Autistische partner, nieuw topic

Wereldmeid, heb even je openingspost gelezen uit het voor gaande topic..



Nu is het zo een vriend te hebben en diens zoontje is laatst PDD-NOS gediagnostiseerd. Nu weet ik dat het in 90% van de gevallen erfelijk is en ben ik bang dat mijn vriend dit ook heeft!



Herken alleen niet wat jij schrijft, terwijl me in deze wetenschap nu wel wat dingetjes opvallen. Maar mogelijk zou dit ook 'zoeken' kunnen zijn.. Zelf denk ik hier wel veel over na gezien ik zelf ooit wel een kindje wil en bang ben dat deze dan ook PDD-NOS zou kunnen hebben...

*

quote:wereldmeid schreef op 12 maart 2010 @ 10:06:

Beste forummers, het blijkt dat we niet meer kunnen reageren op het oude topic uit 2008. Ik heb dit gemeld aan Angel5.



Ik vind het raar... Er stond nog in het overzicht dat Stoeptegel gereageerd heeft vandaag, en ikzelf ook, maar de berichten van Stoeptegel en mij worden niet getoond.



Dan inderdaad hier maar weer verder...

Volgens mij is het inderdaad ook zo dat er een kans is van 90% het door erfelijkheid te hebben gekregen in plaats van het 90% door te geven, maar de kans is dus erg groot het van vader of moeder te hebben gekregen en naar grote waarschijnlijkheid zal het in dit geval de vader zijn..



Thanks voor het linkje!



Zo Biekkie, jullie hebben hier dus meer dat zat ervaring mee.. Is het niet heftig of is dit heftig geweest?

Wel fijn dat je schoonzus het toch aangegaan is!



Het is dan ook niet zo meteen te denken geen kinderen van mijn vriend te willen, zelfs al zou na mogelijk onderzoek lijken dat hij PDD-NOS zou hebben..



Maar zelf heb ik ADHD, waardoor het nog eens hypocriet zou kunnen zijn geen kinderen te willen omdat partner PDD-NOS zou kunnen hebben.. Dus het is niet eens zozeer het probleem waarmee te zitten, maar ben zo bang dat ik het door mijn ADHD en geworstel met mezelf zo nu en dan niet in goede banen zou weten te lijden. Terwijl ik heel erg de drang heb zoiets goed te doen, heel lastig! Maar maak me er dus eigenlijk druk om of ik een kind in zo'n situatie goed zou kunnen opvoeden..



Pfff weet het niet zo goed uit te leggen!!

quote:wereldmeid schreef op 12 maart 2010 @ 11:11:

Waarom hypocriet? Het is normaal gesproken al een hele stap om aan kinderen te beginnen maar als je beiden al een rugzakje hebt (die in je relatie de nodige uitdagingen bieden) dan lijkt het me heel verstandig om eerst goed af te wegen of je wel aan kinderen zou moeten beginnen.

Mijn ex wilde geen kinderen uit angst dat hij ze niet aan zou kunnen. Deze angst werd o.a. ingegeven door z'n overbezorgde ma. Hij was zeer beïnvloedbaar en onzeker.

Ik wilde zelf geen kinderen omdat ik simpelweg die wens niet heb.Ik zie kinderen ook niet zitten... en ik ben al voorbij de 40. De reden is mijn leeftijd, mijn PDD/NOS en de mogelijke PDD/NOS of Syndroom van Asperger van mijn kinderen, om daar niet aan te beginnen (ik vind het soms moeilijk om met andere autisten om te gaan; al zijn ze natuurlijk net zo verschillend als NT-ers dat zijn). Laat ik eerst maar eens een vrouw vinden, en dan zie ik wel of ze kinderen wil. Als ze dat per se wel wil, wil ik m.b.t. kinderen echt voor de 100 % met haar op één lijn zitten.

quote:wereldmeid schreef op 12 maart 2010 @ 11:11:

[...]



Waarom hypocriet? Het is normaal gesproken al een hele stap om aan kinderen te beginnen maar als je beiden al een rugzakje hebt (die in je relatie de nodige uitdagingen bieden) dan lijkt het me heel verstandig om eerst goed af te wegen of je wel aan kinderen zou moeten beginnen.

Mijn ex wilde geen kinderen uit angst dat hij ze niet aan zou kunnen. Deze angst werd o.a. ingegeven door z'n overbezorgde ma. Hij was zeer beïnvloedbaar en onzeker.

