Psyche
alle pijlers
Zus wil niet meer leven
dinsdag 17 december 2013 14:05
Mijn zus heeft ernstige complexe PTSS als gevolg van ernstige emotionele verwaarlozing vroeger. Ze heeft eigenlijk nooit echt willen leven. Ze is nu 41, getrouwd en heeft drie jonge kinderen. Sinds een jaar of zo, gaat het steeds meer bergafwaarts met haar. Ze heeft voortdurend een gevecht in haar hoofd dat e niet wil leven en niet mag leven en alles haar schuld is. Ze verwond zichzelf ernstig en in het voorjaar kwam ze op een punt dat ze niet meer at en dronk. De buurvrouw heeft haar meegesleurd naar de huisarts en die heeft haar onmiddellijk laten opnemen. Ze was wel al die tijd in behandeling, één keer per week ging ze naar een peut. Maar ze doet al heel haar leven of er niks aan de hand is en denkt ook dat ze zich aanstelt. Zo lang ze nog kan rondlopen, is er niks aan de hand.
Ze is vier maanden opgenomen geweest. Na die maanden ging het een heel klein beetje beter. Een grote domper was, dat een opname in een speciaal centrum voor haar aandoening, niet door ging, omdat ze er te ernstig aan toe was.
Ze ging dus maar weer naar huis. Daar kan ze het echter helemaal niet aan en na drie weken was ze al weer 'rijp' voor een opname. Maar dat wil ze ook haar kinderen weer niet aan doen.....ze kón er niet om vragen of er ja op zeggen.
Ze wil ook euthanasie, maar dat krijgt ze weer ws niet toegewezen. Haar psychiater zei dat gister tegen haar. Ze smste naar mij dat dat haar dwong tot het maken van andere keuzes.
Die avond, gisteravond, belde mijn pa met de mededeling dat hij slecht nieuws had....ik viel bijna van mijn stoel. Ik dacht mijn zus is dood. Maar nee, ze was niet dood. Ze had pillen genomen, maar ook een vriendin gebeld en dus zichzelf gered.
Het lijkt er op of dit een soort van poging was om zichzelf te redden uit de keuze tussen thuis blijven of toch weer een opname. Nu moet ze wel opgenomen, voorlopig in het ziekenhuis.
Haar man zei dat ze nu eindelijk wel vredig slaapt. Ze wilde zooooo graag rust. Psychiater heeft alles gedaan om haar die rust te geven door medicatie, maar niks had het gewenste effect. Nu heeft ze dus wel even rust. En ze leeft nog.
Zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt of meemaken in hun omgeving? Ik heb erg behoefte om hier met anderen, naast mijn man en vriendinnen en mijn eigen hulpverlener, over te praten.
Ze is vier maanden opgenomen geweest. Na die maanden ging het een heel klein beetje beter. Een grote domper was, dat een opname in een speciaal centrum voor haar aandoening, niet door ging, omdat ze er te ernstig aan toe was.
Ze ging dus maar weer naar huis. Daar kan ze het echter helemaal niet aan en na drie weken was ze al weer 'rijp' voor een opname. Maar dat wil ze ook haar kinderen weer niet aan doen.....ze kón er niet om vragen of er ja op zeggen.
Ze wil ook euthanasie, maar dat krijgt ze weer ws niet toegewezen. Haar psychiater zei dat gister tegen haar. Ze smste naar mij dat dat haar dwong tot het maken van andere keuzes.
Die avond, gisteravond, belde mijn pa met de mededeling dat hij slecht nieuws had....ik viel bijna van mijn stoel. Ik dacht mijn zus is dood. Maar nee, ze was niet dood. Ze had pillen genomen, maar ook een vriendin gebeld en dus zichzelf gered.
Het lijkt er op of dit een soort van poging was om zichzelf te redden uit de keuze tussen thuis blijven of toch weer een opname. Nu moet ze wel opgenomen, voorlopig in het ziekenhuis.
