Relaties
alle pijlers
Angst om te gaan scheiden...
dinsdag 29 september 2015 10:32
Hoi hoi,
Ik ben Pantoffel, mijn pseudoniem uiteraard,.
Bijna 4 jaar geleden is me man vreemdgegaan. Dat vreemdgaan is nogal zacht uitgedrukt; ik vond het meer een aanvullende relatie buiten ons huwelijk om. Na ruim een half jaar kwam ik erachter via een appje. Ik heb alle appjes gelezen. Het was niet puur platonisch, nee, ze hadden echt diepe gevoelens voor elkaar.
Op dat moment zocht ik nog de schuld bij mijzelf. Ik gaf hem geen liefde, was druk met de kinderen. En de sex? tja, ik overwoog zelfs om met de pil te stoppen omdat we toch maanden geen sex hadden. Ik wees hem vaak af, dus vond het niet eens zo gek dat ie vreemdging.
Hoe dan ook. Hij had spijt, deed het voor de aandacht (blabla, right) en koos voor mij en de kinderen.
Het ging een tijdje erg goed, therapie gehad etc. Maar nu de jongste naar school is en ik meer tijd voor mezelf heb denk ik van: is dit het?
Nu ik terugkijk op ons huwelijk zijn we nooit echt maatjes geweest. We hebben geen schik samen. Totaal andere interesses en praten kunnen we al helemaal niet. Ik noem het altijd appels met andijvie vergelijken. We zitten gewoon niet op één lijn. Misschien heb ik me de laatste jaren wel verder ontwikkeld dan hij. Ik ben immers niet dezelfde als 10-15 jaar geleden. En dat vreet aan me.
Nu denk ik aan scheiden. Ik ben financieel redelijk onafhankelijk, dus dat is zeker het probleem niet, maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn meiden. Los van al zijn 'tekortkomingen' is het een goede vader. We zijn ook best een happy family. Hij doet de boodschappen en haalt zelfs de vaatwasser uit
Maar tussen ons is er gewoon NIETS meer. Ik kan hem niet eens om me heen verdragen. Ik duik na het eten vaak in bad om maar niet teveel samen met hem te zijn. Kortom. Ik weet nu al dat ik niet oud met hem ga worden.
Kortom, dilemma dilemma. Ik weet het niet meer, maar weet wel dat het nu niet zo goed met me gaat.
Mijn gevoel zegt scheiden. Maar ik ben gewoon zo bang voor wat komen gaat!
Wie herkent dat? Wie heeft advies tips?
Misschien vraag ik nu wel wat raars, was vroeger alleen te vinden op de babyfora Maar ik zoek lotgenoten.
Alvast bedankt!
Ik ben Pantoffel, mijn pseudoniem uiteraard,.
Bijna 4 jaar geleden is me man vreemdgegaan. Dat vreemdgaan is nogal zacht uitgedrukt; ik vond het meer een aanvullende relatie buiten ons huwelijk om. Na ruim een half jaar kwam ik erachter via een appje. Ik heb alle appjes gelezen. Het was niet puur platonisch, nee, ze hadden echt diepe gevoelens voor elkaar.
Op dat moment zocht ik nog de schuld bij mijzelf. Ik gaf hem geen liefde, was druk met de kinderen. En de sex? tja, ik overwoog zelfs om met de pil te stoppen omdat we toch maanden geen sex hadden. Ik wees hem vaak af, dus vond het niet eens zo gek dat ie vreemdging.
Hoe dan ook. Hij had spijt, deed het voor de aandacht (blabla, right) en koos voor mij en de kinderen.
Het ging een tijdje erg goed, therapie gehad etc. Maar nu de jongste naar school is en ik meer tijd voor mezelf heb denk ik van: is dit het?
Nu ik terugkijk op ons huwelijk zijn we nooit echt maatjes geweest. We hebben geen schik samen. Totaal andere interesses en praten kunnen we al helemaal niet. Ik noem het altijd appels met andijvie vergelijken. We zitten gewoon niet op één lijn. Misschien heb ik me de laatste jaren wel verder ontwikkeld dan hij. Ik ben immers niet dezelfde als 10-15 jaar geleden. En dat vreet aan me.
Nu denk ik aan scheiden. Ik ben financieel redelijk onafhankelijk, dus dat is zeker het probleem niet, maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn meiden. Los van al zijn 'tekortkomingen' is het een goede vader. We zijn ook best een happy family. Hij doet de boodschappen en haalt zelfs de vaatwasser uit
Maar tussen ons is er gewoon NIETS meer. Ik kan hem niet eens om me heen verdragen. Ik duik na het eten vaak in bad om maar niet teveel samen met hem te zijn. Kortom. Ik weet nu al dat ik niet oud met hem ga worden.
Kortom, dilemma dilemma. Ik weet het niet meer, maar weet wel dat het nu niet zo goed met me gaat.
Mijn gevoel zegt scheiden. Maar ik ben gewoon zo bang voor wat komen gaat!
Wie herkent dat? Wie heeft advies tips?
Misschien vraag ik nu wel wat raars, was vroeger alleen te vinden op de babyfora Maar ik zoek lotgenoten.
