Relaties
alle pijlers
Alleen voelen na scheiding
dinsdag 18 februari 2020 10:17
Ik heb vaker meegelezen hier en ik wil graag mijn verhaal kwijt. Voor herkenning, tips enz.
Ik ben een 38e jarige vrouw, ik ben 5 jaar geleden gescheiden en heb 2 kinderen van nu 10 en 12 jaar oud. Mijn ex en ik hebben een goed contact nu (en altijd gehad). We kunnen goed overleggen en goed praten samen, over de kinderen maar ook over andere dingen.
Mijn ex heeft al een jaar of 4 een nieuwe relatie, hij woont ook al samen en dat gaat ook goed.
De kinderen zijn wel vaker bij mij; ze zijn 1 avond + 1 middag in de week bij mijn ex en om het weekend van vrijdag tot en met zondagavond.
Ik zelf vind het best veel nu met de kinderen; puberen en huiswerk en daarbij werk ik 3,5 dag.
Zelf heb ik sinds dik 1 jaar een relatie en ook dat gaat heel erg goed. Hij heeft ook kinderen, dat gaat ook goed samen.
Dus eigenlijk niets te klagen. Toch voel ik mij heel vaak niet gelukkig. Er is na de scheiding zo'n gevoel van eenzaamheid in mij gekomen, zo lijkt het.
Ik heb wel vriendinnen maar die zijn getrouwd en hun eigen gezin. Ik hoorde bij de vriendengroep van mijn ex en daar deden we leuke dingen mee maar dat is weggevallen.
Ik heb niet zo'n super hechte band met mijn ouders. Er is niets qua ruzie ofzo, maar gewoon weinig contact. Ze zijn erg op zichzelf.
Nu ik zelf een fijne relatie heb voel ik me nog meer alleen.....hij heeft een vriendengroep, een fijne familie en ik weet ook wel dat ik erbij hoor. Maar voor mij voelt dit niet zo.
Ik ken vaak de verhalen en mensen niet waar ze het over hebben. Omdat mijn vriend en ik (nog) niet samen wonen en hij dicht bij zijn ouders woont mis ik vaak dingen (voor mijn gevoel). Ik heb bijna altijd de kinderen dus ik kan ook niets voor mezelf doen in de avond.
Het wordt misschien een lang omsamenhangend verhaal maar ik doe altijd vrolijk en ik ben echt dolgelukkig met mijn vriend.
Maar van binnen voel ik me zo eenzaam. Ik mis het gezinsleven wat je hebt als je getrouwd bent. Misschien veranderd dit als ik ook weer samenwoon maar dan nog heb je het samengestelde (wat soms lastig is).
Ik wil ook niet klagen want het gaat goed allemaal. Maar het eenzame gevoel is soms zo heftig.
Ik ben een 38e jarige vrouw, ik ben 5 jaar geleden gescheiden en heb 2 kinderen van nu 10 en 12 jaar oud. Mijn ex en ik hebben een goed contact nu (en altijd gehad). We kunnen goed overleggen en goed praten samen, over de kinderen maar ook over andere dingen.
Mijn ex heeft al een jaar of 4 een nieuwe relatie, hij woont ook al samen en dat gaat ook goed.
De kinderen zijn wel vaker bij mij; ze zijn 1 avond + 1 middag in de week bij mijn ex en om het weekend van vrijdag tot en met zondagavond.
Ik zelf vind het best veel nu met de kinderen; puberen en huiswerk en daarbij werk ik 3,5 dag.
Zelf heb ik sinds dik 1 jaar een relatie en ook dat gaat heel erg goed. Hij heeft ook kinderen, dat gaat ook goed samen.
Dus eigenlijk niets te klagen. Toch voel ik mij heel vaak niet gelukkig. Er is na de scheiding zo'n gevoel van eenzaamheid in mij gekomen, zo lijkt het.
Ik heb wel vriendinnen maar die zijn getrouwd en hun eigen gezin. Ik hoorde bij de vriendengroep van mijn ex en daar deden we leuke dingen mee maar dat is weggevallen.
Ik heb niet zo'n super hechte band met mijn ouders. Er is niets qua ruzie ofzo, maar gewoon weinig contact. Ze zijn erg op zichzelf.
Nu ik zelf een fijne relatie heb voel ik me nog meer alleen.....hij heeft een vriendengroep, een fijne familie en ik weet ook wel dat ik erbij hoor. Maar voor mij voelt dit niet zo.