Ik wilde zelf geen kinderen omdat ik simpelweg die wens niet heb.Zo voelt het soms en soms krijg ik ook wel iets in die richting te horen helaas.. Wat jij zegt daar heb je helemaal gelijk in! Ik vind dat veel mensen (in mijn omgeving) maar zo makkelijk kinderen (denken te) nemen, zonder goed af te wegen of dit verstandig is. Laat nou juist dit soort mensen zeggen dat ik loop te zeuren en niet zo moeilijk na moet denken. Maar ik ben iemand die het juist allemaal goed overwogen wil hebben en dat de omstandigheden hier goed voor zijn. Natuurlijk is er nooit iets met zekerheid te zeggen en kan je niet zien hoe het in de toekomst gaat lopen, maar dingen waar je wel bewust mee bezig kan zijn moet je ook doen!

Is inderdaad niet relevant, maar trek het me wel aan wat ik dus niet zou moeten doen!!



Ik weet het niet zeker, dus misschien loop ik al op de zaken vooruit.. Hij wilt zich wel laten testen, voornamelijk voor mij, maar ook omdat hij wel het een en ander herkent en als kind ook bepaalde symptomen had als zijn zoontje nu heeft.. Is zo'n onderzoek gewoon aan te vragen bij de instelling waar zijn zoontje gediagnostiseerd is?



Hij zou trouwens ook graag nog wel een kindje willen, maar hij denkt niet zo bewust na over de gevolgen die het zou kunnen hebben zoals ik dat doe..

Je weet nooit wat je te wachten staat als je aan kinderen begint.

Zelf heb ik een zoon van bijna 15 jaar met PDD/NOS, terwijl mijn ex en ik geen van beiden een autisme stoornis hebben.

Bij mijn zoontje werd het op 5-jarige leeftijd vastgesteld.

Ik vind het wel steeds moeilijker worden naarmate mijn zoon ouder wordt.

Maar wat ik nog veel moeilijker vind is het onbegrip van de mensen om je heen,daar kan ik me best boos om maken.

Ik zie wel (voor mij) bekende trekjes van mijn zoon in mijn vader en mijn ene broer terug.

Ik vermoed dat zij ook een vorm van autisme hebben.

Toen ik 6 jaar geleden zwanger was van mijn tweede en wist dat ik weer een jongen zou krijgen,was ik dan ook erg bang.

Bij jongens is er nml. een grotere kans op een vorm van autisme dan bij meisjes.

Maar tot nu toe heb ik niet het idee dat mijn jongste zoontje een vorm van autisme heeft.

Terwijl ik bij de oudste al heel snel aanvoelde dat hij anders was.

Maar je leert er mee om te gaan,ik zou mijn zoon voor geen goud willen missen!

Dropje, wat vind je dan moeilijker worden naarmate hij ouder wordt? En waar bestaat het onbegrip om je heen uit?



Wist trouwens niet dat er een verschil was tussen jongens en meisjes betreft autisme..



En hoe zagen jullie als ouders dat jullie kind(eren) anders waren? Mijn vriend en naar zover ik weet zijn ex hadden niets in de gaten, wat in mijn ogen wat vreemd is...

@MissHappy



Het lijkt mij het beste om naar de huisarts te gaan.

Hij kan jouw vriend doorverwijzen naar de GGZ voor een onderzoek.



En wat de mensen om je heen zeggen... daar moet je echt boven proberen te staan.

Ik vind het alleen maar verstandig dat je niet zomaar in het diepe springt.

Dat ik het nu moeilijker vind,komt omdat hij in de pubertijd zit.

Hij kan ontzettend boos worden om iets kleins(omdat hij iets dan verkeerd begrijpt),en moet echt altijd het laatste woord hebben.



Ook het feit dat hij veel moet leren voor school,terwijl hij op het speciaal onderwijs zit,zorgt bij hem voor veel spanningen.

Daardoor raakt hij weer geirriteert,en moet hij zijn negativiteit/boosheid kwijt.

Hij zegt vaak dat zijn hoofd te vol zit (teveel prikkels en een trage informatieverwerking).



Met onbegrip van familie/vrienden bedoel ik dat ze niet begrijpen hoe zwaar het is,en ze denken alles beter te weten.

Opmerkingen zoals: het valt toch wel mee,hij is altijd vriendelijk,je moet het eens zo proberen.....ik word er soms niet goed van.

Je krijgt ze gewoon niet aan het verstand dat een autist zich alleen maar zichzelf voelt in zijn veilige omgeving,dus thuis,en zich daar ontlaadt. Dus zij zijn er geen getuige van als mijn zoon weer eens een woedeaanval krijgt en bijv. zijn broertje het moet ontgelden.