Alvast bedankt!
anoniem_651d480a3d1d1 wijzigde dit bericht op 27-12-2016 00:08
Reden: herkenning
Reden: herkenning
% gewijzigd
dinsdag 29 september 2015 10:39
Wat naar dat je man is vreemdgegaan, dat is niet niks. En lijkt me ook moeilijk om overheen te stappen.
Ik heb weinig advies voor je, al denk ik wel dat het misschien de moeite waard is er toch nog eens in te investeren. Probeer juist wel meer samen te doen, het gezellig te maken dan heb je meer kans dat je samen lol hebt dan wanneer je in bed gaat liggen en hem als het ware ontloopt.
Heb je het met je man er al eens over gehad? Wil hij er nog moeite voor doen?
Ik heb weinig advies voor je, al denk ik wel dat het misschien de moeite waard is er toch nog eens in te investeren. Probeer juist wel meer samen te doen, het gezellig te maken dan heb je meer kans dat je samen lol hebt dan wanneer je in bed gaat liggen en hem als het ware ontloopt.
Heb je het met je man er al eens over gehad? Wil hij er nog moeite voor doen?
dinsdag 29 september 2015 10:40
Hoe kan het dat je getrouwd bent en kinderen hebt gekregen met iemand met wie je totaal geen schik hebt, niet kan praten en geen interesses deelt? Ooit is dat dus anders geweest, toch? Is het niet de moeite waard om te proberen dat terug te vinden?
Je zegt dat jij je verder ontwikkeld hebt dan jij. Hoe weet je dat, als je nooit met elkaar praat? Mensen ontwikkelen zich als het goed is altijd, ook binnen een huwelijk, en als je elkaar daarin meeneemt hoeft dat ook zeker geen reden tot scheiding.
Het lijkt me ook wel zo fair om in elk geval met je partner te bespreken dat je deze plannen hebt. Gewoon eenzijdig te besluiten te scheiden is niet redelijk tegenover hem en zeker niet tegenover je kinderen. Het lijkt misschien een makkelijke oplossing, maar je angst lijkt me heel terecht. Scheiden is echt een enorme stap, op allerlei gebieden.
En het lijkt me dat je nog niet alles gedaan hebt om je huwelijk te redden.
Je zegt dat jij je verder ontwikkeld hebt dan jij. Hoe weet je dat, als je nooit met elkaar praat? Mensen ontwikkelen zich als het goed is altijd, ook binnen een huwelijk, en als je elkaar daarin meeneemt hoeft dat ook zeker geen reden tot scheiding.
Het lijkt me ook wel zo fair om in elk geval met je partner te bespreken dat je deze plannen hebt. Gewoon eenzijdig te besluiten te scheiden is niet redelijk tegenover hem en zeker niet tegenover je kinderen. Het lijkt misschien een makkelijke oplossing, maar je angst lijkt me heel terecht. Scheiden is echt een enorme stap, op allerlei gebieden.
En het lijkt me dat je nog niet alles gedaan hebt om je huwelijk te redden.
dinsdag 29 september 2015 10:56
quote:snoopylynn schreef op 29 september 2015 @ 10:41:
Als de angst voor wat komen gaat kleiner is dan de onvrede over de situatie nu, dan ben je er klaar voor.
Hak de knoop nou maar Door want je leven is te kort om te verspillen.
Sterkte
Dit dus, lekker op jezelf gaan wonen, daar word je veel gelukkiger van!
En niet te ver van je man zodat de kinderen makkelijk heen en weer kunnen.
Als de angst voor wat komen gaat kleiner is dan de onvrede over de situatie nu, dan ben je er klaar voor.
Hak de knoop nou maar Door want je leven is te kort om te verspillen.
Sterkte
Dit dus, lekker op jezelf gaan wonen, daar word je veel gelukkiger van!
En niet te ver van je man zodat de kinderen makkelijk heen en weer kunnen.
dinsdag 29 september 2015 10:57
Ik zou toch maar eens het gesprek met hem aangaan. Wellicht relatietherapie?
Mocht het toch tot scheiding komen dan heeft dat verder niks te maken met dat hij nu een goede vader is, dat zal hij na de scheiding ook nog wel zijn. Na zijn affaire heb je gehandeld uit paniek/onmacht? Nu daalt het besef waarschijnlijk pas bij je neer en kan je hem niet meer om je heen verdragen.
Tijd om uit te vinden wat je werkelijke gevoel is want bij iemand blijven om zijn vaatwasseruitruimtalent slaat natuurlijk nergens op.
Mocht het toch tot scheiding komen dan heeft dat verder niks te maken met dat hij nu een goede vader is, dat zal hij na de scheiding ook nog wel zijn. Na zijn affaire heb je gehandeld uit paniek/onmacht? Nu daalt het besef waarschijnlijk pas bij je neer en kan je hem niet meer om je heen verdragen.