Haar man zei dat ze nu eindelijk wel vredig slaapt. Ze wilde zooooo graag rust. Psychiater heeft alles gedaan om haar die rust te geven door medicatie, maar niks had het gewenste effect. Nu heeft ze dus wel even rust. En ze leeft nog.
Zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt of meemaken in hun omgeving? Ik heb erg behoefte om hier met anderen, naast mijn man en vriendinnen en mijn eigen hulpverlener, over te praten.
maandag 12 januari 2015 01:34
maandag 12 januari 2015 02:20
Geen ervaring mee. Maar wil je wel sterkte wensen TO . Ik heb zelf een zusje en snap volkomen hoe jij je voelt!
Ik heb wel een vraagje voor je: wat als je zus écht niet meer wil en het écht zat is? Want er zijn ook andere manieren om het leven te beëindigen..? :/ hoop van harte dat de opname haar goed doet.
Ik heb wel een vraagje voor je: wat als je zus écht niet meer wil en het écht zat is? Want er zijn ook andere manieren om het leven te beëindigen..? :/ hoop van harte dat de opname haar goed doet.
maandag 12 januari 2015 14:44
Heftige verhalen... Ik herken er zo veel in van een (ex-)vriendin van mij. Ik heb duidelijk niet zo veel ervaring met de psychiatrie, want ik nam altijd aan dat zij een behoorlijk uniek geval was. Zo heeft ze ook nog steeds geen duidelijke diagnose, ondanks verplichte opnames. Blijkbaar zijn haar problemen en haar 'oplossingen' ervoor (o.a. anorexie, automutilatie, omgeving meetrekken, 'HSP', niet echt dood willen maar ook niet willen leven) best veel voorkomend?
Enkele tips voor behandelende instellingen (CCE, Transit Ermelo) die hier zijn gegeven heb ik opgeslagen. Ik heb niet echt contact meer met haar (vanwege haar gedrag), maar misschien komen ze van pas, mocht ze toch weer een keer open staan voor behandeling.
Heel veel sterkte gewenst voor Naasteliefs en de andere reageerders die in een soortgelijke situatie zitten, maar ook voor degenen die zichzelf herkennen in de zus van Naasteliefs
Enkele tips voor behandelende instellingen (CCE, Transit Ermelo) die hier zijn gegeven heb ik opgeslagen. Ik heb niet echt contact meer met haar (vanwege haar gedrag), maar misschien komen ze van pas, mocht ze toch weer een keer open staan voor behandeling.
Heel veel sterkte gewenst voor Naasteliefs en de andere reageerders die in een soortgelijke situatie zitten, maar ook voor degenen die zichzelf herkennen in de zus van Naasteliefs
maandag 12 januari 2015 21:27
Ach Naasteliefs, wat zwaar dat het nog steeds allemaal zo doorgaat. Ik had gehoopt dat er misschien toch iets zou zijn veranderd, of op zijn minst wat stabieler was gebleven. Afstand nemen is het enige wat je nog kan doen, je kan niet elke keer blijven meegaan in haar cirkeltjes. Er is hulpverlening in het gezin, ook voor vader en de kinderen. Het blijft enorm verdrietig, dat wel, daarvoor een heel dikke en stevige knuffel
Veel sterkte.
Veel sterkte.
dinsdag 3 maart 2015 13:38
quote:Lisa077 schreef op 17 december 2013 @ 15:13:
Poeh wat heftig zeg!!! Wat moet dit vreselijk zijn voor alle betrokkenen.
Misschien een veel te praktische vraag, maar hoe staat haar partner erin en wie zorgt er tijdens een opname voor haar kinderen? Vangt haar partner dit in zijn eentje op of is er een uitgebreid netwerk?
Er is hulp en een netwerk.
Ondertussen gaat het nog steeds niet beter met haar.
Tussen haar en mij gaat het wel beter, ook in de grootste shit en ellende kan je nog samen koojes thee drinken.
Poeh wat heftig zeg!!! Wat moet dit vreselijk zijn voor alle betrokkenen.