Ik ken vaak de verhalen en mensen niet waar ze het over hebben. Omdat mijn vriend en ik (nog) niet samen wonen en hij dicht bij zijn ouders woont mis ik vaak dingen (voor mijn gevoel). Ik heb bijna altijd de kinderen dus ik kan ook niets voor mezelf doen in de avond.
Het wordt misschien een lang omsamenhangend verhaal maar ik doe altijd vrolijk en ik ben echt dolgelukkig met mijn vriend.
Maar van binnen voel ik me zo eenzaam. Ik mis het gezinsleven wat je hebt als je getrouwd bent. Misschien veranderd dit als ik ook weer samenwoon maar dan nog heb je het samengestelde (wat soms lastig is).
Ik wil ook niet klagen want het gaat goed allemaal. Maar het eenzame gevoel is soms zo heftig.
dinsdag 18 februari 2020 12:49
Ik denk dat je het beste je verwachtingen bij kunt stellen. Dan word je ook niet vaak teleurgesteld. Met eenzame gevoelens tot gevolg.
Dus niet verwachten dat jouw kinderen gelijk behandeld worden als de echte kleinkinderen.
Jouw kinderen hebben hun eigen opa en oma.
Dus ook niet verwachten dat je door je exschoonfamilie voor bepaalde zaken wordt uitgenodigd. Zij zijn de familie van je ex en hebben een ‘nieuwe’ schoondochter.
Zo zullen er vast nog veel meer dingen zijn waarvan/over jij verwacht dat ..
Geniet van je eigen gezin en je eigen vrienden en familie. Daar zit de basis.
Overigens kan ik me voorstellen dat je er nog steeds van baalt dat het gezin dat je voor ogen had, er niet meer is. Van dat idee zul je afscheid moeten nemen en daar kun je volgens mij wel hulp voor zoeken. Het is een soort van rouwproces?
Dus niet verwachten dat jouw kinderen gelijk behandeld worden als de echte kleinkinderen.
Jouw kinderen hebben hun eigen opa en oma.
Dus ook niet verwachten dat je door je exschoonfamilie voor bepaalde zaken wordt uitgenodigd. Zij zijn de familie van je ex en hebben een ‘nieuwe’ schoondochter.
Zo zullen er vast nog veel meer dingen zijn waarvan/over jij verwacht dat ..
Geniet van je eigen gezin en je eigen vrienden en familie. Daar zit de basis.
Overigens kan ik me voorstellen dat je er nog steeds van baalt dat het gezin dat je voor ogen had, er niet meer is. Van dat idee zul je afscheid moeten nemen en daar kun je volgens mij wel hulp voor zoeken. Het is een soort van rouwproces?
Because when you stop and look around this life is pretty amazing.
dinsdag 18 februari 2020 12:51
Ik had nadat ik uit elkaar was gegaan, jaren geleden, ook weinig vriendinnen hoor. OP 1 hand te tellen eigenlijk. In de loop van de tijd zijn er een aantal bijgekomen. Eerst via internet (oproepjes op deze site) en toen oa via sport. Ben echt blij met die meiden want familie heb ik niet echt.
Heb je op school geen moeders met wie je een leuk contact op kan bouwen?
Heb je op school geen moeders met wie je een leuk contact op kan bouwen?
It's 5 o'clock somewhere
dinsdag 18 februari 2020 12:56
Ik herken het gevoel wel, als ik even wat mindere dagen heb. Mijn ex en ik zijn nog niet zo lang uit elkaar, 8 maanden. In het begin verwachtte ik ook veel van mijn omgeving, maar je moet echt de rust in jezelf gaan zien te vinden op een gegeven moment.
Ik kan mij aansluiten bij wat mok thee en peertjes schrijven. Je hangt je geluk op aan anderen en je moet het in jezelf vinden. Zelf ben ik wel een beetje allergisch voor het woord gelukkig, noem het liever tevreden. Ik omarm het alleen zijn ook maar. Doe zeker leuke dingen maar heb ook genoeg momenten dat ik me even zielig en alleen voel. Daar loop ik niet voor weg. Het gaat me steeds beter af en vind het meestal niet meer vervelend.
