Allebei ongelukkig

We zijn nu 2,5 jaar samen. Zij (71) weduwe na 40 jaar huwelijk. Ik (78) gescheiden van derde relatie na 10 jaar. Ontmoet via datingsite. Na 4 maanden bij haar ingetrokken. Ik ben door financiele crisis berooid, heb alleen nog kleren, computer en fiets, plus een normaal pensioen. Zij is bemiddeld, heeft mooi appartement. We delen de maandelijkse uitgaven. Twee van mijn kinderen, mijn beste vriend en mijn familie hebben in eerste instantie geweigerd haar te ontmoeten, vonden het te snel gaan voor hen. Die beste vriend heeft na 33 jaar uiteindelijk de vriendschap beeindigd, na contacten met mijn ex waar ik niks van wist.
Al die afwijzingen waren voor ons allebei erg pijnlijk. Ze wil die twee kinderen nog steeds niet ontmoeten, ook al hebben ze via mij spijt betuigd. Ik had/heb verder weing vrienden. Die vindt ze helaas niet erg leuk. Ik ben in haar omgeving (kinderen, kleinkinderen, famile, vrienden) met open armen ontvangen. Ik kan het goed met hen vinden. Deze tegenstelling is langzaam maar zeker tussen ons ingekomen. Van haar kant is er nog maar heel weinig intimiteit van welke soort ook, terwijl ik er grote behoefte aan heb, iets dat ze weet van mij.
Dat alles leidt nu tot heftige ruzies. Zij verwijt mij dat ik mijn kinderen niet goed heb opgevoed, dat ik slecht voor mijn oude dag heb gezorgd, enz. Ik verwijt haar dat ze niet kan vergeven, dat ze mij haar opvattingen opdringt over “wat hoort”, enz. Ze heeft nu voorgesteld dat ik maar beter apart kan gaan wonen om daar mijn kinderen en vrienden te ontmoeten. Ik kan dat financieel niet opbrengen en ik wil niet bij een van mijn kinderen moeten intrekken. Bovendien vind ik dat dat de relatie in de waagschaal zet. Het idee om zo nu en dan met mijn koffertje voor een paar dagen terug te komen stoot mij heel erg tegen de borst. Van LATten naar samenwonen, ja, maar van samenwonen naar LATten, nee.
Ik weet dat ze vaak behoorlijk emotioneel reageert, heftig soms, en dat dit alles bij haar ook veel negatieve fysieke effecten geeft. Ik raak onzeker, angstig, ik reageer erg boos of ik trek me helemaal terug. Relatietherapie is voor haar absoluut onbespreekbaar. We voelen ons allebei machteloos, verdrietig, soms het gevoel dat we dit niet hadden moeten beginnen. Maar de stap zetten om ermee te stoppen doen we niet. Praten helpt nauwelijks. Ik heb zoiets van “we kunnen niet met elkaar en we kunnen niet zonder elkaar”. Want we kunnen het samen ook verschrikkelijk leuk hebben, plezier, uitgaan, probleempjes bespreken, naar het strand, hele leuke vacanties gehad, enz. En we maken ook nog wel plannen voor de komende tijd zoals een hondje erbij nemen, geplande vacantie definitief reserveren, enz.
Ik weet niet meer wat en hoe .......

Eerst maar reageren op de discussie jij of u. Voor mij maakthet niet uit wat iemand tegen mij zegt. Iemand kan “u” gebruiken op een sarcastische of denigrerende manier en dat is veel erger dan getutoyeerd te worden. Het respect is er wel of is er niet.
Dan ben ik opnieuw verbaasd en soms geamuseerd over de vooroordelen die over mij uitgestrooid zijn. Zo ben ik een sexbeluste profiteur genoemd, die uit is op een gemakkelijk leventje en zijn eisen heeft als er niks te eisen valt. Eerst maar die sexbelustheid. Ik gebruikte het woord intimiteiten. Dat zijn voor mij aanrakingen, lieve gebaren, even omhelzen, hand-in-hand lopen, blij zijn met elkaar. Sex? Och, is voor mij/ons niet meer belangrijk.
En dan profiteur. Zij betaalt niets voor mij. Ik draag gewoon de helft bij van alle kosten van wonen, energie, verzekeringen, belastingen, boodschappen, uitjes, vacanties, enzovoorts.
Natuurlijk zie ik ertegenop om weer alleen te staan met niet veel geld en geen spullen. Lijkt mij niet zo abnormaal. Ik heb dit genoemd om aan te geven wat onze situatie ingewikklder heeft gemaakt. Maar het is voor mij en voor haar geen reden om dan maar door te gaan. Er was en er is geen sprake van enige vorm van aalmoezen of medelijden.
Ik heb dit onderwerp geopend in de hoop dat ik enig advies kon krijgen hoe wij uit dit pijnlijke probleem kunnen komen. Ik had en heb er geen behoefte aan dat wie dan ook haar of mij veroordeelt.

Het is wel degelijk ook haar probleem want zij ziet er eveneens tegenop om weer alleen te komen staan. Daar is ze heel duidelijk in. En ook ons beider gevoel dat we het samen juist heel goed kunnen hebben!