meissie. Elke dag een stukje vooruit. En soms een stapje achteruit, dat kan niet anders... dat werkt gewoon zo.
We hebben zeker ook goede tijden. Zijn libido is superlaag maar bv vorig weekend waren we zonder kinderen. Lekker uit eten en toch ook weer goede sex gehad. Daar moet ik dan een tijdje op teren. Hij krijgt therapie, loopt bij een psychiater. Volgende week ga ik mee. Even vertellen waar ik tegen aan loop en welke concrete plannen er zijn.
Wow Sofie, dag therapie. Inderdaad heel intensief ik kan me voorstellen dat het idee je ook aanvliegt.
Toch is het ook wel heel goed voor je denk ik. Je bent een perfectionist denk ik, die constant aan zichzelf twijfelt. Je wilt het zo goed doen, vooral voor de buitenwereld en het lijkt wel nooit goed genoeg.
'Wat een beangstigend idee.
Die constante twijfel... die enorme druk die je op jezelf legt.
Fijn dat je een goede band met je ouders hebt, jammer dat ze je niet hebben leren praten... waarschijnlijk kunnen (konden) ze het zelf ook niet hè?
Wat akelig om te lezen dat je je als kind al zo voelde. Ik zie het in een bepaalde mate bij één van mijn kinderen ook. Dat het leven gewoon moeilijk is, niet ongedwongen.
Ik hoop zó dat die intensieve therapie gaan aanslaan bij jou. Stapje voor stapje meissie. Elke dag een stukje vooruit. En soms een stapje achteruit, dat kan niet anders... dat werkt gewoon zo.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:53
Dat is ook zwaar voor je haasje, ik neem mijn petje voor je af. Ik weet zelf hoe ik was toen ik in mijn diepste dal zat (ben ook bij mijn vriend weggegaan), en heb mijn ex echt niet met het respect behandelt die hij eigenlijk had verdient. Ja nu zie ik het maar toen niet. Daarom wil ik ook nooit meer met iemand samen wonen dat werkt voor mij niet. Echt respect hoor haasje
Sorry maar ik ga of topic
Sorry maar ik ga of topic
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:54
Fijn dat je wel de gelegenheid hebt om af en toe mee te gaan met de therapie. Dat het ook om jou mag draaien en je daarin je strubbelingen en twijfels ook gewoon mag aangeven.
Nooit goed genoeg.
Niet met mezelf door het leven kunnen. Terwijl ik het wel zelf moet doen.
It sucks. Maar morgen is er (helaas) weer een nieuwe dag.
Maar niet zo negatief Soof, misschien brengt ie wat anders. Dan alle andere dagen.
Dit weekend is mijn vriend vrij, dus even quality time. Al voel ik me erg schuldig. Dat ik zo ben. Al zo lang. Vind het zo zielig voor hem.
En mijn stemming overheerst momenteel zo erg. Ik weet niet, hoe ik ook mn best doe, ik schijn het uit te stralen. Kan het niet meer verbloemen.
Dat heb ik mijn hele leven, hoe zwaar ik het ook had, wel altijd gekund. Dus dat zegt genoeg over nu.
Dat het echt rete zwaar is.
Hoe lang nog.
Nooit goed genoeg.
Niet met mezelf door het leven kunnen. Terwijl ik het wel zelf moet doen.
It sucks. Maar morgen is er (helaas) weer een nieuwe dag.
Maar niet zo negatief Soof, misschien brengt ie wat anders. Dan alle andere dagen.
Dit weekend is mijn vriend vrij, dus even quality time. Al voel ik me erg schuldig. Dat ik zo ben. Al zo lang. Vind het zo zielig voor hem.
En mijn stemming overheerst momenteel zo erg. Ik weet niet, hoe ik ook mn best doe, ik schijn het uit te stralen. Kan het niet meer verbloemen.
Dat heb ik mijn hele leven, hoe zwaar ik het ook had, wel altijd gekund. Dus dat zegt genoeg over nu.
Dat het echt rete zwaar is.
Hoe lang nog.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:58
quote:mika65 schreef op 17 oktober 2009 @ 01:53:
Dat is ook zwaar voor je haasje, ik neem mijn petje voor je af. Ik weet zelf hoe ik was toen ik in mijn diepste dal zat (ben ook bij mijn vriend weggegaan), en heb mijn ex echt niet met het respect behandelt die hij eigenlijk had verdient. Ja nu zie ik het maar toen niet. Daarom wil ik ook nooit meer met iemand samen wonen dat werkt voor mij niet. Echt respect hoor haasje
Sorry maar ik ga of topic
Bedankt, lief van je!
Ik weet niet hoe een depressie voelt. Ik zal er ook vast niet altijd goed mee om gaan. Ik probeer wel "on speaking terms" te blijven met mijn man, ondanks dat hij eigenlijk in een hutje op de hei wil zitten.
We hebben laatst een zware week gehad. Ik had hem er bijna tijdelijk uit gezet. Ik heb de ogen uit mijn hoofd gejankt. Voelde me zó overbodig, zo ongeliefd.
Daar praten we dan over en dan gooien we de boel weer open.
Sorry hoor, ook even off topic!
