Als de kinderen groot zijn

Ik ben even benieuwd.
Wij zitten nog middenin de luiers. We hebben 3 kinderen van 7 jaar, 2 jaar en 4 maanden.
Het duurt nog even voor al het grut gaat puberen en we meer tijd voor elkaar en onszelf krijgen.

We kennen elkaar nu voornamelijk als vader en moeder, het is druk, geen familie in de buurt en eigenlijk regelen we nooit een oppas. Dit is prima zo, we missen dat ook niet heel erg.

Ons huis is nog lang niet klaar, we wonen er nu 3 jaar en er moet nog het een en ander verbouwd worden.

Kortom, we zijn een geoliede machine samen als het aankomt op kinderen, werk en thuis.

Soms denk ik weleens na over hoe het is als alles klaar is, de kinderen groter, wij meer adem hebben. Wat blijft er dan over?
Ik kan me nog helemaal niet voorstellen hoe dat straks “later” zal zijn.

Hoe ging dat bij jullie? Vind je je partner nog net zo leuk als die vader / moeder toen je nog kleine kinderen had? Misschien zelfs nog wel leuker?
Doen jullie meer of juist minder samen? Hoe is de dynamiek, is het veranderd. Misschien uit elkaar gegroeid? En dan de midlifecrisis, is dat echt een ding? En dan de pensioen periode, dan zit je samen “thuis”..

Ik ben heel benieuwd naar leuke, grappige en minder leuke ervaringen.

kataravrouw schreef: ↑

09-04-2020 08:26

Mijn situatie is niet representatief vrees ik....mijn exman bleek een psychiatrische ziekte te hebben en de situatie was niet meer veilig voor mijn kinderen en voor mezelf. Was dat niet het geval geweest waren we nu zeker nog samen.

Wat ik ook wilde zeggen tegen TO...geniet vooral ook van je kinderen!! Geniet van de kleine dingen, neem de tijd voor ze. Zie ook wat je man doet voor zijn gezin....

Het leven verloopt niet ideaal, streef daar ook niet naar.

Wat een verhaal, bedankt voor het delen!
Heeft je man (misschien achteraf) altijd al psychische problemen gehad of is dat later gekomen?
Lijkt me ook erg naar geweest voor je kinderen, fijn dat je zo’n goede band met ze heb.
Ik geniet zeker van mijn kinderen, de ene dag wat meer dan de andere natuurlijk
Mijn man doet veel inderdaad, misschien wat minder voor mij persoonlijk maar wel voor het grotere geheel. En dat waardeer ik zeer!

Ook wel iets waar ik door dit topic meer over na ben gaan denken. Ik kan hem ook weer met andere ogen bekijken,
Wel fijn, die snelle inzichten die je hier krijgt

We hebben trouwens gepraat, dat ging vrij goed. Eerst wel even wat schrik en wat verwijten maar gelukkig kunnen ombuigen naar een constructief gesprek.
We hebben elkaar geen beloftes gedaan van “ik doe meer dit voor jou, jij meer dit voor mij”. Wel aangegeven wat we nodig hebben van elkaar.
Ik heb hem gevraagd of hij wilde nadenken om sommige klussen toch uit te besteden.
Mede omdat ik dan degene ben die standaard alles met de kinderen moet doen of weer de deur uit omdat we anders in de herrie zitten.

Gelukkig reageerde hij er positief op en gaan we iedergeval het schilderwerk buiten uitbesteden. In principe kan hij dat zelf wel maar ik zie het al gebeuren dat het 3 weken gaat duren met schuren, repareren, gronden en lakken. En dan nog werken tussendoor, dan duurt het nog veel langer als het in de weekenden en avonduren moet. Als het een keer slecht weer is etc.