Als mijn zoon bij zijn vader is,is hij ook heel anders.

Daar durft hij zichzelf niet te zijn,is bang iets te vragen. Gewoon bang om afgewezen te worden. Triest toch?? Hij is een gevoelige jongen en pakt mij regelmatig vast om te kroelen. Welke 15-jarige zie je dat tegenwoordig nog doen?



Hoe ik merkte dat hij anders was?



Heel vreemd,maar al tijdens de zwangerschap had ik een droom.

Er was iets met zijn ogen,de manier waarop hij keek.

Achteraf weet ik wat ik in die droom zag,het was een lege blik,net of hij door je heen keek.

Hij was een huilbaby,heeft meer dan 5 maanden geduurd.

Hij was ontzettend gespannen,en werd boos als er iets niet lukte.

Wat ik vreemd vond,als hij niet kon slapen,zat hij op zijn knietjes te wipperen in zijn bedje.

En toen hij ong. 2 jaar oud was,had hij een obsessie voor deuren,constant open en dicht doen.

Ook zat hij heel veel naar zichzelf te kijken,in alles wat maar blonk.

O ja,en tig keer hetzelfde liedje afspelen.

Toen wist ik gewoon gevoelsmatig dat hij anders was.

Op de peuterspeelzaal werden mijn vermoedens bevestigd,hij gedroeg zich anders dan de andere kinderen.

Zo is het balletje gaan rollen,naar de GGZ voor onderzoeken en toen bleek dus dat hij PDD/NOS had.

quote:Dropje70 schreef op 12 maart 2010 @ 14:41:

Dat ik het nu moeilijker vind,komt omdat hij in de pubertijd zit.

Hij kan ontzettend boos worden om iets kleins(omdat hij iets dan verkeerd begrijpt),en moet echt altijd het laatste woord hebben.

Oei.. Dat is bij zijn zoontje nu al zo heel erg!

Waar ik zelf heel veel moeite mee heb is dat hij een winkelcentrum bij elkaar kan krijsen/huilen en daarbij nog eens heel brutaal is.. Dit kan hij zelfs overal hebben om helemaal niets!



Ook het feit dat hij veel moet leren voor school,terwijl hij op het speciaal onderwijs zit,zorgt bij hem voor veel spanningen.

Daardoor raakt hij weer geirriteert,en moet hij zijn negativiteit/boosheid kwijt.

Hij zegt vaak dat zijn hoofd te vol zit (teveel prikkels en een trage informatieverwerking).



Met onbegrip van familie/vrienden bedoel ik dat ze niet begrijpen hoe zwaar het is,en ze denken alles beter te weten.

Opmerkingen zoals: het valt toch wel mee,hij is altijd vriendelijk,je moet het eens zo proberen.....ik word er soms niet goed van.

Je krijgt ze gewoon niet aan het verstand dat een autist zich alleen maar zichzelf voelt in zijn veilige omgeving,dus thuis,en zich daar ontlaadt. Dus zij zijn er geen getuige van als mijn zoon weer eens een woedeaanval krijgt en bijv. zijn broertje het moet ontgelden.

Als mijn zoon bij zijn vader is,is hij ook heel anders.

Daar durft hij zichzelf niet te zijn,is bang iets te vragen. Gewoon bang om afgewezen te worden. Triest toch?? Hij is een gevoelige jongen en pakt mij regelmatig vast om te kroelen. Welke 15-jarige zie je dat tegenwoordig nog doen?

Dat is erg naar dat iedereen maar denkt het beter te weten.

Snap sowieso niet dat mensen durven te zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen. Daarnaast moeten zij toch ook al in kunnen zien dat het in een thuis situatie anders gaat dan zij zien?

Maar krijg je bijvoorbeeld ook negatieve reacties of merk je dit op in het openbaar naar aanleiding van 'afwijkend' gedrag?



Hoe ik merkte dat hij anders was?



Heel vreemd,maar al tijdens de zwangerschap had ik een droom.

Er was iets met zijn ogen,de manier waarop hij keek.

Achteraf weet ik wat ik in die droom zag,het was een lege blik,net of hij door je heen keek.

Hij was een huilbaby,heeft meer dan 5 maanden geduurd.

Hij was ontzettend gespannen,en werd boos als er iets niet lukte.

Wat ik vreemd vond,als hij niet kon slapen,zat hij op zijn knietjes te wipperen in zijn bedje.

