Relaties
alle pijlers
Alweer twijfels
vrijdag 13 maart 2009 om 17:13
Ok, ik zal me eerst even voorstellen, want dit is mijn eerste keer op het forum. Maar ik ben een beetje in de war. Ik ben Anne en ik ben (net) 29. Ik ben nu 9 jaar samen met mijn man en 6 jaar getrouwd. Samen hebben we een kind van 2,5.
Ik loop voor de zo veelste keer tegen mijn gevoelens aan. Ik heb een hele lieve man en als ik er puur met mijn verstand naar kijk dan had ik het haast niet beter kunnen treffen. Ja, beter samen kunnen communiseren was fijn geweest. Misschien dat ik dan nu niet dit gevoel had gehad. Maar voor de rest laat hij mij erg vrij, is een geweldige vader, heel lief voor me en gek op me. Hij doet veel met ons kind en met z`n drieen is het ook echt gezellig. Dat zijn de momenten dat ik blij met hem ben. Er zijn weinig vaders die zo leuk met hun kinderen zijn als hij. Hij doet ontzettend veel met ons kind en is echt super gek op ons kind. Neemt me veel uit handen en ik ben elke avond blij als hij thuiskomt en me een deel van de zorg uit handen neemt.
Alleen naast de zorg en liefde voor ons kind weet ik niet wat ik voor hem voel en met hem deel. Ik zie hem als een hele lieve vriend, alleen wel een waar ik weinig gevoelens mee deel (van beide kanten loopt dit moeizaam en ik heb geleerd dit bij anderen te zoeken). Ik voel me veilig bij hem en vertrouwd. Maar ik voel geen opwinding voor hem. Ik vind het fijn als hij een arm om me heen slaat, maar als hij me wil zoenen dan heb ik dat liever niet. Pas lagen we lekker tegen elkaar aan en wilde hij sex. Ik dacht, nou ja ok. Maar toen hij me op mijn rug zoende begon ik gewoon spontaan te huilen, ik kon het niet. Ik voelde alleen maar afkeer ervan. Als we sex hebben denk ik over het algemeen aan een ander of hoop ik dat het zo snel mogelijk over is. Ik zie hem meer als een lieve vriend heb ik het idee. Samen iets leuks doen dat is meestal niet leuk. Ok niet vervelend of zo, maar ik mis gewoon een gevoel van ja hoe moet ik het uitleggen. We praten amper met elkaar. Als de een wat vertelt wat belangrijk is of pijn doet is het antwoord: "Ja, dat kan. of: Ja dat geloof ik." En daarmee is het afgesloten. Dit is al heel lang zo. Ik heb het hier al wel eerder met hem over gehad. We hebben van de zomer nog een goed gesprek gehad (deze gevoelens spelen al zo`n 1,5 jaar en daarvoor elke keer in vlagen twijfels). En ik merk echt dat hij z`n best doet. Maar ik heb me afgesloten, ik kan het niet meer. Ik zit te vol. Te vol met twijfels en met andere dingen die mijn energie vreten.
Nu ben ik ook nog eens verliefd geworden op een ander. Dit is verder niet iets waar ik iets mee wil doen of waar toekomst in zit. Maar deze keer is het wel heel heftig. Bij deze man kan ik wel mijn gevoelens kwijt en we kunnen heel veel praten. We kennen elkaar al jaren en zijn al jaren vrienden. Dat maakt het extra heftig.
Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik verliefd ben op een ander. Dat is al twee keer eerder gebeurd (1 keer voor en 1 keer na ons huwelijk), alleen niet zo heftig als nu. Al merk ik dat ik deze gevoelens nu ook in de ijskast aan het zetten ben. Heb zelfs afstand genomen van mijn vriend. De vriendschap kan wel een stootje hebben, dus dat komt als mijn gevoel weer op orde is wel weer goed. Verder heb ik me tussendoor ook nog wel aangetrokken gevoeld tot anderen.
Dit heb ik altijd weg kunnen stoppen, maar toch komt die twijfel altijd weer boven. Zo vermoeiend is dat. Ik heb tegenwoordig steeds vaker het gevoel dat mijn man een gewedige man is, maar dat ik niet (meer) op die manier van hem hou. Dat hij degene is die ik toen nodig had, maar dat ik nu iemand zoek die me andere dingen kan bieden dan alleen de veiligheid en rust. Die rust is me zelfs te veel. Maar ja het is een geweldige lieve man en een geweldige vader. Voor de rest hebben we het goed. Het is een prima verstandshuwelijk. Alleen kan ik daar genoegen meenemen vraag ik me soms af? En is dit niet heel oneerlijk tegenover hem? Maar ik wil mijn lieve kleine schat ook geen scheiding aandoen, die is gek op papa en mama. Met z`n drieen hebben we het ook leuk. Ik mis alleen het gevoel.