Misschien een veel te praktische vraag, maar hoe staat haar partner erin en wie zorgt er tijdens een opname voor haar kinderen? Vangt haar partner dit in zijn eentje op of is er een uitgebreid netwerk?
Er is hulp en een netwerk.
Ondertussen gaat het nog steeds niet beter met haar.
Tussen haar en mij gaat het wel beter, ook in de grootste shit en ellende kan je nog samen koojes thee drinken.
dinsdag 10 maart 2015 08:16
Hej naasteliefs,
Heb nog niet gelezen wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Maar zag dat je weer schreef. We zaten toen in 2013 in een soort gelijke situatie....en volgens mij nog steeds.
Ook hier gaat het nog steeds slecht met mijn zus. 1,5 week terug weer een crisis....soms wordt ik er zo moedeloos van...
Heb nog niet gelezen wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Maar zag dat je weer schreef. We zaten toen in 2013 in een soort gelijke situatie....en volgens mij nog steeds.
Ook hier gaat het nog steeds slecht met mijn zus. 1,5 week terug weer een crisis....soms wordt ik er zo moedeloos van...
dinsdag 10 maart 2015 08:56
Voor mij is het een herkenbare situatie. Ik heb jarenlang een direct familielid gehad voor wie het leven te zwaar was. Ze heeft er enkele malen geprobeerd een einde aan te maken, maar heeft uiteindelijk een dusdanig slechte levenstijl gehad dat ze daaraan kwam te overlijden. Ik heb ook vaak gedacht, doe het dan maar dan heeft iedereen rust. Op een gegeven moment wordt je helemaal murw. De machteloosheid is killing. Probeer je momenten te pikken met haar, aan de rest kan je niet veel veranderen. Ik wens je veel sterkte.
zondag 5 april 2015 18:09
Ik heb je topic een tijdje gemeden omdat ik het even niet trok, maar vandaag weer alles bijgelezen. Jemig, wat heb jij een hoop meegemaakt met je zus in het laatste jaar. Knap en goed dat je voor jezelf een grens hebt getrokken en iets meer afstand probeert te nemen. Merk je dat dit je helpt en iets meer rust geeft in je eigen leven?
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
maandag 6 april 2015 20:13
@Roosje: ook bij jou gaat het nog steeds niet goed dus. Een ibs....dat hakt er vast weer erg in.
Ik merk dat, hoe erg alles ook is, het ook wel went. Maar de schokkende dingen en momenten blijven er wel inhakken.
@Kanon, bedankt voor je reactie en het lezen.
Poly, bedankt voor je verhaal en FollowTS voor de knuffel.
Mijn zus en ik hebben samen wel een nieuwe manier gevonden om te delen en elkaar te steunen.
Ze legt niet of minder een soort van impliciete hulpvraag meer bij mij. Zodat ik me niet meer geroepen voel om te helpen of advies te geven, waar ze vervolgens (zonder bewuste opzet) niks mee doet.
Door de andere manier van delen, is het voor mij een stuk minder zwaar.
En ik heb gerouwd om het verlies van de zus zoals ze eerder was.
Er is een stuk meer rust in mij.
Het lijkt nu iets stabieler te zijn bij haar.
En ze volgt de cursus "Vroeger en Verder".
Ik merk dat, hoe erg alles ook is, het ook wel went. Maar de schokkende dingen en momenten blijven er wel inhakken.
@Kanon, bedankt voor je reactie en het lezen.
Poly, bedankt voor je verhaal en FollowTS voor de knuffel.
Mijn zus en ik hebben samen wel een nieuwe manier gevonden om te delen en elkaar te steunen.
Ze legt niet of minder een soort van impliciete hulpvraag meer bij mij. Zodat ik me niet meer geroepen voel om te helpen of advies te geven, waar ze vervolgens (zonder bewuste opzet) niks mee doet.
Door de andere manier van delen, is het voor mij een stuk minder zwaar.
En ik heb gerouwd om het verlies van de zus zoals ze eerder was.
Er is een stuk meer rust in mij.
Het lijkt nu iets stabieler te zijn bij haar.