Verder begrijp ik niet zo goed waarom je wil dat je kinderen zo betrokken worden bij de familie van je nieuwe vriend. Vooral omdat je kinderen al wat groter zijn. Ik heb geen nieuwe relatie, maar kan mij zo voorstellen dat je met hele jonge kinderen op een gegeven moment toch weer een soort van gezin vormt. Met oudere kinderen zou ik veel meer gaan voor het gegeven dat jouw vriend jouw vriend is, maar de kinderen zou ik daar denk ik niet altijd bij betrekken. Op deze manier blijf je het ook vergelijken met je oude gezin maar het is nu anders. Je hebt een nieuwe relatie maar een samengesteld gezin vormen met kinderen in deze leeftijd zou ik zelf niet doen. Mocht er iemand op mijn pad komen denk ik dat ik een lat relatie wil en wie weet als mijn kind nog wat ouder is of zelfs uit huis, samenwonen.
Ik kan mij aansluiten bij wat mok thee en peertjes schrijven. Je hangt je geluk op aan anderen en je moet het in jezelf vinden. Zelf ben ik wel een beetje allergisch voor het woord gelukkig, noem het liever tevreden. Ik omarm het alleen zijn ook maar. Doe zeker leuke dingen maar heb ook genoeg momenten dat ik me even zielig en alleen voel. Daar loop ik niet voor weg. Het gaat me steeds beter af en vind het meestal niet meer vervelend.
Verder begrijp ik niet zo goed waarom je wil dat je kinderen zo betrokken worden bij de familie van je nieuwe vriend. Vooral omdat je kinderen al wat groter zijn. Ik heb geen nieuwe relatie, maar kan mij zo voorstellen dat je met hele jonge kinderen op een gegeven moment toch weer een soort van gezin vormt. Met oudere kinderen zou ik veel meer gaan voor het gegeven dat jouw vriend jouw vriend is, maar de kinderen zou ik daar denk ik niet altijd bij betrekken. Op deze manier blijf je het ook vergelijken met je oude gezin maar het is nu anders. Je hebt een nieuwe relatie maar een samengesteld gezin vormen met kinderen in deze leeftijd zou ik zelf niet doen. Mocht er iemand op mijn pad komen denk ik dat ik een lat relatie wil en wie weet als mijn kind nog wat ouder is of zelfs uit huis, samenwonen.
dinsdag 18 februari 2020 12:57
Ik herken het wel, gescheiden geen kinderen. Godzijdank trouwens, want het was een lelijke scheiding en ik wil niets meer met die man van doen.
Vriendschappen voldoende maar alles voelt anders, het hele hechte is er vanaf ofzo. Ook de familie van mijn nieuwe partner, ondanks dat we veel meer op 1 lijn zitten dan de familie van mijn ex, voelt anders. Sterker nog; van mijn nieuwe partner die veel beter bij me past kan ik niet meer zo onbevangen genieten en houden als dat ik bij mijn ex vroeger had. Alsof ik een stuk naïviteit kwijt ben dat me belemmerd in intieme relaties. Ik realiseer me veel meer dat ook dit allemaal tijdelijk kan zijn.
Het voelt onderaan de streep inderdaad als eenzaamheid. Ik denk niet dat ik dat ooit kwijt raak.
Vriendschappen voldoende maar alles voelt anders, het hele hechte is er vanaf ofzo. Ook de familie van mijn nieuwe partner, ondanks dat we veel meer op 1 lijn zitten dan de familie van mijn ex, voelt anders. Sterker nog; van mijn nieuwe partner die veel beter bij me past kan ik niet meer zo onbevangen genieten en houden als dat ik bij mijn ex vroeger had. Alsof ik een stuk naïviteit kwijt ben dat me belemmerd in intieme relaties. Ik realiseer me veel meer dat ook dit allemaal tijdelijk kan zijn.
Het voelt onderaan de streep inderdaad als eenzaamheid. Ik denk niet dat ik dat ooit kwijt raak.
dinsdag 18 februari 2020 12:59
Mee eens. Mijn puberkinderen hebben mijn schoonouders (sinds 9 maanden heb ik een relatie) zelfs nog nooit echt ontmoet. Ja, zijn pubers en hebben hun eigen leven. Het boeit hun eerlijk gezegd ook niet.somanybookstoread schreef: ↑18-02-2020 12:56Ik herken het gevoel wel, als ik even wat mindere dagen heb. Mijn ex en ik zijn nog niet zo lang uit elkaar, 8 maanden. In het begin verwachtte ik ook veel van mijn omgeving, maar je moet echt de rust in jezelf gaan zien te vinden op een gegeven moment.
