agressie maar wat is mijn aandeel?

Toffeetje, je wilt je ex graag helpen en steunen, dat is begrijpelijk. Maar het heeft weinig zin!! Het helpt even, voor de korte termijn, maar op de lange termijn hebben zowel jij als je ex ern iets aan. Je ex komt zo niet toe aan de onderliggende problemen, de problemen waar hij echt iets aan moet doen, en jij komt niet toe aan je eigen pijn en eigen leven. Hoe moeilijk het ook is, zie de afstand als iets wat jullie beiden helpt!!

hai toffeetje!

Eerst wil ik je even complimenteren met je beslissing! Echt heel goed dat je uit deze destructieve relatie hebt kunnen stappen! Maar nog lees ik uit je berichten dat je zijn lot je heel erg aantrekt, eigenlijk zou je het liefste het allemaal voor hem oplossen volgens mij..

Maar.. zoals je zelf ook wel weet, is hij de enige die zijn problemen kan oplossen! Als hij graag wil gaan sporten, maar het geld er niet vloor heeft, kan hij ook kiezen om bijvoorbeeld te gaan hardlopen, fietsen, wandelen, thuis oefeningen...

Ik heb ook het gevoel, dat hij allemaal heel zielig doet.. zodat hij weet dat hij die gevoelige plek bij jou raakt en dat je misschien weer bij hem terugkomt... Begrijp me niet verkeerd, het zal heel moelijk zijn voor hem. Maar jij bent niet de persoon hem daarbij te helpen.. je hebt het tenslotte niet voor niks uitgemaakt, probeer je schuld en zorgend gevoel wat meer los te laten zodat je jullie ex relatie echt kan gaan los laten! Nogmaals, het was de goede stap! Succes..

Ik ben al twee jaar weg. Was in het begin ook bezorgd om wat 'ie zou doen. Gelukkig had 'ie in de eerste maanden intensief psychische hulp.

Hij mailt nog steeds aan mij als 'ie ergens hoog mee zit.

Maar ik kan het niet oplossen voor hem, ik kan zijn leven niet goed maken. Dat moet 'ie zelf doen. Ook al kost hem dat zo ontzettend veel moeite.

Hoop dat jij ook die omslag kunt maken in jouw denken, dat híj zijn leven moet leven, en iemand anders zoeken om op te leunen als hij perse wil leunen.

he t valt niet mee!!

Maar één ding weet ik zeker, dat gaat je lukken!!

Toffeetje, het klinkt mij een beetje als een vorm van het helperssyndroom in de oren.

Je over-verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen en alles willen doen voor de ander ten koste van jezelf.



Veel vrouwen hebben daar last van en komen daardoor in destructieve relaties terecht.



Misschien moet je het daar ook eens over hebben bij de therapeut?



Ik heb er ook last van gehad hoor. En op het moment dat ik erachter kwam dat ik dat een beetje had (ook een paar destructive relaties gehad) werd me veel duidelijk.

Alleen het herkennen ervan lost al veel op.

Je kunt iemand verhalen aanhoren en begrip op brengen en hier en daar misschien heel en af toe iets voor die persoon doen. Maar je kunt niet het hele probleem voor die persoon oplossen. Het is ZIJN probleem dus HIJ moet ermee zien te dealen. Niet jij.

Hij had die problemen al voordat je hem leerde kennen, het komt niet door jou. Dus.. duidelijk dat hij er iets mee moet en niet jij.

Je hebt hem al de weg gewezen en een spiegel voorgehouden dat ie echt iets moet gaan doen met zijn problemen en dat is al heel knap van je! Meer hoef je echt niet te doen.

---

quote:toffeetje schreef op 22 mei 2008 @ 12:18:

Hai Teigera

ja je hebt gelijk... het is ook niet zo dat wel elkaar nu nog zien. ik bel hem alleen elke dag eventjes op te laten weten dat ik aan hem denk. Dat zou ik niet doen. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn problemen en zijn welzijn. Zo kom je nooit van hem los en gebruikt hij misschien binnenkort weer geweld tegen je.

--

Ben het niet eens met de vriend van, etc.



Maar statements dat het 'slachtoffer' nooit schuld heeft zijn klinklare onzin. Als ik een K1 fighter lang genoeg terg dat hij (of zij: sexier) een mietje is krijg ik vroeg of laat een klap voor mn bek... passive aggressive is de term...

quote:toffeetje schreef op 21 mei 2008 @ 14:32:

bedankt!

Ik hou me bij mijn beslissing, krijg gelukkig een hoop steun van iedereen en volgende week kan ik nara de psycholoog.

Maar zit enorm over hem in. Hij heeft niemand met wie hij kan praten( dat deed hij met mij) en heeft daarnaast al veel problemen. Ik zou hem willen helpen maar weet niet hoe. Vriendschap is te pijnlijk op het moment..

Ik wilde dat hij ook steun had..



Je hoeft je niet verantwoordelijk te voelen voor zijn welbevinden, en je hoeft hem ook niet te helpen. Daar zijn hulpverleners voor. Een relatie gebasseerd op het 'helpen' van de ander werkt NOOIT.



Ik heb zelf ook jaren geleden een relatie gehad met een verknipte man. Als drugsbaby geboren, geadopteerd, lukte niet bij zijn adoptief ouders, zelf verslaafd geraakt, criminele activiteiten, gevangenis etc etc etc. Maar ik dacht te zien hoe hij 'echt' was....Van mijn ouders mocht ik er niet mee omgaan (woonde nog thuis) dus deed ik het stiekem, want ik wilde hem 'helpen' net als jij. Na jou, lang verhaal kort, na een aantal keer bedrogen te zijn geweest en uiteindelijk ook een keer geslagen te zijn geweest omdat meneer niet geleerd had te communiceren tijdens een ruzie was voor mij de maat vol.

Je kunt iemand niet helpen, iemand moet ZICHZELF helpen, en pas als je stabiel bent en zelf gelukkig bent kun je het met een ander delen. Niet eerder.

De meneer waar ik een relatie mee had, daar is het nooit meer goed mee gekomen, doet nog steeds wat hij toen ook al deed, en ik was blij dat ik dat op tijd heb gezien. Het is een les voor altijd geworden, ik blijf verre van dat soort mensen, want dat brengt verdriet en er zit gewoon geen toekomst in. Bovendien, stel je voor dat je gaat samenwonen, kinderen krijgen dat is toch geen basis??? Word wakker meid, en zoek een leuke man, die zijn er genoeg. Waar je op kunt bouwen en waar toekomst in zit. Voor minder minder moet je het gewoon niet doen.