Relaties
alle pijlers
Alleen voelen na scheiding
dinsdag 18 februari 2020 10:17
Ik heb vaker meegelezen hier en ik wil graag mijn verhaal kwijt. Voor herkenning, tips enz.
Ik ben een 38e jarige vrouw, ik ben 5 jaar geleden gescheiden en heb 2 kinderen van nu 10 en 12 jaar oud. Mijn ex en ik hebben een goed contact nu (en altijd gehad). We kunnen goed overleggen en goed praten samen, over de kinderen maar ook over andere dingen.
Mijn ex heeft al een jaar of 4 een nieuwe relatie, hij woont ook al samen en dat gaat ook goed.
De kinderen zijn wel vaker bij mij; ze zijn 1 avond + 1 middag in de week bij mijn ex en om het weekend van vrijdag tot en met zondagavond.
Ik zelf vind het best veel nu met de kinderen; puberen en huiswerk en daarbij werk ik 3,5 dag.
Zelf heb ik sinds dik 1 jaar een relatie en ook dat gaat heel erg goed. Hij heeft ook kinderen, dat gaat ook goed samen.
Dus eigenlijk niets te klagen. Toch voel ik mij heel vaak niet gelukkig. Er is na de scheiding zo'n gevoel van eenzaamheid in mij gekomen, zo lijkt het.
Ik heb wel vriendinnen maar die zijn getrouwd en hun eigen gezin. Ik hoorde bij de vriendengroep van mijn ex en daar deden we leuke dingen mee maar dat is weggevallen.
Ik heb niet zo'n super hechte band met mijn ouders. Er is niets qua ruzie ofzo, maar gewoon weinig contact. Ze zijn erg op zichzelf.
Nu ik zelf een fijne relatie heb voel ik me nog meer alleen.....hij heeft een vriendengroep, een fijne familie en ik weet ook wel dat ik erbij hoor. Maar voor mij voelt dit niet zo.
Ik ken vaak de verhalen en mensen niet waar ze het over hebben. Omdat mijn vriend en ik (nog) niet samen wonen en hij dicht bij zijn ouders woont mis ik vaak dingen (voor mijn gevoel). Ik heb bijna altijd de kinderen dus ik kan ook niets voor mezelf doen in de avond.
Het wordt misschien een lang omsamenhangend verhaal maar ik doe altijd vrolijk en ik ben echt dolgelukkig met mijn vriend.
Maar van binnen voel ik me zo eenzaam. Ik mis het gezinsleven wat je hebt als je getrouwd bent. Misschien veranderd dit als ik ook weer samenwoon maar dan nog heb je het samengestelde (wat soms lastig is).
Ik wil ook niet klagen want het gaat goed allemaal. Maar het eenzame gevoel is soms zo heftig.
Ik ben een 38e jarige vrouw, ik ben 5 jaar geleden gescheiden en heb 2 kinderen van nu 10 en 12 jaar oud. Mijn ex en ik hebben een goed contact nu (en altijd gehad). We kunnen goed overleggen en goed praten samen, over de kinderen maar ook over andere dingen.
Mijn ex heeft al een jaar of 4 een nieuwe relatie, hij woont ook al samen en dat gaat ook goed.
De kinderen zijn wel vaker bij mij; ze zijn 1 avond + 1 middag in de week bij mijn ex en om het weekend van vrijdag tot en met zondagavond.
Ik zelf vind het best veel nu met de kinderen; puberen en huiswerk en daarbij werk ik 3,5 dag.
Zelf heb ik sinds dik 1 jaar een relatie en ook dat gaat heel erg goed. Hij heeft ook kinderen, dat gaat ook goed samen.
Dus eigenlijk niets te klagen. Toch voel ik mij heel vaak niet gelukkig. Er is na de scheiding zo'n gevoel van eenzaamheid in mij gekomen, zo lijkt het.
Ik heb wel vriendinnen maar die zijn getrouwd en hun eigen gezin. Ik hoorde bij de vriendengroep van mijn ex en daar deden we leuke dingen mee maar dat is weggevallen.