Komt nog bij dat ik best een tweede kindje zou willen, maar ja dat lijkt me zo niet zo verstandig. Aan de andere kant, als we toch bij elkaar blijven, dan maakt het ook niet uit. Hij is een fantastische vader en we kunnen samen goed een kind opvoeden al zeg ik het zelf. Hierin zitten we prima op een lijn.
Kortom gevoel en verstand lijken steeds meer met elkaar te vechten en ik word er zo moe van. Elke keer als ik een beslissing heb genomen dan kan ik het weer even wegstoppen, maar stiekem sluimert het toch door en steekt het weer de kop op. Dit is niet het leven wat ik wil. Maar kan ik het dat wel maken met hem? Er zijn natuurlijk dingen te veranderen, maar levert dat nog wat op of is dat alleen uitstel van executie en zorgt dat uiteindelijk alleen maar voor nog meer pijn bij hem?
Ik word zo moe van mezelf en ben mezelf zat. Ik ben best wel op eigenlijk.
Wat ik hier precies mee wil weet ik niet. Even mijn hart luchten denk ik. Ik weet dat we weer moeten gaan praten en weer tijd moeten maken voor elkaar. Ik ben alleen zo bang dat het ook weer gaat tegenvallen.
O ja, sorry dat ik niet gelijk kan reageren. Ik ga nu eerst rennen om ons kind op te halen en dan koken etc. Ik weet nog niet wanneer ik weer kan reageren, hierbij alvast mij excuses. Dat betekent niet dat ik niet blij ben met reacties of geen toelichting of zo wil geven.
Ik loop voor de zo veelste keer tegen mijn gevoelens aan. Ik heb een hele lieve man en als ik er puur met mijn verstand naar kijk dan had ik het haast niet beter kunnen treffen. Ja, beter samen kunnen communiseren was fijn geweest. Misschien dat ik dan nu niet dit gevoel had gehad. Maar voor de rest laat hij mij erg vrij, is een geweldige vader, heel lief voor me en gek op me. Hij doet veel met ons kind en met z`n drieen is het ook echt gezellig. Dat zijn de momenten dat ik blij met hem ben. Er zijn weinig vaders die zo leuk met hun kinderen zijn als hij. Hij doet ontzettend veel met ons kind en is echt super gek op ons kind. Neemt me veel uit handen en ik ben elke avond blij als hij thuiskomt en me een deel van de zorg uit handen neemt.
Alleen naast de zorg en liefde voor ons kind weet ik niet wat ik voor hem voel en met hem deel. Ik zie hem als een hele lieve vriend, alleen wel een waar ik weinig gevoelens mee deel (van beide kanten loopt dit moeizaam en ik heb geleerd dit bij anderen te zoeken). Ik voel me veilig bij hem en vertrouwd. Maar ik voel geen opwinding voor hem. Ik vind het fijn als hij een arm om me heen slaat, maar als hij me wil zoenen dan heb ik dat liever niet. Pas lagen we lekker tegen elkaar aan en wilde hij sex. Ik dacht, nou ja ok. Maar toen hij me op mijn rug zoende begon ik gewoon spontaan te huilen, ik kon het niet. Ik voelde alleen maar afkeer ervan. Als we sex hebben denk ik over het algemeen aan een ander of hoop ik dat het zo snel mogelijk over is. Ik zie hem meer als een lieve vriend heb ik het idee. Samen iets leuks doen dat is meestal niet leuk. Ok niet vervelend of zo, maar ik mis gewoon een gevoel van ja hoe moet ik het uitleggen. We praten amper met elkaar. Als de een wat vertelt wat belangrijk is of pijn doet is het antwoord: "Ja, dat kan. of: Ja dat geloof ik." En daarmee is het afgesloten. Dit is al heel lang zo. Ik heb het hier al wel eerder met hem over gehad. We hebben van de zomer nog een goed gesprek gehad (deze gevoelens spelen al zo`n 1,5 jaar en daarvoor elke keer in vlagen twijfels). En ik merk echt dat hij z`n best doet. Maar ik heb me afgesloten, ik kan het niet meer. Ik zit te vol. Te vol met twijfels en met andere dingen die mijn energie vreten.
Nu ben ik ook nog eens verliefd geworden op een ander. Dit is verder niet iets waar ik iets mee wil doen of waar toekomst in zit. Maar deze keer is het wel heel heftig. Bij deze man kan ik wel mijn gevoelens kwijt en we kunnen heel veel praten. We kennen elkaar al jaren en zijn al jaren vrienden. Dat maakt het extra heftig.
Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik verliefd ben op een ander. Dat is al twee keer eerder gebeurd (1 keer voor en 1 keer na ons huwelijk), alleen niet zo heftig als nu. Al merk ik dat ik deze gevoelens nu ook in de ijskast aan het zetten ben. Heb zelfs afstand genomen van mijn vriend. De vriendschap kan wel een stootje hebben, dus dat komt als mijn gevoel weer op orde is wel weer goed. Verder heb ik me tussendoor ook nog wel aangetrokken gevoeld tot anderen.
Dit heb ik altijd weg kunnen stoppen, maar toch komt die twijfel altijd weer boven. Zo vermoeiend is dat. Ik heb tegenwoordig steeds vaker het gevoel dat mijn man een gewedige man is, maar dat ik niet (meer) op die manier van hem hou. Dat hij degene is die ik toen nodig had, maar dat ik nu iemand zoek die me andere dingen kan bieden dan alleen de veiligheid en rust. Die rust is me zelfs te veel. Maar ja het is een geweldige lieve man en een geweldige vader. Voor de rest hebben we het goed. Het is een prima verstandshuwelijk. Alleen kan ik daar genoegen meenemen vraag ik me soms af? En is dit niet heel oneerlijk tegenover hem? Maar ik wil mijn lieve kleine schat ook geen scheiding aandoen, die is gek op papa en mama. Met z`n drieen hebben we het ook leuk. Ik mis alleen het gevoel.
Komt nog bij dat ik best een tweede kindje zou willen, maar ja dat lijkt me zo niet zo verstandig. Aan de andere kant, als we toch bij elkaar blijven, dan maakt het ook niet uit. Hij is een fantastische vader en we kunnen samen goed een kind opvoeden al zeg ik het zelf. Hierin zitten we prima op een lijn.
Kortom gevoel en verstand lijken steeds meer met elkaar te vechten en ik word er zo moe van. Elke keer als ik een beslissing heb genomen dan kan ik het weer even wegstoppen, maar stiekem sluimert het toch door en steekt het weer de kop op. Dit is niet het leven wat ik wil. Maar kan ik het dat wel maken met hem? Er zijn natuurlijk dingen te veranderen, maar levert dat nog wat op of is dat alleen uitstel van executie en zorgt dat uiteindelijk alleen maar voor nog meer pijn bij hem?
Ik word zo moe van mezelf en ben mezelf zat. Ik ben best wel op eigenlijk.
Wat ik hier precies mee wil weet ik niet. Even mijn hart luchten denk ik. Ik weet dat we weer moeten gaan praten en weer tijd moeten maken voor elkaar. Ik ben alleen zo bang dat het ook weer gaat tegenvallen.
O ja, sorry dat ik niet gelijk kan reageren. Ik ga nu eerst rennen om ons kind op te halen en dan koken etc. Ik weet nog niet wanneer ik weer kan reageren, hierbij alvast mij excuses. Dat betekent niet dat ik niet blij ben met reacties of geen toelichting of zo wil geven.
zaterdag 4 april 2009 om 17:42
Ikzoekeenwoord: ik wil er nog aan toevoegen dat bij mij de twijfels ook steeds terugkwamen. Op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen. Deed geen oog meer dicht. Aan de slaappillen, verhoogde hartslag, geen hap door m'n keel, 8 kilo afgevallen terwijl ik al niet veel woog. Fijne tijd als ik eraan terugdenk...not dus. Tot nu toe de allermoeilijkste maar wel de beste beslissing van m'n leven.
zaterdag 4 april 2009 om 22:42
Sensy, het is niet dat mijn man me helemaal niet meer interesseert, alleen niet op het seksuele vlak. Ok, we delen niet heel veel meer, maar we hebben het nog wel gezellig. Vandaag hadden we een hele gezellige dag met z`n drieen. Alleen vanaf dat de kleine in bed ligt hebben we weinig contact gehad. Maar dat doe ik ook zelf. Wat ik het lastigste vind is dat ik mezelf zo egoistisch kan vinden bij hem, maar het is te makkelijk en het loont. Heel egoistisch natuurlijk en aan mij om te veranderen. Aan de andere kan hebben we het ook niet slecht samen. Ik had het veel slechter kunnen treffen en van scheiden zal het allemaal ook niet makkelijker worden, voor niemand van ons. Eigenlijk zou alles erop achteruit gaan, behalve misschien mijn liefdesleven. En als ik onderzoeken lees over wat een scheiding met een kind doet dan durf ik wel te stellen dat dit beter voor ons kindje is.
