Relaties
alle pijlers
Als het vlammetje uit is.... Relatie nieuw leven inblazen?
zaterdag 25 juli 2009 om 21:34
Hallo iedereen, mijn naam is Lilli, ik ben 23 jaar en inmiddels 2,5 jaar samen met mijn vriend van 24.
We hebben in die 2,5 jaar samen behoorlijk veel meegemaakt.
( Abortus, vreemdgaan vriend, overlijden vader van vriend)
Het eerste halfjaar werkten we beide in de horeca en op die manier is onze relatie ook begonnen, in het horecawereldje. Ik werkte achter de bar, hij is DJ. Het was vooral veel lol samen en met anderen.
Na dat half/ 3/4 jaar ben ik gestopt met werken in de horeca en een jaar fulltime gaan werken als administratief medewerkster bij een bedrijf ver van mijn woonplaats en totaal niet wat bij mij past.
Hij ging studeren en wilde zijn DJ zijn op een lager pitje zetten. ( we woonden toen nog apart, maar waren wel elke avond samen. Ik moest vroeg weg, kwam laat thuis en dan waren we samen, hij had een sociaal leven naast zijn studie)
Het Draaien vond ie toch te leuk en het ging steeds beter. Eigen single uitgebracht etc. Ondertussen was ook zijn vader overleden en sinds dat moment is hij 180 graden anders geworden. Bot, afstandelijker, agressief, ongeinteresseerd.
Desondanks na dat jaar ( waarin hij stopte met studie, niks meer deed behalve hele dagen als ik op het werk was in bed liggen, achter pc zitten en vervolgens 's avonds bij mij zijn en soms stappen zonder mij en dan fucking dronken om 8 uur 's ochtends bij mij komen, ook 2 keer vreemdgegaan, alleen zoenen, hij zegt omdat hij zich zo ellendig en niet zichzelf voelde door het overlijden) gaan samenwonen in een super leuk appartementje midden in de stad. Echter ik heb me daar nooit thuisgevoeld.
Al het huishouden kwam op mijn schouders, terwijl ik inmiddels ook fulltime studeerde en mijn vriend niets anders deed dan de hele dagen niks, alleen maar achter de pc ( tot chatten met meiden uit verveling) en in het weekend werken. De studie kon ik op een gegeven moment niet meer aan en ook de ruzies werden steeds erger, omdat ik me dood irriteerde aan zijn luie lakse houding en hij vond het vervelend dat, wanneer hij al de hele dag thuis had gezeten en ik kwam thuis van school, dat ik dan graag bij hem wilde zijn... dan wilde hij stappen. Terwijl ik hem dus al niet meer vertrouwde...
Kortom, hij is weggegaan uit ons appartement en ik daarna ook.
Nu woont hij tijdelijk weer bij zijn ouders en ik ook eigenlijk. Want bij mij thuis is het behoorlijk problematisch waardoor ik veel daar ben. Zijn ouders zijn geweldig en vinden het geen probleem dat ik er ben. Doordeweeks werkte ik nog bij mijn oude werk in mjin oude woonplaats, maar daar ging ik stoppen omdat het te ver reizen was elke dag. Ondertussen ging onze relatie alweer stukken beter en we hadden het plan om beide met z'n 2en na de zomer ergens anders opnieuw te beginnen. Allebei weer studeren, hij deeltijd, ik fulltime. Hij werkt tijdelijk overdag in de horeca, nou ja van 12 tot 12 zeg maar....
En nu sinds we tijdelijk dan even bij zijn ouders zitten en ik NIET meer werk in mijn oude stad gaat het berg afwaarts....
Hij is nog nooit zo afstandelijk geweest. Ik ben bij ZIJN ouders, maar hij laat mij maar wat aan mijn lot over en gaat alleen dingen voor zichzelf doen. Hij wil ruimte, wil alleen zijn, wil alleen nog maar dingen met anderen doen en ik verveel me natuurlijk hier ook. Mijn vriendinnetjes zitten allemaal nog in die oude stad. Maar omdat ik nu niet werk kan ik het me niet veroorloven om elke keer even heen en weer te gaan met de trein.
Hij wil afstand en na de zomer weer terug naar elkaar alleen in de weekenden zien ( wanneer hij dus werkt en halve dagen slaapt) Elk in een andere stad wonen en ruimte. Terwijl ik dus mijn oude stad met vriendinnen heb verlaten om met HEM opnieuw te kunnen beginnen na de zomer...
Ik verveel me nu gewoon hier en hij wil juist alleen gelaten worden en creert steeds meer afstand. Daarom ben ik deze week naar mijn ouders gegaan maar het enige wat hij aan de telefoon zei waren dingen over zichzelf en dat hij het lekker vond om alleen te zijn. Dat doet zo zeer.
Ik heb er steeds meer twijfels over, we hebben vandaag gepraat en op het moment dat ik zover ben dat ik mijn spullen aan het inpakken ben en het uitmaak, wil hij ineens toch proberen er uit te komen....