En ze volgt de cursus "Vroeger en Verder".
dinsdag 7 april 2015 00:06
ook hier herkenning. mijn vader heeft ook ptss. gisterochtend beb ik naar hem toe geraced (was thuis met (paas)verlof van opname ) want hij belde dat hij de gedachten weer had om er ee eind aan te maken. huilen huilen huilen en zeggen ik kan niet meer ik wil niet meer.
vandaag heb ik hem eerder dan gepland weer teruggebracht naar de instelling.
zo gaat het al 2 jr up en down. arbo arts probeert hem aan het werk te krijgen, terwijl hij geeneens kan functioneren in t dagelijks leven!!
mn pa is zo bang voor die gesprekken dat hij zich van kant wil maken als hij er al aan denkt. en die art snapt niet hoe ernstig het is. ik denk weleens als hij het doet, is het de schuld van de arts. zo word hij gepushed om te gaan functioneren, wat hij NIET KAN..
zit er flink mee.
vandaag heb ik hem eerder dan gepland weer teruggebracht naar de instelling.
zo gaat het al 2 jr up en down. arbo arts probeert hem aan het werk te krijgen, terwijl hij geeneens kan functioneren in t dagelijks leven!!
mn pa is zo bang voor die gesprekken dat hij zich van kant wil maken als hij er al aan denkt. en die art snapt niet hoe ernstig het is. ik denk weleens als hij het doet, is het de schuld van de arts. zo word hij gepushed om te gaan functioneren, wat hij NIET KAN..
zit er flink mee.
zaterdag 11 april 2015 09:51
quote:bucklebunny schreef op 07 april 2015 @ 00:06:
ook hier herkenning. mijn vader heeft ook ptss. gisterochtend beb ik naar hem toe geraced (was thuis met (paas)verlof van opname ) want hij belde dat hij de gedachten weer had om er ee eind aan te maken. huilen huilen huilen en zeggen ik kan niet meer ik wil niet meer.
vandaag heb ik hem eerder dan gepland weer teruggebracht naar de instelling.
zo gaat het al 2 jr up en down. arbo arts probeert hem aan het werk te krijgen, terwijl hij geeneens kan functioneren in t dagelijks leven!!
mn pa is zo bang voor die gesprekken dat hij zich van kant wil maken als hij er al aan denkt. en die art snapt niet hoe ernstig het is. ik denk weleens als hij het doet, is het de schuld van de arts. zo word hij gepushed om te gaan functioneren, wat hij NIET KAN..
zit er flink mee.Als je pa al zich van kant wil maken als hij een paar dagen thuis is lijkt het me wat te ver gaan om de arts de schuld te geven als hij uiteindelijk een succesvolle poging doet.
ook hier herkenning. mijn vader heeft ook ptss. gisterochtend beb ik naar hem toe geraced (was thuis met (paas)verlof van opname ) want hij belde dat hij de gedachten weer had om er ee eind aan te maken. huilen huilen huilen en zeggen ik kan niet meer ik wil niet meer.
vandaag heb ik hem eerder dan gepland weer teruggebracht naar de instelling.
zo gaat het al 2 jr up en down. arbo arts probeert hem aan het werk te krijgen, terwijl hij geeneens kan functioneren in t dagelijks leven!!
mn pa is zo bang voor die gesprekken dat hij zich van kant wil maken als hij er al aan denkt. en die art snapt niet hoe ernstig het is. ik denk weleens als hij het doet, is het de schuld van de arts. zo word hij gepushed om te gaan functioneren, wat hij NIET KAN..
zit er flink mee.Als je pa al zich van kant wil maken als hij een paar dagen thuis is lijkt het me wat te ver gaan om de arts de schuld te geven als hij uiteindelijk een succesvolle poging doet.
zaterdag 11 april 2015 11:00
quote:bucklebunny schreef op 07 april 2015 @ 00:06:
ook hier herkenning. mijn vader heeft ook ptss. gisterochtend beb ik naar hem toe geraced (was thuis met (paas)verlof van opname ) want hij belde dat hij de gedachten weer had om er ee eind aan te maken. huilen huilen huilen en zeggen ik kan niet meer ik wil niet meer.