Mila, ja ik weet dat kinderen sfeergevoelig zijn (ben ik zelf trouwens ook heel erg). Maar gek genoeg zit ik eigenlijk heel goed in m`n vel. Veel beter dan ik lange tijd heb gedaan, daarom baal ik ook dat dit gevoel blijft terugkomen. Maar dan vraag ik me af of de stress van een scheiding, geldproblemen, etc. niet veel zwaarder zouden zijn dan dit. En als ik lees wat een scheiding doet met kinderen, dat de meeste kinderen toch het liefste hebben dat hun ouders bij elkaar blijven ook als er problemen zijn (tot op zekere hoogte natuurlijk) en er zijn verder eigenlijk helemaal geen problemen tussen ons. Dan vraag ik me af of dit slechter is voor ons kind. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Ik denk wel dat ik mezelf en mijn man misschien tekort doe op liefdesgebied. Maar dat is dan een keuze die we allebei maken (hij weet dat ik twijfel en al heel vaak getwijfeld heb). Niet dat ik het hoef te zeggen, hij voelt het ook wel. De afstand tussen ons is gewoon duidelijk. Alleen is die er alleen als we met z`n tweeen zijn, zo lang er anderen bij zijn is het gewoon echt gezellig. Maar met z`n tweeen lijkt dat niet meer zo te lukken.
Karin, bedankt voor je lieve reactie. Ik ben blij dat de beslissing voor jou zo goed heeft uitgepakt. Je hebt gelijk, niemand kan zeggen wat ik moet doen. En gevoel en verstand zijn in conflict. Maar mijn gevoel lijkt ook te schommelen. Als we dan met z`n drieen een fijne dag hebben geniet ik echt en dan wil ik dit behouden. Maar als we dan later zwijgend naast elkaar op de bank zitten dan slaat de twijfel weer toe. Soms denk ik wel eens 50 jaar geleden dan waren vrouwen heel blij geweest met zo`n huwelijk als dat van mij. Een man die trouw is, genoeg geld binnen brengt, me alle vrijheid geeft en zelf weinig nodig heeft, helpt in huis en met ons kind, makkelijk is, etc. Waarom wil ik dan zo graag meer dan dit. Waarom wil ik die klik, dat gevoel, ik kan het niet eens verwoorden. En dan vraag ik me weer af of het er niet gewoon bij hoort. Of het niet gewoon een fase is (de zoveelste) waar we doorheen moeten. Bij een huwelijk horen toch ook crises? Misschien is dit gewoon zo`n crises. Kun je geen jaren bij elkaar zijn zonder dit soort periodes. Is dit gewoon een periode waarin de tijd heel langzaam lijkt te gaan. En komt er vanzelf wel weer een betere periode, die ook wel weer gevolgd zal worden door zo`n periode. Ik weet het gewoon niet. En ik wil het zo graag weten. Maar loslaten lukt ook niet helemaal, maar door er zoveel mee bezig te zijn wordt het natuurlijk ook niet beter. Het ene moment denk ik er echt heel sterk overna om weg te gaan, het volgende moment denk ik dat we het wel redden samen. Dat de dingen die we wel hebben genoeg kunnen zijn. Dat het wel weer beter wordt. In ieder geval ben ik nog niet toe aan weggaan, wil ik eerst nog meer proberen denk ik. Maar ergens in mijn ahterhoofd blijft wel een stemmetje die zegt dat dit niet voor altijd is. Misschien voor nog een aantal jaar. Tot ons kind groter is. Ik weet het niet. Misschien gaat het dan wel weer helemaal goed. Heb ik dan dingen kunnen accepteren en misschien kan ik dan zelfs wel weer meer verbondenheid voelen met hem.
Het voelt nu echt alsof het twee kanten op kan gaan. Of we gaan uit elkaar of ik kies hiervoor en ik accepteer mijn gevoelens of probeer dat iig te doen en we gaan wat dingen veranderen. Of dat gaat lukken weet ik niet. Wanneer de volgende periode van twijfel dan komt is er weer een nieuwe fase om keuzes te maken. Die periode zal namelijk geheid komen. Zolang de twijfel maar ook langere tijd tussendoor wegblijft, want nu duurt het al zo lang. Geluk zit in jezelf en ik denk dat ik met beide keuzes gelukkig zou kunnen worden als ik het kan leren accepteren. De vraag is alleen of ik dat kan. Beide keuzes zijn natuurlijk geen perfecte keuzes. Nou ja, ik hoef natuurlijk niet meteen nu te kiezen. Ik ben het aan ons kind verplicht om hier heel bewust mee om te gaan.