Maar we zijn allebei niet meer verliefd. Er is alleen maar irritatie en nog eens irritatie. Ik word helemaal gek en vraag me af,
Hoe kom je uit zo'n diep dal en word je weer verliefd? Of is dat onmogelijk???
We hebben in die 2,5 jaar samen behoorlijk veel meegemaakt.
( Abortus, vreemdgaan vriend, overlijden vader van vriend)
Het eerste halfjaar werkten we beide in de horeca en op die manier is onze relatie ook begonnen, in het horecawereldje. Ik werkte achter de bar, hij is DJ. Het was vooral veel lol samen en met anderen.
Na dat half/ 3/4 jaar ben ik gestopt met werken in de horeca en een jaar fulltime gaan werken als administratief medewerkster bij een bedrijf ver van mijn woonplaats en totaal niet wat bij mij past.
Hij ging studeren en wilde zijn DJ zijn op een lager pitje zetten. ( we woonden toen nog apart, maar waren wel elke avond samen. Ik moest vroeg weg, kwam laat thuis en dan waren we samen, hij had een sociaal leven naast zijn studie)
Het Draaien vond ie toch te leuk en het ging steeds beter. Eigen single uitgebracht etc. Ondertussen was ook zijn vader overleden en sinds dat moment is hij 180 graden anders geworden. Bot, afstandelijker, agressief, ongeinteresseerd.
Desondanks na dat jaar ( waarin hij stopte met studie, niks meer deed behalve hele dagen als ik op het werk was in bed liggen, achter pc zitten en vervolgens 's avonds bij mij zijn en soms stappen zonder mij en dan fucking dronken om 8 uur 's ochtends bij mij komen, ook 2 keer vreemdgegaan, alleen zoenen, hij zegt omdat hij zich zo ellendig en niet zichzelf voelde door het overlijden) gaan samenwonen in een super leuk appartementje midden in de stad. Echter ik heb me daar nooit thuisgevoeld.
Al het huishouden kwam op mijn schouders, terwijl ik inmiddels ook fulltime studeerde en mijn vriend niets anders deed dan de hele dagen niks, alleen maar achter de pc ( tot chatten met meiden uit verveling) en in het weekend werken. De studie kon ik op een gegeven moment niet meer aan en ook de ruzies werden steeds erger, omdat ik me dood irriteerde aan zijn luie lakse houding en hij vond het vervelend dat, wanneer hij al de hele dag thuis had gezeten en ik kwam thuis van school, dat ik dan graag bij hem wilde zijn... dan wilde hij stappen. Terwijl ik hem dus al niet meer vertrouwde...
Kortom, hij is weggegaan uit ons appartement en ik daarna ook.
Nu woont hij tijdelijk weer bij zijn ouders en ik ook eigenlijk. Want bij mij thuis is het behoorlijk problematisch waardoor ik veel daar ben. Zijn ouders zijn geweldig en vinden het geen probleem dat ik er ben. Doordeweeks werkte ik nog bij mijn oude werk in mjin oude woonplaats, maar daar ging ik stoppen omdat het te ver reizen was elke dag. Ondertussen ging onze relatie alweer stukken beter en we hadden het plan om beide met z'n 2en na de zomer ergens anders opnieuw te beginnen. Allebei weer studeren, hij deeltijd, ik fulltime. Hij werkt tijdelijk overdag in de horeca, nou ja van 12 tot 12 zeg maar....
En nu sinds we tijdelijk dan even bij zijn ouders zitten en ik NIET meer werk in mijn oude stad gaat het berg afwaarts....
Hij is nog nooit zo afstandelijk geweest. Ik ben bij ZIJN ouders, maar hij laat mij maar wat aan mijn lot over en gaat alleen dingen voor zichzelf doen. Hij wil ruimte, wil alleen zijn, wil alleen nog maar dingen met anderen doen en ik verveel me natuurlijk hier ook. Mijn vriendinnetjes zitten allemaal nog in die oude stad. Maar omdat ik nu niet werk kan ik het me niet veroorloven om elke keer even heen en weer te gaan met de trein.
Hij wil afstand en na de zomer weer terug naar elkaar alleen in de weekenden zien ( wanneer hij dus werkt en halve dagen slaapt) Elk in een andere stad wonen en ruimte. Terwijl ik dus mijn oude stad met vriendinnen heb verlaten om met HEM opnieuw te kunnen beginnen na de zomer...
Ik verveel me nu gewoon hier en hij wil juist alleen gelaten worden en creert steeds meer afstand. Daarom ben ik deze week naar mijn ouders gegaan maar het enige wat hij aan de telefoon zei waren dingen over zichzelf en dat hij het lekker vond om alleen te zijn. Dat doet zo zeer.
Ik heb er steeds meer twijfels over, we hebben vandaag gepraat en op het moment dat ik zover ben dat ik mijn spullen aan het inpakken ben en het uitmaak, wil hij ineens toch proberen er uit te komen....