Ik heb niet zo'n super hechte band met mijn ouders. Er is niets qua ruzie ofzo, maar gewoon weinig contact. Ze zijn erg op zichzelf.
Nu ik zelf een fijne relatie heb voel ik me nog meer alleen.....hij heeft een vriendengroep, een fijne familie en ik weet ook wel dat ik erbij hoor. Maar voor mij voelt dit niet zo.
Ik ken vaak de verhalen en mensen niet waar ze het over hebben. Omdat mijn vriend en ik (nog) niet samen wonen en hij dicht bij zijn ouders woont mis ik vaak dingen (voor mijn gevoel). Ik heb bijna altijd de kinderen dus ik kan ook niets voor mezelf doen in de avond.
Het wordt misschien een lang omsamenhangend verhaal maar ik doe altijd vrolijk en ik ben echt dolgelukkig met mijn vriend.
Maar van binnen voel ik me zo eenzaam. Ik mis het gezinsleven wat je hebt als je getrouwd bent. Misschien veranderd dit als ik ook weer samenwoon maar dan nog heb je het samengestelde (wat soms lastig is).
Ik wil ook niet klagen want het gaat goed allemaal. Maar het eenzame gevoel is soms zo heftig.
dinsdag 18 februari 2020 10:29
Dit zinnetje valt me vooral op: "Ik zelf vind het best veel nu met de kinderen; puberen en huiswerk en daarbij werk ik 3,5 dag.".
Het is ook veel. Ik vraag me dan ook af of je wel voldoende tijd voor jezelf hebt/neemt. Eenzaamheid herken ik, ook binnen mijn relatie. Het is iets dat je niet kwijtraakt door je tijd te vullen met werk en zorg en andere afleiding.
Wat mij hielp, is het uithouden met die eenzaamheid. Dus in mijn eentje op reis gaan (doe ik ook binnen mijn relatie), in mijn eentje eropuit. Die eenzaamheid omarmen, als onderdeel van mij. Want een ander kan dat gat nooit opvullen. Ik moet er zelf mee dealen. Ik neem er dan ook geregeld de tijd voor. Als ik dat niet doe, mezelf vol stop met werk, hobby's vriendinnen en wat al niet, dan loop ik vast. Dan gaat het schuren en wrikken en word ik ongelukkig.
Ik heb die tijd met mezelf echt nodig, om te ervaren dat het oké is om me zo te voelen. Want dat is het ook. Je verwacht nu dat het opgelost zal worden door een gezinsleven samen te stellen, door met je vriend samen te gaan wonen. Maar dat gaat het niet oplossen. Dat kun alleen jijzelf.
Het is ook veel. Ik vraag me dan ook af of je wel voldoende tijd voor jezelf hebt/neemt. Eenzaamheid herken ik, ook binnen mijn relatie. Het is iets dat je niet kwijtraakt door je tijd te vullen met werk en zorg en andere afleiding.
Wat mij hielp, is het uithouden met die eenzaamheid. Dus in mijn eentje op reis gaan (doe ik ook binnen mijn relatie), in mijn eentje eropuit. Die eenzaamheid omarmen, als onderdeel van mij. Want een ander kan dat gat nooit opvullen. Ik moet er zelf mee dealen. Ik neem er dan ook geregeld de tijd voor. Als ik dat niet doe, mezelf vol stop met werk, hobby's vriendinnen en wat al niet, dan loop ik vast. Dan gaat het schuren en wrikken en word ik ongelukkig.
Ik heb die tijd met mezelf echt nodig, om te ervaren dat het oké is om me zo te voelen. Want dat is het ook. Je verwacht nu dat het opgelost zal worden door een gezinsleven samen te stellen, door met je vriend samen te gaan wonen. Maar dat gaat het niet oplossen. Dat kun alleen jijzelf.
dinsdag 18 februari 2020 10:42
Ik heb nooit eerder op dit forum geschreven.