Tijd om uit te vinden wat je werkelijke gevoel is want bij iemand blijven om zijn vaatwasseruitruimtalent slaat natuurlijk nergens op.
dinsdag 29 september 2015 10:58
Het niet weten wat de toekomst brengt jaagt ons angst aan. Helaas bestaat er geen verandering zonder risico nemen. Een andere baan, een kind, trouwen zijn ook veranderingen maar omdat we daar een positieve waarde aanhangen laten we de opwindende gevoelens voorrang geven op die van de angst. Scheiden geef je een negatieve lading waardoor angst de boventoon voert en je eigenlijk verstard in het proces en niets doet.
Het enige wat je kan doen is een lijstje voor je zelf maken met de negatieve en positieve punten van een scheiding en daarnaast een lijst waar je bang voor bent. Wat kun je tackelen en wat zijn aandachtspunten. Bewaar die lijst als je besluit om te scheiden zodat je overzicht houdt op je gevoelens. Als je voor je zelf zo goed mogelijk op een rijtje hebt waar je aan begint blijft het eng maar minder angstig.
Het enige wat je kan doen is een lijstje voor je zelf maken met de negatieve en positieve punten van een scheiding en daarnaast een lijst waar je bang voor bent. Wat kun je tackelen en wat zijn aandachtspunten. Bewaar die lijst als je besluit om te scheiden zodat je overzicht houdt op je gevoelens. Als je voor je zelf zo goed mogelijk op een rijtje hebt waar je aan begint blijft het eng maar minder angstig.
dinsdag 29 september 2015 11:01
Wat lief jullie reacties. Tnx
Op mijn 17e ontmoette ik mijn eerste grote liefde. Ik ben zeker 2 jaar smoor op hem geweest. Het was geweldig, maar het was een flierefluiter. Hij kwam altijd te laat. Niet 10 minuten, nee, eerder een uur of 2. Of hij kwam niet. Hij deed waar hij zin in had en was laks. Ook in zijn werk. Ook had hij de nodige aandacht van vrouwen waar ik een onderbuikgevoel van had. Kortom, hij was mijn soulmate, maar 90% van de tijd was het kaa uuu ttt, en 10% van de tijd was het geweldig. Ik ging er aan onderdoor. Ik wilde me settelen. Een veilige haven. Dus deze relatie bloedde dood.
Toen kwam ik mijn huidige man tegen. Wat was het heerlijk dat hij wel op tijd kwam. Dat hij wel zijn afspraken nakwam etc. Op dat moment had ik dáár behoefte aan. Dat ik niet zo met hem kon lachen en praten, dat zag ik toen nog niet. Maar op dat moment wilde ik een nestje bouwen. Eigenlijk kwam ik er na 1,5 jaar wel achter dat we het niet zo gezellig hadden. Maar we hadden net een huis gekocht en ik bleek zwanger dus... tja.
De therapie: het ging goed omdat ik besefte dat 'het' heeft moeten gebeuren om in te zien dat ons huwelijk zo niet werkte. Mijn ouders hebben altijd een vreselijk huwelijk gehad dus ik had ook geen goed voorbeeld. Ook hield ik nog van hem. Ze zeggen wel eens dat je er pas achter komt of je nog van je partner houdt bij een 'affaire'. Dat is zo. Ik hield echt nog van hem. Daarom gaf ik ons huwelijk nog een 2e kans. Het ging toen goed omdat ik toen nog van hem hield, en ervoor wilde gaan. Maar nu ik meer tot mezelf kom, meer vrijheid heb omdat de meiden naar school gaan, kom ik erachter dat er weinig gevoelens over zijn.
Wat er ook is gebeurd, ik ben een half jaar lang ingeruild voor een ander. Dat was de mokerslag voor mijn zelfbeeld. Ik kan het hem niet vergeven. Ik ben wel de moeite waard. Ik ben leuk genoeg.
Ja, mijn man weet dat ik niet gelukkig ben met hem. We praten er veel over. En soms ook weer weken niet, en dan is het zo van: ach, het gaat wel. Maar ja. Het blijft vreten.
Is het een gekke opmerking als ik zeg dat ik het idee krijg dat mijn man niet ziet wie ik echt ben? Dat hij me niet kent zoals anderen mij wel kennen?
Op mijn 17e ontmoette ik mijn eerste grote liefde. Ik ben zeker 2 jaar smoor op hem geweest. Het was geweldig, maar het was een flierefluiter. Hij kwam altijd te laat. Niet 10 minuten, nee, eerder een uur of 2. Of hij kwam niet. Hij deed waar hij zin in had en was laks. Ook in zijn werk. Ook had hij de nodige aandacht van vrouwen waar ik een onderbuikgevoel van had. Kortom, hij was mijn soulmate, maar 90% van de tijd was het kaa uuu ttt, en 10% van de tijd was het geweldig. Ik ging er aan onderdoor. Ik wilde me settelen. Een veilige haven. Dus deze relatie bloedde dood.
Toen kwam ik mijn huidige man tegen. Wat was het heerlijk dat hij wel op tijd kwam. Dat hij wel zijn afspraken nakwam etc. Op dat moment had ik dáár behoefte aan. Dat ik niet zo met hem kon lachen en praten, dat zag ik toen nog niet. Maar op dat moment wilde ik een nestje bouwen. Eigenlijk kwam ik er na 1,5 jaar wel achter dat we het niet zo gezellig hadden. Maar we hadden net een huis gekocht en ik bleek zwanger dus... tja.