Ik kan mij aansluiten bij wat mok thee en peertjes schrijven. Je hangt je geluk op aan anderen en je moet het in jezelf vinden. Zelf ben ik wel een beetje allergisch voor het woord gelukkig, noem het liever tevreden. Ik omarm het alleen zijn ook maar. Doe zeker leuke dingen maar heb ook genoeg momenten dat ik me even zielig en alleen voel. Daar loop ik niet voor weg. Het gaat me steeds beter af en vind het meestal niet meer vervelend.
Verder begrijp ik niet zo goed waarom je wil dat je kinderen zo betrokken worden bij de familie van je nieuwe vriend. Vooral omdat je kinderen al wat groter zijn. Ik heb geen nieuwe relatie, maar kan mij zo voorstellen dat je met hele jonge kinderen op een gegeven moment toch weer een soort van gezin vormt. Met oudere kinderen zou ik veel meer gaan voor het gegeven dat jouw vriend jouw vriend is, maar de kinderen zou ik daar denk ik niet altijd bij betrekken. Op deze manier blijf je het ook vergelijken met je oude gezin maar het is nu anders. Je hebt een nieuwe relatie maar een samengesteld gezin vormen met kinderen in deze leeftijd zou ik zelf niet doen. Mocht er iemand op mijn pad komen denk ik dat ik een lat relatie wil en wie weet als mijn kind nog wat ouder is of zelfs uit huis, samenwonen.
En idd samenwonen, dat ga ik pas doen als alle kinderen uit huis zijn. En dat duurt nog heel lang.
It's 5 o'clock somewhere
dinsdag 18 februari 2020 13:13
soms staan moeders dat gewoon niet toe, willen geen co ouderschap omdat ze anders minder alimentatie krijgen of gewoon niet zonder de kinderen kunnen. het is niet altijd de schuld van de manmrs.lamaze schreef: ↑18-02-2020 12:50Oh, en je ex zijn verantwoordelijkheid laten nemen!
Wat is dat toch met die mensen die niet hun verantwoordelijkheid (tijd, zorg en geld) nemen voor hun kinderen. Bah.
dinsdag 18 februari 2020 14:11
Dat je je gezinsleven mist zoals je als een kerngezin had snap ik.
Je hebt de kinderen samen en dat voelt anders als een samengesteld gezin .
Maar dit is nu eenmaal het feit nu en zal nooit veranderen ook al word je helemaal opgenomen in de nieuwe schoonfamilie .
Het zijn altijd nog jouw kinderen en zeker op deze leeftijd wordt het al lastiger, ze hebben al meer meegemaakt .
Ik vond het lastig na Mijn scheiding, dat je er veelal alleen voor staat ( hier ook een ex die liever betaalde dan zorgde voor z’n kinderen ), maar op een gegeven moment moet je hier een weg in vinden .
Ik ging Aktief erop uit later, sporten uitstapjes enzz.
Heb leuke vriendinnen die er voor me zijn en vice versa maar dat kan en wil ik niet elke dag.
Net als dat ik niet elke dag hun verhalen hoef te horen .
Tijd voor jezelf nemen heb ik moeten leren het schuldgevoel had ik ook maar ik draaide mezelf een slag in de rondte en heb ook hulp gezocht .
Ik ben een veel leukere moeder als ik af en toe me time heb en zij worden zelfstandiger als ze meer zelf mogen doen .
Dit duurt even maar die balans hebben we nu wel gevonden .
Het leven staat niet stil met kinderen , je moet er alleen wel bewust tijd voor maken dat je jezelf niet vergeet .
En die nieuwe schoonfamilie , waarom wil je hier zo graag bij horen alsof jullie altijd al samen waren ?
Ik heb dat juist helemaal niet, mijn pubers zitten helemaal niet te wachten op Een nieuwe opa en oma en ooms en tantes dus ik neem ze niet mee, zij hebben al genoeg met een scheiding achter de rug en familie van mama en papa om zich heen .
Mijn kinderen zijn niet opgegroeid in de familie van nieuwe partner dus het is al een heel ander verhaal dan .