vandaag heb ik hem eerder dan gepland weer teruggebracht naar de instelling.
zo gaat het al 2 jr up en down. arbo arts probeert hem aan het werk te krijgen, terwijl hij geeneens kan functioneren in t dagelijks leven!!
mn pa is zo bang voor die gesprekken dat hij zich van kant wil maken als hij er al aan denkt. en die art snapt niet hoe ernstig het is. ik denk weleens als hij het doet, is het de schuld van de arts. zo word hij gepushed om te gaan functioneren, wat hij NIET KAN..
zit er flink mee.Is jouw vader niet na twee jaar ziekte thuis niet in de WIA belandt van zijn werk ? Ieman die is opgenomen roepen ze dien nog op om te werken ? Hij zit toch niet voor niks in een instelling waar hij zorg krijgt.?
ook hier herkenning. mijn vader heeft ook ptss. gisterochtend beb ik naar hem toe geraced (was thuis met (paas)verlof van opname ) want hij belde dat hij de gedachten weer had om er ee eind aan te maken. huilen huilen huilen en zeggen ik kan niet meer ik wil niet meer.
vandaag heb ik hem eerder dan gepland weer teruggebracht naar de instelling.
zo gaat het al 2 jr up en down. arbo arts probeert hem aan het werk te krijgen, terwijl hij geeneens kan functioneren in t dagelijks leven!!
mn pa is zo bang voor die gesprekken dat hij zich van kant wil maken als hij er al aan denkt. en die art snapt niet hoe ernstig het is. ik denk weleens als hij het doet, is het de schuld van de arts. zo word hij gepushed om te gaan functioneren, wat hij NIET KAN..
zit er flink mee.Is jouw vader niet na twee jaar ziekte thuis niet in de WIA belandt van zijn werk ? Ieman die is opgenomen roepen ze dien nog op om te werken ? Hij zit toch niet voor niks in een instelling waar hij zorg krijgt.?
zaterdag 11 april 2015 16:21
Wauw, wat een verhalen allemaal. Ik word er stil van.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en een grote pluim voor degenen die zich eruitgeworsteld hebben.
Dat jullie nu elke dag opstaan, naar jullie werk gaan/voor het huis zorgen en voor jezelf eten klaarmaken mag best geprezen worden. Jullie mogen best even in de spiegel kijken vandaag en tegen jezelf zeggen: "Dat heb ik toch maar mooi gedaan!".
Bij sommige gevallen van mensen met zelfmoordneigingen is het zo ver dat ze waarschijnlijk nooit gelukkig kunnen zijn. Maar er zijn ook gevallen van mensen die zich gevangen voelden in hun situatie, maar als ze de situatie kunnen/durven verlaten wel een verder gelukkig leven hebben.
In Amerika bijvoorbeeld, hoor je steeds vaker over tieners in zwaar Christelijke gezinnen die zelfmoord plegen omdat hun ouders zich vijandig opstelden tegenover het feit dat zij homosexueel of transsexueel zijn. Er zijn ook mensen in dezelfde situatie die geen zelfmoord pleegden, maar nadat ze naar college gingen (waar dit veel meer geaccepteerd wordt), wel gelukkig zijn.
Hetzelfde geldt voor kinderen die gepest worden op een bepaalde school, maar daarna (weliswaar wel met hang-ups), toch een fijn leven lijden zodra ze niet meer met de pesters dagelijks opgesloten zijn in een klaslokaal.
Volgens mij is dit ook een beetje wat er met Antonie Kamerling is gebeurd: hij voelde zo veel stress over zijn baan en de verwachtingen die daarmee samen hingen, dat hij het niet meer aankon. Mocht hij hebben gezegd: "jongens bedankt, maar ik ga liever een jaar vakken vullen bij de lokale supermarkt", dan was hij na het doorbreken van de hachelijke situatie, misschien wel gaan redden. Echter, hij zat zo gevangen in zijn gedachtes en de angst te falen, dat hij dit niet meer kon zien.