En toen hij ong. 2 jaar oud was,had hij een obsessie voor deuren,constant open en dicht doen.

Ook zat hij heel veel naar zichzelf te kijken,in alles wat maar blonk.

O ja,en tig keer hetzelfde liedje afspelen.

Toen wist ik gewoon gevoelsmatig dat hij anders was.

Op de peuterspeelzaal werden mijn vermoedens bevestigd,hij gedroeg zich anders dan de andere kinderen.

Zo is het balletje gaan rollen,naar de GGZ voor onderzoeken en toen bleek dus dat hij PDD/NOS had.

Begrijp ook echt niet dat zijn ouders niets door hebben gehad. Mij zijn me meteen dingen opgevallen. Bizar zo'n droom te hebben gehad zeg!



Wat ik al helemaal niet begrijp is dat zijn moeder hier helemaal geen probleem in ziet, zij doet er dan ook totaal niets aan om voor duidelijkheid en/of structuur te zorgen. Neem aan dat dit erg belangrijk is? Of zit ik hier nu naast? Daarnaast heeft mijn vriend ook een verslag gekregen waarin gewoon staat dat zij hier geen problemen bij verwacht. Moet dan ook wel zeggen dat zij sowieso geen positieve bijdrage levert als moeder zijnde, erg jammer!!



Nu vraag ik mij dan ook af hoeveel nut het heeft als mijn vriend (en ik) de helft van de tijd zoveel mogelijk zijn best doet hem te geven wat hij nodig heeft als dat de andere helft van de tijd gewoon achterwege blijft??

In het openbaar krijg ik geen negatieve reacties.

Nu moet ik zeggen dat mijn zoon erg beleefd en netjes is naar andere mensen toe,bijv. in een winkel.

Aangeleerd gedrag,noemen ze dat.

Heeft veel energie gekost,maar ben er wel ontzettend blij mee.

Het enige wat hij wel eens doet in een winkel,is spelen met zijn vingers of geluidjes maken.

Voor anderen doet het misschien vreemd aan om dat te zien.

Hij is dan wel bijna 15,maar geestelijk is hij een stuk jonger.



Voor deze kinderen is structuur ontzettend belangrijk.

Net doen alsof de ziekte er niet is,vind ik verkeerd.

Accepteert ze uberhaupt wel dat haar zoon iets mankeert?



Je zou een schema met pictogrammen uit kunnen proberen,zodat hij ziet wat hem te wachten staat. Dat kan voor wat rust zorgen in dat koppie.

En als hij boos is,kun je hem het best even met rust laten.

Ik heb geleerd dat je alleen jezelf hebt als je ertegenin gaat.

Dan wordt het een hele strijd en dat kost veel energie.

Er is iets wat wij niet mogen vergeten,het is geen onwil bij die kinderen,het is pure onmacht.

quote:Dropje70 schreef op 12 maart 2010 @ 21:47:

Accepteert ze uberhaupt wel dat haar zoon iets mankeert?





Nee, volgens mij niet.. Twijfelde hieraan, maar hoor zonet van mijn vriend dat dit niet het geval is.. Vorig jaar is hun zoontje op advies van school doorverwezen naar speciaal onderwijs en daar heeft zij meerdere gesprekken huilend geroepen dat haar zoon niets mankeert en het gekkenwerk is dat HAAR zoon speciaal onderwijs nodig heeft..



Maar naar mijn (en velen anderen) inziens mankeert zij zelf ook wat hoor! Voelde me eigenlijk rot gepost te hebben dat zij sowieso geen positieve bijdrage levert als moeder zijnde, maar dit is dus echt wel het geval.. Heb zelfs meerdere malen gedacht een topic te openen over haar en de problemen omtrent haar hahaha, echt te ernstig voor woorden! Hoe erg het ook is wat ik zeg, zij is gewoon totaal niet te vergelijken met andere moeders, ze is echt knettergek!! Zij zal ook nooit in het belang van haar zoontje denken, waardoor ik bang ben dat dit nog meer problemen met zich mee zal brengen.. Zij hebben per slot van rekening co-ouderschap!



Beetje warrig allemaal, maar er gaat zoveel door mijn koppie en er komt ineens zoveel op me af.. Sorry mocht het dus verwarrend over komen!

quote:Dropje70 schreef op 12 maart 2010 @ 21:47:

In het openbaar krijg ik geen negatieve reacties.

Nu moet ik zeggen dat mijn zoon erg beleefd en netjes is naar andere mensen toe,bijv. in een winkel.

Aangeleerd gedrag,noemen ze dat.