Ik voel zelf ook helemaal niet de need om erbij te moeten horen , ik kies voor mijn partner en de familie hoort erbij maar zijn voor mij geen prio nu, ik ga mee als het uitkomt .
Heb het al druk genoeg .
Probeer eens met iemand te praten en probeer het idee van hoe het was en evt hoort te zijn los te laten, dat zal je zoveel meer rust geven .
Je hebt de kinderen samen en dat voelt anders als een samengesteld gezin .
Maar dit is nu eenmaal het feit nu en zal nooit veranderen ook al word je helemaal opgenomen in de nieuwe schoonfamilie .
Het zijn altijd nog jouw kinderen en zeker op deze leeftijd wordt het al lastiger, ze hebben al meer meegemaakt .
Ik vond het lastig na Mijn scheiding, dat je er veelal alleen voor staat ( hier ook een ex die liever betaalde dan zorgde voor z’n kinderen ), maar op een gegeven moment moet je hier een weg in vinden .
Ik ging Aktief erop uit later, sporten uitstapjes enzz.
Heb leuke vriendinnen die er voor me zijn en vice versa maar dat kan en wil ik niet elke dag.
Net als dat ik niet elke dag hun verhalen hoef te horen .
Tijd voor jezelf nemen heb ik moeten leren het schuldgevoel had ik ook maar ik draaide mezelf een slag in de rondte en heb ook hulp gezocht .
Ik ben een veel leukere moeder als ik af en toe me time heb en zij worden zelfstandiger als ze meer zelf mogen doen .
Dit duurt even maar die balans hebben we nu wel gevonden .
Het leven staat niet stil met kinderen , je moet er alleen wel bewust tijd voor maken dat je jezelf niet vergeet .
En die nieuwe schoonfamilie , waarom wil je hier zo graag bij horen alsof jullie altijd al samen waren ?
Ik heb dat juist helemaal niet, mijn pubers zitten helemaal niet te wachten op Een nieuwe opa en oma en ooms en tantes dus ik neem ze niet mee, zij hebben al genoeg met een scheiding achter de rug en familie van mama en papa om zich heen .
Mijn kinderen zijn niet opgegroeid in de familie van nieuwe partner dus het is al een heel ander verhaal dan .
Ik voel zelf ook helemaal niet de need om erbij te moeten horen , ik kies voor mijn partner en de familie hoort erbij maar zijn voor mij geen prio nu, ik ga mee als het uitkomt .
Heb het al druk genoeg .
Probeer eens met iemand te praten en probeer het idee van hoe het was en evt hoort te zijn los te laten, dat zal je zoveel meer rust geven .
dinsdag 18 februari 2020 16:15
Ter aanvulling; mijn kinderen zijn gek op mijn vriend en op zijn familie. Mijn dochter noemt de zus van mijn vriend haar bonus tante en de dochter van mijn vriend haar bonus zusje. Ze willen zelf overal bij zijn en zitten in de appgroep van de familie. Op eigen verzoek. Niets is opgedrongen of überhaupt gevraagd door mij. Dus ook dat gaat allemaal goed.
Het gevoel zit in mij en misschien heb ik dit altijd wel gehad.
Het gevoel zit in mij en misschien heb ik dit altijd wel gehad.
dinsdag 18 februari 2020 17:24
Klopt. Ik schrijf ook mensen.
Because when you stop and look around this life is pretty amazing.
dinsdag 18 februari 2020 17:28
Na een jaar al?rooscac schreef: ↑18-02-2020 16:15Ter aanvulling; mijn kinderen zijn gek op mijn vriend en op zijn familie. Mijn dochter noemt de zus van mijn vriend haar bonus tante en de dochter van mijn vriend haar bonus zusje. Ze willen zelf overal bij zijn en zitten in de appgroep van de familie. Op eigen verzoek. Niets is opgedrongen of überhaupt gevraagd door mij. Dus ook dat gaat allemaal goed.
Het gevoel zit in mij en misschien heb ik dit altijd wel gehad.