De therapie: het ging goed omdat ik besefte dat 'het' heeft moeten gebeuren om in te zien dat ons huwelijk zo niet werkte. Mijn ouders hebben altijd een vreselijk huwelijk gehad dus ik had ook geen goed voorbeeld. Ook hield ik nog van hem. Ze zeggen wel eens dat je er pas achter komt of je nog van je partner houdt bij een 'affaire'. Dat is zo. Ik hield echt nog van hem. Daarom gaf ik ons huwelijk nog een 2e kans. Het ging toen goed omdat ik toen nog van hem hield, en ervoor wilde gaan. Maar nu ik meer tot mezelf kom, meer vrijheid heb omdat de meiden naar school gaan, kom ik erachter dat er weinig gevoelens over zijn.
Wat er ook is gebeurd, ik ben een half jaar lang ingeruild voor een ander. Dat was de mokerslag voor mijn zelfbeeld. Ik kan het hem niet vergeven. Ik ben wel de moeite waard. Ik ben leuk genoeg.
Ja, mijn man weet dat ik niet gelukkig ben met hem. We praten er veel over. En soms ook weer weken niet, en dan is het zo van: ach, het gaat wel. Maar ja. Het blijft vreten.
Is het een gekke opmerking als ik zeg dat ik het idee krijg dat mijn man niet ziet wie ik echt ben? Dat hij me niet kent zoals anderen mij wel kennen?
dinsdag 29 september 2015 11:13
Ja, mijn man weet dat ik niet gelukkig ben met hem. We praten er veel over. En soms ook weer weken niet, en dan is het zo van: ach, het gaat wel. Maar ja. Het blijft vreten.
En wat zegt hij daarop, wat vindt hij daarvan? Hoe (on)tevreden is hij met de relatie?
Is het een gekke opmerking als ik zeg dat ik het idee krijg dat mijn man niet ziet wie ik echt ben? Dat hij me niet kent zoals anderen mij wel kennen?
Nee, geen gekke opmerking. Maar wat bedoel je precies? Hoe zien anderen jou dan, wat hij niet ziet?
En wat zegt hij daarop, wat vindt hij daarvan? Hoe (on)tevreden is hij met de relatie?
Is het een gekke opmerking als ik zeg dat ik het idee krijg dat mijn man niet ziet wie ik echt ben? Dat hij me niet kent zoals anderen mij wel kennen?
Nee, geen gekke opmerking. Maar wat bedoel je precies? Hoe zien anderen jou dan, wat hij niet ziet?
dinsdag 29 september 2015 11:23
Een vriendin van me heeft gisteren haar relatie beëindigd. Na 4 jaar, hij heeft haar een keer fysiek iets aangedaan en ze kon het niet vergeven en vergeten. Ik vind haar zo sterk! Ze is nu weer alleen met haar kind maar ze zegt we komen er wel weer. Ik heb alleen maar respect voor haar kracht en moed. Ik zou als ik jou was gaan. Geen liefde meer is voor mij einde oefening. Ik gun mezelf liefde namelijk. Sterkte.
dinsdag 29 september 2015 11:26
Ik denk dat je nog een hoop moet verwerken mbt het huwelijk van je ouders en het vreemdgaan van je man. Dat zou ik eerst doen. Pas als je dat gedaan hebt weet je of je wilt scheiden.
Mijn tip is om een therapeut voor jezelf te zoeken om je eigen gevoelens te onderzoeken en verwerken. Daarna kun je gaan werken aan jullie relatie en als dan blijkt dat het niet meer gaat kun je gaan scheiden, maar nu denk ik niet dat je er gelukkiger van wordt.
Mijn tip is om een therapeut voor jezelf te zoeken om je eigen gevoelens te onderzoeken en verwerken. Daarna kun je gaan werken aan jullie relatie en als dan blijkt dat het niet meer gaat kun je gaan scheiden, maar nu denk ik niet dat je er gelukkiger van wordt.
Het is zoals het is
dinsdag 29 september 2015 11:26
Je zegt zelf al dat je niet oud met je man wil worden en dat de liefde over is.
Dat zijn de punten die het belangrijkste zijn om een scheiding in gang te zetten. Natuurlijk denk je aan jullie dochters, lijkt me logisch maar zij merken ook heus wel dat jij niet meer gelukkig met je man bent.
Als je gescheiden bent en alles voor de meiden goed geregeld is dan zul je weer opbloeien en daar hebben je dochters dan ook profijt van!
Dat zijn de punten die het belangrijkste zijn om een scheiding in gang te zetten. Natuurlijk denk je aan jullie dochters, lijkt me logisch maar zij merken ook heus wel dat jij niet meer gelukkig met je man bent.
Als je gescheiden bent en alles voor de meiden goed geregeld is dan zul je weer opbloeien en daar hebben je dochters dan ook profijt van!
dinsdag 29 september 2015 11:36
quote:snoopylynn schreef op 29 september 2015 @ 10:41:
Als de angst voor wat komen gaat kleiner is dan de onvrede over de situatie nu, dan ben je er klaar voor.