Heeft veel energie gekost,maar ben er wel ontzettend blij mee.

Het enige wat hij wel eens doet in een winkel,is spelen met zijn vingers of geluidjes maken.

Voor anderen doet het misschien vreemd aan om dat te zien.

Hij is dan wel bijna 15,maar geestelijk is hij een stuk jonger.



Voor deze kinderen is structuur ontzettend belangrijk.

Net doen alsof de ziekte er niet is,vind ik verkeerd.

Accepteert ze uberhaupt wel dat haar zoon iets mankeert?



Je zou een schema met pictogrammen uit kunnen proberen,zodat hij ziet wat hem te wachten staat. Dat kan voor wat rust zorgen in dat koppie.

En als hij boos is,kun je hem het best even met rust laten.

Ik heb geleerd dat je alleen jezelf hebt als je ertegenin gaat.

Dan wordt het een hele strijd en dat kost veel energie.

Er is iets wat wij niet mogen vergeten,het is geen onwil bij die kinderen,het is pure onmacht.

Doen jullie dit ook?

En zo ja, waar halen jullie die pictogrammen vandaan?



Heel toevallig heeft mijn vriend hier vorige week naar gevraagd en krijgt deze van school, maar deze zijn alleen gerelateerd aan school en zal dus nog andere nodig hebben..



Geen onwil, maar onmacht.. Dat is ook wel zo bij ADHD!

Jammer dat mijn ouders dan toendertijd niet gezien hebben..

Ben op het moment even druk bezig,dus ik zal straks wat uitgebreider reageren. En je mag tegen mij gerust je gal spuwen over de ex van jouw vriend hoor. Voor jou moet dit ook wel heel moeilijk zijn om mee om te gaan.



Hoe oud is het zoontje van jouw vriend?

Ik ben voor jou even op zoek gegaan naar pictogrammen.

Die kan je bijv. aan een prikbord hangen zodat hij precies weet wat hem te wachten staat.



http://www.sclera.be/index.php?page=info&id=1



Downloads,dan pictos,alle Nederlandstalige pictos,opslaan en daarna bestand uitpakken met Winrar.

Wat pictogrammen betreft: ik werk (als beelddenker) in mijn hoofd ook min of meer met pictogrammen.



Een klok die de tijd aangeeft (soms digitaal, omdat veel dingen in ons leven met het 24-uurssysteem werken), gevolgd door de activiteit (een pictogram of een filmfragment). Dat betekent: zo laat (wat de klok aangeeft) doe ik die activiteit.



Ik moet zeggen dat een gebruiksaanwijzing van een apparaat in de vorm van pictogrammen erg handig voor me is. Zo staat er in pictogrammen aangegeven hoe ik de nietjes bijvul in de niet-eenheid van het kopieerapparaat, waarmee ik werk.

@hans66



Ik las hierboven dat jij ook PDD/NOS hebt.



Tegen welke problemen loop jij aan in het dagelijkse leven?



De reden dat ik hier naar vraag is mijn zoon van 15.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje bang voor de toekomst,ik twijfel of hij wel in staat is op zichzelf te wonen en voor zichzelf te zorgen. Om maar te zwijgen over werken,dat zal nog moeilijk worden voor hem.

Het enige wat hem interesseert zijn de pc en zijn nintendo ds.

Dropje,



Ik vind het soms lastig om een gesprek te voeren in een groep. Een één-op-één-gesprek gaat prima. Ik vind het lastig om een relatie aan te gaan, en om een reguliere baan te vinden (ik heb moeite om signalen van vrouwen te lezen). Ik heb in 1991 twee maand gewerkt als programmeur. Het werk kon ik aan, vond mijn toenmalige baas, maar ik had een gebrek aan sociale vaardigheden. Die zijn sindsdien wel verbeterd, en ik ben wel sociaal en extravert voor iemand met autisme.



En of je zoon in staat is om in de toekomst zelfstandig te wonen, is moeilijk te zeggen. Er zijn autisten die dat kunnen; maar ook autisten die dat niet kunnen. Ik woon nu nog in een woonvorm, maar ik wil dit jaar nog zelfstandig gaan wonen. De begeleiding ziet dat nl. wel zitten.



Er zijn veel dingen waar ik zelfredzaam in ben, zoals financiën, zelfzorg, me aan tijdsafspraken houden. Ik ben bijv. in 2008 zonder veel hulp naar Parijs geweest. De begeleiding hielp me een beetje met de bagagelijst, maar de rest regelde ik allemaal zelf.