Heb jij jouw gemis ongemerkt over gebracht op je kinderen?
dinsdag 18 februari 2020 19:04
Zeker niet. Ik heb weinig mogelijkheid om af te spreken met mijn vriend en mijn dochter vroeg er naar of ik een vriend heb. Bovendien kennen zijn ouders mijn ex schoonmoeder en het is een klein dorp. Dus vandaar. En alles gaat gelukkig heel erg goed tussen de kinderen en met de families.
dinsdag 18 februari 2020 19:33
maar ik begrijp niet waarom kinderen in een familieappgroep moeten als je pas een jaar een relatie hebt. Dat het een klein dorp is doet er niet toe. Je maakt het meteen erg groot zo.rooscac schreef: ↑18-02-2020 19:04Zeker niet. Ik heb weinig mogelijkheid om af te spreken met mijn vriend en mijn dochter vroeg er naar of ik een vriend heb. Bovendien kennen zijn ouders mijn ex schoonmoeder en het is een klein dorp. Dus vandaar. En alles gaat gelukkig heel erg goed tussen de kinderen en met de families.
dinsdag 18 februari 2020 20:22
dinsdag 18 februari 2020 21:12
Ik vind het niet overdreven. Ik vind het juist fijn dat het zo kan gaan.
Ze hebben elkaar al zo vaak gezien, verjaardagen en feesten. De kinderen zien elkaar op school.
Ze zijn gevraagd voor in de app en dat vonden ze leuk. Zijn familie geeft ze echt gevoel dat ze erbij horen en dat vind ik fijn.
Maar daar gaat het ook niet om. Het gaat om mijn gevoel van binnen of ik nu wel of niet een relatie heb dat gevoel is er.
Maar een keer een verhaal dat het goed gaat met familie na een scheiding kan ook positief zijn. Is niets mis mee en daar ben ik 100% van overtuigd. Sterker nog daar vraag ik ook geen mening over.
Ze hebben elkaar al zo vaak gezien, verjaardagen en feesten. De kinderen zien elkaar op school.
Ze zijn gevraagd voor in de app en dat vonden ze leuk. Zijn familie geeft ze echt gevoel dat ze erbij horen en dat vind ik fijn.
Maar daar gaat het ook niet om. Het gaat om mijn gevoel van binnen of ik nu wel of niet een relatie heb dat gevoel is er.
Maar een keer een verhaal dat het goed gaat met familie na een scheiding kan ook positief zijn. Is niets mis mee en daar ben ik 100% van overtuigd. Sterker nog daar vraag ik ook geen mening over.
dinsdag 18 februari 2020 22:22
Heel eerlijk? Ik vind de bijna fulltime zorg voor mijn kinderen geen enkel probleem. Natuurlijk mogen ze altijd naar hun vader, en dat doen ze ook. Maar ik ben stiekem heel blij dat ze "gewoon" hier wonen. Dat ik dan minder tijd voor mezelf heb neem ik met liefde op de koop toe.
(Ze zijn wel volwassen en aardig in de buurt van volwassen, hoor, dus ik heb redelijk veel vrijheid).
dinsdag 18 februari 2020 23:02
Heel herkenbaar....
Ook al heb ik al lange tijd een nieuwe partner en woon ik met hem samen en kunnen mijn kinderen en zijn kinderen het redelijk goed met elkaar vinden. en doe ik dingen die ik tijdens mijn vorige [ lange ] relatie nooit gedaan zou hebben.....toch blijft dat intense diepe eenzame gevoel dat je nooit meer een kerngezin zult zijn.
Dat komt het best naar boven bij speciale gelegenheden zoals diploma uitreikingen, verjaardagen, geboorte kleinkinderen, overlijden .
Ook ik heb hele lieve nieuwe schoon familieleden....maar je hebt gewoon een groot deel van hun leven gemist en dat voel je.
Je hebt met je nieuwe partner nu eenmaal een heel ander uitgangspunt....niet vanuit een starterspositie van elkaar onbezorgd leren kennen, dan huisje boompje beestje.
Nu neem je veel bagage mee en krijg je er ook nog eens veel bagage bij....
Ik ben gelukkig...doe heel veel leuke dingen en toch zit dat eenzame gevoel in mijn hart.....
Ook al heb ik al lange tijd een nieuwe partner en woon ik met hem samen en kunnen mijn kinderen en zijn kinderen het redelijk goed met elkaar vinden. en doe ik dingen die ik tijdens mijn vorige [ lange ] relatie nooit gedaan zou hebben.....toch blijft dat intense diepe eenzame gevoel dat je nooit meer een kerngezin zult zijn.
Dat komt het best naar boven bij speciale gelegenheden zoals diploma uitreikingen, verjaardagen, geboorte kleinkinderen, overlijden .