Hak de knoop nou maar Door want je leven is te kort om te verspillen.
Sterkte
Helemaal mee eens! Natuurlijk is het eng, omdat je niet weet wat er komen gaat...maar als je ongelukkig bent en nu al weet dat je niet samen oud gaat worden, moet je voor je eigen geluk kiezen!
Het leven is idd kort!
Als de angst voor wat komen gaat kleiner is dan de onvrede over de situatie nu, dan ben je er klaar voor.
Hak de knoop nou maar Door want je leven is te kort om te verspillen.
Sterkte
Helemaal mee eens! Natuurlijk is het eng, omdat je niet weet wat er komen gaat...maar als je ongelukkig bent en nu al weet dat je niet samen oud gaat worden, moet je voor je eigen geluk kiezen!
Het leven is idd kort!
dinsdag 29 september 2015 11:39
Ik gooi mijn favoriete gedicht er maar weer eens in:
AM I WITH THE RIGHT PARTNER?
During a seminar, a woman asked," How do I know if I am with the right person?"
The author then noticed that there was a large man sitting next to her so he said, "It depends. Is that your partner?" In all seriousness, she answered "How do you know?" Let me answer this question because the chances are good that it's weighing on your mind replied the author.
Here's the answer.
Every relationship has a cycle… In the beginning; you fall in love with your partner. You anticipate their calls, want their touch, and like their idiosyncrasies. Falling in love wasn't hard. In fact, it was a completely natural and spontaneous experience. You didn't have to DO anything. That's why it's called "falling" in love.
People in love sometimes say, "I was swept of my feet."Picture the expression. It implies that you were just standing there; doing nothing, and then something happened TO YOU.
Falling in love is a passive and spontaneous experience. But after a few months or years of being together, the euphoria of love fades. It's a natural cycle of EVERY relationship.
Slowly but surely, phone calls become a bother (if they come at all), touch is not always welcome (when it happens), and your spouse's idiosyncrasies, instead of being cute, drive you nuts. The symptoms of this stage vary with every relationship; you will notice a dramatic difference between the initial stage when you were in love and a much duller or even angry subsequent stage.
At this point, you and/or your partner might start asking, "Am I with the right person?" And as you reflect on the euphoria of the love you once had, you may begin to desire that experience with someone else. This is when relationships breakdown.
The key to succeeding in a relationship is not finding the right person; it's learning to love the person you found.
People blame their partners for their unhappiness and look outside for fulfillment. Extramarital fulfillment comes in all shapes and sizes.
Infidelity is the most common. But sometimes people turn to work, a hobby, friendship, excessive TV, or abusive substances. But the answer to this dilemma does NOT lie outside your relationship. It lies within it.
I'm not saying that you couldn't fall in love with someone else. You could. And TEMPORARILY you'd feel better. But you'd be in the same situation a few years later.
Because (listen carefully to this):
The key to succeeding in a Relationship is not finding the right person; it's learning to love the Person you found.
SUSTAINING love is not a passive or spontaneous experience. You have to work on it day in and day out. It takes time, effort, and energy. And most importantly, it demands WISDOM. You have to know WHAT TO DO to make it work. Make no mistake about it.
Love is NOT a mystery. There are specific things you can do (with or without your partner), Just as there are physical laws Of the universe (such as gravity), there are also laws for relationships. If you know how to apply these laws, the results are predictable.
Love is therefore a "decision". Not just a feeling.
Remember this always: God determines who walks into your life. It is up to you to decide who you let walk away, who you let stay, and who you refuse to let GO..
AM I WITH THE RIGHT PARTNER?
During a seminar, a woman asked," How do I know if I am with the right person?"
The author then noticed that there was a large man sitting next to her so he said, "It depends. Is that your partner?" In all seriousness, she answered "How do you know?" Let me answer this question because the chances are good that it's weighing on your mind replied the author.
Here's the answer.
Every relationship has a cycle… In the beginning; you fall in love with your partner. You anticipate their calls, want their touch, and like their idiosyncrasies. Falling in love wasn't hard. In fact, it was a completely natural and spontaneous experience. You didn't have to DO anything. That's why it's called "falling" in love.
People in love sometimes say, "I was swept of my feet."Picture the expression. It implies that you were just standing there; doing nothing, and then something happened TO YOU.
Falling in love is a passive and spontaneous experience. But after a few months or years of being together, the euphoria of love fades. It's a natural cycle of EVERY relationship.
Slowly but surely, phone calls become a bother (if they come at all), touch is not always welcome (when it happens), and your spouse's idiosyncrasies, instead of being cute, drive you nuts. The symptoms of this stage vary with every relationship; you will notice a dramatic difference between the initial stage when you were in love and a much duller or even angry subsequent stage.
At this point, you and/or your partner might start asking, "Am I with the right person?" And as you reflect on the euphoria of the love you once had, you may begin to desire that experience with someone else. This is when relationships breakdown.
The key to succeeding in a relationship is not finding the right person; it's learning to love the person you found.
People blame their partners for their unhappiness and look outside for fulfillment. Extramarital fulfillment comes in all shapes and sizes.