Maar we zijn allebei niet meer verliefd. Er is alleen maar irritatie en nog eens irritatie. Ik word helemaal gek en vraag me af,
Hoe kom je uit zo'n diep dal en word je weer verliefd? Of is dat onmogelijk???
zaterdag 25 juli 2009 om 21:37
Want we houden echt nog wel van elkaar. Alleen dat vlammetje is helemaal weg... Door wantrouwen en ellende... En ik dacht dat we er beide voor gingen maar voel me alsof ik alleen de kar nog probeer recht te trekken en er voor wil gaan. hij blijft maar aan zichzelf denken en niet eens aan ons of onze toekomst. daar heeft hij nog helemaal geen zin in zegt hij dan....
Maar als ik dan het wil uitmaken, dan pakt ie me vast en zegt hij we komen er wel uit...
Maar als ik dan het wil uitmaken, dan pakt ie me vast en zegt hij we komen er wel uit...
zaterdag 25 juli 2009 om 21:40
zaterdag 25 juli 2009 om 22:19
Ik weet niet of het mogelijk is. Maar ik denk wel dat jullie de omstandigheden niet mee hebben op dit moment. Als ik jou was zou ik zo snel mogelijk eigen woonruimte gaan zoeken. Desnoods eerst bij een vriendin of in een studentenhuis of wat dan ook.
Je kunt sowieso niet eeuwig bij zijn ouders blijven, en jullie relatie heeft dringend behoefte aan een beetje afstand. Zonder afstand, ruimte en lucht om adem te halen denk ik niet dat jullie het veel gezelliger gaan krijgen dan nu het geval is...
Je kunt sowieso niet eeuwig bij zijn ouders blijven, en jullie relatie heeft dringend behoefte aan een beetje afstand. Zonder afstand, ruimte en lucht om adem te halen denk ik niet dat jullie het veel gezelliger gaan krijgen dan nu het geval is...
zondag 26 juli 2009 om 03:32
zondag 26 juli 2009 om 07:23
quote:sprankelend schreef op 25 juli 2009 @ 23:29:
Dames, hertrouwen
Zonde om daar zo voor off topic te posten.
Met hertrouwen wordt het geen nieuwe vader. Het wordt de man van z'n moeder. Hij zit dus bij z'n moeder en d'r nieuwe scharrel.
Verder zou ik m'n eigen plan trekken en in elk geval zelf 'n eigen woning zoeken. Wat hij doet is zijn pakkie an.
Dames, hertrouwen
Zonde om daar zo voor off topic te posten.
Met hertrouwen wordt het geen nieuwe vader. Het wordt de man van z'n moeder. Hij zit dus bij z'n moeder en d'r nieuwe scharrel.
Verder zou ik m'n eigen plan trekken en in elk geval zelf 'n eigen woning zoeken. Wat hij doet is zijn pakkie an.
zondag 26 juli 2009 om 11:27
quote:elninjoo schreef op 26 juli 2009 @ 07:23:
[...]
Met hertrouwen wordt het geen nieuwe vader. Het wordt de man van z'n moeder. Hij zit dus bij z'n moeder en d'r nieuwe scharrel.
Zo ervaar jij dat. Misschien zou je open kunnen staan voor het feit dat andere mensen dat op andere manieren ervaren (en benoemen).
Als we hier allemaal zouden accepteren dat er meer manieren zijn dan alleen die van onszelf dan zouden er misschien niet zo vermoeiend vaak vraagtekens worden geplaatst bij het waarheidsgehalte van topics.
[...]
Met hertrouwen wordt het geen nieuwe vader. Het wordt de man van z'n moeder. Hij zit dus bij z'n moeder en d'r nieuwe scharrel.
Zo ervaar jij dat. Misschien zou je open kunnen staan voor het feit dat andere mensen dat op andere manieren ervaren (en benoemen).
Als we hier allemaal zouden accepteren dat er meer manieren zijn dan alleen die van onszelf dan zouden er misschien niet zo vermoeiend vaak vraagtekens worden geplaatst bij het waarheidsgehalte van topics.
zondag 26 juli 2009 om 11:32
Jij wil met hem verder en opnieuw beginnen ook al ben je niet meer verliefd en zijn er alleen irritaties (schiet mij maar lek, maar dit snap ik dus echt niet), en hij wil helemaal niet met je verder en vindt het lekker om alleen te zijn, wil niet eens dingen met je doen en denkt heel anders over jullie toekomst dan jij.
Ehm.. wat wil je voor advies? Hoe het vlammetje terugkomt?
Niet? Neem je verlies en ga alleen verder. Succes.
Ehm.. wat wil je voor advies? Hoe het vlammetje terugkomt?
Niet? Neem je verlies en ga alleen verder. Succes.
zondag 26 juli 2009 om 11:35
Lilli, waarom zou je eigenlik graag opnieuw verliefd willen worden? Je bent nog zo jong, jullie hebben zoveel moeilijke bagage en hij behandelt je nou niet echt liefdevol. Leuk dat hij je niet los wil laten als je je spullen aan het pakken bent, maar jij mag die knoop ook doorhakken hoor. Dan baalt hij maar, jammer dan.