Ik heb eigenlijk wel veel tijd maar niet om iets te gaan doen. Omdat ik de kinderen bijna altijd heb. Ik heb hier vaker met mijn ex over gesproken, hij kan niet meer doen ivm werk. Als ik 's avonds alleen ben ben ik ook moe (van het denken) mijn oudste gaat rond half 10 naar bed en dan kan ik ook al naar bed. Lekker alleen zitten met een wijntje of iets dat doe ik al niet omdat ze ook vaker naar beneden komen.
Ik weet zelf ook niet zo goed wat ik moet gaan doen als ik dan alleen ben. Ik ben ook bang dat dit gevoel blijft. Mijn vriend werkt in de avond en in het weekend dus dan ben ik ook alleen.
Als het niet mijn weekend is merk ik dat ik niets te doen heb. Ik wacht op mijn vriend of op vriendinnen maar wat moet ik anders.
Ik merk alleen wel dat het eenzame gevoel steeds erger word.
Ik heb eigenlijk wel veel tijd maar niet om iets te gaan doen. Omdat ik de kinderen bijna altijd heb. Ik heb hier vaker met mijn ex over gesproken, hij kan niet meer doen ivm werk. Als ik 's avonds alleen ben ben ik ook moe (van het denken) mijn oudste gaat rond half 10 naar bed en dan kan ik ook al naar bed. Lekker alleen zitten met een wijntje of iets dat doe ik al niet omdat ze ook vaker naar beneden komen.
Ik weet zelf ook niet zo goed wat ik moet gaan doen als ik dan alleen ben. Ik ben ook bang dat dit gevoel blijft. Mijn vriend werkt in de avond en in het weekend dus dan ben ik ook alleen.
Als het niet mijn weekend is merk ik dat ik niets te doen heb. Ik wacht op mijn vriend of op vriendinnen maar wat moet ik anders.
Ik merk alleen wel dat het eenzame gevoel steeds erger word.
dinsdag 18 februari 2020 10:47
Ik wil nog even een voorbeeld benoemen en ik voel me dan echt een grote zeur en dat wil ik niet zijn. Ik wil niet zo'n oude, eenzame zeur vrouw worden 
De vader van mijn vriend ligt in het ziekenhuis en daar willen ze op bezoek gaan samen. Dus ik vraag of ik mee zal gaan. Dan gaan ze eerst kijken of dat niet te druk is en vervolgens kan het niet met mijn kinderen erbij in de auto.
Allemaal logisch natuurlijk. Maar niet als mijn vriend en ik vanaf 'het begin' samen geweest waren. Dan hoor je er helemaal bij. Ik hoop niet dat ik nu echt belachelijk overkom, ik weet dat het allemaal bij mij ligt maar het doet gewoon allemaal zo'n pijn.
Daarbij is mijn ex schoonvader een paar maand geleden overleden. Ik ben vanaf mijn 17e bij mijn ex geweest, 15 jaar lang. Dus ik ken hem mijn hele leven en ook daar hoorde ik niet meer bij. Wel bij de begrafenis maar ik had bv graag afscheid genomen. Dat vond mijn ex meer iets voor familie. Ook dat snap ik wel maar waar hoor ik dan bij vraag ik me af......
De vader van mijn vriend ligt in het ziekenhuis en daar willen ze op bezoek gaan samen. Dus ik vraag of ik mee zal gaan. Dan gaan ze eerst kijken of dat niet te druk is en vervolgens kan het niet met mijn kinderen erbij in de auto.
Allemaal logisch natuurlijk. Maar niet als mijn vriend en ik vanaf 'het begin' samen geweest waren. Dan hoor je er helemaal bij. Ik hoop niet dat ik nu echt belachelijk overkom, ik weet dat het allemaal bij mij ligt maar het doet gewoon allemaal zo'n pijn.