Mila, ja ik weet dat kinderen sfeergevoelig zijn (ben ik zelf trouwens ook heel erg). Maar gek genoeg zit ik eigenlijk heel goed in m`n vel. Veel beter dan ik lange tijd heb gedaan, daarom baal ik ook dat dit gevoel blijft terugkomen. Maar dan vraag ik me af of de stress van een scheiding, geldproblemen, etc. niet veel zwaarder zouden zijn dan dit. En als ik lees wat een scheiding doet met kinderen, dat de meeste kinderen toch het liefste hebben dat hun ouders bij elkaar blijven ook als er problemen zijn (tot op zekere hoogte natuurlijk) en er zijn verder eigenlijk helemaal geen problemen tussen ons. Dan vraag ik me af of dit slechter is voor ons kind. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Ik denk wel dat ik mezelf en mijn man misschien tekort doe op liefdesgebied. Maar dat is dan een keuze die we allebei maken (hij weet dat ik twijfel en al heel vaak getwijfeld heb). Niet dat ik het hoef te zeggen, hij voelt het ook wel. De afstand tussen ons is gewoon duidelijk. Alleen is die er alleen als we met z`n tweeen zijn, zo lang er anderen bij zijn is het gewoon echt gezellig. Maar met z`n tweeen lijkt dat niet meer zo te lukken.
Karin, bedankt voor je lieve reactie. Ik ben blij dat de beslissing voor jou zo goed heeft uitgepakt. Je hebt gelijk, niemand kan zeggen wat ik moet doen. En gevoel en verstand zijn in conflict. Maar mijn gevoel lijkt ook te schommelen. Als we dan met z`n drieen een fijne dag hebben geniet ik echt en dan wil ik dit behouden. Maar als we dan later zwijgend naast elkaar op de bank zitten dan slaat de twijfel weer toe. Soms denk ik wel eens 50 jaar geleden dan waren vrouwen heel blij geweest met zo`n huwelijk als dat van mij. Een man die trouw is, genoeg geld binnen brengt, me alle vrijheid geeft en zelf weinig nodig heeft, helpt in huis en met ons kind, makkelijk is, etc. Waarom wil ik dan zo graag meer dan dit. Waarom wil ik die klik, dat gevoel, ik kan het niet eens verwoorden. En dan vraag ik me weer af of het er niet gewoon bij hoort. Of het niet gewoon een fase is (de zoveelste) waar we doorheen moeten. Bij een huwelijk horen toch ook crises? Misschien is dit gewoon zo`n crises. Kun je geen jaren bij elkaar zijn zonder dit soort periodes. Is dit gewoon een periode waarin de tijd heel langzaam lijkt te gaan. En komt er vanzelf wel weer een betere periode, die ook wel weer gevolgd zal worden door zo`n periode. Ik weet het gewoon niet. En ik wil het zo graag weten. Maar loslaten lukt ook niet helemaal, maar door er zoveel mee bezig te zijn wordt het natuurlijk ook niet beter. Het ene moment denk ik er echt heel sterk overna om weg te gaan, het volgende moment denk ik dat we het wel redden samen. Dat de dingen die we wel hebben genoeg kunnen zijn. Dat het wel weer beter wordt. In ieder geval ben ik nog niet toe aan weggaan, wil ik eerst nog meer proberen denk ik. Maar ergens in mijn ahterhoofd blijft wel een stemmetje die zegt dat dit niet voor altijd is. Misschien voor nog een aantal jaar. Tot ons kind groter is. Ik weet het niet. Misschien gaat het dan wel weer helemaal goed. Heb ik dan dingen kunnen accepteren en misschien kan ik dan zelfs wel weer meer verbondenheid voelen met hem.
Het voelt nu echt alsof het twee kanten op kan gaan. Of we gaan uit elkaar of ik kies hiervoor en ik accepteer mijn gevoelens of probeer dat iig te doen en we gaan wat dingen veranderen. Of dat gaat lukken weet ik niet. Wanneer de volgende periode van twijfel dan komt is er weer een nieuwe fase om keuzes te maken. Die periode zal namelijk geheid komen. Zolang de twijfel maar ook langere tijd tussendoor wegblijft, want nu duurt het al zo lang. Geluk zit in jezelf en ik denk dat ik met beide keuzes gelukkig zou kunnen worden als ik het kan leren accepteren. De vraag is alleen of ik dat kan. Beide keuzes zijn natuurlijk geen perfecte keuzes. Nou ja, ik hoef natuurlijk niet meteen nu te kiezen. Ik ben het aan ons kind verplicht om hier heel bewust mee om te gaan.
