Afgestudeerd, alleen en verdrietig.

Hoi forummers,



Zoals de titel al aangeeft; ik voel me zo alleen en verdrietig. Ik probeer er weerstand tegen te bieden en mezelf tot de orde te roepen, maar het lukt niet. Soms moet ik opeens huilen en weet dan niet eens goed hoe het komt en vind ik dat ik me aanstel.

Ik ben inmiddels 4 weken afgestudeerd na 7 jaar studeren ( eerst HBO en daarna universiteit). Ik heb maandenlang naar dit moment uitgekeken, wat zou ik opgelucht en blij zijn; eindelijk rust! Maar nu is het zover.... en ik voel me zo verdrietig, ondanks dat ik trots ben opmezelf dat ik het zover geschopt heb ( ben onzeker typje en dacht dat ik de universiteit nooit aan zou kunnen). Missschien komt het door het weer ( ben je vrij en dan die regen), gelukkig nu weer wat beter, het weer. Al mijn vriendinnen zijn aan het werk of met hun vriendje op vakantie. Dus kan weinig leuke dingen doen met hen. Ik zou ook zo graag ook op vakantie gaan, met een vriendin(nen) of met een vriendje ( heb geen relatie) maar dat lukt dus niet. Heb geprobeerd om toch ook nog even weg te gaan met vriendinnen en hun een voorstel gemaild om een weekje goedkoop in Nederland of Belgie weg te gaan. Maar allemaal hadden ze of te weinig geld voor een tweede vakantie of geen vrije dagen. En op de vrije momenten dat ik ze dan even zie is het altijd met hun vriendje erbij.. Ik voel me dan zo klote, al zullen ze het niet echt aan me merken ( ik ben altijd de vrolijke vriendin die grapjes maakt). Ook mijn drie broers hebben een relatie en als we dan met het gezin wat ondernemen, zij zijn erbij met aanhang en voel ik mezelf er een beetje bijhangen. Tijdens een afstudeeretentje door mijn ouders georganiseerd, voelde ik me zo alleen en heb zitten huilen op het toilet.. Voor de duidelijkheid, ik voel me dan ook een aansteller, maar het lukt me dan niet om die gevoelens tegen te houden.



De afgelopen weken heb ik maar een beetje gehangen, gelezen en DVD's gekeken. In de weekenden werk ik bij een bijbaantje. Ik wil gaan werken, maar vind dat ik eigenlijk ook nog even van de zon mag genieten na al die afstudeerperikelen.

Nu weet ik dus niet goed wat ik moet: moet ik gaan solliciteren op een baan op mijn niveau of moet ik een ander -tijdelijk- baantje zoeken en dan bijvoorbeeld een reis gaan maken? Ik wilde eigenlijk altijd nog graag een reis maken, maar liever toch niet in mijn eentje..... ondanks dat ik hoor dat contacten maken tijdens het reizen snel gaat.



Kortom: de wereld zou aan mijn voeten moeten liggen, maar waarom heb ik dat gevoel niet??! Ik mis meer dan ooit een vriendje ( ik heb zelfs gedacht om mijn laatste vriendje ,1,5 jaar geleden uitgeraakt, maar weer op te bellen - ik weet dat hij vrijgezel is- om het daar dan maar weer even leuk mee te hebben, ondanks dat k weet dat er geen serieuze relatie inzit. Erg fout ik weet het!) en mijn sociale omgeving is nog nooit zo relatiegebonden en serieus geweest als voorheen. Ik mis mijn vrijgezelle vriendinnen.



Herkent iemand deze situatie? Heeft er iemand tips om me beter te voelen en keuzes te maken? Bedankt!

Isa, dank je wel! Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen! Alleen met mezelf rekening houden, gekke gewaarwording zal dat zijn, dat ben ik namelijk totaal niet gewend!



Laura, je zit in hetzelfde schuitje.. Twijfel je over dezelfde dingen als ik?

Tatje! Ja dat is het ook vooral: dat ik denk ik doe even helemaal niets! En dat ik me daar dan schuldig over voel en dat weegt op een gegeven moment heel zwaar. Mensen om me heen zijn hard aan het werk en op vakantie en dan denk ik: Shit ik sta stil en doe niets en weet niet eens of ik een vakantie alleen durf te boeken/ of een reis kan maken. Een luxeprobleem eigenlijk. En idd na 7 jaar hard studeren mag je ook wel even HELEMAAL niets vind ik, misschien moet ik me dat meer voor houden. Maar met een zonnetje is dat makkelijker dan als het keihard regent en somber weer is.



Waar denken jij en je vriend heen te gaan? En wil je niet een tijdelijk baantje dan ofzo bijvoorbeeld?