Daarbij is mijn ex schoonvader een paar maand geleden overleden. Ik ben vanaf mijn 17e bij mijn ex geweest, 15 jaar lang. Dus ik ken hem mijn hele leven en ook daar hoorde ik niet meer bij. Wel bij de begrafenis maar ik had bv graag afscheid genomen. Dat vond mijn ex meer iets voor familie. Ook dat snap ik wel maar waar hoor ik dan bij vraag ik me af......
dinsdag 18 februari 2020 10:56
dinsdag 18 februari 2020 10:57
Je laatste post klinkt niet zielig, juist goed dat je het zo eerlijk verwoord.
En denk dat daar ook de kern zit 'waar hoor ik bij'
Heb je ooit hulp gezocht hiervoor? Dat zou je misschien kunnen helpen.
Jij hoort bij jou en jouw kinderen horen bij jou en jij bij je kinderen. Jullie zijn een gezin samen. Daar mag je best trots op zijn en daar moet je ook goed voor zorgen.
De eenzaamheid zit in jou. Los dat alsjeblieft niet op met samenwonen in een samengesteld gezin.
Je kinderen zijn 10 en 12. Waarom kan jij niet weg? Op deze leeftijd kunnen ze prima wat meer verantwoordelijkheden aan. Doordeweeks kan je best bijv gaan sporten in de avond.
Of een keer uit eten met een vriendin/kennis of wat ook.
En denk dat daar ook de kern zit 'waar hoor ik bij'
Heb je ooit hulp gezocht hiervoor? Dat zou je misschien kunnen helpen.
Jij hoort bij jou en jouw kinderen horen bij jou en jij bij je kinderen. Jullie zijn een gezin samen. Daar mag je best trots op zijn en daar moet je ook goed voor zorgen.
De eenzaamheid zit in jou. Los dat alsjeblieft niet op met samenwonen in een samengesteld gezin.
Je kinderen zijn 10 en 12. Waarom kan jij niet weg? Op deze leeftijd kunnen ze prima wat meer verantwoordelijkheden aan. Doordeweeks kan je best bijv gaan sporten in de avond.
Of een keer uit eten met een vriendin/kennis of wat ook.
dinsdag 18 februari 2020 11:10
Ik had zelf minimaal 3 weekenden en dan de dag elke week geprobeerd. Of nog meer. Waarom zijn ze voornamelijk bij jou?
Kan je daar wat aan veranderen? Of wil Pa dat echt niet? Zodat jij ook wat meer tijd zonder kinderen met je vriend hebt?
En ze zijn 10-12. Avonden alleen zou ik ze niet laten. Maar een uurtje of 2 inde middag om even met vriend ergens heen te gaan/visite te doen enz kan toch wel?
Over het eenzame gevoel.. dat is wat scheiden doet. Veel mensen houden er wel een naar gevoel aan over. Ergens.
En jij hoort bij je kinderen. Dat veranderd niet.
Kan je daar wat aan veranderen? Of wil Pa dat echt niet? Zodat jij ook wat meer tijd zonder kinderen met je vriend hebt?
En ze zijn 10-12. Avonden alleen zou ik ze niet laten. Maar een uurtje of 2 inde middag om even met vriend ergens heen te gaan/visite te doen enz kan toch wel?
Over het eenzame gevoel.. dat is wat scheiden doet. Veel mensen houden er wel een naar gevoel aan over. Ergens.
En jij hoort bij je kinderen. Dat veranderd niet.
dinsdag 18 februari 2020 11:14
Ik heb na de scheiding wel hulp gezocht.
De kinderen en ik zijn een gezin, zo voel ik dat ook. We gaan geregeld iets doen samen maar ik kan niet 's avonds mijn verhaal kwijt aan hun.
In de tijd dat ik alleen was kon ik s avonds niets vertellen aan een volwassenen.
Ik vind dat lastig om de kinderen alleen thuis te laten. In de avond doe ik dat nooit.
Sporten haat ik
Ik voel me ook snel schuldig tov de kinderen als ik iets alleen gaan doen. Vaak in de weekenden dat ik ze niet heb moet ik toch iets voor hun en dat doe ik graag natuurlijk.