Dat is ook zwaar voor je haasje, ik neem mijn petje voor je af. Ik weet zelf hoe ik was toen ik in mijn diepste dal zat (ben ook bij mijn vriend weggegaan), en heb mijn ex echt niet met het respect behandelt die hij eigenlijk had verdient. Ja nu zie ik het maar toen niet. Daarom wil ik ook nooit meer met iemand samen wonen dat werkt voor mij niet. Echt respect hoor haasje
Sorry maar ik ga of topic
Bedankt, lief van je!
Ik weet niet hoe een depressie voelt. Ik zal er ook vast niet altijd goed mee om gaan. Ik probeer wel "on speaking terms" te blijven met mijn man, ondanks dat hij eigenlijk in een hutje op de hei wil zitten.
We hebben laatst een zware week gehad. Ik had hem er bijna tijdelijk uit gezet. Ik heb de ogen uit mijn hoofd gejankt. Voelde me zó overbodig, zo ongeliefd.
Daar praten we dan over en dan gooien we de boel weer open.
Sorry hoor, ook even off topic!
zaterdag 17 oktober 2009 om 02:03
quote:_Sofie_ schreef op 17 oktober 2009 @ 01:54:
Fijn dat je wel de gelegenheid hebt om af en toe mee te gaan met de therapie. Dat het ook om jou mag draaien en je daarin je strubbelingen en twijfels ook gewoon mag aangeven.
Nooit goed genoeg.
Niet met mezelf door het leven kunnen. Terwijl ik het wel zelf moet doen.
It sucks. Maar morgen is er (helaas) weer een nieuwe dag.
Maar niet zo negatief Soof, misschien brengt ie wat anders. Dan alle andere dagen.
Dit weekend is mijn vriend vrij, dus even quality time. Al voel ik me erg schuldig. Dat ik zo ben. Al zo lang. Vind het zo zielig voor hem.
En mijn stemming overheerst momenteel zo erg. Ik weet niet, hoe ik ook mn best doe, ik schijn het uit te stralen. Kan het niet meer verbloemen.
Dat heb ik mijn hele leven, hoe zwaar ik het ook had, wel altijd gekund. Dus dat zegt genoeg over nu.
Dat het echt rete zwaar is.
Hoe lang nog.
Kan je er goed met je vriend over praten? Snapt hij het of vind hij bij tijd en wijle dat het maar eens over moet zijn?
Voelt hij zich ook wel eens ongeliefd en ongewaardeerd? Misschien kan jij dit niet beantwoorden hoor, ik ben gewoon benieuwd of er ruimte is bij jullie om dit soort dingen te bespreken.
Heb jij ook echt goede dagen? Dat je iets leuks kan doen met elkaar, dat je je een "gewoon" mens voelt, zeg maar?
Ik kan me wel voorstellen dat je het nu echt niet meer kunt verbloemen. Dat zou betekenen dat je een toneelstukje opvoert en ook dát kost weer extra energie.
Je hoeft het ook niet te verbloemen toch?? Hoe kan je nou mooi weer spelen terwijl je je van binnen diep zwart voelt?
Weten ze op je werk ook wat er met jou aan de hand is?
(veel vragen hè, ik ben een nieuwsgierig mens, en je hoeft écht niet op alles te antwoorden hoor!)
Fijn dat je wel de gelegenheid hebt om af en toe mee te gaan met de therapie. Dat het ook om jou mag draaien en je daarin je strubbelingen en twijfels ook gewoon mag aangeven.
Nooit goed genoeg.
Niet met mezelf door het leven kunnen. Terwijl ik het wel zelf moet doen.
It sucks. Maar morgen is er (helaas) weer een nieuwe dag.
Maar niet zo negatief Soof, misschien brengt ie wat anders. Dan alle andere dagen.
Dit weekend is mijn vriend vrij, dus even quality time. Al voel ik me erg schuldig. Dat ik zo ben. Al zo lang. Vind het zo zielig voor hem.
En mijn stemming overheerst momenteel zo erg. Ik weet niet, hoe ik ook mn best doe, ik schijn het uit te stralen. Kan het niet meer verbloemen.
Dat heb ik mijn hele leven, hoe zwaar ik het ook had, wel altijd gekund. Dus dat zegt genoeg over nu.
Dat het echt rete zwaar is.
Hoe lang nog.
Kan je er goed met je vriend over praten? Snapt hij het of vind hij bij tijd en wijle dat het maar eens over moet zijn?
Voelt hij zich ook wel eens ongeliefd en ongewaardeerd? Misschien kan jij dit niet beantwoorden hoor, ik ben gewoon benieuwd of er ruimte is bij jullie om dit soort dingen te bespreken.
Heb jij ook echt goede dagen? Dat je iets leuks kan doen met elkaar, dat je je een "gewoon" mens voelt, zeg maar?
Ik kan me wel voorstellen dat je het nu echt niet meer kunt verbloemen. Dat zou betekenen dat je een toneelstukje opvoert en ook dát kost weer extra energie.
Je hoeft het ook niet te verbloemen toch?? Hoe kan je nou mooi weer spelen terwijl je je van binnen diep zwart voelt?
Weten ze op je werk ook wat er met jou aan de hand is?
(veel vragen hè, ik ben een nieuwsgierig mens, en je hoeft écht niet op alles te antwoorden hoor!)