Geniet van de rust. Ik ga het ook proberen, vandaag zal dat wel lukken met dat heerlijke weer.

Heb een heerlijk dagje vandaag gehad, met vriendin op het terras en lekker lang van het weer kunnen genieten. Ik hoop dat ik dat gevoel vast kan houden! Kon me vandaag weer even niet voorstellen dat ik zo verdrietig was.



Tatje, succes met het vinden van een fijne baan. Doe idd lekker rustig aan. Het blijft mooi weer als ik de verwachtingen mag geloven, dus dat is gunstig.



Isa, je hebt gelijk, ik moet mezelf ook goed kunnen vermaken, maar het is gek in mijn eentje blijf ik al snel thuis of in de omgeving, terwijl ik natuurlijk ook echt ergens heen kan gaan, ook in mijn eentje. Ik had pas zoiets ik liep alleen in de stad en dacht; ik pak een terrasje, uiteindelijk weerhield mij deze actie omdat ik dan alleen aan een tafeltje zou zitten. Voel ik me denk ik niet helemaal op mijn gemak.. Maar nu ik er zo over nadenk.. had ik gewoon moeten doen eigenlijk..

Pebbeltje, dank je wel voor je reactie. Het is precies zoals je zegt dat je je doelloos en alleen voelt. Die momenten heb ik tijdens mijn studie natuurlijk ook al wel. Maar dan stort je je op je studie, stage en scriptie en dan denk je; eerst dit maar eens afmaken, dan wordt het dadelijk allemaal beter en komt die vriend ook nog wel eens om het hoekje kijken.

Nou, ik kijk bij elk hoekje, maar ik zie hem nog niet. Niet dat een vriend mijn gevoel geheel zou op kunnen lossen, dat besef ik me terdege. Het lijkt me alleen zo fijn om 's avonds tegen iemand aan te kruipen, die zegt; meissie het komt allemaal wel goed, maak je niet zo druk.

Je vertelt dat je bij de huisarts bent geweest om er over te praten; had zij nog verder een advies? In ieder geval al fijn dat ze je begrijpt en emphatie toont! En welk gevoel zit jou dan dwars; Is dat vooral het gevoel dat je je alleen voelt of niet weet wat je wilt?

Ik weet niet of er bij mij perfectionisme aan ten grondslag ligt, ik ben niet echt perfectionistisch. Echter wel met enige regelmaat onzeker en faalangstig. Deze gevoelens bestaan al langere tijd. Er zijn bijvoorbeeld maar weinig dagen dat ik in de spiegel kijk dat ik écht blij ben met mezelf ( al weet ik rationeel gezien ook wel dat ik niet echt mag klagen) en wat betreft relaties is dat ook wel het geval. Dan denk ik als hij me echt beter leert kennen vindt ie me vast niet leuk meer en durf ik het vaak niet aan. Nu ik er over nadenk deze onzekere gevoelens ook meer moeten aanpakken.

Veel succes in ieder geval Pebbeltje en dank voor je reactie. Ben benieuwd hoe jouw vorderingen zullen zijn op dit gebied.



Wat betreft mijn gevoelens deze week. Die schommelen nogal! Het ene moment denk ik: Ok! Ik ga die reis maken! Ik kan het!! en voel ik me goed.

en 's nachts lig ik wel eens wakker en dan denk ik: Wil ik het wel écht? Kan ik het wel alleen? etc. En vervolgens blijf ik de volgende ochtend maar op mijn bed liggen en wil ik over NIETS nadenken.



Gelukkig kan ik er met mijn moeder goed over praten. Zij snapt me en probeert me erin te ondersteunen. Alleen zij vindt nu ook dat ik plan de campagne moet maken; wat wordt het reizen, werken?? Kom op, beslis wat! en daar heeft ze ook wel gelijk in.



Verder heb ik ook nog iets stoms gedaan, zoals ik al in mijn eerste bericht over vertelde. Ik heb TOCH het vriendje van 1,5 jaar geleden gesmst. Gewoon algemeen hoor van hoe het met hem gaat en of hij op vakantie is geweest, maar wel met de achterliggende gedachte dat ik hem misschien eens kan uitnodigen voor een drankje en wat troost en afleiding bij hem vindt. Al weet ik dat dan voor even zou zijn en ik het mezelf me er nog moeilijker mee maak. Gelukkig zit hij bijna altijd in het buitenland voor zijn werk en is een afspraak dus niet 123 gemaakt.. Dus misschien moet ik er verder maar niet op door gaan. Maar het eenzame gevoel is soms echt killing, zeker als je van je vriendinnetjes smsjes krijgt dat ze lekker met hun vriendje in de zon in het buitenland zitten, romantisch aan de rose en de tapas....