De kinderen en ik zijn een gezin, zo voel ik dat ook. We gaan geregeld iets doen samen maar ik kan niet 's avonds mijn verhaal kwijt aan hun.
In de tijd dat ik alleen was kon ik s avonds niets vertellen aan een volwassenen.
Ik vind dat lastig om de kinderen alleen thuis te laten. In de avond doe ik dat nooit.
Sporten haat ik
Ik voel me ook snel schuldig tov de kinderen als ik iets alleen gaan doen. Vaak in de weekenden dat ik ze niet heb moet ik toch iets voor hun en dat doe ik graag natuurlijk.
dinsdag 18 februari 2020 11:14
Idd. Ze hoeven toch niet mee? Die van mij zouden niet eens mee willen!
Die van mij zijn ouder hoor maar zij bleven vanaf hun 10e, weet het niet zeker meer, toch wel alleen thuis als ik een keer wat had in de avond of weekend.
En over je ex dat hij zit met werk? Ja en? Jij werkt toch ook? Beetje makkelijk om dan de kinderen soort van af te schuiven.
It's 5 o'clock somewhere
dinsdag 18 februari 2020 11:15
Probeer te denken in mogelijkheden... er zijn een heleboel dingen die je zou kunnen doen. Ook in je eentje. Je hebt de kinderen niet altijd, ze zitten immers op school, jij werkt niet fulltime én ze zijn af en toe bij hun vader. Plan op die momenten wat leuks voor jezelf. En wacht dan niet op iemand anders die met je meekan of wil. Ga gewoon lekker zelf! Filmpje pakken, zwemmen, een boek lezen, wandelen, shoppen, een workshop of cursus... etc. Stel je onafhankelijk op. Dat geeft echt meer vrijheid.
Heb je een auto? Want ook dat geeft meer vrijheid. (Dan had je bijvoorbeeld zelf vervoer gehad naar het ziekenhuisbezoek)
En als laatste; accepteer dat je de vrienden en familie van je vriend nog niet zo goed kent als jij de familie van je ex kende. Dat is logisch. Het kost tijd om ze te leren kennen.
Heb je een auto? Want ook dat geeft meer vrijheid. (Dan had je bijvoorbeeld zelf vervoer gehad naar het ziekenhuisbezoek)
En als laatste; accepteer dat je de vrienden en familie van je vriend nog niet zo goed kent als jij de familie van je ex kende. Dat is logisch. Het kost tijd om ze te leren kennen.
fring wijzigde dit bericht op 18-02-2020 11:18
0.37% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 11:16
.De vader van mijn vriend ligt in het ziekenhuis en daar willen ze op bezoek gaan samen. Dus ik vraag of ik mee zal gaan. Dan gaan ze eerst kijken of dat niet te druk is en vervolgens kan het niet met mijn kinderen erbij in de auto
Hoe lullig ook voor jou : je kinderen en je “ nieuwe schoonvader “ hebben niet die band die ze met hun eigen opa’s / kleinkinderen hebben / hadden. Je moet dus ook niet doen of hopen alsof dat wel zo is. Dan word je zeker teleurgesteld.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 18 februari 2020 11:16
Ik heb dit geregeld besproken met mijn ex en wij hebben dit toen zo afgesproken, zegt hij. Maar ik kon ook niet overzien hoe het allemaal zou voelen en lopen enz. Maar er is geen mogelijkheid om dit nog te bespreken. Af en toe kunnen ze een avond extra bij hem slapen als ik echt iets heb van werk oid.poppetje2006 schreef: ↑18-02-2020 11:14Idd. Ze hoeven toch niet mee? Die van mij zouden niet eens mee willen!
Die van mij zijn ouder hoor maar zij bleven vanaf hun 10e, weet het niet zeker meer, toch wel alleen thuis als ik een keer wat had in de avond of weekend.
En over je ex dat hij zit met werk? Ja en? Jij werkt toch ook? Beetje makkelijk om dan de kinderen soort van af te schuiven.