Ook ik heb hele lieve nieuwe schoon familieleden....maar je hebt gewoon een groot deel van hun leven gemist en dat voel je.
Je hebt met je nieuwe partner nu eenmaal een heel ander uitgangspunt....niet vanuit een starterspositie van elkaar onbezorgd leren kennen, dan huisje boompje beestje.
Nu neem je veel bagage mee en krijg je er ook nog eens veel bagage bij....
Ik ben gelukkig...doe heel veel leuke dingen en toch zit dat eenzame gevoel in mijn hart.....
dinsdag 18 februari 2020 23:22
Had ik een heel verhaal getypt, is het weg.
Waar ik mee begonnen was, is dat scheiden ook rouwen is.
Wat er ooit was, het kerngezin, komt nooit meer terug.
Er kunnen andere, mooie relaties ontstaan, toch blijft er een gemis. Dat beseffen, erkennen en proberen te accepteren is best een opgaaf.
Daarnaast is zoals ergens hierboven is beschreven, het ook de kunst om gelukkig weer, beter gezegd tevreden te worden.
Wat mij daarbij helpt, is kijken naar wat ik wel heb, wat goed gaat, wat ik heb bereikt.
Als ik kijk naar alles wat er niet is, word ik erg snel verdrietig.
Nee, ik heb geen man en ivm een zorgintensief kind ook geen mogelijkheid er 1 te ontmoeten. Ik heb dus een zeer zorgintensief kind. Geen normaal leven daardoor. Een zeer beperkt sociaal leven. Vooral veel reeds overleden familie.
Verdrietig he.
Maar als ik dan kijk naar wat er wel is: vaak uit onverwachte hoek, bijv ouders van vriendjes van de kinderen, hulp. Een fijne plek om te wonen, van mij. Dat is me maar mooi gelukt in deze tijd. Een aantal mensen om me heen die veel van me weten en van me houden. Ik heb vaak heerlijke kinderen. Een baan die perfect op mijn leefsituatie is afgestemd, waardoor ik het financieel red.
Er zullen namelijk altijd wel ( enkele) mensen zijn die het beter hebben. Wel het kerngezin, wel een aardige partner.
Maar ieder huisje heeft zijn kruisje, heel vaak is er heel veel niet zichtbaar. En als ik dan aan alle stellen denk die ik ken, zou ik met zeker 8 a 9 van de 10 voor geen goud willen ruilen. Dan word ik zo blij van mijn alleenstaande status.
Hopelijk heb je hier wat aan.
Waar ik mee begonnen was, is dat scheiden ook rouwen is.
Wat er ooit was, het kerngezin, komt nooit meer terug.
Er kunnen andere, mooie relaties ontstaan, toch blijft er een gemis. Dat beseffen, erkennen en proberen te accepteren is best een opgaaf.
Daarnaast is zoals ergens hierboven is beschreven, het ook de kunst om gelukkig weer, beter gezegd tevreden te worden.
Wat mij daarbij helpt, is kijken naar wat ik wel heb, wat goed gaat, wat ik heb bereikt.
Als ik kijk naar alles wat er niet is, word ik erg snel verdrietig.
Nee, ik heb geen man en ivm een zorgintensief kind ook geen mogelijkheid er 1 te ontmoeten. Ik heb dus een zeer zorgintensief kind. Geen normaal leven daardoor. Een zeer beperkt sociaal leven. Vooral veel reeds overleden familie.
Verdrietig he.
Maar als ik dan kijk naar wat er wel is: vaak uit onverwachte hoek, bijv ouders van vriendjes van de kinderen, hulp. Een fijne plek om te wonen, van mij. Dat is me maar mooi gelukt in deze tijd. Een aantal mensen om me heen die veel van me weten en van me houden. Ik heb vaak heerlijke kinderen. Een baan die perfect op mijn leefsituatie is afgestemd, waardoor ik het financieel red.
Er zullen namelijk altijd wel ( enkele) mensen zijn die het beter hebben. Wel het kerngezin, wel een aardige partner.
Maar ieder huisje heeft zijn kruisje, heel vaak is er heel veel niet zichtbaar. En als ik dan aan alle stellen denk die ik ken, zou ik met zeker 8 a 9 van de 10 voor geen goud willen ruilen. Dan word ik zo blij van mijn alleenstaande status.
Hopelijk heb je hier wat aan.