Dit ontsnappen is overigens moeilijker voor mensen die al kinderen hebben, aangezien ze niet 'zo maar' kunnen zeggen: ik ga een jaar naar het buitenland, studie beginnen, andere leefomgeving/verwachtingen zoeken.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en een grote pluim voor degenen die zich eruitgeworsteld hebben.
Dat jullie nu elke dag opstaan, naar jullie werk gaan/voor het huis zorgen en voor jezelf eten klaarmaken mag best geprezen worden. Jullie mogen best even in de spiegel kijken vandaag en tegen jezelf zeggen: "Dat heb ik toch maar mooi gedaan!".
Bij sommige gevallen van mensen met zelfmoordneigingen is het zo ver dat ze waarschijnlijk nooit gelukkig kunnen zijn. Maar er zijn ook gevallen van mensen die zich gevangen voelden in hun situatie, maar als ze de situatie kunnen/durven verlaten wel een verder gelukkig leven hebben.
In Amerika bijvoorbeeld, hoor je steeds vaker over tieners in zwaar Christelijke gezinnen die zelfmoord plegen omdat hun ouders zich vijandig opstelden tegenover het feit dat zij homosexueel of transsexueel zijn. Er zijn ook mensen in dezelfde situatie die geen zelfmoord pleegden, maar nadat ze naar college gingen (waar dit veel meer geaccepteerd wordt), wel gelukkig zijn.
Hetzelfde geldt voor kinderen die gepest worden op een bepaalde school, maar daarna (weliswaar wel met hang-ups), toch een fijn leven lijden zodra ze niet meer met de pesters dagelijks opgesloten zijn in een klaslokaal.
Volgens mij is dit ook een beetje wat er met Antonie Kamerling is gebeurd: hij voelde zo veel stress over zijn baan en de verwachtingen die daarmee samen hingen, dat hij het niet meer aankon. Mocht hij hebben gezegd: "jongens bedankt, maar ik ga liever een jaar vakken vullen bij de lokale supermarkt", dan was hij na het doorbreken van de hachelijke situatie, misschien wel gaan redden. Echter, hij zat zo gevangen in zijn gedachtes en de angst te falen, dat hij dit niet meer kon zien.
Dit ontsnappen is overigens moeilijker voor mensen die al kinderen hebben, aangezien ze niet 'zo maar' kunnen zeggen: ik ga een jaar naar het buitenland, studie beginnen, andere leefomgeving/verwachtingen zoeken.
zondag 12 april 2015 01:22
Een depressie voelt alsof alle blijheid uit je gezogen is.Ik vecht al jarenlang tegen mijn depressie. Heb meerdere pogingen gedaan om van het pijnlijke leven af te zijn.Dan zijn er mensen die zeggen; is dat niet egoistisch? Maar is het niet egoistisch van de naaste omgeving om van ons te eisen dat we maar doorleven om hen geen pijn te doen terwijl we zelfd niet meer willen en elke dag innerlijke pijn hebben?
zondag 12 april 2015 09:53
Hier ook veel herkenning vanwege mijn broertje. Zo vaak al op rand van dood gelegen en vreselijke dingen meegemaakt.
Door de jaren heen heb ik het geaccepteerd zoals het is. Dit door begrip op te brengen en vaak denk ik ook wellicht is dit het lot wat hij moet dragen. Ik zorg niet meer, ik probeer niet meer te voorkomen.
In heel slechte periodes heb ik weleens gedacht laat het nu dan ook maar afgelopen zijn. Dit klinkt heel hard en soms begrijpen mensen dat ook niet.
Op dit moment zit hij weer in opname en gaat het redelijk.
Grappig dat je dat zegt To dat je tussen al die ellende ook gewoon samen thee kunt drinken en kletsen over niets. Herkenbaar.
Ik wil iedereen in dezelfde situatie als To sterkte wensen en een dikke knuffel.