Infidelity is the most common. But sometimes people turn to work, a hobby, friendship, excessive TV, or abusive substances. But the answer to this dilemma does NOT lie outside your relationship. It lies within it.
I'm not saying that you couldn't fall in love with someone else. You could. And TEMPORARILY you'd feel better. But you'd be in the same situation a few years later.
Because (listen carefully to this):
The key to succeeding in a Relationship is not finding the right person; it's learning to love the Person you found.
SUSTAINING love is not a passive or spontaneous experience. You have to work on it day in and day out. It takes time, effort, and energy. And most importantly, it demands WISDOM. You have to know WHAT TO DO to make it work. Make no mistake about it.
Love is NOT a mystery. There are specific things you can do (with or without your partner), Just as there are physical laws Of the universe (such as gravity), there are also laws for relationships. If you know how to apply these laws, the results are predictable.
Love is therefore a "decision". Not just a feeling.
Remember this always: God determines who walks into your life. It is up to you to decide who you let walk away, who you let stay, and who you refuse to let GO..
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 29 september 2015 11:42
quote:pantoffel81 schreef op 29 september 2015 @ 11:01:
Wat lief jullie reacties. Tnx
Op mijn 17e ontmoette ik mijn eerste grote liefde. Ik ben zeker 2 jaar smoor op hem geweest. Het was geweldig, maar het was een flierefluiter. Hij kwam altijd te laat. Niet 10 minuten, nee, eerder een uur of 2. Of hij kwam niet. Hij deed waar hij zin in had en was laks. Ook in zijn werk. Ook had hij de nodige aandacht van vrouwen waar ik een onderbuikgevoel van had. Kortom, hij was mijn soulmate, maar 90% van de tijd was het kaa uuu ttt, en 10% van de tijd was het geweldig. Ik ging er aan onderdoor. Ik wilde me settelen. Een veilige haven. Dus deze relatie bloedde dood.
Toen kwam ik mijn huidige man tegen. Wat was het heerlijk dat hij wel op tijd kwam. Dat hij wel zijn afspraken nakwam etc. Op dat moment had ik dáár behoefte aan. Dat ik niet zo met hem kon lachen en praten, dat zag ik toen nog niet. Maar op dat moment wilde ik een nestje bouwen. Eigenlijk kwam ik er na 1,5 jaar wel achter dat we het niet zo gezellig hadden. Maar we hadden net een huis gekocht en ik bleek zwanger dus... tja.
De therapie: het ging goed omdat ik besefte dat 'het' heeft moeten gebeuren om in te zien dat ons huwelijk zo niet werkte. Mijn ouders hebben altijd een vreselijk huwelijk gehad dus ik had ook geen goed voorbeeld. Ook hield ik nog van hem. Ze zeggen wel eens dat je er pas achter komt of je nog van je partner houdt bij een 'affaire'. Dat is zo. Ik hield echt nog van hem. Daarom gaf ik ons huwelijk nog een 2e kans. Het ging toen goed omdat ik toen nog van hem hield, en ervoor wilde gaan. Maar nu ik meer tot mezelf kom, meer vrijheid heb omdat de meiden naar school gaan, kom ik erachter dat er weinig gevoelens over zijn.
Wat er ook is gebeurd, ik ben een half jaar lang ingeruild voor een ander. Dat was de mokerslag voor mijn zelfbeeld. Ik kan het hem niet vergeven. Ik ben wel de moeite waard. Ik ben leuk genoeg.
Ja, mijn man weet dat ik niet gelukkig ben met hem. We praten er veel over. En soms ook weer weken niet, en dan is het zo van: ach, het gaat wel. Maar ja. Het blijft vreten.
Is het een gekke opmerking als ik zeg dat ik het idee krijg dat mijn man niet ziet wie ik echt ben? Dat hij me niet kent zoals anderen mij wel kennen? Sorry maar ik vind het eigenlijk wel heel zielig voor die man van je.
Hij was blijkbaar wel verliefd en jij nam hem alleen maar omdat je een nestje wilde... Je had jaren geleden al weg moeten gaan. Dit is toch niet eerlijk. Gun die man iemand die zijn liefde wel beantwoord.. en dan noem jij dat vreemdgaan... Terwijl je zelf nauwelijks seks wil en hem het liefst ontloopt.
Nee TO, ik vind je erg egoïstisch.
Wat lief jullie reacties. Tnx
Op mijn 17e ontmoette ik mijn eerste grote liefde. Ik ben zeker 2 jaar smoor op hem geweest. Het was geweldig, maar het was een flierefluiter. Hij kwam altijd te laat. Niet 10 minuten, nee, eerder een uur of 2. Of hij kwam niet. Hij deed waar hij zin in had en was laks. Ook in zijn werk. Ook had hij de nodige aandacht van vrouwen waar ik een onderbuikgevoel van had. Kortom, hij was mijn soulmate, maar 90% van de tijd was het kaa uuu ttt, en 10% van de tijd was het geweldig. Ik ging er aan onderdoor. Ik wilde me settelen. Een veilige haven. Dus deze relatie bloedde dood.