Ik laat ze 's morgens al een half uur alleen omdat ik anders te laat op mijn werk kom.
dinsdag 18 februari 2020 11:18
Dat probeer ik ook echt. Kijken naar wat ik wel heb. Ik heb vaker geprobeerd om dingen alleen te doen maar ik word daar echt nog meer ongelukkig van. Dus ik weet niet zo goed hoe ik dat beter kan aanpakken.Fring schreef: ↑18-02-2020 11:15Probeer te denken in mogelijkheden... er zijn een heleboel dingen die je zou kunnen doen. Ook in je eentje. Je hebt de kinderen niet altijd, ze zitten immers op school, jij werkt niet fulltime én ze zijn af en toe bij hun vader. Plan op die momenten wat leuks voor jezelf. En wacht dan niet op iemand anders die met je meekan of wil. Ga gewoon lekker zelf! Filmpje pakken, zwemmen, een boek lezen, wandelen, shoppen, een workshop of cursus... etc. Stel je onafhankelijk op. Dat geeft echt meer vrijheid.
Heb je een auto? Want ook dat geeft meer vrijheid. (Dan had je bijvoorbeeld zelf vervoer gehad naar het ziekenhuisbedden)
En als laatste; accepteer dat je de vrienden en familie van je vriend nog niet zo goed kent als jij de familie van je ex kende. Dat is logisch. Het kost tijd om ze te leren kennen.
Ik heb wel een auto ja.
dinsdag 18 februari 2020 11:19
Dat snap ik wel. Ik zou 10 jarige ook niet op een uur rijden afstand alleen laten voor de hele middag. En ja dan ben ik maar een sneeuwvlokje ouder.
En dat is dan jammer. Dan gaat vriend maar zonder mij. Ze stellen het niet op prijs. Ze hebben een andere gevoel bij jou kinderen dan jij en je ex en jullie familie. Niet leuk maar wel realiistisch.
dinsdag 18 februari 2020 11:19
Dat vind ik dus moeilijk. In het begin van de scheiding ben ik vaker naar mijn ouders gegaan, toen heeft mijn vader letterlijk tegen mij gezegd dat ik nu niet kan verwachten dat ik daar altijd aanklop.
Ik kan dat niet vergeten; als ik al niet bij mijn ouders terecht kan......ik zou niet weten bij wie dan. Ik wil ook niemand lastigvallen met mijn verhaal over mijn dag. Iedereen heeft zijn eigen dingen 's avonds. Ik bel nu wel eens met een collega. Maar ze heeft dan kinderen en ze moeten eten en druk druk. Waar ik allemaal begrip voor hem trouwens.
dinsdag 18 februari 2020 11:20
Want? Hij wil dat echt niet? Naar hoor.rooscac schreef: ↑18-02-2020 11:16Ik heb dit geregeld besproken met mijn ex en wij hebben dit toen zo afgesproken, zegt hij. Maar ik kon ook niet overzien hoe het allemaal zou voelen en lopen enz. Maar er is geen mogelijkheid om dit nog te bespreken. Af en toe kunnen ze een avond extra bij hem slapen als ik echt iets heb van werk oid.
Ik laat ze 's morgens al een half uur alleen omdat ik anders te laat op mijn werk kom.
En jij voelt je schuldig als je dan een keer wat voor jezelf gaat doen? Zelfs al heb je ze helemaal niet? '
Niet doen hoor. Jij doet het prima en af en toe wat voor jezelf willen doen is heel normaal.
dinsdag 18 februari 2020 11:22
Jongste kan nog niet alleen thuis komen uit school? Waarom niet?
Je kan einde middag vertrekken. Maakt afspraken met je kids. Zorgt dat ze wat eten in de magnetron kunnen doen oid.
dinsdag 18 februari 2020 11:22
Ik kan me het gevoel voorstellen, maar volgens mij richt je je op de verkeerde mensen?
Je ex schoonfamilie en je nieuwe schoonfamilie? Ik vind de voorbeelden die je noemt vanuit je (ex) schoonfamilie niet raar en vanuit hen heel begrijpelijk.