Door de jaren heen heb ik het geaccepteerd zoals het is. Dit door begrip op te brengen en vaak denk ik ook wellicht is dit het lot wat hij moet dragen. Ik zorg niet meer, ik probeer niet meer te voorkomen.
In heel slechte periodes heb ik weleens gedacht laat het nu dan ook maar afgelopen zijn. Dit klinkt heel hard en soms begrijpen mensen dat ook niet.
Op dit moment zit hij weer in opname en gaat het redelijk.
Grappig dat je dat zegt To dat je tussen al die ellende ook gewoon samen thee kunt drinken en kletsen over niets. Herkenbaar.
Ik wil iedereen in dezelfde situatie als To sterkte wensen en een dikke knuffel.
zondag 12 april 2015 10:07
quote:emmetje2 schreef op 12 april 2015 @ 01:22:
Een depressie voelt alsof alle blijheid uit je gezogen is.Ik vecht al jarenlang tegen mijn depressie. Heb meerdere pogingen gedaan om van het pijnlijke leven af te zijn.Dan zijn er mensen die zeggen; is dat niet egoistisch? Maar is het niet egoistisch van de naaste omgeving om van ons te eisen dat we maar doorleven om hen geen pijn te doen terwijl we zelfd niet meer willen en elke dag innerlijke pijn hebben?Ja dat is best egoïstisch vind ik maar aan de andere kant denk ik ook als je dan écht écht écht dit leven wilt verlaten zorg dan ook dat het lukt i.p.v. tig pogingen doen die het telkens net niet zijn..
Een depressie voelt alsof alle blijheid uit je gezogen is.Ik vecht al jarenlang tegen mijn depressie. Heb meerdere pogingen gedaan om van het pijnlijke leven af te zijn.Dan zijn er mensen die zeggen; is dat niet egoistisch? Maar is het niet egoistisch van de naaste omgeving om van ons te eisen dat we maar doorleven om hen geen pijn te doen terwijl we zelfd niet meer willen en elke dag innerlijke pijn hebben?Ja dat is best egoïstisch vind ik maar aan de andere kant denk ik ook als je dan écht écht écht dit leven wilt verlaten zorg dan ook dat het lukt i.p.v. tig pogingen doen die het telkens net niet zijn..
woensdag 27 mei 2015 20:49
quote:Monti schreef op 12 april 2015 @ 09:53:
Door de jaren heen heb ik het geaccepteerd zoals het is. Dit door begrip op te brengen en vaak denk ik ook wellicht is dit het lot wat hij moet dragen. Ik zorg niet meer, ik probeer niet meer te voorkomen.
In heel slechte periodes heb ik weleens gedacht laat het nu dan ook maar afgelopen zijn. Dit klinkt heel hard en soms begrijpen mensen dat ook niet.
Een belangrijke boodschap, de bovenstaande.
Niemand lijkt haar te kunnen helpen.
Dus acceptatie is wat over blijft. Met vallen en opstaan. Soms ben ik haar weer te nabij en verdrink ik in wanhoop en machteloosheid. Dan moet ik me weer losrukken en agstand nemen.
Al twee jaar levend dood....
Dat zoiets bestaat.....dat wist ik niet. Zo'n erg psychisch lijden.
Door de jaren heen heb ik het geaccepteerd zoals het is. Dit door begrip op te brengen en vaak denk ik ook wellicht is dit het lot wat hij moet dragen. Ik zorg niet meer, ik probeer niet meer te voorkomen.
In heel slechte periodes heb ik weleens gedacht laat het nu dan ook maar afgelopen zijn. Dit klinkt heel hard en soms begrijpen mensen dat ook niet.
Een belangrijke boodschap, de bovenstaande.
Niemand lijkt haar te kunnen helpen.
Dus acceptatie is wat over blijft. Met vallen en opstaan. Soms ben ik haar weer te nabij en verdrink ik in wanhoop en machteloosheid. Dan moet ik me weer losrukken en agstand nemen.
Al twee jaar levend dood....
Dat zoiets bestaat.....dat wist ik niet. Zo'n erg psychisch lijden.