Toen kwam ik mijn huidige man tegen. Wat was het heerlijk dat hij wel op tijd kwam. Dat hij wel zijn afspraken nakwam etc. Op dat moment had ik dáár behoefte aan. Dat ik niet zo met hem kon lachen en praten, dat zag ik toen nog niet. Maar op dat moment wilde ik een nestje bouwen. Eigenlijk kwam ik er na 1,5 jaar wel achter dat we het niet zo gezellig hadden. Maar we hadden net een huis gekocht en ik bleek zwanger dus... tja.
De therapie: het ging goed omdat ik besefte dat 'het' heeft moeten gebeuren om in te zien dat ons huwelijk zo niet werkte. Mijn ouders hebben altijd een vreselijk huwelijk gehad dus ik had ook geen goed voorbeeld. Ook hield ik nog van hem. Ze zeggen wel eens dat je er pas achter komt of je nog van je partner houdt bij een 'affaire'. Dat is zo. Ik hield echt nog van hem. Daarom gaf ik ons huwelijk nog een 2e kans. Het ging toen goed omdat ik toen nog van hem hield, en ervoor wilde gaan. Maar nu ik meer tot mezelf kom, meer vrijheid heb omdat de meiden naar school gaan, kom ik erachter dat er weinig gevoelens over zijn.
Wat er ook is gebeurd, ik ben een half jaar lang ingeruild voor een ander. Dat was de mokerslag voor mijn zelfbeeld. Ik kan het hem niet vergeven. Ik ben wel de moeite waard. Ik ben leuk genoeg.
Ja, mijn man weet dat ik niet gelukkig ben met hem. We praten er veel over. En soms ook weer weken niet, en dan is het zo van: ach, het gaat wel. Maar ja. Het blijft vreten.
Is het een gekke opmerking als ik zeg dat ik het idee krijg dat mijn man niet ziet wie ik echt ben? Dat hij me niet kent zoals anderen mij wel kennen? Sorry maar ik vind het eigenlijk wel heel zielig voor die man van je.
Hij was blijkbaar wel verliefd en jij nam hem alleen maar omdat je een nestje wilde... Je had jaren geleden al weg moeten gaan. Dit is toch niet eerlijk. Gun die man iemand die zijn liefde wel beantwoord.. en dan noem jij dat vreemdgaan... Terwijl je zelf nauwelijks seks wil en hem het liefst ontloopt.
Nee TO, ik vind je erg egoïstisch.
dinsdag 29 september 2015 11:43
quote:beetjegek schreef op 29 september 2015 @ 11:23:
Een vriendin van me heeft gisteren haar relatie beëindigd. Na 4 jaar, hij heeft haar een keer fysiek iets aangedaan en ze kon het niet vergeven en vergeten. Ik vind haar zo sterk! Ze is nu weer alleen met haar kind maar ze zegt we komen er wel weer. Ik heb alleen maar respect voor haar kracht en moed. Ik zou als ik jou was gaan. Geen liefde meer is voor mij einde oefening. Ik gun mezelf liefde namelijk. Sterkte.Ehm... De man van TO is degene die geen liefde ontvangt hé.
Een vriendin van me heeft gisteren haar relatie beëindigd. Na 4 jaar, hij heeft haar een keer fysiek iets aangedaan en ze kon het niet vergeven en vergeten. Ik vind haar zo sterk! Ze is nu weer alleen met haar kind maar ze zegt we komen er wel weer. Ik heb alleen maar respect voor haar kracht en moed. Ik zou als ik jou was gaan. Geen liefde meer is voor mij einde oefening. Ik gun mezelf liefde namelijk. Sterkte.Ehm... De man van TO is degene die geen liefde ontvangt hé.
dinsdag 29 september 2015 11:46
The key to succeeding in a relationship is not finding the right person; it's learning to love the person you found.
Mooie tekst, Hamerhaai. Ik geloof daarin.
TO, nu je kinderen groter worden en je meer tijd voor jezelf hebt, besef je dat je niet echt gelukkig bent. Maar is dat (alleen) aan je relatie te wijten? Hoe sta je verder in het leven, heb je hobbies, leuk werk, vriendinnen, ga je wel eens uit, doe je wel eens iets nieuws? Als je niet gelukkig bent is dat niet per se de schuld van je partner; misschien mis je iets anders in je leven. Daarnaast komt er, nu er meer tijd is, ook meer boven van de periode dat je man een affaire had, en misschien nog de shit van de scheiding van je eigen ouders.
Het hoeft allemaal niet zo te zijn, maar je kan het in overweging nemen.
Mooie tekst, Hamerhaai. Ik geloof daarin.
TO, nu je kinderen groter worden en je meer tijd voor jezelf hebt, besef je dat je niet echt gelukkig bent. Maar is dat (alleen) aan je relatie te wijten? Hoe sta je verder in het leven, heb je hobbies, leuk werk, vriendinnen, ga je wel eens uit, doe je wel eens iets nieuws? Als je niet gelukkig bent is dat niet per se de schuld van je partner; misschien mis je iets anders in je leven. Daarnaast komt er, nu er meer tijd is, ook meer boven van de periode dat je man een affaire had, en misschien nog de shit van de scheiding van je eigen ouders.