Je eigen ouders heb je dus weinig aan. Daar zul je mee moeten leren omgaan en dat wellicht niet projecteren op je (ex)schoonfamilie.
Je kinderen zijn nu oud genoeg om af en toe alleen te zijn en ook een glas wijn kan best als ze thuis zijn. Ook jij mag je ruimte en plezier opeisen. Richt je op je kinderen en je eigen leven. Haal daar plezier uit. Dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Sterkte.
Je ex schoonfamilie en je nieuwe schoonfamilie? Ik vind de voorbeelden die je noemt vanuit je (ex) schoonfamilie niet raar en vanuit hen heel begrijpelijk.
Je eigen ouders heb je dus weinig aan. Daar zul je mee moeten leren omgaan en dat wellicht niet projecteren op je (ex)schoonfamilie.
Je kinderen zijn nu oud genoeg om af en toe alleen te zijn en ook een glas wijn kan best als ze thuis zijn. Ook jij mag je ruimte en plezier opeisen. Richt je op je kinderen en je eigen leven. Haal daar plezier uit. Dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Sterkte.
Because when you stop and look around this life is pretty amazing.
dinsdag 18 februari 2020 11:33
Je werkte zeker wat minder toen jullie uit elkaar gingen? En nu is dat meer geworden maar de oude regeling kan niet meer veranderd worden?rooscac schreef: ↑18-02-2020 11:16Ik heb dit geregeld besproken met mijn ex en wij hebben dit toen zo afgesproken, zegt hij. Maar ik kon ook niet overzien hoe het allemaal zou voelen en lopen enz. Maar er is geen mogelijkheid om dit nog te bespreken. Af en toe kunnen ze een avond extra bij hem slapen als ik echt iets heb van werk oid.
Ik laat ze 's morgens al een half uur alleen omdat ik anders te laat op mijn werk kom.
Dit heb ik nu. Meer gaan werken nu de kinderen ouder zijn en het liefst had ik week in en uit de kinderen gehad (eerlijk verdeeld) maar dat gaat 'm niet meer worden en ik ga het ook niet veranderen nu de kinderen ouder zijn.
It's 5 o'clock somewhere
dinsdag 18 februari 2020 11:37
Dat zeg ik ook; het zal ook allemaal heel normaal zijn. En waarschijnlijk zal ik er nooit bij horen. Ik wil ook een weg vinden om hiermee om te gaan. Ik merk dat ik dit moeilijk vind omdat ik me steeds meer buitengesloten voel.
Ik wil ook niet dat de kinderen dit gaan voelen bij de familie van mijn vriend.
Als ik dan kijk naar mijn ex, zijn vriendin hoort er echt bij, ze heeft ook geen kinderen dan is het misschien makkelijker.
Voor mij voelde mijn ex schoonvader echt nog heel erg familie. Ook omdat we nog contact hadden. Ik kwam nog bij hun en nu ook nog bij mijn ex schoonmoeder.
Ik doe ook zeker moeite om wel betrokken te zijn bij de familie van mijn vriend maar het moet ook van twee kanten komen. Toen mijn ex schoonvader overleed heb ik ook niets gehoord van hun. Maar misschien let ik zelf overal te veel op.
Ik wil ook niet dat de kinderen dit gaan voelen bij de familie van mijn vriend.
Als ik dan kijk naar mijn ex, zijn vriendin hoort er echt bij, ze heeft ook geen kinderen dan is het misschien makkelijker.
Voor mij voelde mijn ex schoonvader echt nog heel erg familie. Ook omdat we nog contact hadden. Ik kwam nog bij hun en nu ook nog bij mijn ex schoonmoeder.
Ik doe ook zeker moeite om wel betrokken te zijn bij de familie van mijn vriend maar het moet ook van twee kanten komen. Toen mijn ex schoonvader overleed heb ik ook niets gehoord van hun. Maar misschien let ik zelf overal te veel op.