Het hoeft allemaal niet zo te zijn, maar je kan het in overweging nemen.
dinsdag 29 september 2015 11:48
Dus je hebt je gesetteld met je Rebound.
Heb je er wel eens aan gedacht om die kinderen uit logeren te sturen en alleen samen met hem op vakantie te gaan. Puur ergens waar geen mulitmedia is en waar je wel gedwongen bent om eens eerlijk met elkaar te praten. Eens kijken wat jullie beide nu eigenlijk zien en willen en wat jullie dromen en verlangens zijn. Dan pas kom je er achter wat het nu is dat jullie nu als toekomst zien. Een scheiding is dan ook een optie. Maar het kan ook zijn dat er gewoon wat meer tijd samen nodig is om elkaar nu eindelijk eens te leren kennen, want jij kent hem nog niet.
Heb je er wel eens aan gedacht om die kinderen uit logeren te sturen en alleen samen met hem op vakantie te gaan. Puur ergens waar geen mulitmedia is en waar je wel gedwongen bent om eens eerlijk met elkaar te praten. Eens kijken wat jullie beide nu eigenlijk zien en willen en wat jullie dromen en verlangens zijn. Dan pas kom je er achter wat het nu is dat jullie nu als toekomst zien. Een scheiding is dan ook een optie. Maar het kan ook zijn dat er gewoon wat meer tijd samen nodig is om elkaar nu eindelijk eens te leren kennen, want jij kent hem nog niet.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 29 september 2015 11:49
Aureel, tja. Hij zegt dan dat hij bij mij blijven. Hopen dat ik het ooit wel weer in hem ga zien. En dat hij me vrijheid wil geven. Ik kan me niet voorstellen dat hij gelukkig is. Maar hij is geen denker. Soms hebben we het over scheiden, lig ik vervolgens de halve nacht wakker, en hij gaat liggen en slaapt. En vervolgens hebben we het er weken niet meer over. En zolang hij naar zijn voetbalcluppie kan gaan en de baas is over de afstandsbediening vindt hij het wel best. denk ik.
Mijn man zei altijd dat ik geen humor had, niet spontaan was. Maar ja, ik leer andere mensen kennen (ja, ook mannen, in alle eerlijkheid) want ik gun mezelf tegenwoordig tijd om regelmatig een wijntje te drinken met vriendinnen in de stad. En dan hoor ik vaak dat ik zoveel humor heb en 'puur' ben. Tuurlijk is dat in een andere setting. Maar ik besef steeds meer dat ik mijn man expres geen dingen vertel omdat ik toch geen leuk antwoord terug krijg.
9 van de 10 keer als ik leuk nieuws heb, antwoordt hij met 'huhmm'. Dus ik vertel maar niets meer. Mijn man is nooit enthousiast over iets. Ik mis de vreugde in zijn ogen. Ik maak hem ook niet gelukkig. Dat weet ik zeker. Maar hij zegt dat hij het wel is. Er zijn zoveel gradaties in 'gelukkig zijn'.
Mijn psycholoog zegt dat ik bij hem moet blijven en de geluksmomentjes uit andere dingen moet halen. Bijvoorbeeld, de eerste lentedag, of warme choco met slagroom. Maar ik vind het hebben van een geliefde die je aan het lachen kan krijgen: ultiem geluk.
En niet te vergeten de momenten samen met de kinderen. Dat krijg ik nooit meer na een scheiding. Maar ik ben nu ook geen leuke moeder. pfft.
Geronimo, bedankt voor je antwoord, daar kan ik wat mee. Maar wat bedoel je precies met 'tackelen'?
Mijn man zei altijd dat ik geen humor had, niet spontaan was. Maar ja, ik leer andere mensen kennen (ja, ook mannen, in alle eerlijkheid) want ik gun mezelf tegenwoordig tijd om regelmatig een wijntje te drinken met vriendinnen in de stad. En dan hoor ik vaak dat ik zoveel humor heb en 'puur' ben. Tuurlijk is dat in een andere setting. Maar ik besef steeds meer dat ik mijn man expres geen dingen vertel omdat ik toch geen leuk antwoord terug krijg.
9 van de 10 keer als ik leuk nieuws heb, antwoordt hij met 'huhmm'. Dus ik vertel maar niets meer. Mijn man is nooit enthousiast over iets. Ik mis de vreugde in zijn ogen. Ik maak hem ook niet gelukkig. Dat weet ik zeker. Maar hij zegt dat hij het wel is. Er zijn zoveel gradaties in 'gelukkig zijn'.
Mijn psycholoog zegt dat ik bij hem moet blijven en de geluksmomentjes uit andere dingen moet halen. Bijvoorbeeld, de eerste lentedag, of warme choco met slagroom. Maar ik vind het hebben van een geliefde die je aan het lachen kan krijgen: ultiem geluk.
En niet te vergeten de momenten samen met de kinderen. Dat krijg ik nooit meer na een scheiding. Maar ik ben nu ook geen leuke moeder. pfft.
Geronimo, bedankt voor je antwoord, daar kan ik wat mee. Maar wat bedoel je precies met 'tackelen'?